فیزیولوژی ورزش و فعالیت بدنی
سال:1397 | دوره:11 | شماره:1 |تعداد مقالات:12

هدف هدف از انجام این پژوهش تعیین اثر تمرین تناوبی با شدت بالا در محیط طبیعی و گرم بر تغییرات سطوح سرمی BDNF مردان سالم بود. روش 24 دانشجوی پسر رشته تربیت بدنی بطور تصادفی به سه گروه تمرین در محیط گرم، تمرین در محیط طبیعی و کنترل تقسیم شدند. گروه تمرین 12 جلسه طی دو هفته متوالی تمرین کردند. مقادیر BDNF به روش الایزا سنجیده شد و داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس یک طرفه تحلیل شدند. یافته ها پس از یک جلسه فعالیت مقدار BDNF در دو گروه تمرینی در مقایسه با پیش آزمون افزایش معناداری داشت. البته این تغییرات در گروه محیط گرم در مقایسه با محیط طبیعی تفاوت معناداری نداشت (p=0/262). علاوه بر این در دو گروه تمرینی بعد از گذشت دو هفته از فعالیت در مقدار BDNF افزایش معناداری مشاهده شد. همچنین دو هفته تمرین بر سطوحBDNF بین گروه های تمرینی و کنترل نیز تفاوت معنادار بوجود نیاورد (p=0/267). نتیجه گیری به نظر می رسد که فعالیت تناوبی صرف نظر از اینکه در محیط طبیعی یا گرم انجام گیرد باعث افزایش مقدارBDNF می شود. همچنین به نظر می رسد تمرین در محیط گرم فشار نسبتا بالاتری را فراهم می کند که شاید در طولانی مدت بتواند سازگاری های گسترده تری را ایجاد کند.

هدف از این پژوهش بررسی اثرات برنامه های ورزشی استقامتی و مکمل آهن بر روی برخی از فاکتورهای تنفس سلولی در موش های صحرایی نر می باشد. روش شناسی: در این مطالعه ی تجربی، چهل موش نر (نژاد ویستار14848؛ میانگین وزن 67/22± 55/321 گرم) به چهار گروه تقسیم شدند. گروه تجربی I برنامه های ورزشی استقامتی را به مدت 12 هفته بر روی تردمیل انجام می دادند (با شدت 32 متر در دقیقه، 60 دقیقه در هر جلسه و 5 جلسه در هفته) (T). گروه تجربی II تحت همان برنامه تمرینی، اما روزانه 800 میکروگرم مکمل آهن (سولفات فرو) دریافت می کردند (Ti). گروه کنترل I در مدت 12 هفته بدون تمرین (غیرفعال) بودند (S)؛ و گروه کنترل II ضمن این که تمرین نمی کردند، اما، روزانه 800 میکروگرم مکمل آهن دریافت می کردند (Si). پس از 12 هفته نمونه های خونی و بافت عضلانی موردپژوهش قرار گرفتند. داده ها توسط آنالیز واریانس یک سویه (آنوا) و کروسکال-والیس موردآزمون قرار گرفتند (05/0>P). یافته ها یافته های آماری نشان داد که غلظت فریتین خون تنها در گروه تجربی I و وزن مطلق عضله ی نعلی و غلظت سیتوکروم اکسیداز تنها در گروه تجربی II نسبت به دیگر گروه ها معنی دار بود (05/0>p). همچنین، هایپرتروفی عضلانی، دانسیته ی شبکه ی مویرگی، و چگالی میتوکندریایی گروه های تجربی با گروه کنترل تفاوت معنی داری داشتند (05/0>p)؛ اما این اختلاف ها در بین هر دو گروه های تجربی معنی دار نبودند. باوجوداین، توده ی بدنی، وزن نسبی عضله ی نعلی، و ماکزیمم اکسیژن مصرفی موش های گروه تجربی تفاوت معنی داری را هم با گروه های کنترل و هم در بین گروه های تجربی با یکدیگر داشتند (05/0>p). نتیجه گیری به نظر می رسد که مصرف مکمل آهن در طی ورزش می تواند موجب بهبود برخی از شاخصه های تنفس سلولی، هایپرتروفی، و ظرفیت هوازی می گردد؛ درصورتی که، این بهبودها در شرایط بی تمرینی به وجود نمی آیند.

