پژوهش های تولیدات دامی
سال:1393 | دوره:5 | شماره:10 |تعداد مقالات:15

آزمایشی به منظور بررسی تاثیر مکمل خوراکی ال- کارنیتین بر فراسنجه های مرتبط با الکتروکاردیوگرام جوجه های گوشتی پرورش یافته در منطقه ای مرتفع (2100 متر) صورت گرفت. تعداد 192 قطعه جوجه خروس گوشتی یک روزه (سویه کاب 500) از یک جمعیت 300 تایی انتخاب و بین چهار تیمار با چهار تکرار 12 قطعه ای توزیع گردیدند. جوجه ها تا سن 42 روزگی روی بستر پرورش یافتند. تیمارهای آزمایشی شامل 4 سطح مکمل ال- کارنیتین بود. تیمار شاهد یک جیره پایه طبق توصیه انجمن ملی تحقیقات آمریکا (1994) دریافت کرد و تیمارهای دوم، سوم و چهارم جیره پایه را به ترتیب همراه با 50، 100 و 150 ppm ال- کارنیتین خوراکی دریافت کردند. نتایج نشان داد دامنه موج S، که نشانه هایپرتروفی بطن راست می باشد، در گروه دریافت کننده 50 ppm در اشتقاق II به طور معنی دار نسبت به گروه کنترل کاهش یافت، همچنین کاهش معنی دار دامنه این موج در گروه های دریافت کننده ال- کارنیتین نسبت به گروه کنترل در اشتقاق های III و aVF مشاهده می شود. دامنه موج R در اشتقاق IIتفاوت معنی داری بین گروه های آزمایشی نشان نداد. همچنین از نظر دامنه موج T در بین گروه های آزمایشی در تمامی اشتقاق ها تفاوت معنی داری مشاهده نشد. نسبت وزن بطن راست به کل بطن ها که نشان دهنده هایپرتروفی بطن راست قلب می باشد، در گروه دریافت کننده50 ppm ال- کارنیتین کاهش معنی داری نسبت به گروه شاهد نشان داد. نتیجه کلی این آزمایش نشان داد، ال- کارنیتین باعث پیشگیری از هایپرتروفی بطن راست می شود (P<0.05) که در الکتروکاردیوگرام به شکل کاهش دامنه موج S اثر خود را نشان می دهد.

این آزمایش جهت بررسی اثرات سطوح مختلف پروتئین (13 و 15 درصد) و متیونین (0.25، 0.30 و 0.35 درصد) بر عملکرد و شاخص های کیفی تخم مرغ در اواخر دوره تخم گذاری در مرغان تخم گذار انجام شد. تعداد 96 قطعه مرغ تخم گذار لگهورن سویه  W-36با سن 80 هفته در یک آزمایش فاکتوریل 3×2 در قالب طرح کاملا تصادفی مورد استفاده قرار گرفت. نتایج آزمایش نشان داد که با افزایش سطح متیونین بطور معنی داری درصد تولید و وزن تخم مرغ افزایش یافت (p<0.05). سطوح مختلف پروتئین تاثیر معنی داری بر درصد تولید و وزن تخم مرغ نداشت. اثر تیمار بر درصد تولید و وزن تخم مرغ معنی دار بود (p<0.05)، به طوری که پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی 15 درصد پروتئین و 0.35 درصد متیونین بیشترین درصد تولید و وزن تخم مرغ را داشتند. تیمارهای آزمایشی بر پارامترهای دیگر (درصد تخم مرغ شکسته و لمبه، شاخص های زرده و سفیده، سطح تخم مرغ، نسبت وزن به سطح تخم مرغ، رنگ زرده، واحد هاو، محتوی تخم مرغ و شاخص شکل تخم مرغ) اثر معنی دار نداشتند. می توان نتیجه گرفت که بهترین سطوح پروتئین و متیونین برای تولید تخم مرغ در اواخر دوره تخم گذاری در مرغان تخم گذار به ترتیب 15 و 0.35 درصد می باشد.

