پژوهش های تولیدات دامی
سال:1399 | دوره:11 | شماره:29 |تعداد مقالات:17

این آزمایش به منظور بررسی عملکرد، خصوصیات لاشه و فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی تغذیه شده با سطوح مختلف پوسته سویا از سن یک تا 42 روزگی انجام شد. تعداد 240 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار و 5 تکرار و 12 پرنده در هر تکرار اختصاص داده شدند. تیمارهای آزمایشی شامل جیره شاهد و جیره های حاوی 5/2، 5 و 5/7 درصد پوسته سویا بودند. نتایج این مطالعه نشان داد که افزودن پوسته سویا به صورت خطی و درجه دوم میانگین خوراک مصرفی روزانه جوجه های گوشتی را در دوره ی آغازین، دوره ی رشد و کل دوره کاهش داد (05/0>p). در دوره آغازین، افزودن پوسته سویا به جیره میانگین افزایش وزن روزانه جوجه ها را به صورت درجه دوم کاهش داد (0213/0=p). افزودن پوسته سویا در دوره رشد و کل دوره سبب بهبود ضریب تبدیل خوراک به صورت خطی و درجه دوم در مقایسه با تیمار شاهد شد (05/0>p). افزودن 5 درصد پوسته سویا به جیره سبب افزایش معنی دار شاخص تولید نسبت به تیمار شاهد شد. هیچ یک از فراسنجه های مورد سنجش لاشه جوجه های گوشتی تحت تأثیر تیمارهای آزمایشی قرار نگرفتند (05/0p). به طور کلی نتایج این آزمایش نشان داد، با توجه به تأثیر مثبت پوسته سویا بر ضریب تبدیل خوراک و شاخص تولید می توان از پوسته سویا تا سطح 5 درصد در جیره جوجه های گوشتی استفاده نمود.

تأثیر پروبیوتیک بیوپلاس 2B بر ریخت شناسی و جمعیت میکروبی سکوم بلدرچین ها مورد آزمایش قرار گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل تیمار شاهد؛ 30 میلی گرم در کیلوگرم آنتی بیوتیک ویرجینامایسین؛ 1/0 درصد پروبیوتیک؛ 05/0 درصد پروبیوتیک بودند. تعداد 320 قطعه بلدرچین یک روزه با چهار تیمار آزمایشی در چهار تکرار در قالب یک طرح کاملا تصادفی استفاده شد. بهترین ضریب تبدیل خوراک در بلدرچین های تغذیه شده با 05/0 درصد پروبیوتیک مشاهده شد و همچنین بدترین ضریب تبدیل خوراک در بلدرچین های گروه شاهد به دست آمد که تفاوت آماری معنی داری با سایر تیمارها داشت (05/0 > p). تفاوت معنی داری در طول پرز دوازدهه مشاهده شد (05/0>p). بیشترین مقادیر عمق و ضخامت کریپت در پرندگان تغذیه شده با 1/0 درصد پروبیوتیک بوده که به جز تیمار 05/0 درصد پروبیوتیک، با سایر تیمارها تفاوت معنی داری داشت (05/0>p). همچنین کمترین مقدار عمق و ضخامت کریپت در تیمار آنتی بیوتیک بود. نتایج مربوط به شاخص های ریخت شناسی ژژنوم نشان داد که تیمار پروبیوتیک در مقایسه با تیمار شاهد و آنتی بیوتیک باعث بهبود وضعیت شاخص های طول پرز، ضخامت پرز، عمق کریپت و ضخامت کریپت گردید (05/0>p). همچنین تیمار پروبیوتیک در مقایسه با تیمار شاهد باعث بهبود شاخص های طول پرز و ضخامت پرز و در مقایسه با تیمار آنتی بیوتیک باعث بهبود شاخص های عمق کریپت و ضخامت کریپت بخش ایلئوم روده شد(05/0>p). به علاوه نتایج مربوط به جمعیت میکروبی سکوم بلدرچین ها نشان داد که تیمار 1/0 درصد و تیمار شاهد در مقایسه با سایر تیمارها به ترتیب باعث افزایش جمعیت لاکتوباسیل ها و جمعیت اشرشیاکلی و کل باکتری ها شد. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که مکمل سازی پروبیوتیک به صورت معنی داری سبب بهبود ریخت شناسی و شرایط میکروبی روده بلدرچین ها شد و جایگزین مناسبی برای آنتی بیوتیک می باشد.

