علوم زیستی ورزشی
سال:1399 | دوره:12 | شماره:4 |تعداد مقالات:8

هدف از پژوهش حا ضر، برر سی تاثیر تعاملی 6 هفته تمرین ا ستقامتی و تزریق ا سترویید ا ستانوزولول بر تغییرات مقادیر سرمی آنزیم های آلانین آمینوتران سفراز، آ سپارتات آمینوتران سفراز و آلکالین ف سفاتاز در موش های صحرایی نر سالم بود. بدینمنظور 32 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با سن 12 هفته و میانگین وزن اولیه 16± 289گرم به چهار گروه تقسیم شدند: دارونما (8=n) تمرین+دارونما (8=n) تمرین+استانوزولول (8=n) و استانوزولول (8=n. (موشهای دریافتکننده استرویید هفتهای یک بار تزریق درونعضلانی استانوزولول (5 میلیگرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) داشتند، گروه های بدون دارو، به همان مقدارروغن آراشیذ را به عنوان دارونما دریافت کردند. حیوانات گروه تمرین به مدت 6 هفته و 5 جل سه در هفته، تحت برنامه تمرین پی شرونده ا ستقامتی تا سقف شدت 70 تا 75 در صد VO2max روی تردمیل دویدند. مقادیر سرمی آلانین آمینوترانسفراز، آسپارتات آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز به روش الایزا سنجیده شد. برای تعیین طبیعی بودن توزیع داده ها از آزمون KS و برای مشخص کردن توزیع پراکندگی یکسان گروه ها از آزمون ل ون استفاده شد. همچنین داده ها با آنالیز واریانس یکطرفه در سطح 05/0

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر 8 هفته تمرین مقاومتی بر مقادیر سرمی IL-15، IL-6، TNF-α و مقاومت به انسولین در مردان سالمند دیابتی نوع 2 بود. بدین منظور، 20 مرد سالمند مبتلا به دیابت نوع 2 (سن 97/4± 45/72 سال، وزن 57/12± 70/79 کیلوگرم، BMI 07/91± 4/27 کیلوگرم) انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه تمرین مقامتی (10 نفر) و کنترل (10 نفر) قرار گرفتند. گروه تمرین مقاومتی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هر هفته، 8 حرکت را 3 ست با 10 تکرار با 70 درصد 1RM اجرا کردند. از آزمون ANCOVA و T همبسته برای تحلیل داده ها استفاده و سطح معنا داری 05/0 درنظر گرفته شد. در حالت پایه و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی نمونه های خون جمع آوری و مقادیر سرمی IL-15، IL-6، TNF-α ، انسولین، گلوکز به روش الایزا اندازه گیری شد. نتایج تحلیل آماری نشان داد که 8 هفته تمرین مقاومتی به طور معناداری مقادیر سرمی IL-15 را افزایش و مقادیر انسولین، گلوکز و مقاومت به انسولین را کاهش داد. با این حال، تاثیر معناداری بر مقادیر سرمی IL-6 و TNF-α نداشت. براساس نتایج پژوهش حاضر، به نظر می رسد که تمرین مقاومتی می تواند با افزایش مقادیرIL-15 به بهبود مقاومت به انسولین در مردان سالمند دیابتی نوع 2 منجر شود.

