آموزش و یادگیری زبان دوم برای زبان آموزان، به ویژه در دوره های آموزش عالی، نیازمند بهره گیری از رویکردها و راهبردهای آموزشی مناسبی است که بتواند یادگیری را برای زبان آموزان تسهیل کند. هدف اصلی این پژوهش، بررسی رابطه تکیه گاه سازی آموزشی و میزان یادگیری زبان فارسی در بین فارسی آموزان است. روش مورد استفاده در این مطالعه از نوع همبستگی و جامعه آماری پژوهش شامل همه دانشجویان غیرفارسی زبان مرکز آموزش زبان فارسی دانشگاه بین المللی امام خمینی (ره) قزوین در سال تحصیلی 92-93 بوده است. بدین منظور، 126 نفر به شیوه نمونه گیری نسبی انتخاب شدند که این تعداد به مقیاس تکیه گاه سازی آموزشی پاسخ دادند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون گام به گام استفاده شد. نتایج تحلیل داده ها نشان داد که بین تکیه گاه سازی آموزشی و انواع آن (شناختی، فنی، رویه ای، فراشناختی و انگیزشی) با یادگیری زبان فارسی رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین، نتایج رگرسیون گام به گام نشان داد که تکیه گاه سازی شناختی، فنی، رویه ای، فراشناختی و انگیزشی، به طور مثبت و معناداری یادگیری زبان فارسی را پیش بینی کرده اند. نتایج این پژوهش حاکی از اهمیت توجه به تکیه گاه سازی آموزشی و انواع آن در افزایش یادگیری زبان فارسی توسط فارسی آموزان غیرایرانی است.