مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
سال:1380 | دوره:44 | شماره:71 |تعداد مقالات:27

هدف: ارزیابی وضعیت آموزش مهارت های عملی شایع به دانشجویان پزشکی در دانشکده پزشکی مشهد، ارائه اطلاعات لازم به مسوولین آموزشی جهت ارتقا و بهبود کیفیت آموزش.مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مقطعی توصیفی و از طریق پرسشنامه صورت گرفته است. مطالعه با استفاده از نظرات دانشجویان پزشکی ورودی سالهای 1368-1369 که کارآموزی بخش های اصلی (داخلی، اطفال و زنان) را گذرانده بودند، انجام شده و اطلاعات حاصل با استفاده از روش های آماری توصیفی تجزیه و تحلیل گردیده است.یافته ها: در مجموع به 95 پرسشنامه توسط دانشجویان پاسخ گفته شد که اساس بررسی آماری در این مطالعه قرار گرفت. طبق نتایج به دست آمده، دانشجویان مهارت های عملی ضروری را تحت نظارت افراد صلاحیت دار و به طور عملی فرانگرفته اند.بحث: این مطالعه نشان می دهد که وضعیت توانمندی های دانشجویان پزشکی با وضعیت مطلوب فاصله دارد. این نقصان آموزشی در مواقعی مهارت های ضروری (اورژانس) مورد نیاز برای نجات بیماران را شامل می شود که به خصوص در این موارد اهمیت پیدا می کند و باید مورد توجه خاص مسوولان و برنامه ریزان آموزشی قرار گیرد.

یکی از عوامل آلودگی محیط های انسانی که در سال های اخیر مورد توجه بسیاری قرار گرفته است، آلودگی صوتی می باشد. آلودگی صوتی نه تنها در شنوایی انسانها موثر است بلکه در یکی از عوامل احتمالی در رفتارهای طبیعی نیز می باشد. در بررسی صدا عبارت انجام شده سروصدای موجود در مراکز مختلف بیمارستان های امام رضا (ع) و قائم (عج) اندازه گیری و با استانداردهای نرمال مقایسه شده است. نتایج به دست آمده مبین آلودگی صوتی بالاتر از حد مجاز در اغلب این محل ها می باشد. به طوری که شدت صدا در انکوباتورهای بیمارستان امام رضا (ع) 58.1-74.4dB و در بیمارستان قائم (عج) 61.4-68.1dB بود که هر دو بیمارستان از حدود مجاز (60 dB) بیشتر می باشد. شدت صوت در بخش های مختلف بیمارستان امام رضا 52.7-68.0db و در بیمارستان امام رضا dB 56.2-66.2 بود که از استانداردهای آمریکایی و بریتانیایی (50dB) بیشتر است. شدت صوت در اطاق عمل بیمارستان امام رضا 64.4-70.0dB و در بیمارستان قائم 54.7-58.8dB بود که از مقادیر گزارش شده در سایر مقالات (1db±77) کمتر است. شدت صدا درICU، اطاق های اورژانس و کتابخانه هر دو بیمارستان بیشتر از حدود مجاز بود. پیشنهاد شامل روش های مختلف کاهش آلودگی می باشد.

تلقیح داخل رحمی اسپرم (IUI) از روش هایی است که موجب افزایش موفقیت باروری به خصوص در موارد نازایی با فاکتور مردانه و نازایی با علت نامشخص و نازایی با فاکتورهای سرویکال می شود. به منظور بررسی علل انجام IUI و میزان موفقیت این  روش مطالعه رتروسپکتیو در مرکز نازایی دانشگاه علوم پزشکی مشهد از سال 76 به مدت دو سال انجام شد. 826 بیمار مورد مطالعه قرار گرفتند. شایعترین علت انجام IUI، نازایی با فاکتور مردانه (%29.9) و نازایی با علت نامشخص 29.7% بود و کمترین علت، نازایی با علت لوله ای بود(%6.9) . بیماران با مدت نازایی کمتر از 6 سال نسبت به خانم های با مدت بیشتر از 7.4 سال نتایج بهتری داشتند P<%0.015 از نظر سن و مدت نازایی خانم های جوانتر از 25.9 سال نسبت به افراد بیشتر از 27.7 سال موفقیت بیشتری داشتند P%0.3. در نازایی با علل زنانه، شایعترین موارد موفقیت مربوط به فاکتور تخمدانی 26.4% و کمترین علت مربوط به موارد مولتی فاکتور 6.6% بود. با تکرار دفعات IUI نتایج حاملگی چندان فرقی نکرد.نتیجه گیری: IUI روش مناسب و ساده ای هست که می تواند برای درمان نازایی با علل مختلف انجام شود.

