مجله دانشگاه علوم پزشکی مازندران
سال:1386 | دوره:17 | شماره:60 |تعداد مقالات:20

سابقه و هدف: آرتروسکوپی زانو تکنیک با ارزشی است که برای تشخیص و درمان ضایعات داخل مفصلی کاربرد دارد اما گاهی با دردهای متوسط تا شدیدی بعد از عمل همراه می باشد لذا تسکین درد بعد از آرتروسکوپی سبب تسریع بازگشت بیماران به فعالیت روزمره می شود. به منظور کاهش درد بعد از آرتروسکوپی تا کنون مطالعات زیادی صورت گرفته است. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر تزریق داخل مفصلی مرفین با مارکائین در تسکین درد 24 ساعت اول پس از آرتروسکوپی زانو می باشد.مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی تصادفی 30 بیمار که به علت پارگی منیسک جهت ترمیم یا خارج کردن منیسک تحت عمل آرتروسکوپی قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند بیماران به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری تقسیم شدند. در یک گروه 7cc مارکائین 5/0 درصد و درگروه دوم 10mg مرفین پس از عمل آرتروسکوپی داخل مفصل زانو تزریق شد و پاسخ به دارو در ساعت های 6 و 12 و 18 و 24 بعد از عمل با معیار VAS ارزیابی شد.یافته ها: نتایج نشان داد که کاهش درد در گروه مارکائین در 6 ساعت اول بعد از آرتروسکوپی به صورت معنی داری بیشتر از گروه مرفین بود. در سایر ساعات تفاوتی بین دو گروه وجود نداشت. هیچ عارضه جانبی ناشی از تزریق در دو گروه مشاهده نشد. سن و جنس و قد و وزن بیماران نیز در پاسخ درمانی آنها تاثیرگذار نبود.استنتاج: تزریق داخل مفصلی مارکائین در تسکین درد پس از آرتروسکوپی زانو در ساعت 6 پس از جراحی نسبت به مرفین موثرتر است و در ساعات بعدی تفاوتی بین دو دارو وجود ندارد. با توجه به نتایج به دست آمده جا دارد که تحقیقات بیشتری در زمینه درمان درد پس از عمل جراحی آرتروسکوپی انجام شود.

سابقه و هدف: آنتی بادی های مونوکلونال (Monoclonal) با توجه به اتصال اختصاصی به آنتی ژن، امروزه به عنوان ابزار تحقیقاتی و عوامل تشخیصی بهسازی می شوند. در این تحقیق آنتی بادی های مونوکلونال بر علیه سلول های سرطان روده تهیه شده و نشان دارسازی آن ها با رادیوایزوتوپ تکنسیم - 99m صورت گرفت.مواد و روش ها: این پژوهش در سه مرحله انجام شد که شامل تهیه سلول های هیبریدوما علیه سلول های سرطانی روده (HT29)، تولید آنتی بادی مونوکلونال با رشد هیبریدوما در محیط کشت و به دست آوردن خصوصیات آن و نشان دارسازی آن با تکنسیم- 99m و انجام آزمایش های کنترل کیفی می باشد.یافته ها: در این پژوهش سلول هیبریدومای D2 جهت تولید آنتی بادی مونوکلونال به دست آمد که ایزوتایپ آنتی بادی IgG1 و ثابت پیوستگی(Affinity) آن 7.2×109M-1 تعیین شد. این آنتی بادی قادر به شناسایی آنتی ژن رویانی سرطان (CEA) بود. بازده نشان دارسازی آنتی بادی مونوکلونال با در نظر گرفتن نتایج حاصل از آزمایش های کنترل کیفی، بیش از 90 درصد تعیین شد.استنتاج: آنتی ژن رویانی سرطان (CEA) پروتئینی غشایی با گلیکوزیلاسیون زیاد است. از کاربردهای بالینی رایج آنتی بادی ها علیه CEA، می توان به غربالگری سرطان در میان افراد جمعیت، تشخیص سرطان های بدخیم دستگاه گوارش، تکنیک های آسیب شناسی، تشخیص جایگاه تومور و درمان سرطان اشاره نمود. در این تحقیق یک آنتی بادی مونوکلونال نشان دار شده جدید تهیه شده است که می تواند در آینده به عنوان یک انتخاب مناسب برای ثبت تصاویر دو بعدی با پرتو - ایمنی (Radio Immunoscintigraphy) مورد استفاده قرار گیرد. 