هدف پژوهش حاضر، بررسی میزان تغییرات آنزیم های کراتین کیناز لاکتات دهیدروژناز آسپارتات آمینوترانسفراز و آلانین آمینوترانسفراز نسبت به ریکاوری با دو نوع فوم غلتان پس از یک جلسه تمرین وامانده ساز در مردان فوتسالیست بود. آزمودنی ها 24 نفر از بازیکنان فوتسال لیگ اصفهان با میانگین سنی 34/2 ± 08/26سال و قد 58/3± 03/179سانتی متر بودند که به طور تصادفی به سه گروه (فوم نرم، فوم سخت، کنترل) تقسیم شدند. آزمودنی ها، تمرین وامانده ساز را انجام دادند، سپس گروه فوم نرم و فوم سخت پروتکل ریکاوری را به مدت ده دقیقه و با تناوب 45 ثانیه فشار بر روی عضله و15 ثانیه استراحت انجام دادند و گروه کنترل طی این مدت به استراحت پرداختند. آنزیم های موردنظر طی چهار مرحله (حالت پایه، بلافاصله پس از ورزش، بلافاصله پس از ریکاوری و 24 ساعت پس از تمرین) اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون شاپیروویلک و لوین و موخلی در سطح معناداری (05/0>P) تجزیه وتحلیل شد. نتایج نشان داد با اینکه فعالیت تمام آنزیم های پژوهش حاضر پس از انجام ریکاوری در هر دو گروه فوم نرم و فوم سخت به طور معناداری کاهش یافت، اما در تغییرات این شاخص ها بین دو گروه فوم نرم و فوم سخت تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0>P). تمام تغییرات آنزیم ها به استثنای لاکتات دهیدروژناز در 24 ساعت پس از ورزش برای هر دو گروه فوم نرم و فوم سخت نسبت به گروه کنترل معنادار بود (001/0>P). استفاده از روش ریکاوری فعال با استفاده از فوم غلتان در مقایسه با ریکاوری غیرفعال سبب کاهش هرچه بیشتر شاخص های آسیب عضلانی و برگشت سریع تر ورزشکاران به حالت پایه خواهد شد.

بتاآلانین مکملی است که سبب کاهش خستگی می شود. این مکمل می تواند در افراد به بهتر شدن رکورد و ضربان قلب منجر شود. هدف تحقیق حاضر، بررسی تاثیر مصرف مقادیر متفاوت مکمل بتاآلانین بر شاخص های عملکردی در پی آزمون تایم تریل یک کیلومتر در دختران ورزشکار است. بدین منظور، 30 نفر از دختران ورزشکار شیراز (میانگین سنی 4± 23 سال و میانگین وزنی 7± 58 کیلوگرم) به صورت تصادفی به دو گروه دوز بالای مکمل و دوز پایین مکمل تقسیم شدند. آزمودنی ها در هفته اول دارونما (شربت پرتقال) و در هفته دوم گروه اول دوز پایین مکمل بتاآلانین به مقدار 03/0 گرم و گروه دوم دوز بالا مکمل بتاآلانین به مقدار 1/0 گرم بتاآلانین به ازای هر کیلوگرم وزن بدن مصرف کردند. سپس آزمون یک کیلومتر تایم تریل را اجرا کردند. متغیر رکورد، ضربان قلب و میزان درک خستگی در زمان های قبل، بلافاصله، 4 دقیقه و 10 دقیقه بعد از آزمون اندازه گیری شد. نتایج آزمون تحلیل واریانس اندازه های مکرر و تحلیل واریانس ترکیبی، کاهش معنا داری را در میزان درک خستگی در پی مصرف بتاآلانین در دو گروه دوز بالا و پایین نسبت به پیش آزمون (001/0=P) نشان داد. رکورد در گروه دوز بالای بتاآلانین کاهش معنی داری (023/0=P) یافت و در گروه دوز پایین تغییرات رکورد معنی دار نبود (131/0=P). ضربان قلب در دو گروه دوز بالا و پایین نسبت به پیش آزمون تغییر معنی داری داشت (001/0=P). نتایج نشان داد بتاآلانین حتی با دوز پایین ضربان قلب و میزان درک خستگی را کاهش می دهد، این در حالی است که مصرف بتاآلانین با دوز بالا فقط رکورد را بهبود می دهد.

