آرشیو توانبخشی (توانبخشی)
سال:1393 | دوره:15 | شماره:1 |تعداد مقالات:12

هدف: با توجه به اینکه حرمت خود افراد تحت تاثیر هوش هیجانی آن ها قرار دارد، مطالعات اندکی بر جمعیت افراد کم شنوا تمرکز تمرکز داشته است، هدف این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش هوش هیجانی بر حرمت خود دانش آموزان پسر کم شنوای عمیق شهرستان های تهران است.روش بررسی: پژوهش حاضر، یک مطالعه کارآزمایی بالینی با طرح پیش آزمون- پس آزمون و گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش را دانش آموزان کم شنوای عمیق دوم و سوم راهنمایی در محدوده سنی 12 تا 14 سال و با میانگین سنی 12.48 تشکیل داده اند. 40 دانش آموز با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای انتهاب و آزمودنی ها به صورت تصادفی به دو گروه 20 نفری تقسیم شده اند (یک گروه آزمایش و یک گروه کنترل). گروه آزمایشی، آموزش هوش هیجانی را در 12 جلسه دریافت کرده اند در حالی که به گروه کنترل این آموزش ارائه نشد. ابزارهای استفاده شده در این پژوهش، آزمون هوشی غیرکلامی وکسلر کودکان (نسخه فارسی) و پرسشنامه حرمت خود کوپر اسمیت است. داده ها با استفاده T مستقل، تحلیل کوواریانس یک راهه، و تحلیل کوواریانس چندمتغیری با استفاده از نسخه 16 نرم افزار آماری SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: نتایج نشان داد که بعد از مداخله، میانگین نمرات حرمت خود در گروه آزمایش به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (P<0.001). همچنین میانگین نمرات گروه آزمایش در خرده مقیاس های حرمت خود خویشتن، حرمت خود اجتماعی، حرمت خود خانواده و حرمت خود تحصیلی به طور معناداری افزایش یافت (P<0.001).نتیجه گیری: برنامه آموزشی هوش هیجانی می تواند حرمت خود، حرمت خود خویشتن، حرمت خود اجتماعی، حرمت خود خانواده و حرمت خود تحصیلی دانش آموزان کم شنوا را بهبود بخشد. بنابراین، برنامه ریزی برای ارائه آموزش هوش هیجانی به این دانش آموزان اهمیت ویژه ای دارد.

هدف: هدف از انجام این پژوهش تعیین قابلیت یادگیری سازمانی و موانع و تسهیل کننده های آن از دیدگاه کارکنان مراکز توانبخشی بهزیستی شهر تهران در سال 1391بود.روش بررسی: این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی است که به روش مقطعی اجرا شده است. جامعه آماری شامل کارمندان شاغل در مراکز توان بخشی سازمان بهزیستی شهر تهران در سال 1391بود. به روش نمونه گیری تصادفی ساده از مراکز با حجم نمونه 278 نفر محاسبه شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه محقق ساخته یادگیری سازمانی و پرسشنامه محقق ساخته موانع یادگیری و پرسشنامه محقق ساخته تسهیل کننده های یادگیری سازمانی استفاده شد. (p=0.061)یافته ها: یافته ها: یافته ها حاکی از بالا بودن قابلیت یادگیری سازمانی در کارکنان مراکز توانبخشی بودند (M=156.2، SD=41.5). علاوه بر این بین موانع یادگیری سازمانی و قابلیت یادگیری سازمانی رابطه معکوس و معنی داری نیز وجود داشت P£0.01، ضریب گاما= -0.6) ولی بین تسهیل کننده های یادگیری سازمانی و قابلیت یادگیری سازمانی رابطه معناداری یافت نشد P>0.05،ضریب گاما= -0.16)نتیجه گیری: نتایج حاکی از قابلیت بالای یادگیری سازمانی در کارکنان مراکز توانبخشی بهزیستی شهر تهران می باشد. از آنجا که تحقیق نشان داد مهم ترین مانع یادگیری سازمانی، فشار کاری روزانه کارکنان و مهمترین تسهیل کننده یادگیری سازمانی شناخت نقاط قوت و ضعف کارکنان در یادگیری است، به منظور ارتقای بهره وری سازمانی، توجه کافی به این موانع و برنامه ریزی جهت حذف یا کاهش موانع یادگیری سازمانی و افزایش تسهیل کننده های یادگیری سازمانی کارکنان مراکز توانبخشی پیشنهاد می شود.

