مجله علوم پزشکی فیض
سال:1388 | دوره:13 | شماره:3 (پی در پی 51) |تعداد مقالات:13

حدود یک هزار سال قبل، ابن سینا پزشک شهیر ایرانی رساله ای در باب "راستی آزمایی داروها از راه آزمایش" نوشت. این رساله که اکنون فصل دوم از جلد دوم کتاب "قانون" است، اولین معرفی رسمی از کارآزمایی بالینی است و در آن 7 شرط اساسی برای انجام این آزمون ها ذکر شده است. بند هفتم از توصیه های ابن سینا، مبنی بر این است که نتایج کارآزمایی های بالینی انجام شده روی انسان باید مبنا و مرجع قضاوت برای تاثیر و قدرت یک دارو باشد. امروزه، شرکت های بزرگ داروسازی دنیا از مجریان اصلی کارآزمایی های بالینی هستند و هر ساله با هدف کسب سود بیشتر، هزینه های هنگفتی را برای انجام این مطالعات پرداخت می کنند. به علت اینکه در گذشته یک مرکز رسمی برای پیگیری انجام این مطالعات و جمع بندی نتایج آنها وجود نداشت، برخی نتایج مثبت این آزمون ها بارها و بارها در مجلات مختلف و به صور گوناگون ثبت شده و تقریبا همه نتایج منفی، یا هیچ گاه اعلام نشده یا با تاخیر اعلام شده بودند. در نتیجه، باعث سوء گیری بسیار شدید در استفاده کردن یا نکردن از یک دارو یا یک پروتوکل درمانی شده و تاکنون آثار مخرب آن، لطمات گاه جبران ناپذیری بر جامعه بشری وارد کرده است. بدین ترتیب، 13 سردبیر عضو مجمع جهانی سردبیران مجلات پزشکی (International Committee of Medical Journal Editors: ICMJE) در دسامبر 2004 میلادی تصمیم گرفتند طی یک اعلامیه مشترک به اطلاع کلیه محققین و دانشمندان برسانند که چاپ مقالات کارآزمایی بالینی در مجلات آنها تنها پس از ثبت در یک مرکز رسمی ثبت کارآزمایی های بالینی مثل مرکز مستقر در ایالات متحده آمریکا (www.clinicaltrials.gov) و ارایه شماره ثبت رسمی صورت می پذیرد.

سابقه و هدف: با توجه به اثر تضعیف کنندگی سیستم ایمنی و موتاسیون های شایع در برخی آنتی ژن های ویروس هپاتیت سی (HCV)، القا پاسخ متمرکز سلول های TCD8+ بر اپی توپ های نامتغیر و مهم ویروس در قالب یک واکسن چند اپی توپی می تواند مانع از مزمن شدن بیماری گردد.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت تجربی صورت گرفت؛ به این ترتیب که دو اپی توپ غالب وابسته به HLA-A2 انسانی (شامل E2614-622 وNS31406-1415 ) و دو اپی توپ وابسته به H-2d موشی ( E2405-414وcore132-142 ) در یک ترادف پیش بینی شده توسط آنالیزهای ایمونوانفورماتیکی طراحی شده و توالی نوکلئوتیدی متناظر پس از ساخت به صورت متصل به آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت بی (HBsAg) و نیز جدای از آن در وکتور pcDNA3.1 کلون شد. دو پلاسمید ساخته شده (به ترتیب pcDNA3.1.HPOL و pcDNA3.1.POL) از نظر بیان و ترشح پروتئین در رده سلولیCos-7  ارزیابی شدند. به دنبال ایمن سازی موش های BALB/c (6 موش در هر گروه) با رژیم های مختلف تزریق DNA  و پپتید، میزان فعالیت لنفوسیت های TCD8+ همچنین نوع و قدرت محافظت پاسخ ایجاد شده، مورد ارزیابی قرار گرفت. جهت انجام آنالیز آماری از آزمون های t وMann Whitney U  و ANOVA استفاده گردید.نتایج: علی رغم ایجاد پاسخ اختصاصی اپی توپ ها در موش های ایمن شده با پلاسمید pcDNA3.1.POL، گروه دریافت کننده  pcDNA3.1.HPOL افزایش معنی داری را در تعداد و فعالیت لنفوسیت های TCD8+ نشان داد (P<0.05). تزریق یادآور این گروه با پپتید (مخلوط شده با دو اجوانت سازگار در انسان) تقویت بیشتر سلول های CD8+، القا پاسخ Th1 و مهار رشد مدل توموری را به دنبال داشت (P<0.05).نتیجه گیری: اتصال HBsAg به عنوان یک توالی سازنده ذره و منبع اپی توپ های کمکی در کنار رژیم تزریقی DNA-prime/peptide-boost دو استراتژی امیدبخش برای تقویت واکسن های CTL چند اپی توپی علیه HCV می باشند.

