پژوهش در علوم پزشکی
سال:1384 | دوره:10 | شماره:2 |تعداد مقالات:18

مقدمه: سرفه های خشک یکی از عوارض شایع استفاده از Angiotensin Converting Enzyme Inhibitors(ACEIs) می باشد. به نظر می رسد پروستاگلندین ها نقش عمده ای در ایجاد این مشکل داشته باشند. مطالعه حاضر، یک کارآزمایی بالینی دو سوکور می باشد که جهت ارزیابی اثر بخشی آسپرین با دز 500 میلی گرم در مقایسه با دارونما بر سرفه های ناشی از انالاپریل می باشد.مواد و روشها: این مطالعه بر روی 32 بیمار که دچار سرفه ناشی از انالاپریل شده بودند انجام گردید. بیماران به دو گروه درمان و کنترل تقسیم شدند. گروه درمان روزانه 500 میلی گرم آسپرین و گروه کنترل دارونما به مدت 4 هفته دریافت نمودند. میانگین شدت سرفه قبل از درمان و هر هفته تا چهار هفته در دو گروه مقایسه شد.نتایج: میانگین شدت سرفه در گروه درمان و کنترل قبل از آغاز مطالعه و در اولین هفته درمان تفاوت معناداری نداشت، لکن مطالعه حاضر نشان دهنده کاهش معنادار (P<0.001) شدت سرفه در گروه درمان پس از هفته های دو، سه و چهار درمان بود.نتیجه گیری: روزانه 500 میلی گرم آسپرین می تواند سبب از بین بردن و یا کم کردن شدت سرفه ناشی از انالاپریل گردد. این یافته پیشنهاد کننده درمان جدیدی برای سرفه های ناشی از ACEIs می باشد.

مقدمه:هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر عمق بیهوشی (بیداری یا بیهوشی عمیق) و نوع داروی هوشبر (هالوتان یا پروپوفول) بر روی بروز و شدت تحریک پذیری راه هوایی همراه با در آوردن ماسک حنجره ای راه هوایی (LMA) می باشد.مواد و روشها:یک مطالعه آینده نگر، تصادفی، دو سوی کور بر روی 156 بیمار با وضعیت فیزیکی IASA و II در سن 18 تا 65 ساله است که تحت عمل جراحی سرپایی کوتاه مدت (کمتر از یک ساعت) قرار گرفته اند. بیماران بطور تصادفی در یکی از چهار زیر گروه قرار گرفته اند: Hal-Aw: نگهداری بیهوشی با هالوتان و در آوردن LMA در بیداری. Hal-Deep: نگهداری بیهوشی با هالوتان و در آوردن LMA در بیهوشی عمیق: Pro - Aw: نگهداری بیهوشی با پروپوفول و در آوردن LMA در بیداری. Pro-Deep: نگهداری بیهوشی با پروپوفول و در آوردن LMA در بیهوشی عمیق. بروز سرفه و زور زدن، اسپاسم برونش، اسپاسم حنجره، نگه داشتن نفس، استفراغ، افت اشباع اکسیژن و شدت تحریک پذیری راه هوایی (خفیف، متوسط، شدید)، با برداشتن LMA ارزیابی شد.نتایج: از نظر اسپاسم برونش، اسپاس حنجره و افت اشباع اکسیژن اختلاف معناداری وجود نداشت. از نظر سرفه و زور زدن، نگه داشتن نفس، استفراغ و بالاخره شدت تحریک پذیری راه هوایی اختلاف معنادار در بین چهار زیر گروه وجود داشت. عمق بیهوشی روی بروز و شدت تحریک پذیری راه هوایی اثری نداشت اما با پروپوفول کمتر از هالوتان بود.نتیجه گیری:در جراحی کوتاه مدت و با استفاده از LMA، بیهوشی با پروپوفول همراه با بروز و شدت کمتر تحریک پذیری راه هوایی نسبت به هالوتان در هنگام برداشتن LMA می باشد.