سابقه و هدف: کاندیدا آلبیکنس به عنوان یکی از اعضای کوچک طبیعی ساکن (Microflor) بدن انسان می تواند باعث رهاسازی دایمی مواد حساسیت زا در افراد حساس و در نتیجه سبب تشدید بیماری های حساسیتی مزمن نظیر التهاب ارثی پوست  (Atopic Dermatitis) شود. هدف از مطالعه حاضرتعیین میزان شیوع IgE اختصاصی برعلیه کاندیدا آلبیکنس در بیماران مبتلا به التهاب ارثی پوست مراجعه کننده به بیمارستان بوعلی ساری طی سال های 85-1383 می باشد.مواد و روش ها: 120 بیمار مبتلا به التهاب ارثی پوست (52 مرد و 68 زن) مراجعه کننده به بیمارستان بوعلی ساری وارد مطالعـه شدند. طیف سنی بیماران 4 ماه تا 60 سال با میانگین 9/12 سال بود. معیارهای تشخیص برای بیماری، معیارهای هانیفین و راجکا (Hanifin & Rajka) بود. سرم این بیماران با استفاده از اسباب های اندازه گیری IgE کلی (RADIM) و بر اساس دستورالعمل کارخانه سازنده اندازه گیری شد و برای تعیین میزانIgE  اختصاصی از اسباب های (Kits) طراحی شده به وسیله IgE خاص حساسیت انسان(ALerCHEK'S Allergen specific human)  و بر اساس دستور کارخانه سازنده استفاده گردید.یافته ها: از مجموع 120 بیمار مورد مطالعه، در 37 نفر (8/30 درصد) سطح IgE کلی بیش از IU/ml 100 و در 44 نفر (7/63) درصد 20-100 IU/ml  و در 39 نفر (5/32 درصد) کمتر از  100IU/mlبود. از 68 بیمار زن، 20 نفر (4/29 درصد) و از 52 بیمار مرد 17 نفر (7/32 درصد) دارای IgE کلی بیش از 100IU/ml  بودند. از مجموع 120 بیمار مورد مطالعه 9 نفر (5/7 درصد) IgE اختصاصی بر علیه کاندیدا آلبیکنس را نشان دادند که از این تعداد 6 نفر (6/66 درصد) زن بودند.استنتاج: نتایج مطالعه حاضر در مقایسه با سایر تحقیقات، هماهنگی نسبی میزان IgE کلی را در بیماران نشان می دهد. اما درصد بیماران مبتلا به التهاب ارثی پوست با IgE اختصاصی بر علیه کاندیدا آلبیکانس در مطالعه حاضر پایین تر بود که به نظر می رسد عوامل مختلفی نظیر سن بیماران مورد مطالعه، شدت بیماری، روش ارزیابی IgE اختصاصی و همچنین سطح IgE کلی در آن تاثیرگذار باشد.

سابقه و هدف: فیشر آنال مزمن ایدیوپاتیک، بیماری طولانی مدتی است که با دفع دردناک مدفوع و خونریزی همراه است. هدف از انجام این مطالعه مقایسه تاثیر تزریق توکسین بوتولینیوم (BT) و جراحی در درمان بیماران مبتلا به این بیماری می باشد.مواد و روش ها : در یک کارآزمایی بالینی 40 بیمار مبتلا به CIAF ، به طور مساوی (هر گروه 20 نفر) تحت تزریق 20 واحد BT در دو طرف فیشر یا جراحی اسفنکتروتومی جانبی داخلی (LIS) قرار گرفتند. بیماران از نظر عوارض و بهبودی یک هفته، یک، دو و چهار ماه پس از درمان پیگیری شدند.یافته ها: میزان بهبودی در گروه LIS در ماه اول، 80 درصد (16 نفر) بود در حالی که گروه BT بهبودی نداشت (P<0.05) در ماه چهارم 17 نفر از گروه جراحی و 11 نفر از گروه BT بهبود یافته بودند (P=0.082)شدت درد در هفته اول در هر دو گروه به طور معناداری کاهش یافت (P<0.05) این کاهش در گروه BT تا ماه اول ادامه داشت و پس از آن تا پایان پیگیری کاهش معناداری نیافت. ولی به طور کلی میزان درد در تمام مراحل پیگیری در گروه LIS به طور معناداری کمتر از گروه BT بود (P<0.05) عوارض جانبی در دو گروه تفاوت معنادار نداشت.(P<0.05) استنتاج: بهبودی در بیماران پس از تزریق BT با LIS تفاوت معناداری نداشته ولی دیرتر ظاهر می شود. BT می تواند به عنوان اولین قدم درمانی برای بیماران CIAF انجام شود. جهت مشاهده اثرات درمانی آن پیگیری بیماران حداقل تا 4 ماه ضروری است.