در این جا بیمارانی که دارای ضایعات ستون فقرات و یا علائم مربوط به آن می باشند مورد بررسی قرار گرفته اند. با ورود سی تی اسکن از سال 1980 میلادی و به کارگیری آن در ضایعات ستون فقرات تدریجا سی تی جایگزین میلوگرافی گردید. پیشرفت دانش و پیدایش MRI کم کم CT را به صورت حاشیه ای در تشخیص ضایعات ستون فقرات قرار داده و فعلا کاربرد آزمایش میلوگرافی به صورت خیلی محدود درآمده است پژوهشگران نتیجه گرفته اند که توام نمودن رادیوگرافی ساده با بررسی MRI ما را از روش های آزار دهنده (میلوگرافی) که بعضا عواقب ناگواری در پی خواهد داشت بی نیاز می نماید. جهت MRI ناحیه ستون فقرات (گردنی - پستی و کمری) از تکنیک های متداول  T1, T2, Spin echos, P.Dبا Surface coil استفاده نموده ایم. در این مقاله 250 بیمار که دارای ضایعه ستون فقرات و برای آنها قبلا میلوگرافی و سی تی انجام در مرحله بعدی جهت بررسی بیشتر و یا تاکید تشخیص،  MRIبه عمل آمده است. نتیجه در مجموع تشخیص با رادیوگرافی ساده و آزمایش MRI دارای نتایج مشابه و درحد مطلوب بوده و بیماران را از انجام سایر آزمایشات بی نیاز نموده است.

بخش اعظم تکامل رشد عقلی، تا پایان سنین کودکی و در حدود 16 تا 17 سالگی خاتمه می یابد. هر چند که به نظر می رسد این روند تکاملی به طور کامل متوقف نشده و عوامل خطرساز محیطی در سنین بالاتر نیز توانایی تاثیر گذاری بر آن را خواهند داشت. عفونت های سیستم اعصاب مرکزی از جمله این عوامل می باشند و تاثیرات منفی آنان به ویژه در سنین کودکی بر رشد ذهنی مبتلایان اثبات گردیده است. در این مطالعه ما بیست و سه بیمار بزرگسال مبتلا به انواعی از عفونت CNS را پس از بهبود، مورد ارزیابی هوشی قرار دادیم هوشی قرار دادیم و آنان را با یک گروه شاهد مقایسه کردیم. در مجموع یک بیمار (%4.3) بهره هوشی در حد عقب ماندگی خفیف را نشان دادIQ=61) ). همچنین متوسط بهره هوشی در گروه مبتلایان به مننگوانسفالیت چرکی در مقایسه با متوسط عقب ماندگی بهره هوشی در گروه های دیگر مبتلایان (مننژیت چرکی، مننگوانسفالیت ویروسی و مننژیت ویروسی) و نیز در قیاس با گروه شاهد، با اختلاف پائین تر بود. این نتایج بازگو کننده آن است که صدمات وارده بر توانایی های ذهنی ناشی از عوامل محیطی (از جمله عفونت ها)، انحصار به دوران کودکی ندارد و پس از تکامل ظاهری رشد عقلی نیز می تواند قابل انتظار باشد.

همان طور که مطالعات رادیولیگاند مشخص کرده است، توزیع رسپتورهای مو(mu)  با رسپتورهای آلفا دو در هسته قاعده مغز (لوکوس سولئوس) و شاخ خلفی نخاع به صورت overlap می باشند و تجویز همزمان مخدرها و آگونیستهای آلفا دو در نخاع می توانند به طور سینرژیست درد را کاهش دهند. لذا ما بر آن شدیم با استفاده از اثر سینرژیست آنان این تحقیق نشان دهیم با همراه کردن یک آگونیست آلفادو مناسب مثل کلونیدین، جهت طولانی تر کردن مدت زمان بی دردی اپیدورال نیازی به افزایش دوز مواد مرفینی و عواقب ناشی از آن نخواهیم داشت.روش کار: در این تحقیق بر روی 60 بیمار با سن وجنس های متفاوت که به دلیل انجام اعمال ارتوپدی، جراحی یا ارولوژی کاندید اپیدورال شده بودند طی یک مطالعه کارآزمایی بالینی در دو گروه (الف) مورد و (ب) شاهد قرار داده شدند که علاوه بر تزریق مقادیر مشخص مواد بی حسی و مواد مرفینی در هر دو گروه، فقط در گروه (الف) مقدار مشخصی از کلونیدین نیز تزریق شد و در گروه (ب) به عنوان گروه شاهد کلونیدین تزریق نشد.نتایج تحقیق: طبق جداول نتایج، با یکسان بودن تقریبی سن و جنس و مقادیر تعداد نبض و فشارخون سیستولیک در هر دو گروه، مدت زمان اثر در گروه (الف) که کلونیدین نیز تجویز شده بود(338 دقیقه) بسیار طولانی تر از گروه (ب) شاهد (116 دقیقه) بود. نتیجه: با توجه به اثر کلونیدین در تقویت اثر مواد مرفینی، در صورت افزودن کلونیدین در اپیدورال، زمان بی دردی و بی حسی به طور چشمگیر و بسیار طولانی خواهد داشت. بنابراین توصیه می شود در مواردی که مدت زمان بی دردی طولانی تری مدنظر می باشد، برای جلوگیری از عوارض و مشکلات استفاده از کاتتراپیدورال یا عوارض ناشی از افزایش دوز مواد مرفینی (از قبیلدپرسیون تنفسی و غیره) از همراه کردن یک آگونیست آلفادو مثل کلونیدین در اپیدورال می توان سود جست.