هدف از انجام این آزمایش بررسی اثرات اسید لینولئیک کنژوگه شده (CLA) و روغن ماهی کیلکا (غنی از اسیدهای چربn-3 ) بر صفات تولیدی و اسیدهای چرب بافت های گوشت سینه و ران جوجه های گوشتی سویه راس 308 بود. جیره های آزمایشی حاوی 7% روغن ماهی یا مکمل LUTA CLA60 و یا مخلوط %3.5 روغن ماهی + LUTA CLA60 %3.5 بودند. نتایج این آزمایش نشان داد که غنی سازی گوشت جوجه های گوشتی با CLA و روغن ماهی کیلکا غنی از اسیدهای چرب n-3 امکان پذیر است. جیره های حاوی 7% روغن ماهی یا 7% مکمل LUTA CLA60 بطور نامطلوبی سرعت رشد و صفات لاشه پرنده های آزمایشی را تحت تاثیر قرار دارند. جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی مخلوط %3.5 روغن ماهی + %3.5 مکمل LUTA CLA60 از صفات تولیدی قابل قبولی برخوردار بوده و همچنین سطوح قابل توجهی از هر دو ترکیبات ارزشمند CLA و اسیدهای چرب n-3 را ذخیره نمودند. به نظر می رسد که پروسه غنی سازی در بافت ران موثرتر از بافت سینه بوده است. بر اساس مشاهدات تحقیق حاضر، استفاده از مکمل CLA باعث افزایش غلظت CLA بافت های سینه و ران به ترتیب در دامنه 163-161 و 219-207 میلی گرم در هر 100 گرم گوشت شد. این بدان معنی است که یک وعده 250 گرمی از گوشت مرغ غنی سازی شده بدین ترتیب حدودا 25% از نیاز CLA روزانه یک انسان بالغ را تامین خواهد نمود که این میزان به مراتب بالاتر از مقادیر CLA است که بطور معمول در گوشت مرغ یافت می شود.

این آزمایش به منظور بررسی استفاده از پروبیوتیک، پربیوتیک و سینبیوتیک بر صفات عملکرد و جمعیت لاکتوباسیلوس ها در دستگاه گوارش جوجه های گوشتی انجام گردید، تعداد 630 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه سویه راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی با 7 تیمار و 6 تکرار و 15 قطعه در هر تکرار از سن 1 تا 42 روزگی پرورش داده شد. جیره های آزمایشی شامل 1) جیره شاهد (جیره پایه فاقد مکمل افزودنی)، 2) جیره پایه + پروبیوتیک پریمالاک، 3) جیره پایه + پربیوتیک تکنوموس، 4) جیره پایه + پربیوتیک فرمکتو، 5) جیره پایه + پریمالاک + تکنوموس، 6) جیره پایه + پریمالاک + فرمکتو و 7) جیره پایه + سین بیوتیک بیومین ایمبو بودند. فراسنجه های مورد اندازه گیری شامل: خوراک مصرفی، افزایش وزن بدن، ضریب تبدیل خوراک، جمعیت لاکتوباسیلوس در ایلئوم و سکوم جوجه های گوشتی بودند. نتایج نشان داد که در مرحله آغازین تیمار حاوی پریمالاک+ فرمکتو بیشترین افزایش وزن را در بین تیمار های آزمایشی موجب شدند و اختلاف آن با گروه شاهد معنی دار بود (P<0.05). مصرف خوراک در هیچ یک از دوره های آزمایشی تحت تاثیر تیمارهای آزمایشی حاوی مکمل های افزودنی قرار نگرفت (P>0.05). در دوره آغازین، تیمارهای حاوی پریمالاک+ فرمکتو و سین بیوتیک بیومین و همچنین در دوره رشد و کل دوره پرورشی تیمار تلفیقی پریمالاک+ فرمکتو موجب بهبود معنی دار ضریب تبدیل خوراک در مقایسه با گروه شاهد شدند (P<0.05). از نظر شمارش جمعیت لاکتوباسیل ها، در سن 23 روزگی، تیمارهای حاوی پربیوتیک فرمکتو و مجموع پریمالاک + فرمکتو موجب افزایش معنی دار جمعیت لاکتوباسیل در ایلئوم در مقایسه با شاهد شدند. در سن 42 روزگی، تیمارهای ترکیبی حاوی پروبیوتیک + پربیوتیک و سینبیوتیک بیومین موجب افزایش معنی دار شمار لاکتوباسیل ها در سکوم نسبت به گروه شاهد شدند. به طور کلی نتایج این آزمایش نشان داد که استفاده از ترکیب پروبیوتیک + پربیوتیک ممکن است موجب بهبود عملکرد و افزایش جمعیت لاکتوباسیل ها در دستگاه گوارش جوجه های گوشتی شود.

