مجله پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تبریز
سال:1399 | دوره:42 | شماره:5 |تعداد مقالات:14

زمینه: بیماری عروق کرونر (CAD) علت بزرگی از مرگ ومیر انسان ها درکشورهای پیشرفته است. عوامل خطر بسیاری مانند افزایش فشار خون ، افزایش چربی های خون، دیابت، سن، جنس، چاقی، کشیدن سیگار و سابقه فامیلی در ایجاد CAD نقش دارند. هدف از این مطالعه بررسی غلظت اسید سیالیک توتال (TSA) و پروفایل لیپید با تعداد گرفتگی رگ در بیماران CAD غیر سیگاری و دیابتی است تا بتوان با اندازه گیری این پارامترها کمک موثری در جهت تشخیص و پیشگیری برای افراد سالم مستعد به CAD و نیز کنترل درمان بیماران مبتلا انجام داد. روش کار: در این مطالعه 200 نفر شامل 160 نفر به عنوان گروه بیمار و 40 نفر به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند. تمام افراد بیمار غیرسیگاری و دیابتیک بودند. بیماران بر اساس نتایج آنژیوگرافی به 4 گروه تقسیم شدند، بیماران با آنژیوگرافی نرمال (Non-CAD) (n=40) ، بیماران با گرفتگی یک رگ (n=40) ، بیماران با گرفتگی دو رگ (n=40) و بیماران با گرفتگی سه رگ (n=40). گروه شاهد نیز از افرادی انتخاب شدند که هیچگونه سابقه بیماری CAD و دیگر بیماری ها را نداشتند. پروفایل لیپیدی با روش های استاندارد و سطح سرمی اسید سیالیک توتال با روش الایزا اندازه گیری شد. یافته ها: اختلاف معنی داری بین دو گروه در سن و جنس وجود نداشت اما در سابقه فامیلی اختلاف، معنی دار بود (5 0/0>P). در سطح سرمی گلوکز گروه بیمار و گروه شاهد اختلاف معنی داری دیده شد (5 0/0>P). همچنین سطوح سرمی hs-CRP در دو گروه بیمار و شاهد طبیعی بود. سطح سرمی کلسترول، تری گلیسیرید و LDL در گروه بیمار به طور معنی داری بالاتر از گروه شاهد بود (5 0/0>P)، اما سطح سرمی HDL برخلاف این بود. همچنین سطح سرمی اسیدسیالیک توتال (TSA) نیز در گروه بیمار به طور معنی داری بالاتر از گروه شاهد بود (5 0/0>P). نتیجه گیری: سطح سرمی اسید سیالیک توتال در بیماران عروق کرونر قلبی غیرسیگاری و دیابتی افزایش معنی داری در مقایسه با گروه شاهد دارد. به نظر می رسد متغیرهای بیوشیمیایی ذکرشده، در ایجاد و پیشرفت تصلب شرایین و CAD سهم بسزایی دارند که با اندازه گیری به موقع این متغیرها در افراد سالم احتمالا بتوان کمک موثری در جلوگیری و پیشرفت CAD و نیز کنترل درمان بیماران مبتلا انجام داد.

