بیهوشی و درد
سال:1390 | دوره:1 | شماره:4 |تعداد مقالات:10

زمینه: خونریزی حین عمل هر چند از جمله مسائل مهم در اعمال جراحی ستون فقرات است، ولی در مورد روش های کاهش و عوامل موثر بر آن بر خلاف اعمال جراحی آرتروپلاستی هیپ و زانو؛ در جراحی ستون فقرات مطالعات بسیار کمی انجام گرفته است. در این مطالعه ما تاثیر کلونیدین را بصورت پیش داروی خوراکی بر خونریزی حین عمل در اعمال جراحی فیوژن خلفی مهره های کمری تحت بیهوشی با پروپوفول و رمی فنتانیل مورد بررسی قرار دادیم.مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی شده دوسوکور، 30 بیمار کاندیدای فیوژن خلفی مهره های کمری بطور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. بیماران گروه مطالعه (گروه کلونیدین) 90-60 دقیقه قبل از بیهوشی قرص کلونیدین 200 میکروگرمی و بیماران گروه کنترل در همان زمان پلاسبو دریافت کردند. روش القا و نگهداری بیهوشی و فشار متوسط شریانی هدف برای هیپوتانسیون کنترله با رمی فنتانیل در دو گروه یکسان بود. دو گروه از جهات میزان خونریزی، دوز رمی فنتانیل تجویز شده در ساعت، تعداد بیمارانی که برای رسیدن به فشار متوسط شریانی هدف به نیتروگلیسرین نیاز بود (وقتی رمی فنتانیل کافی نبود)، مدت عمل و رضایت جراح از یک فیلد عاری از خون با هم مورد مقایسه قرار گرفتند.یافته ها: بین دو گروه از نظر خصوصیات دموگرافیک مانند سن (p=0.115)، جنس (p=0.349)، وضعیت فیزیکی ASA (p=0.39)، وزن (p=0.2) و مدت عمل (p=0.899) تفاوت آماری معنی داری وجود نداشت. میزان خونریزی حین عمل و میزان رمی فنتانیل تجویز شده در ساعت در گروه کلونیدین بطور معنی داری (به ترتیب p کمتر از 0.002 و 0.001) کمتر از گروه کنترل بود. رضایت جراح بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت (p=0.169).نتیجه گیری: کلونیدین به صورت پیش داروی خوراکی می تواند موجب کاهش میزان خونریزی در اعمال جراحی فیوژن خلفی مهره های کمری، در سطح یکسان فشار متوسط شریانی با گروه کنترل شود. می توان استفاده از آن را به این منظور در اعمال جراحی پیچیده تر ستون فقرات نظیر جراحی برای دفورمیتی ستون فقرات که با خونریزی بیشتری همراه است مورد بررسی قرار داد.

زمینه و هدف: به دلیل اهمیت ثبات همودینامیک در بیهوشی، بکارگیری تکنیک ها و داروهایی با حداقل این تغییرات، از اهداف بوده است. کاربرد وسیع پروپوفول در ایجاد آرام بخشی در جراحی آب مروارید موجب شد تا تاثیر استفاده همزمان از کتامین، که اثر تحریکی سمپاتیک دارد، را با آن بررسی نماییم.مواد و روش: در یک کارآزمایی بالینی دوسوکور روی 110 بیمار کاندید جراحی آب مروارید که بطور تصادفی ساده به دو گروه تقسیم شده بودند، پس از چکاندن قطره بی حسی موضعی و بعد از تزریق فنتانیل 1 میلی گرم بر کیلوگرم، در یک گروه کتامین 0.25 میلی گرم بر کیلوگرم و در گروه دیگر نرمال سالین در حجم 2 میلی لیتر تزریق و انفوزیون پروپوفول تا رسیدن به شماره 3 معیار آرام بخشی رامسی برقرار شد. فشارخون، ضربان قلب و اشباع اکسیژن شریانی قبل از تزریق دارو یا دارونما و بعد از تزریق آن و سپس هر 2 دقیقه تا 10 دقیقه و سپس هر 5 دقیقه تا اتمام عمل و انتقال به بخش ثبت شد. و نیز زمان ریکاوری و مقدار تجویزی پروپوفول اندازه گیری گردید. نتایج توسط نرم افزار اس پی اس اس آنالیز شد.یافته ها: میانگین فشارخون سیستولیک و دیاستولیک در دقایق 2 و 6 و فشار سیستولیک دقیقه 4 و نیز فشار دیاستولیک بعد از تزریق در گروه کتامین بیشتر بود. میانگین ضربان قلب بعد از تزریق و 2 دقیقه بعد در گروه کتامین بیشتر بود. مقدار پروپوفول در گروه کتامین کمتر ولی زمان ریکاوری در آن بیشتر بود.نتیجه گیری: استفاده توام کتامین - پروپوفول گرچه موجب بیشتر شدن زمان ریکاوری می شود ولی ضمن کاهش مقدار پروپوفول، موجب ثبات بهتر همودینامیک در بیماران نیز می گردد.

