مجله تحقیقات دامپزشکی
سال:1399 | دوره:75 | شماره:4 |تعداد مقالات:15

زمینه مطالعه: آنفلوانزای پرندگان یکی از مهم ترین بیماری ها از نظر اقتصادی و بهداشت عمومی است. ویروس آنفلوانزای پرندگان تحت تیپ H9N2 شایع ترین ویروس آنفلوانزا با بیماریزایی کم در بین طیور در سراسر دنیا می باشد. هدف: بررسی شیوع سرمی و مولکولی AI-H9N2 در بازارهای فروش پرندگان زنده، باغ های پرندگان و پارک های کشور بود. روش کار: مطالعه مقطعی از مرداد تا آخر آذرماه سال 1395 انجام گرفت. در هر واحد از 40 پرنده از گونه های مختلف خون گیری و از 60 پرنده آبزی (اردک و غاز) نمونه سواب کلواک اخذ گردید. نمونه های سرمی با تست HI برای شناسایی تحت تیپ H9N2 آزمایش شدند. پرندگانی که دارای عیار سرمی 4 به بالا بوده و واحدهایی که دارای حداقل یک پرنده مثبت بودند، مثبت در نظر گرفته شدند. نمونه های سواب به روش RT-PCR با استفاده از دو جفت پرایمر M و H9 آزمایش شدند. نتایج: از تعداد 2638 پرنده در 127 بازار، باغ وحش، پارک پرنده در 22 استان کشور، نمونه سرم و از 3001 پرنده در 122 واحد سواب کلواک اخذ شد. تعداد 73 واحد از 127 واحد نمونه برداری شده (48/57 درصد و فاصله اطمینان 95 درصد برابر 2/66-4/48 درصد) و تعداد720 پرنده از 2638 پرنده نمونه برداری شده (29/27 درصد و فاصله اطمینان 95 درصد برابر 6/29-6/25 درصد) از نظر سرمی مثبت بودند. در بین گونه های پرنده نیز بالاترین درصد سرم مثبت مربوط به بوقلمون و مرغ به ترتیب با 6/47 درصد و 3/45 درصد و کمترین درصد سرم مثبت نیز مربوط به اردک و غاز به ترتیب با 8/13 درصد و 3/16 درصد بود. همچنین تعداد 39 سواب تجمیع شده از 18 واحد (75/14 درصد) مثبت بود. نتیجه گیری نهایی: نتیجه مطالعه نشان دهنده شیوع بالای آنفلوانزای H9N2 و گردش آن در طیور بازارهاست. ساماندهی بازارها از طریق ارتقاء سطح بهداشتی و امنیت زیستی بازارها، آموزش مردم و پایش مداوم پرندگان عرضه شده در بازارها جهت کنترل بیماری در بازارهای کشور ضروری می باشد.

زمینه ی مطالعه: بیماری توکسوپلاسموزیس یکی از بیماری های مهم مشترک انسان و دام در ایران و جهان می باشد. هدف: با توجه به مصرف بالای گوشت گوسفند و آلودگی بالای توکسوپلاسما در گوسفندان ایران، هدف این مطالعه تعیین میزان آلودگی توکسوپلاسما در گوسفندان کشتاری مشهد با روش های ملکولی و سرمی می باشد. روش کار: بدین منظور از مرداد 1395 تا اردیبهشت 1396 به طور فصلی، 25 نمونه خون و 25 نمونه عضله قلب، از گوسفندان کشتارگاه طرقبه واقع در شهرستان مشهد جمع آوری شدند، نمونه های خون و عضله قلب به آزمایشکاه انگل شناسی منتقل گردیدند. ابتدا سرم نمونه های خون با استفاده ازدستگاه سانتریفیوژ جداسازی شدند. سپس نمونه های عضله قلب برای انجام آزمایش PCR مورد نمونه برداری قرارگرفتند. نمونه های سرم و عضله تا هنگام آزمایش در داخل فریزر 20-درجه سانتی گراد نگهداری شدند. نمونه های سرم جهت یافتن آنتی بادی ضد توکسوپلاسما مورد آزمایش الایزا قرار گرفتند و نمونه های عضله قلب پس از استخراج DNA با استفاده از کیت های تجاری، با روشNested-PCR جهت تشخیص آلودگی توکسوپلاسما آزمایش شدند. نتایج: در این بررسی از مجموع 100 نمونه سرمی گرفته شده، یک نمونه سرمی از گوسفندان کشتاری واجد آنتی بادی علیه توکسوپلاسما با روش الایزا بود، در حالی که از همین تعداد نمونه عضله قلب، 22 نمونه عضله قلب گوسفندان واکنش مثبت درآزمایش Nested-PCR نشان دادند. در این مطالعه بیشترین میزان آلودگی توکسوپلاسما در عضلات قلب در فصل بهار و کمترین میزان آلودگی در فصل تابستان گزارش گردید. همچنین نتایج مطالعه، نشان دهنده توافق ضعیف نتایج الایزا و روش مولکولی بود. نتیجه گیری نهایی: با توجه به تعیین میزان آلودگی قابل توجه عضلات قلب گوسفندان کشتاری به توکسوپلاسما، به نظر می ر سد خطر آلودگی انسان از طریق گوشت گوسفندان نسبتاً بالا می باشد.