زمینه: دیابت ملیتوس نوع 2 نوعی بیماری مزمن متابولیک است که به عنوان شایع ترین نوع دیابت شناخته شده و با هایپرگلایسمی، مقاومت به انسولین و ناکارآیی نسبی انسولین ارتباط دارد. ایزوفلوران و پروپوفول دو داروی پر کاربرد در بیهوشی هستند که اثرات مختلف بر سیستم های گوناگون بدن دارند، با این حال بررسی های محدودی در ارتباط با اثرات این دو دارو بر میزان قندخون در بیماران دیابتی انجام شده است. هدف این مطالعه مقایسه اثرات استفاده از پروپوفول و ایزوفلوران بر سطح قندخون بیماران مبتلا به دیابت تیپ دو و کاندید انجام اعمال جراحی است. روش کار: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی بوده و بر روی گروهی از بیماران مبتلا به دیابت ملیتوس نوع 2 که کاندید انجام جراحی های الکتیو بوده اند انجام می شود. شرکت کنندگان به روش نمونه گیری غیر احتمالی آسان و بر اساس ترتیب مراجعه انتخاب شده و پس از ارزیابی معیارهای ورود و خروج، به مطالعه وارد شدند. ابتدا اطلاعات دموگرافیک بیماران ثبت شده و سپس به صورت تصادفی در دو گروه تحت دریافت ایزوفلوران و پروپوفول جای گرفتند. قبل از عمل و نیز طی بیهوشی، هر 15 دقیقه علایم حیاتی بیماران ثبت گردید و همچنین پیش از جراحی و یک ساعت پس از شروع داروی نگهدارنده بیهوشی، سطح گلوکز خون بیماران با گلوکومتر اندازه گیری گردید. یافته ها: تفاوت معنی داری میان میانگین سطح قند خون قبل از عمل جراحی در هیچ یک از گروه های مطالعه دیده نشد. همچنین، اختلاف میانگین سطح قندخون در دو گروه ایزوفلوران و پروپوفول بدون تفاوت معنی دار بود (P< 0. 05). مقایسه سطح قندخون قبل از عمل و در دقیقه 60 از شروع عمل در هر گروه نشان داد در گروه ایزوفلوران، سطح قندخون در دقیقه 60 از شروع عمل نسبت به قبل اختلاف معنی دار پیدا نکرده (P= 0. 3) ولی در گروه پروپوفول، سطح قندخون در دقیقه 60 شروع از عمل، به طور معنادار کاهش پیدا کرده است (P= 0. 014). نتیجه گیری: نگهداری بیهوشی بوسیله انفوزیون پروپوفول در مقایسه با استفاده استنشاقی از ایزوفلوران در حین عمل می تواند منجر به کاهش میزان قندخون یک ساعت پس از شروع عمل نسبت به قبل از عمل گردد.

زمینه: جهت کاهش مشکلات سلامتی مربوط به چاقی، محدودیت دریافت کالری همراه با فعالیت بدنی، توصیه گردیده است. یافته ها افزایش مقادیر PYY3-36 را، در پاسخ به فعالیت های شدید نشان داده اند. این مطالعه به بررسی روش ورزش درمانی جهت کنترل اشتها و کاهش وزن زنان چاق یا مبتلا به اضافه وزن می پردازد. روش کار: مطالعه از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون، دو گروهی(کنترل-تمرین) بود. جامعه مطالعه، زنان دارای اضافه وزن یا مبتلا به چاقی شهرستان تبریز با بازه 20-34 سال و نمایه توده بدن 27-34 کیلوگرم/مترمربع بود. 13 زن به صورت تصادفی در دو گروه هشت هفته تمرین هوازی (7 نفر) و کنترل (6 نفر) قرار گرفتند. اندازه گیری شاخص های وزن، دورکمر، دور لگن، نیمرخ لیپیدی، کورتیزول و PYY3-36 در دو مرحله قبل و بعدِ هشت هفته فعالیت انجام یافت. یافته ها: میانگین شاخص ها در قبل از شروع دوره در گروه کنترل و آزمایش تفاوت معنی داری نداشتند(P>0. 05). در گروه کنترل میانگین شاخص ها در بعد از دوره تمرین نسبت به قبل از آن تغییر معنی داری نداشت (P>0. 05). نتایج آزمون t حاکی است که کاهش مقادیر نمایه توده بدن، نسبت دور کمر به باسن، PYY3-36، تری گلیسیرید، کلسترول و LDL در بعد از تمرین نسبت به قبل از تمرین در گروه آزمایش بطور معنی داری بیشتر از گروه کنترل بود (P>0. 05). نتیجه گیری: انجام تمرینات هوازی با شدت80 درصد ضربان قلب ذخیره، روی شاخص های تن سنجی و تعدیل نیمرخ لیپیدی موثر بوده و گام موثری جهت دستکاری مقادیر اشتها می باشد. همچنین، تغییر مقادیر کورتیزول هم راستا با تغییر هورمون PYY3-36 نبوده و احتمالا جهت اثرپذیری، نیازمند دوره تمرینی طولانی تر می باشد.

