مجله دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد
سال:1381 | دوره:45 | شماره:78 |تعداد مقالات:22

لوپوس اریتماتوسیستمیک، بیماری مولتی سیستمی است که با وجود اتوآنتی بادیها و اختلالات هماتولوژیک مختلف که منجر به ضایعات بافتی می گردند مشخص می گردد. لوپوس اریتماسیستمیک یکی از مهمترین بیماری های روماتولوژیک بوده و تظاهرات هماتولوژیک آن در 85 درصد بیماران دیده می شود.در این مطالعه یافته های هماتولوژیک، در 96 بیمار مبتلا به لوپوس در مقایسه با دیگر کشورها مورد بررسی قرار گرفته است. نسبت ابتلا زن به مرد 7:1 بود و میانگین سن تشخیص 21.3 سال بود. 79% بیماران فوق در سیر بیماری خود آنمی داشتند که اکثرا از نوع نورموکوروم نورموسیتر بود. لوکوپنی در 32.3%، لنفوپنی در 68.8% و ترومبوسیتوپنی در 15.2% افراد، مشهود بود. در 12% مبتلایان تست کومبس مثبت گزارش شده بود. PT و APTT به ترتیب در 5.8% و 12.1% بیماران مختل بود. تست VDRL در 12.5% بیماران مثبت بود. ESR در 84.8% بیماران و تیتر آنتی بادی ضد DNA در 83.6% بیماران افزایش داشت. ANA در 98.8% بیماران و سلول LE در 71.1% بیماران مثبت بود. سطح C3 و C4 در مجموع در 82.1% افراد کاهش داشت.

لیشمانیوز پوستی یا سالک یکی از بیماری های مهمی است که از قدیم در ایران شناخته شده و در حال حاضر کانون های عمده ای از این بیماری در نقاط مختلف کشور وجود دارد. شهرستان مشهد که در شمال شرقی کشور قرار دارد یکی از کانون های بومی بیماری می باشد و آلودگی به خصوص در نواحی حاشیه آن وجود دارد.این مطالعه به روش توصیفی به منظور بررسی شیوع لیشمانیوز جلدی از سالهای 1357 تا 1361 و 1376 تا 1380 در دو دوره 5 ساله، بر روی 2226 نفر از مراجعین به آزمایشگاه انگل شناسی بیمارستان قائم (عج) انجام شده  1600(نفر مربوط به دوره اول و 626 نفر مربوط به دوره دوم( و از روش تهیه گسترش مستقیم و رنگ آمیزی گیمسا برای تشخیص موارد آلودگی استفاده شده است.در این بررسی در مجموع 1478 نفر (%66.4) دارای زخم های سالکی بودند که از این تعداد 1106 نفر (%69.1) مربوط به دوره اول پژوهش و 372 نفر (%59.4) مربوط به دوره دوم تحقیق می باشند.تعداد موارد مثبت در دوره اول پژوهش در جنس مذکر 638 نفر (%69.6) و در جنس مونث 468 نفر (%68.5) می باشد، در حالی که در دوره دوم بررسی، در مردان 173 نفر (%59) و در زنان 199 نفر (%59.8) بوده است. در دوره اول، صورت با 578 مورد (%47.1) بیشترین ضایعات را به خود اختصاص داده است در حالی که در دوره دوم، دستها با 301 مورد (%48) بیشترین عضو آلوده را تشکیل داده اند.بیشترین موارد مثبت بیماری در هر دو دوره پژوهش مربوط به گروه سنی 6 تا 10 سال بوده و بیشترین موارد آلودگی در فصل پاییز مشاهده شده است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که اولا انتقال بیماری در شهرستان مشهد در تمام طول سال صورت می پذیرد که موید وجود هر دو نوع لیشمانیوز شهری و روستایی در این شهر می باشد. ثانیا با افزایش سن از شدت آلودگی کاسته می شود و ثالثا با توجه به افزایش سطح آگاهی مردم، بهبود وضعیت بهداشتی و مبارزه بر علیه میزبانان ناقل و مخزن از شدت لیشمانیوز جلدی حدود 10 درصد در دوره دوم پژوهش نسبت به دوره اول کاسته شده است و لذا چنین به نظر می رسد که نگرانی های عامه مردم در خصوص این بیماری بیش از واقعیت های موجود است.