هدف: هدف این مطالعه، تعیین روایی افزایشی فرم تجربی در مقایسه با فرم مقیاس عملکرد کاری کانادایی (Canadian Occupational Performance Measure) (COPM)) به تنهایی، در تعیین مشکلات عملکرد کاری مادران دارای کودک فلج مغزی است.روش بررسی: پژوهش حاضر، مطالعه دو مرحله ای پالایش آیتم، برای فرم تجربی مکمل مقیاس COPM است. در مرحله اول، طراحی فرم تجربی و انجام امکان تکرارپذیری آن و در مرحله دوم پالایش آیتم ها صورت گرفت. برای بررسی امکان تکرارپذیری، فرم تجربی در اختیار 30 نفر از مادران کودکان فلج مغزی و برای پالایش آیتم های فرم تجربی، در ابتدا نسخه فارسی COPM و در ادامه، فرم تجربی در اختیار 21 نفر از مادران مراجعه کننده به کلینیک های کاردرمانی شهر تهران قرار گرفت. سپس داده های بدست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و با آزمون های آماری T زوجی، ضریب اسپیرمن- براون و ضریب آلفای کرونباخ آنالیز گردیدند.یافته ها: در مرحله اول، ضریب تکرارپذیری نسبی برای همه خرده مقیاس های فرم تجربی، بالای 0.7 بود. در مرحله پالایش آیتم، در زیربخش های مدیریت امور خانه، تفریح بی سر و صدا، تفریح پر جنب و جوش و معاشرت در فرم COPM به تنهایی با فرم COPM به همراه فرم تجربی تفاوت معناداری دیده شد (P<0.01).نتیجه گیری: فرم تجربی کمک می کند تا مشکلات عمکرد کاری مهم تر و بیشتری از مادران کودکان فلج مغزی مشخص گردد.

هدف:کفش ناپایدار به عنوان عاملی ایمن برای افراد سالم و ابزاری جهت کاهش درد در افراد استئوآرتریتی حین راه رفتن پیشنهاد شده است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تاثیر کفش ناپایدار بر متغیرهای بیومکانیکی مرتبط با آسیب (سودمندی آن به عنوان کفش توانبخشی ایمن) هنگام دویدن در افراد سالم بود.روش بررسی: 25 نفر آزمودنی مرد جوان سالم به صورت در دسترس در این مطالعه نیمه تجربی شرکت کرده و در شرایط پابرهنه،با کفش ناپایدار و کفش کنترل، روی صفحه نیروسنج دویدند. متغیرهای توان مفصلی مثبت و منفی، حداکثر نیروی عمودی فعال و غیرفعال، نیروهای قدامی و خلفی، سرعت بارگذاری و ضربه نیروهای عمودی غیرفعال و خلفی طی همزمان سازی دوربین ویدئویی و صفحه نیروسنج ثبت و با استفاده از نرم افزار MATLAB محاسبه گردیدند. آزمون فرضیات با روش تحلیل واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی توکی در نرم افزار SPSS (نسخه 20) انجام شد (P<0.05).یافته ها: توان منفی مچ پا در کفش ناپایدار در مقایسه با کفش کنترل و پای برهنه به ترتیب 49% و 35% به طور معناداری کاهش یافت (P<0.05, p=0.02). کفش ناپایدار توان مثبت مچ پا را در مقایسه با پای برهنه 23% یه صورت معنی داری کاهش داد (P=0.01). متغیرهای حداکثر نیروی عمودی غیرفعال و سرعت بارگذاری آن،حداکثر نیروی خلفی و ضربه ناشی از آن هنگام دویدن با کفش ناپایدار در مقایسه باکفش کنترل به طورمعناداری افزایش یافت (P<0.05).نتیجه گیری: کفش ناپایدار برخی از ریسک فاکتورهای آسیبی دویدن شامل حداکثر نیروی عمودی غیرفعال و سرعت بارگذاری آن، حداکثر نیروی خلفی و ضربه حاصل از آن را افزایش داد. این کفش باکاهش توان منفی مچ پا نسبت به کفش کنترل، منجر به کاهش ظرفیت جذبی و کنترلی عضلات ساق و پایداری فعال این مفصل می شود. با وجود این، با افزایش توان مثبت مچ پا در مقایسه با پای برهنه و کاهش نیروی قدامی، می تواند ظرفیت پیشروی و تولید نیرو را در این مفصل بهبود بخشد.

