مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1399 | دوره:22 | شماره:4 |تعداد مقالات:7

مقدمه: شیوع اضافه وزن و چاقی به عنوان یک معضل سلامت دنیای امروز در حال گسترش روزافزون می باشد. با توجه به گسترش فزاینده شیوع چاقی، بررسی اختلالات عملکرد تیرویید ناشی از افزایش غیرطبیعی شاخص توده ی بدنی (BMI) از اهمیت به سزایی برخوردار است. هدف این پژوهش، بررسی ارتباط بین هورمون های تیروییدی و افزایش BMI در جمعیت بزرگسال ایرانی شرکت کننده در مطالعه تیروییدی تهران می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه ی مقطعی بر روی 3079 شرکت کننده زن و 2274 مرد انجام گرفته است. شرکت کنندگان بر اساس BMI به دو گروه با BMI غیرطبیعی بیش از 25 و طبیعی با BMI کمتر از 25 تقسیم شدند. سطح سرمی هورمون های تیروییدی در شرکت کنندگان اندازه گیری و مقایسه شد. ضریب همبستگی اسپیرمن و رگرسیون خطی به منظور ارزیابی همبستگی و ارتباط بین BMI و هورمون های تیروییدی مورد استفاده قرار گرفت. نسبت شانس ها و بازه اطمینان 95% برای بررسی همراهی افزایش وزن با اختلالات عملکرد تیرویید مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: در این مطالعه BMI دارای همبستگی مثبت با هورمون محرک تیرویید(TSH) (0/04 = r، 0/07-0/01CI=، 0/05>P) و همبستگی منفی با هورمون تیروکسین آزاد (FT4) (0/18-r=، 0/16--0/21-CI=، 0/05>P) داشت. هم چنین، BMI بالاتر از 25 با شانس افزایش یافته ابتلا به هایپوتیروییدی بالینی (1/7OR=، 2/79-1/04CI=، 0/05>P) همراه بود. ارتباط آماری معنی داری بین سایر اختلالات عملکردی تیرویید و BMI غیرطبیعی در نتایج مشاهده نشد. هم چنین، ارتباطی بین افزایش غیرطبیعی BMI و آنتی بادی ضد پراکسیداز تیرویید مثبت در نتایج تعدیل شده یافت نشد. نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان گر همراهی افزایش غیرطبیعی BMI با تغییر عملکرد تیرویید بود. با توجه به همین امر، کنترل وزن و کاهش آن در افراد دارای اضافه وزن و چاقی می تواند به عنوان راهکاری جهت بهبود عملکرد تیرویید در این افراد مورد بررسی مطالعه بیشتر قرار گیرد.

مقدمه: دیابت نوع دو یک بیماری شایع متابولیک در جهان است. سیاست گذاران سلامت برای اطمینان از مدیریت این بیماری مزمن با چالش هایی مواجه اند. مطالعه ها نشان داده اند به دلیل ماهیت پیچیده دیابت، به کارگیری منابع حمایتی می تواند در بهبود مدیریت بیماری موثر باشد. بر این اساس مطالعه حاضر با هدف شناسایی منابع حمایتی در بیماران دیابتی نوع دو و تاثیر آن بر نتایج بیماری در ایران انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه ی حاضر از نوع مرور سیستماتیک است. جستجوی مقالات در پایگاه های اطلاعاتی ایران Elmnet، MagIran، SID و Irandoc با کلیدواژه های دیابت نوع دو، منابع حمایتی و کارآزمایی بالینی به زبان فارسی و انگلیسی، در محدوده زمانی "اول فروردین1380 تا 20 بهمن 1398" انجام گردید. در نهایت 16 مقاله بر اساس معیارهای ورود یافت شد. یافته ها: بر اساس یافته های مطالعه، حمایت اعضای خانواده و همتایان بیشترین منابع حمایتی بیماران دیابتی نوع دو در ایران بودند. هم چنین اثربخشی این حمایت ها در اکثر مطالعه های مورد بررسی بر پیامدهای مورد نظر پژوهشگران شامل هموگلوبین گلیکوزیله، کیفیت زندگی و رفتارهای خودمراقبتی در بیماران مبتلا به دیابت موثر گزارش شدند. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد حمایت خانواده و همتایان موثرترین منابع حمایتی به کار گرفته شده در مدیریت بیماری در بیماران دیابتی نوع دو در ایران است. با این حال برای دستیابی به شواهد معتبر در جهت به کارگیری منابع حمایتی در جهت بهبود مدیریت دیابت نیاز به انجام مطالعه ها کارآزمایی بالینی با متدلوژی قوی تر می باشد.