این پژوهش به منظور بررسی اثر تغذیه ضایعات میگو فرآوری شده با پرتو گاما بر عملکرد، خصوصیات لاشه، فراسنجه های خونی، آنزیم های کبدی و قابلیت هضم مواد مغذی جوجه های گوشتی انجام شد. در این آزمایش 560 قطعه جوجه یک روزه گوشتی (جنس نر) سویه تجاری راس 308 به 7 تیمار، 5 تکرار و 16 قطعه جوجه در هر تکرار در قالب طرح کاملا تصادفی اختصاص داده شدند. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیره پایه (ذرت-سویا) 2) جیره های حاوی 5 درصد ضایعات میگو فرآوری نشده 3) 5 درصد ضایعات میگو پرتو فرآوری شده 4) 10 درصد ضایعات میگو فرآوری نشده 5) 10 درصد ضایعات میگو پرتو فرآوری شده 6) 15 درصد ضایعات میگو فرآوری نشده و 7) 15 درصد ضایعات میگو پرتو فرآوری شده بود. نتایج نشان داد در دوره های آغازین، رشد، پایانی و کل دوره پرورش جوجه هایی که از جیره حاوی 15 درصد ضایعات میگو فرآوری نشده تغذیه کرده بودند، کمترین خوراک مصرفی را داشتند (05/0p<). کمترین افزایش وزن نیز در بین تیمارها مربوط به تیمارهای حاوی 15 درصد ضایعات میگو فرآوری شده و بدون فرآوری بود (05/0p<). در دوره ی رشد، پایانی و کل دوره نیز گروه شاهد و تیمار حاوی 5 درصد ضایعات میگو پرتو فرآوری شده کمترین ضریب تبدیل غذایی را داشتند (05/0>p). درصد ران، سینه و قلب در تیمارهای پرتو فرآوری شده بیشتر بود (05/0>p). در تیمارهایی که 15 درصد ضایعات میگو فرآوری شده و بدون فرآوری را مصرف کرده بودند درصد چربی محوطه بطنی کاهش داشت. اثر تیمارهای آزمایشی بر غلظت تری گلیسرید، کلسترول، LDL، HDL، AST و ALT سرم خون در سن 21 روزگی جوجه های گوشتی اختلاف معنی داری را نشان نداد (05/0p). در سن 42 روزگی بیشترین میزان HDL سرم خون نیز مربوط به تیمار حاوی 5 درصد ضایعات میگو و گروه شاهد بود (05/0>p). در تیمار حاوی 5 درصد ضایعات میگو پرتو فرآوری شده، قابلیت هضم مواد مغذی مشابه گروه شاهد بود (05/0>p). نتایج این آزمایش نشان داد استفاده از ضایعات میگو پرتو فرآوری شده تا سطح 5 درصد نه تنها اثر منفی بر ضریب تبدیل غذایی، افزایش وزن و وزن نهایی پرنده ها نداشت بلکه با افزایش قابلیت هضم مواد مغذی منجر به بهبود عملکرد جوجه های گوشتی نیز شد.

این آزمایش به منظور بررسی سطوح مختلف کلسیم و فسفر (با و بدون آنزیم فیتاز) بر عملکرد، آنزیم های کبدی و فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی سویه آرین انجام شد. به این منظور تعداد 288 جوجه گوشتی یک روزه سویه آرین در قالب طرح کاملاً تصادفی به 6 تیمار، 4 تکرار و 12 قطعه جوجه در هر تکرار تقسیم شدند. تیمارهای مورد آزمایش شامل: گروه شاهد (توصیه سویه تجاری، 1 درصد کلسیم و 5/0 درصد فسفر)، 15 و 30 درصد کاهش (با و بدون آنزیم فیتاز) و 15 درصد افزایش در سطوح کلسیم و فسفر بود. نتایج نشان داد که جیره 15 درصد کلسیم و فسفر کمتر از شاهد بیشترین مصرف خوراک، اضافه وزن و بهترین ضریب تبدیل را در کل دوره (42-1 روزگی) به خود اختصاص داد که دارای اختلاف معنی داری با سایر تیمارها بود (05/0>p). تیمارهای آزمایشی تاثیر معنی داری بر غلظت آنزیم های کبدی AST، ALP و LDH داشتند و تفاوت معنی داری مشاهده شد (05/0>p)، اما در غلظت آنزیم کبدی ALT تفاوت معنی داری بین تیمارهای مختلف مشاهده نشد (05/0p)، اما تاثیر معنی داری بر غلظت کلسیم خون جوجه های گوشتی نداشت (05/0p)، اما در سن 42 روزگی اختلاف معنی داری بین تیمارهای آزمایشی مشاهد نشد (05/0