زمینه مطالعه: عفونت توکسوپلاسما گوندیی در دوران بارداری به دلیل کاهش سیستم ایمنی مادر، احتمال ابتلای کودک به اختلال اوتیسم را افزایش می دهد. هدف: هدف از پژوهش حاضر مقایسه آلودگی به انگل توکسوپلاسما گوندیی در کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم و بهنجار می باشد. طرح این پژوهش از نوع علی مقایسه ای و از نظر هدف، کاربردی است. روشکار: نمونه های مورد بررسی شامل (100 N =) که 50 نفر آن ها را کودکان مبتلا به اوتیسم و 50 نفر دیگر را کودکان بهنجار با سنین بین 3 تا 12 سال تشکیل می دادند که از لحاظ سن، وضعیت اجتماعی-اقتصادی، شدت اختلال، عدم ابتلا به بیماری های حاد جسمانی و روانی و سایر متغیرهای مورد نظر در پژوهش کاملاً همگن بودند و با استفاده از نمونه گیری تصادفی به دو گروه (آزمایش و کنترل) تقسیم شدند. از هر یک از افراد گروه به میزان 5 میلی لیتر نمونه خون جهت بررسی آلودگی به انگل توکسوپلاسما اخذ شد. جهت بررسی فرضیه های تحقیق، نتایج به دست آمده با آزمون مربع کای مورد آنالیز آماری قرار گرفت. نتایج: نتایج حاصل نشان داد که کودکان اوتیسم، میزان آلودگی بیشتری به انگل توکسوپلاسما گوندیی نسبت به گروه بهنجار داشتند (001/0>p ). نتیجه گیرینهایی: میزان آلودگی به انگل توکسوپلاسما گوندیی در کودکان مبتلابه اوتیسم به طور معنی داری نسبت به کودکان بهنجار بالاتر بوده است.

زمینه مطالعه: عصاره های غنی از ترکیبات فنلی، نقش مهمی در اثرات پاداکشندگیو ضدمیکروبی دارند و عصاره پوست سبز پسته غنی از ترکیبات پلی فنلی است. هدف: ارزیابی اثر عصاره پوست سبز دو رقم پسته کله قوچی و فندقی بر عملکرد، وزن نسبی اجزای لاشه، شاخص های خونی و جمعیت میکروبی روده جوجه گوشتی چالش یافته با باکتری استافیلوکوکوس اورئوس بود. روش کار: بدین منظور از 168 قطعه جوجه خروس گوشتی یک روزه در قالب طرح کاملاً تصادفی با شش تیمار، چهار تکرار و هفت قطعه انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل گروه شاهد غیر آلوده و جوجه های چالش یافته با استافیلوکوکوس اورئوس تغذیه شده با سطوح 0، 200 و 400 میلی گرم در کیلوگرم عصاره آبی کله قوچی و 200 و 400 میلی گرم در کیلوگرم عصاره آبی پوست سبز فندقی بود. تمام جوجه های آلوده با محلول حاوی CFU 109×3 باکتری استافیلوکوکوس اورئوس، در دهان تلقیح شدند. خصوصیات عملکردی، ایمنی، شاخص های خونی و جمعیت میکروبی روده تعیین شد. نتایج: عصاره آبی پوست سبز پسته باعث ممانعت از رشد باکتری استافیلوکوکوس گردید ولی عصاره اتانولی باعث ممانعت از رشد لاکتوباسیل ها شد. عملکرد رشد جوجه ها تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفت بجز در 24 روزگی، که عصاره آبی پوست کله قوچی در سطح 200 میلی گرم در کیلو گرم باعث افزایش وزن بدن بالاتر گردید (049/0). عصاره پوست فندقی در سطح 400 میلی گرم در کیلو گرم باعث افزایش چربی بطنی شد (0005/0=p ) و بر وزن نسبی سایر اجزای لاشه اثر نداشت. سطح 400 میلی گرم در کیلو گرم کله قوچی و 200 میلی گرم در کیلو گرم فندقی باعث افزایش فعالیت آلانین آمینوترانسفراز و کاهش پروتئین تام گردید (01/0>p ) عصاره ها در تمام سطوح باعث افزایش عیار پادتن تام در مقایسه با شاهد شد (02/0>p ) و عصاره پوسته پسته، جمعیت باکتریایی تام ناحیه ژژنوم را در مقایسه با شاهد منفی کاهش داد (008/0=p ). نتیجه گیری نهایی: استفاده از عصاره آبی پوست پسته باعث بهبود پاسخ ایمنی، کاهش لیپیدهای خون و جمعیت میکروبی مجرای گوارشی جوجه گوشتی چالش یافته با استافیلوکوکوس اورئوس می گردد.

