تحقیقات در علوم زیستی ورزشی
سال:1393 | دوره:4 | شماره:13 |تعداد مقالات:8

سابقه و هدف تحقیق: هدف تحقیق حاضر مقایسه عوامل آمادگی جسمانی و سلامت روانی کوه پیمایان سالمند، فعال و غیر فعال بود. روش بررسی: بدین منظور 43 مرد سالمند (با میانگین سنی 57.7±9.3، قد 168.5±12.5 و وزن 77.3±21.1) به وسیله پرسشنامه در بوستان ها و مناطق مرتفع شمال شهر تهران به طور تصادفی انتخاب شدند. آزمودنی ها بر اساس فعال بودن و نوع فعالیت در سه گروه: کوه پیما (n=15)، فعال غیر کوه پیما (n=14) و غیر فعال (n=14)، قرار گرفتند. پس از تکمیل پرسشنامه 28 سوالی سلامتی عمومی(GHQ-28) عوامل مختلف آمادگی قلبی عروقی، جسمانی و حرکتی شامل: درصد چربی بدن، فشارخون، ضربان قلب، BMI، و آزمون اصلاح شده بالک روی تردمیل، مورد ارزیابی قرار گرفت. از روش آماری آنوای یک طرفه برای تجزیه و تحلیل داده های فیزیولوژیکی و از روش تحلیل واریانس چند متغیره (مانوا) برای تحلیل اطلاعات پرسشنامه سلامت عمومی استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که بین میانگین ظرفیت هوازی سه گروه تفاوت معنی داری (P£0.01) وجود داشت و گروه کوه پیما ظرفیت هوازی بهتری داشت. همچنین تفاوت معناداری در مولفه های نشانگان جسمانی، اضطراب، اختلال در کارکرد اجتماعی، افسردگی و نمره کلی سلامت عمومی (P£0.05) بین سه گروه وجود داشت. به عبارت دیگر نمره کلی سلامت عمومی در گروه کوه پیما بهتر از گروه های دیگر بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این تحقیق توصیه می شود که سالمندان برای افزایش طول عمر و بهبود سلامت روانی، بطور منظم در فعالیت های بدنی شرکت کنند. همچنین آ ن ها می بایست در برنامه فعالیت بدنی خود کوه پیمایی منظم را نیز بگنجانند.

هدف از انجام این پژوهش بررسی عملکرد جودوکاران با توان هوازی و بی هوازی متفاوت در آزمون آمادگی ویژه جودو بود. بدین منظور تعداد 33 نفر از جودوکاران مرد شهر کرمانشاه (سن؛22.60±2.25 سال، وزن؛ 72.5±5.5 کیلوگرم، قد؛ 175.4±5.6 سانتی متر) با حداقل سه سال سابقه تمرین منظم و شرکت در مسابقات رسمی این رشته به صورت نمونه در دسترس در این پژوهش شرکت کردند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل آزمون آمادگی ویژه جودو، چرخ کارسنج برای اجرای آزمون بی هوازی وینگیت-دستی 30 ثانیه ای و نوارگردان برای اجرای آزمون هوازی بیشنه بروس بود. به منظور جلوگیری از اثر خستگی آزمون ها بر یکدیگر بین اجرای هر آزمون با آزمون دیگر مدت سه روز فاصله داده شد. در بخش آمار استنباطی، قبل از تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون کلموگروف اسمیرنوف برای کسب اطمینان از طبیعی بودن توزیع داده ها استفاده شد که نتایج نشان دهنده طبیعی بودن داده های بدست آمده بود (p>0.05)، بنابراین در تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های پارامتریک استفاده شد. از آزمون های آماری t مستقل برای بررسی تفاوت در بین دو گروه دارای توان هوازی و بی هوازی بالا و پائین در آزمون ویژه جودو استفاده شد، همچنین از آزمون ضریب همبستگی پیرسون نیز برای بررسی روابط توان های هوازی و بی هوازی با نتایج آزمون آمادگی ویژه جودو استفاده شد. نتایج تجزیه تحلیل داده ها نشان داد که بین دو گروه با توان هوازی بالا و توان هوازی پایین تفاوت معناداری در اجرای آزمون ویژه جودو وجود دارد (P£0.05) و افراد با توان هوازی بالاتر عملکرد بهتری را از خود نشان دادند. اما نتایج بررسی جودوکاران با توان بی هوازی بالا و پائین نشان داد که بین دو گروه در اجرای آزمون جودو تفاوت معناداری وجود ندارد (P³0.05). همچنین نتایج نشان داد که بین توان هوازی(VO2max) و شاخص آمادگی آزمون ویژه جودوکاران ارتباط معناداری وجود دارد (P£0.01)، اما بین توان بی هوازی (اوج توان بی هوازی) و شاخص آمادگی آزمون ویژه جودوکاران ارتباط معناداری وجود ندارد (P³0.05). نتایج این پژوهش نشان می دهد که جودوکاران با توان هوازی بالاتر عملکرد بهتری را در آزمون ویژه جودو داشتند.