سابقه و هدف: بروسلا باکتری گرم منفی، کوکوباسیل، هوازی، درون سلولی اختیاری، غیرمتحرک و فاقد اسپور می باشد. که طیف گسترده ای از حیوانات و همچنین انسان را آلوده می نماید. امروزه پروتئین های غشای خارجی (OMPs)  بروسلا به عنوان ساختارهای ایمونوژنیک جهت طراحی و تولید واکسن زیر واحدی برای پیشگیری از بروسلوزیس انسانی مورد توجه قرار گرفته اند.مواد و روش ها: پروتئین های عمده غشای خارجی از سویه صاف بروسلا آبورتوس S99 از سلول های سونیکه شده به واسطه اولتراسانتریفیگاسیون و پیش هضم آنزیمی با لیزوزیم، استخراج و به وسیله کروماتوگرافی تبادل یونی و ژل فیلتراسیون به طور خالص تخلیص شدند. مقدار کل پروتئین تخلیص شده توسط دستگاه نانودراپ اندازه گیری شد. با استفاده از SDS–PAGE، پروفایلی از پروتئین های غشای خارجی بروسلا آبورتوس S99 به دست آمد که بر اساس وزن مولکولی از یکدیگر تفکیک شدند. در الگوی الکتروفورتیکی به دست آمده، پورین ها تخلیص شدند. در نهایت آزمون پیروژنی و سمیت غیرنرمال طبق پروتکل سازمان بهداشت جهانی روی نمونه های تخلیص شده انجام شد.نتایج: غلظت پروتئین های عمده غشای خارجی استخراج شده در این مطالعه برابر 6.27 mg/ml بود که با توجه به الگوی الکتروفورتیک به دست آمده از SDS–PAGE، وزن مولکولی نمونه استخراج شده در محدوده 36-38 کیلو دالتون می باشد. بر اساس وزن مولکولی محاسبه شده، این پروتئین ها در گروه پورین ها قرار می گیرند. نتیجه آزمون پیروژنی و سمیت غیرنرمال روی نمونه ها منفی بود.نتیجه گیری: روش به کار رفته در این مطالعه به منظور تخلیص پروتئین های عمده غشای خارجی بروسلا آبورتوس S99 با غلظت بالا روشی مناسب و کارآمد بوده و با استفاده از این روش، پورین های باکتری به صورت اختصاصی قابل استخراج می باشند. نتیجه آزمون پیروژنی و سمیت غیرنرمال بی زیانی مصرف آنها را در مدل های حیوانی و مصارف انسانی تایید می نماید.