زمینه مطالعه: آفلاتوکسین ها معمولاً در شرایط ذخیره اقلام غذایی تولید می شود و پس از تشکیل، از بین بردن آن ها دشوار است. رایج ترین راهبرد مقابله با این سموم استفاده از جاذب می باشد. هدف: مقایسه کارایی جاذب های سموم قارچی با پروبیوتیک از نظر کاهش اثرات آفلاتوکسین در جوجه های گوشتی. روش کار: تعداد 240 قطعه جوجه گوشتی به مدت 1 روزه مطالعه شدند. گروه­ های آزمایشی عبارت بودند از: 1. شاهد منفی (بدون آفلاتوکسین و افزودنی) 2. شاهد مثبت (500 میکروگرم/کیلوگرم آفلاتوکسین)، 3. آفلاتوکسین + پروبیوتیک 4. آفلاتوکسین+ پلیمر 5. آفلاتوکسین+ توکسین­ بایندر. در طی آزمایش عملکرد تولید و در پایان آزمایش فراسنجه های بیوشیمایی و ایمنی در نمونه خون و شاخص­ های مربوط به ارزیابی درشت­ نی بررسی شدند. نتایج: آفلاتوکسین مصرف خوراک در 10 روز ابتدایی آزمایش را کاهش داد (05/0>p ). افزایش وزن بدن 10-1 روزگی تحت تأثیر آفلاتوکسین کاهش یافت و تنها در گروه توکسین بایندر به سطح گروه شاهد منفی ارتقاء یافت (05/0>p ). در گروه­ های پروبیوتیک و توکسین­ بایندر افزایش وزن بدن در 24-11 روزگی و کل آزمایش نسبت به گروه شاهد مثبت افزایش یافت (05/0>p ). تیمارها بر ضریب تبدیل غذایی اثر نداشتند. گروه شاهد مثبت در مقایسه با شاهد منفی کاهش معنی دار در میزان پروتئین­ تام، آلبومین، فسفر، منیزیم و روی سرم داشت (05/0>p ). پروبیوتیک توانست اثرات زیان آور آفلاتوکسین بر آلبومین سرم را جبران نماید (05/0>p ). پلیمر توانست اثر آفلاتوکسین بر کاهش سطح اسید اوریک سرم را جبران نماید (05/0>p ). سطح منیزیم و روی سرم در گروه های دریافت کننده پروبیوتیک و پلیمر در قیاس با گروه شاهد مثبت افزایش یافت (05/0>p ). افزودنی ها در مقایسه با شاهد مثبت سطح فعالیت آنزیم لاکتات دهیدروژناز را افزایش دادند (05/0>p ). افزودنی­ ها طول درشت نی را در مقایسه با شاهد مثبت افزایش دادند (01/0>p ). گروه های دریافت کننده پروبیوتیک و یا پلیمر وزن استخوان درشت نی بالاتری نسبت به گروه شاهد مثبت داشتند (01/0>p ). بالاترین استحکام استخوان در گروه پروبیوتیک مشاهده شد که با گروه های شاهد تفاوت معنی داری داشت. کاهش پادتن علیه گلبول قرمز گوسفند توسط همه افزودنی ها در برابر شاهد مثبت افزایش یافت (01/0>p ). نتیجه گیری نهایی: افزودنی­ ها به طور نسبی برخی عوارض آفلاتوکسین را کاهش دادند، وسعت تأثیر مشاهده شده بر شاخص های عملکردی، ایمنی، اسکلتی و بیوشیمیایی سرم به ترتیب مربوط به پروبیوتیک، پلیمر منقوش و توکسین بایندر بود