مقدمه: هدف از این مطالعه بررسی برهم کنش تغییرات وزن و دریافت میوه و سبزی با بروز سندرم متابولیک در افراد بزرگسال بود. مواد و روش ها: این مطالعه در قالب مطالعه قند و لیپید تهران بر روی 1915 فرد در طول 8/9 سال پی گیری انجام شد. داده های غذایی با استفاده از پرسش نامه بسامد خوراک روا ارزیابی شد. داده های تن سنجی، بیوشیمیایی و وزن در ابتدای مطالعه و در طول دوره پی گیری اندازه گیری شد. سندرم متابولیک بر اساس معیار پانل درمانی بزرگسالانIII تعیین شد. ارتباط بین دریافت میوه و سبزی با بروز سندرم متابولیک با تعدیل وزن با استفاده از رگرسیون خطرات متناسب کاکس بررسی شد. یافته ها: میانه دریافت میوه 3/5 واحد در روز (دامنه میان چارکی: 5/5-2/0)، میانه دریافت سبزی جات 3/1 واحد در روز (5/9-1/9) و میانه دریافت میوه و سبزی 6/9 (7/8-4/0) واحد در روز بود. دریافت کل میوه و سبزی ارتباط معکوس معنی داری با بروز سندرم متابولیک پس از تعدیل متغیرهای مخدوش کننده داشت (نسبت خطر: 0/73، فاصله اطمینان 95 درصد: 0/87-0/66). هیچ ارتباطی بین دریافت میوه و دریافت سبزی با سندرم متابولیک مشاهده نشد. در افراد با تغییرات وزن کمتر از 7 درصد، دریافت میوه، دریافت سبزی، دریافت مجموع میوه و سبزی سبب کاهش خطر سندرم متابولیک شد. این ارتباط در افراد با وزن بیش از 7 درصد در طول پی گیری مشاهده نشد. نتیجه گیری: تغییرات وزن ارتباط بین دریافت میوه و سبزی و خطر سندرم متابولیک را تعدیل می کند.

مقدمه: مصرف غذای پرچرب، با تغییرات میزان پروتیازهای لیزوزومی، از جمله کاتپسین بی (CTSB) و ال (CTSL)، همراه است که می تواند موجب اختلال در متابولیزم چربی ها و چاقی شود. در این مطالعه، اثر تمرین استقامتی بر بیان ژن های CTSB و CTSL در بافت چربی موش هایی که دارای رژیم غذای پرچرب بودند، بررسی شد. مواد و روش ها: 21 سر موش سوری نر (سن چهار هفته با وزن 12 گرم) در سه گروه؛ کنترل (7 سر)، غذای پرچرب (7 سر) و تمرین استقامتی-غذای پرچرب (7 سر) جای گرفتند. موش های گروه غذای پرچرب، به مدت 12 هفته با غذای پرچرب (42 درصد چربی) تغذیه شدند. موش های گروه تمرین-غذای پرچرب، علاوه بر مصرف غذای پرچرب، به مدت شش هفته (هفته ای پنج جلسه) تحت تمرین استقامتی تداومی برروی نوارگردان با شدت و حجم فزاینده قرار گرفتند. برای اندازه گیری بیان ژن های CTSB و CTSL از روش Real Time PCR استفاده شد. یافته ها: غذای پرچرب تجویز شده اثر چاق کنندگی داشت (0/001=(P. بیان ژن CTSL در گروه های مورد پژوهش تغییر نکرد (0/118=P). با این حال، بیان ژن CTSB در بافت چربی گروه غذای پرچرب، پنج برابر افزایش یافت (00/0015=P). میزان افزایش CTSB در گروه تمرین-غذای پرچرب، 50 درصد کمتر از گروه غذای پرچرب بود (0/013=(P. نتیجه گیری: تمرین استقامتی تا حدی می تواند از افزایش بیان CTBP ناشی از غذای پرچرب ممانعت کند. به نظر می رسد، بخشی از اثر پیشگیری کننده تمرین استقامتی از عوارض مربوط به چاقی احتمالا از طریق مهار افزایش بیان CTSB در بافت چربی حاصل می شود.

مقدمه: پروگرانولین (PGRN) اخیرا به عنوان علامت جدیدی از پاسخ التهابی مزمن در چاقی و دیابت نوع 2 معرفی شده، است که می تواند مستقیما روی مسیر انتقال پیام انسولین تاثیر بگذارد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر یک دوره تمرین ترکیبی بر تغییرات سطوح سرمی پروگرانولین، هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c)و مقاومت به انسولین در زنان دارای اضافه وزن و چاق مبتلا به دیابت نوع دو بود. مواد و روش ها: سی و شش زن در سه گروه کنترل، تمرین موازی یک (هوازی-مقاومتی)، تمرین موازی دو (مقاومتی-هوازی) تقسیم شدند. تمرین موازی؛ تمرین هوازی با شدت 80 تا 95% ضربان قلب بیشینه، تمرین مقاومتی با شدت 60 تا 85 درصد یک تکرار بیشینه بود. متغیرهای تن سنجی، قدرت عضلانی و ظرفیت هوازی، تغییرات PGRN، HbA1c و مقاومت به انسولین قبل و بعد از دوره اندازه گیری شد. برای آنالیز داده ها آزمون آنالیز واریانس اندازه های مکرر استفاده شد و سطح معنی داری 0/05> در نظر گرفته شد. یافته ها: اثر اصلی و اثر تعاملی در متغیرهای PGRN، HbA1c، مقاومت به انسولین، قدرت عضلانی و ظرفیت هوازی در طول زمان معنی دار بود (001/=p). باوجود بهبود در سطوح PGRN، HbA1c، مقاومت به انسولین، قدرت عضلانی پایین تنه و ظرفیت هوازی در گروه های تمرینی، تفاوت معنی داری بین این گروه های با گروه کنترل مشاهده نگردید (0/05

