مجله دانشکده پزشکی
سال:1398 | دوره:77 | شماره:6 |تعداد مقالات:10

زمینه و هدف: آنزیم های متالوپروتییناز می توانند منجر به هضم ماتریکس خارج سلولی و تسهیل متاستاز سلول های سرطانی به سایر بافت ها گردند. هدف از مطالعه حاضر، ارزیابی فعالیت ماتریکس متالوپروتیینازهای 1 و 13 در بافت و پلاسمای بیماران مبتلا به سرطان پستان و ارتباط آن با ویژگی های بالینی بیماری بود. روش بررسی: مطالعه حاضر به صورت تجربی-پژوهشی در مرکز تحقیقات سرطان وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران از فروردین تا اسفند 1396 انجام گرفت. تعداد 25 بیمار با سرطان پستان غیرمتاستاتیک لومینال A در مراحل 2 یا 3 بیماری و 8 فرد سالم وارد مطالعه شدند. ابتدا چند نمونه بیوپسی از بافت پستان و ml 10 خون کامل از همه شرکت کنندگان گرفته شد. سپس از روش زیموگرافی کلاژن جهت بررسی فعالیت ماتریکس متالوپروتیینازهای 1 و 13 استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که میزان فعالیت ماتریکس متالوپروتیینازهای 1 و 13 در پلاسمای بیماران در مقایسه با افراد سالم افزایش معناداری داشت (به ترتیب P=0/0055 و P=0/0263). برخلاف ماتریکس متالوپروتییناز 13، سطح میزان فعالیت ماتریکس متالوپروتییناز 1 در بافت تومور و پلاسمای بیماران تفاوت معناداری داشت (P=0/0227). همچنین سطح فعالیت پلاسمایی متالوپروتییناز 1 (P=0/0037) و متالوپروتییناز 13 (P=0/0311) تفاوت معناداری در مراحل 2 و 3 بیماری نشان داده اند. برخلاف ماتریکس متالوپروتییناز 13، الگوی سطح فعالیت متالوپروتییناز 1 در وضعیت گره های لنفاوی بین نمونه های بافت (P=0/03) و پلاسما (P=0/015) تفاوت معناداری نشان داده است. نتیجه گیری: مطالعه غلظت پلاسمایی متالوپروتیینازهای 1 و 13 در مقایسه ی با غلظت بافتی آن ها، فاکتور مناسبی جهت تشخیص زودهنگام در مبتلایان به سرطان پستان بود.

زمینه و هدف: ترمیم سریع نواحی اهداکننده پوست در پیوند پوست نیمه ضخامت در بیماران سوختگی اهمیت حیاتی برای بیمار دارد. هدف مطالعه ی حاضر بررسی اثر پانسمان های نانوسیلور در افزایش سرعت ترمیم و کاهش عوارض در زخم های غیرعفونی محل اهداکننده پیوند پوست بوده است. روش بررسی: این مطالعه کارآزمایی بالینی روی 10 بیمار سوختگی مراجعه کننده به بیمارستان شهید مطهری تهران از مهر تا اسفند 1396 انجام شد. محل دهنده پیوند پوست در هر بیمار به طور تصادفی به سه قسمت تقسیم و با آجی کوت (Agicoat)، مپی تل (Mepitel) و گاز وازلین پوشانده شد. سپس زخم ها از نظر سرعت ترمیم، درد هنگام پانسمان و اسکار به جا مانده در این سه گروه ارزیابی و مقایسه شدند. یافته ها: میانگین مدت زمان ترمیم در دو گروه آجی کت و مپی تل مشابه و به طور معناداری نسبت به گروه وازلین کوتاه تر بوده است (P=0/005). مقایسه ی درد بین گروه ها نشان داد که در روز چهارم میانگین درد در گروه آجی کت و مپی تل نسبت به گروه وازلین به طور معناداری کمتر بوده است (P=0/004). همچنین میانگین درد گروه مپی تل نیز نسبت به گروه وازلین با اختلاف معناداری کمتر بوده (P=0/002) اما تفاوت از نظر مدت زمان ترمیم و درد بین دو گروه آجی کت و مپی تل معنادار نبوده است. مقایسه ی میانگین درد در روز هشتم و میانگین Visual analogue scale (VAS) شش ماه پس از پیوند بین گروه ها اختلاف معناداری نشان نداد. نتیجه گیری: زخم پوش آجی کوت در کاهش درد و افزایش سرعت ترمیم موثر بوده ولی این اثر مشابه پانسمان بدون نقره مپی تل بوده است.