تمرین هوازی می تواند با افزایش انتقال دهنده های لاکتات، تاثیر مهمی در به تاخیر انداختن خستگی داشته باشد. با این حال، تغییرات انتقال دهنده های مونوکربوکسیلات ها در دوره بی تمرینی و تاثیر تمرینات موسوم به شوک بر حفظ سازگاری های تمرین در دوره بی تمرینی ناشناخته است. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین استقامتی، بی تمرینی و تمرین شوک بر عملکرد استقامتی و میزان پروتیین انتقال دهنده های مونوکربوکسیلات (MCT1 و MCT4) عضله دوقلو موش های صحرایی نر بود. در این پژوهش آزمایشی، تعداد 24 موش صحرایی نر (75/6 ± 05/247 گرم) در چهار گروه کنترل، تمرین استقامتی، تمرین استقامتی+ بی تمرینی، و تمرین استقامتی + تمرین شوک قرار گرفتند. برنامه تمرین دویدن روی نوار گردان به مدت 12 هفته (5 جلسه در هفته با شدت حدود 85 درصد Vo2 max در هفته آخر) انجام گرفت؛ برنامه بی تمرینی یا تمرین شوک در گروه های مربوطه (هفته ای یک جلسه و به مدت 40 دقیقه و با سرعت 30-20 متر در دقیقه) از هفته 10 تا 12 اجرا شد. مقدار پروتیین MCT1 و MCT4 با استفاده از روش الایزا اندازه گیری شد. عملکرد استقامتی نیز با استفاده از آزمون وامانده ساز سنجیده شد. مقدار MCT1 عضله دوقلو در گروه تمرین استقامتی بیشتر از گروه کنترل بود (001/0=P). اما، سطح MCT1 گروه بی تمرین نسبت به تمرین استقامتی (000/1=P) و تمرین شوک (998/0=P) تفاوتی نداشت. به علاوه، تمرین استقامتی، بی تمرینی و تمرین شوک در مقدار MCT4 عضله دوقلو تغییرات معناداری را ایجاد نکرد (148/0=P). بی تمرینی موجب افت محسوس عملکرد استقامتی نسبت به گروه تمرین شد (001/0=P). با وجود کاهش معنادار عملکرد گروه شوک نسبت به گروه تمرین (001/0=P)، تمرین شوک از افت عملکرد ناشی از بی تمرینی جلوگیری کرد (006/0=P). تمرین استقامتی موجب افزایش مقدار MCT1 عضله دوقلو می شود. این افزایش، تحت تاثیر بی تمرینی یا تمرین شوک قرار نمی گیرد. با این حال، به نظر می رسد تمرین شوک بتواند از افت عملکرد استقامتی ناشی از بی تمرینی به طور معناداری بکاهد.

دیابت به عنوان نوعی اختلال متابولیک مزمن با شیوع گسترده، اهمیت تحقیقات مداوم و نیاز به روش های نوین را برای پیشگیری و درمان این بیماری همه گیر برجسته می کند. هدف از تحقیق حاضر بررسی تغییرات فیبروزی و آپوپتوزی بافت قلبی در رت های دیابتی در پی اجرای دو شیوه تمرینی هوازی و اینتروال با مصرف مکمل آستاگزانتین بود. 35 سر موش صحرایی نر پس از القای دیابت به طور تصادفی در 7گروه شامل دیابتی کنترل، دیابتی شم، دیابت+ هوازی+ مکمل، دیابت + اینترول+ مکمل، دیابت+اینتروال، دیابت+ هوازی، دیابت+ مکمل قرار گرفتند. تمرینات اینتروال به مدت 8 هفته با 5 جلسه در هفته با شدت 80 درصد Vo2max و تمرینات هوازی با شدت 65 تا 75 درصد Vo2max روی نوار گردان اجرا شد. محتوای پروتیین Cas3، COL4a1 و فیبرونکتین با تکنیک وسترن بلات اندازه گیری شد. محتوای پروتیینCOL4a1 در هر دو گروه تمرینی و ترکیبی و گروه مکمل کاهش معناداری نسبت به گروه کنترل نشان داد. محتوای پروتیین Cas3 و فیبرونکتین گروه های ترکیبی و هوازی نیز نسبت به گروه کنترل کاهش معناداری داشت، اما در مقایسه محتوای این پروتیین ها بین گروه های مکمل و اینتروال نسبت به گروه کنترل اختلاف معناداری وجود نداشت. به نظر می رسد تاثیرات هم افزای تمرینات ورزشی با شدت های مختلف همراه با مکمل سازی آستاگزانتین از روند صعودی آپوپتوز و فیبروز در بافت قلبی رت های دیابتی و عوارض متعاقب آن همچون کاردیومیوپاتی دیابتی پیشگیری می کند.

