پژوهش های علوم دامی ایران
سال:1390 | دوره:3 | شماره:3 |تعداد مقالات:16

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف پروتئین خام و لیزین جیره غذایی بر عملکرد و ابقای ظاهری نیتروژن در جوجه های گوشتی انجام شد. 420 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 در سن 7 روزگی به 6 تیمار دارای 5 تکرار (جایگاه بستری) اختصاص یافت. آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی و به صورت فاکتوریل 3×2 انجام شد. پروتئین خام شامل سه سطح 17، 18 و 20 درصد و سطوح لیزین شامل 1.1 و 1.3 درصد جیره غذایی بود. در سن 42 روزگی 2 قطعه خروس به قفس های جمع آوری فضولات انتقال داده شد و کل فضولات تولید شده به مدت سه روز به منظور اندازه گیری ابقای ظاهری نیتروژن جمع آوری گردید. نتایج این آزمایش نشان داد که سطوح مختلف پروتئین خام اثر معنی داری بر مصرف خوراک روزانه دارد. بیش ترین مقدار خوراک مصرفی روزانه مربوط به پروتئین خام 20 درصد بود که به طور معنی داری کم تر از تیمار 18 درصد پروتئین خام بود. تاثیر سطوح مختلف پروتئین خام بر افزایش وزن روزانه در کل دوره آزمایش معنی دار بود، به طوری که بیشترین مقدار افزایش وزن مربوط به پروتئین خام 20 درصد بود و در بین دو سطح دیگر اختلاف معنی دار وجود نداشت. اثرات سطوح مختلف پروتئین خام بر نیتروژن دفعی نیز معنی دار بود. کم ترین مقدار نیتروژن دفعی مربوط به پروتئین خام 17 درصد و بیشترین مقدار مربوط به پروتئین خام 20 درصد بود. اثرات سطوح مختلف لیزین از میان قطعات لاشه فقط بر وزن بال ها معنی دار بود و مقدار وزن بال در لیزین 1.1 بیشتر از لیزین 1.3 درصد بود. اثرات متقابل پروتئین خام و لیزین بر خوراک مصرفی روزانه در کل دوره معنی دار بود و بیشترین مقدار خوراک مصرفی روزانه مربوط به تیمار با پروتئین خام 20 و لیزین 1.1 درصد بود. همچنین بیشترین مقدار افزایش وزن روزانه در کل دوره مربوط به تیمار با پروتئین خام 20 و لیزین 1.1 درصد بود. بیشترین مقدار ابقای ظاهری نیتروژن مربوط به تیمار با پروتئین خام 17 درصد و لیزین 1.3 درصد و کمترین آن مربوط به تیمار پروتئین خام 20 و لیزین 1.1 درصد بود. بنابراین خوراک دارای 20 درصد پروتئین خام و 1.1 درصد لیزین برای تمام شاخص های مورد اندازه گیری به استثنای نیتروژن دفعی دارای بهترین عملکرد بوده است.

برای بررسی اثر سطوح مختلف پروتئین خام و متیونین جیره بر شاخص های تولیدی تخم مرغ، 420 قطعه مرغ تخمگذار های لاین (Hy-line W-36) به 60 گروه 7 قطعه ای و هر چهار گروه (تکرار) بطور تصادفی به یکی از 15 تیمار غذایی اختصاص یافتند. سه سطح پروتئین (13، 14 و 15 درصد) و پنج سطح متیونین (0.25، 0.28، 0.31، 0.34 و 0.37 درصد) به روش فاکتوریل 5×3 اعمال شدند. مرغها به مدت سه دوره 28 روزه از سن 50 تا 62 هفتگی تغذیه شدند تعداد تخم مرغ و تلفات روزانه ثبت و مصرف خوراک در پایان هر دوره اندازه گیری شد. با افزایش سطح پروتئین جیره از 13 به 15 درصد، تولید تخم مرغ به طور معنی داری از 54 به 59.4 درصد در کل دوره افزایش یافت. وزن تخم مرغ، گرم تخم مرغ تولیدی روزانه و مصرف خوراک نیز با افزایش سطح پروتئین جیره به ترتیب 1.7 گرم، 3.4 گرم و 2.8 گرم افزایش پیدا کرد. افزایش سطح پروتئین جیره، ضریب تبدیل غذا و درصد محتویات و آلبومین تخم مرغ را به صورت معنی دار بهبود داد. در حالیکه درصد تخم مرغ های شکسته، درصد پوسته و وزن مخصوص تخم مرغ با افزایش درصد پروتئین جیره به طور معنی دار کاهش پیدا کردند. درصد زرده تخم مرغ تحت تاثیر تغییر سطح پروتئین جیره قرار نگرفت. با افزایش سطح متیونین جیره (از 0.5 به 0.37 درصد)، تولید تخم مرغ، وزن تخم مرغ، گرم تخم مرغ تولیدی روزانه، مصرف خوراک و کل محتویات تخم مرغ در کل دوره آزمایش به ترتیب حدود 8.2 درصد، 4 گرم، 6.6 گرم، 8.7 گرم و 0.6 گرم بهبود یافت. تغییر سطح متیونین جیره تاثیری بر ضریب تبدیل خوراک، وزن مخصوص تخم مرغ، درصد تخم مرغهای شکسته، پوسته، زرده و آلبومین تخم مرغ نداشت.