به منظور بررسی نتایج، علل و عوارض تهویه مکانیکی نوزادان و ارائه تجارب و مشکلات موجود در این زمینه در این زمینه در یک مطالعه گذشته نگر توصیفی تحلیلی در بخش مراقبتهای ویژه نوزادانNICU) ) بیمارستان قائم پرونده نوزادانی که از ابتدای سال 1372 لغایت اسفند 1373 به مدت 2 سال تحت درمان با تهویه مکانیکی متناوب با فشار مثبت قرار گرفته اند مورد بررسی قرار گرفته و نتایج زیر حاصل گردید:در طی مدت فوق 198 نوزاد تهویه مکانیکی متناوب با فشار مثبت معمولی دریافت نمودند که 3/1 آنها وزن تولد کمتر از 1500 گرم داشته و 80 درصد آنها نارس بودند. علل به کارگیری تهویه مکانیکی به ترتیب شامل سندرم دیسترس تنفسی، آسفکسی، سپتی سمی، پنومونی، سندرم آسپیراسیون مکونیوم، آپنه ایدیوپاتیک نارسی، سایرین (هیدروپس فتالیس و ناهنجاری های متعدد مادرزادی غیر از ناهنجاری قلبی) ناهنجاری های مادرزادی قلبی، هرنی مادرزادی دیافراگماتیک، سندرم پوتر (هیپوپلازی ریوی)، آپنه بعد از عمل جراحی، آنتروکولیت نکروزانت و خونریزی ریوی بوده است. عوارض مرتبط با تهویه مکانیکی در 42 درصد نوزادان بروز کرد، که شایع ترین آن پنوموتوراکس بوده است. سایر عوارض شامل عفونت ها، کلاپس ریه، بعد از خارج کردن لوله تراشه، انسداد لوله و ادم شدید لارنکس بودند. بیشترین میزان بقا از نظر بیماری زمینه ای مربوط به هیپووانتیلاسیون و آپنه بعد از عمل جراحی (66%) و سندرم اسپیراسیون مکونیوم (37.5%) و از نظر وزن مربوط به وزن بالاتر از 2500 گرم بوده است. به طور کل میزان بقا در نوزادان با بیماری های قابل علاج20% و در نوزادان با وزن بالاتر از 1500 گرم با بیماریهای قابل علاج 28% بوده است. از یافته های حاصل از این مطالعه چنین نتیجه می شود که اگر چه بروز برخی عوارض به دنبال تهویه مکانیکی اجتناب ناپذیر است ولی پیشگیری، تشخیص و درمان به موقع آنها می تواند موجب افزایش میزان بقا این نوزادان گردد بدین منظور ارتقای کیفیت و کمیت مراقبت های پزشکی و پرستاری از این بیماران ضروری است.

فشار خون بالا یکی از شایعترین بیماری های کشنده قابل درمان قرن اخیر و آینده می باشد. اگرچه علت شایع فشار خون بالا در بالغین به نوع اولیه و یا ایدیوپاتیک اختصاص دارد (%95) ولی موارد ثانویه را نباید نادیده گرفت (%5) که با برطرف شدن علت زمینه ای، مشکل فشار خون بالا در این نوع برطرف می شود. بنابراین درصد برآمدیم با توجه به پروندهای موجود در بیمارستان امام رضا  (ع) که بیماران با فشار خون بالا به علت اختلالات غدد درون ریز بستری شده بودند مطالعه ای داشته باشیم. در این تحقیق متغییرهایی مانند علل آندوکرین، علائم شایع، شیوع سنی و جنسی، شدت فشار خون، اقدامات پاراکلینیکی انجام شده و درمان نهایی بررسی شده است. از حدود 2395 بیمار که با تشخیص فشار خون بالا در بخش های داخلی، زنان، قلب و اطفال بیمارستان امام رضا  (ع) بستری و بررسی شده اند تعداد 157 بیمار مبتلا به پرفشاری خون ثانویه بودند: دیابت 102 نفر، سندرم کوشینگ 19نفر، فئوکروموسیتوم 16نفر، هیپرتیروئیدی 8 نفر، هیپرپاراتیروئیدی 4 نفر، آکرومگالی 4 نفر و هیپرآلدوسترونیسم اولیه 2 نفر بودند.از 16 بیمار دچار فئوکرو مو سیتوما 8 بیمار فشار خون دائمی داشتند و از 2 ماه تا 3 سال داروهای ضد فشار خون مصرف می کردند . شایع ترین شکایت مبتلایان به کروموسیتوما: تا کیکاری و تعریق بوده است و بهترین درمان آن عمل جراحی است. مبتلایان به سندرم کوشینگ (19مورد) که دچار فشار خون بالا بودند شیوع سنی 45-31 سال و 100% فشار خون سیستولیک بالا داشتند که تست مهار دگزامتازون بیشترین کمک را در تشخیص می کند. در مبتلایان به هیپرپاراتیروئیدی (4 مورد) با فشار خون بالا، سن شایع بالای 30 سال می باشد. در هیپرتیروئیدی (8 مورد) سن شایع بالای 45 سال می باشد و میزان بروز در مطالعه ما در خانم ها 4 برابر آقایان بود در صورتی که برابر آمارهای موجود 7 برابر است. شدت فشار خون بیشتر از نوع خفیف یا درجه یک است. در نهایت توصیه می شود بیمارانی که با شکایت فشار خون بالا به پزشک مراجعه می کنند پزشکان محترم علائم فشار خون ثانویه را نیز مدنظر داشته باشند.