با توجه به اهمیت پیشگیری از عوامل بروز بیماری های قلبی و نیز اطلاعات متناقض در خصوص تاثیر تمرین های ورزشی بر بیان ژن های گلوتاتیون پراکسیداز (GPX) و کاتالاز (CAT)، هدف مطالعه حاضر مقایسه اثر 4 هفته برنامه تمرینی به مدت 8 هفته بر بیان GPX و CAT در بافت قلب موش های صحرایی بود. بدین منظور 40 سر موش صحرایی نر ویستار 8 هفته ای به طور تصادفی به 5 گروه شامل گروه های کنترل، تمرین هوازی با شدت متوسط، تمرین هوازی شدید (HIT)، تمرین هوازی تناوبی شدید (HIIT) و تمرین شنا با شدت متوسط (MIST) تقسیم شدند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از تحلیل واریانس یکطرفه و توکی استفاده شد. نتایج نشان داد، افزایش معناداری در بیان ژن های GPX وCAT متعاقب هر چهار پروتکل ورزشی در مقایسه با گروه کنترل (001/0=P) و همچنین افزایش معناداری در بیان GPX میان گروه های HIIT و HIT نسبت به گروه های MIT و MIST (001/0=P) مشاهده شد. همچنین افزایش معناداری در بیان CAT، میان گروه MIST نسبت به گروه های MIT و HIIT (به ترتیب 001/0=P و 030/0=P) و بین گروه HIT نسبت به گروه های MIT و HIIT مشاهده شد (به ترتیب 001/0=P و 041/0=P). ضمن اینکه بین گروه های MIT و HIIT نیز اختلاف معناداری وجود داشت (001/0=P). هر چهار شیوه تمرینی با بهبود سیستم آنتی اکسیدانی، تغییرات مطلوبی در بافت قلب رت های ویستار ایجاد کرد. به نظر می رسد تمرینات HIT، HIIT و MIST با ایجاد سازگاری مفید در سیستم آنتی اکسیدانی، بدن را در مقابل فشار اکسایشی مقاوم تر ساخته و تاثیر مطلوب تری بر بافت قلبی داشته باشد.

سالمندی اغلب با کاهش پیش رونده قدرت عضلاتی و افزایش توده چربی همراه است. تمرینات تناوبی شدید ممکن است قدرت عضلانی را بهبود بخشد، اما تاثیرات آن در افراد سالمند تا حد زیادی روشن نیست. بنابراین، هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر 8 هفته تمرین تناوبی شدید کم تواتر و مکمل ال-سیترولین بر میوستاتین، توان هوازی، قدرت و استقامت عضلانی و درصد چربی مردان سالمند بود. 30 مرد سالمند غیرفعال انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه تمرین تناوبی شدید (HIIT)، سیترولین (CIT) و تمرین تناوبی شدید + سیترولین (HIIT + CIT) قرار گرفتند. پروتکل HIIT به مدت 8 هفته و 2 جلسه در هفته و شامل فعالیت 30 ثانیه ای رکاب زدن روی دوچرخه ارگومتر (شدت 85 تا 90 درصد ضربان قلب ذخیره) بود. مکمل سیترولین یک روز در میان به مقدار شش گرم مصرف شد. از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه استفاده شد. نتایج نشان داد که میوستاتین در گروه HIIT +CIT نسبت به CIT و درصد چربی بدن در گروه های HIIT + CIT و HIT نسبت به CIT کاهش معناداری داشت. قدرت و توان هوازی در گروه های HIIT + CIT و HIT نسبت به CIT افزایش معناداری داشت. گروه HIIT + CIT افزایش معناداری در استقامت عضلانی نسبت به CIT داشت. براساس نتایج تحقیق، HIIT به تنهایی و در تعامل با مکمل ال سیترولین به بهبود شاخص های قدرت و حجم عضلانی و عملکرد هوازی مردان سالمند غیرفعال منجر شد. بنابراین، تمرینات تناوبی شدید کم تواتر و ال-سیترولین می تواند روش موثری برای پیشگیری یا کاهش سارکوپنیا در سالمندان باشد.