مقدمه: آیریزین مایوکاینی است که در پاسخ به فعالیت ورزشی ترشح می شود و اثرات متابولیکی قوی بر بافت های عضله و چربی دارد. بر اساس برخی مشاهدات؛ مصرف نوشیدنی های قندی، که از عوامل اصلی اضافه وزن و مقاومت به انسولین می باشد، می تواند ترشح آیریزین را دچار اختلال نماید. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر مصرف ساکارز پس از یک جلسه تمرین تناوبی بر سطوح پلاسمایی آیریزین، انسولین و گلوکز در زنان دارای اضافه وزن و چاق می باشد. مواد و روش ها: بیست و چهار زن دارای اضافه وزن و چاق (سن 2/76± 47/18 سال و شاخص توده بدنی 2/6± 30/11 کیلوگرم بر متر مربع) به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی ساده به دو گروه مکمل (دریافت کننده محلول ساکارز) (12=n) و کنترل (12=n) تقسیم شدند. جلسه تمرین تناوبی شدید شامل 6 ست با 6 تکرار اجرا شد. گروه ساکارز؛ 1/2 گرم به ازای هر دقیقه فعالیت ساکارز را به صورت محلول در آب دریافت کردند و گروه کنترل آب خالص را در بطری های مشابه دریافت نمودند. نمونه های خون قبل از تمرین، بلافاصله و 2 ساعت پس از تمرین گرفته شد. از آزمون واریانس دو طرفه (گروه*زمان) جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: تفاوت معنی داری بین سطوح آیریزین بین دو گروه در زمان های مختلف مشاهده نشد (0/313=P). اما، تغییر معنی داری در سطوح انسولین (0/003=P) و گلوکز (0/022=P) بین دو گروه مطالعه در زمان های مختلف مشاهده شد. نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که 2 ساعت پس از تمرین؛ سطوح انسولین و گلوکز گروه مکمل به شکل معنی داری بالاتر از گروه کنترل بود (به ترتیب 0/001=P و 0/009=P). هم چنین ارتباط معنی داری بین شاخص های پژوهش نیز مشاهده نشد (0/05>P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش به نظر می رسد ارتباط معکوس معنی داری بین مصرف نوشیدنی های قندی پس از ورزش با کاهش سطوح آیریزین در زنان چاق و دارای اضافه وزن وجود ندارد.

مقدمه: با افزایش سن اختلال در عملکرد اندوتلیال آغاز می شود و تمرین ورزشی می تواند موجب کاهش یا توقف آن گردد. این مطالعه با هدف بررسی پاسخ سلول های پیش ساز اندوتلیال و بیان ژن سایتوکاین های آنژیوژنیک خون به پیش آماده سازی با تمرین مقاومتی در افراد سالمند انجام گردید. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی 24 مرد سالمند به صورت تصادفی به دو گروه برابر کنترل و تجربی، با تعداد افراد برابر، تقسیم شدند. نمونه خون در 4 مرحله شامل: قبل و بعد از برنامه یک جلسه ای فعالیت مقاومتی (پرس سینه، ساق، اسکوات، پشت پا، جلو پا و سیم کش زیر بغل) و قبل و بعد از 8 هفته تمرین مقاومتی (هر هفته سه جلسه تمرین شامل 7 ست 10 تکرار در مدت 40 دقیقه حرکات جلو بازو، پشت بازو، جلو ران، پشت پا، قفسه سینه، سرشانه و شکم) جمع آوری شد. نمونه ها برای بررسی بیان ژن عامل القای هایپوکسی-1 آلفا، عامل رشد اندوتلیال عروقی و هم چنین آنالیز فلوسیتومتری سلول های پیش ساز اندوتلیال سلول های تک هسته ای بافت خون استفاده شد. جهت بررسی تفاوت ها از تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر طراحی مختلط (05/0P<) در نرم افزار SPSS استفاده شد. یافته ها: تعداد سلول های پیش ساز اندوتلیال گروه تجربی در مراحل پیش آزمون و پس آزمون ثانویه نسبت به گروه کنترل افزایش داشت. هم چنین بیان ژن عامل القای هایپوکسی-1 آلفا گروه تجربی نسبت به گروه کنترل در مراحل پس آزمون اولیه و پیش آزمون و پس آزمون ثانویه افزایش داشت. بیان ژن عامل رشد اندوتلیال عروقی گروه تجربی نیز نسبت به گروه کنترل، در مراحل پس آزمون اولیه و پیش آزمون و پس آزمون ثانویه، افزایش داشت. نتیجه گیری: این یافته ها پیشنهاد می کند که تمرین مقاومتی می تواند به عنوان یک عامل موثر در روند بهبود و بازسازی عروق پس از آسیب، به ویژه در سالمندان، مفید باشد.