بر اساس آخرین آمارها حدود یک سوم جمعیت دنیا آلوده به باسیل سل می باشند. مایکوباکتریوم توبرکولوزیس می تواند هر ارگانی را مبتلا کند. در این مطالعه که به روش توصیفی تحلیلی صورت گرفته، خصوصیات اپیدمیولوژیک سل های خارج ریوی که در فاصله زمانی 5 سال از سال 1376 لغایت 1380 در مراکز بهداشت شهرستان مشهد تشخیص داده شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات اپیدمیولوژیک مربوط به 1526 بیمار که مبتلا به سل خارج ریوی بودند جمع آوری گردید.در این بیماران 23 نوع مختلف سل خارج ریوی مشاهده شد که لنفادنیت سلی شایع ترین آنها بود. بیشترین گروه سنی مبتلا، گروه سنی 15 تا 24 سال بود و بیماری در جنس مونث شیوع بیشتری داشت 63.3) درصد در مقابل 37.6 درصد(. از 1526 بیمار مبتلا به سل خارج ریوی ساکن مشهد، 397 مورد 26) درصد( را مهاجرین خارجی مقیم شهرستان مشهد تشکیل دادند که در بین آنها افاغنه با 25.45 درصد ابتلا، شایع ترین ساکنین مبتلای غیر ایرانی را شامل شدند.

بیماران بتا تالاسمی هموزیگوت نیاز به ترانسفوزیون مکرر دارند و اگر به خوبی با دسفرال درمان نشوند در خطر اختلال عملکرد قلبی هستند. حتی در بیمارانی که دسفرال را به طور مرتب دریافت کرده اند. بافت قلب غیر طبیعی خواهد بود که ثانویه به رسوب آهن، فیبروز، هیپرتروفی و اثرات ساختمانی کم خون مزمن می باشد. در بیمارانی که دسفرال را به طور منظم دریافت ننمایند، نارسایی قلبی شدید رخ می دهد که به سادگی قابل تشخیص، ولی غیر قابل برگشت و کشنده است.جهت ارزیابی عملکرد قلب، 48 بیمار مبتلا به تالاسمی ماژور با روش اکوی دو بعدی و خطی مورد مطالعه قرار گرفتند که این بیماران به سه گروه الف: با کمتر از 100 نوبت ترانسفوزیون، ب: بین 100-400 نوبت ترانسفوزیون و ج: بیشتر از 400 نوبت ترانسفوزیون تقسیم شدند. پارامترهای اکوکاردیوگرافی (LPEP/LVET, E/A, EF, FS, RPEP/RVET) بود. سطح هموگلوبین و فریتین سرم در همه بیماران قبل از تزریق خون اندازه گیری شد.در این بررسی هیچ رابطه معنی دار خطی بین پارامترهای اکو و سطح هموگلوبین و فریتین سرم به دست نیامد. به طور کلی در 28.48  (%58.3) بیماران یافته های اکوکاردیوگرافی غیر طبیعی بود. در گروه الف 15) بیمار(: نسبت RPEP/RVET در %33 5) بیمار( افراد غیر طبیعی اما EA, ES, EF, LPEP/LVET در این گروه طبیعی بود. در گروه ب 25) بیمار(: که نسبت RPEP/RVET در %24 6) بیمار( غیر طبیعی و در 3 بیماری که RPEP/RVET غیر طبیعی بود EF بطن چپ نیز غیر طبیعی بود، ولی سایر یافته های اکوکاردیوگرافی از جملهFS, E/A, LPEP/LVET  در این گروه نیز طبیعی بود. در گروه ج 8) بیمار(: در 5 بیمار (%62.5) نسبت RPEP/RVET غیر طبیعی، در 2 بیمار (%25) نسبت LPEP/LVET غیر طبیعی. در 4 بیمار (%50) EF غیر طبیعی و نسبت E/A در 3.48 بیمار غیر طبیعی بود. در این گروه فقط FS در حد طبیعی بود.این یافته ها نمایانگر این مساله است که در مبتلایان به بتا تالاسمی ماژور، ابتدا اختلال عملکرد بطن راست و سپس بطن چپ رخ می دهد. لذا انجام اکوکاردیوگرافی سریال و بررسی عملکرد سمت راست و چپ قلب (که معمولا فقط بطن چپ انجام می شود) برای ارزیابی اختلال عملکرد قلبی در بیماران مبتلا به تالاسمی ماژور امری ضروری است.