زمینه مطالعه: تعادل در میزان مواد معدنی در جیره غذایی آبزیان اهمیت بسیاری دارد. فسفر یکی از مهم ترین مواد معدنی در تغذیه ماهی و آبزیان می باشد. اهمیت فسفر نه فقط به خاطر رشد و سلامت ماهی، بلکه افزایش بیش از حد فسفر و دفع آن به آب موجب آلودگی و شکوفایی جلبکی می باشد. هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثرات افزودن مونوآمونیوم فسفات (MAP) در جیره غذایی ماهی کوی (Cyprinus carpio Koi) و مقایسه آن با مونوکلسیم فسفات (MCP) بوده است. روشکار: 650 قطعه بچه ماهی کوی با وزن اولیه 17 گرم در 15 تانک توزیع (5 تیمار – هر کدام در سه تکرار) و با جیره های غذای حاوی مونوآمونیوم فسفات در سه سطح (75/0، 5/1 و 3 درصد از جیره)، مونوکلسیم فسفات در یک سطح (3درصد از جیره) و یک گروه شاهد (بدون افزودن مکمل فسفر) به مدت 8 هفته تغذیه شدند. نتایج: شاخص های رشد و ضریب تبدیل غذایی در ماهیان تغذیه شده با 3 درصد مونوآمونیوم فسفات بهترین نتایج را در بر داشت. گروه شاهد کمترین افزایش وزن و بیشترین ضریب تبدیل غذایی را نشان داد. میزان فسفر خون نیز با افزایش میزان مونوآمونیوم فسفات رابطه مستقیم و معنی داری نشان داد. بیشترین میزان کلسیم در خون در گروه تغذیه شده با مونوکلسیم فسفات به میزان 3 درصد دیده شد. نتیجه گیری نهایی: نظر به بهبود شاخصه های رشد و تغذیه ای، افزودن 5/1 تا 3 درصد مونوآمونیوم فسفات به جیره غذایی بچه ماهیان کوی پیشنهاد می شود.

زمینه مطالعه: فسفر، یک ماده مغذی برای طیور است. دریافت بیش از حد فسفر توسط دام ها و دفع فسفر اضافی، باعث آلودگی محیط زیست می شود. هدف: تعیین قابلیت هضم ایلئومی و کل دستگاه گوارش (ابقاء) برای فسفر و کلسیم در دی کلسیم فسفات های تولید داخل در جوجه های گوشتی. روش کار: تعداد720 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه سویه راس 308 به طور تصادفی به 8 تیمار (هر تیمار شامل 6 تکرار 15 قطعه-ای) اختصاص یافت. در تیمار شاهد از اسیدفسفریک و در هر یک از 7 تیمار دیگر از نمونه های دی کلسیم فسفات (نمونه های A تا G) به عنوان منبع فسفر در جیره استفاده شد. از اکسید کُروم به عنوان نشانگر در جیره های آزمایشی استفاده شد. در روز 21، پس از جمع آوری مدفوع پرنده ها، تمام پرنده ها به روش جابجایی گردن کشتار و محتویات یک سوم انتهایی ایلئوم جمع آوری و پس از خشک کردن، برای تعیین میزان اکسید کُروم، فسفر و کلسیم به آزمایشگاه ارسال گردید. درصد قابلیت هضم فسفر و کلسیم برای هر نمونه به طور جداگانه محاسبه شد. نتایج: اثر نوع دی کلسیم فسفات در خوراک بر قابلیت هضم ایلئومی و کل دستگاه گوارش برای کلسیم و فسفر معنی دار بود (001/0 p <). کمترین قابلیت هضم ایلئومی فسفر به نمونه های Eو F و بالاترین مقدار به نمونه A. اختصاص داشت. قابلیت هضم ایلئومی فسفر در تیمار شاهد 8/69 درصد بود. میزان قابلیت هضم فسفر در کل دستگاه گوارش برای جیره شاهد معادل 4/53 درصد بود. کمترین میزان قابلیت هضم فسفر در کل دستگاه گوارش به ترتیب در تیمارهای E و F و بالاترین قابلیت هضم فسفر در کل دستگاه گوارش در تیمار A با 9/47 درصد (4/3 گرم در کیلوگرم) مشاهده شد. نتیجه گیری نهایی: برای ارزیابی منابع فسفر در جوجه های گوشتی، روش قابلیت هضم ایلئومی از دقت بالاتری برخوردار است. براساس نتایج حاصل، نمونه A دارای بالاترین و نمونه های E و F دارای پائین ترین ارزش بیولوژیک بودند.