هدف از انجام این تحقیق، بررسی تأثیر استفاده از پروبیوتیک پروتکسین در ماه آخر آبستنی بر وزن میش ها، وزن تولد بره ها، فراسنجه های هماتولوژی و خونی میش های لری بختیاری بود. برای این منظور از تعداد 28 رأس میش چند شکم زایش که در ماه آخر آبستنی و روز آبستنی 5± 120 بودند، در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با 2 تیمار و 14 تکرار به مدت یک ماه استفاده شد. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1-شاهد (میش هایی که پروبیوتیک مصرف نکردند)، 2-میش هایی که هر روز 1 گرم پروبیوتیک را از طریق دهانی مصرف کردند. پروبیوتیک استفاده شده در این تحقیق پروتکسین بود. میش ها بلافاصله بعد از زایش وزن کشی شدند. به منظور تعیین تأثیر افزودن پروبیوتیک پروتکسین بر فراسنجه های هماتولوژی و خونی میش ها، بلافاصله بعد از زایش خونگیری به عمل آمد. نتایج نشان داد که افزودن پروبیوتیک پروتکسین در ماه آخر آبستی بر وزن میش ها و وزن تولد بره ها تأثیر معنی داری نداشت. همچنین فراسنجه های هماتولوژی شامل غلظت ائوزینوفیل، لنفوسیت، مونوسیت، نوتروفیل، هماتوکریت و گلبول های سفید تحت تأثیر افزودن پروبیوتیک پروتکسین قرار نگرفتند. در بین فراسنجه های خونی فقط غلظت تری گلیسرید افزایش یافت (03/0=P) و دیگر فراسنجه های خونی شامل غلظت گلوکز، آلبومین، گلوبولین، نسبت آلبومین به گلوبولین، پروتئین کل، گاما گلوتامیل ترانسفراز، گلوتامیک اگزالواستیک ترانس آمیناز، آلکالین فسفاتاز، پروتئین های فاز حاد، بتاهیدروکسی بوتیریک اسید، اسیدهای چرب غیراشباع با چند باند دوگانه و عناصر معدنی خون به طور معنی داری تحت تأثیر افزودن پروبیوتیک پروتکسین قرار نگرفتند. به طور کلی نتایج نشان دادند که افزودن پروبیوتیک پروتکسین در ماه آخر آبستنی اثر معنی داری بر وزن، فراسنجه های هماتولوژی و اکثر فراسنجه های خونی میش های لری بختیاری نداشت.

این آزمایش به منظور بررسی اثرات اسانس بذر کتان (صفر، 60 و 120 میلی گرم اسانس به ازای هر کیلوگرم) بر ترکیبات شیمیایی، پایداری هوازی و فراسنجه های تولید گاز سیلاژ یونجه انجام گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل یونجه بدون افزودنی (شاهد)، 2. یونجه به علاوه 60 میلی گرم در کیلوگرم اسانس بذر کتان، یونجه به علاوه 120 میلی گرم درکیلوگرم اسانس بذر کتان بودند که به مدت 60 روز در دمای اتاق سیلو شدند. پس از باز نمودن سیلوها اندازه گیری قابلیت تولید گاز با استفاده از روش درون آزمایشگاهی با 5 تکرار در ساعت های 2، 4، 6، 8، 12، 16، 24، 36، 48، 72، 96 و 120 انجام گرفت. داده های بدست آمده در قالب طرح آماری کاملاً تصادفی آنالیز شدند. افزودن اسانس بذر کتان در هردو سطح 60 و 120 میلی گرم بر کیلوگرم به سیلاژ یونجه میزان pH سیلاژ را به طور معنی داری (05/0(p< نسبت به شاهد کاهش داد. افزودن اسانس به سیلاژ یونجه بر میزان ماده خشک تاثیر گذاشت به طوری که در تیمار مکمل شده با سطح 120 میلی گرم، ماده خشک (02/30%) نسبت به شاهد (43/24%) افزایش یافت. افزودن اسانس بذر کتان در سطح 120 میلی گرم به سیلاژ یونجه میزان پروتئین خام (36/12%) و کربوهیدرات های محلول در آب (61/4 %) را افزایش داد (05/0(p<. افزودن اسانس بذر کتان در غلظت های 60 و 120 میلی گرم به سیلاژ یونجه به طور معنی داری (05/0(p< نیتروژن آمونیاکی را نسبت به تیمار شاهد کاهش داد. هر دو سطح 60 و 120 میلی گرم اسانس بذر کتان موجب کاهش حجم تولید گاز نسبت به تیمار شاهد شد (05/0(p<. در کل داده های به دست آمده نشان دهنده اثر مثبت اسانس کتان بر کیفیت سیلاژ یونجه و خصوصیات تخمیری آن است.