زمینه و هدف: دیابت بارداری از شایعترین اختلالات متابولیک بارداری است که با عوارض خطرناکی همراه است. در صورت تشخیص زودرس آن می توان از برخی عوارض مادری و جنینی جلوگیری کرد. هدف این پژوهش پیش بینی زودرس دیابت بارداری توسط مدل های آماری شبکه عصبی مصنوعی و درخت تصمیم و نیز مقایسه این مدل ها در تشخیص دیابت بارداری بود. روش بررسی: در این مطالعه مدلسازی، از پرونده های زنان باردار در مراکز بهداشتی شهر کرمانشاه (1391-1389)، 400 پرونده که بدون داده های گمشده بود بررسی شد. اطلاعات دموگرافیک، رتبه بارداری، دیابت، پارامترهای باروری و نتایج آزمایشات از پرونده آنان گردآوری شد. مدل های شبکه عصبی مصنوعی پرسپترون و درخت تصمیم به داده ها برازش داده شد و عملکرد آن ها با هم مقایسه گردید. براساس معیارهای صحت، حساسیت، ویژگی و سطح زیر منحنی راک (Receiver operating characteristic, ROC)، مدل برتر معرفی شد. یافته ها: پس از برازش مدل های شبکه عصبی مصنوعی و درخت تصمیم، مقادیر معیارها محاسبه شد. مقدار تمام معیارها در شبکه عصبی بیشتر از درخت تصمیم بود. به ترتیب برای مدل های یادشده، صحت برابر 0/83 و 0/77، حساسیت 0/62 و 0/56، ویژگی 0/95 و 0/87 بود. سطح زیر منحنی راک مدل شبکه عصبی به طور معناداری بیشتر از درخت تصمیم بود (0/79، 0/74 و 0/03P=0/03). نتیجه گیری: در پیش بینی دیابت بارداری، مدل شبکه عصبی مصنوعی دارای صحت، حساسیت، ویژگی و سطح زیر منحنی راک بالاتری نسبت به درخت تصمیم بود. می توان نتیجه گرفت که مدل شبکه عصبی مصنوعی پرسپترون دارای پیش بینی های صحیح تر و نزدیک تر به واقعیت نسبت به درخت تصمیم است.

زمینه و هدف: سندرم شوگرن در حدود 5/0% عموم مردم شیوع دارد. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی شیوع ایمونوگلوبولین های مونوکلونال در بیماران مبتلا به سندرم شوگرن اولیه صورت پذیرفت. روش بررسی: این مطالعه توصیفی بر روی 31 بیمار مبتلا به شوگرن اولیه مراجعه کننده به بیمارستان فیروزگر تهران طی شش ماه نخست سال 1395 که تحت معاینه بالینی و آزمایشات مربوطه قرار گرفته بودند، انجام پذیرفت. در تمام بیماران آزمایش خون از نظر مونوکلونال آنتی بادی با استفاده از الکتروفورز ایمن سازی روی ژل های آگارز با آنتی سرم اختصاصی به زنجیره های IgG، IgM، IgA وκ و λ تجزیه و تحلیل گردید. ایمن سازی با استفاده از Helena immunofixation agarose kit (Helena Laboratories, Beaumont, TX, USA)، اتو آنتی بادی های Anti-Ro، Anti-La، Rheumatoid factor (RF)، آنتی بادی ضدهسته با روش ایمونوفلورسانس، آزمایشات خون با تهیه لام خون محیطی، سدیمانتاسیون با روش مرجع لوله وستر گرین، آنالیز ادراری با Dip stick و اندازه گیری غلظت ادرار (Urine specific gravity) با استفاده از Refractometer (Mesu Lab Instruments Co., Guangzhou, China)، اندازه گیری کمپلمان سرم با روش توربیدومتری و کمپلمان CH50 با روش الایزا انجام گرفت. یافته ها: در بیماران مورد بررسی تاری دید 94%، خشکی دهان در 84%، التهاب و درد مفاصل در 48% و بزرگی غدد تحت فکی در 19% بیماران، بزرگی غدد لنفاوی، درگیری ریوی و پاراتیرویید هر کدام در 16% و التهاب رگ های خونی و عروقی در 13% و پدیده رینود در 6% مشاهده گردید و درگیری کلیوی و درگیری کبدی با کمترین درصد شیوع هر کدام در 3% بیماران مشاهده گردید. فاکتور روماتویید 22/58% و سدیمانتاسیون در 12/90%، الگوهای آنتی بادی ضدهسته و فلورسانس آنتی بادی ضدهسته 16/12%، کمپلمان C3 در 12/9% و کمپلمان C4 در 6/45% از بیماران غیرطبیعی بود. در مجموع در 29% از بیماران مونوکلونال آنتی بادی ها بیشتر از حالت نرمال بودند. ایمونوگلوبولین های مونوکلونال IgG، IgM و IgA به ترتیب در 19/3%، 6/4% و 3/2% غیرطبیعی بودند. نتیجه گیری: سطح ایمونوگلوبولین های مونوکلونال در بیماران مبتلا به سندرم شوگرن اولیه افزایش یافت.