هدف: تحقیق حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین عضلات تنفسی با دو پروتکل متفاوت بر فاکتورهای ریوی و عملکردی بازیکنان فوتبال بود. روش شناسی: 30 فوتبالیست آماده و جوان (19-16 ساله) به 3 گروه تجربی A، تجربی B و کنترل تقسیم شدند. هر 3 گروه تمرین عادی فوتبال 5 روز در هفته خود را داشتند. همه ی گروه ها 5 بار در هفته و 2 بار در روز به تمرین عضلات تنفسی پرداختند. در هر جلسه تمرین عضلات تنفسی گروه تجربی A تعداد 30 نفس را در 55 درصد حداکثر دم بیشینه (MIP)، تجربی B تعداد 50 نفس را در 40 درصد MIP و گروه کنترل تعداد 30 نفس را در 15 درصد MIP انجام دادند. آزمون های MIP، اسپیرومتری، یویو سطح یک، آزمون وامانده ساز تناوبی استقامتی (RHIET) و آزمون رست قبل و بعد از هشت هفته تمرین عضلات تنفسی به انجام رسید. برای تحلیل داده ها از آنوای یکراهه استفاده شد. نتایج: در پژوهش حاضر نشان داده شد که هشت هفته تمرین عضلات تنفسی MIP و مسافت دویدن را افزایش و سطح لاکتات خون، میزان درک فشار، درک تنگی نفس و شاخص خستگی دوی سرعت مکرر را در گروه های تجربی A و B در مقایسه با گروه کنترل کاهش داد (05/0P<) اما تاثیری روی VC، FVC، FEV1، PEF، MVV، میانگین توان و اوج توان نداشت (05/0P>). بحث و نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد تمرین عضلات تنفسی مکملی مناسب برای افزایش عملکرد بدنی بازیکنان فوتبال است و بایستی شامل در برنامه ی بدنسازی آنها گردد.

هدف خون به عنوان حامل اکسیژن، دی اکسید کربن و دیگر مواد مورد نیاز بافت ها بسیار مهم است. هماتولوژی ورزشی یک شاخه جدید از فیزیولوژی ورزش است، که سابقه آن در جهان بیش از 30 سال نمی باشد. فعالیت های ورزشی احتمالا می توانند بر شاخص های خونی مرتبط با عملکرد اثر بگذارند. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر شش هفته تمرین مقاومتی با ترتیب حرکتی متفاومت بر تغییرات هماتولوژیک (شامل هموگلوبین، هماتوکریت، تعداد گلبول های قرمز، تعداد گلبول های سفید، میانگین حجم گویچه ای، میانگین هموگلوبین گویچه ای، میانگین غلظت هموگلوبین گویچه ای، پهنای توزیع گلبول قرمز، تعداد پلاکت و حجم متوسط پلاکتی) در دختران دارای اضافه وزن (شاخص توده بدن بین 30-25 کیلوگرم بر متر مربع) بود. مواد و روش ها 31 دانشجوی دارای اضافه وزن انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه: تجربی 1 (شروع حرکات از عضلات بزرگ به عضلات کوچک، 10 نفر)، تجربی 2 (شروع حرکات از عضلات کوچک به عضلات بزرگ، 11نفر) و کنترل (بدون هیچ برنامه تمرینی، 10 نفر) قرار گرفتند. برنامه تمرین مقاومتی شامل 6 هفته (3 جلسه در هفته) بود. متغیرهای هماتولوژیک قبل و پس از دوره ی تمرینی در شرایط استراحتی اندازه گیری شدند. یافته ها یافته های تحقیق با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه نشان داد، متغیرهای هماتولوژیک مورد بررسی در تحقیق حاضر، بین سه گروه تفاوت معناداری نداشتند. نتیجه گیری در کل یافته های حاضر نشان داد اجرای برنامه میان مدت تمرین مقاومتی و همچنین تغییر در شیوه اجرای حرکات مقاومتی-هیچ کدام-تاثیری بر پاسخ های هماتولوژیک ندارند.