سل از مهمترین علل مرگ و میر ناشی از بیماری های عفونی در جهان است و وخیم ترین شکل آن، ابتلای CNS می باشد. تشخیص زود هنگام بیماری در تعیین پیش آگهی از اهمیت به سزایی برخوردار است و بررسی CSF معمول ترین اقدام سریع برای منظور به شمار می رود. در این مطالعه متغیرهای ویژه ای در 314CSF بیمار مبتلا به مننژیت سلی در یک دوره ده ساله در بیمارستان منتصریه مشهد تعیین، و ارتباط آنها با احتمال مثبت شدن اسمیر CSF به روش استوارات بررسی گردید. در بیماران مبتلا به مننژیت سلی با اسمیر CSFمثبت از لحاظAFB ، میانگین، پروتئین و ANC مایع نخاع با بیماران مبتلا ولی اسمیر منفی اختلاف معنی دا ریداشت. همچنین وجود هیپوگلیکوراشی نیز با احتمال بالاتری از مثبت شدن اسمیر CSF همراه بود. در حالی که چنین ارتباطی با شدت پلئوسیتوز CSF مشاهده نگردید و این میانگین در دو گروه اسمیر مثبت و اسمیر منفی، اختلاف معنی داری نداشت.بنابراین می توان با تاکید بر انجام این آزمایش بر روی مایع نخاع های دارای طرح آسپتیک با قند پایین و یا ANC بالاتر و یا پروتئین بالاتر در شرایط خاص بالینی، موارد بیشتری از مننژیت سلی را در مراحل زودتر شناسایی کرد.

بررسی دو ساله بیماران بستری شده در مرکز درمانی ضربات سیستم عصبی شهرستان مشهد (شهید کامیاب) در استان خراسان نشان داد که 24 بیمار از 8500 بیمار بستری شده در یکسال مننژیت قطعی پس از ضربه دارند (8/2 در هزار نفر در سال)، 16 مورد مذکر و 8 مورد مونث بوده اند (نسبت جنسی 2:1)، 42% بیماران در دهه اول زندگی قرار داشتند و مهمترین عامل حوادث موتوریMVA) ) بوده است. در 13 مورد (54%) کشت مایع مغزی نخاعی مثبت بوده است ( 1/29% استرپتوکوکوس نومونیه، 8/20% استافیلوکوک طلایی و در %4.1 کلبسیلا). در 11 مورد (46%) رژم مشخصی پیدا نشده است، عمده یافته بالینی تب (1/79٪) و نشت مایع مغزی نخاعی (35/33%) بوده است. بیشترین یافته ها استخوانی شکستگی خطی جمجمه (25%) و بیشترین یافته سی تی اسکن پنوموسفالوس بوده است. بیشترین آنتی بیوتیک هایبه کار برده شده پنی سیلین و کلرامفنیکل بوده است (5/37%). در 12 مورد مننژیت در 7 روز اول بعد از ضربه پیدا شده است (فرم زودرس) که در ثلث موارد علت آن استروپتوکوک نومونیه بوده است. میزان مرگ و میر در این مطالعه 5/12% بوده است. در 17 مورد مننژیت در 7 روز اولیه (فرم زودرس) و در 9 مورد مننژیت بعد از 7 روز دیده شد (فرم تاخیری). 