سابقه و هدف: آزاتیوپرین یک داروی تضعیف کننده سیستم ایمنی می باشد استفاده از آزاتیوپرین موجب ایجاد عوارضی چون سمیت مغز استخوان، لوله گوارش، کبد و پانکراس می شود. سمیت کبدی ایجاد شده توسط این دارو، به واسطه یک ضایعه اکسیداتیو می باشد. ویتامین A  یک ویتامین محلول در چربی است و عملکرد آنتی اکسیدانی دارد. با توجه به نوع عارضه ایجاد شده توسط داروی آزاتیوپرین در بافت کبد، بر آن شدیم تا اثر حفاظتی ویتامین A در مقابل این دارو را بررسی نماییم.مواد و روش ها: در این تحقیق، تعداد 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار را به 4 گروه 10 تایی تقسیم نمودیم. به گروه شاهد، فقط سالین نرمال داده شد. گروه دوم و سوم روزانه و به مدت 7 روز ویتامین A را به صورت داخل عضلانی دریافت نمودند و گروه چهارم با شرایطی یکسان با 3 گروه دیگر، 7 روز سالین نرمال دریافت کرد. در روز 7 به هر دو گروه 3 و 4 میزان 15mg/kg داروی آزاتیوپرین به صورت داخل صفاقی و تک دوز تزریق شد. بعد از گذشت 24 ساعت از تزریق دارو، از تمامی حیوانات خون گیری شده و سپس نمونه پاتولوژی از بافت کبد آنها تهیه گشته، مورد مطالعه بیوشیمیایی و پاتولوژیکی قرار گرفتند.نتایج: میانگین وزن خرگوش های گروه آزاتیوپرین برخلاف سه گروه دیگر که در پایان آزمایش افزایش داشت، کاهش یافته بود. میانگین مقادیر سرمی پارامترهای بیلی روبین تام، آلانین آمینو ترانسفراز، آسپارتات آمینو ترانسفراز و آنزیم فسفاتاز قلیایی در گروه آزاتیوپرین نسبت به گروه کنترل افزایش معنی دار نشان داد.نتیجه گیری: نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان داد که استفاده از ویتامین A می تواند عوارض حاصل از تجویز داروی آزاتیوپرین در بافت کبد را کاهش دهد.

سابقه و هدف: با توجه به اثرات مختلف درمانی بر روی لیپیدهای سرم، مطالعه فوق به منظور مقایسه اثر لووستاتین و ورزش بر لیپیدهای سرم مبتلایان به هایپرلیپیدمی مراجعه کننده به بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال 1385 انجام شد.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت Randomized Clinical Trial در مبتلایان به هایپرلیپیدمی انجام شد، خصوصیات فردی بیماران ثبت و افرادی که دارای HDL<35، LDL≥160 یا تری گلیسرید و کلسترول بیشتر از 200 میلی گرم بر دسی لیتر بودند، وارد مطالعه شدند. افراد به طور تصادفی در دو گروه درمانی شامل: لووستاتین 40 میلی گرم روزانه و گروه دوم ورزش هوازی به مدت 6 هفته متوالی قرار گرفتند. پس از قطع درمان آزمایشات مجددا انجام شد و تفاوت لیپیدهای قبل و بعد از مداخله در افراد دو گروه تعیین و با آزمون های آماری Wilcoxon Signed Rank ،Kolomogorou-Smirnov ، Mann-Whitney،Levene  و t مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: از 150 بیمار مبتلا به هایپرلیپیدمی، ‏‏96 نفر شرایط مطالعه را داشتند که 59 نفر آنها مرد بودند. میانگین سنی گروه مورد 55.12±8.4 و گروه شاهد 55.35±9.2 سال بود. میانگین کاهش تری گلیسرید در گروه لووستاتین  21.4mg/dlو در گروه ورزشی (P=0.2)20.5mg/dl، کلسترول در گروه لووستاتین 41.3mg/dl و در گروه ورزش (P=0.001)1.5mg/dl،LDL  در گروه لووستاتین 35.8mg/dl و در گروه ورزش (P<0.001)8.5mg/dl بود. میانگین افزایش HDL در گروه لووستاتین 5.4mg/dl و در گروه ورزش 0.4mg/dl بود.نتیجه گیری: ورزش همانند لوستاتین موجب کاهش LDL می شود. این در حالی است که مصرف لووستاتین موجب کاهش کلسترول تام، تری گلیسرید و افزایش HDL نیز می شود. به نظر می رسد در درمان افزایش کلسترول و تری گلیسرید، می توان جهت کاهش سطح LDL سرم از ورزش استفاده نمود.