مقدمه تحقیق حاضر جهت تعیین پاسخ های متابولیکی به تزریق گلوکز (هایپرگلیسیمیا) طی فعالیت ورزشی در مردان مسن طراحی گردید. مواد و روش ها هشت مرد سالم (میانگین سن 2/5± 3/63 سال) بطور داوطلبانه در این تحقیق و در دو جلسه مجزا به فاصله یک هفته به آزمایشگاه فیزیولوژی مراجعه کردند. آزمودنی ها در هر جلسه 40 دقیقه فعالیت ورزشی بر روی دوچرخه با 60 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی بعد از 30 دقیقه تزریق گلوکز یا دارونما اجرا کردند. فاکتورهای تنفسی در طی فعالیت اندازه گیری شدند و 4 نمونه خونی قبل از تزریق گلوکز، بعد از اتمام 30 دقیقه ترزیق گلوکز، در دقیقه 20 فعالیت، و سریعا بعد از اتمام فعالیت برای اندازه گیری فاکتورهای متابولیکی، گرفته شد. اکسیداسیون چربی و کربوهیدرات با استفاده ار گازهای تنفسی دیاکسید کربن و اکسیژن مصرفی محاسبه گردید. یافته ها آنالیز آماری داده ها افزایش معنی دار (p<0. 05) انسولین و گلوکز و کاهش اسید چرب آزاد غیراستریفیه و گلیسرول را طی فعالیت ورزشی بعد از تزریق گلوکز نشان داد اما تاثیر معنی داری بر سوخت چربی و کربوهیدرات مشاهده نگردید. نتیجه گیری اگر چه تحقیقات قبلی بر روی جوانان نشان داده اند که سوخت چربی و کربوهیدرات بعد از تزریق گلوکز تغییر پیدا کرده است. اما در تحقیق حاضر در مردان مسن علیرغم تغییرات متابولیکی در طی فعالیت ورزشی بعد از تزریق گلوکز، اکسیداسیون چربی و کربوهیدرات تغییر معنی داری نداشت.

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر تمرین هوازی و هوای آلوده به ذرات کربن سیاه بر بیان ژنهای NF-κ B و TNF-α هیپوکامپ مغز موشهای صحرایی نر بود. روش ها بیست و چهار موش صحرایی نر ویستار )با میانگین توده بدنی 97 / 26 ± 29 / 279 گرم( بهطور تصادفی در چهار گروه: الف-بدون تمرین و بدون قرار گرفتن در معرض هوای آلوده به ذرات کربن سیاه؛ ب-تمرین هوازی؛ ج-قرار گرفتن در معرض ذرات؛ و د-تمرین و با قرار گرفتن در معرض ذرات کربن سیاه قرار گرفتند. برای قرار دادن حیوانات در معرض ذرات کربن سیاه با قطر کمتر از 10 میکرون از دستگاه تزریق ذرات و اتاقک استفاده شد. مدت تمرین هوازی با 50 درصد سرعت بیشینه هر گروه 4 هفته بود و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و قرارگیری در معرض ذرات کربن سیاه حیوانات قربانی شدند. با استفاده از روش Real time-Pcr بیان ژن NF-κ B و TNF-α در بافت هیپوکامپ موشها ارزیابی شد. برای تعیین معنادار بودن تفاوت بین گروه ها از تحلیل واریانس دوطرفه و آزمون تعقیبی LSD استفاده شد. نتایج تفاوت معناداری بین گروه های الف و ب ) 001 / 0 = P (، الف و د ) 003 / 0 = P ( در مقدار TNF-α وجود داشت. تفاوت معناداری نیز بین گروه های الف و ب ) 008 / 0 = P( در مقدار NF-κ B دیده شد. نتیجه گیری چهار هفته تمرین هوازی و هوای آلوده به ذرات کربن سیاه باعث تعدیل عوامل التهابی NF-κ B و TNF-α میشود. به نظر میرسد این تغییرات در بخشی با کاهش خطر ابتلا به بیماری های عصبی مغزی همراه باشد.