در یک بررسی آینده نگر از تاریخ 1377.1.1 لغایت 12.1 همان سال از مجموع 1074 نوزاد بستری شده درNICU بیمارستان امام رضا (ع) تعداد 23 مورد خونریزی مغزی که توسط CT اسکن ثابت شدند مورد مطالعه قرار گرفتند. نسبت نوزادان پسر به دختر حدود 1.5 به 1 بود. اکثر نوزادان (74%) رسیده بودند. 77% نوزادان حاصل زایمان واژینال و بقیه ما حصل سزارین بوده اند. شایعترین علائم بالینی تشنج، آپنه، آنمی، نارسایی کلیوی و ملاج تحت کشش بوده است.حدود نیمی از موارد خونریزی ها (48%) تحت عنکبوتیه بوده و خونریزی های داخل بطنی به صورت خالص یا مرکب در درجه بندی قرار داشتند (35% موارد)میزان فوت 43% بوده که بیشترین موارد آن را خونریزی های داخل بطنی درجات بالا تشکیل می داده اند و اکثر خونریزی های تحت عنکبوتیه سالم و بدون عارضه عصبی مرخص شده اند. بیش از نیمی از موارد خونریزی مغزی در 48 ساعت اولیه عمر رخ می دهد.

مقدمه: در مدت 11 سال (1367-1378) تعداد 368 مورد پیوند کلیه در بیمارستان امام رضا (ع) مشهد مقدس با دیورز فوری شده است. بررسی مقالات به خوبی نشان می دهند که میزان بقای یک ساله بیماران پیوندی در دیورز فوری داشته اند در مقایسه با بیماران که دیورز تاخیری داشته اند، به طور چشمگیری بیشتر است. همچنین با برقراری دیورز فوری، احتمال ایجاد ATN و ایسکمی در کلیه پیوندی کاهش می یابد. روش کار: نوع بیهوشی در کلیه بیماران دهنده و گیرنده نورولپت آنستزیا با داروهای فنتانیل یا سوفنتانیل و دروپریدول و تیوپنتال بوده است و دارای شل کننده عضلانی در افراد دهنده کلیه، پانکرونیوم و در گیرنده آتراکورویوم بوده است. جهت افزایش فشار هیدرواستاتیک و GFR و کاهش احتمال ایسکمی در همه بیماران 20 دقیقه قبل از برداشتن کلیه در افراد دهنده و 20 دقیقه قبل از برداشتن کلامپ شریانی در افراد گیرنده حدود 3 تا 4 لیتر مایع گرم شده به صورت محلول های نرمال سالین و رینگر به سرعت پرفوزیون شده است. همچنین به افراد دهنده 500cc مانیتول و 50mg فورسماید قبل از قطع حالب و در بیماران گیرنده 500cc و200mg  فورسماید 15 دقیقه قبل از برداشتن کلامپ شریانی تجویز شده است. نتایج پژوهش: از 368 مورد پیوند کلیه انجام شده در 365 بیمار، در کمتر از 5 دقیقه پس از برداشتن کلامپ عروقی فونکسیون کلیه به صورت دیورز فوری برقرار شده است. در تمامی بیماران قبل از برداشتن کلامپ، فشار خون سیستولیک کمتر از 125 میلی متر جیوه نبوده است و با وجود پرفوزیون 7-4 لیتر مایع، نه تنها هیچگونه اختلال آب و الکترولیت جدی از نظر کلینیکی یا پاراکلینیکی در دهنده و گیرنده نداشته ایم، بلکه به نسبت اوره و کراتینین و یونوگرام بیماران پیوندی نیز بهتر به اصلاح نزدیک شده است. نتیجه گیری: با اتخاذ روش بیهوشی مناسب، همراه با هیدراتاسیون تا حدودی بیش از معمول با تمهیدات لازم و داشتن فشارخون سیستولیک بالاتر از 125 درست قبل از برداشتن کلیه در دهنده و قبل از برداشتن کلامپ عروقی در گیرنده و استفاده از دیورتیکها در زمان مناسب، باعث برقراری دیورز فوری در کلیه پیوندی می شود که با برقرار شدن فونکسیون کلیه، به تیم جراحی اجازه می دهد در حین همان عمل یک ارزیابی سریع از عملکرد خود و کلیه پیوندی داشته باشند و در ضمن احتمال ایسکمی و ATN نیز به طور چشمگیری کاهش می یابد.