نور یکی از عوامل محیطی بسیار تاثیر گذار بر عملکرد طیور است که اغلب بویژه در پرورش جوجه های گوشتی مورد کم توجهی قرار می گیرد. علیرغم گذشت چند دهه از توسعه مرغ لاین گوشتی در کشور (آرین)، تاکنون برنامه نوری مناسب برای جوجه های گوشتی تجاری این سویه تدوین نشده است. لذا در این آزمایش با استفاده از طرح کاملا تصادفی تاثیر چهار برنامه نوری در هشت تکرار شامل: 1- نور دایم (متداول) 2- کاهش- افزایش ناگهانی 3- کاهش- افزایش تدریجی و 4- متناوب (1 ساعت روشنایی: 3 ساعت تاریکی) بر عملکرد 320 قطعه جوجه گوشتی (آمیخته تجاری آرین 386) در طول 6 هفته بررسی شد. در طول آزمایش خوراک مصرفی، وزن بدن و ضریب تبدیل غذایی، درصد تلفات و شاخص کارایی تولید تعیین شد. در پایان آزمایش ویژگی های لاشه پرندگان تعیین و با یکدیگر مقایسه شد. در سن 6 هفتگی اختلاف معنی داری از نظر خوراک مصرفی و وزن نهایی جوجه ها در برنامه های نوری مختلف وجود نداشت (P>0.05). با استفاده از برنامه نوری متناوب به طور معنی داری باعث بهبود ضریب تبدیل غذایی شد (P<0.05). میزان تلفات در گروه افزایش تدریجی به طور معنی داری پایین تر از سایر گروه ها بود (P<0.05). شاخص کارایی تولید نیز در گروه متناوب بالاتر از سایر گروه ها بود (P<0.05). همچنین میزان سود اقتصادی در گروه متناوب نسبت به سایر گروه ها بالاتر بود. ویژگی های لاشه تحت تاثیر برنامه های نوری قرار نگرفت (P>0.05). به نظر می رسد که اعمال محدودیت نوری علاوه بر اینکه روشی مناسب جهت بهبود عملکرد جوجه های گوشتی می باشد سبب کاهش هزینه تولید و سود اقتصادی بالاتر می شود. لذا بر اساس نتایج این تحقیق مناسب ترین برنامه نوری برای جوجه های گوشتی آرین برنامه نوری متناوب پیشنهاد می شود.

به منظور بررسی اثرات سطوح مختلف اسیدآمینه متیونین بر عملکرد مرغان بومی استان خراسان، آزمایشی با استفاده از 300 قطعه مرغ بومی ایستگاه مرغ بومی خراسان در قالب طرح های کاملا تصادفی با6 تیمار آزمایشی، 5 تکرار و 10 مرغ در هر تکرار از سن 26 الی 52 هفتگی اجرا شد. 6 تیمار بدین شرح بود که تیمار اول (شاهد) اسیدآمینه متیونین را به میزان 0.22 درصد از جیره پایه دریافت نمود و در سایر تیمارها سطح اسید آمینه متیونین به میزان 0.1 درصد در هر تیمار و به ترتیب افزایش یافت به نحوی که مرغان شش سطح متفاوت متیونین (0.22، 0.32، 0.42، 0.52، 0.62 و 0.72 درصد) را دریافت نمودند.نتایج نشان داد که افزایش سطوح اسیدآمینه متیونین از 26 الی 52 هفتگی باعث افزایش وزن تخم مرغ های تولیدی گردید. اثر متیونین بر درصد تولید معنی دار بود اما میان گروه شاهد و گروههای دریافت کننده سطوح بالای مکمل متیونین تفاوتی مشاهده نشد. سطوح بالای متیونین منجر به کاهش مصرف خوراک در 26 الی 52 هفتگی شد. به لحاظ افزایش وزن تخم مرغهای تولیدی، ضریب تبدیل غذایی در گروههای دریافت کننده سطوح بالای متیونین (0.52، 0.62 و 0.72 درصد) با کاهش معنی دار در طول دوره مواجه گردید. سطوح اسیدآمینه متیونین بر درصد وزنی پوسته، سفیده، زرده و وزن مخصوص تخم مرغ های تولیدی اثر معنی داری نداشت. بطور کلی نتایج این بررسی نشان داد که سطوح افزایشی اسیدآمینه متیونین باعث افزایش وزن تخم مرغ تولیدی و بهبود ضریب تبدیل غذایی در مرغان بومی می شود و افزایش وزن تخم مرغ در سطح 0.62 درصد اسید آمینه متیونین در مرغان بومی در طی این آزمایش مشاهده گردید.