زمینه و هدف: استئوآرتریت زانو یک بیماری دژنراتیو است که منجر به تخریب مفصل، درد و کاهش عملکرد آن می شود. یکی از درمان های غیرجراحی این بیماری، تزریق داخل مفصلی اوزون است. در این مطالعه هدف ما مقایسه اثر درمانی کورتیکواسترویید با اوزون در درمان استئوآرتریت زانو گرید 3 بود. روش بررسی: در این کارآزمایی بالینی، 32 بیمار با تشخیص استئوآرتریت زانو گرید 3 که از مهرماه 1396 تا شهریور 1397 به درمانگاه های طب فیزیکی و توانبخشی بیمارستان های حضرت رسول اکرم (ص) و فیروزگر مراجعه کرده بودند که با توجه به معیارهای ورود و خروج وارد مطالعه شده و به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. در یک گروه مقدار mg 40 تریامسینولون و در گروه دیگر ml 15 اوزون-اکسیژن (μ g/ml 15) تحت گاید سونوگرافی داخل مفصل زانو تزریق گردید. ارزیابی بیماران با Visual analog scale (VAS)، دامنه حرکتی، میزان افیوژن مفصل زانو و پرسشنامه Western Ontario and McMaster Universities osteoarthritis index (WOMAC)، در فواصل معین انجام شد. یافته ها: از 32 بیمار وارد شده به مطالعه 7 بیمار، مرد و 25 بیمار زن بودند. نتایج مطالعه کنونی نشان داد که در هیچکدام از معیارهای (P=0/261)VAS، (P=0/270) ROM، افیوژن مفصل (P=0/630) و پرسشنامه WOMAC (P=0/265) تفاوت بین دو گروه معنادار نبود. در گروه دریافت کننده استرویید نمره WOMAC در بازه زمانی پیش از تزریق و یک ماه پس از آن معنادار بود (P=0/008). در گروه اوزون کاهش افیوژن مفصل دیده شد (P=0/009). نتیجه گیری: هیچ یک از دو درمان تزریق تحت گاید سونوگرافی کورتیکواسترویید و اوزون در بهبود درد، عملکرد، دامنه حرکتی و افیوژن مفصلی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو گرید 3، برتری نسبت به هم ندارند.

زمینه و هدف: جانوران یک ساعت بیولوژیک درونی با واسطه هورمون ملاتونین دارند که به آن ها در سازگاری با چرخه های روشنایی/تاریکی کمک می کند. از آن جا که ملاتونین با تغییر در تولید گیرنده های اپیوییدی در ارتباط است، از این رو این مطالعه به ارزیابی اثر تغییر در دوره های روشنایی/تاریکی بر حس درد در موش صحرایی پرداخته است. روش بررسی: این مطالعه تجربی از فروردین تا شهریور سال 1394 در گروه زیست شناسی دانشگاه فردوسی مشهد انجام گرفت. به منظور بررسی درد حرارتی و شیمیایی در آزمون Tail flick (Sparco, Tehran, Iran) و فرمالین، تعداد 35 موش صحرایی در پنج گروه هفت تایی شامل گروه تحت 24 ساعت روشنایی، 16 ساعت روشنایی/8 ساعت تاریکی، 12ساعت روشنایی/12ساعت تاریکی (کنترل)، 8 ساعت روشنایی/16 ساعت تاریکی و 24 ساعت تاریکی مورد آزمایش قرار گرفتند. افزون براین Rotarod test برای بررسی تعادل حرکتی انجام شد. یافته ها: در آزمون Tail flick، افزایش زمان تاریکی سبب افزایش آستانه درد حرارتی و به دنبال آن بروز بی دردی در گروه آزمایشی 24 ساعت تاریکی گردید (0/03=P)، در حالی که کاهش زمان تاریکی در گروه 16 ساعت روشنایی/8 ساعت تاریکی سبب کاهش آستانه درد حرارتی و بروز پردردی شد (0/002=P). در آزمون فرمالین، شدت درد شیمیایی در انتهای مرحله درد مزمن فقط در گروه آزمایشی 16 ساعت روشنایی/ 8 ساعت تاریکی در مقایسه با کنترل افزایش یافت که نشان دهنده بروز پردردی بود (0/03=P). نتیجه گیری: به احتمال تغییر در دوره های روشنایی منجر به تغییر در تولید ملاتونین و اپیوییدها و گیرنده های آن ها می شود. بنابراین انتظار می رود که با کاهش طول دوره تاریکی چرخه ی نوری و در نتیجه کوتاه تر شدن دوره افزایش تولید ملاتونین و در پی آن بیان کمتر گیرنده های اپیوییدی، در این گروه ها آستانه درد حرارتی کاهش یافته و در نتیجه نوعی پاسخ پردردی ایجاد شود.

