مجله دیابت و متابولیسم ایران
سال:1403 | دوره:24 | شماره:3 |تعداد مقالات:6

1مقدمه: هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر بازتوانی همراه با مصرف ویتامین D بر خستگی، کیفیت خواب و میزان افسردگی افراد مبتلا به سرطان استئوسارکوم پس از پیوند سلول های بنیادی مغز استخوان بود. روش ها: در این مطالعه، 27 زن مبتلا به سرطان استئوسارکوم با نمایۀ تودۀ بدنی بالای 30کیلوگرم برمترمربع، سن 03/4±90/24 سال، قد 62/3±85/163 سانتی متر و وزن 5/4±17/82 کیلوگرم به طور تصادفی به چهار گروه (بیمار-تمرین)، (بیمار-تمرین-ویتامین D)، (بیمار- تمرین-دارونما) و (کنترل) تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل ده هفته فعالیت ورزشی پیلاتس است. گروه مکمل هفته ای سه روز IU 500 ویتامین D را، به مدت 10 هفته مصرف می کردند. داده ها با استفاده از آزمون t وابسته و تحلیل واریانس یک راهه تجزیه وتحلیل شد. یافته ها: نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس پژوهش سه گروه تمرینی نشان داد پس از ده هفته بازتوانی ورزشی همراه مصرف ویتامین D، شاخص های خستگی و میزان افسردگی کاهش معنادار یافته است (05/0 P≤). و همچنین نتایج حاصل از تحلیل کوواریانس سه گروه تمرینی نشان داد کیفیت خواب کلی افراد مبتلا به سرطان استئوسارکوم افزایش معنادار یافته است (05/0 P≤). نتیجه گیری: ﺑﺮاﺳﺎس ﻧﺘﺎﻳﺞ ﺑﻪ دﺳﺖ آﻣﺪه ﭘﻴﺸﻨﻬﺎد ﻣﻲ ﺷﻮد ﻣﺼﺮف ویتامین D به همراه بازتوانی ورزشی ﻣﻲ ﺗﻮاﻧﺪ ﺷﻴﻮۀ درﻣﺎﻧﻲ ﻣﺆﺛﺮی ﺑﺮای بر خستگی، کیفیت خواب و میزان افسردگی افراد مبتلا به سرطان استئوسارکوم ﺑﺎﺷﺪ.

1مقدمه: مشکلات اسکلتی-عضلانی از منظر اقتصادی، توانمندی و سلامتی و بهداشت موضوع بسیار مهمی در ارتش است. این مطالعه به منظور بررسی توزیع انواع بیماری های اسکلتی-عضلانی و سپس برآورد هزینه های مستقیم و غیرمستقیم ناشی از این شکایات و ارائۀ راه حل برای بهبود و تصحیح شرایط سربازان و کارکنان ارتش انجام شد. روش ها: کلیۀ بیماران مراجعه کننده با شکایات اسکلتی-عضلانی در کمیته های روماتولوژی، اورتوپدی و جراحی مغز و اعصاب بیمارستان نظامی از سال 1393 تا 1395 مورد بررسی قرار گرفتند. هزینۀ مراحل تشخیصی براساس داده های سوابق محاسبه شد و هزینۀ درمان برای هر شکایت با محاسبۀ میانگین هزینۀ طرح های درمانی پیشنهادی دو متخصص طب فیزیکی و روماتولوژی برآورد شد. هزینه های غیرمستقیم برآورد و به هزینۀ مستقیم اضافه شد. تجزیه و تحلیل آماری با SPSS نسخۀ 21 انجام شد. یافته ها: 2116 بیمار با میانگین سنی 17/8 ± 84/25 سال مورد بررسی قرار گرفتند. 1252 نفر (16/59%) سرباز و 864 نفر (83/40%) غیر سرباز بودند. سه مورد از شایع ترین شکایت، شامل شکستگی (301 مورد، 22/14%)، برآمدگی دیسک کمر و فتق (303 مورد، 31/14%) و ژنوواروس/ژنو والگوس (257 مورد، 14/12%) بودند. اندام تحتانی و ستون مهره ها بیشترین آسیب را داشتند. در مجموع سالانه 4120 نفر-روز غیبت در این افراد برآورد شد و سالانه 120/903/713/1 تومان (معادل 928/ 727/40 دلار آمریکا) اثر اقتصادی سالانه محاسبه شد. نتیجه گیری: بیماری های اسکلتی عضلانی یکی از معضلات سلامتی و بهداشتی واقتصادی درارتش است. ضروری است استفادۀ صحیح از روش های تشخیصی و درمانی و توجه به قانون cost & benefit برای کاهش بار اقتصادی و از کارافتادگی از الویت های دانشگاه ارتش برای پیشگیری و صرفه جویی در هزینه سلامت باشد.