مطالعه فوق جهت بررسی اثرات ویتامین C بر عملکرد، خصوصیات تخم مرغ و برخی از فراسنجه های خونی (گلوکز، کلسیم و اسید اوریک) مرغ های تخمگذار تحت شرایط پرورشی طبیعی انجام گرفت. 192 قطعه مرغ لگهورن سفید در سن 24 هفتگی در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار (صفر، 250، 500 و 750 میلی گرم ویتامین C در هر کیلوگرم جیره) و چهار تکرار بمدت 105 روز مورد استفاده قرار گرفتند. اگر چه مصرف غذا، ضریب تبدیل غذایی و درصد تولید تخم مرغ بین همه تیمارها مشابه بودند ولی وزن نهایی مرغ های تخمگذار با مصرف 250 و 750 میلی گرم ویتامین C افزایش معنی داری نشان داد (P<0.01). از لحاظ خصوصیات تخم مرغ نیز شاخص سفیده و واحد هاو (HU) در مرغ هایی که از 750 میلی گرم ویتامین C استفاده کرده بودندبیشتر از بقیه تیمارها بود (P<0.05). به علاوه افزایش ارتفاع و شاخص زرده در تیمار حاوی 500 میلی گرم ویتامین C دیده شد (P<0.05). از لحاظ فراسنجه های خونی هم تفاوت معنی داری بین تیمارها در میزان گلوکز و کلسیم پلاسما دیده نشد ولی استفاده از 250 میلی گرم ویتامین C میزان اسید اوریک پلاسمای خون را به طور معنی داری کاهش داد (P<0.05). نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که استفاده از ویتامین C در جیره مرغ های تخمگذار در شرایط طبیعی باعث افزایش وزن پرنده، بهبود کیفیت زرده و سفیده تخم مرغ و کاهش میزان اسید اوریک پلاسمای خون گردید.

این آزمایش به منظور بررسی اثر عصاره های گیاهی رازیانه و آویشن با و بدون کتان بر عملکرد و کیفیت تخم مرغ تولیدی مرغ های تخم گذار نژاد لگهورن سفید آمیخته تجاری (های – لاین W36) در سن 26 هفتگی انجام شد. آزمایش در قالب یک طرح کاملا تصادفی با200 مرغ در 5 تیمار و 5 تکرارو8 قطعه مرغ تخم گذار در هر تکرار به مدت 12 هفته اجرا شد. جیره ها از نظر انرژی و پروتئین یکسان و بر اساس احتیاجات غذایی NRC 1994 ولی متفاوت از نظر عصاره های گیاهی تنظیم شدند. عصاره الکلی گیاهان رازیانه و آویشن به مقدار 40 میلی لیتر در کیلوگرم خوراک استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد که اثر تیمارهای آزمایشی بر درصد تخم گذاری، وزن کل تخم مرغ تولیدی و ضریب تبدیل غذایی غیرمعنی دار و بر میانگین وزن نخم مرغ و نیز کل خوراک مصرفی در کل دوره معنی دار بود (P<0.05). شاخص رنگ زرده در تیمار حاوی آویشن و کتان با سایر تیمارها اختلاف معنی داری نشان داد (P<0.05). در کل دوره واحد ها و مربوط به تیمارهای حاوی عصاره های گیاهی نسبت به شاهد بیشتر بود. مقاومت پوسته در تیمار حاوی آویشن بیشترین بود. وزن پوسته در تیمارهای حاوی کتان تفاوت معنی داری نسبت به سایر تیمارها داشت (P<0.05). کمترین میزان کلسترول سرم در تیمار حاوی آویشن و نیز کلسترول زرده در تیمار حاوی کتان و آویشن بود (P<0.05). جیر های آزمایشی اثر معنی داری بر میزان اسید پالمتیک، استئاریک و لینولنیک در زرده تخم مرغ داشت (P<0.05). ولی بر میزان اسید اولئیک و اسید لینولئیک اثر غیر معنی داری داشتند. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که عصاره های آویشن و رازیانه سبب بهبود عملکرد مرغ های تخمگذار و فاکتورهای کیفی تخم مرغ شدند و استفاده توام دانه کتان با آویشن ترکیب اسیدهای چرب و کلسترول زرده را بهبود داد.