زمینه و هدف: ویتامین D در سیستم ایمنی نقش موثری داشته و کاهش ایمنی می تواند باعث عفونت مکرر لوزه و آدنویید شود. افزایش اندازه لوزه ها و آدنویید و علایم انسدادی در زمینه عفونت های راجعه اتفاق می افتد. از این رو کاهش سطح سرمی ویتامین D ممکن است در افزایش اندازه لوزه و آدنویید و مشکلات انسدادی ناشی از آن نقش داشته باشد. این مطالعه با هدف بررسی سطح ویتامین D و هیپرتروفی آدنویید و تانسیل ها تنظیم شده است. روش بررسی: مطالعه به صورت مقطعی آینده نگر از اسفند 1393 تا اسفند 1395در کودکان 3 تا 15 ساله سالم و بدون سابقه درمان با ویتامین D که به درمانگاه گوش و حلق و بینی بیمارستان طالقانی تهران مراجعه نمودند، انجام شد. ابتدا کودکان براساس معاینه اولیه و تعیین گرید تانسیل، به چهار گروه تقسیم شدند و سایز آدنویید در بیماران مشکوک به هیپرتروفی، با گرافی ساده مشخص شد. یافته ها: 140 کودک مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سنی آن ها (SD=3/28) 7/69 سال بود. 69 نفر (49/3%) از آن ها دختر و 71 نفر (50/7%) پسر بودند. سطح ویتامین D در کودکان در این مطالعه از 5/50 تا 34/1 با میانگین آن ng/dl 16/35 متغیر بود. سطح ویتامین D در کودکان با گرید 3 و 4 پایین تر از کودکان با گرید تانسیل 1 و 2 بود ولی تفاوت معناداری میان گروه ها مشاهده نشد (0/211=P). در مقایسه سطح ویتامین D در کودکان با یا بدون هایپرتروفی آدنویید تفاوت معناداری مشاهده نشد (0/254=P). نتیجه گیری: براساس یافته ها: ی این مطالعه، سطح سرمی ویتامین D نقشی در افزایش اندازه لوزه ها و آدنویید و ایجاد هیپرتروفی ندارد.

زمینه و هدف: بیماری سلیاک التهاب مزمن روده باریک است که در اثر ازدیاد حساسیت دایمی به پروتیین گلوتن ایجاد می شود. این پروتیین در گندم، جو و چاودار وجود دارد که در افرادی که human leukocyte antigen (HLA)های خاص (HLADQ2 و یا HLADQ8) دارند ممکن است پاسخ ایمونولوژیک نسبت به این پروتیین سبب بروز علایم بالینی گردد. بسیاری از مطالعات افزایش شیوع بیماری سلیاک را در مبتلایان به دیابت تیپ یک گزارش کرده اند. از این رو هدف از این مطالعه بررسی و تعیین میزان شیوع بیماری سلیاک در بیماران دیابتی تیپ یک زیر 18 سال بود. روش بررسی: این مطالعه مقطعی، توصیفی-تحلیلی، بر روی 40 کودک مبتلا به دیابت نوع یک دارای پرونده در انجمن دیابت سنندج (دانشگاه علوم پزشکی کردستان)، از مهر 1391 تا شهریور 1392 انجام شد. پس از دریافت رضایت از والدین، داده های دموگرافیک، شامل جنس، سن، سابقه خانوادگی دیابت، مدت بیماری، علایم بیماری سلیاک، در پرسشنامه ثبت گردید. جهت غربالگری سطح سرمی آنتی بادی ترانس گلوتامیناز بافتی از نوع ایمونوگلوبولین A و سطح توتال سرمی این ایمونوگلوبولین با استفاده از روش Enzyme-linked immunosorbent assay (ELISA)، میزان ml 5 نمونه خون وریدی در آزمایشگاه دریافت شد. موارد سرولوژی مثبت، تحت آندوسکوپی و نمونه برداری از روده باریک قرار گرفتند و از نظر بافت شناسی ارزیابی شدند. یافته ها: 19 پسر (47/5%) و 21 دختر (52/5%) با میانگین سنی 4/05± 10/53، شرکت داشتند. شیوع بیماری سلیاک در این افراد 7/5% به دست آمد. بین علایم گوارشی و سلیاک در افراد مورد مطالعه رابطه آماری معناداری وجود نداشت. نتیجه گیری: در مطالعه حاضر شیوع بیماری سلیاک در بیماران دیابت تیپ 1، 7/5% بود که نسبت به جمعیت معمولی بیشتر می باشد.