زمینه: تجزیه و تحلیل آسیب شناختی نقش مهمی را در تشخیص، پیش بینی و برنامه ریزی درمانی برای سرطان ایفا می-کند. با استفاده از آسیب شناسی دیجیتال، یعنی اسکن و ذخیره دیجیتال بخش های بافت بیمار، در حال حاضر می توان ابزارهایی برای تجزیه و تحلیل خودکار این تصاویر پیچیده ایجاد کرد. پزشکان با استفاده از سیستم تشخیص کامپیوتری از یک دستیار هوشمند برای تشخیص دقیق بهره می گیرند. این سیستم ها مزایای گسترده ای در بهبود اثر بخشی درمان را دارا می باشند. روش کار: در این پژوهش از طبقه بندی کننده شبکه عصبی عمیق به کمک فریمورک تنسورفلو و بهره گیری از کتابخانه کراس استفاده شده است. تصاویر ورودی در ابتدا از یک فیلتر پایین گذر به منظور کاهش اثرات نویزی عبور داده می-شوند. سپس تصاویر پیش پردازش شده به یک شبکه عصبی کانولوشن وارد می شوند. یافته ها: نتایج پژوهش تفاوت معنی داری در مقادیر دقت بین روش های مختلف با روش پیشنهادی را آشکار می نماید که در بعضی از موارد نشان دهنده افزایش بیش از 4/18 درصد در دقت تشخیص گردیده است. از دیگر مزایای روش پیشنهادی فراهم آوردن حساسیت بالا در تصاویر هیستوپاتولوژی می باشد که بین 12تا 18 درصد افزایش را در مقایسه با سایر پژوهش ها نشان می دهد. علت این برتری استخراج ویژگی های سطح بالا توسط شبکه های عصبی کانولوشن بوده که با کاهش اندازه بردار ویژگی همراه می باشد. نتیجه گیری: نتایج حاصل نشان دهنده دقت 6/98 درصد برای تصاویر سرطان پوست و دقت 1/96 درصد برای تصاویر هیستوپاتولوژی سرطان سینه است که در مقایسه با نتایج سایر پژوهش ها سیستم پیشنهادی نتایج امیدوار کننده ای را ارائه می دهد.

زمینه: از عوامل مرتبط با سرطان، بروز استرس نیتروزاتیو و افزایش بیان برخی از ماتریکس متالوپروتئینازها (MMP) است. سیلیبینین تاثیر ضد توموری دارد، بنابراین مطالعه حاضر به ارزیابی شاخص استرس نیتروزاتیو (NO) و بیان ماتریکس متالوپروتئیناز-9 (MMP-9) در مدل حیوانی سرطان پستان می پردازد. روش کار: در این مطالعه 48 سر موش نژاد بالب سی، به 6 گروه 8 تایی شاهد ( سالم، سرطانی و سالم دریافت کننده دوز 20 میلیگرمی سیلیبینین) و تیمار تقسیم شدند. گروه تیمار، موش های سرطانی دریافت کننده دوز 20 میلیگرمی سیلیبینین، دوز 40 میلیگرمی سیلیبینین و دوز 80 میلیگرمی سیلیبینین به مدت سه هفته بودند. برای ایجاد سرطان از رده سلولی 4T1 استفاده شد. پس از اخذ نمونه های توموری پستان و سرم، میزان نیتریک اکسید (NO) با استفاده از کیت الایزا و بیان ماتریکس متالوپروتئیناز-9 (MMP-9) با استفاده از Real-time PCR ارزیابی شدند. داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه، کروسکال والیس و آزمون تی آنالیز شدند (p <0. 05). یافته ها: نتایج نشان داد که مصرف سیلیبینین در دوزmg 80 منجر به کاهش معنادار سطح NO در سرم موش های سرطانی (42 /15± 88/170 میکرومول بر میلی لیتر) در مقایسه با گروه سرطانی بدون تیمار (19/21± 38/190 میکرومول بر میلی لیتر) گردید (05/0p=). سیلیبینین در هر سه دوز منجر به کاهش بیان بدون تفاوت آماری MMP-9 در مقایسه با گروه سرطانی بدون تیمار شد. نتیجه گیری: مصرف سیلیبینین منجر به بهبود استرس نیتروزاتیو در موش های با سرطان پستان شد.