سابقه و هدف: تزریق پروپوفول توام با درد و کاهش فشار خون است. سولفات منیزیم وکتامین هر دو اثرات آنتاگونیستی بر روی گیرنده ان - متیل - دی - آسپارتات (N-methyl-d-aspartate-receptor=NMDA) دارند و باعث بی دردی می شوند. هدف از این مطالعه، مقایسه اثرات بی دردی کتامین، لیدوکائین و منیزیم، حین تزریق پروپوفل می باشد.مواد و روش ها: 200 بیمار با کلاس یک و دو انجمن بی هوشی امریکا (ASA=American Social Anesthesia) که جهت انجام عمل جراحی چشمی (انحراف چشم) به صورت انتخابی (Elective) نامزد شده بودند، به طور تصادفی به چهار گروه پنجاه نفری تقسیم شدند. بیماران در گروه "م" 48/2 میلی مول منیزیم وریدی، در گروه "ک" 10 میلی گرم کتامین وریدی، در گروه " ل" 30 میلی گرم لیدوکائین یک درصد به صورت وریدی و در گروه "س" نرمال سالین دریافت کردند. همه داروهای مورد استفاده 5 سی سی بود و 30 ثانیه بعد، پروپوفل یک درصد به میزان 5 سی سی تزریق شد. جهت ارزیابی شدت درد در زمان استفاده از بیش دارو حین تزریق پروپوفول از یک مقیاس چهارگانه به صورت: بدون درد (میزان صفر)، درد خفیف (میزان یک)، درد متوسط (میزان دو) و درد شدید (میزان سه) استفاده شد.یافته ها: 88 درصد بیماران در گروه شاهد (دارو نما یا نرمال سالین) در مقایسه با 34 درصد در گروه سولفات منیزیم، 38 درصد در گروه کتامین و 18 درصد در گروه لیدوکائین، درد حین تزریق پروپوفول داشتند (P<0.01) در مقایسه با گروه سالین بروز درد خفیف، متوسط و شدید در گروه "ک"، " ل" و " م" کاهش معنی داری داشت (P<0.05).استنتاج: تزریق وریدی پیش داروی سولفات منیزیم، لیدوکائین وکتامین تاثیر تقریبا یکسانی در کاهش درد حین تزریق پروپوفول دارد.

سابقه و هدف: افزایش غلظت ذرات قابل استنشاق در هوا منجر به بیماری های ریوی و افزایش مرگ و میر در افراد جامعه و بخصوص شاغلین بخش های حمل و نقل شهری می شود. مطالعات اپیدمیولوژیکی انجام شده نشان می دهد که ذرات منتشر شده از وسایل نقلیه موتوری که در ترافیک (Traffic) جاده ای ایجاد می شود پتانسیل بیشتری را برای افزایش مرگ و میر و بستری شدن افراد در نتیجه بیماری های قلبی و عروقی دارد. افزایش ترافیک در شهرهای بزرگ باعث افزایش غلظت آلاینده ها و به خصوص ذرات قابل استنشاق در هوا می شود. در این بررسی میزان تماس رانندگان اتوبوس های شهری با ذرات قابل استنشاق  (PM10)و عوامل موثر بر آن مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: در این بررسی به وسیله یک دستگاه نمونه برداری و تجزیه مستقیم ذرات قابل استنشاق (MicroDust Pro) همراه با یک پمپ نمونه بردار فردی استانداردسازی شده (calibrated) با جریان هوای 2 لیتر بر دقیقه، غلظت ذرات (PM10) در هوای منطقه تنفسی رانندگان اتوبوس های شهر ساری در سه مسیر اصلی شهر در طول یکسال اندازه گیری شد و عوامل احتمالی موثر بر میزان تماس رانندگان دریک پرسشنامه ثبت گردید. یافته ها: میانگین غلظت ذرات قابل استنشاق (PM10) درمنطقه تنفسی رانندگان اتوبوس در ماه های مختلف متفاوت و در فصول پاییز و زمستان بیشتر بود و در برخی از روزها به حدود µgm-3  300 می رسید. تماس با این ذرات در هنگام عصر افزایش می یافت و بیشتر در مسیرهای با ترافیک سنگین مشاهده شد. عوامل دیگر چون بارندگی و دمای هوا، تعداد مسافر سوار شده به اتوبوس، سال تولید اتوبوس و سوار و پیاده کردن مسافر از جمله مهم ترین عوامل موثر در میزان تماس رانندگان اتوبوس با ذرات قابل استنشاق بود.استنتاج: تماس رانندگان اتوبوس های شهر ساری با ذرات قابل استنشاق (PM10) در زمان های مختلف متفاوت بوده و ناشی از وارد شدن این ذرات از هوای بیرون به داخل اتوبوس در هنگام سوار و پیاده شدن مسافر و انتشار مجدد ذرات ریز ته نشین شده می باشد.