به منظور بررسی اثر نوع و سطوح مختلف علوفه در جیره آغازین بر خصوصیات مرفولوژیکی و تمایز سلولی دستگاه گوارش، متابولیت های خون و عملکرد بره های بلوچی، آزمایشی با استفاده از 35 راس بره نژاد بلوچی با سن 3 هفتگی در دو مرحله آغازین (3 تا 9 هفتگی) و پروار (9 تا 22 هفتگی) انجام شد. پنج تیمار آزمایشی شامل تیمار 1: جیره آغازین فاقد علوفه (تیمار شاهد)، تیمار 2: جیره آغازین حاوی 7.5 درصد یونجه، تیمار 3: جیره آغازین حاوی 15 درصد یونجه، تیمار 4: جیره آغازین حاوی 7.5 درصد کاه گندم و تیمار 5: جیره آغازین حاوی 15 درصد کاه گندم بود. افزودن هر دو علوفه باعث افزایش معنی داری در توان سایشی، میانگین هندسی اندازه قطعات جیره، فیبر موثر فیزیکی، نیتروژن اوره ای خون و وزن و ظرفیت معده و همچنین سبب کاهش معنی داری در غلظت بتاهیدروکسی بوتیرات و مصرف خوراک و افزایش ضریب تبدیل در دوره آغازین شد. ضخامت لایه کراتینه و لایه ماهیچه ای تحت تاثیر افزودن علوفه ها قرارگرفت به گونه ای که نازک ترین لایه کراتینه و ضخیم ترین لایه ماهیچه ای در تیمار 3 در مقایسه با سایر تیمارها مشاهده گردید. بیشترین وزن معده و شکمبه در تیمار 5 (15 درصد کاه گندم) و کمترین آن در تیمار 1 (فاقد علوفه) مشاهده شد. همچنین بیشترین ظرفیت معده و شیردان به ترتیب در تیمارهای 5 و 1 مشاهده گردید. افزودن علوفه تاثیر معنی داری بر مقدار خوراک مصرفی و نیز ضریب تبدیل غذایی و غلظت گلوکز و نیتروژن اوره ای خون در دوره پروار نداشت هر چند که مقدار خوراک مصرفی در تیمار 5 نسبت به سایر تیمارها کاهش نشان داد. همچنین با افزودن دو نوع علوفه در جیره تفاوت معنی داری بر روی صفات مربوط به لاشه و وزن اندام های داخلی بدن در بین تیمارها مشاهده نگردید. با توجه به نتایج به دست آمده در این آزمایش، استفاده از 15 درصد یونجه در جیره آغازین بره های بلوچی جهت رشد و توسعه فیزیکی بیشتر شکمبه پیشنهاد می شود.

روش PCR رقابتی کمی برای مقایسه تعداد قارچ های بی هوازی شکمبه در محیط کشت خالص قارچ حاوی کنجاله آفتابگردان پرچرب (165 گرم چربی در هر کیلوگرم ماده خشک) عمل آوری شده با فرمالدئید و سود انجام شد. 21 راس گاو هلشتاین (5±30 روز شیردهی) انتخاب و با جیره های آزمایشی که شامل کنجاله آفتابگردان تیمار نشده (شاهد) و تیمار شده با 4 درصد هیدروکسید سدیم و 0.3 و 0.6 درصد فرمالدئید بودند، برای مدت 7 هفته تغذیه شدند. به منظور بررسی کمی جمعیت قارچ های بی هوازی شکمبه تحت تیمارهای تغذیه ای از روش PCR رقابتی استفاده گردید. قطعه استاندارد در واکنش PCR رقابتی از ژنوم فاژ لامبدا ساخته شد و تکثیر همزمان با راندمان یکسان این قطعه با قطعه DNA قارچ در یک واکنش PCR مورد ارزیابی قرار گرفت. از شدت نسبی باندهای قطعه DNA الگو و کنترل استاندارد به منظور بررسی کمی جمعیت قارچ های بی هوازی شکمبه تحت جیره های مختلف استفاده گردید. آنالیز داده های مطالعه اخیر نشان داد که کنجاله آفتابگردان عمل آوری شده با سود، تعداد قارچ در محیط کشت را نسبت به شاهد افزایش، اما کنجاله آفتابگردان عمل آوری شده با فرمالدئید تعداد قارچ را کاهش داد (P<0.05). بنابراین، به نظر می رسد که روش PCR رقابتی برای شمارش جمعیت قارچهای شکمبه تحت تیمارهای خوراکی مختلف، مناسب باشد.

هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر روش فرآوری دانه جو و نوع منبع چربی بر عملکرد گاوهای هلشتاین در اوایل دوره شیردهی بود. تعداد 8 راس گاو هلشتاین شیرده با میانگین وزن 71±572 کیلوگرم و روزهای شیر دهی 10±45 روز در قالب یک طرح مربع لاتین 4×4 با چهار جیره در چهار دوره 21 روزه تحت آزمایش قرار گرفت. جیره های آزمایشی حاصل ترکیب دو روش از فرآوری دانه جو (آسیاب کردن یا پلت کردن) و دو منبع چربی (پنبه دانه یا دانه کلزا) بود. مصرف نیتروژن تحت تاثیر روش فرآوری دانه جو قرار گرفت و در گاوهایی که با جو آسیاب شده تغذیه شده بودند بیشتر از گاوهایی بود که جو پلت شده مصرف کرده بودند (P=0.04). نیتروژن ابقا شده تحت تاثیر اعمال تیمارها قرار نگرفت ولی فرآوری دانه جو دفع نیتروژن مدفوع را تحت تاثیر قرار داد و در گاوهایی که جو آسیاب شده مصرف کردند بطور معنی داری بالاتر از گاوهایی بود که جو پلت شده مصرف کردند (P=0.001). منبع چربی یا روش فرآوری دانه جو اثر معنی داری بر درصد چربی و پروتئین شیر نداشت، ولی مقدار مواد جامد بدون چربی تحت تاثیر منبع چربی و روش فرآوری دانه جو قرار گرفت و در گاوهایی که جو آسیاب شده و دانه کلزا مصرف کردند بالاتر بود (P<0.05). تولید شیر تحت تاثیر روش فرآوری دانه جو قرار گرفت و در گاوهایی که جو آسیاب شده مصرف کردند مقدار شیر 0.64 تا 1.9 کیلوگرم در روز بیشتر از گاوهایی بود که جو پلت شده مصرف کردند (P=0.04). فرآوری دانه جو مصرف خوراک را تحت تاثیر قرار داد (P=0.04) و در گاوهایی که جو آسیاب شده مصرف کردند مقدار 1.15 تا 2.18 کیلوگرم در روز بیشتر از گاوهایی بود که جو پلت شده مصرف کردند. منبع چربی یا روش فرآوری دانه جو اثر معنی داری بر قابلیت هضم مواد مغذی و متابولیتهای خونی نداشت. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که فرآوری دانه جو و نوع منبع چربی می تواند عملکرد گاوهای شیرده را تحت تاثیر قرار دهد و فرآوری دانه جو در مقایسه با منبع چربی تاثیر بیشتری بر عملکرد گاوهای شیری داشت.

این پژوهش به منظور بررسی چند شکلی ژن GOLA-DRB3 با استفاده از PCR-RFLP در بز ندوشن صورت گرفت. در این طرح، از 100 بز به صورت تصادفی خونگیری شد. سپس DNA نمونه های خون دام ها با استفاده از کیت DIAtom DNA pr استخراج گردید. برای تعیین کمیت و کیفیت آن از ژل آگارز یک درصد و اسپکتروفتومتر استفاده شد. ناحیه اگزون 2 جایگاه GOLA-DRB3 به طول bp285 با روش Heminested-PCR در دو مرحله تکثیر و محصولات PCR توسط آنزیم Taq برش داده شدند. محصولات هضم شده توسط الکتروفورز با ژل اکریل آمید 10% یا 2% و رنگ آمیزی اتیدیوم بروماید آشکار گردید. نتایج هضم محصولات PCR با آنزیم TaqI شامل دو قطعه 163bp و122bp (الگوی هضمی T) یا قطعه هضم نشده285bp (الگوی هضمی t) بود. جمعیت از لحاظ ژن GOLA-DRB3 انحراف از تعادل هاردی- واینبرگ را نشان نداد (p>0.05). شاخص شانون، شاخص نیی، هتروزایگوسیتی مشاهده شده و مورد انتظار به ترتیب 0.68، 0.49، 0.55 و 0.49 محاسبه گردید. با توجه به نتایج حاصله کارایی نشانگر GOLA-DBR3 جهت تعیین تنوع ژنتیکی خوب است. با استفاده از نتایج این پژوهش و پژوهش های قبلی و با در دست داشتن رکوردها واطلاعات کمی جایگاه در این جمعیت، می توان شناسایی و تعیین محل جایگاه های موثر بر صفات کمی را انجام داد.