زمینه: هدف از این کار پژوهشی تعیین اثر نانوذرات تیتانیوم کربید بر نشانگرهای بیانی بنیادینگی و پیری سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق شده از مغز استخوان موش می باشد. روش کار: پس از استخراج سلول های بنیادی مغز استخوان، مارکرهای آنها به کمک فلوسایتومتری مطالعه شد. آزمون سمیتMTT برای سلول های بنیادی مغز استخوان موش کشت شده در مجاورت تیتانیوم کربید انجام شد. سپس چرخه سلولی به کمک فلوسایتومتری، تشکیل کلنی به کمک تست بررسی تشکیل کلنی و پیری از طریق رنگ آمیزی بتاگالاکتوزیداز پس از مجاورت دادن سلول ها با تیتانیوم کربید انجام شد. در نهایت بیان ژن های بنیادینگی Nanog, OCT4 به کمک QRT-PCR مطالعه شد. یافته ها: سلول های بنیادی مغز استخوان موش به خوبی استخراج و به شکل دوکی بودند. مطالعه مارکرهای سطحی با کمک تکنیک فلوسایتومتری، هویت سلول های بنیادی این مطالعه را مورد تایید قرارداد (مارکرهای سطح سلول 45CD، 44CD، 90CD، 11CD). نتایج آزمون MTT نشان داد که تیتانیوم کربید در کوتاه مدت سمیت نشان نمی دهد اما در مدت زمان 3 و 6 روز پس از انکوباسیون سلول های مغز استخوان موش با دوزهای 1/0 الی 1 میلی مولار، سمیت وابسته به دوز و زمان نشان داد (p<0. 05). همچنین نتایج چرخه سلولی نشان داد که نسبت به گروه کنترل، سلول های بیشتری وارد فاز G0/G1 شده و جمعیت سلول ها در فاز S کاهش نشان می دهند. نتایج تشکیل کلونی نشان داد که سلول های در معرض تیتانیوم کربید نسبت به گروه کنترل کلونی های با اندازه کوچک تری تشکیل می دهند. همچنین رنگ آمیزی بتاگالاکتوزیداز نشان داد که درسلول های در معرض تیتانیوم کربید تعداد سلول های بیشتری رنگ آمیزی مثبت نشان می دهند. نتایجqPCR همچنین نشان دهنده کاهش بیان ژن های بنیادینگی شاملNanog، 4-OCTنسبت به کنترل بود. سلول های بنیادی مغز استخوان جزو سلول هایی هستند که به احتمال زیاد در معرض مواد ایمپلنت ها و مواد آزاد شده از آنها قرار می گیرند، بنابراین مطالعه اثر این مواد در طولانی مدت بروی بنیادینگی و پیری سلول های بنیادی مغز استخوان می تواند برای مدیریت خطرات احتمالی این مواد مفید باشد. در این مطالعه اثر تیتانیوم کربید بر سلول های بنیادی موش مورد مطالعه قرار گرفت و نتایج این مطالعه با مطالعات قبلی که روی مشتقات دیگر تیتانیوم انجام شده است سازگار و نزدیک بود. نتیجه گیری: با توجه به یافته های این تحقیق تیتانیوم کربید به عنوان یک ماده مورد استفاده در ایمپلنت در طولانی مدت می تواند اثرات منفی بر زنده مانی سلول ها ی بنیادی مغز استخوان رت و بنیادینگی آنها داشته همچنین پیری درآنها را افزایش دهد.