از میان چهار ویژگی تمرین، یعنی نوع، مدت، تعداد و شدت تمرین، معلوم شده است که تغییر دادن شدت تمرین می تواند سازگاری های متفاوتی را ایجاد نماید. پژوهش حاضر در نظر داشته است تا تاثیر اجرای 10 هفته ای برنامه تمرین مقاومتی با سه شدت تمرینی مختلف با حجم های تمرینی یکسان را بر توانایی های زیست حرکتی اندام تحتانی بانوان 35-25 سال تعیین و مقایسه نماید. برای این منظور، 45 نفر بانوی واجد شرایط به طور تصادفی به 3 گروه 15 نفری تمرین با شدت های 95-90%، 100-95% و 105-100% یک تکرار بیشینه تقسیم شدند. تمرینات براساس اصل اضافه بار فزاینده و روش باردهی پلکانی در طول دوره و هرمی مسطح در یک جلسه و یک هفته به صورت سه روز در هفته و به مدت 90 دقیقه در هر جلسه انجام شد. فاکتورهای زیست - حرکتی قدرت ماهیچه ای (قدرت یک تکرار بیشینه)، استقامت ماهیچه ای (تعداد تکرار با وزنه 70 درصد یک تکرار بیشینه)، سرعت (آزمون دوی 45 متر)، و توان ماهیچه ای (آزمون پرش عمودی) در اندام های تحتانی بانوان، قبل و پایان ده هفته تمرین ارزیابی و با هم مقایسه شدند. نتایج نشان داد که هر سه شدت تمرینی، تاثیر معناداری بر قدرت، استقامت، سرعت و توان پائین تنه بانوان دارد و به استثنا توان (p=0.648)، تفاوت معناداری نیز میان تاثیر سه شدت تمرینی وجود دارد و شدت 100 تا 105 درصد یک تکرار بیشینه بیشترین تغییرات را بوجود آورده است. بطور کلی تمرینات پر شدت مقاومتی علاوه بر بهبود قدرت عضلانی باعث بهبود سرعت، استقامت و توان عضلانی بانوان می شود.

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین مقاومتی براینترلوکین- 10، لنفوسیت، مونوسیت و ماکروفاژ بود. .24 نفر از دانش آموزان پسر 16-18 ساله دبیرستان شهرستان مرودشت با میانگین سن 16.91±0.92 سال، میانگین 74.19±5.05 کیلوگرم و قد 170.40±5.04 سانتی متر به صورت داوطلبانه و بر حسب شرایط مورد نیاز تحقیق انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه تمرین مقاومتی و کنترل قرار گرفتند. گروه تمرین به مدت هشت هفته (سه روز در هفته) با شدت 75- 60 درصد یک تکرار بیشینه به اجرای تمرین مقاومتی پرداختند. در هر جلسه هشت ایستگاه تمرینی به کار رفت و حرکات هر ایستگاه در سه نوبت اجرا شد. قبل و بعد از هشت هفته تمرین از همه آزمودنی در حالت ناشتا خون گیری (5 سی سی) به عمل آمد. جهت تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق از آزمون های آماری t مستقل و t وابسته استفاده شد (p£0.05). یافته ها نشان داد که هشت هفته تمرین مقاومتی منجر به افزایش معنی دار اینترلوکین 10(p=0.04)، کاهش معنی دار لنفوسیت (p=0.02) کاهش مونوسیت (p=0.11) و ماکروفاژ (p=0.09) می گردد. نتیجه گیری: تمرین مقاومتی به مدت هشت هفته می تواند اثرات مفیدی روی برخی نشانگرهای التهابی بگذارد و موجب کاهش خطر حوادث بیماری های قلبی- عروقی شود.