در این پژوهش از اطلاعات مربوط به صفات تولیدی و تولیدمثلی 10479 رکورد گاو های هلشتاین استان خراسان رضوی که توسط مرکز اصلاح نژاد دام کشور در فاصله سال های 1365 تا 1385 جمع آوری شده بود، استفاده گردید. آنالیز داده ها با استفاده از الگوریتم حداکثر درست نمایی محدود شده (REML) و نرم افزار آماری WOMBAT انجام شد. روند ژنتیکی و فنوتیپی به صورت تابعیت میانگین ارزش های ژنوتیپی و فنوتیپی صفات نسبت به سال گوساله زایی بدست آمد. وراثت پذیری برای صفات سن در اولین زایش (AFC)، اولین فاصله گوساله زایی (CI1)، دومین فاصله گوساله زایی (CI2)، طول روزهای خشک (DP)، تولید شیر (MILK305) و تولید چربی (FAT305) به ترتیب 0.07±0.02، 0.03±0.01، و 0.06±0.02، 0.04±0.01، 0.31±0.01 و 0.18±0.02 برآورد شد. همبستگی ژنتیکی صفت تولید شیر و تولید چربی شیر با سن در اولین زایش به ترتیب -0.38 و -0.39 اولین فاصله گوساله زایی 0.89 و 0.82، دومین فاصله گوساله زایی 0.55 و 0.52 و طول روزهای خشک 0.02 و 0.04 بود. ضرایب رگرسیون روند ژنتیکی برای تولید شیر و تولید چربی به ترتیب 8.68±2.5، 0.11±0.07 کیلوگرم به ازای هر سال و برای طول روزهای خشک، سن در اولین زایش، فاصله گوساله زایی اول و دوم به ترتیب 0.01±0.001، -0.23±0.15، 0.13±0.04 و 0.1±0.06 روز به ازای هر سال بود و ضریب رگرسیون فنوتیپی برای صفات فوق به ترتیب 147.51±12.14، 6.71±0.36 کیلوگرم به ازای هر سال و -0.1±0.01، -5.85±2.2، 0.7±0.06 و 1.29±0.9 روز به ازای هر سال برآورد شد.

در این مطالعه از 171360 رکوردهای روزآزمون ماهیانه تولید شیر گاوهای هلشتاین شیردهی اول ایران (سه بار دوشش در روز) مربوط 96 گله که در سال های 1378 تا 1387 زایش داشته اند، برای برآورد پارامترهای ژنتیکی و پیش بینی ارزش اصلاحی حیوانات استفاده شد. تولید شیر روزآزمون ماهیانه، با استفاده از یک مدل روزآزمون با تابعیت تصادفی آنالیز شد. نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان داد که میانگین وراثت پذیری برای نیمه دوم دوره شیردهی از نیمه اول آن بیشتر بود. کمترین وراثت پذیری در ماه اول و بیشترین مقدار آن در ماه های هشتم و نهم شیردهی بدست آمد. نتایج نشان داد که همبستگی ژنتیکی بین ماه های شیردهی با افزایش فاصله بین آن ها کاهش یافت.