زمینه: سپسیس که پاسخ التهابی منتشر به عفونت شدید می باشد، از عوامل مهم مرگ ومیر در بیماران بستری می باشد, در پی استقرار عفونت، مراحل سپسیس، سپسیس شدید یا سندرم سپسیس و در نهایت شوک سپتیک ممکن است دیده شود, هدف از مطالعه حاضر بررسی میزان مرگ ومیر کوتاه مدت و طولانی مدت در بیماران دچار سپسیس شدید و شوک سپتیک در مراکز با مقاومت آنتی بیوتیکی پایین می باشد, روش کار: در این مطالعه بررسی مقطعی، از تمامی بیماران نمونه کشت خون و نمونه خون محیطی جهت انجام آزمایش های پاراکلینیکی تهیه شد, ارزیابی شدت سپسیس شدید و شوک سپتیک توسط معیارهای بالینی آپاچه 2 (APACHE II) و سوفا (SOFA) انجام شد, عوامل خطر سپسیس و عوامل اولیه ایجاد سپسیس مورد بررسی قرار گرفتند, یافته ها: از 100 بیمار مورد مطالعه، 55 درصد سپسیس شدید و 45 درصد شوک سپتیک داشتند, به طور معنی داری مقادیر سوفا 24 ساعته و سوفا 96 ساعته در بیماران مبتلا به شوک سپتیک بالاتر می باشد, در یافته های بالینی بیماران، بیشترین فراوانی علت اولیه سپسیس مربوط به عفونت های شکمی با فراوانی 42 درصد بود, نتیجه کشت خون در 53 درصد بیماران مثبت تایید شده بود, شایع ترین پاتوژن ایزوله شده مربوط به اشریشیا کولای با فراوانی 66 درصد بود, مرگ ومیر کوتاه مدت برابر 29 درصد و مرگ ومیر طولانی مدت برابر 2/28 درصد بود, نتیجه گیری: عوامل خطر اصلی تاثیرگذار در مرگ ومیر بیماران مبتلا به سپسیس شدید و شوک سپتیک مربوط به سن، بیماری های قلبی عروقی، فشارخون بالا، ضعف سیستم ایمنی و معیار سوفا بود,

زمینه: بروز آسیب های سلولی در بافت های مختلف بدن و پاسخ التهابی طی رقابت های ورزشی شدید مانند رقابت دو نیمه استقامت، امری بدیهی است. بنابراین هدف تحقیق حاضر تعیین تاثیر دریافت یک روزه (حاد) و 14 روزه کوآنزیم Q10 بر برخی شاخص های ضدالتهابی، التهابی و آسیب عضلانی و کبدی مردان دونده نخبه پس از رقابت دوی 3000 متر بود. روش کار: در مطالعه نیمه تجربی حاضر، 18 مرد دونده میان مسافت (سن 24-19 سال، درصد چربی 9-7% و اکسیژن مصرفی بیشینه 58-62 میلی لیتر/کیلوگرم/دقیقه) به صورت تصادفی و دوسویه کور در دو گروه نه نفری همگن کوآنزیمQ10 یا شبه دارو (5 میلی گرم/کیلوگرم/وزن بدن/روز) جایگزین شدند. همه آزمودنی ها پس از یک و 14 روز مصرف کوآنزیم Q10 یا شبه دارو در یک پروتکل وزرشی شبه رقابتی (دویدن 3000 متر) شرکت کردند. تعداد لکوسیت ها، اینترلوکین-10 (IL-10)، اسپارتات آمینوترانسفراز (AST) و آلانین آمینوترانسفراز (ALT) هر دو گروه قبل و 24 ساعت بعد از دو وهله رقابت دو 3000 متری در ابتدا و انتهای دو هفته مکمل سازی اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس مکرر، تعقیبی بونفرونی و تی مستقل بررسی شد (p<0. 05). یافته ها: مکمل سازی کوتاه مدت کوآنزیم Q10، افزایش ناشی از ورزش AST و ALT و تعداد لکوسیت ها پس از رقابت دو 3000 متر را به طور معنی داری کاهش داد. با این حال، مکمل سازی حاد تاثیر معنی داری بر هیچ یک از شاخص ها نداشت. همچنین، مکمل سازی کوتاه مدت تاثیر معنی داری بر غلظت استراحتی و پاسخ ناشی از ورزش IL-10 نداشت. نتیجه گیری: مکمل سازی کوتاه مدت کوآنزیم Q10 می تواند موجب کاهش غلظت و پاسخ نشانگرهای التهابی، آسیب کبدی و عضلانی به فعالیت ورزشی رقابتی و وامانده ساز گردد.