بیماری های عروق کرونر از شایع ترین علل مرگ و میر در جهان است و با توجه به اینکه آنژیوپلاستی عروق کرونر در یکی از روش های درمانی جدید و موثر این بیماری است، به منظور تعیین میزان موفقیت، بررسی عوارضی ایجاد شده، تعیین درصد تعبیه استنت در بیمارانی که برای اولین بار آنژیوپلاستی کرونر شده بودند و مقایسه نتایج آن با سایر بررسی ها، این مطالعه انجام شده است.این بررسی به صورت آینده نگر در 62 بیمار 73) شریان( از تاریخ 26 /11/1377 تا 17/12/1379 انجام شد. این بیماران ابتدا با استفاده از بالون، آنژیوپلاستی شدند و در بیمارانی که دیسکسیون کرونر ایجاد شد و یا نتیجه مناسب به دست نیامد، استنت در داخل شریان تعبیه گردیده است.در 69 شریان کرونر 94.52) درصد(، انجام آنژیوپلاستی کرونرها با موفقیت کامل همراه بود. انسداد ناگهانی در 4 رگ 6.5) درصد( رخ داد. ترومبوز حاد و تحت حاد در هیچکدام از بیماران اتفاق نیفتاد، استنت در 39 شریان کرونر تعبیه شد 53.42) درصد(. از نظر آماری ارتباطی معنی دار بین جنس (P=0.128)، کارآیی بطن چپ (P=0.737) و عوارض این اقدام دیده نشد.علی رغم بعضی محدودیت ها در استفاده از وسایل و مشکلات تکنیکی، اطلاعات به دست آمده از این مطالعه نشان داد آنژیوپلاستی عروق کرونر روشی کم خطر و موثر در درمان بیماران مبتلا به تنگی عروق کرونر است. پیامدهای به دست آمده از این تحقیق در کوتاه مدت با آمارهای سایر مطالعات جهانی در نشریات مطابقت دارد. در این بررسی رابطه ای معنی دار از نظر آماری بین عوارض ایجاد شده و جنس بیماران و نیز عملکرد سیستولیک بطن چپ دیده نشد.

با توجه به شیوع تجمع مایع در پریکارد و عوارض آن و از طرفی پراکندگی علل ایجاد کننده آن، در این مطالعه به بررسی علل مختلف آن پرداخته و به طور مشخص نقش پریکاردیوسنتز در رسیدن به تشخیص علت بیماری مورد بررسی قرار گرفته است.در این مطالعه توصیفی، 100 بیمار بستری شده در بخش قلب بیمارستان قائم (عج) مشهد با تشخیص افیوژن پریکارد مورد بررسی قرار گرفته اند. یافته های کلینیکی، پاراکلینیکی و اکوکاردیوگرافی و پریکاردیوسنتز بررسی و تجزیه و تحلیل شدند. روش محاسبه آماری، آزمون تی و SPSS بوده است.بر اساس این بررسی، علل ناشناخته (ایدیوپاتیک)، توبرکلوز، رادیاسیون، بدخیمی ها، اورمی، تروما، جراحی قلب و هیپوتیروییدی شایع ترین علت پریکاردیال افیوژن بوده اند. بر اساس نتایج به دست آمده، پریکاردیوسنتز روش تشخیصی مناسب در رسیدن به اتیولوژی پریکاردیال افیوژن می باشد.