هدف: به منظور علل و عوامل زمینه ساز ایجاد دسماتوسل و برای نحوه درمان بیماران و عوارض بعدی این مطالعه در بیمارستان امام رضا (ع) به مدت 5 سال انجام شد. روش: این پژوهش یک مطالعه توصیفی بر روی 50 پرونده مربوط به بیمارانی است که در تشخیص دسماتوسل در بیمارستان امام رضا (ع) بستری شده بودند یافته ها: دید در حد شمارش انگشت بوده و دسماتوسل در 3/2 بیمارستان قطری کمتر از 3 میلی متر داشت 28% بین 5-3 میلی متر و 6% دسماتوسل بزرگتر از 5 میلی متر داشتند. در 58% بیماران دسماتوسل در مرکز قرنیه بود و در حالی که در 42% دیگر در حاشیه قرنیه قرار داشت. در 74% بیماران قرنیه ای که دسماتوسل بر روی آن به وجود آمده بود در فاز انفیلتراسیون و اولسر حاد بود که در این گروه بیشترین میزان پرفوراسیون وجود داشت. در 18% قرنیه در مرحله آبسه و نکروز بود و در 8% باقیمانده هم قرنیه در حال بهبودی و با مناطق اپاسیتی روی آن مشهود بود. در غالب بیماران رآکسیون AC به صورت هیپوپیون (46%) بود در حالی که در 8% رآکسیون فیبرینوئید، در30% رآکسیون سلولارو در 16% هیچ رآکسیون واضحی در اتاق قدامی مشهود نبود. در بررسی میزان پرفوراسیون در بیماران و در طی مراحل بستری در بیمارستان مشخص شد که در 46% بیماران نهایتا پرفوراسیون قرنیه روی داده بود. از نظر عامل زمینه ساز و اتیولوژی در 16% بیماران اولسر هرپتیک وجود داشت. در 18% بیماران دفورمیتی پلک به صورت اکتروپیون به دنبال جذام یا انتروپیون و تریکیازیس دیده می شد. در سه بیمار دسماتوسل بر روی قرنیه پیوندی به وجود آمده بود. از نظر نحوه درمان غالب بیماران (66%) با عمل جراحی فلاپ ملتحمه معالجه شده بودند که تنها در 1/%12  شکست مواجه شده بود. برای 12% بیماران پیوند قرنیه انجام شده بود و بقیه با درمان دارویی جهت اولسر پی گیری شده بودند.  نتیجه: غالب بیمارانی که دسماتوسل در حد 1-2 میلی متر داشتند با درمان دارویی به تنهایی بهبود یافته ها بودند ولی بیماران با دسماتوسل بزرگتر از 2 میلی متر غالبا نیاز به عمل جراحی پیدا کرده بودند. خطر پرفوراسیون در دسماتوسل مرکزی بیشتر از محیطی بود با افزایش سایز دسماتوسل خطر پرفوراسیون به میزان قابل توجهی افزایش یافته بود.

به منظور بررسی فراوانی کمبود (G6PD) (Glucose-6-Phosphate Dehydrogenas) در نوزادان ایکتریک بستری شده و سیر بالینی آنها در یک مطالعه توصیفی مقطعی در 326 نوزاد بستری شده به دلیل ایکتر در بخش نوزادان مرکز آموزشی درمانی کودکان طالقانی گرگان 19 نوزاد (83/5% نوزادان) با کمبود G6PD مشخص گردید که 17 مورد آن پسر و 2 مورد دختر بودند. در 100% موارد ایکتر در هفته اول شروع گردیده بود. ایکتر در 5.88 درصد در 24 ساعت اول زندگی، در 17.64% در روز دوم زندگی و در 52.94% در روز سوم و باقیمانده موارد از روز سوم تا هفتم شروع گردیده بود. میانگین حداکثر بیلیروبین تام سرمی 16.25mg/dl و 21.05 درصد بیماران بالای 20 mg/dl بوده است. هیچ یک از بیماران هیپربیلیروبینمی مستقیم نداشتند. میانگین حداقل هموگلوبین در این نوزادان 15.05g/dl بوده که در مقایسه با Hb نوزادان ایکتری با سطح G6PD نرمال تفاوتی نداشته است. تمامی نوزادان ایکتری با کمبود G6PD فقط فتوتراپی گردیده و از بیمارستان مرخص شدند. از این مطالعه نتیجه می شود که شیوع کمبودG6PD  در نوزادان با هیپربیلروبینمی در این منطقه کمتر از مطالعه مشابه در اهواز ولی تقریبا مساوی مطالعه مشابه انجام شده در تهران می باشد. به علاوه در نوزادان ایکتریک با کمبود G6PD افت هموگلوبین و آنمی مثل سایر اشکال همولیتیک دیده نمی شود و همچنین در تشخیص افتراقی علل ایکتر در 48 ساعت اول زندگی باید کمبود G6PD را مدنظر داشت.