این پژوهش به منظور تعیین ترکیب شیمیایی، فراسنجه های تولید گاز، قابلیت هضم برون تنی و تجزیه پذیری شکمبه ای گیاه تلخه در مراحل مختلف فنولوژیکی (رویشی، گلدهی و بذردهی) و مقایسه آن با علف خشک بونجه و کاه گندم در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شد. بدین منظور علف تلخه در سه مرحله رشد از مراتع قوچان تهیه شد. ترکیب شیمیایی نمونه ها مطابق روش های استاندارد تعیین شد. به منظور برآورد فرآسنجه های تولید گاز نمونه ها، از آزمون تولید گاز استفاده شد. قابلیت هضم برون تنی نمونه ها با استفاده از روش کشت بسته تعیین شد. آزمایش تجزیه پذیری شکمبه ای با استفاده از تکنیک کیسه های نایلونی انجام شد. نتایج نشان داد که مقدار خاکستر، پروتئین خام، چربی خام، کربوهیدرات های غیر الیافی و بخش محلول در شوینده خنثی در مرحله رویشی تلخه بیشتر از کاه گندم بود. در این مرحله فنولوژیکی، مقدار الیاف نامحلول در شوینده خنثی و اسیدی کمتر از کاه گندم و یونجه به دست آمد ( 0001/0P<). بالاترین و پایین ترین مقدار پتانسیل تولید گاز به ترتیب مربوط به تلخه در مرحله گلدهی و کاه گندم بود. فراسنجه های تخمینی شامل انرژی قابل متابولیسم و قابلیت هضم ماده آلی در مرحله رویشی و بذردهی گیاه تلخه بیشتر از کاه گندم بود، اما با یونجه اختلاف معنی داری نداشت. مقدار قابلیت هضم ماده خشک تلخه در مرحله رویشی و بذردهی اختلافی با یونجه و کاه گندم نداشت، اما در مرحله گلدهی کمتر بود ( 0001/0P<). مقدار قابلیت هضم ماده آلی و نیز توده میکروبی تولید شده و بازده آن در مرحله رویشی گیاه تلخه بیشتر از سایر تیمارها بود ( 0001/0P<). بخش های سریع تجزیه و کندتجزیه گیاه تلخه در هر سه مرحله فنولوژیکی بیشتر از یونجه و کاه گندم بود. ضمن این که تجزیه پذیری موثر این گیاه در مرحله رویشی بیشتر از سایر تیمارها بود. بر اساس نتایج این مطالعه و با در نظر گرفتن ترکیب شیمیایی و فراسنجه های تخمیری، گیاه تلخه در مرحله رویشی ارزش تغذیه ای بالاتری داشت. در مقایسه با کاه گندم و یونجه با توجه به میزان تولید گاز و قابلیت هضم و روند تجزیه پذیری ارزش تغذیه ای آن بالاتر از کاه و نزدیک به یونجه بود که می تواند در تغذیه نشخوارکنندگان مورد توجه قرار گیرد.

در این پژوهش تأثیر سطوح مختلف عصاره گیاه تشنه داری بر فراسنجه های تولید گاز آزمایشگاهی، غلظت اسیدهای چرب فرار و فعالیت آنزیم های هیدرولیتیک محتویات سکوم خرگوش های نر بالغ بررسی شد. برای همین منظور از تعداد 20 سر خرگوش نژاد نیوزلندی با وزن تقریبی 2/0± 6/1 کیلو گرم (5 ماهه به بالا)، در قالب طرح کاملاً تصادفی با چهار تیمار و پنج تکرار استفاده شد. تیمارها شامل 1) بدون دریافت عصاره تشنه داری (شاهد)، و سطوح 2) 200، 3) 300 و 4) 400 میلی گرم عصاره گیاه تشنه داری به ازای کیلوگرم وزن زنده بدن تقسیم شدند. گروه شاهد به جای عصاره مقدار دو میلی لیتر آب دریافت کرد. در انتهای دوره آزمایش و پس از کشتار خرگوش ها، از محتویات سکوم آن ها نمونه برداری شده و فراسنجه های تولید گاز، غلظت اسیدهای چرب فرار و فعالیت آنزیم های هیدرولیتیکی نمونه سکوم تعیین شد. نتایج نشان داد که مصرف عصاره تشنه داری حجم گاز تولیدی (05/0>p) و میزان کل اسیدهای چرب فرار را کاهش داد (01/0=p). مصرف عصاره گیاه تشنه داری فعالیت آنزیم آلفا-آمیلاز (02/0=p) و میکروکریستالین سلولاز (01/0=p) را به صورت خطی افزایش داد، ولی بر فعالیت کربوکسی متیل سلولاز و فعالیت تجزیه کاغذ صافی تأثیر معنی داری نداشت. در کل عصاره گیاه تشنه داری توانسته فعالیت های میکروبی و آنزیمی روده بزرگ خرگوش را تحت تأثیر قرار دهد، به طوری که فعالیت های میکروبی با مصرف این گیاه کاهش یافته و نهایتاٌ منجر به تولید کمتر گاز و کاهش تولید اسیدهای چرب فرار شده است.