زمینه ی مطالعه: آریتمی ها نقش عمده ای در کاهش کارآیی اسب های مسابقه ای دارند. هیچ مطالعه ای در اسب هایی که شرایط کنترل شده مسابقه ای در آن ها اعمال شده وجود ندارد و در مطالعات قبلی شرایط برای همه اسب ها یکسان نبوده است. هدف: هدف از این مطالعه ارزیابی شیوع وقوع آریتمی های حین ورزش در زمان گرم کردن و اوج فعالیت بود. روشکار: در این مطالعه نوار قلب توسط دستگاه تله متری در 30 رأس اسب ورزشی در شرایط یکسان اخذ شد، همه اسب ها در لنج برقی مورد ارزیابی قرار گرفتند. جهت اخذ نوار قلب از اشتقاق تغییر یافته قاعده ای-رأسی استفاده شد و اسب ها ابتدا 10 دقیقه قدم و بعد 10 دقیقه یورتمه برده شدند. نتایج: 18 رأس اسب حین گرم کردن SVPCs(Supraventricular premature complexes) داشتند در حالی که حین یورتمه این تعداد 9 رأس بود و 4 رأس حین یورتمه VPCs(Ventricular premature complexes) داشتند. تنها در یک رأس حین گرم کردن (Atrioventricular Block grade II) AVB II دیده شد. نتیجه گیری نهایی: رخداد SVPCs و VPCs حین استراحت غیر طبیعی است ولی به وفور در زمان فعالیت بدنی دیده می شوند و اینکه تا چه حد این آریتمی های حین ورزش اهمیت دارند نیاز به مطالعات بیشتری دارد.

زمینه مطالعه: تست اشکی شیرمر به طور چشمگیری در چشم پزشکی در انسان و دامپزشکی مورد استفاده قرار می گیرد. دو نوع STT وجود دارد: STT I و STT II. هدف: این مطالعه با هدف تعیین مقدار قابل ارجاع برای اندازه گیری میزان اشک چشم با استفاده از نوار تست اشکی شیرمر1 (STT1) در اسبچه های خزر اجرا شد. روش کار: به همین منظور تعداد 20 رأس اسب به ظاهر سالم و از نژاد کاسپین، شامل هر دو جنس نر و ماده، در محدوده سنی 2 تا 15 سال و متوسط وزن بین 32 ± 192 کیلوگرم در نظر گرفته شد. پس از بررسی و معاینه اسبچه های خزر و در نهایت احراز سلامت آنان تست نوار اشکی شیرمر انجام شد. با توجه به میزان بالای تولید اشک در اسب ها نسبت به گونه های دیگر حیوانی، نوار شیرمر (نوار شیرمر، ساخت شرکت Eickemeyer آلمان) را به جای یک دقیقه، به مدت 30 ثانیه در کیسه ملتحمه پایینی چشم قرار دادیم. پس از گذشت 30 ثانیه نوار اشکی شیرمر را خارج کرده و مقدار آن بلافاصله قرائت و ثبت گردید. در این مطالعه تأثیر متغیر سن و جنسیت بر میزان رطوبت چشم اسبچه خزر و همچنین میزان رطوبت بین چشم چپ و راست بررسی گردید. نتایج: براساس نتایج حاصل از آزمایش شیرمر 1 در حیوانات تحت مطالعه میانگین میزان رطوبت چشمی برابر با 6/3± 38/23 میلی متر/30 ثانیه (دامنه، 30-15 میلی متر/30ثانیه) بود. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که متغیر سن و جنسیت، هیچکدام تأثیر معنی داری بر روی نتایج STT1 در اسبچه های خزر ندارد و همچنین تفاوت معنی داری نیز در میزان رطوبت بین چشم چپ و راست، در مقایسه با یکدیگر مشاهده نشد. نتیجه گیری نهایی: با توجه به اهمیت تشخیص هر چه سریع تر خشکی چشم و جلوگیری اختلالات متعاقب آن مانند کراتوکنژنکتیویت سیکا، در آینده می توان از نتایج بدست آمده به عنوان مرجع طبیعی در این مطالعه برای سنجش میزان رطوبت چشم اسبچه ی خزر استفاده کرد.