سابقه و هدف: وقوع مایع جنب عارضه شایعی است که جهت بررسی آن، اولین گام افتراق نوع اگزوداتیو آن از ترانسوداتیو است. هدف از انجام این مطالعه بررسی ارزش تشخیصی سنجش آدنوزین د آمیناز مایع و نسبت آدنوزین د آمیناز مایع جنب به سرم در افتراق مایع جنب ترانسوداتیو از اگزوداتیو است.مواد و روش ها: این مطالعه در 105 بیمار مبتلا به مایع جنب مراجعه کننده به بخش داخلی بیمارستان بهشتی کاشان و مطب خصوصی، در طی یک سال انجام شد. بر اساس معیارهای لایت، مایع جنب به دو دسته اگزودا و ترانسودا تقسیم شد. میانگین و انحراف استاندارد آدنوزین د آمیناز مایع جنب و نسبت آدنوزین د آمیناز مایع جنب به سرم محاسبه شد. بهترین نقطه برش با به کارگیری منحنی ROC تعیین شد.نتایج: سطح آدنوزین د آمیناز مایع جنب در مبتلایان به مایع جنب ترانسودا به طور قابل ملاحظه ای از نوع اگزودا کمتر بود. همچنین، میانگین نسبت آدنوزین د آمیناز مایع جنب به سرم در مایع جنب ترانسودا نسبت به اگزودا کمتر بود. با استفاده از نقطه برش 14.5U/lit حساسیت و ویژگی آدنوزین د آمیناز مایع جنب در تشخیص مایع جنب اگزودا به ترتیب 84.7 درصد 48.3 درصد بود. حساسیت و ویژگی نسبت آدنوزین د آمیناز مایع جنب به سرم در نقطه برش 0.75 به ترتیب برابر با 73.2 درصد و 65.5 درصد بود.نتیجه گیری: هر چند سطح آدنوزین د آمیناز مایع جنب در انواع مختلف مایع جنب اگزودا از ترانسودا به طور قابل ملاحظه ای بیشتر بود، ولی با توجه به حساسیت و ویژگی پایین آدنوزین د آمیناز مایع جنب و نسبت آدنوزین د آمیناز مایع جنب به سرم در مقایسه با مطالعات قبلی لزوم انجام تحقیقات بیشتر در مبتلایان به مایع جنب توصیه می شود.

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت تشخیص زودرس سرطان دهانه رحم و همچنین حساسیت پایین روش پاپ اسمیر معمولی، این مطالعه به منظور مقایسه کفایت نمونه اسمیر پاپانیکولائو به روش لایه نازک بر پایه مایع با پاپ اسمیر معمولی روی نمونه های تهیه شده از مراجعه کنندگان کلینیک های تخصصی زنان کاشان از فروردین تا آبان 1387 انجام شد.مواد و روش ها: این پژوهش مقطعی بر روی 400 نفر خانم های مراجعه کننده به کلینیک تخصصی زنان جهت انجام آزمایش پاپ اسمیر انجام شد. به صورت تصادفی، پاپ اسمیر در نیمی از خانم ها به روش لایه نازک بر پایه مایع (direct to vial) و به صورت دستی به روش Liquid prep  و در نیمی دیگر به روش اسمیر معمولی انجام شد. نمونه ها به وسیله سایتو براش تهیه و اسمیرها طبق سیستمBethesda 2001  تفسیر شدند. در دو روش نمونه گیری موارد کافی و ناکافی مشخص و با آزمون مجذور کای مقایسه شدند.نتایج: در هر یک از دو روش نمونه گیری تعداد اسمیرهای کافی 191 مورد (95.5 درصد) و تعداد اسمیرهای ناکافی 9 مورد (4.5 درصد) بود که بدین ترتیب بین دو روش از این لحاظ اختلافی مشاهده نشد. عواملی که باعث ایجاد اسمیر ناکافی در روش پاپ اسمیر معمولی شد، وجود اگزودا؛ 8 مورد (88.9 درصد) و خون؛ 1 مورد (11.1 درصد) و در روش لایه نازک بر پایه مایع، سلولاریتی اندک؛ 9 مورد (100 درصد) بود.نتیجه گیری: میزان موارد کافی در روش نمونه گیری لایه نازک بر پایه مایع مشابه با روش معمولی بود. انجام پژوهش در سطح وسیع تر و با تعداد نمونه بیشتر توصیه می شود.