1مقدمه: دیابت، یک بیماری همه گیر جهانی و شایع ترین اختلال متابولیک است که در اثر اختلال در ترشح انسولین و متابولیسم گلوکز ایجاد می شود. هدف از این مطالعه بررسی تأثیر 8 هفته تمرین هوازی بر سطوح سرمی آسپروزین و شاخص مقاومت به انسولین در رت های دیابتی بود. روش ها: جامعۀ آماری تحقیق حاضر شامل 40 سر موش 10 هفته ای با وزن اولیه 20±250 گرم بود که به روش تصادفی ساده به چهار گروه (هر گروه 10 سر موش) شامل: گروه دیابتی-تمرین (DT)، گروه دیابتی-کنترل (DC)، گروه سالم-تمرین (HT) و گروه سالم-کنترل (HC) تقسیم شدند. برنامۀ تمرین های هوازی به مدت 8 هفته (5 جلسه در هفته) به صورت دویدن بر روی نوارگردان اجرا شد. جهت مقایسه گروه ها از آزمون t مستقل و تحلیل واریانس یک راهه (آنوا) با آزمون تعقیبی توکی استفاده شد. کلیۀ داده ها در سطح معنی داری 05/0 و با استفاده از نرم افزار SPSS-25 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج مطالعۀ حاضر نشان داد که تزریق استرپتوزوتوسین موجب القای دیابت در موش ها شده است (001/0 =P). القاء دیابت باعث افزایش معنادار سطوح سرمی آسپروزین و ایجاد مقاومت به انسولین در موش ها شد (به ترتیب 048/0 =P و 012/0 =P). هشت هفته تمرین هوازی موجب کاهش سطوح سرمی آسپروزین و کاهش مقاومت به انسولین در موش های دیابتی شد (به ترتیب 001/0 =P و 036/0 =P). نتیجه گیری: دیابت القائی موجب ایجاد مقاومت به انسولین و افزایش سطوح سرمی آسپروزین می شود که با انجام تمرین های هوازی می توان این عوارض را بهبود بخشید.

1مقدمه: TCF7L2 یکی از قوی ترین عوامل خطر ژنتیکی مرتبط با دیابت نوع دو است. هدف این مطالعه بررسی تأثیر 10 هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن TCF7L2 در سلول های کبدی موش های صحرایی دیابتی نوع دو بود. روش ها: در این مطالعۀ تجربی 14 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با تزریق نیکوتین آمید-استرپتوزوتوسین به دیابت نوع دو مبتلا شدند و تصادفی در دو گروه تمرین (7 n=) و کنترل (7n= ) قرار گرفتند. گروه تمرین، برنامۀ تمرین های تناوبی شدید را به مدت10 هفته و 5 روز در هفته با دویدن روی تردمیل اجرا کردند. 48 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرینی، بیان ژن TCF7L2 در کبد، سطح گلوکز خون، انسولین، هموگلوبین گلیکوزیله و مقاومت انسولین در هر دو گروه اندازه گیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون تی مستقل در سطح 05/0 P< انجام شد. یافته ها: پس از مداخلۀ ورزشی، بیان ژن TCF7L2 و سطح سرمی انسولین در گروه تمرین نسبت به گروه کنترل به میزان معنی داری بالاتر بودند (05/0 P<). سطح گلوکز خون، هموگلوبین گلیکوزیله و مقاومت انسولین در گروه تمرین به میزان معنی داری پایین تر از گروه کنترل بودند (05/0 P<). نتیجه گیری: بر اساس این یافته ها، به نظر می رسد بهبود کنترل گلایسمیک در پاسخ به تمرین های تناوبی شدید تا اندازه ای به کاهش گلوکونئوژنز ناشی از افزایش بیان TCF7L2 کبدی وابسته است.