هدف از این پژوهش، بررسی اثراتسطوح گوناگون روغن ماهی بر عملکرد تولیدی، تولیدمثلی و فراسنجه های بیوشیمیایی خون کبک های چوکار بود. شمار 36 قطعه کبک چوکار ماده (هشتاد و هفت هفته سن) با میانگین وزن 05/15± 495 گرم از جمعیت کبک های مولد گزینش و در قالب طرح کاملاً تصادفی به یکی از تیمارهای شاهد و سه دُز متفاوت روغن ماهی اختصاص یافتند. هر تیمار سه تکرار و هر تکرار (قفس) سه کبک ماده وجود داشت. همچنین 12 قطعه کبک نر بعد از گزینش از گله پایه، به شیوه تصادفی برای انجام جفت گیری طبیعی با کبک های ماده (با نسبت 1: 3) و تا پایان آزمایش در قفس های آزمایش توزیع شدند. تیمارها شامل: 1-شاهد، تجویز خوراکی 3/0 سی سی نرمال سالین، و تیمارهای 2، 3 و 4 به ترتیب تجویز خوراکی 1/0، 2/0 و 3/0 سی سی روغن ماهی روزانه طی 21 روز پی در پی بودند. جمع-آوری تخم ها روزانه هر دو ساعت یک بار طی 16 ساعت روشنایی از روز 8 تا روز 28 آزمایش انجام شد و در دمای 13 درجه سانتی گراد نگه داری شدند. وزن کبک ها پیش از آغاز آزمایش و پس از آن هر هفته یک بار ثبت شد. همچنین مصرف خوراک به طور روزانه ثبت شد. خون گیری از کبک ها در روز صفر، 10 و 21 آزمایش انجام شد تا فراسنجه های بیوشیمیایی سرم ارزیابی شوند. یافته ها نشان دادند که مصرف خوراک، وزن بدن و افزایش وزن روزانه از تجویز روغن ماهی تاثیر نپذیرفت (05/0 p). سطوح کلسترول تام و تری گلیسرید سرم در کبک هایی که دُزهای گوناگون روغن ماهی دریافت کردند در مقایسه با گروه شاهد کاهش معنی داری داشت که در پرنده هایی که 3/0 سی سی روغن ماهی دریافت کردند بیشترین کاهش وجود داشت (05/0 >p). برهم کنش تیمار و زمان سبب کاهش معنی دار در غلظت کلسترول تام سرم شده بود (02/0 =p). غلظت ldl و گلوکز در پرنده های گروه 3/0 سی سی روغن ماهی، در مقایسه با دیگر تیمارها کاهش معنی داری داشت (05/0 >p). اما غلظت VLDL، HDL، پروتئین تام، کلسیم و فسفر از روغن ماهی تاثیر نپذیرفت (05/0

هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر جایگزینی سطوح مختلف تفاله سیلویی گوجه فرنگی به عنوان یک منبع الیافی بر عملکرد، تخمیر میکروبی، تولید اسیدهای چرب فرار و متابولیت های خونی در گوسفندان بلوچی بود. این پژوهش در قالب طرح کاملاً تصادفی روی 30 راس بره بلوچی با 3 تیمار 10 بره (تکرار) با میانگین وزن 5/1 ± 25 کیلوگرم انجام شد. طول دوره آزمایش 90 روز بود. تیمارهای آزمایشی شامل: 1). جیره پایه فقط سیلاژ ذرت 2). جیره پایه + سیلاژ ذرت حاوی 5 درصد تفاله گوجه فرنگی 3). جیره پایه+ سیلاژ ذرت حاوی 10 درصد تفاله گوجه فرنگی بود. نتایج مصرف ماده خشک و تغییر وزن بدن بین جیره های آزمایشی تفاوت معنی داری وجود نداشت. غلظت گلوکز پلاسما در تمام حیوانات آزمایشی در محدوده طبیعی مشاهده شد و تحت تأثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت. با مصرف سیلاژ تفاله گوجه فرنگی در جیره، مقدارpH مایع شکمبه گوسفندهای آزمایشی کاهش یافت و اختلاف معنی داری (05/0p<) با گروه شاهد داشت. به طور کلی با توجه به نتایج به دست آمده، استفاده از تفاله سیلویی گوجه فرنگی به-عنوان یک محصول فرعی کشاورزی تا سطح 10 درصد می تواند سبب بهبود عملکرد شود.

متیلاسیون DNA نوعی تغییر فرا ژنتیکی است که به طور مستقیم بر روی DNA تاثیر می گذارد. در پستانداران متیلاسیون DNA برای تکامل جنینی و تمایز سلول بنیادی ضروری است و این پدیده اساساً درون جزایر CpGاتفاق می افتد. در این پژوهش برای بررسی نیم رخ متیلاسیون DNA ژنوم گاو، از دو روش استفاده شد. در روش اول نیم رخ متیلاسیون DNA ژن های با بیان متفاوت حاصل از فراتحلیل داده های ریزآرایه DNA بیماری ورم پستان گاو شیری به دست آمد. برای انجام فراتحلیل داده های ریزآرایه DNA در این روش، از بسته metaDE در محیط R استفاده شد. سپس جهت پیش بینی جزایر CpG در ژن های با بیان متفاوت از 5 الگوریتم شامل TJ, GF, CpG cluster, HMM, GHMM استفاده شد. در روش دوم نیم رخ متیلاسیون DNA با استفاده از پویش کل ژنوم گاو انجام گرفت. همچنین جهت پیش بینی جزایر CpG متیله شده در کل ژنوم، ابتدا توسط الگوریتم HMM جزایر CpG در ژنوم گاو و برای هر کروموزوم برآورد شدند و سپس هم پوشانی CpG باHypo/Hyper-Methylation توسط پایگاه برخط Galaxy محاسبه شد. نتایج روش اول نشان داد که از میان 32 ژن با بیان متفاوت، 14 ژن دارای جزایر CpG متیله شده بودند. این ژن ها، شامل ژن هایLTF, APP, CCL5, CD40, CSNK1D, CX3CL1, DAPP1, NFKBIZ, S100A9, ISG15, MAP3K8, MX1, RDAD2, ZC3H12A بودند. نتایج روش دوم تعداد 90668Hypo/Hyper-Methylation را در ژنوم گاو برآورد نمود که تعداد 9942 (%10. 96) جزیره CpG باHypo/Hyper-Methylation دارای هم پوشانی بودند و به عنوان CpG متیله شده در نظر گرفته شدند. مقایسات ژنومی بین گونه ای متیلاسیون DNA نشان داد که نیم رخ کلی متیلاسیون DNA در اکثر گونه های مورد بررسی تقریبا مشابه هم بودند و به نظر می رسد که نیم رخ کلی متیلاسیون DNA بین گونه های مختلف به صورت محافظت شده باشد. حاصل این پژوهش نشان داد کنکاش متیلاسیون DNA در بیماری هایی که میزان وراثت پذیری پایینی دارند و بیشتر تحت تاثیر فرایندهای فراژنتیک هستند، ضروری به نظر می رسد.