سابقه و هدف: در حالی که دیابت شیرین نوع 2 شایع ترین نوع دیابت هاست، اما علت اصلی ایجاد آن هنوز ناشناخته است. از جمله موارد احتمالی اثر گذار بر دیابت، برهم کنش سیستم کموکین ها و گیرنده های آنها می باشند. مطالعات نشان می دهد که جهش  d32در ژن گیرنده CCR5 منجر به اختلال در بیان و عملکرد این گیرنده می شود. در این مطالعه به بررسی جهش شناخته شده d32 در ژن CCR5 در بیماران دیابتی نوع 2 می پردازیم.مواد و روش ها: به منظور انجام این مطالعه به صورت مورد - شاهدی، نمونه خون محیطی از 200 بیمار دیابتی نوع 2 و 300 فرد سالم در لوله های حاوی ماده ضد انعقاد EDTA جمع آوری شد DNA از خون محیطی جدا شد. نمونه DNA بیماران از نظر وجود جهش  d32با کمک تکنیک Gap-PCR  بررسی شد و با گروه کنترل مورد مقایسه قرار گرفتند.نتایج: بررسی ها در این جمعیت نشان داد که هیچ کدام از بیماران دیابتی نوع 2 مورد مطالعه دارای جهش CCR5  d32 نبودند. این در حالی است که تنها 2 نفر از افراد سالم گروه کنترل دارای این جهش در ژن CCR5 خود بودند. بررسی های آماری هیچ گونه ارتباطی بین این جهش و بیماری دیابت نوع 2 را نشان نداد.نتیجه گیری: با توجه به این مطلب در اکثر قریب به اتفاق مطالعات انجام شده رابطه آماری بین ایجاد این نوع جهش و وقوع دیابت نوع 2 پیدا نشده است و در مطالعه حاضر نیز چنین رابطه ای یافت نشد، می توان چنین نتیجه گرفت که به احتمال بسیار زیاد این جهش در ایجاد دیابت نوع 2 نقشی ندارد.

سابقه و هدف: تمایز کارسینوم پروستات و هیپرپلازی خوش خیم آن در بسیاری از موارد حتی برای پاتولوژیست های با تجربه مشکل آفرین می شود. در این مطالعه مفید بودن به کارگیری تکنیک رنگ آمیزیAgNOR (Argyrophilic Nucleoli Organizer Region)  جهت تمایز آدنوکارسینوم پروستات و هیپرپلازی خوش خیم پروستاتBPH (Benign Prostate Hyperplasia)  در نمونه های موجود در آرشیو پاتولوژی بیمارستان خاتم الانبیا (ص) زاهدان در سال 1387 آن بررسی شد.مواد و روش ها: در یک مطالعه توصیفی تعداد 15 مورد آدنوکارسینوم پروستات (بدون درنظر گرفتن درجه هیستولوژیک) و 15 مورد هیپرپلازی خوش خیم آن انتخاب و به وسیله رنگ آمیزی AgNOR رنگ آمیزی شد. نمونه ها از بلوک های پارافینی پروستات بایگانی شده تهیه شد. داده ها با نرم افزارSPSS  ویرایش 11 و با استفاده از آزمون t و من ویتنی آنالیز گردید و P<0.05 معنادار درنظر گرفته شد.نتایج: تعداد متوسط AgNOR در هیپرپلازی خوش خیم پروستات 1.39 در هر سلول و در آدنوکارسینوم پروستات 2.48 در هر سلول بود و در هیپرپلازی خوش خیم یک یا دو نقطه AgNOR با حاشیه مشخص وجود داشت، ولی در آدنوکارسینوم پروستات تعداد متعددی نقاط  AgNOR منظم وجود داشت. در هیپرپلازی خوش خیم پروستات تعداد سلول هایی که سه یا بیشتر نقاط  AgNORداشتند، 4.7 بود، در حالی که در آدنوکارسینوم تعداد آنها 41.47 بود (P<0.05).نتیجه گیری: با توجه به اختلاف معنادار بین تعداد نقاط AgNOR در هایپرپلازی خوش خیم پروستات و آدنوکارسینوم پروستات می توان از رنگ آمیزی  AgNORدر تمایز بین هیپرپلازی خوش خیم پروستات و آدنوکارسینوم پروستات استفاده کرد.