مقدمه: پرفشارخونی یکی از بیماری های همراه با بیماری دیابت نوع 2 است که در بیشتر بیماران دیابتی نوع 2 دیده می شود. هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر ورزش ایروبیک بر روی فشارخون زنان دیابتی نوع 2 است. روش پژوهش: تعداد 32 بیمار دیابتی نوع 2 که دارای فشارخون بالا بودند به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: گروه ورزش ایروبیک (16 نفر) و گروه کنترل (بدون ورزش) (16 نفر). آزمودنی ها 3 روز در هفته، هر جلسه 45 تا 60 دقیقه، به مدت دو ماه ورزش ایروبیک را انجام دادند. فشارخون در آزمودنی ها قبل از شروع و بعد از اتمام تمرینات ایروبیک اندازه گیری شد. یافته ها: در پیش آزمون تفاوت معنی داری در فاکتورهای فشارخون سیستول، دیاستول و ضربان قلب بین دو گروه مشاهده نشد. آزمون t مستقل دو گروه نشان داد که در پس آزمون بین دو گروه در فشارخون سیستول (p<0.000) و دیاستول (p<0.009) تفاوت معنی دار وجود دارد و بین دو گروه در ضربان قلب (p<0.224) تفاوت معنی داری مشاهده نشد. از طرفی آزمون t دو گروه همبسته نشان داد که در گروه ورزش ایروبیک، فشارخون سیستول (p<0.000) و دیاستول (p<0.003) و ضربان قلب (p<0.000) کاهش معنی داری داشت. اما در گروه کنترل تنها فشارخون دیاستول افزایش معنی داری داشت (p<0.003) نتیجه گیری: با توجه به این که ورزش ایروبیک می تواند باعث کاهش فشار خون در زنان دیابتی دارای پرفشارخونی شود و این که فشارخون می تواند باعث عوارض خطرناک تری در این بیماران شود، توصیه می شود که در کنار درمان دارویی، ورزش ایروبیک برای زنان دیابتی تجویز شود تا به کنترل فشارخون کمک کند.

زمینه و هدف: با توجه به روند توسعه زندگی شهری و تغییر الگوهای حرکتی روزانه، همچنین کاهش فعالیت های حرکتی بویژه در بین بانوان، اندام ها و عضلات آنها را تحت تاثیر و خطر جدی کم تحرکی و ضعف های جسمانی قرار می دهد. برای پیشگیری یا مقابله با چنین عارضه ای ایجاد جاذبه امکانات لازم جهت همگانی نمودن ورزش در بین بانوان از ابزارهای قدرتمند در این زمینه می باشد. هدف از انجام این تحقیق مقایسه برخی شاخص های ارزیابی عملکرد عصبی- عضلانی زنان سالمند شرکت کننده در یک وهله ورزش صبحگاهی می باشد. روش شناسی: تحقیق حاضر از نوع علی- مقایسه ای پس از وقوع بود. در این تحقیق 40 زن سالمند فعال شرکت کردند که در طول یک سال گذشته به طور مرتب ورزش صبحگاهی انجام می دادند. از این تعداد 32 نفر سالم بوده و سابقه هیچ بیماری خاصی نداشتند (سن 64±6.50 سال، قد 160.94 سانتی متر، وزن 73.71 کیلوگرم) و نمونه مورد بررسی بوده اند و تعداد 8 نفر بیمار بوده اند و با دستور پزشک خود در فعالیت صبحگاهی مشارکت می کردند(سن 66±4.71 سال، قد 162.75 سانتی متر، وزن 77.6250 کیلوگرم). از آزمون های (5-CS) 5-Chair Stand و (TUG) Timed Up & Go به منظور ارزیابی عملکرد سیستم عصبی- عضلانی آزمودنی ها استفاده شد. جهت مقایسه بین گروهی نمرات در بررسی تفاوت میانگین های دو گروه توسط آزمون تی مستقل (P£0.05) استفاده شد. نتایج: نشان داد که در نمرات آزمون ها 5-SC و TUG بین دو گروه اختلاف معناداری بین سالمندان زن شرکت کننده در ورزش صبحگاهی وجود دارد (P£0.05). نتیجه گیری: یافته های این تحقیق نشان داد که اختلاف معناداری در پاسخ به عملکرد سیستم عصبی- عضلانی سالمندان شرکت کننده در ورزش های صبحگاهی با سالمندان غیرفعال تر وجود دارد. بنابر یافته های این تحقیق به نظر می رسد که شرکت منظم در ورزش های صبحگاهی موجب بهبود عملکرد سیستم عصبی- عضلانی در افراد سالمند فعال نسبت به همتایان غیرفعالشان، می گردد. این مساله احتمالا می تواند از بسیاری از اختلالات وابسته به ضعف عملکرد سیستم عصبی-عضلانی در افراد سالمند، جلوگیری نماید.

هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر یک دوره تمرین پیلاتس بر تعادل ایستا و پویای دختران دارای معلولیت شنوایی بود. بدین منظور 16 دختر 13 تا 16 سال معلول شنوایی در دو گروه مساوی (ناشنوا: 14.12±1.12 سال، کم شنوا: 14.25±1.03، قد گروه کم شنوا: 145±5.75 سانتیمتر، قد گروه ناشنوا: 145.25±5.67 سانتیمتر) داوطلب انتخاب شدند. ابتدا قبل از اجرای پروتکل تمرینی تعادل ایستای آزمودنی ها با استفاده از آزمون تعادلی لک لک و تعادل پویا با استفاده از آزمون تعادلی Y اندازه گیری شد. سپس گروه ها تمرینات پیلاتس را به مدت شش هفته و هر هفته سه جلسه (هر جلسه 60 دقیقه) انجام دادند. از آزمون های آماری t وابسته و مستقل به منظور تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج آزمون t وابسته در هر دو گروه اختلاف معنی داری بین نتایج پیش آزمون و پس آزمون تعادل ایستا و پویا را نشان داد در حالیکه بین تاثیرات تمرینات پیلاتس بر تعادل ایستا و پویای دختران کم شنوا و ناشنوا تفاوت معنی داری مشاهده نشد. با توجه به نتایج تحقیق حاضر می توان گفت که تمرینات پیلاتس منجر به بهبود تعادل در افراد دارای معلولین شنوایی می شود به طوری که در رسیدن به اهداف مختلف از جمله بهبود عملکرد ورزشی، بهبود آسیب ها، بهبود سلامتی و آمادگی جسمانی بکار گرفته می شود. بنابراین متخصصان و مربیان تربیت بدنی معلولین شنوایی در کنار سایر روش های تمرینی و با توجه به تاثیرات این تمرینات در حوزه پاتولوژی و بازتوانی و بهبود عملکرد می تواند از آن سود ببرند.

زمینه و هدف: هایپوکسی می تواند سازگاری های فیزیولوژیکی سودمندی را در پی داشته باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین هایپوکسی تناوبی بر عملکرد آزمون هایپوکسی زنان کوهنورد بود. روش بررسی: پس از اعلان فراخوان در بین کوهنوردان زن کرمانشاه، 12 نفر داوطلب با میانگین سن 29.00±8.00 سال، میانگین قد 162.41±4.71 سانتی متر و میانگین وزن 54.15±7.27 کیلوگرم در پژوهش شرکت کردند. پس از تکمیل پرسشنامه سلامت و فرم رضایت نامه، شرکت کننده ها به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. تمرین هایپوکسی تناوبی به مدت 15 روز، روزانه یک ساعت (5 دقیقه هوای هایپوکسی و 5 دقیقه هوای نرموکسی، از طریق دستگاه هایپوکسی کاتور در حالت نشسته) اجرا شد. شدت هایپوکسی در 5 روز اول 11 درصد، در 5 روز دوم 10 درصد و در 5 روز سوم معادل 9 درصد اکسیژن در هوای دمی بود. در ابتدا و انتهای دوره تمرین هایپوکسی تناوبی، آزمون هایپوکسی که شامل دو مولفه به نام های TD و TR می باشد از هر دو گروه گرفته شد. یافته ها: استفاده از آزمون ویلکاکسون برای بررسی تغییرات در سطح 0.05 نشان داد که پس از 15 روز، افزایش TD گروه آزمایش بیشتر از گروه گواه بود (147.29 درصد در مقابل 4.93 درصد) که این تفاوت معنا دار بود، همچنین کاهش TRگروه آزمایش بیشتر از گروه گواه بود (37.24 درصد در مقابل 21.20 درصد) اما این تفاوت معنا دار نبود. نتیجه-گیری: نتایج پژوهش حاضر بیانگر اثر مثبت تمرین هایپوکسی تناوبی بر عملکرد آزمون هایپوکسی زنان کوهنورد در بخش Td می باشد.