این آزمایش به منظور بررسی اثر مکمل آنزیمی ناتوزایم پلاس در جیره های غذایی حاوی گندم و کنجاله کلزا بر میزان انرژی قابل سوخت و ساز، قابلیت هضم پروتئین جیره و ویسکوزیته محتویات دستگاه گوارش جوجه های گوشتی انجام شد. به همین منظور از 72 قطعه جوجه گوشتی سویه تجاری آربراکرز در قالب طرح کاملا تصادفی با شش تیمار و سه تکرار در دو دوره آغازین (21-1 روزگی) و رشد (42-22 روزگی) استفاده شدند. جیره های آزمایشی عبارت بودند از: 1- جیره بر پایه ذرت و کنجاله سویا (شاهد)، 2- جیره حاوی 30 درصد گندم و 3- جیره حاوی 30 درصد گندم+ 10 درصد کنجاله کلزا، با افزودن ناتوزایم به مقدار 350 گرم در تن به جیره های مذکور در مجموع شش تیمار منظور شد. نتایج نشان داد که با افزودن آنزیم به جیره های حاوی گندم و کنجاله کلزا، نسبت بازده مصرف پروتئین و انرژی را به طور معنی داری بهبود یافت. آنزیم ناتوزیم پلاس سبب کاهش ویسکوزیته محتویات دستگاه گوارش و بهبود انرژی زایی و قابلیت هضم پروتئین دانه گندم و کنجاله کلزا و همچنین جیره های آزمایشی شد. نتایج این آزمایش نشان داد که استفاده از مولتی آنزیم ناتوزیم پلاس در جیره های حاوی دانه گندم و کنجاله کلزا، انرژی زایی و قابلیت هضم پروتئین و در نتیجه بازده استفاده از انرژی قابل سوخت و ساز و پروتئین جیره را بهبود می بخشد. استفاده از این آنزیم در جیره های حاوی گندم و کنجاله کلزا توصیه می شود.

در این پژوهش اثر روغن ماهی و عصاره آویشن بر قابلیت هضم ظاهری ماده خشک، ماده آلی و مواد مغذی، فعالیت جویدن و فراسنجه های شکمبه ای بزغاله های مهابادی مورد بررسی قرار گرفت. برای این منظور 28 راس بزغاله نژاد مهابادی 4 تا 5 ماهه با میانگین وزن اولیه 17.8±2.8 کیلوگرم به طور تصادفی با یکی از 4 جیره: 1) شاهد، 2) مکمل شده با آویشن (0.2 درصد عصاره)، 3) مکمل شده با روغن ماهی (2 درصد) و 4) مکمل شده با روغن ماهی (2 درصد) + آویشن (0.2 درصد عصاره) به صورت انفرادی و به مدت 94 روز تغذیه شدند. روغن ماهی قابلیت هضم ظاهری چربی خام را افزایش (P=0.05) و قابلیت هضم ظاهری الیاف نامحلول در شوینده خنثی را کاهش داد (P=0.01). غلظت نیتروژن آمونیاکی شکمبه با مصرف آویشن کاهش یافت (P=0.05). افزودن آویشن به جیره سبب افزایش غلظت استات (P=0.09) و افزایش نسبت استات به پروپیونات (P=0.07) در شکمبه شد. تعداد پروتوزوآی شکمبه به طور معنی داری در تیمار آویشن و تیمار روغن ماهی در مقایسه با تیمار شاهد کاهش یافت (P=0.05). مدت زمان مصرف خوراک (دقیقه در روز) به وسیله تیمارها تغییر نکرد، اما مدت زمان نشخوار توسط تیمار آویشن به طور معنی داری کاهش یافت (P=0.05). نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که مکمل سازی جیره بزغاله های مهابادی با روغن ماهی و آویشن سبب افزایش قابلیت هضم ظاهری چربی و کاهش قابلیت هضم ظاهری الیاف نامحلول در شوینده خنثی و همچنین افزایش میزان استات شکمبه می شود.