مقدمه:اعمال جراحی کاتاراکت (فیکوامولسیفیکاسیون) تحت بیهوشی عمومی یا بیحسی موضعی انجام می شود. بدلیل مدت اثر داروهای بیحس کننده موضعی در این روش مدت بی دردی بعد از عمل بیشتر می باشد. فرضیه تاثیر از پیش بیدردی از آنجا ناشی میشود که اگر بیدردی پیش از شروع تحریک جراحی آغاز شود بسیار موثرتر از بیدردی بعد از شروع تحریک دردناک میباشد. در این بررسی اصیل سعی بر آنست که درد و آسایش بعد از عمل بیمارانی که تحت بیهوشی عمومی توام با بیحسی موضعی قبل و بعد از عمل مورد جراحی کاتاراکت قرار میگیرند مورد مقایسه واقع شود.مواد و روشها:در این مطالعه اصیل که برای اولین بار در ایران و خارج انجام شده است، 90 بیمار که قرار بود تحت جراحی کاتاراکت قرار گیرند وارد مطالعه شدند، 30 بیمار تحت بیهوشی عمومی به تنهایی، 15 مورد ابتدا تحت بیهوشی عمومی و پیش از آغاز عمل تحت بیحسی پری بولبار قرار گرفتند، 15 بیمار تحت بیهوشی عمومی عمل شدند و بعد از پایان عمل تحت بیحسی پری بولبار قرار گرفتند و 30 نفر فقط تحت بیحسی پری بولبار تحت عمل قرار گرفتند. درد بعد از عمل بر اساس مقیاس مشابه سازی بینایی (VAS) و فراوانی بروز تهوع، استفراغ، رفلکس قلبی - چشمی و آسایش و راحتی بیماران تحت ارزیابی قرار گرفتند.نتایج:درد بعد از عمل در گروه بیحسی موضعی تنها بطور معنی داری کمتر از بیهوشی عمومی به تنهایی بود. افزودن بیحسی موضعی قبل از شروع عمل در مقایسه با افزودن بیحسی موضعی بعد از خاتمه عمل در بیمارانی که تحت بیهوشی عمومی عمل شدند، بطور معنی داری باعث بروز درد کمتری در مرحله بعد از عمل شد. افزودن بیحسی موضعی بعد از عمل برتری مشخصی نسبت به بیهوشی عمومی به تنهایی نداشت. بروز تهوع، استفراغ، رفلکس قلبی چشمی در گروه بیحسی موضعی به تنهایی و گروهی که پس از بیهوشی عمومی و پیش از شروع عمل تحت بیحسی موضعی قرار گرفتند بطور معنی داری کمتر از گروههای دیگر بود.نتیجه گیری:در این تحقیق اصیل، به نظر می رسد بیحسی موضعی به تنهایی و یا توام با بیهوشی عمومی (پیش از آغاز جراحی) باعث ایجاد راحتی و آسایش بیشتر بیماران در مرحله بعد از عمل میگردد.

مقدمه:آسیب های قلبی و عروقی ناشی از رادیوتراپی دیواره قفسه صدری در بیماران مبتلا به سرطان پستان چپ مساله ای مهم و نگران کننده می باشد و تلاش برای یافتن علل احتمالی ایجاد کننده این آسیب ها و نیز شناخت عوامل جلوگیری از آن مسایل مورد توجه در رادیوتراپی به سرطان می باشد. در این مطالعه سعی شده که تغییرات احتمالی ها دو فرمن در الکتروکاردیوگرام و میزان شیوع آنها پس از رادیوتراپی با الکترون در بیماران مبتلا به سرطان پستان چپ که پس از ماستکتومی، شیمی درمانی با انتراسیکلین شده اند مورد ارزیابی قرار گیرد.روش اجرا:در این مطالعه 56 بیمار مبتلا به سرطان پستان نوع واکتال مهاجم که رادیکال ماستکتومی شده و با آنتراسیکلین ها شیمی درمانی شده اند قبل و بعد از رادیوتراپی با فیلد مستقیم الکترون مورد ارزیابی قرار گرفتند. از همه بیماران 12 لید الکتروکاردیوگرام قبل و بلافاصله شش ماه بعد از اتمام رادیوتراپی شد. تغییرات جدید الکتروکاردیوگرام در 3 بیمار (5.35%) دیده شده که پس از گذشت شش ماه این تغییرات تنها در دو بیمار (3.57%) باقی ماند. تغییرات دیده شده از نظر آماری معنی دار نبود. همچنین ارتباطی بین مرحله بیماری و تغییرات دیده شده در الکتروکاردیوگرام پس از رادیوتراپی دیده نشد.نتیجه:تغییرات دیده شده پس از رادیوتراپی در الکتروکاردیوگرام در سیدهای 74-71 بود که اکثریت موارد آن شامل موج T معکوس می شد. این یافته ها نشان داد که بیشترین اثراتها و مزمن ایجاد شده و الکتروکاردیوگرام پس از رادیوتراپی قفسه صدری طرف چپ، اختلالات رپلاریزاسیون قلبی است. براساس این یافته ها تغییرات دیده شده در الکتروکاردیوگرام پس از رادیوتراپی دیواره قفسه سینه با الکترون در بیماران فوق الذکر قابل توجه نبود. و از سوی دیگر هیچگونه شکایت یا علامت قلبی ایجاد نشد.بنابراین ما استفاده از الکترون را جهت رادیوتراپی بیماران مبتلا به سرطان پستان که در رادیکال ماستکتومی و با آنتراسیکلین شیمی درمانی شده اند را حمایت می کنیم و این روش را در بیماران فوق توصیه می نماییم.

