مجله مطالعات علوم پزشکی
سال:1401 | دوره:33 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

پیش زمینه و هدف: نوتروپنی تب دار یکی از عوارض شایع شیمی درمانی در کودکان مبتلا به بدخیمی است. در این مطالعه سعی شده است فاکتورهای موثر در پاسخ به درمان بیماران مبتلا به نوتروپنی تب دار موردبررسی قرار گیرد. با استفاده از این فاکتورها می توان تحلیل بهتری در مورد شدت عفونت بیماران داشت و در انتخاب آنتی بیوتیک مناسب کمک کننده خواهد بود. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی کودکان مبتلا به لوکمی لنفوبلاستیک حاد که در طی 10 سال گذشته تحت شیمی درمانی قرار گرفته و به دنبال آن به علت نوتروپنی تب دار بستری شده بودند وارد مطالعه شدند. بیماران منشا شناخته شده ای برای عفونت و تب نداشتند و همه بیماران با آنتی بیوتیک های یکسان درمان شده بودند. یافته ها: میانگین سنی بیماران 84/3 ±,13/9 سال بود. میانگین مدت بستری بیماران 10 روز بود و 9 نفر (1/7درصد) از بیماران در ICU بستری شده بودند. 25 نفر (5/20درصد) از بیماران بستری فوت شده بودند. مقدار ESR بر تعداد روزهای تب دار اثر معنی دار داشت و با افزایش یک واحد ESR شانس ادامه تب برای بیشتر از 5 روز حدود 02/1 درصد افزایش نشان می داد. تعداد پلاکت در زمان بستری از عوامل موثر بر مرگ بیماران شناسایی شد و نسبت شانس به مرگ در افراد با مقدار پلاکت 50000 و کمتر، بیشتر از افراد با پلاکت بالای 50000 بود. نتیجه گیری: CRP افزایش یافته و ترومبوسیتوپنی در بدو بستری ازجمله فاکتورهای پیش بینی پیش آگهی بد در بیماران مبتلا به نوتروپنی تب دار است.

پیش زمینه و هدف: با توجه به شیوع بالا و اهمیت عوارض درد بعد از عمل و عارضه های داروهای مخدر که به طور مرسوم به کار می روند بر آن شدیم تا به مقایسه تاثیر پیشگیرانه تزریق وریدی سولفات منیزیم و پاراستامول و ترکیب آن ها برشدت درد بعد از عمل ویترکتومی عمیق بپردازیم. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی 140 بیمار کاندید ویترکتومی عمیق در چهار گروه 35 نفره توزیع شدند. در گروه اول، 20 دقیقه قبل از اتمام عمل mg/kg5/7 سولفات منیزیم تزریق شد. در گروه دوم 15 mg/kg پاراستامول، در گروه سوم 10 mg/kg پاراستامول بعلاوه 5mg/kg سولفات منیزیم ظرف مدت ده دقیقه، و در گروه چهارم با حجم مشابه، نرمال سالین تزریق شد. بیماران ازنظر پارامترهای همودینامیک، شدت درد، میزان مسکن مصرفی، دفعات دریافت مسکن و بروز عوارض بعد عمل، بررسی و مقایسه شدند. یافته ها: میانگین شدت درد بعد عمل در چهار گروه سولفات منیزیم، پاراستامول، سولفات منیزیم-پاراستامول و شاهد به ترتیب 0. 9 ±,1. 32، 0. 34 ±,1. 42، 0. 38 ±,1. 05 و 0. 95 ±,1. 72 بوده و تفاوت بین گروه ها معنی دار بود (0. 003=P). تعداد دفعات دریافت پتیدین در گروه پاراستامول-سولفات منیزیم به طور معنی داری کمتر از دیگر گروه ها بود. (018/0=P). فاصله زمانی بین ورود به ریکاوری تا زمان دریافت مسکن در گروه سولفات منیزیم-پاراستامول، به طور معنی دار بیشتر از گروه های دیگر بود (0. 001>P). بحث و نتیجه گیری: استفاده از ترکیب سولفات منیزیم-پاراستامول منجر به کاهش شدت درد بعد عمل، طولانی تر شدن زمان درخواست مسکن و کاهش مصرف مسکن در طی 24 ساعت بعد عمل می گردد، بدون آنکه تاثیر سوء و زیان باری بر پارامترهای همودینامیک بیمار داشته باشد.