این آزمایش برای تعیین بخش های نیتروژن و تجزیه پذیری شکمبه ای ماده خشک و پروتئین دانه سویای خام و حرارت داده شده (برشته یا اکسترودشده) انجام شد. نمونه ها در زمانهای 2، 4، 8، 16، 24 و 48 ساعت در شکمبه 4 راس بره نر کردی (با میانگین وزن زنده 50±3 کیلوگرم) دارای کانولای شکمبه انکوباسیون شدند. بخش های مختلف نیتروژن نمونه ها با روش های شیمیایی اندازه گیری شد. اکسترود کردن، نیتروژن غیرپروتئینی و پروتئین غیرقابل حل در شوینده اسیدی در دانه سویا را کاهش داد. برشته کردن، پروتئین قابل حل در بافر و نیتروژن قابل حل در شوینده خنثی را در مقایسه با سویای خام به ترتیب کاهش و افزایش داد. کمترین مقدار نیتروژن غیرپروتئینی و پروتئین غیرقابل حل در شوینده اسیدی در سویای اکسترودشده مشاهده شد. اکسترود کردن دانه سویا بخش سریع تجزیه (a) و بخش کند تجزیه (b) پروتئین را به ترتیب کاهش و افزایش داد. برشته کردن و اکسترود کردن به طور معنی داری نرخ تجزیه پذیری (c) را کاهش دادند. تجزیه پذیری موثر ماده خشک و پروتئین خام دانه سویا به طور معنی داری به وسیله فرآوری حرارتی کاهش یافت. برشته کردن و اکسترود کردن بر بخش بالقوه قابل تجزیه (a+b) ماده خشک و پروتئین خام دانه سویا اثری نداشتند. فرآوری حرارتی به طور موثری باعث تغییر در بخش های نیتروژن و کاهش تجزیه پذیری پروتئین خام دانه سویا در شکمبه در مقایسه با سویای خام شد. همچنین اکسترود کردن در مقایسه با برشته کردن نیتروژن غیرپروتئینی و پروتئین غیرقابل حل در شوینده اسیدی، بخش سریع تجزیه و تجزیه پذیری موثر پروتئین دانه سویا را به طور معنی داری کاهش و بخش کند تجزیه آن را افزایش داد.