زمینه مطالعه: کاهش حساسیت انسولینی و لیپولیز گسترده در حوالی زایمان از جمله علل معمول وقوع بیماری های متابولیکی مرتبط با متابولیسم انرژی در میش می باشند. هدف: تحقیق حاضر با هدف مطالعه اثر روی آلی بر متابولیسم گلوکز و شاخصه های مقاومت به انسولین در میش های اوایل دوره شیرواری طراحی شد. روش کار: 18 راس میش نژاد قزل براساس میزان روی آلی دریافتی به سه گروه؛ CTR (جیره پایه بدون افزودنی روی)، LZn (جیره پایه بعلاوه روی به میزان 30 میلی گرم به ازای ماده خشک خوراک) و HZn (جیره پایه بعلاوه روی به میزان 300 میلی گرم به ازای ماده خشک خوراک) تقسیم بندی شدند. نتایج: نتایج مطالعه حاضر تفاوت معنی داری بین گروه های مورد مطالعه در مقادیر گلوکز، اسیدهای چرب غیراستریفیه، بتاهیدروکسی بوتیرات، کلسترول و تری گلیسرید و نیز عیار انسولین خون میش ها نشان نداد. همچنین اثر روی بر نسبت انسولین به گلوکز در بین گروه-های آزمایشی غیر معنی دار بود (05/0p ) در غلظت روی سرم خون میش های دریافت کننده مکمل ایجاد نمود. مساحت سطح زیر منحنی (AUC60, AUC120) برای گروه کنترل و LZn بیشترین و برای گروه HZn کمترین مقادیر را نشان داد (05/0>p ). نرخ پاکسازی گلوکز در میش های دریافت کننده مکمل زینک-متیونین نسبت به گروه کنترل بیشتر بود. زمان لازم برای رسیدن غلظت گلوکز به نصف در میش های دریافت کننده روی به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود (001/0>p ) که نشان دهنده حالت بهبودی حساسیت به انسولین و وضعیت متابولیسم گلوکز است. نتیجه گیری نهایی: یافته های تحقیق حاضر نشان می دهند که مکمل غذایی زینک-متیونین در بهبود بالانس منفی انرژی و جلوگیری از مقاومت به انسولین در میش های شیروار پس از زایش مؤثر بوده و این احتمال وجود دارد که پاسخ به انسولین در میش ها در کنار استفاده از مکمل های حاوی روی بهبود پیدا کند.

زمینه مطالعه: لپتوسپیروز یک بیماری باکتریایی مشترک بین انسان و دام است که باعث بروز کاهش تولید و اختلالات تولید مثلی در نشخوارکنندگان و وارد آمدن خسارات اقتصادی عمده ای به روستاییان و دامداران می شود. هدف: هدف از مطالعه حاضر بررسی میزان شیوع سرمی نشخوارکنندگان استان لرستان از نظر سرووارهای مختلف لپتوسپیرا اینتروگانسو ارزیابی نقش فاکتورهای محیطی و میزبانی در شدت این آلودگی بود. روش کار: به این منظور با مراجعه به گاوداری و گله های گوسفند و بز در شهرستان های مختلف استان لرستان اقدام به اخذ 691 نمونه خون شامل 258 راس گوسفند، 195 راس بز و 238 راس گاو شد و در ادامه از نظر وجود آلودگی نسبت به 7 سرووار مختلف لپتوسپیرا اینتروگانسبه روش آگلوتیناسیون میکروسکوپیک مورد عیار سنجی قرار گرفتند. علاوه بر عوامل میزبانی از قبیل سن، جنس و عوامل محیطی شامل منطقه جغرافیایی، میزان بارش، دمای هوا، رطوبت نسبی محیط و ارتفاع منطقه نمونه گیری از سطح دریا ثبت تا نقش احتمالی آن ها در شیوع سرمی مورد تحلیل آماری قرار گیرد. نتایج: نتایج مطالعه حاضر نشان داد میزان شیوع کلی سرمی لپتوسپیروز در گاو، گوسفند و بزهای مورد بررسی در استان لرستان به ترتیب برابر با 62 راس (05/26 درصد؛ فاصله اطمینان 95 درصد: 23/31 – 7/19)، 58 راس (48/22 درصد؛ فاصله اطمینان 95 درصد: 16/25 – 95/16) و 29 راس (87/14 درصد؛ فاصله اطمینان 95 درصد: 36/20 – 37/9) بود. از نظر واکنش سرمی در گروه های مختلف سنی و جنس نر و ماده اختلاف آماری معنی داری دیده نشد (05/0p >). غالب ترین سرووار آلوده کننده در گاو، گوسفند و بزهای دارای واکنش سرمی مثبت بر علیه لپتوسپیرا به ترتیب گریپوتایفوزا (93/41 درصد)، کانیکولا (76/32 درصد) و کانیکولا (27/48 درصد) بود. نتایج نشان داد دمای سالانه محیط بر روی میزان آلودگی اثر معنی داری ندارد (05/0p >)، اما رطوبت نسبی محیط (02/0p =)، میزان بارش سالانه (001/0p =) و ارتفاع محل زندگی دام ها از سطح دریا (03/0p =) بر روی شیوع سرمی لپتوسپیرا اثرگذار است و بالاترین شیوع سرمی در دام های مناطق مرکزی و غربی استان دیده شد (05/0p <). نتیجه گیری نهایی: لپتوسپیروز در دام های استان لرستان بومی بوده و فاکتورهای محیطی در شدت آلودگی نقش به سزایی دارند که این مسئله ضرورت توجه به مناطق جغرافیایی در معرض خطر را بیشتر می کند.