زمینه و هدف: پذیرش غیرضروری، پذیرش بیمار بدون داشتن معیارهای پذیرش و اندیکاسیون های تعریف شده است. پذیرش غیرضروری بیماران در بیمارستان ها موجب کاهش رضایت بیماران، افزایش عفونت های بیمارستانی و میزان مرگ و میر بیمارستانی، کاهش ارایه خدمات به بیماران نیازمند، کاهش بهره وری بیمارستان ها و افزایش هزینه های نظام سلامت می شود. هدف این پژوهش تعیین میزان پذیرش های غیرضروری بیماران در بیمارستان های کشور بود. روش بررسی: این پژوهش با روش مرور نظام مند و متاآنالیز در بازه زمانی تیر تا شهریور 1398 در دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. تمامی مقالات مرتبط با سنجش میزان پذیرش های غیرضروری بیماران در بیمارستان های ایران منتشر شده در بازه زمانی 1385 تا پایان 1397 در 7 پایگاه داده، جستجو، گرد آوری و ارزشیابی کیفیتی شدند. در نهایت، تعداد 12 مقاله انتخاب و با استفاده از نرم افزار Comprehensive meta-analysis تحلیل شدند. یافته ها: از پروتکل ارزشیابی مناسبت برای سنجش پذیرش غیرضروری بیماران در بیمارستان های ایران استفاده شده بود. میزان پذیرش غیرضروری بیماران در بیمارستان های ایران 2/7% (4/9-1/5%: حدود اطمینان 95%) بود. بیشترین میزان پذیرش غیرضروری بیماران در بیمارستانی آموزشی در مشگین شهر در سال 1395 برابر با 11/8% (15/8-8/8%: حدود اطمینان 95%) و کمترین میزان پذیرش غیرضروری بیماران در بیمارستانی آموزشی در شهر یاسوج در سال 1395 برابر با 0/3% (3/6-0%: حدود اطمینان %95) به دست آمد. بین حجم نمونه و میزان پذیرش غیرضروری رابطه معناداری وجود داشت (0/05

معرفی بیمار: مرد 52 ساله ای شهریور 1395 با مراجعه به بیمارستان شهدای تجریش با تشخیص سنگ کلیه کاندید عمل سنگ شکنی از راه تونل پوستی شد. حین بیهوشی جراح درخواست تزریق ترانگزامیک اسید کرد. ولی به اشتباه 100 واحد انسولین کریستال تزریق شد. علایم حیاتی پایدار و قند خون به mg/dl 85 رسید. سپس ml 50 محلول دکستروز 50% و انفوزیون دکستروز واتر 50% تجویز شد. در ریکاوری بیمار گلوکاگن دریافت کرد، ولی خوشبختانه حملات هیپوگلیسمی دیده نشد. بیمار در 3 ساعت اولیه ورود به بخش مراقبت های ویژه، دچار حملات شدید هیپوگلیسمی شد که با تزریق دکستروز واتر 50% درمان و پس از ثابت شدن میزان قندخون به بخش منتقل گردید. نتیجه گیری: هیپوگلیسمی ایاتروژنیک نسبت به سایر علل هیپوگلیسمی با مورتالیتی پایین تری همراه است. با مانیتورینگ دقیق و تشخیص به موقع می توان از بروز عوارض وخیم جلوگیری کرد.