هدف از این پژوهش مقایسه برآورد تجزیه پذیری ماده خشک برخی مواد خوراکی شامل کنجاله سویا، کنجاله کلزا، دانه جو، دانه ذرت، یونجه خشک و ذرت سیلوشده با استفاده از روش های آزمایشگاهی و کیسه های نایلونی بود. روش آزمایشگاهی مورد استفاده شامل مرحله هضم شکمبه ای در روش تعیین آزمایشگاهی قابلیت هضم ماده خشک بود. تفاوت معنی داری بین دو روش از نظر برآورد بخش سریع تجزیه در مورد تمام مواد خوراکی به جز کنجاله کلزا (P=0.07) مشاهده شد. دو روش به لحاظ برآورد فراسنجه کند تجزیه در مورد کنجاله سویا (P=0.0139)، دانه جو (P=0.0006)، یونجه خشک (P=0.0101) و ذرت سیلوشده (P=0.0070) تفاوت معنی داری با یکدیگر داشتند. بین دو روش در برآورد نرخ تجزیه پذیری مواد خوراکی مورد آزمایش به جز مواد علوفه ای تفاوت معنی داری مشاهده نشد. ولی، همبستگی بالایی بین دو روش از نظر برآورد بخش کند تجزیه (r=0.72)، نرخ تجزیه پذیری (r=0.89)، پتانسیل تجزیه پذیری (r= 0.98) و تجزیه پذیری موثر مشاهده شد. نتایج نشان داد که تفاوت هایی بین دو روش از نظر برآورد فراسنجه های تجزیه پذیری وجود دارد، ولی ضرایب همبستگی معنی دار در مورد برآورد برخی از فراسنجه های تجزیه پذیری می تواند نشان از کارایی نسبی روش ابداعی باشد.

هدف از پژوهش حاضر بررسی اثرات آپوپتوتیک افزایش تراکم سلول های گرانولوزا و افزایش استرادیول بر بیان نسبی ژن های مرتبط با آپوپتوسیز (Bcl-2، Bax و GADD45b) و چرخه سلول (CCDN-2) بود. به همین منظور بعد از جمع آوری تخمدان گاوها از کشتارگاه، سلول های گرانولوزای فولیکول های 4 تا 8 میلی متری جداسازی شدند. سپس تعداد سلول های زنده شمارش شده و نمونه سلول های گرانولوزا برای شش روز کشت داده شدند. تیمارها شامل 1) 500 هزار سلول در 1000 میلی لیتر مایع کشت (کنترل)، 2) 500 هزار سلول در 500 میلی لیتر مایع کشت (گروه آپوپتوتیک: افزایش تراکم دلیل آپوپتوتیک بودن است) و 3) 500 هزار سلول در 500 میلی لیتر مایع کشت و افزودن استرادیول از روز دوم کشت (گروه آپوپتوتیک + استرادیول) بودند. همچنین، بیان ژن های مرتبط با آپوپتوسیز و چرخه سلولی و غلظت استرادیول نمونه ها بررسی شد. نتایج نشان داد بیان نسبی ژن های Bax و GADD45b در گروه آپوپتوتیک نسبت به دو گروه دیگر بیشینه بود، ولی با افزودن استرادیول بیان نسبی آن ها کاهش یافت و به سطح کنترل بازگشت. نسبت Bcl-2 به Bax در گروه آپوپتوتیک نسبت به دو گروه دیگر کاهش یافت، در حالی که با افزودن استرادیول این نسبت به طور معنی داری افزایش نشان داد ولی همچنان مقدار آن نسبت به گروه کنترل کمتر بود. بیان نسبی ژن CCDN-2 در گروه آپوپتوتیک نسبت به دو گروه دیگر کمینه بود ولی اختلاف معنی داری بین گروه استرادیول و گروه کنترل دیده نشد. به طور کلی نتایج پژوهش حاضر نشان داد استرادیول می تواند سلول های گرانولوزا را در برابر آپوتوزیس ناشی از افزایش تراکم محافظت کند و این کار را ممکن است از راه افزایش سرعت چرخه سلولی گامه G1 به S انجام دهد.