زمینه: مان انذروت از گیاه Astragalus sarcocola که نوعی گون متعلق به خانواده Fabaceae می باشد و به وفور در فارس، کرمان، بلوچستان و هرمزگان رویش دارد، تهیه می گردد. از آن جایی که بررسی خصوصیات فیزیکوشیمیایی و کنترل کیفی (QC) هر ترکیبی منجر به اعتباربخشی و استانداردسازی آن ترکیب جهت کاربردهای بالینی می شود، لازم است دستورالعمل های کنترل کیفی مرتبط با سازمان بهداشت جهانی (WHO) برای انذروت که دارای اندیکاسیون های متواتر در طب سنتی بوده است، انجام پذیرد. روش کار: مان انذروتپس از تهیه از شرکت داروسازی نیاک گرگان توسط یک متخصص سیستماتیک شناسایی و نام علمی دقیق آن تعیین گردید. مطابق دستورالعمل WHO، به بررسی های فیزیکوشیمیایی و فارماکوگنوزی انذروت پرداخته شد. یافته ها: انذروت، یک مان بسیار تلخ، ترد و شکننده و در حالت خشک فاقد چسبندگی بوده که زیر میکروسکوپ بصورت دانه های برنجی شکل مجزا از هم دیده می شود. درصد رطوبت، ترکیبات خارجی، سوکروز، خاکستر تام و خاکستر محلول در آب برای انذروت به ترتیب 24/0± 25/5، 2/0± 8/2، 04/0± 09/12، 5/0± 08/9 و 15/0± 9/2 گزارش گردید. این مان فاقد اندیس تورم با کف کنندگی تقریبا بالایی بود و 72% در آب و کمتر از 50% در اتانول 96% محلولیت داشت. میزان سرب، جیوه و کادمیوم به ترتیب 0006/0، 0002/0 و 0007/0 بر حسب ppm سنجیده و میزان فلاونویید تام آن 61/18 میکروگرم بر میلی لیتر برحسب استاندارد کویرستین در طول موج 415 نانومتر گزارش گردید. نتیجه گیری: مان انذروت ایران با داشتن خصوصیات متنوع درمانی از قبیل سرماخوردگی، کوفتگی و بستن استخوان شکسته در طب سنتی می تواند ایده نوینی برای تولید و یا توسعه محصولات دارویی باشد.

زمینه: استفاده از مکمل HMB با رویکرد کاهش پروتئولیز و افزایش توده عضلانی از شیوع بالایی در بین ورزشکاران برخوردار است. لذا، مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر مکمل یاری کوتاه مدت بتا هیدروکسی بتا متیل بوتیرات (HMB) بر کورتیزول و تستوسترون سرمی مردان کشتی گیر، متعاقب یک فعالیت ورزشی وامانده ساز انجام شد. روش کار: 16 مرد کشتی گیر به صورت تصادفی در دو گروه مکمل HMB (40 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن؛ 8 نفر) و دارونما (8 نفر) جایگزین شدند. هر دو گروه، پس از دو هفته مکمل یاری، یک فعالیت ورزشی را تا سرحد واماندگی اجرا کردند. نمونه گیری خونی برای اندازه گیری کورتیزول و تستوسترون سرمی قبل از شروع مکمل یاری (حالت پایه)، قبل از شروع فعالیت وامانده ساز، بلافاصله، یک ساعت و 24 ساعت بعد از اتمام فعالیت ورزشی وامانده ساز انجام شد. داده های حاصل شده توسط آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و تی مستقل، تجزیه و تحلیل شدند (05/0P<). یافته ها: نتایج نشان داد تفاوت معنی داری بین دو گروه مکمل و دارونما در رابطه با کورتیزول سرمی حالت استراحت (قبل از اجرای فعالیت ورزشی) و متعاقب اجرای فعالیت وامانده ساز (بلافاصله، یک ساعت و 24 ساعت بعد) وجود ندارد (05/0