سابقه و هدف: معده، شایع ترین و مناسب ترین عضوی است که جهت جایگزینی مری مورد استفاده قرار می گیرد. اکثر جراحان از روش های جراحی مختلف جهت کمک به تخلیه معده جایگزین شده نظیر برش عضلات طولی و حلقوی پیلور (Pyloromyotomy) یا ترحیم پیلور (Pyloroplasty) یا پیلوروپلاستی استفاده می کنند. هدف از این مطالعه، مقایسه میزان تخلیه معده و نیز عوارض پس از عمل جراحی دربین دو گروه از بیمارانی است که تحت عمل جراحی برداشتن مری (Esophogectomy) و جایگزینی با معده برای درمان سرطان مری قرار گرفته اند. در یک گروه از بیماران جهت کمک به تخلیه معده از روش برش عضلات طولیو حلقوی پیلور استفاده شد و در گروه دیگر از بیماران، هیچ روش جراحی کمک تخلیه ای بر روی معده جایگزین شده، انجام نشد.مواد و روش ها: بین سال های 1385-1382، مطالعه ای با ساختار کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو بی خبر کنترل شده، بر روی بیماران مبتلا به سرطان مری که نامزد عمل جراحی برداشتن مری و جایگزینی با معده بوده اند، جهت تبیین هدف مطالعه در مراکز درمانی ساری واقع در ساحل جنوبی دریای خزر طراحی گردید. در بین هفته های 8-6 پس از عمل جراحی، جهت بررسی میزان تخلیه معده جایگزین شده از اسکن رادیوایزوتوپ معده با مواد جامد نشان دار استفاده شد. کلیه بیماران به مدت شش ماه از نظر علایم بالینی، عوارض زودرس و عوارض دیررس بعد از جراحی مورد پی گیری قرار گرفتند.یافته ها: 30 بیمار در طی این مطالعه تحت عمل جراحی برداشتن مری و جایگزینی با معده قرار گرفته اند. 18 نفر (60 درصد) از بیماران مرد و 12 نفر (40 درصد) زن با میانگین سنی 21/7±46/62 سال و محدوده سنی 73-41 سال بوده اند. 23 نفر (7/76 درصد) از بیماران مبتلا به سرطان سلول سنگفرشی مری و 7 بیمار (3/23 درصد) هم مبتلا به آدنوکارسینوم مری بوده اند. از مجموع 30 بیمار، در 16 مورد (3/53 درصد) تومور در ناحیه سینه ای میانی و در 14 مورد (7/46 درصد) در ناحیه سینه ای تحتانی و کاردیا بوده است. در بیماران تحت برش عضلات طولی و حلقوی پیلور شده، 11 بیمار (3/73 درصد) دارای تخلیه تاخیری معده بوده، در حالی که در گروه بیماران بدون برش عضلات فوق، 9 بیمار (60 درصد) دارای تخلیه تاخیری بوده است. بین دو گروه، هیچ تفاوت معنی داری در میزان تخلیه معده و عوارض ایجاد شده بعد از عمل جراحی به دست نیامد.استنتاج: با توجه به عدم وجود تفاوت در بین بیماران دو گروه از نظر میزان تخلیه معده پس از عمل جراحی و نیز همراه بودن عوارضی همچون سندرم دامپینگ و پس زدن ترشحات معدی و صفراوی از مری به معده با اعمال جراحی زهکشی (Drainage) معده، می توان از جایگزینی مری با معده بدون کاربرد روش های زهکشی معده استفاده کرد.