پیش زمینه و هدف: علی رغم شیوع بالا و اهمیت زیاد میوم رحمی، تاکنون اتیولوژی مشخصی برای آن به اثبات نرسیده است. این مطالعه باهدف بررسی عوامل مرتبط با بروز میوم رحمی در خانم های سنین باروری تهران در سال 94-93 انجام شده است. مواد و روش کار: در این مطالعه مورد شاهدی، 160 نفر خانم مراجعه کننده به درمانگاه زنان بیمارستان ولیعصر شهر تهران در سال 1393-1394 به صورت در دسترس وارد مطالعه شدند و به صورت تصادفی در دو گروه مورد و شاهد قرار گرفتند. جهت گردآوری اطلاعات از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و چک لیست عوامل مرتبط با ابتلا به میوم استفاده شد. درنهایت داده ها در نرم افزار SPSS16 با آمار توصیفی و آزمون های Chi-Square و t-Test و رگرسیون لجستیک چند متغیره مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها: میانگین سنی خانم های شرکت کننده در این مطالعه 34. 69±, 6. 57 سال بود. بر اساس داده های این مطالعه سن، و تعداد روزهای قاعدگی، سطح سرمی ویتامین دی، سن منارک، فشارخون سیستولیک، سابقه خانوادگی، سابقه مصرف داروهای پیشگیری از بارداری هورمونی، کورتاژ، سابقه بارداری و ابتلا به هیپرتانسیون ارتباط مستقیم و طول مدت سیکل قاعدگی و سن منارک ارتباط معکوس با ابتلا به میوم رحمی داشتند (P-value<0. 05). بحث و نتیجه گیری: برخی عوامل مرتبط با بروز میوم مانند سابقه خانوادگی و ویژگی های قاعدگی شخص قابل مداخله نیست، بااین وجود مداخلاتی مانند کاهش وزن، اجتناب از مصرف داروهای پیشگیری از بارداری هورمونی، مصرف ویتامین دی، کنترل فشارخون می تواند باعث کاهش احتمال ابتلا به میوم گردد.

پیش زمینه و هدف: شاخص مرگ نوزادی، انعکاسی از وضعیت بهداشتی کشور است. بدون شک اولین قدم در راه ارتقاء سطح این شاخص، شناسایی عوامل مرتبط با مرگ ومیر نوزادان است. بر این اساس، پژوهش حاضر باهدف تعیین عوامل مرتبط با مرگ ومیر نوزادان شهر آبادان طی سال های 95 و 96 انجام شد. مواد و روش کار: پژوهش حاضر از نوع توصیفی گذشته نگر است. طی این پژوهش کلیه نوزادان فوت شده طی سال های 95 و 96 (115 مورد) بررسی شدند و به تعداد نوزادان فوت شده، موالید زنده در بیمارستان های آبادان، به صورت تصادفی طبقه ای انتخاب گردید. داده ها از مدارک بایگانی شده در بیمارستان های شهر آبادان، جمع آوری و وارد چک لیست نوزادی شدند. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از SPSS نسخه 21 استفاده شد. یافته ها: فراوانی علل اصلی مرگ نوزادی به ترتیب شامل: نارسی (6/49 درصد)، ناهنجاری های مادرزادی (27 درصد)، سندرم زجر تنفسی (8/20 درصد)، مرگ بدون علت (7/1 درصد)، صدمات حین زایمان و خونریزی مغزی (9/0 درصد) بود، که هیچ یک از این موارد در گروه موالید زنده مشاهده نشدند. میزان مرگ ومیر نوزادی در زمان های مختلف دوره نوزادی به ترتیب شامل: 43 نوزاد در 7-2 روز اول (4/37 درصد)، 26 نوزاد در 24-12 ساعت اول تولد (6/22 درصد)، 18 نوزاد در ساعت اول تولد (7/15 درصد)، 17 نوزاد در 1-12 ساعت اول تولد (8/14 درصد)، 6 نوزاد در هفته دوم (2/5 درصد)، 5 نوزاد در هفته سوم (3/4 درصد) بود. بحث و نتیجه گیری: با توجه به اینکه علل عمده مرگ ومیر نوزادان در شهرستان آبادان، نارسی و ناهنجاری های مادرزادی است و با توجه به اینکه بین شیوه زایمان، سن، تحصیلات مادر و میزان مرگ ومیر نوزادان ارتباط مثبت و معنی داری یافت شد، بنابراین باید آموزش ها در رابطه با غربالگری های پیش و حین بارداری، تغذیه مناسب مادر و رعایت بهداشت بیش ازپیش در این موارد تقویت گردند.