در مطالعه حاضر برای شناسایی چند شکلی ناحیه اگزون 2 ژن MHC (مجتمع اصلی سازگاری بافتی) و ارتباط آن با صفات رشد (وزن تولد و سه ماهگی) در جمعیت بز عدنی، از تعداد 97 راس بزعدنی استان بوشهر خون گیری انجام گرفت. DNA ژنومی از نمونه های خون استخراج و قطعه ای به اندازه 279 جفت باز از ناحیه اگزون 2 ژن MHC با استفاده از واکنش زنجیره ای پلی مراز (PCR) تکثیر و محصولات PCR به دست آمده به وسیله آنزیم برشی Ras I هضم شدند. نتایج بدست آمده حاکی از وجود 4 نوع آلل A، B، C و D در این جایگاه بود که فراوانی آن ها در کل جمعیت به ترتیب 51، 8/26، 4/13 و 8/8 درصد محاسبه شد. تعداد 5 ژنوتیپ AA، AB، BB، AC و AD شناسایی شدند که فراوانی ژنوتیپی محاسبه شده آن ها در جمعیت به ترتیب برابر 432/14، 866/28، 371/12، 80/26 و 52/17 درصد بود. نتایج نشان دهنده ی وجود چند شکلی و میزان هتروزیگوسیتی بالا در جمعیت مورد مطالعه ابود. تعداد آلل موثر، شاخص شانون، هتروزیگوسیتی مورد انتظار و مشاهده شده برای این جایگاه به ترتیب 794/2، 179/1، 642/0 و732/0 محاسبه شد. بعلاوه، آزمون کای مربع نشان داد که جمعیت در جایگاه MHC-DRB1 در تعادل هاردی-وینبرگ قرار ندارد. نتایج نشان داد که تاثیر ژنوتیپ های مختلف بر وزن تولد معنی دار بود (05/0p<) اما بر وزن سه ماهگی معنی دار نبود (05/0< p). بعلاوه، سایر صفات مثل سن مادر، جنسیت، فصل و تیپ تولد روی هیچ کدام از صفات رشد بدن معنی دار نشد (05/0

ژن GPR54 از جمله ژن های شناخته شده مؤثر بر باروری است. این ژن روی عملکرد تخمک گذاری و چند قلوزایی تأثیر دارد. به منظور شناسایی اثر ژن GPR54 روی عملکرد چندقلوزایی گوسفندان سنجابی و قزل، در مجموع از تعداد 160 رأس حیوان شامل 100 رأس گوسفند نژاد سنجابی و 60 رأس گوسفند نژاد قزل استفاده شد. استخراج DNA از نمونه های خون با استفاده از کیت استخراج تجاری صورت گرفت. الگوهای ژنوتیپی مربوط به قطعه 321 جفت بازی اگزون 4 ژن GPR54 با استفاده از تکنیک واکنش زنجیره ای پلیمراز چند شکلی فضایی تک رشته ای (PCR-SSCP) تعیین شدند. در نمونه های مورد مطالعه سه الگوی باندی مختلف 1، 2 و3 برای نژاد سنجابی به ترتیب با فراوانی93/54، 59/17و 48/27 و دو الگوی باندی 1 و 2 برای نژاد قزل به ترتیب با فراوانی 86/41 و 14/58 مشاهده شدند. ارتباط الگوهای مشاهده شده در نژاد سنجابی روی صفت چند قلوزایی معنی دار (05/0>p) بود، اما این ارتباط در گوسفندان نژاد قزل غیر معنی دار (05/0>p) بود. علیرغم اینکه نتایج نشان داد چند شکلی موجود در این ژن در گوسفند نژاد سنجابی می تواند به عنوان یک نشانگر برای صفت دوقلوزایی مورد استفاده قرار گیرد، اما به نظر می رسد مطالعات بیشتری با تعداد بیشتر نمونه برای تعیین ارتباط دقیق تر واریانت های ژن GPR54 با صفت بره گیری نیاز است.