ماندگاری بره ها تا زمان عرضه به بازار یکی از فاکتورهای مهم و تاثیر گذار بر اقتصاد دامپروری می باشد عوامل محیطی از قبیل آب و هوا، مدیریت و سایر عوامل غیر ژنتیکی مثل سن مادر، تیپ تولد، چند قلو زایی و وزن تولد اثر بسیار مهمی بر زنده مانی بره ها دارند. به منظور ارزیابی عوامل موثر بر زنده مانی در بره های بلوچی از9989 رکورد جمع آوری شده توسط مرکز اصلاح نژاد شمالشرق کشور (عباس آباد) در طی 20 سال گذشته (از سال 1362 الی 1388) استفاده شد. صفات مورد مطالعه عبارت بودند از بقا از تولد تا 10 روزگی، تولد تا 30 روزگی، تولد تا 60 و تولد تا 90 روزگی که هریک از این صفات به صورت جداگانه با در نظر گرفتن عوامل ثابت شامل گله، سال، جنس، نوع تولد، سن مادر و عامل کواریت وزن تولد (خطی و درجه دوم) توسط نرم افزار SAS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. از 9989 بره بدنیا آمده 5174 (51.5 درصد) بره نر و 4847 (48.5 درصد) بره ماده بودند که 56 درصد کل بره ها تک قلو، 42 درصد دو قلو و 2 درصد سه قلو بدنیا آمده بودند. در بره های تک قلو 1.5 درصد قبل از ده روز اول، 4.1 درصد و 6.68 درصد، 7.8 درصد به ترتیب قبل از 30، 60 و 90 روز بعد از تولد تلف شده بودند. نتایج نشان داد که بره های نر نسبت به بره های ماده از تولد تا شیرگیری کمتر تلف می شوند و بره های تک و دو قلو نسبت به سه قلو ها بیشتر زنده می مانند همچنین بره های بدنیا آمده از میش های دو ساله نسبت به بره های بدنیا آمده از سایر میش ها بیشتر زنده ماندند. متوسط وزن بره های بدنیا آمده 4.28 کیلو گرم بود که بره های نر نسبت به ماده ها (4.4 در مقابل 4.1 کیلوگرم) همچنین بره های تک قلو نسبت به بره های دو یا چند قلو (4.6 در مقابل 3.8 و 3.3 کیلوگرم) سنگین تر بودند. رابطه خطی و درجه دوم وزن تولد با زنده مانی تا 10، 30، 60 و 90 روز بعد از تولد معنی دار بود. حداکثر زنده مانی از تولد تا شیرگیری در بره هایی با وزن تولد 5 کیلوگرم بود در حالی که میانگین وزن تولد گله 4.3 کیلوگرم بود. وزن تولد مطلوب برای تک، دو سه قلو به ترتیب 7، 5 و 4.3 کیلوگرم با زنده مانی 93، 93 و 92 درصد بود. بره های ماده زنده مانی بیشتری نسبت به بره های نردر وزن مشابه داشتند.

به منظور تخمین وراثت پذیری و روند ژنتیکی صفات تولید شیر 305 روز و تداوم شیردهی از تعداد 130668 رکورد روز آزمون شیرمتعلق به 15183 راس گاو نژاد هلشتاین شکم اول گاوداری های خراسان رضوی در 131 گله که در طی سال های 1379 تا 1388 زایش داشتند، استفاده شد. برای محاسبه تولید شیر 305 روز و تداوم شیردهی از پارامترهای برآورد شده تابع نمائی ویلمینک استفاده شد. پارامترهای تابع مزبور با استفاده از نرم افزارآماری SAS برآورد شد. اجزای واریانس ژنتیکی افزایشی، محیطی و وراثت پذیری برای صفات مورد نظر بر اساس مدل دام تک صفته و با استفاده از نرم افزار DMU برآورد شد. روند ژنتیکی صفات، بر اساس روش رگرسیون ساده خطی وزنی متوسط ارزش های اصلاحی پیش بینی شده بر حسب سال زایش، برآورد شد. وراثت پذیری صفات تولید شیر 305 روز و تداوم شیردهی به ترتیب 0.184 و 0.05 بدست آمد. مقدار روند فنوتیپی صفت تولید شیر 305 روز 166.11 کیلوگرم در سال برآورد شد که به لحاظ آماری معنی دار بود.مقدار روند ژنتیکی صفت مزبور -2.107 کیلوگرم در سال بدست آمدکه به لحاظ آماری معنی دار نبود. برای صفت تداوم شیردهی، مقادیر روندهای فنوتیپی و ژنتیکی به ترتیب حدود 0.054 و 0.003 درصد در سال بود که هیچ یک به لحاظ آماری معنی دار نبود.