زمینه و هدف: علل متعددی باعث ایجاد درد در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه می شوند که خود باعث بروز عوارض متعددی در بیمار خواهد شد. به این دلیل تاکنون روش های گوناگونی برای کاهش درد ابداع گردیده اند که هر یک مزایا و مشکلاتی را داشته اند. هدف از این پژوهش مقایسه اثر روش اپیدورال نسبت به روش تزریق وریدی فنتانیل برای ایجاد بی دردی و تاثیر هر یک از این دو روش بر سطح هوشیاری بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه می باشد.مواد و روش ها: این پژوهش به صورت کارآزمایی بالینی یک سوکور شاهددار تصادفی در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان شهید باهنر کرمان انجام گرفت که به دلیل تروما به قفسه سینه و شکم تحت تهویه مکانیکی بودند. در این مطالعه 60 بیمار در 2 گروه 30 تایی مورد بررسی قرار گرفتند. در گروه A ابتدا 24 ساعت فنتانیل داخل وریدی و سپس 24 ساعت با جای گذاری کاتتر اپیدورال در سطح یازده توراسیک تا اولین لومبار فنتانیل اپیدورال دریافت کردند. در گروه B در 24 ساعت اول فنتانیل اپیدورال و سپس در 24 ساعت دوم فنتانیل وریدی تزریق شد. میزان فنتانیل داخل وریدی 1.5 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن و فنتانیل اپیدورال تجویز شده 8 میکروگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن بود که توسط پمپ انفوزیون تنظیم گردید. نمره درد با استفاده از مقیاس مشابه بینایی درد VAS و سطح هوشیاری با مقیاس گلاسکو GCS در ساعات صفر، 2، 6، 24، 50، 54 و 72 بررسی شدند.یافته ها: در هر دو گروه در ساعت دوم، نمره درد در روش تزریق وریدی فنتانیل به طور معنی داری کمتر از روش اپیدورال بود (P کمتر از 0.05) ولی بعد از ساعت ششم، روش اپیدورال باعث کاهش بیشتر شدت درد نسبت به روش وریدی شده بود (P کمتر از 0.05). همچنین، در تمام زمان های بررسی شده روش تزریق وریدی فنتانیل باعث کاهش معنی دار سطح هوشیاری بیماران نسبت به روش اپیدورال شده بود (P کمتر از 0.05). بعلاوه، مشخص شد که بین هیچ یک از دو روش فوق در میزان کاهش شدت درد و سطح هوشیاری بیماران با سن، جنس و نوع تروما (شکم، قفسه سینه یا هر دو) ارتباط معنی داری وجود ندارد (P بالاتر از 0.05).نتیجه گیری: بهترین راه کنترل درد در بیماران با آسیب های شکم و قفسه سینه تحت تهویه مکانیکی در دو ساعت اول روش تزریق وریدی فنتانیل و در ساعات بعدی روش تزریق فنتانیل به داخل کاتتر اپیدورال می باشد. در ضمن روش تزریق وریدی فنتانیل همیشه کاهش سطح هشیاری بیشتری را نسبت به روش اپیدورال در پی خواهد داشت.