زمینه: چاقی عامل خطر بسیاری از بیماری ها از جمله بیماری های متابولیک، قلبی عروقی و نیز از مهم ترین عوامل زمینه ساز اختلالات و بیماری های کبدی است. مطالعات نشان می دهند که تعدیل سبک زندگی مانند تغییر در سطح فعالیت بدنی و تغذیه سالم می تواند در بهبود عملکرد کبد مفید باشد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر همزمان تمرینات هوازی و مصرف مکمل سیر بر سطوح سرمی آنزیم های آلانین آمینوترانسفراز(ALT) و آسپارتات آمینوترانسفراز (AST) مردان چاق بود. روش کار: در یک کارآزمایی بالینی، 40 مرد چاق با شاخص توده بدنی بیشتر از 30 کیلوگرم بر مترمربع به طور تصادفی در چهار گروه تمرین با مکمل، مکمل، تمرین با دارونما و دارونما قرار گرفتند. گروه دارونما و سیر هر روز به مدت هشت هفته، به ترتیب دو عدد کپسول حاوی500 میلی گرم نشاسته و پودر سیر ( هر کپسول حاوی 500 میلی گرم) مصرف کردند. گروه های تمرین علاوه بر مصرف مکمل سیر یا دارونما به مدت هشت هفته به اجرای تمرینات هوازی(70-50 درصد ضربان قلب بیشینه، 40-20 دقیقه، 3 جلسه در هفته) روی نوارگردان پرداختند. اندازه گیری های مربوط به نمونه گیری خونی در ابتدا و 48 ساعت پس از آخرین جلسه به صورت ناشتا انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون های تی وابسته، تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی، در سطح معنی داری (05/0 >P) تحلیل شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد که سطوح ALT و AST پس از هشت هفته تمرین و مصرف مکمل سیر به طور معنی داری کاهش یافت. همچنین، تفاوت معنی داری بین گروه های تجربی و دارونما از لحاظ تغییرات ALT و AST مشاهده شد. نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که تمرینات هوازی و مصرف سیر به طور مستقل می تواند آمینوترانسفرازهای سرمی را کاهش دهد. با این حال، مصرف سیر تاثیر مضاعفی بر تاثیرات تمرین هوازی ندارد.

زمینه: افراد دیابتی دچار اختلالات زیادی از جمله آسیب نورونی در هیپوکامپ می شوند و BDNF یک عامل موثر در این زمینه است. این عامل در هیپوکامپ بیشترین تاثیر را می گذارد همچنین TNF-α یک عامل التهابی است که در دیابت افزایش می یابد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر 6 هفته تمرین تناوبی شدید بر بیان ژن عامل نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) در هیپوکامپ و میزان سرمی TNF-α موش های صحرایی نر ویستار بود. روش کار: برای این مطالعه، تعداد 48 سر موش صحرایی نر ویستار (4 هفته ای) با وزن 10± 150 گرم در 4 گروه موش های دیابتی(n=12)، دیابت تمرین (n=12)، کنترل (n=12) و کنترل تمرین (n=12) دسته بندی شدند. جهت القا دیابت از روش تزریق صفاقی محلول STZ (50 میلی گرم بر کیلوگرم) استفاده گردید. بعد از یک هفته آشناسازی با محیط و تمرین، پروتکل تمرین تناوبی شدید شامل 3 روز تمرین در هفته به مدت 6 هفته با شدت 50 تا 110 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی انجام شد. 24 ساعت بعد از اتمام تمرین، آزمون عملکردی گرفته شده و 48 ساعت بعد از آزمون عملکردی، حیوانات تشریح شدند. درنهایت بیان ژن BDNF با استفاده از تکنیک Real Time PCR مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: با توجه به نتایج بدست آمده مشخص شد که تمرین تناوبی شدید بیان ژن BDNF را افزایش و بیان پروتئین TNF-α را کاهش داده است. همچنین افزایش وزن هیپوکامپ همراه با افزایش بیان ژن BDNF در گروه دیابت تمرین تناوبی شدید، مشاهده شده است. نتیجه گیری: تمرین می تواند از تحلیل بافت هیپوکامپ و همچنین از آسیب به حافظه که بر اثر دیابت اتفاق می افتد جلوگیری کند، همچنین تمرین تناوبی شدید بر حفظ میزان آمادگی جسمانی افراد دیابتی موثر است، بنابراین تمرین تناوبی شدید برای بهبود در شرایط جسمی و زندگی افراد دیابتی توصیه می شود.