هدف هدف از این پژوهش، مقایسه تاثیر دو نوع برنامه تمرین مقاومتی به صورت معلق و ثابت بر مهارت های فوتبالی کودکان پسربود. روش بدین منظور30 کودک (میانگین سنی 55/0 3/12) که سابقه انجام تمرین های مقاومتی را نداشتند اما بطور منظم هفته ای سه جلسه در تمرینات فوتبال شرکت می کردند به صورت تصادفی در سه گروه 10 نفره تمرین های مقاومتی در سطوح معلق، تمرین های مقاومتی در سطوح ثابت و کنترل قرار گرفتند. پروتکل تمرین هشت هفته ای بر روی دو سطح معلق (با استفاده از TRX) و ثابت با حرکات مشابه (با استفاده از وزن بدن)، و برمبنای توصیه های ACSM برای تمرین های مقاومتی کودکان به صورت فزاینده طراحی شد. به منظور اندازه گیری مهارت های فوتبالی، مجموعه آزمون های فوتبالی مور کریستین مورداستفاده قرارگرفت. جهت بررسی تاثیر نوع تمرین بر متغیرهای پژوهش، از آنالیز واریانس یک طرفه مستقل (با روش دلتا) استفاده شد. نتایج نتایج پژوهش نشان داد مهارت های فوتبالی برد شوت، دقت شوت، دقت پاس و دریبلینگ در گروه تمرین در سطوح معلق در مقایسه با تمرین در سطوح ثابت افزایش معنی داری داشت(05/0P<). نتیجه گیری بنابراین، با توجه به کم خطر بودن، کم هزینه بودن و مفرح بودن؛ و بر اساس نتایج پژوهش حاضر و پژوهش های قبلی، مبنی بر کارایی بیشتر تمرین های مقاومتی معلق نسبت به تمرین با وزن بدن برای کودکان، می توان از این تمرین ها برای بالا بردن مهارت های فوتبالی کودکان استفاده کرد.

مقدمه یکی از تمرینات ورزشی که امروز برای افزایش آمادگی ورزشکاران بسیار مورد استفاده قرار میگیرد، تمرینات تناوبی شدید (HIIT) میباشد اما شدت بالای این تمرینات میتواند به بافتهای دیگر مانند کبد آسیب برساند. در مقابل به نظر میرسد عصاره چای سبز بتواند کبد را در برابر انواع آسیبهای محیطی حفظ نماید. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر مکمل چای سبز بر دو آنزیم ALT وAST به عنوان شاخصهای آسیب کبد بعد از تمرینات تناوبی شدید بر روی فوتبالیستهای حرفهای بود. مواد و روش ها شرکت کنندگان این مطالعه نیمه تجربی، مردان بازیکن فوتبال از تیم گل گهر سیرجان بودند. بدین منظور 16 نفر (سن31/2 ± 25/23 سال، وزن 42/5 ± 50/68 کیلوگرم، قد 24/12 ± 175 سانتی متر) در دوگروه انتخاب شدند. آزمون در دو نوبت، انجام و در هر نوبت 5 دقیقه قبل و بعد و24 ساعت بعد از آزمون از بازیکنان خون گرفته شد. پروتکل تمرینی شامل 4 ست یک دقیقهای بود که در فاصله 50 متر رفت و برگشت با شدت بالاتر از 90 درصد VO2maxبا 2 دقیقه استراحت بین هر فعالیت با شدت کم(50 تا 60 درصد VO2max) صورت گرفت که در کل شامل 4 دقیقه فعالیت و 8 دقیقه استراحت فعال بود. بعد از 14روز، شرایط تکرار شد با این تفاوت که گروهی که دارونما گرفته بودند این مرتبه مکمل چای سبز مصرف میکردند. تجزیه و تحلیل داده های آماری با استفاده از آزمون t همبسته برای تعیین تفاوت بین گروهی انجام شد. یافته ها نتایج آماری، نشان دهنده تفاوت معنادار بین گروه مکمل و دارو نما بود. بر همین اساس آنزیم AST در گروه مکمل بلافاصله و 24 ساعت پس از فعالیت به صورت معناداری از گروه دارونما پایین تر بود (به ترتیب (001/0=p) و (02/0=p)). آنزیم ALT نیز در گروه مکمل بلافاصله پس از فعالیت از مقادیر کمتری در مقایسه با گروه دارونما برخوردار بود (012/0=p) و در مقادیر 24 ساعت پس از فعالیت هیچگونه تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری با توجه به معنادار بودن نتایج پژوهش به نظر میرسد عصاره چای سبز موجب کاهش شاخصهای آسیب کبدی بعد از تمرینات تناوبی شدید میشود.