زمینه و هدف: سردرد پس از پاره شدن دورا، یک مشکل شایع در زنان جوان کاندید سزارین می باشد، اگر چه استفاده از سوزن هایی با قطر کمتر، شیوع آن را کاهش داده است. بروز سردرد از چند ساعت تا 7 روز پس از پاره شدن می تواند رخ دهد و می تواند عاملی برای تاخیر در ترخیص از بیمارستان باشد. معمولا برای جلوگیری و درمان این عارضه، روش های گوناگونی مانند توصیه به استراحت و استفاده از مسکن های غیراپیوییدی، کافئین و کدئین پیشنهاد می شود، ولی هیچ یک تاکنون کاملا موثر نبوده اند. در صورت ادامه سردرد، تزریق خون بداخل فضای اپیدورال انجام می گیرد.مواد و روش: شصت بیمار در محدوده سنی 45-18 سال ASA class I,II کاندیدای سزارین الکتیو بدون سابقه سردرد و مصرف مسکن و اعتیاد به مواد مخدر، به صورت تصادفی در دو گروه دگزامتازون و نرمال سالین به عنوان دارونما تقسیم شدند. پس از انجام اسپاینال آنستزی به روش یکسان، در گروه اول 8 میلی گرم دگزامتازون به صورت تزریق آهسته وریدی (انفوزیون) و در گروه شاهد 2 میلی لیتر نرمال سالین تجویز شد. سپس در ساعات 1 و 6 و 18 و 24 و روزهای 2 الی 7 پس از عمل در مورد وجود یا عدم وجود سردرد از بیماران پرسیده شد.یافته ها: یافته های دموگرافیک در دو گروه اختلاف معنی داری نداشت. شیوع سردرد در دو گروه در هیچ یک از ساعات در روزهای در پی، از نظر آماری، اختلاف معنی داری نداشتند.نتیجه گیری: این تحقیق نشان داد که دگزامتازون، دوز 8 میلی گرم، پس از اسپاینال در خانم های باردار کاندیدای سزارین الکتیو بر میزان شیوع سردرد پس از اسپاینال تاثیری ندارد.

زمینه و هدف: درد یکی از عوامل مهم در پذیرش انجام جراحی در بیماران بوده و شاید مهمترین عامل ترس از جراحی باشد. استاندارد طلایی در کنترل درد بعد از عمل، استفاده از داروهای مخدر می باشد، ولی استفاده از آن به علت عوارض جانبی محدود می گردد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر افزودن استامینوفن وریدی به فنتانیل در پمپ وریدی کنترل درد (PCIA) بر میزان درد بیماران تحت جراحی ارتوپدی اندام تحتانی طراحی و انجام شده است.روش مطالعه: در این کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور 120 بیمار کاندید جراحی ارتوپدی اندام تحتانی (ASA I-II) در بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) طی مدت 12 ماه بررسی شدند. جهت کنترل درد بعد از عمل پمپ وریدی کنترل درد برای تمام بیماران گذاشته شد. بیماران به طور تصادفی به دو گروه فنتانیل (60 نفر) و ترکیب فنتانیل و استامینوفن وریدی (60 نفر) تقسیم شدند. تنظیم پمپ کنترل درد بصورت انفوزیون مداوم 5 میلی لیتر در ساعت، مقدار بولوس 2 میلی لیتر و زمان قفل شدن 30 دقیقه گذاشته شد. هر میلی لیتر از محلول پمپ در گروه فنتانیل حاوی 10 میکروگرم فنتانیل و در گروه ترکیب فنتانیل و استامینوفن حاوی 5 میکروگرم فنتانیل و 20 میلی گرم استامینوفن بود. نمره درد، نمره آرام بخشی، رضایتمندی، تهوع و استفراغ تا 48 ساعت بعد از عمل توسط فرد دیگری بررسی شد.