هدف از این تحقیق، شناسایی عوامل مؤثر بر حذف گاوهای شیری و تأثیر آن بر عملکرد تولیدمثلی گله و هزینهها می باشد تا بتوان تصمیمات بهینه در جایگزینی گاوهای شیری اعمال کرد و از این طریق درآمد سالیانه گاوداری را افزایش داد. برای این منظور از اطلاعات گردآوری شده از چهار واحد گاو داری فعال استان اردبیل (شامل فراسنجه های زیستی و اطلاعات مالی گله ها) در طی سالهای 1396 تا 1397 استفاده شد. برای شبیه سازی وضعیت گله در شرایط مختلف از یک مدل زیست اقتصادی توسعه یافته در نرم افزارDairy VIP و برای بهینه سازی سامانه تولید، جعبه ابزارcompecon از نرم افزار متلب مورد استفاده قرار گرفت. برای تعیین استراتژی جایگزینی بهینه از برنامه ریزی پویا استفاده شد. این برنامه ریزی یک روش ریاضی است که برای حل مسایلی با چندین مرحله تصمیم سازی پی در پی مناسب می باشد. دام شیری با متغیرهای حالت شامل دوره شیردهی، ظرفیت تولید شیر و حالات مختلف سلامت دام در نظر گرفته شد. میانگین تولید شیر سالیانه و نرخ حذف اجباری مولدها، به ترتیب 13480 کیلوگرم و 1/16 درصد بود. طبق نتایج مشاهده شده، بیشترین نرخ حذف سالیانه کل در شرایطی بوجود آمده است که نرخ آبستنی دام های مولد، 5 درصد کاهش یافته است. عمده ی تغییرات مؤثر در عملکرد اقتصادی ناشی از کاهش نرخ حذف اجباری به کاهش هزینه ی خرید تلیسه جایگزین مربوط بود. متوسط عمر بهینه گله (فاصله زمانی بین اولین زایش تا حذف) برای سناریوی پایه 99/4 سال حاصل شد. نرخ جایگزینی سالیانه بهینه که برابر مجموع نرخ حذف اختیاری و غیر اختیاری است در این بررسی برای سناریوی پایه برابر 20 درصد حاصل شد. به طوری که حذف گاو شیری با سن بالاتر از سن بهینه تعیین شده منجر به افزایش سودآوری واحدهای دامداری می شود. همچنین نتایج مدل برنامه ریزی پویا نشان داد که نگهداری بهینه برای گاوهای متوسط و پر تولید برابر با هفت و هشت دوره شیردهی است. نتایج این تحقیق می تواند به تولیدکنندگان در شناخت عوامل مهم در سودآوری سالیانه ی گله و اخذ تصمیمات صحیح مدیریتی برای بهبود سود اقتصادی کمک نماید.

هدف از پژوهش حاضر شناسایی جهش فقدان عملکرد p. R12X مؤثر بر مشکلات تولید مثلی و سقط جنین در ژن SLC37A2 با روش های PCR-SSCP و توالی یابی در گاوهای هلشتاین و مونبلیارد بوده است. تعداد 250 نمونه خون (150 نمونه هلشتاین و 100 نمونه مونبلیارد) تهیه و استخراج DNA با کیت انجام شد. یک جفت آغازگر اختصاصی با نرم افزارOligo7 طراحی شد که قطعه ای با طول 208 جفت باز از اگزون 2 ژن SLC37A2 حاوی جهش p. R12X را تکثیر نماید. تعیین ژنوتیپ نمونه ها با روش SSCP انجام و فراوانی های ژنی و ژنوتیپی و شاخصه های ژنتیک جمعیت با نرم افزارPOPGEN محاسبه شدند. در جایگاه SLC37A2 دو ژنوتیپ AA و AB به ترتیب با فراوانی های 7/98 و 3/1 و 86 و 14 درصد به ترتیب در دو نژاد هلشتاین و مونبلیارد مشاهده شدند. همچنین فراوانی های آللی ژن SLC37A2 در دو جمعیت هلشتاین و مونبلیارد برای آلل های A و B به ترتیب برابر با 3/99 و 7/0 و 93/0 و 7/0 برآورد شدند. تست دقیق فیشر و تست کای-اسکوئر نشان داد که اختلاف آماری معنی داری از نظر فراوانی های آللی و ژنوتیپی بین دو جمعیت هلشتاین و مونبلیارد وجود دارد (05/0p <). پس از تعیین ژنوتیپ، از هر ژنوتیپ دو نمونه به طور دو طرفه توالی یابی شدند و بررسی های بیوانفورماتیکی توالی های حاصل با نرم-افزار BioEdit انجام شد. نتایج نشان داد که در ژنوتیپ AB ژن SLC37A2 در گاوهای هلشتاین و مونبلیارد جهش فقدان عملکرد (p. R12X) وجود دارد. با توجه به نقش جهش p. R12X در نقایص تولید مثلی و سقط جنین در گاو مونبلیارد می توان از نتایج این پژوهش مستقیما در برنامه های اصلاح نژادی جهت شناسایی دام های حامل و حذف آن ها در گله های تجاری و روستایی استفاده نمود.