یک مطالعه آینده نگر به مدت یکسال از تاریخ 72.1.1 لغایت 73.1.30 روی مبتلایان حوادث عروق مغزی در بیمارستان قائم مشهد انجام شد. از کل 805 بیمار مبتلا به حوادث عروق مغزی 396 نفر مرد و 409 نفر زن بودند، جوانترین بیماران دختری 12 ساله بود و مسن ترین آن پیرمرد 100ساله بود. حداکثر سن ابتلا 70-61 سالگی (34.4%) نبود. علائم به هنگام مراجعه در 306 نفر (38%) هوشیار و بقیه (62%) درجاتی از اختلال هوشیاری از حالت لتارژیک تا اغما داشتند.تمام بیماران از نظر عوامل زمینه ساز شامل: فشارخون، دیابت، چربی های خون، بیماری های قلبی و سابقه مصرف سیگار بررسی شدند که در این میان افزایش فشارخون شریانی بیشترین درصد ابتلا (55%) را نشان داد. سی تی اسکن در 60 درصد بیماران انجام شد که در 14% ایسکمی مشکوک (علائم بالینی به نفع ایسکمی و سیتی اسکن نرمال) 41.8% ضایعه قطعی ایسکمی- 34.5% ضایعه هموراژیک و 9.7 خونریزی ریزعنکبوتیه (SAH) را نشان داد.در مجموع 24% فوت نمودند، 10% با رضایت شخصی مرخص و مابقی 66% با بهبودی نسبی بیمارستان را ترک نمودند.

58 بیمار مبتلا به کیست هیداتیک کرانیواسپاینال مجموعا 87 بار در مدت زمان 15 سال مورد عمل جراحی قرار گرفتند. 43 مورد کیست اولیه مغزی داشتند و در هشت مورد مناطق نادر سیستم عصبی به صورت اولیه گرفتار بودند (چشم 2 مورد - نخاع 1مورد - اپی دورال جمجمه 1 مورد و دو نیمکره مغز به طور همزمان و اولیه 3 مورد) در هفت مورد ابتلا استخوانی وجود داشت (جمجمه 2 مورد و مهره ها 5 مورد) و در 9 مورد بیماران بیشتر از یکبار و مجموعا 29 بار به علت عود کیست هیداتیک مورد عمل جراحی قرار گرفتند.در 43 بیمار مبتلا به کیست هیداتیک اولیه مغزی فراوانی علائم و نشانه ها عبارت بودند از سردرد 77%- استفراغ 35% - تشنج 45%- اختلال بینایی30%- اختلال رفتاری 16% ادم پایی 14% - آتروفی عصب باصره 16% - اختلال تکلم 19% - اختلال حسی 33%- اختلال حرکتی و عدم تقارن ججمه 5% - جایگزینی کیست در 63% موارد نیمکره چپ و در 37% موارد نیمکره راست مغز بوده و نواحی آهیانه ای – پیشانی - شقیقه ای و پس سری که به ترتیب در 66% - 19% - 7% و 9% موارد گرفتار بودند، 11 بیمار مذکر و 32 بیمار مونث بودند که جوانترین آنها 3 ساله و مسن ترین 56 ساله بود.مقاله حاضر گزارشی بر 43 مورد کیست هیداتیک اولیه مغزی مروری بر اتیولوژی پاتوژنز، علائم و نشانه ها، روش تشخیص و درمان و پیش آگهی بیماران مبتلا به کیست هیداتیک سیستم عصبی می باشد.بر مسوولین و دست اندرکاران مسایل بهداشتی جامعه است علاوه بر آگاهی دادن به افراد در معرض ابتلا به کیست هیداتیک از طریق رسانه های گروهی و مدارس و... مبارزه ای همه جانبه را برای انهدام جانوران میزبان این انگل آغاز کنند.

میاستنی گراو یک بیماری اتوایمیون مزمن است که در دوران کودکی به سه شکل میاستنی گراو جوانان، مادرزادی و گذرای نوزادی بروز می کند. علت بروز بیماری، وجود آنتی کر علیه پروتئین گیرنده استیل کولین در صفحه انتهایی است، که اکثرا IgG ولی ممکن است IgM نیز باشد. میاستنی گراو گذرای نوزادی فرم نادری از بیماری است که در نوزادان متولد شده از مادران مبتلا به میاستنی گراو دیده می شود و علت بروز علائم، عبور آنتی کرهای (IgG) بلوک کننده گیرنده های استیل کولین مادری از جفت به جنین است که در طی دو ماه بعد از تولد از خون نوزاد محو می شوند. بررسی ها نشان می دهد تاکنون در منابع علمی موجود داخل کشور در این مورد گزارشی ارایه نشده است. لذا به دلیل نادر بودن بیماری در نوزادان و اهمیت تشخیص و درمان به موقع بر آن شدیم تا این گزارش را ارائه دهیم. در طی 8 سال، 4 مادر مبتلا به میاستنی گراو زایمان کردند. دو نوزاد از 4 نوزاد، علائم میاستنی گذرا داشتند و دو نوزاد دیگر فاقد علائم بالینی بودند. اقدامات درمانی لازم برای این دو نوزاد انجام شد و با حال عمومی خوب مرخص شدند.

از سال 1375 تاکنون تعداد 47 بیمار که بیشتر از یک سال از عمل TUR پروستات آنها گذشته و با هماچوری ماکروسکوپیک به کلینیک مراجعه نموده اند، با انجام معاینات فیزیکی و کامل ادرار و کشت و اولتراسونوگرافی، بررسی اتیولوژیکی شده اند. بیشترین علت در آنها به ترتیب شیوع بزرگی و پروستات (عود) عفونت، کانسر پروستات، سنگ و تومور مثانه بوده است.