پیش زمینه و هدف: باوجود شناخت انگل عامل لیشمانیوز در جهان، متاسفانه این بیماری همچنان در بسیاری از کشورهای جهان به عنوان یک بیماری بومی محسوب می شود و حتی با پیش بینی های انجام شده در حال گسترش است. این روند در ایران نیز مشاهده می شود. با توجه به این مهم، هدف از این مطالعه بررسی تاثیر آنتی بادی های مونوکلونال در تشخیص بیماری کالاآزار که نوع احشایی بیماری لشمانیوز است، است. مواد و روش کار: اشکال پروماستیگوت لیشمانیا اینفانتوم در محیط کشت اختصاصی تهیه شد و سپس موش های BALB/c با این فرم ها ایمن سازی شدند، موشی که بهترین پاسخ را داد انتخاب شد و سلول های طحال آن با سلول های میلومای SP2/o ادغام شدند. پس از تشکیل سلول های هیبریدوما، سلول های تولیدکننده آنتی بادی اختصاصی به صورت تک کلون تهیه شدند. یافته ها: در این مطالعه پنج کلون 3E6 FIII3، 3E6 FIII4، 2C4 FII5، 2C4 FII3، 2C4 FII2 به دست آمد. در بین این ها منوکلن های 3E6 FIII4، 2C4 FII5 و 2C4 FII2 که بیشترین OD را داشتند جهت بررسی انتخاب شدند. بحث و نتیجه گیری: اگرچه این آنتی بادی ها قادر به تمایز بین گونه های مختلف انگل لیشمانیا نیستند، اما به نظر می رسد می توان از آن ها برای بررسی بیشتر آنتی ژن های انگل لیشمانیا و همچنین برای تشخیص لیشمانیوز استفاده کرد.

پیش زمینه و هدف: هلیکوباکتر پیلوری باسیلی گرم منفی است که می تواند در لایه های موکوسی معده انسان کلونیزه شود. این ارگانیسم بر اساس طبقه بندی سازمان بهداشت جهانی در بین فاکتورهای کارسینوژن کلاس 1 قرار دارد. گرچه مطالعات متعددی بر روی واکنش هلیکوباکترپیلوری و سلول های ایمنی انجام شده است، ولی بررسی واکنش تک تک فاکتورهای بیماری زا با این سلول ها می تواند جنبه های مبهم پاتوژنز این باکتری را مشخص کند. بررسی واکنش بین برخی فاکتورهای بیماری زای هلیکوباکتر پیلوری مانند CagA و VacA با سلول های ایمنی مهم است. از طرفی با بررسی نوع واکنش یک فاکتور که به عنوان کاندید واکسن نیز مطرح است می توان نوع رفتار تحریک سلول های ایمنی را در محیط آزمایشگاه قبل از تزریق آن به حیوان آزمایشگاهی ارزیابی نمود. فاکتور پروتیین نوترکیب FlgE2 از هلیکوباکتر پیلوری می تواند به عنوان یک کاندید مناسب که تاکنون بررسی نشده است مطرح باشد. هدف از این مطالعه ارزیابی اثرات ایمنولوژیکی FlgE2 بر میزان تولید TNF-alpha در سلول های ماکروفاژها در شرایط آزمایشگاهی به روش الایزا می باشد. مواد و روش کار: در این پژوهش تجربی با کد اخلاق زیستی د SBU/1542/، پروتیین نوترکیب FlgE2 بیان و تخلیص گردید. ماکروفاژهای صفاقی موش استخراج گردید. به منظور ارزیابی اثرات پروتیین نوترکیب بر سلول های ماکروفاژ از غلظت های مختلف 4 و 20 و 40 و 80 میکروگرم در میلی لیتر استفاده شد. مایع رویی مواجهه جداسازی شد و به منظور ارزیابی اثرات سیتوکینی در تست الایزا استفاده گردید. یافته ها: بر اساس آنالیز آماری بیشترین میزان ترشح در غلظت µ, g/ml 20 و پس ازآن در غلظت µ, g/ml 4 (P<0. 0001) و سپس µ, g/ml 40)0. 0017 P< (مشاهده شد. آنالیز آماری نشان می دهد که نتایج در غلظت µ, g/ml 4 و 20 و 40 در مقایسه با گروه کنترل دارای اختلاف معنادار و نزدیک به هم می باشد. بااین حال، مقدار TNF-α,در غلظت 80 µ, g/ml تفاوت معناداری با گروه کنترل نداشت (P = 0. 4028). بحث و نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که پروتیین نوترکیب FlgE2 ازجمله فاکتورهای مهم در بیماری زایی هلیکوباکتر پیلوری می باشد و بررسی ساختار و عملکرد آن برای راهکارهای کاندید واکسن کارآمد بسیار مهم می باشد. این فاکتور پروتیینی به خوبی می تواند سیستم ایمنی را تحریک نموده و موجب فعال شدن ماکروفاژها گردد. درنتیجه بررسی اثرات این پروتیین به صورت جداگانه می تواند منجر به راه کارهای درمانی جدید و پیشگیری از عفونت های هلیکوباکتر پیلوری که نیمی از جمعیت جهان را درگیر خود کرده است، شود.