زمینه: اخیرا microRNA ها به عنوان تنظیم کننده های اپی ژنتیک متابولیسم چربی معرفی شده اند که بیان آن ها تحت شرایط چاقی مختل می شود که در این بین miR-33b از اهمیت خاصی برخوردار است. ازاین رو، مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر دو نوع تمرین تناوبی سرعتی (HIIT) به تنهایی و همراه با تمرین مقاومتی (ترکیبی CHRT) بر بیان miR-33b در زنان میانسال مبتلا به اضافه وزن/چاقی انجام شد. روش کار: 24 زن میانسال مبتلا به اضافه وزن/چاقی به مدت 8 هفته (5 روز/هفته) در دو گروه همگن (12 نفری) تمرین HIIT به تنهایی و ترکیبی CHRT (3 روز HIIT و 2 روز تمرین مقاومتی) شرکت کردند. تمرین HIIT شامل وهله های دویدن به صورت پنج تکرار چهار دقیقه ای با توان هوازی بیشینه 80 تا 85% و دو دقیقه استراحت فعال با توان هوازی بیشینه 60% بین تکرارها بود و برنامه تمرین مقاومتی نیز به صورت دایره ای و با %80-75 1-RM انجام شد. بیان miR-33b طی 48 ساعت قبل و بعد از دوره تمرین، به روش Real-time PCR ارزیابی شد. یافته ها: میزان بیان miR-33bدر هر دو گروه افزایش یافت اما تنها در گروه CHRT معنی دار بود (02/6 برابر، p=0. 002)؛ با این وجود، تفاوت بین miR-33b میان دو گروه معنی دار نبود. نتیجه گیری: با توجه به اثر معنی دار تمرین CHRT بر بیان miR-33b به عنوان شاخص اپی ژنتیک متابولیسم چربی، می توان از تمرینات CHRT به عنوان روش درمان غیردارویی برای درمان برخی از اختلالات متابولیکی مرتبط با چاقی استفاده کرد.

پارگی دیواره آزاد بطن چپ یک عارضه بالقوه کشنده سکته قلبی است. تشخیص سریع این عارضه از اهمیت بالینی بالایی برخوردار می باشد. بیمار آقای 45 ساله ای بود با سابقه فشارخون بالا که با علایم درد سینه و افت فشارخون در اورژانس پذیرش شد. با توجه به تغییرات نواری مطابق با سکته قلبی، بیمار جهت انجام آنژیوپلاستی اولیه به بخش آنژیوگرافی انتقال یافت. ارزیابی اولیه اکوکاردیوگرافی شواهدی به نفع عارضه مکانیکی ناشی از سکته قلبی را نشان نداد. شرایط بالینی بیمار بعد از انجام آنژیوپلاستی اولیه بهبودی نیافت. در حین انجام آنژیوپلاستی اولیه مشاهده اثر شیردوشی (Milking) در عروق کرونری، شک به عوارض مکانیکی بالقوه سکته قلبی را ایجاد کرد. ارزیابی مجدد با اکوکاردیوگرافی پارگی دیواره آزاد بطن چپ را نشان داد. مشاهده اثر شیردوشی در آنژیوگرافی می تواند ناشی از عوارض مکانیکی سکته قلبی باشد. . .