بیماران و روش کار: از فروردین ماه 1378 لغایت اسفند 1378، 800 بیمار جهت درمان سنگ حالب تحت یورتروسکوپی و پنوماتیک لیتوتریپسی قرار گرفتند.یافته ها: کمترین سن بیمار مورد درمان کودک 2 سال و 8 ماهه و بیشترین سن 74 سالگی بود. 93% بیماران فارغ از سنگ (Stone Free) ، بیمارستان را ترک نمودند. هیچ مورد عارضه جدی در بیماران ما روی نداد.نتیجه گیری: ماریوتروسکوپی و پنوماتیک لیتوتریپسی را به عنوان یک روش ساده و بی خطر یا حداقل موربیدیتی و با کمترین هزینه جهت درمان سنگ های حالب تحتانی و میانی توصیه می نماییم. 

کراتیت قارچی یکی از بیماری های مهم قرنیه است که می تواند به کوری منجر شود. انواع مختلفی از قارچ های رشته ای و برخی مخمرها جزو عوامل اصلی به حساب می آیند. آسیب های مکانیکی و برخی از عوامل اصلی زمینه ساز کراتیت قارچی می باشند. در این مقاله یک مرد کشاورز 55 ساله با تشخیص کراتیت قارچی معرفی می گردد. یک جسم خارجی چشم او را هنگام کار در مزرعه خراش داده بود. دارو درمانی با آمفوتریسین B و ناتامایسین موثر واقع نشد ولی پیوند قرنیه، بینایی کشاورز را به او بازگرداند. این اولین گزارش کراتیت قارچی ناشی از فوزاریوم در استان خراسان است.

سندرم مجازی مولرین پایدار یک فرم نادر از پسودوهرمافرودیسم مردانه است که تاکنون 150 مورد گزارش شده است. در مطالعه ما 2 برادر بررسی قرار گرفتند که علت مراجعه یکی از آنها توده شکمی همراه با کریپتورکیدیسم دو طرفه بوده است و برادر ایشان فقط کریپتورکیدیسم دو طرفه داشت. در بررسی ها انجام شده مورد اول تومور بیضه لگنی دو طرفه همراه با المانهای مولرین (رحم و سرویکس و لوله ها)و مورد دوم بیضه لگنی فاقد همراه با المانهای مولرین بوده اند. هر چند که کمبود فاکتور مهار کننده مولرین فرم نادری می باشد ولیکن در کریپتورکیدیسم دو طرفه ارزیابی بیشتر از نظر وجود المانهای مولرین توصیه می شود.

لیومیوم رحم، شایعترین تومور خوش خیم رحم می باشد. تغییرات دژنراتیو رحم بسیار نادر است و معمولا در اواسط حاملگی و دوران نفاس اتفاق می افتد. از جمله عوارض فوق العاده نادر این میومها پارگی رحم می باشد که به علت دژنرسانس و یا پارگی عروق سطحی میوم ایجاد می شود. اگرچه سونوگرافی در تشخیص خصوصیات توده لگنی مفید است ولی لاپاراتومی برای تشخیص نهایی ضروری است. از سال 1966 تاکنون تنها پنج مورد پارگی میوم گزارش شده است. این مقاله به توصیف یک مورد نادر از لیومیومای دژنره همراه با پارگی و خونریزی داخل شکم در یک زن حامله می پردازد که به جهت نادر بودن مورد و اهمیت تشخیص افتراقی پارگی میوم در یک خونریزی داخل شکمی معرفی می گردد.

فاسیولوزیس یک عفونت انگلی کبد و مجاری صفراوی به علت جنس فاسیولا می باشد. این انگل در اکثر نقاط دنیا بخصوص مناطقی که پرورش گوسفند رایج مشاهده می شود. آلودگی بیشتر در دام ها وجود دارد ولی موارد انسانی نیز گزارش شده است. بیمار مورد نظر مرد 63 ساله ای با سابقه 5 سال درد در ناحیه فوقانی و راست شکم، ایکتر مختصر و ضعف عمومی مراجعه و در آزمایش های مکرر و مدفوع و بررسی ترشحات دئودنوم تخم فاسیولاهپاتیکا مشاهده شد. به علت عدم دسترسی به داروی انتخابیBithionol ، بیمار با کلروکین برای مدت دو هفته درمان گردید، پس از آن آزمایشات متعدد مدفوع منفی و علائم بیماری به نحو مطلوبی کاهش داشت. نویسندگان بر این اعتقادند که با توجه به شیوع آلودگی می توان از کلروکین به عنوان داروی مطمئن - ارزان و در دسترس استفاده نمود.