در این مطالعه چند شکلی آللی ژن های هورمون رشد (GH)، گیرنده هورمون رشد (GHR) و فاکتور موثر بر رشد بتا 3 (TGF b3) شناسایی و ارتباط آن ها با صفات تولید تخم مورد بررسی قرار گرفت. نمونه های خون به طور تصادفی از مرغان مولد ایستگاه اصلاح نژاد مرغ بومی مازندران تهیه و با حفظ زنجیره سرد به آزمایشگاه انتقال یافت. بعد از استخراج دی ان ای، جایگاه های مورد نظر با استفاده از آغازگرهای اختصاصی تکثیر و تعیین ژنوتیپ توسط روش PCR-RFLP انجام گرفت. فراوانی هر یک از آلل های (+) و (-) در جایگاه ژنی GH به ترتیب برابر با 0.7981 و 0.2019، در جایگاه GHR برابر با 0.9937 و 0.0063 و برای جایگاه ژنی TGFb3 برابر 0.8037 و 0.1961 برآورد شد. در دو جایگاه GH و TGFβ3 ژنوتیپ هتروزایگوس مشاهده شد، اما تمامی نمونه ها در جایگاه GHR دارای ژنوتیپ هموزایگوس بودند. آزمون χ2 تعادل هاردی واینبرگ را در دو جایگاه ژنی GH و TGFb3 در جمعیت مورد مطالعه تایید نمود. آنالیز آماری داده ها نشان داد که جایگاه GH بر روی ارزش فنوتیپی وزن تخم مرغ در زمان بلوغ جنسی و ارزش اصلاحی سن در زمان اولین تخم گذاری اثر معنی دار داشته است. مقایسه میانگین ها نشان داد که مرغ های با ژنوتیپ -/- در جایگاه ژنی GH دارای ارزش فنوتیپی وزن تخم مرغ در زمان بلوغ جنسی بیشتری هستند، اما ارزش اصلاحی سن در زمان اولین تخم گذاری پایین تری داشتند. اثر جایگاه GHR، TGFb3 و اثر متقابل بین GH×TGFb3 روی ارزش های فنوتیپی و اصلاحی صفات مورد نظر معنی دار نبود.

شاخص های تغذیه ای نقش مهمی در بهره وری اقتصادی پرورش کرم ابریشم دارند. به منظور برآورد شاخص های تغذیه ای کرم ابریشم هیبرید ایران از شش هیبرید (A) 31x32، (B) 32x31، (C)103x104، (D) 104x103، (E) 107x110 و (F) 110x107 که در حال حاضر در ایران تکثیر و عرضه می شود استفاده شد. آمیخته های فوق در سه دوره پرورشی بهار 1382، بهار 1383 و پاییز 1383 در سنین چهارم و پنجم لاروی پرورش داده شدند. پارامترهای اندازه گیری شده شامل غذای مصرفی، مدفوع تولیدی، غذای هضمی، قابلیت مصرف، قابلیت هضم، نسبت برگشتی (مدفوع تولیدی/غذای مصرفی)، افزایش وزن لارو، 5ECI به وزن لاروی (ضریب تبدیل غذایی) و 6ECD به وزن لاروی (ضریب تبدیل غذای هضم شده) بودند. نتایج بطور واضح نشان دادند که مصرف، هضم و راندمان استفاده از غذا به طور معنی داری تحت تاثیر ژنوتیپ و سن هیبرید قرار می گیرند. هیبریدهای E و F در مرحله کرم جوان (سنین 1 تا 3) و نیز در سنین 3 و 4 به طور معنی داری برگ توت کمتری مصرف کردند. میزان مصرف غذا در فصل پرورشی یکسان در سال های مختلف به طور معنی داری متفاوت بود. همچنین این شاخص تغذیه ای بر حسب فصل پرورش تفاوت زیادی داشت. در سنین 1 و 3 بالاترین مصرف غذا در دوره پرورشی بهار و در سایر سنین در دوره پرورشی پاییز مشاهده شد. میزان مصرف غذا تحت تاثیر طول سن لاروی قرار داشت و خصوصیت فوق نیز متاثر از شرایط محیطی و بویژه فصل پرورش بود. هیبریدهای E و F از نظر قابلیت هضم در تمامی سنین لاروی به طور معنی داری در سطح برتری نسبت به سایر هیبریدها قرار داشتند. مقایسه نتایج آمیزش های مستقیم (هیبریدهای A، C و E) و معکوس (هیبریدهای B، D و F) برای شاخصهای قابلیت مصرف و قابلیت هضم در سنین کرم جوان در هر سه دوره پرورشی نشان می دهد که در بیشتر موارد این شاخص ها در هیبریدهای با پایه مادری چینی کمتر از پایه مادری ژاپنی است، ولی در سنین 4 و 5 این رابطه برعکس است، یعنی در هیبریدهای با پایه مادری چینی بیشتر از پایه مادری ژاپنی است. نتایج فوق بیانگر تفاوت شاخص های تغذیه ای در هیبریدهای مختلف کرم ابریشم بوده و بر لزوم توجه به تولید این هیبریدها بر اساس خصوصیات تغذیه ای تاکید می کند.