هدف از این مطالعه، به کارگیری سطوح مختلف زرده تخم مرغ بر کیفیت اسپرم قوچ زل در شرایط پیش و پس از انجماد بود. منی از 4 راس قوچ سالم و بالغ با استفاده از شوک الکتریکی اخذ و نمونه های مناسب با رقیق کننده تریس به نسبت 1 به 4 مخلوط و پس از رسیدن به دمای 5 درجه سانتی گراد، ارزیابی شدند. پایوت های نیم میلی لیتری با منی رقیق شده پر و ابتدا روی بخار ازت مایع منجمد و پس از آن در ازت مایع نگهداری شدند. پس از 10 روز، یخ گشایی پایوت ها انجام گرفت و ویژگی های مورفولوژیک، زنده مانی، تحرک و حرکت پیش رونده اسپرماتوزوا بررسی شد. این پژوهش در قالب طرح کاملا تصادفی با 3 تیمار شامل سطوح 10، 15 و 20 درصد زرده تخم مرغ و 9 تکرار انجام شد. نتایج نشان داد که تاثیر زرده تخم مرغ بر درصد زنده مانی، تحرک، حرکت پیش رونده، اسپرم طبیعی و درصد بازیابی اسپرم معنی دار نبود (P>0.05)، اما با توجه به بیشتر بودن کیفیت اسپرماتوزوا در سطح 20 درصد زرده تخم مرغ و تامین منبع انرژی به منظور ادامه حیات، علیرغم معنی دار نبودن آن، در صورت مقرون به صرفه بودن قیمت تخم مرغ، می توان از سطح 20 درصد زرده تخم مرغ در رقیق کننده تریس برای حفظ و نگهداری طولانی مدت اسپرم قوچ زل، استفاده نمود.

اسیدهای چرب غیراشباع با چند باند دوگانه فزون بر نقش انرژی زایی با تاثیر بر بافت های تولید مثلی از جمله اثر بر فولیکول های تخمدان و جسم زرد و همین طور مهیا نمودن پیش ساز های سنتز ترکیباتی نظیر استروئیدها و پروستاگلاندین ها بر تولید مثل موثر هستند. در این مطالعه اسید آلفا- لینولنیک (آلفالین) به محیط کشت بلوغ برون تنی اووسایت های بز افزوده شد تا اثر آن بر توانایی تکوین آن ها بررسی شود. لذا، ابتدا مایع فولیکولی از فولیکول های کوچک و بزرگ تخمدان های بز جمع آوری شد تا مقدار آلفالین آن ها به روش کروماتوگرافی گازی اندازه گیری شود. نتایج این آزمایش اولیه نشان داد که غلظت آلفالین از فولیکول های کوچک (64.6 میکرومولار) به فولیکول های بزرگ (100.6 میکرومولار) افزایش یافت (P<0.05). سپس با توجه به غلظت آلفالین در مایع فولیکولی فولیکول های کوچک و بزرگ، اووسایت ها در حضور غلظت های صفر (شاهد)، 10 (آلفالین- 10)، 50 (آلفالین- 50)، 100 (آلفالین- 100) و 200 (آلفالین- 200) میکرومولار کشت داده شدند. 24 ساعت پس از بلوغ برون تنی، گسترش سلول های کومولوس اووسایت ها و راندمان رسیدن آن ها به مرحله متافاز میوز- 2 بررسی شد. در ادامه اووسایت های تیماری از آلفالین که بیشترین بلوغ برون تنی را نشان داد به روش پارتنوژنز فعال شدند و درصد تسهیم و تولید بلاستوسیست آن ها با گروه شاهد مقایسه شد. داده ها در هر مرحله ثبت و به روش آزمون مقایسه میانگین ها و یا کای دو با استفاده از نرم افزار SAS آنالیز شدند. افزودن آلفالین به محیط کشت بلوغ برون تنی اووسایت ها اثری بر گسترش سلول های کومولوس نداشت (P>0.05) و تنها در بیشترین غلظت (آلفالین- 200) مقدار گسترش سلول های کومولوس را کاهش داد (P<0.05). درصد بلوغ برون تنی اووسایت ها در گروه آلفالین- 50 افزایش معنی داری (P<0.05) را در مقایسه با گروه شاهد نشان داد (%68.1 در مقابل %57.2). افزودن 50 میکرومولار آلفالین به محیط کشت بلوغ برون تنی اووسایت ها همچنین درصد تسهیم (%65.2) و تولید بلاستوسیست (%25.1) را در مقایسه با گروه شاهد بهبود بخشید (به ترتیب %52.8 و %16.7، P<0.05) به طور کلی، نتایج این مطالعه نشان داد که افزودن غلظت مناسب آلفالین به محیط کشت بلوغ برون تنی می تواند راندمان بلوغ، درصد تسهیم و تولید بلاستوسیست را در اووسایت های بز افزایش دهد.