سابقه و هدف: خونریزی قسمت فوقانی دستگاه گوارش از اورژانس های شایع است که باعث بسیاری از موارد بستری و افزایش هزینه ها و حتی مرگ و میر می باشد. هدف از این بررسی مقایسه نتایج آندوسکوپی درمانی و آندوسکوپی تشخیصی در بیماران مبتلا به خونریزی ناشی از زخم های بخش فوقانی دستگاه گوارش است.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی روی 145 بیمار مبتلا به خونریزی قسمت فوقانی دستگاه گوارش بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان طی سال های 83-1381 انجام شد. بر اساس اطلاعات پرونده ها، بیماران در دو گروهی که تنها بررسی تشخیصی در آنها انجام شده و گروهی که درمان های آندوسکوپیک نظیر تزریق اپی نفرین رقیق شده و یا ماده اسکلروزان داشتند، تقسیم شدند. جهت آنالیز آماری از آزمون های t زوجی و مجذور کای و محاسبه OR و فاصله اطمینان آن صورت گرفت.نتایج: 46 نفر از بیماران مورد مطالعه (31.7 درصد) درمان ها آندوسکوپیک شدند. میانگین روزهای بستری در این گروه 7.23±2.64 روز و در گروهی که آندوسکوپی تشخیصی به تنهایی انجام شده بود 8.97±3.73 روز بود (P=0.005). میزان مرگ و میر به علت خونریزی گوارشی در گروه درمان آندوسکوپیک 2.3 درصد و در گروه دوم 8.3 درصد بود (P=0.17). نیاز به جراحی در گروه درمان آندوسکوپیک 6.5 درصد و در گروه آندوسکوپی تشخیصی 19.1 درصد بود (OR=3.4, P=0.048).نتیجه گیری: درمان آندوسکوپیک در مقایسه با درمان مدیکال باعث متوقف شدن بهتر خونریزی، پایداری همودینامیک و جلوگیری از عوارضی مثل خونریزی مجدد زودرس می شود. میزان ترانسفیوژن کاهش یافته، مدت زمان بستری و نیاز به جراحی نیز کمتر می شود.

سابقه و هدف: با توجه به این که شناخت ناتوانی ها و عوامل مرتبط با آن می تواند به روشن شدن وضعیت و برنامه ریزی بهتر برای حمایت از سالمندان و پیش گیری از ناتوانی های آنها کمک کند، این پژوهش با هدف تعیین میزان ناتوانی و عوامل موثر بر آن در سالمندان به عمل آمد.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت تحلیلی - مقطعی روی 350 نفر از سالمندان 65 سال و بالاتر ساکن شهر کاشان که به روش خوشه ای دو مرحله ای انتخاب شدند، در سال های 6-1385 انجام شد. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه مشخصات دموگرافیک و پرسشنامه استاندارد شده سازمان جهانی بهداشت برای بررسی ناتوانی در سالمندان بود. اطلاعات جمع آوری شده با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: نتایج نشان داد 75.7 درصد از سالمندان بدون ناتوانی یا دارای ناتوانی کم بوده و تنها 4.3 درصد از آنها دارای ناتوانی شدید بودند. ارتباط معنی داری بین شدت ناتوانی سالمندان با جنس، نیاز به کمک، محل سکونت، اعتیاد، فعالیت منظم بدنی، تاهل، سطح سواد، نحوه زندگی و شغل گذشته وجود داشت. همچنین ارتباط مستقیم و معنی داری بین سن با شدت ناتوانی سالمندان یافت شد. از بین متغیرهای پژوهش، سن، جنس، تاهل، نیاز به کمک، محل سکونت، فعالیت منظم بدنی و شغل قبلی بیشترین ارتباط را با ناتوانی سالمندان داشتند.نتیجه گیری: اگرچه سالمندان مورد بررسی در حال حاضر و در مقایسه با نتایج تحقیقات در سایر کشورها از میزان ناتوانی کمتری برخوردار هستند، اما با توجه به روند رو به توسعه جمعیت سالمندان، توجه به سلامت، کاهش ناتوانی ها و ارتقا کیفیت زندگی آنان ضروری است. به علاوه بیشتر بودن بارز شدت ناتوانی در زنان و افراد کم سواد ضرورت توجه به این گروه های آسیب پذیر را دو چندان می کند.