مقدمه:از آنجایی که هنوز اطلاعات دقیقی در خصوص میزان برگشت پذیری کلیه از نظر فعالیت و آناتومی بعد از برطرف نمودن انسداد ناقص در محل اتصال لگنچه به حالب (UPJO) وجود ندارد. لذا مطالعه اخیر در یک کارآزمایی بالینی قصد دارد تا به بررسی این موضوع بپردازد.مواد و روشها: مطالعه اخیر یک کارآزمایی بالینی با شیوه نمونه گیری غیر احتمالی آسان بود. نمونه های مورد مطالعه شامل 32 نفر بیمار مبتلا به UPJO یکطرفه با انسداد ناقص مزمن بودند. بیماران قبل و بعد از مداخله جراحی برای رفع انسداد به وسیله IVU و اسکن های DMSA و DTPA و سونوگرافی برای تعیین طول کلیه و قطر لگنچه در کلیه های سالم و مبتلا مورد ارزیابی قرار می گرفتند و شاخص های یاد شده به وسیله آزمون های آماری T Paired, Wilcoxon, Mc Nemar test مورد مقایسه قرار می گرفتند.نتایج:میانگین سن نمونه ها 5.44 سال بود. 59.4% نمونه ها مونث بودند و 40.6% مذکر بودند. میانگین Split function در DMSA در کلیه بیمار قبل و بعد از جراحی دارای اختلاف معنی دار بود (P<0.05). میانگین مقدار Retention time و  T 1/2در DTPA هر دو نیز قبل و بعد از جراحی با یکدیگر اختلاف معنی دار نشان دادند (P<0.05). میانگین طول کلیه سالم و مبتلا هر دو قبل از جراحی اختلاف معنی دار با هم داشتند (P<0.05). میانگین قطر لگنچه کلیه مبتلا نیز قبل و بعد از جراحی در نمونه های مورد مطالعه اختلاف معنی دار نشان داد (P<0.05).بحث:در مطالعه اخیر مشخص شد که عمل جراحی رفع انسداد، باعث بهبود عملکرد کلیه در بیماران دچار انسداد مزمن ناکامل سیستم ادراری می شود و لذا عمل جراحی رفع انسداد به کلیه بیماران دچار انسداد توصیه می شود. ضمن اینکه این مطالعه نشان داد که روشهای سونوگرافیک ارزیابی کلیه ها در صورتی که با روش های دقیق تر و استاندارد شده انجام شوند می توانند جایگزین روش های گران قیمت و مشکل ارزیابی عملکرد کلیه گردند.