هدف مسابقات پارالمپیک مهمترین مسابقات ورزشی جهان برای افراد کم توان جسمی است که هر چهار سال یک بار به طور منظم برگزار می شود. حضور در رقابت های ورزشی و عملکرد عالی نیازمند جنبه های متفاوتی از جمله تغذیه صحیح است. در این راستا هدف از مطالعه حاضر بررسی وضعیت درشت مغذی ها و هزینه انرژی ورزشکاران نخبه پارالمپیک شهر تبریز می باشد. روش شناسی: 35 نفر ورزشکار نخبه پارالمپیک (مرد و زن به ترتیب: شاخص توده بدنی: 8/25 و 9/22 کیلوگرم بر متر مربع، درصد چربی: 6/22 و 6/28 درصد، نسبت دور کمر به دور لگن: 96/0 و 85/0) فرم رضایت نامه و مشخصات عمومی، فرم های ثبت سه روزه غذا و فعالیت را تکمیل کردند. مقدار دریافت درشت مغذی ها، فیبر، کالری دریافتی، هزینه انرژی و مقدار انرژی وعده های مختلف در نرم افزار نوتریشن 4 محاسبه گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی استفاده شد. نتایج میانگین کالری دریافتی و هزینه انرژی روزانه مردان و زنان: (مردان: 7/3573، 2/3179 و زنان: 7/2191، 6/2165 کیلوکالری در روز) و توزیع انرژی از زیاد به کم در مردان در وعده های صبحانه، ناهار، شام، میان وعده ها و در زنان در وعده های ناهار، شام، صبحانه و میان وعده ها بود. مقدار دریافت درشت مغذی ها در همه ورزشکارانپارالمپیکی بالاتر از مقادیر مرجع بود. مقدار فیبر دریافتی در مردان کمتر از مقادیر مرجع بود بحث و نتیجه گیری مقدار دریافت درشت مغذی ها در ورزشکاران نخبه پارالمپیک شهر تبریز بیشتر از مقادیر مرجع بود. بنابراین کنترل و بازبینی رژیم غذایی ورزشکاران نخبه پارالمپیک ضروری به نظر می رسد.

هدف در تحقیق حاضر تاثیرهشت هفته تمرین هیپوکسی اینتروال (روش کنترل تنفس) بر سطح سرمی عامل نوروتروفیک مشتق از مغزدر زنان فعال مورد بررسی قرار گرفت. روش شناسی: تعداد 14 نفر از زنان فعال به طور تصادفی در دو گروه کنترل(هفت نفر) و تجربی(هفت نفر) جایگزین شدند. گروه کنترل به مدت هشت هفته دویدن اینتروال را تحت شرایط عادی و گروه تجربی دویدن اینتروال را در شرایط هیپوکسی انجام دادند. نمونه ی خونی جهت تعیین مقدار سطوح سرمی عامل نوروتروفیک مشتق از مغز در آغاز دوره ی تمرینی و 24 ساعت پس از آخرین جلسهی تمرینی در هفته هشتم از هر دو گروه گرفته شد. برای بررسی نرمال بودن توزیع داده ها ازآزمون گلموگروف-اسمیرنوف و بررسی همگن بودن واریانس گروه ها از آزمون لوین استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات (مقایسه ی بین و درون گروهی) از روش های آماری تیهمبسته و مستقل در سطح معناداری(05/0≥ P) استفاده شد. نتایج نتایج تحقیق نشان داد که سطوح سرمی عامل نروتروفیک مشتق از مغز پس از هشت هفته تمرین هیپوکسی اینتروال در مقایسه با تمرین اینتروال افزایش معناداری یافته است. در این راستا بررسیاختلاف بینگروهی نشان داد که بین پسآزمون گروه کنترل و تجربی اختلاف معنی داری وجود دارد (036/0≥ P). همچنین نتایجبررسی اختلاف درونگروهی نشان داد که بین پیشآزمون و پسآزمون گروه کنترل بعد از هشت هفته دویدن اینتروال اختلاف معنی داری وجود نداشت (157/0P=)، در صورتی که در مورد گروه تجربی بعد از هشت هفته دویدن هیپوکسی اینتروال این اختلاف قابل ملاحظه بود (011/0≥ P). بحث و نتیجه گیری در مجموع، نتایج به دست آمده از این پژوهش به استناد داده های جمع آوری شده نشان داد که انجام هشت هفته تمرین هیپوکسی اینتروال نسبت به تمرین اینتروال بر افزایش سطح سرمی عامل نوروتروفیک مشتق از مغز زنان فعال تاثیر بیشتری داشته است.