سابقه و هدف: سل هنوز به عنوان یک مشکل بهداشتی عمده و گسترده باقی مانده و مطالعات مختلف نشان داده اند که نسبت سل خارج ریوی به ریوی در حال افزایش است. این مطالعه در افراد مسلول تحت درمان شهر کاشان و به منظور بررسی مقایسه ای وضعیت سل خارج ریوی و ریوی صورت گرفت.مواد و روش ها: این مطالعه روی پرونده های پزشکی افراد مسلول که تحت درمان دارویی در مرکز سل کاشان طی یک دوره 5 ساله (86-1381) بودند، انجام شد. اطلاعات شامل یافته های دموگرافیگ، علایم و نشانگان بیماری، وضعیت درمان، بیماری زمینه ای و محل بروز سل بودند، تمام یافته های وضعیت درمان بر اساس تعریفی که توسط کتاب راهنمای کشوری مبارزه با سل که توسط کمیته فنی تدوین یافته است، جمع آوری گردید.نتایج: از 196 بیمار مسلول، 103 نفر (52.6 درصد) زن ،93 نفر (47.4 درصد) مرد بودند. زنان با 72 نفر (55.38 درصد) در سل ریوی و مردان با 35 نفر (53.04 درصد) در سل خارج ریوی بیشترین نفرات را تشکیل می دادند. فراوانی سل خارج ریوی 66 نفر (33.7 درصد) و سل ریوی 130 نفر (66.3 درصد) به دست آمد. بیشترین فراوانی محل سل خارج ریوی، غدد لنفاوی با 19 نفر (28.7 درصد) و پس از آن سل استخوانی در 12 نفر (18.18 درصد) بود.نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه یک سوم افراد مسلول این تحقیق مبتلا به سل خارج ریوی بودند. بنابراین در بررسی یافته های غیراختصاصی بیماران باید سل خارج ریوی را درنظر داشت.

سابقه و هدف: مصرف بیش از حد استاندارد عناصر موجب سمیت در بدن انسان می شود. تحقیقات نشان داده اند مقادیر برخی از عناصر در بعضی از انواع چای (Camellia sinensis L.) خارج از محدوده استاندارد است. هدف این تحقیق اندازه گیری یون های سرب، ارسنیک، مس، روی، سلنیوم، سدیم، پتاسیم، نیکل، منیزیم در چای سیاه بود.مواد و روش ها: آماده سازی نمونه های چای طلا، گلابی، احمد، گلستان و فله ای سیلان با استفاده از هضم اسیدی و اندازه گیری مقدار یون ها با روش های اسپکتروفتومتری جذب اتمی انجام گرفت.نتایج: حداقل و حداکثر میانگین مقدار یون های پتاسیم (18062±1095 و 19364±6120 میلی گرم بر کیلوگرم نمونه)، منیزیم (1±0 و 157±20 میلی گرم بر کیلوگرم نمونه)، روی (21±3 و 31±9 میلی گرم بر کیلوگرم نمونه)، مس (17±0 و 21±0 میلی گرم بر کیلوگرم نمونه)، سرب (0.485±0.249 و 0.151±0.066 میلی گرم بر کیلوگرم نمونه)، نیکل (2.907±0.077 و 6.987±1.270 میکروگرم بر کیلوگرم نمونه)، سدیم (1±0 و 157±20 میکروگرم بر کیلوگرم نمونه) در انواع چای بود. مقدار سلنیوم و ارسنیک کمتر از حد دقت روش اندازه گیری بود.نتیجه گیری: عناصر موجود در چای های سیاه مذکور در حد ایجاد مسمومیت نمی باشند. مقدار بالای منیزیم و پتاسیم فرضیه مفید بودن چای در کاهش فشارخون در طب سنتی تایید می کند.