سابقه و هدف: این مطالعه جهت بررسی ارتباط بین اندکس توده بدن(BMI) و پروتئین واکنش سی(CRP) با مدت زمان تهویه مکانیکی در بیماران ترومائی حین پذیرش به واحد مراقبت های ویژه طراحی گردید. با توجه به ارتباط نارسایی تنفسی با ضریب بررسی نارسایی متوالی ارگان ها(SOFA) ، قدرت پیش بینی کنندگی آنها نیز با هم مقایسه شد.مواد و روش ها: مطالعه از نوع مشاهده ای - آینده نگر می باشد. که در واحد مراقبت های ویژه مرکز پزشکی الزهرا دانشگاه اصفهان انجام شد. بیماران در زمان پذیرش به واحد مراقبت های ویژه تروما بر اساس مدت زمان تهویه مکانیکی به دو گروه الف (کمتر یا مساوی 7 روز) و ب (بیشتر از 7 روز) تقسیم شدند. شدت ناخوشی بیماران از طریق محاسبه ضریب اصلاح شده تروما (RTS) در اولین روز بستری در واحد مراقبت های ویژه تعیین گردید. وضعیت بیولوژیکی بیماران باتعیین متوالی سطح سرمی پروتئین واکنش سی در زمان پذیرش، 48 و 72 ساعت بعد، در زمان شروع و جداسازی از تنفس مکانیکی پیگیری شد. در زمان شروع و قطع تهویه مکانیکی نیز شاخص توده بدن، آلبومین سرمی و ضریب بررسی نارسایی متوالی ارگان ها ثبت گردید.یافته ها: تفاوت معنی داری در داده های دموگرافیکی یا ضریب اصلاح شده تروما بین دو گروه وجود نداشت (P>0.05). حین قطع تهویه مکانیکی ضریب بررسی نارسایی متوالی اورگان ها، شاخص توده بدن، آلبومین سرمی، پروتئین واکنش سی سرمی به طور معنی دار در گروه ب در مقایسه با گروه الف بالاتر بود (P<0.01). فراوانی بروز شاخص توده بدن پایین (کمتر و مساوی 20 کیلوگرم/ مترمربع) یا پروتئین واکنشی سی سرمی بالا (بیش از 10 میلی گرم/ لیتر) حین شروع تهویه مکانیکی به ترتیب 2/72 درصد (72/52) و 9/81 درصد (72/59) بود. فراوانی بروز شاخص توده بدنی پایین یا پروتئین واکنش سی سرمی بالا در گروه ب به طور معنی داری حین شروع و قطع تهویه مکانیکی بالاتر ازگروه الف بود (P<0.05). پروتئین واکنش سی سرمی یا شاخص توده بدنی حین قطع تهویه مکانیکی ویژگی بالاتری برای پیش بینی تهویه مکانیکی به مدت بیش از 7 روز داشت. در زمان قطع تهویه مکانیکی ضریب بررسی نارسایی متوالی اورگان ها، آلبومین سرمی، پروتئین واکنش سی سرمی و شاخص توده بدنی به طور معنی داری تمایز خوبی (سطح زیر منحنی بیش از 0.5) داشت. میانگین سطح پروتئین واکنش سی در 72 ساعت پس از پذیرش به واحد مراقبت های ویژه یا حین قطع تهویه مکانیکی در گروه ب به طور معنی دار بالاتر از گروه الف بود (P<0.01).  قوی ترین شاخص در پیش بینی تهویه مکانیکی بمدت بیش از 7 روز پروتئین واکنش سی سرمی و حین قطع تهویه مکانیکی اندکس توده بدنی بود.استنتاج : در مقایسه با ضریب بررسی نارسائی متوالی ارگان ها، جهت محاسبه خطر تهویه مکانیکی طولانی مدت هر دو شاخص توده بدن و پروتئین واکنش سی سرمی را می توان بکار برد. حفظ سطح شاخص توده بدنی یا پروتئین واکنش سی سرمی در حد نرمال می تواند طول مدت تهویه مکانیکی را کوتاه کند.