هدف تحقیق: نقطه شکست ضریان قلب (HRDP) یکی از روش های برآورد آستانه بی هوازی در طول تمرین است، که برای برنامه ریزی شدت تمرینات از اهمیت فراوانی برخوردار است. هدف از مطالعه حاضر بررسی ارتباط بین نقطه شکست ضربان قلب (HRDP) با استفاده از مدل کوتاه بیش ترین فاصله (S. Dmax) با دومین آستانه تهویه ای (VT2) بود. روش تحقیق: 21 نفر مرد غیرفعال داوطلب (میانگین ± انحراف معیار؛ سن 31/1± 9/19 سال، قد 3/5± 4/173 سانتی متر، وزن 9/8± 9/67 کیلوگرم، اکسیژن مصرفی بیشینه 52/0± 08/3 لیتر بر دقیقه) آزمون ورزشی فزاینده نوارگردان را تا رسیدن به واماندگی اجرا کردند. برای تعیین HRDP، ضربان قلب آزمودنی ها به وسیله دستگاه پولار ثبت و با استفاده از برنامه رایانه ای طراحی شده آنالیز شد. گازهای تنفسی در طول آزمون فزاینده توسط دستگاه گاز آنالایزر اندازه گیری شد. از مدل گرافیکی بلاند-آلتمن و روش آماری همبستگی درون خوشه ای(ICC) برای پردازش داده ها استفاده شد. نتایج HRDP در تمامی آزمودنی های پژوهش حاضر مشاهده شد. تفاوت معنی داری بین متغیرهای ضربان قلب، اکسیژن مصرفی، تهویه، حجم جاری و تواتر تنفسی مطابق با HRDP و VT2 وجود نداشت (05/0< p). همچنین نتایج آزمون ICC و نمودارهای بلاند-آلتمن نشان داد که همگرایی بالایی بین ضربان قلب (b. min-1 ICC= 0. 866; ± 1. 96; 95% CI=-7. 2 to 6. 7) و اکسیژن مصرفی (ICC= 0. 963; ± 1. 96; 95% CI=-3. 2 to 3. 5 ml. kg-1. min-1 ) اندازه گیری شده در HRDP و VT2 وجود دارد. بحث و نتیجه گیری با توجه به نتایج این تحقیق، می توان نتیجه کرفت که S. Dmax روش مطمئنی برای جایگزین روش های تهاجمی، پرهزینه و وقت گیر است. بنابراین، می توان از روش S. Dmax برای تعیین آستانه بی هوازی در مردان جوان سالم استفاده کرد.

هدف هدف از تحقیق حاضر بررسی مقایسه تاثیر هشت هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر وضعیت اکسیدانت، آنتی اکسیدانت و نیمرخ لیپیدی در دختران چاق بود. روش تحقیق: بدین منظور، 30زن چاق ( سن 5± 30 سال، قد 2± 60/1 متر و شاخص توده بدنی33-31 کیلوگرم/مجذور متر ) انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه تمرین هوازی، مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. گروه های تجربی، تمرین هوازی روی تردمیل با شدت60 تا 75% ضربان قلب ذخیره و تمرین مقاومتی با شدت 55 تا 75% 1RM به مدت هشت هفته انجام دادند. نمونه های خون آزمودنی ها 48 ساعت قبل و بعد از پروتکل تمرینی و 12 ساعت ناشتا جمع آوری شد. تحلیل داده ها با استفاده از آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی توکی در سطح 05/0P≤ انجام شد. یافته ها نتایج نشان داد سطوح مالون دی آلدئید، سوپراکسیددیسموتاز و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام پلاسما در دختران چاق در گروه تمرین هوازی نسب به گروه کنترل معنادار بود(05/0P≤ ). با این وجود، بین اثر هشت هفته فعالیت هوازی و مقاومتی بر نیتریک اکساید پلاسما در دختران چاق تفاوت معناداری وجود نداشت (069/0P=). نتیجه گیری به نظر می رسد تمرین هوازی می تواند موجب ایجاد تغییرات قابل توجه در دستگاه اکسایشی و ضد اکسایشی بدن گردد وبا تعدیل نیمرخ لیپیدی، خطر بیماری قلبی عروقی در افراد دارای چاقی را کاهش دهد.