زمینه مطالعه: ترمیم تاندونمی تواند نیازمند مجموعه ای از مداخله های درمانی نظیر ایجاد شرایط خاص فیزیکی، استفاده از روش های مهندسی بافت، استفاده از فاکتورهای رشد و نیز تحریک های مکانیکی باشد. بررسی های گذشته نشان داده که استفاده از پلاسمای غنی از پلاکت در ترمیم تاندون مؤثر بوده است. هدف: هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر تمایزدهندگی ترشحات لخته PRP بر سلول های بنیادی مزانشیمال اخذ شده از مغز استخوان خرگوش می باشد. روش کار: سلول های بنیادی مزانشیمی از مغز استخوان 10 سر خرگوش سفید نژاد نیوزیلندی اخذ شده و مورد بررسی های فلوسایتومتری و مورفولوژیک قرار گرفتند. سپس این سلول ها با استفاده از PRCR تحت درمان قرارگرفته و از نظر ظاهری و نیز مارکرهای معرف تنوسیت ها با استفاده از روش Real-Time PCR بررسی شدند. نتایج: بررسی اختلاف بیان ژن های Scx، Tnmd، کلاژن تیپ I و تناسین C در سلول های تمایز یافتهدر مقایسه با سلول های بنیادی نشان داد که میزان بیان همه ی آن ها به صورت معنی داری پس از درمان سلول ها با PRCR افزایش یافته است. نتیجه گیری نهایی: تحت درمان قرار دادن سلول های بنیادی با PRCR باعث بیان شدن ژن های مربوط به تاندون و تمایز سلول های بنیادی به تنوسیت ها می شود.

زمینه مطالعه: جراحات عفونی و غیر عفونی در گاوهای شیری منجر به لنگش و زیان های اقتصادی قابل توجهی می شود. اصلی ترین جراحات عفونی درماتیت انگشتی، نکرو باسیلوز بین انگشتی و ساییدگی پاشنه می باشند. هدف: مطالعه حاضر به منظور شناسایی بروز سالانه جراحات عفونی انگشتی در چهارگاوداری شیری در استان های چهارمحال و بختیاری، اصفهان، مازندران و خراسان رضوی انجام شد. روش کار: اطلاعات حاصل از 71896 مورد سم چینی و بازدید در طی سال های 1392-1391 که برروی 10100 گاو شیری انجام شده بود ثبت و تحلیل گردید. تمامی اطلاعات توسط سم چین های حرفه ای و دامپزشکان در طی مطالعه ثبت گردیدند. نتایج: پراکنش ساییدگی پاشنه بین 0 تا 13، درماتیت انگشتی بین 0 تا 145 و نکروباسیلوز بین انگشتی بین 0 تا 47 مورد در هر ماه گزارش شد. بیشترین فراوانی درماتیت انگشتی در بهار (62/8 درصد)، نکروباسیلوز بین انگشتی در زمستان (79/2 درصد) و ساییدگی پاشنه در بهار (68/0 درصد) ثبت شده است. رخداد تمامی این جراحات در بین فصول مختلف به شکل معنی داری متفاوت است. فراوانی کل بیماری های عفونی در سال 1391، 18/19 درصد و در سال 1392، 45/17 درصد گزارش شده است. تنها رخداد بیماری درماتیت انگشتی در بین دو سال تفاوت معنی دار نشان می دهد و درسال 1392 کاهش یافته است. توزیع بیماری های عفونی در بین گاوداری های مختلف متفاوت بود به گونه ای که درماتیت انگشتی در سال های 1391 و 1392 به میزان 97/32 و 1/30 در گاوداری شماره 3 ثبت گردید و این میزان در این سال ها تنها 93/0 و 68/0 در گاوداری شماره 2 ثبت گردید. نتیجه گیری نهایی: فراوانی در حدود 20 درصدی جراحات عفونی انگشتی در گاوداری های مورد مطالعه بیانگر ارزش زیاد این عارضه در ایجاد زیان های اقتصادی است که باید به شکل جدی مد نظر قرار گیرد.