هدف: این پژوهش، با هدف بررسی عملکرد دانش آموزان دیرآموز اول ابتدایی در مقیاس های هوشی وکسلر، لایتر و گودیناف به مرحله اجرا درآمده است.روش بررسی: این پژوهش از نوع مقایسه ای است. جامعه آماری شامل همه دانش آموزان دیرآموز اول ابتدایی شهر اصفهان است که از میان آنان، پنجاه دانش آموز (25 دختر و 25 پسر) با روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. برای سنجش هوش کلامی و غیرکلامی دانش آموزان از مقیاس تجدیدنظرشده هوش وکسلر کودکان، مقیاس عملکردی بین المللی لایتر و آزمون نقاشی آدمک گودیناف استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل یافته ها از SPSS نسخه 15 و از آزمون های آماری ضریب همبستگی پیرسون و تی مستقل استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد دانش آموزان دیرآموز، در خرده مقیاس های وکسلر و لایتر دارای عملکردی مشابه بودند. مقیاس لایتر با وکسلر (p<0.05) و گودیناف (p<0.01) رابطه مثبت معنی داری دارد. همچنین بین دانش آموزان دختر و پسر از نظر مقیاس های هوشی وکسلر، لایتر و گودیناف تفاوت معنی داری وجود ندارد(p>0.05) .نتیجه گیری: ارتباط بین مقیاس هوشی لایتر با وکسلر و گودیناف، نیز تاییدی بر صحت ارزیابی است. عملکرد دیرآموزان دختر و پسر اول ابتدایی در سه مقیاس هوشی مشابه بود.

هدف: اختلالات رفتاری دامنه گشترده ای از مشکلات دوران کودکی و نوجوانی را تشکیل می دهد که شیوع آن در مناطق مختلف ایران و جهان متفاوت است و آگاهی از آن، لازمه پیشگیری، درمان و توانبخشی مبتلایان به آن است. پژوهش حاضر به بررسی میزان شیوع اختلالات رفتاری در دانش آموزان دوره متوسطه استان همدان می پردازد.روش بررسی: این پژوهش توصیفی، از نوع زمینه یابی مقطعی است و جامعه آماری آن را تمامی دانش آموزان دوره متوسطه استان همدان در سال تحصیلی 1391-92 تشکیل می دهد. حجم نمونه، 500 نفر دانش آموز دختر و پسر هستند که با استفاده از جدول کرجسی و مورگان و به شیوه نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای بر اساس منطقه و جنسیت، انتخاب شده اند. برای جمع آوری اطلاعات، از پرسشنامه مبتنی بر تجربه آخنباخ یا ASEBA و پرسشنامه خودسنجیYSR  و برای تحلیل داده ها از آزمون فریدمن و T مستقل استفاده شده است.یافته ها: نتایج نشان داد که میزان شیوع اختلالات رفتاری در بین دانش آموزان استان همدان 10 درصد و در بین دختران بیشتر از پسران است. بیشترین اختلالات به مشکلات توجه و گوشه گیری/ اضطراب و کمترین آن به مشکلات و شکایات جسمانی مربوط بوده است.نتیجه گیری: میزان شیوع اختلالات رفتاری در استان همدان با دیگر پژوهش های انجام شده مشابه اما میزان شیوع در جنسیت با تحقیقات دیگر متفاوت بوده است.