در سال های اخیر جهش هایی با اثرات عمده روی نرخ تخمک ریزی در دو جایگاه ژنی مربوط به لیگاندهای TGFb و نیز گیرنده های مربوط به TGFb شناسایی شده است. این مطالعه برای شناسایی چندشکلی های مربوط به لیگاندهای BMP15 (واریانتB4 ) و GDF9 (واریانتG1 ) در گوسفند دالاق انجام شد. 100 نمونه خون از دو گله در سطح شهرستان گنبد کاووس جمع آوری شد و استخراج DNA به روش بهینه یافته نمکی انجام گرفت. با استفاده از دو جفت آغازگر اختصاصی قطعات 153 و 462 جفت بازی از اگزون 2 ژن BMP15 و نیز اگزون 1 ژن GDF9 توسط واکنش های زنجیره ای پلیمراز تکثیر انجام گرفت. هضم محصولات PCR به ترتیب با استفاده از آنزیم های برشی DdeI و HhaI انجام شد. نتایج حاصل از هضم محصولات PCR وجود جهش در جایگاه B4 را تایید نکرد در حالیکه در جایگاه G1 چند شکلی مشاهده شد. فراوانی ژنوتیپ هتروزایگوت در جمعیت مورد مطالعه برابر با 15% برآورد شد.

ژن OPN در میانه کروموزوم شماره 6 گاو قرار دارد و مطالعات گزارش کردند که این ژن برای رشد غدد پستانی و نیز شیردهی ضروری است. ژن UTMP روی کروموزم شماره 21 قرار دارد و نقش در نرخ زنده مانی جنین و نرخ باروری دارد. همچنین مطالعات نشان داده اند که این دو ژن دارای ارتباط معنی داری با صفات تولید شیر و سلامت دارند. هدف از این تحقیق بررسی چندشکلی ژن های OPN و UTMP در گاوهای نر نژاد هلشتاین ایرانی بود. DNA ژنومی از 100 نمونه اسپرم گاوهای نر هلشتاین استخراج شد. آغازگرها توسط نرم افزار Oligo طراحی و برای تکثیر قطعات 826 جفت بازی از ژن OPN و قطعه 568 جفت بازی از ژن UTMP استفاده گردیدند. محصولات واکنش زنجیره ای پلیمراز با استفاده از آنزیم برشی BsrI هضم گردیدند. نتایج نشان دادند که فراوانی ژنوتیپ های CT ,CC و TT ژن OPN به ترتیب 16.69، 48.62 و 34.69 و فراوانی آلل های C و T آن به ترتیب برابر با 0.41 و 0.59 بوده است. فراوانی های ژنوتیپی مشاهده برای ژنوتیپ های AB، BB،BC  و CC ژن UTMP به ترتیب برابر با 0.27، 0.49، 0.13 و 0.11 بوده است و دو ژنوتیپ AA و AC در جمعیت مورد مطالعه مشاهده نشد و نتایج بیانگر سه آلل A،B  و C به ترتیب با فراوانی های 0.135، 0.69 و 0.175 بودند. با استفاده از آزمون کای مربع، حالت تعادل برای جمعیت بررسی شد و ژنوتیپ های این جایگاه ها از تعادل هاردی واینبرگ انحراف نشان دادند. با توجه به اثر مطلوب این دو ژن بر صفات تولید شیر می توان فراوانی آللی این دو ژن را در جهت اهداف اصلاح نژاد تغییر داد.