زمینه مطالعه: تعیین زمان تخمک گذاری با استفاده از اندازه گیری پروژسترون برای انجام تلقیح مصنوعی یا جفت گیری در زمان مناسب حائز اهمیت است. هدف: ارزیابی توانمندی نوارهای پروژسترون گاوی در تعیین میزان نیمه کمی پروژسترون در سرم خون سگ های ماده است. روش کار: این مطالعه روی 5 قلاده سگ نژاد مخلوط، سالم که در فاز آنستروس سیکل جنسی قرار داشتند انجام شد. از داروی کابرگولین برای القاء فحلی استفاده شد. بعد از ورود به فاز پرواستروس از روز 7 پرواستروس تا 2 روز پس از تخمک گذاری به صورت روزانه اسمیر واژن، اولتراسونوگرافی و خونگیری انجام شد. سرم نمونه های خون به دو قسمت تقسیم شد. یک قسمت برای اندازه گیری پروژسترون با روش رادیوایمنواسی (RIA) و قسمت دیگر با نوارهای پروژسترون گاوی (Rapid p4) برای ارزیابی نیمه کمی پروژسترون. تغییرات تخمدان ها بوسیله اولتراسونوگرافی ارزیابی شد و تغییرات چرخه فحلی بوسیله آزمایش سایتولوژی واژن انجام گرفت. نتایج: با آزمون اسپیرمن همبستگی مثبت معنی داری بین اندازه گیری پروژسترون خون با دو روش RIA و نوار مشاهده گردید (00/0=p ) (916/0=r). نتایج نمودار ROC و آنالیز کاپا نشان داد که بالاترین میزان توافق بین نوارها و روش RIA در سطوح 2 و 5 نانوگرم در میلی لیتر پروژسترون سرم خون است. حساسیت و ویژگی نوار در سطح 5 پروژسترون به ترتیب 5/88 و 7/93 درصد و در سطح 10 پروژسترون 4/82 و 96 درصد است. در پرواستروس اسکورهای3-2 و تنها در یک سگ اسکور 4 مشاهده گردید. در استروس در دو سگ اسکورهای 5-4 و در سه سگ اسکورهای 5-3 مشاهده گردید. نتیجه گیری نهایی: نوار های پروژسترون گاوی در سنجش نیمه کمی پروژسترون در مراحل سیکل جنسی سگ های ماده قابل استفاده هستند. اسکور های 4 و 5 نوار های پروژسترونی می توانند زمان تقریبی تخمک گذاری و زمان مناسب جفت گیری را تعیین کنند.

زمینه مطالعه: سالمونلا در گاوداری های با تراکم بالا بومی می شود و سالمونلوز عامل مرگ و میر در گوساله ها می باشد. شیوع بیماری و تلفات معمولاً ناشی از اشتباهات مدیریتی و عوامل استرس زای محیطی است که باعث تضعیف سیستم ایمنی و در معرض قرار گرفتن میزبان به پاتوژن می شود. هدف: در این مطالعه از روش PCR برای شناسایی سالمونلا انتریتیدیس، اینفنتیس، دابلین و سرووار های دیگر در نمونه های اسهال گوساله و جنین سقط شده در گاوداری های شیری استان تهران و البرز استفاده شد. مشاهدات بعدی نشان داد که سالمونلا انتریتیدیس و سالمونلا اینفنتیس ارتباط نزدیکی با پودر گوشت مرغی آلوده که در جیره غذایی استفاده شده دارد. روش کار: 41 نمونه جدا شده از اسهال گوساله و جنین سقط شده در گاوداری های استان تهران و البرز پس از تایید با آزمایش های بیوشیمیایی، برای سروتایپینگ با آنتی سرم های پلی والان و منو والان مورد آزمایش قرار گرفتندDNA. باکتری ها با روش جوشاندن استخراج شد و حضور ژن های اختصاصی سالمونلا انتریتیدیس، اینفنتیس و دابلین با پرایمرهای اختصاصی ردیابی شد. نتایج: تمام نمونه ها درآزمایش PCR مثبت بودند. 32 نمونه سالمونلا انتریتیدیس (04/78 درصد)، 4 نمونه سالمونلا اینفنتیس (77/9 درصد) و پنج نمونه سالمونلا دابلین(19/12 درصد) شناسایی شدند. نتیجه گیری نهایی: با توجه به نتایج به نظر می رسد PCR می تواند به عنوان یک روش جایگزین به جای روش های بیوشیمیایی و سرولوژیکی گران قیمت و وقت گیر برای شناسایی سرووار های سالمونلا باشد. جداسازی سالمونلا انتریتیدیسکه معمولاً ازطیور جدا می شود، ممکن است به دلیل استفاده از پودر گوشت مرغی درجیره غذایی گاوداری ها باشد.