هدف: استئوآرتریت زانو از جمله شایع ترین اختلالات عضلانی اسکلتی محسوب می شود که باعث تخریب مفصل و متعاقب آن کاهش سطح عملکرد و نقص حس عمقی می شود. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر تمرینات پیلاتس بر استئوآرتریت زانو بود.روش بررسی: تعداد 41 مرد بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو به صورت تصادفی در سه گروه تحت درمان با تمرینات پیلاتس، حرکت درمانی معمولی و کنترل قرار گرفتند. حس عمقی، سطح عملکرد، و ارزیابی شرایط بیماری به ترتیب توسط سیستم بایودکس، اندازه گیری مدت زمان انجام چهار فعالیت عملکردی و پرسشنامه Lequesne پیش از اعمال مداخله و پس از هشت هفته مورد بررسی قرار گرفتند. جهت تجزیه و تحلیل داده های آماری از آمار توصیفی، آزمون تحلیل واریانس (ANOVA) و آزمون تعقیبی شفه در سطح معنی داری 5 درصد استفاده شد.یافته ها: مشخصات دموگرافیک آزمودنی ها در مورد سن و مدت ابتلای به عارضه به صورت (میانگین±انحراف معیار: سن 52.1±8.9 سال، مدت ابتلا 23.3±11.2 ماه) بود. سطح عملکرد و میزان خطای بازسازی زاویه هدف در هر دو گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل به طور معناداری (P<0.001) بهبود یافت، اما تفاوت بین گروه های تحت درمان معنادار نبود (P>0.05). شاخص Lequesne در هر دو گروه تمرینات پیلاتس و حرکت درمانی نسبت به گروه کنترل به طور معناداری (P<0.001) بهبود یافت، با این حال اثرات روش پیلاتس در بهبود این شاخص به طور معناداری (P<0.05) بیشتر از روش حرکت درمانی بود.نتیجه گیری: تکنیک درمانی پیلاتس می تواند باعث بهبود حس عمقی و ارتقای سطح عملکرد بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو شود. مطالعات بیشتری جهت پی بردن به ساز و کار این نوع تمرینات نیاز است.

هدف: مفصل مچ پا بخش آناتومیکی است که در بین ورزشکاران در معرض بیشترین آسیب قرار دارد. ناپایداری مچ پا موجب 25 درصد مجموع زمان هایی است که ورزشکاران به دلیل آسیب نمی توانند در فعالیت ورزشی شرکت کنند. کارایی بالینی نوارپیچی در ورزشکاران با ناپایداری مچ پا همچنان در ابهام است. هدف از این پژوهش، بررسی تاثیر نوارپیچی مچ پا به روش مولیگان بر تعادل پویای ورزشکاران با ناپایداری مزمن مچ پا و ورزشکاران سالم است.روش بررسی: 32 ورزشکار شامل 16 فرد با ناپایداری مزمن مچ پا با نمره پرسشنامه شاخص ناتوانی پا و مچ پا 74.5±8.62% و نمره پرسشنامه شاخص ورزشی ناتوانی پا و مچ پا 63.5±7.68% و 16 فرد سالم با نمره پرسشنامه شاخص ناتوانی پا و مچ پا %100 و نمره پرسشنامه شاخص ورزشی ناتوانی پا و مچ پا % 100 در این مطالعه شرکت کردند. تعادل پویا به وسیله آزمون تعادلی ستاره در جهات داخلی، قدامی- داخلی و خلفی- داخلی قبل و پس از نواربندی به شیوه مولیگان، ارزیابی شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از نرم افزار اس. پی. اس. اس نسخه 16 و از آزمون تی مستقل و همبسته استفاده شد.یافته ها: تعادل پویا در گروه سالم در مقایسه با گروه آسیب دیده به طور معناداری بهتر بود (P<0.05). کاربرد نوارپیچی باعث بهبود معنادار تعادل پویا در دو گروه شد (P<0.05)، (به جز دستیابی در جهت قدامی- داخلی در گروه سالم P>0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد نوارپیچی مچ پا به روش مولیگان می تواند تعادل پویا را در ورزشکاران با و بدون ناپایداری مزمن مچ پا بهبود بخشد.