پیش زمینه و هدف: آلل های VNTR در ژن فنیل آلانین هیدروکسیلاز (PAH) برای تعیین ناقل و تشخیص پیش از تولد در خانواده های فنیل کتونوری مورداستفاده قرار می گیرد. هدف این مطالعه بررسی پیوستگی بین آلل های VNTR و جهش های ژن PAH در افراد مبتلا به فنیل کتونوری در استان گیلان بود. مواد و روش کار: در این مطالعه توصیفی مقطعی، 19 بیمار PKU غیر خویشاوند از بیمارستان کودکان 17 شهریور در رشت وارد مطالعه شدند. DNA ی ژنومی از نمونه خون بیماران PKU استخراج شد. تکثیر قطعات ژنی به روش PCR انجام و سپس تعیین توالی گردید. یافته ها: آنالیز ما نشان داد که بیماران PKU در استان گیلان دارای ژنوتیپ های VNTR3/VNTR3، VNTR3/VNTR7، ND/VNTR7، VNTR7/VNTR7 و VNTR8/VNTR8 در ژن PAH بودند. فراوانی آلل های VNTR3، VNTR7 و VNTR8 به ترتیب 05/21درصد، 94/28درصد و 4/47درصد بود. پیوستگی بین بعضی جهش های ژن PAH نظیر R400K، R261X، R261Q، IVS4+5G>T و IVS10-11G>A با آلل های VNTR در بیماران PKU مشاهده شد. بحث و نتیجه گیری: آلل های VNTR3، VNTR7 و VNTR8 می توانند به عنوان مارکرهای مفیدی در تعیین ناقلین PKU در گیلان باشند. همچنین، تنوع ژنتیکی و تنوع جغرافیایی می تواند علت ارتباط جهش های مختلف با آلل های VNTR در ژن PAH در استان گیلان باشد.

پیش زمینه و هدف: با توجه به نقش پلاکت ها در تشکیل ترومبوز، نشانگرهای فعال شدن پلاکت ممکن است قادر به پیش بینی پیش آگهی بیماری در بیماران مبتلا به ترومبوآمبولی حاد ریوی باشند. مواد و روش کار: در این مطالعه کوهورت آینده نگر، 40 بیمار موردمطالعه ازنظر شاخص های پلاکتی شامل میانگین حجم پلاکتی (MPV) و عرض توزیع پلاکتی (PDW) و همچنین برای نمره خطر شاخص شدت آمبولی ریوی (PESI) مورد ارزیابی قرار گرفتند. هدف اولیه بررسی ارتباط این پارامترها با مرگ ومیر ناشی از همه علل در بیمارستان موردمطالعه بود. یافته ها: از 40 بیمار موردمطالعه، 13 نفر (5/32درصد) مرد و 27 نفر (5/67درصد) زن بودند. بیماران بر اساس میانه PESI به دو گروه، کمتر یا مساوی 100 (5/47درصد) و بیشتر از 100 (5/52درصد) طبقه بندی شده و سپس مورد آنالیز قرار گرفتند. 25 بیمار (5/62درصد) دارای ریسک فاکتورهای شناخته شده PTE بودند. 26 بیمار (65درصد) بدون پیامد بد و 14 بیمار (35درصد) دارای پیامد بد بودند. میانگین MPV و PDW در گروه کمتر یا مساوی 100 به ترتیب حدود 35 و 18 و در گروه بیشتر از 100 به ترتیب حدود 91 و 26 بود. بحث و نتیجه گیری: نتایج معناداری در رابطه با ارتباط بین شاخص های پلاکتی با پروگنوز و شدت PTE دیده نشد. بررسی ارتباط شاخص های پلاکتی با نمره شدت ترومبوآمبولی ریوی با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون (اسپیرمن) نشان داد MPV ارتباط معکوس با شدت آمبولی دارد (r=-0/16)، هرچند این اختلاف ازنظر آماری معنادار نبود (05/0 < p). شاخص PDW ارتباط مستقیم با شدت آمبولی داشت (r= 0/08).