یکی از تصمیمات مهم و پیچیده مدیریتی در گاوداری های صنعتی شیری که تا حد زیادی اقتصاد و سودآوری گله را تحت تاثیر قرار می دهد، حذف دام است. با توجه به اهمیت موضوع، این مطالعه با هدف بررسی وضعیت و علل حذف گاوهای شیری هلشتاین در گاوداری های صنعتی استان قزوین انجام شد. برای انجام این تحقیق اطلاعات حذف مربوط به 35 گله صنعتی گاو شیری تحت پوشش اتحادیه دامداران استان قزوین در طول یک سال جمع آوری و مورد بررسی قرار گرفت. گاوداری ها در 5 گروه (تیمار) شامل گروه با ظرفیت کمتر از 100 رأس (پائین)، 200-100 رأس (نسبتاً پائین)، 500-200 رأس (متوسط)، 1000-500 رأس (نسبتاً بالا) و بیش از 1000 رأس (بالا) تقسیم شدند. داده های حاصل در قالب طرح کاملاً تصادفی جهت بررسی وضعیت و علل حذف در قالب دو دسته اصلی حذف اجباری و اختیاری مورد بررسی قرار گرفت. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد از نظر میانگین شکم زایش گاوهای حذفی بین تیمارهای مختلف تفاوت معنی داری وجود داشت و با افزایش ظرفیت گاوداری شکم زایش گاوهای حذفی کاهش یافت (05/0p≤ ). میانگین شکم زایش گاوهای حذفی در گله های مورد مطالعه 92/3 بود. تفاوت معنی داری در درصد حذف گاوهای تازه زا، گاوهای شکم اول و همچنین درصد حذف گاوهای مولد (شیرده و خشک) بین تیمار های مختلف مشاهده نشد. 08/5 درصد از کل حذف گاوها در اثر ورم پستان بالینی بود و از نظر این بیماری تفاوت معنی داری بین تیمارها مشاهده نشد. 25/1 درصد کل حذف در گله های گاو شیری مورد مطالعه مربوط به بیماری لوکوز بود و از این نظر تیمار با ظرفیت نسبتاً بالا و بالا با سایر تیمارها تفاوت معنی دار داشت (05/0p≤ ). تفاوت معنی داری در خصوص حذف گاوها در اثر بیماری های متابولیک مورد مطالعه شامل اسیدوز، جابجایی شیردان، کتوز/کبدچرب، تب شیر و نفخ بین تیمارهای مختلف وجود نداشت. نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد در گاوداری های بزرگ (بیش از 500 رأس) گاوها زودتر از گله حذف می شوند. همچنین نسبت حذف اختیاری در گله های مورد مطالعه 67/27 درصد بود و مهمترین عامل حذف در گاوداری های مذکور ناباروری و ناهنجاری های تولید مثلی با سهم 85/31 درصد بود.

استفاده از برنامه های تغذیه ای و هورمونی یکی از راه کار های مهم برای بهبود عملکرد تولید مثلی در بز می باشد. لذا تحقیق حاضر به منظور بررسی تأثیر استفاده همزمان دانه جو و گونادوترپین جفت اسب سانان (eCG)1 بر عملکرد تولید مثلی بز در شرایط پرورش عشایری انجام شد. تعداد 60 رأس بز 3-2 ساله، در فصل تولید مثلی و 60 رأس بز 4-3 ساله، در فصل غیر تولید مثلی انتخاب شدند. سپس بزها در هر آزمایش به صورت مجزا، به شش گروه 10 رأسی، تقسیم شدند؛ 1-گروه شاهد (بدون دریافت دانه جو و eCG)؛ 2-گروه دریافت کننده ی 400 گرم جو برای هشت روز (کوتاه مدت)؛ 3-گروه دریافت کننده ی 400 گرم جو برای 16 روز (بلندمدت)؛ 4-گروه دریافت کننده ی 400 واحد eCG؛ 5-گروه دریافت کننده ی 400 واحد eCG و 400 گرم جو برای هشت روز؛ 6-گروه دریافت کننده ی 400 واحد eCG و 400 گرم جو برای 16 روز. نتایج در فصل تولید مثلی نشان داد که نرخ دوقلوزایی در گروه های دریافت کننده دانه جو به صورت کوتاه و بلند مدت همراه با eCG نسبت به گروه هایی که eCG دریافت نکردند بالاتر بود (05/0>p). در همین راستا کمترین تعداد بزغاله متولد شده ( 5 رأس) در گروه شاهد و بیشترین تعداد (20 رأس) در گروه ششم مشاهده شد. نتایج همچنین نشان داد که در فصل غیر تولید مثلی هیچ-کدام از فراسنجه های مورد بررسی از نظر آماری تحت تأثیر تیمارها قرار نگرفتند. می توان چنین نتیجه گیری کرد که استفاده از 400 واحد بین المللی eCG و روزانه 400 گرم دانه جو در فصل تولید مثلی سبب بهبود نرخ دوقلوزایی در بزها شد ولی چنین تأثیری در فصل غیر تولید مثلی مشاهده نشد.