یافته ها: مشخصات دموگرافیک در دو گروه تفاوت معنی داری با هم نداشت. نمره درد قبل از شروع مطالعه در دو گروه فنتانیل و ترکیب فنتانیل و استامینوفن به ترتیب 6.8±1.6 و 6.5±1.4 بود. پس از 24 و 48 ساعت نمره درد به ترتیب در گروه فنتانیل (2.4±0.8، 1.7±0.7) و در گروه ترکیب فنتانیل و استامینوفن (1.9±0.6، 1.2±0.5) کاهش یافت (P کمتر از 0.001). تغییرات نمره درد در هر دو گروه مشابه یکدیگر بود. میزان آرام بخشی، تهوع و استفراغ در گروه فنتانیل و رضایتمندی در گروه استامینوفن بالاتر بود.نتیجه گیری: یافته های این مطالعه نشان می دهد که افزودن استامینوفن وریدی به فنتانیل در پمپ وریدی درد در کنترل درد بیماران جراحی ارتوپدی اندام تحتانی موثر می باشد. همچنین، استامینوفن دارای عوارض کمتری مانند تهوع، استفراغ و آرام بخشی و نیز رضایتمندی بیشتری نسبت به فنتانیل می باشد.

زمینه و هدف: پلی نوروپاتی قرینه دیستال شایع ترین نوع نوروپاتی دیابتی است که موجب ناتوانی قابل توجهی می شوند. درد شدید، و افزایش خطر ایجاد زخم پا و آمپوتاسیون از عوارض نوروپاتی دیابتی است. روش های درمانی متعدد تاکنون رضایتمندی کامل بیماران را فراهم نکرده است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر لیزر کم توان روی درد نوروپاتیک اندام تحتانی در بیماران مبتلا به دیابت است.مواد و روش ها: در یک کارآزمایی بالینی کنترل شده با دارونما 30 بیمار مبتلا به نوروپاتی دیابتی بر اساس نتایج حاصل از آزمون های الکترومیوگرافی بطور تصادفی در دو گروه مطالعه و شاهد قرار گرفتند. در گروه مطالعه (15) نفر با لیزر مادون قرمز 980 نانومتر، توان 200 میلی وات مسیر اعصاب کمری خاجی تا قوزک داخلی در 8 نقطه با 10 ژول بازای هر نقطه در طول 12 جلسه تحت تابش قرار گرفتند. گروه شاهد (15) نفر تحت همان لیزر با همان مشخصات و شرایط ولی با توان صفر تحت تابش قرار گرفته و در پایان هر هفته شدت درد بر اساس نمره بندی آنالوگ درد اندازه گیری و ثبت گردید.نتایج: 9 نفر از بیماران مرد و 21 نفر از بیماران زن بودند. میانگین نمره درد پایه در بیماران گروه لیزر کم توان واقعی 9.53±0.63 و در غیر واقعی 9.53±0.63 بود (P=1). در پایان هفته اول در گروه مطالعه 9.26±0.70 و در گروه شاهد 9.26±0.70 (P=1). در پایان هفته دوم در گروه مطالعه 8.33±1.11 و در گروه شاهد 8.26±1.03 (P=0.866). در پایان هفته اول در گروه مطالعه 7.86±1.59 و در گروه شاهد 8.40±1.12 (P=0.299). در هفته دوم در گروه مطالعه 5.80±1.42 و در گروه شاهد 8.47±0.74 بود. در پایان هفته سوم در گروه مطالعه 3.80±1.56 و در گروه شاهد 8.06±0.59 بود. در پایان هفته چهارم در گروه مطالعه 3.26±2.40 و در گروه شاهد 8.46±0.51 بود (P کمتر از 0.001).نتیجه گیری: میانگین نمره درد در پایان هفته دوم، سوم و چهارم در بین بیماران گروه لیزر کم توان بصورت معنی داری کمتر از میانگین نمره درد در گروه لیزر کم توان غیر واقعی است.