مقدمه:با توجه به اینکه درد یک پدیده شایع پس از عمل جراحی می باشد که می تواند باعث اثرات نامطلوب بر روی علایم حیاتی مانند، تاکی کاردی، بی قراری و هیپوتانسیون شود در این تحقیق تلاش شده که میزان بی دردی حاصل از انفیلتراسیون بوپیواکایین را قبل و بعد از عمل جراحی را با هم مقایسه کنیم و همچنین میزان مورفین مصرفی بعد از عمل جراحی که به درخواست بیمار جهت کاهش درد تزریق می شود را در گروه مورد مطالعه با هم مقایسه کنیم تا در صورت موثر بودن هر یک از روشها بعنوان یک روش ایجاد بی دردی بعد از عمل جراحی از آن استفاده شود.مواد و روشها:این مطالعه بصورت یک کارآزمایی بالینی دو سوکور بر روی 52 بیمار 65-15 ساله ASA کلاس یک و دو مراجعه کننده به بیمارستان الزهرا اصفهان انجام گرفت این بیمار به دو گروه 1 و2 تقسیم شده، گروه اول بوپیواکاین 10 دقیقه قبل از جراحی، گروه 2 بعد از اتمام عمل تزریق بوپیواکایین انجام می شد.نتایج:میانگین درد بیماران در ساعت 4 و 8 و 12 بعد از عمل در گروه اول بدین شرح است:ساعت 4 بعد از عمل 6.37±1.19، ساعت 8 بعد از عمل 5.37±1.09 و ساعت 12 بعد از عمل 4.45 ±1.10 بوده اند. مقایسه میانگین درد بیماران در ساعات 4، 8 و 12 بعد از عمل و قبل از تفاوت معنی داری در میزان بی درد وجود ندارد.نتیجه گیری:تزریق بوپیواکایین قبل و بعد از عمل به صورت زیر جلدی جهت بی درد موثر است ولی به کار بردن آن قبل و بعد از عمل جراحی دارای نتیجه یکسانی خواهد بود.

مقدمه:اثرات پیش درمانی با منیزیوم روی پاسخ های قلبی عروقی همراه با انتوباسیون قبلا مطالعه شده اند. در این مطالعه دوز - پاسخ ما تلاش کردیم با دوز اپتیمم منیزیوم را که سبب کاهش این پاسخ ها می شود پیدا کنیم.مواد و روشها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی, دوسوکور, Randomized, 120 بیمار کلاس ASA I در سنین بین 15-50 سال, کاندید جراحی انتخابی در شش گروه )هر گروه 20 بیمار( دسته بندی شدند. ضربان نبض و فشار خون شریانی بیماران 5 دقیقه قبل از دریافت هر گونه دارو ثبت شدند به بیماران برحسب گروه سولفات منیزیوم با دوزهای 10 و 20 و 30 و 40 و 50 میلی گرم به ازا هر کیلوگرم وزن و لیدوکایین 1.5 mg/kg دریافت کردند. القای بیهوشی در تمامی گروهها به نحو مشابهی صورت گرفت و ضربان نبض و فشار خون شریانی درست قبل از انتوباسیون و دقایق 1 و 3 و 5 بیهوشی قبل از برش جراحی ثبت شدند.نتایج بر اساس آزمون های Pearson correlation, Post Hoc test(Duncan), Chi square test, ANOVA آنالیز شدند.نتایج:تفاوت معنی دار آماری در تغییرات فشار خون شریانی و ضربان نبض و TOF و عوارض بین گروههای دریافت کننده سولفات منیزیوم مشاهده نشد اما اختلاف معنی دار بین این پارامترها بین گروههای منیزیوم و لیدوکایین مشاهده شد.نتیجه گیری:پیش درمانی با دوزهای متفاوت سولفات منیزیوم اثرات کاهنده مطمئنی روی پاسخ های قلبی عروقی متعاقب لارنگوسکوپی دارند.