1مقدمه: دیابت با اختلال در مسیر اتوفاژی می تواند باعث بروز عوارض جدی قلبی و عروقی شود. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) بر محتوای درون سلولی پروتئین های اتوفاژی در بافت بطن چپ قلب موش های صحرایی مبتلا به دیابت نوع یک است. روش ها: در این مطالعۀ تجربی، 18 سر موش صحرایی نر 2 ماهه از نژاد اسپراگ داولی با میانگین وزن 20±300 گرم انتخاب شدند. 12 سر از موش ها از طریق تزریق درون صفاقی محلول های STZ (با دوز 50 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم از وزن بدن) دیابتی نوع یک شدند. این موش ها به روش تصادفی به 2 گروه، تمرین دیابتی و کنترل دیابتی (هر گروه 6 سر) تقسیم شدند؛ یک گروه کنترل سالم (6 سر) نیز در نظر گرفته شد. گروه تمرینی 4 روز در هفته، به مدت 6 هفته به HIIT پرداختند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار گراف پد پریسم نسخۀ 5/9 و آزمون های آنوای یک طرفه و تعقیبی توکی استفاده‏ شد. سطح معناداری 05/0P≤  در نظر گرفته شد. یافته ها: محتوای ULK1 و FIP200 به دنبال 6 هفته تمرین HIIT، در بطن چپ افزایش معنی داری را نسبت به گروه کنترل سالم و کنترل دیابتی نشان داد (0001/0 P=). نتیجه گیری: با توجه به افزایش پروتئین های ULK1 و FIP200 می توان نتیجه گرفت که تمرین HIIT می تواند مسیر اتوفاژی را فعال کند. بنابراین در تجویز این نوع تمرین برای آزمودنی های دیابتی باید شدت و مدت زمان تمرین را بررسی و مد نظر داشت

1مقدمه: هدف از پژوهش حاضر بررسی تغییرات سطح TRx-sh/ TRx-s2 و مقادیر GSH و ظرفیت آنتی اکسیدانی کل متعاقب 8 هفته تمرین تناوبی شدید با و بدون مصرف مکمل سیترات در رت های دیابتی بود. روش ها: دراین مطالعۀ نیمه تجربی 50 سر موش نر نژاد ویستار به طور تصادفی به 5گروه: کنترل سالم، کنترل دیابتی، دیابتی - تمرین، دیابتی- مکمل دهی سیترات سدیم و دیابتی-مکمل دهی سیترات سدیم -تمرین تقسیم شدند. پروتکل تمرین شامل 8 هفته تمرین HIIT با شدت 90 درصد سرعت بیشینه بود. گروه های مکمل و تمرین – مکمل، سه ساعت پیش از تمرین، روزانه (mg/kg 764) مکمل سیترات سدیم را به شکل محلول در آب دریافت کردند. 72 ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین خون گیری انجام و متغیرهای تحقیق به روش الایزا بررسی شدند. برای مقایسه گروه های مطالعه از تحلیل واریانس یک راهه و از آزمون تعقیبی LSD در نرم افزار SPSS استفاده شد (05/0 ≥P). یافته ها: سطوح TRx-sh/ TRx-s2، GSH و TAC در بین گروه های پنج گانه تحقیق با توجه به سطح معنی داری (001/0 =P) اختلاف معنی داری داشت (001/0 =P). همچنین نتایج نشان داده سطوح TRx-sh/ TRx-s2, TAC, GSH در گروه کنترل-دیابتی (001/0 =P)، دیابتی-تمرین (001/0 =P)، دیابتی-مکمل (001/0 =P) و دیابتی-مکمل-تمرین (001/0 =P) در مقایسه با گروه کنترل سالم کاهش معنی داری داشتند. سطح TRx-sh/ TRx-s2، GSH و TAC در گروه دیابتی-مکمل و دیابتی-مکمل-تمرین در مقایسه با گروه کنترل-دیابتی افزایش معنی داری داشت (001/0 =P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق می توان احتمال داد تمرین های HIIT هم زمان با مکمل یاری سیترات سدیم بر بهبود دیابت مؤثر باشد و احتمالاً این تأثیر به واسطۀ افزایش TRx-sh/ TRx-s2, TAC, GSH اعمال می شود.