هدف: حرکت یکی از جنبه های رشدی فرد است که از بدو تولد تا آخر عمر همراه او بوده و مهم ترین عامل برای رسیدن فرد به اهداف و تامین نیازهای خویش است. بررسی دقیق مهارت های حرکتی درشت و ظریف در شیرخوارگی، تشخیص و درمان زودهنگام اختلالات حرکتی را آسان تر می نماید؛ لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی رشد حرکتی شیرخواران 2-0 ساله شهر همدان انجام شده است.روش بررسی: مطالعه حاضر از نوع مقطعی و توصیفی- تحلیلی است که در آن 124 شیرخوار به روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی از بین مراکز بهداشت شهر همدان مورد سنجش قرار گرفته اند. ابزار جمع آوری اطلاعات، آزمون رشدی- حرکتی پی بادی PDMS است و به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از نسخه 16 نرم افزار آماری SPSS استفاده شده است.یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد از نظر متغیرهای جنس، نوع زایمان، مرتبه زایمان، سابقه مصرف سیگار پدر و سابقه مصرف سیگار مادر در رشد حرکتی درشت و ظریف اختلاف معناداری وجود ندارد. بر اساس یافته ها، با افزایش سن، مهارت حرکتی درشت، ظریف و کل، بهره رشد حرکتی درشت، ظریف و کل افزایش می یابد (P<0.001).نتیجه گیری: میانگین سن حرکتی و همچنین بهره رشد حرکتی شیرخواران مورد مطالعه در محدوده بهنجار بود، با این حال برنامه های تقویت حرکتی برای تسهیل روند رشد حرکتی شیرخواران پیشنهاد می گردد.

هدف: مطالعه حال حاضر، در زمره پژوهش های بنیادین برای بررسی توانایی جداسازی اصوات گفتاری هم زمان در کودکان کم شنوا انجام گرفته است. جداسازی هم زمان، یکی از مولفه های پایه ای رویکرد تجزیه و تحلیل صحنه شنوایی یا ASA بوده و نقش مهمی در فرآیند درک گفتار داراست. در این مطالعه، پتانسیل های دیررس شنوایی کودکان کم شنوا بررسی و با پاسخ های گروه هنجار مقایسه شدند.روش بررسی: در 10 کودک هنجار و 10 کودک کم شنوای 4 تا 6 ساله (با میانگین سنی 4.95 و انحراف معیار 0.72 برای گروه هنجار و 5.05 و 70.9 برای گروه کم شنوا) که به صورت تصادفی انتخاب گردیدند، پاسخ های دیررس شنوایی یا ALRs (دامنه مجموعه P2-N1) برای دوازده جفت واکه سنتز شده ای که به طور همزمان و به صورت دوگوشی ارائه می شد، ثبت گردید. تفاوت جفت واکه های مورد نظر در فرکانس پایه آنها بود؛ به نحوی که فرکانس پایه هر یک از آنها به میزان نیم semitone از دیگری تفاوت داشت. بررسی های آماری با استفاده از آزمون T مستقل در نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام گرفت.یافته ها: مقایسه دامنه مجموعه P2-N1 میان دو گروه هنجار و کم شنوا، نشان دهنده وجود اختلاف آماری معنادار در شماری از جفت واکه ها بود(P-value<0.05) . با بررسی دقیق تر نتایج، دامنه مجموعه P2-N1 که شاخصی از کشف تغییرات واکه ها و بازنمایی تحریکات گفتاری در دستگاه شنوایی مرکزی در شرایط نبود توجه فعال شرکت کنندگان است- در گروه کودکان کم شنوا از مقدار کمتری برخوردار بود.نتیجه گیری: پژوهش حاضر گویای اختلال جداسازی اصوات گفتاری همزمان در کودکان کم شنواست. این مطالعه، شواهدی را درباره بروز مشکلاتی در کشف ویژگی های گفتاری در مسیر پایین به بالا (مبتنی بر فرکانس پایه و تفاوت های آن) در کودکان مذکور فراهم می نماید.