مقدمه: مقایسه اثر Ketotifen fumarate با قطره %0.025 Zaditen با کرومولین سدیم (Opticrom) %4 برای جلوگیری از خارش، اشکریزش و قرمزی در بیماری (VKC)مواد و روشها:این مطالعه کلینیکال تریال، دوسوکور و یک مرکزی بین فروردین تا مهرماه 83 در یزد انجام گرفت. یکصد بیمار واجد شرایط ورود به مطالعه با تشخیص کنژنکتویت ورنال نوع متوسط به طور تصادفی به دو گروه A با تعداد 50 نفر و تحت درمان با Zaditen و گروه B با 50 نفر تحت درمان با کرومولین سدیم تقسیم شدند و مدت 4 هفته تحت درمان قرار گرفتند.نتایج:7 روز پس از درمان میزان پاسخ که بر اساس ارزیابی بیماران از اثربخشی کلی دارو به دست می آمد به طور معنی دار در گروه (%61.5) Zaditen بیشتر از گروه (%53) Cromolyn بود. یک پاسخ واضح به درمان در %94.4 بیماران دریافت کننده Zaditen و %81.2 بیماران درمان شده با کروموگلیکات سدیم مشاهده شد.ارزیابی چشم پزشک معاینه کننده از پاسخ به درمان به طور معنی دار ارجحیت Ketotifen بر Zaditen را نشان می دهد (P=0.001)Ketotifen به طور معنی دار پیامد بهتری در مقایسه با Cromolyn در تسکین علایم و نشانه V نشان می داد (P<0.05) قطره Ketotifen Fumarate جمع نمرات تسکین علایم و نشانه های بیماری را در مقایسه به روز اول کاهش می داد.نتیجه گیری:Ketotifen در مقایسه با Cromolyn سریع تر اثر نموده و علایم را بهتر تسکین می دهد. سریع ترین اثر نمودن این دارو و کنترل بهتر علایم معروف Zaditen به عنوان یک داروی درمانی با ارزش در VKC است.

مقدمه:بررسی وازوراکتیویتی مغزی می تواند ظرفیت ذخیره گردش خون مغزی را مشخص کند. کاهش این توانایی می تواند زمینه ساز بیماری سربرووسکولار باشد. در این مطالعه وازوراکتیویتی عروق مغزی را بر اساس سن و جنس بیماران مشخص کردیم.مواد و روش ها:در این مطالعه توصیفی - تحلیلی 289 بیمار سالم (بدون هیپرتانسیون، دیابت ملیتوس، چاقی، مصرف سیگار، نارسایی قلبی، ...) از دی ماه 1382 لغایت تیرماه 1383 مورد بررسی قرار گرفتند. جمعیت مورد مطالعه بر اساس سن و جنس به چهار گروه تقسیم شدند (زنان و مردان بیشتر و کمتر از 30 سال). بعد از تعیین سرعت جریان شریان مغزی میانی هر بیمار به وسیله TCD، قبل و بعد از 30 ثانیه آپنه، (BHI) breath holding index محاسبه شد.نتایج:میانگین BHI بین مردان (0.637±0.22) و زنان (0.918±0.40) دارای اختلاف معنی دار میباشد. میانگین BHI در گروه افراد بالای 30 سال 0.70695±0.31 و در افراد 30 سال و زیر 30 سال 0.851442±0.31 بدست آمد که بین دو گروه اختلاف معنی دار وجود دارد (P<0.001).نتیجه گیری:متوسط BHI در تمام گروه های سنی در مردان کمتر از زنان بود. BHI در تمام گروه های سنی مردان بصورت نسبی یکنواخت بود اما در زنان کاهش واضح BHI با افزایش سن دیده شد. یافته های مطالعه ما مطرح می نماید که تغییرات وازوموتورراکتیویتی سربرووسکولار در افراد سالم احتمالا با سن مرتبط است ولی بیشتر از جنس تاثیر می پذیرد.