زمینه و هدف: تجویز داروی سلکوکسیب خوراکی قبل از عمل جراحی به منظور پیشگیری از درد پس از آن در مطالعات مختلف به اثبات رسیده است. مطالعات مختلفی نیز در مورد دوز کافی و موثر جهت کنترل درد پس از عمل به انجام رسیده ولی در مورد تجویز تک دوز آن یا تجویز در دوزهای منقسم با مقدار کمتر هنوز اتفاق نظر وجود ندارد. در این مطالعه سعی شده است که اثربخشی زمان های مختلف تجویز سلکوسیب به صورت پیش دارو در بیماران تحت عمل جراحی شکستگی ساق پا مورد بررسی قرار بگیرد.مواد و روش: مطالعه حاضر به صورت یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده بر روی 60 بیمار با شکستگی ساق که کاندیدای عمل جراحی با بی حسی نخاعی بودند انجام شد. پس از اخذ رضایت، بیماران به صورت تصادفی در سه گروه تقسیم شدند. گروه اول سلکوکسیب خوراکی با دوز 400 میلی گرمی شب قبل از عمل جراحی، گروه دوم سلکوکسیب در دو دوز 200 میلی گرمی شب قبل و صبح روز عمل جراحی و گروه سوم (کنترل) هیچ داروئی دریافت نکردند. شدت درد پس از عمل جراحی بر حسب اسکور مشاهده ای درد (VAS)، زمان درخواست مسکن بعد از عمل جراحی و میزان مصرف اپیوییدها ظرف 24 ساعت پس از عمل در سه گروه ثبت و مقایسه شدند. برای مقایسه داده های کیفی و کمی بین سه گروه از آزمون های کای دو و آنووای یکطرفه استفاده شد.یافته ها: سه گروه از نظر توزیع سنی، جنسی، طول مدت عمل جراحی اختلاف معنی داری با یکدیگر نداشتند. شدت درد پس از عمل طی 6 ساعت پیگیری در سه گروه مشابه بوده و به لحاظ آماری اختلاف معنی داری نداشت. متوسط زمان درخواست مسکن از پایان بی حسی نخاعی در گروه سلکوکسیب با دوز 400 میلی گرم 196.5±121 دقیقه بود که به طور معنی داری بیشتر از گروه سلکوکسیب با دو دوز 200 میلی گرم 127.5±68 دقیقه و در گروه کنترل 122.7±44 دقیقه بود (p=0.01). هر چند میزان دریافت مسکن ظرف 24 ساعت پس از عمل در گروهی که تک دوز 400 میلی گرم سلکوکسیب دریافت کرده بوده کمتر از دو گروه دیگر بود ولی به لحاظ آماری این اختلاف معنی دار نبود (p=0.662).نتیجه گیری: دوز منفرد 400 میلی گرمی سلکوکسیب به طور معنی داری زمان درخواست مسکن پس از جراحی شکستگی ساق تحت بی حسی نخاعی را به تعویق می اندازد هر چند در مقایسه با دو دوز 200 میلی گرمی تاثیری بر روی شدت درد پس از عمل جراحی ندارد. همچنین دوز 400 میلی گرمی تا حدی از میزان مصرف اپیویید در مقایسه با دوز 200 میلی گرمی تکرار شده و گروه کنترل می کاهد.