دوقلوزایی از صفات مهم اقتصادی در پرورش گوسفند می باشند. صفات تولیدمثلی نه تنها در بین نژادهای مختلف گوسفند بلکه در بین گوسفندان یک نژاد نیز دارای تفاوت های عمده می باشند. در این تحقیق مطالعه الگوی عدم تعادل لینکاژی و ارتباط ژنومی هاپلوتیپی با استفاده از 42416 نشانگر تک نوکلئوتیدی برای شناسایی نواحی ژنومی موثر بر نرخ دو قلوزایی در گوسفند بلوچی انجام شد. نمونه های خون از 96 راس گوسفند بلوچی همراه با داده های فنوتیپی مرتبط به صفات زایش و رشد متعلق به دو گله از ایستگاه تحقیقاتی عباس آباد تهیه شد. نمونه ها با استفاده از ریزآرایه های نانویی گوسفندی (50K) تعیین ژنوتیپ شدند. با استفاده از نرم افزار PLINK ماتریس خویشاوندی IBS و هاپلوتیپ ها برای افراد محاسبه و مطالعه ارتباط هاپلوتیپ ها برای نرخ دوقلوزایی برای 4 شکم زایش با در نظر گرفتن بعد اول آزمون MDS و اثر گله به عنوان متغیر کمکی انجام شد. برای کنترل نرخ اشتباه در سطح خانواده، از تصحیح بنفرونی استفاده شد. ارتباط معنی دار پیشنهادی برای هاپلوتیپ ها روی کروموزوم های 1، 10 و 15 شناسایی شد. مقدار عدم تعادل لینکاژی با استفاده از آماره r2 بین تمام جفت لوکوس ها محاسبه شد. در فاصله کمتر از 10 Kb میانگین r2 برابر 0.33 بوده و برای نشانگرهای با فاصله 200 تا 500 کیلو باز میانگین0.086 r2  بود. مقدار عدم نعادل لینکاژی در گوسفند بلوچی نسبت به آنچه در گاو شیری گزارش شده کمتر بوده و مشابه دیگر جمعیت-های کوسفند می باشد. مطالعه بیشتر این نواحی در شناسایی ژن های کاندید دوقلوزایی در گوسفند کمک شایانی خواهد نمود.

در این تحقیق از رکوردهای روزآزمون مقدار شیر، چربی و پروتئین مربوط به دوره اول شیردهی 11368 راس گاو هلشتاین به منظور مقایسه پارامترهای ژنتیکی برآورد شده با استفاده از روش حداکثر درست نمایی محدود شده بر اساس مدل رگرسیون تصادفی تک-صفتی و چند صفتی استفاده شد. این داده ها طی سال های 1380-1390 توسط مرکز اصلاح نژاد دام و بهبود تولیدات دامی کشور از 133 گله جمع آوری شده بودند. دامنه وراثت پذیری مقدار شیر، چربی و پروتئین در طول دوره شیردهی بر اساس مدل تک صفتی به ترتیب از 0.107 تا 0.226، 0.049 تا 0.145 و از 0.087 تا 0.239، اما با مدل چندصفتی این مقادیر به ترتیب از 0.109 تا 0.223، 0.051 تا 0.118 و 0.084 تا 0.190 متغیر بود. حداقل میزان واریانس های ژنتیکی و محیط دائمی مربوط به اوج تولید تا اواسط دوره شیردهی بود. فرض مستقل بودن صفات در طول دوره شیردهی منجر به برآورد کمتر از حد واقعی مولفه محیط دائمی و برآورد بیش از حد واقعی وراثت پذیری تقریبا تا انتهای دوره شیردهی شد. همبستگی های ژنتیکی بین صفات تولیدی در طول دوره شیردهی ثابت نبوده و در انتهای دوره شیردهی بالاتر بود. به هر حال بیشترین مقدار همبستگی ژنتیکی بین مقدار شیر و پروتئین مشاهده شد.