مقدمه:در حملات سنکوپ و سقوط بعنوان یک بیماری نسبتا شایع و بالقوه خطرناک، ضمن رد علل قلبی، تشنج، ضایعات ساختاری مغز - اعصاب محیطی و علل دارویی و متابولیک بایستی در عین حال به فکر احتمال وجود اختلال عروقی شراین تغذیه کننده مغز بعنوان عامل سنکوپ و خطر بالقوه تکرار این حملات و ایجاد عوارض عصبی خطرناکتر مثل استروک بود. لذا بر آن شدیم که میزان جریان خون شریانی کاروتید و ورتبرال را در افرادی که علل دیگر سنکوپ در آنها رد شده است، بررسی کنیم.مواد و روشها:این مطالعه بر روی 33 نفر بیمار و 33 نفر گروه شاهد که از نظر سن و فاکتورهای خطر هماهنگ انتخاب شده اند، انجام شده و به صورت مورد - شاهدی گذشته نگر در طول مدت یکسال انجام گرفت. جهت رد سایر علل سنکوپ، معاینه قلبی – اکوکاردیوگرافی - EEG-ECG و تصویر برداری مغز و شرح حال داروهای مصرفی و بررسی سابقه بیماریهای پسیکولوژیک و همینطور Tilt table test صورت گرفت. در تمام افراد مورد مطالعه فلوی خون شریانهای کاروتید و ورتبرال (ml/min) محاسبه شد و داده ها با نرم افزار SPSS و آزمون t تجزیه و تحلیل شد.نتایج:میزان فلوی شرایین ورتبرال در گروه مورد بطور معنی داری نسبت به گروه شاهد کاهش نشان میدهد (P-value <0.001) ولی این یافته در مورد شرایین کاروتید معنی دار نبود (P-value> 0.05).بحث:براساس برخی مطالعات انجام شده در گذشته و نتایج حاصل از مطالعه فوق توصیه می شود در افراد دچار حملات سنکوپ یا سقوط اگر علل واضح قلبی و تشنج و ... رد شد، بررسی سونوگرافی داپلکس عروق گردن (ورتبرال) جهت رد مسایل عروقی گردن صورت گیرد.

کیست هیداتید در اثر اکینوکوکوس گرانولوزا ایجاد می شود که می تواند در هر قسمتی از بدن ایجاد بافت کیستیک کند. ضایعه کیستیک استخوانی، خصوصا در استخوانهای بلند مثل تیبیا نادر است و بخاطر تظاهرات غیر معمول در استخوانهای بلند ممکن است به راحتی تشخیص داده نشود مگر اینکه به فکر این بیمار باشیم.

سندرم ساکت پدیده ای بسیار نادر است که در آن با وجود انسداد در مجرای خروجی سینوس ماگزیلاری که منجر به پیدایش فشار ضعفی در درون حفره سینوس می شود، هیچکدام علایم سینوزیتی در بیمار پدید نمی آید، ولیکن فشار منفی موجود در طی زمان طولانی منجر به تغییر شکل در جدار نازک سقف سینوس ماگزیلاری که کف اوربیت را نیز تشکیل می دهد شده و سبب تغییر شکل در این دیواره استخوانی می شود. نتیجه این تغییرات، افزایش فضای اوربیت می باشد که با توجه به عدم تغییر در حجم کره چشم، تظاهر بالینی آن را هبورت انوفتالوس در بیمار ملاحظه می کنیم. نکته جالب در اینجا که با وجود فیزیوپاتولوژی اولیه بیماری در سینوس ماگزیلاری، هیچگونه علایم مربوط به سینوسهای پارانازال مشهود نمی باشد، که خود ممکن است منجر به اشتباه در تشخیص و درمان بیمار گردد چرا که درمان اصلی در این بیماران رفع شکل انسدادی سینوس مزبور می باشد.

هیداتوزیز بیماری انگلی است که توسط سستودها ایجاد می گردد. کبد، ریه و مغز ارگانهایی هستند که معمولا در این بیماری درگیر می باشند و درگیری عضلات و استخوان در این بیماری غیر معمول است. مقاله حاضر گزارش مرد 32 ساله ای است که با دردهای رادیکولارپا و کمردرد مراجعه نموده است. پس از بررسی توده پاراورتبرال با گسترش به نخاع در وی مشاهده شد. بیمار با تشخیص احتمالی تومور و یا کیست تحت عمل جراحی قرار گرفت که تشخیص نهایی بیمار هیداتوزیز عضلات پاراورتبرال و ستون مهره ها بود.

فیستول کاروتید کاورنو (C.C.F) که موردی خطرناک و نادرست، می تواند بصورت خودبخودی، تروماتیک یا اتیراپنیک ایجاد گردد. موردی که در اینجا معرفی می شود یک خانم 24 ساله است که متعاقب سپتوپلاستی بینی دچار پروتپوز و کاهش شدید بینایی شده اند. پس از آنژیوگرافی سربران و مسجل شدن تشخیص تراپینگ (trapping) و امبولیزاسیون فیستول انجام شد و بیمار بهبود یافت. بررسی متون هم نشان دهنده این است نشانه های بیماران پس از امبولیزاسیون به میزان قابل توجهی بهبود می یابد.