زمینه: پره گابالین در کنترل دردهای مزمن نورپاتیک موثر می باشد، ولی مطالعات اندکی در مورد تاثیر آن در کنترل درد حاد بعد از عمل وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر مقدار خوراکی این دارو در کنترل درد و میزان مصرف مخدر بعد از اعمال جراحی ارتوپدی می باشد.روش کار: در این مطالعه برای کنترل درد بعد از عمل جراحی ارتوپدی، پمپ کنترل وریدی درد PCA برای تمام بیماران گذاشته شد. بیماران به دو گروه تقسیم شدند. در گروه اول (30 نفر) پمپ کنترل وریدی درد حاوی مرفین 20 میلی گرم در روز، و گروه دوم (30 نفر) حاوی مرفین 10 میلی گرم در روز همراه با 300 میلی گرم پره گابالین خوراکی روزانه در 48 ساعت اول پس از جراحی دریافت نمودند. نمره درد بیماران با روش نمره بندی آنالوگ و مقدار مصرف مخدر تا 48 ساعت بعد از عمل ثبت گردید.یافته ها: مشخصات دموگرافیک در دو گروه تفاوت معنی داری با هم نداشت. نمره درد و مصرف مخدر در 48 ساعت پس از عمل در گروه دوم (پره گابالین) بطور معنی داری کمتر از گروه مرفین بود. عوارض در هر دو گروه مشابه هم بود.نتیجه گیری: مصرف خوراکی 300 میلی گرم پره گابالین در روز پس از عمل ارتوپدی می تواند نمره درد و مصرف مخدر را در 48 ساعت بعد از عمل کاهش دهد.

زمینه و هدف: اختلال عملکرد کلیوی در بیماران جراحی معمولا مولتی فاکتوریال است. شایع ترین علت آن نکروز حاد توبولی ATN و آسیب نفرون ها در اثر هیپوکسی می باشد. بدون شک وقایع اتفاق افتاده در طول عمل نظیر هیپوکسی و هیپوتانسیون نقش عمده ای در این زمینه دارند. بعلاوه در میان عوامل خطر قبل از عمل برای نکروز حاد توبولی می توانیم موارد ذیل را نام ببریم: سابقه بیماری های ایسکمیک قلبی و هیپرتانسیون، سن بیشتر از 65 سال، دیابت ملیتوس، درمان با داروهای مهار کننده آنزیم کانورتاز، بیماری های همزمان کشنده، الیگوری، سپسیس، تهویه مکانیکی، و نارسایی چند ارگانی.معرفی بیمار: بیمار یک خانم 89 ساله که به علت زمین خوردگی دچار شکستگی اینترتروکانتریک فمور شده و تحت بی حسی نخاعی جهت عمل جراحی قرار گرفته بود. با توجه به عوامل خطر متعددی که قبل از عمل جراحی برای نکروز حاد توبولی داشت روز سوم پس از عمل در بخش مراقبت های ویژه دچار ایست قلبی شد و نهایتا فوت شد.نتیجه گیری: این مقاله به معرفی بیماری می پردازد که خانمی 89 ساله با سابقه هیپرتانسیون، بیماری ایسکمیک قلبی، دیابت و سابقه قدیمی انفارکتوس میوکارد و نارسایی قلبی با کسر جهشی 30% و هیپرتانسیون ریوی شدید بود. همچنین اختلال ریتم فیبریلاسیون دهلیزی AF داشته که به انواع درمان ها مقاوم بود. با توجه به اینکه او قرار بود تحت عمل جراحی شکستگی اینترتروکانتریک فمور به علت زمین خوردگی قرار بگیرد، بی حسی نخاعی به عنوان روش بیهوشی وی انتخاب شد. با این وجود بیمار به علت نکروز حاد توبولی بعد از عمل جراحی در بخش مراقبت های ویژه، فوت شد.

اصطلاح طب سوزنی یا  Acupunctureاز دو کلمه لاتین گرفته شده است:-acus به معنای سوزن، نوک.-pungere به معنای سوراخ کردن.بنابراین کلمه Acupuncture یا طب سوزنی به معنای فرو کردن سوزن به داخل نقاط خاص با اهداف درمانی می باشد.نقاط طب سوزنی کلاسیک بر روی کانال های خاص به نام نصف النهار یا مریدین (meridian) واقع شده اند.