افضل الدین بدیل خاقانی شروانی را باید یکی از شاعران طراز اول و صاحب سبک ادب پارسی دانست که قصیده سرایی را به پایگاه بلندی رسانده است. اساسا شهرت و توان شاعری خاقانی بازبسته به سرودن قصایدی استوار و پر فخامت است که کسی جز او توان سرایش آن را ندارد. در این مقاله تلاش شده است زوایایی از هنر شاعرانه خاقانی بر اساس رویکرد صورت گرایی به شکلی هرچند گذرا باز نموده شود. شاعر در بیان خود سعی داشته معانی جدید خلق کند و اگر هم ناچار به تکرار مضامین و مفاهیم گذشتگان بوده است آن را در هیات الفاظ و واژه ها و تصویرسازی های بدیع به صورتی دیگر می نمایاند و این جلوه گری رنگارنگ را عمدتا در قالب انواع هنجارگریزی ها به دست می دهد.