باکتری ها، آمیب ها و قارچ ها می توانند ایجاد کراتیت کنند. کراتیت قارچی به علت مخمرها و قارچ های مختلف ایجاد می گردد. عوامل مستعد کننده شامل تروما با مواد گیاهی، شغل کشاورزی، جراحی و مصرف طولانی استروئیدها است. به منظور بررسی شیوع کراتیت قارچی در بین بیماران مبتلا به کراتیت، این مطالعه از سال 1361-1380 انجام گردید.برای بیماران مراجعه کننده به بخش انگل شناسی و قارچ شناسی جهت بررسی کراتیت، پرسشنامه ای شامل اطلاعات شخصی و بالینی، تنظیم و نمونه گیری توسط متخصص چشم پزشکی انجام شد و اسمیر مستقیم و کشت برای آنها انجام گردید. نتایج نشان داد که %57 بیماران مرد و بقیه زن بوده اند. کشت گونه های آسپرژیلوس %55 و فوزاریوم %7 به دست آمد.تروما با مواد گیاهی و شغل کشاورزی شایع ترین عامل خطر بود. در نتیجه کراتیت قارچی باید در تشخیص افتراقی در کراتیت هایی که سابقه تروما با مواد گیاهی دارند مد نظر باشد.

کاربرد نامناسب آنتی بیوتیک ها امری شایع بوده و با عوارض خطرناکی همراه است که بروز و انتشار ارگانیسم های مقاوم به آنتی بیوتیک های متعدد جدی ترین عارضه آنهاست. مطالعه حاضر بررسی نحوه تجویز آنتی بیوتیک در بخش های داخلی و جراحی بیمارستان 17 شهریور مشهد از خرداد تا بهمن ماه 1377 بوده است. در طی این مدت از 3583 بیمار بستری در بخش های داخلی و جراحی 2401 67) درصد( بیمار آنتی بیوتیک دریافت کردند که میزان تجویز نامناسب آنتی بیوتیک در کل 97 درصد بود )در بخش داخلی 94 درصد - در بخش جراحی 98 درصد(. در 61 درصد نوع آنتی بیوتیک انتخاب شده اشتباه بود )در بخش داخلی 66 درصد در بخش 58 درصد(. در 33 درصد دوز یا فواصل دوزها نامناسب بود )بخش داخلی 55 درصد و بخش جراحی 17 درصد( طول مدت پروفیلاکسی یا درمان در مجموع در 28 درصد موارد بیش از زمان توصیه شده بود )درمان در بخش داخلی 7 درصد و پروفیلاکسی در بخش جراحی 42 درصد(. در 29 درصد اندیکاسیونی برای تجویز آنتی بیوتیک وجود نداشت )بخش داخلی 19 درصد - بخش جراحی 36 درصد(.در این مطالعه رایج ترین خطا در بخش داخلی، نوع آنتی بیوتیک تجویز شده نامناسب بود 66) درصد( و در مورد بخش جراحی عدم رعایت زمان مناسب جهت شروع تجویز پروفیلاکتیک آنتی بیوتیک 89) درصد(. این مطالعات نشان می دهد که میزان مصرف نامناسب آنتی بیوتیک از درصد بالایی برخوردار است و در مقایسه با سایر مطالعات انجام شده در دیگر کشورها نیز این میزان افزایش دارد.

اختلال در ترشح هورمون های قشر غده فوق کلیوی، به علت بیماری های اولیه و کمبود هورمون های هیپوفیز و هیپوتالاموس ایجاد می شود. عوامل ارثی و اکتسابی می توانند سبب بروز نارسایی غده فوق کلیوی شوند. در کودکان و شیرخواران، ارث و نقایص آنزیمی از علل شایع بروز نارسایی محسوب می شوند.در این مطالعه، علل نارسایی غده فوق کلیوی در 40 کودک که در طول مدت چهار سال از سال 1375-79 در بخش کودکان بیمارستان امام رضا (ع) بستری شده بودند، مورد بررسی قرار گرفت. در %82 موارد نقایص آنزیمی و بیماری های ارثی، و تنها در %18 موارد، بیماری های اکتسابی، سبب بروز نارسایی غده فوق کلیوی بودند.متوسط سن بروز بیماری، 15 ماهگی و شیوع جنسی یکسان بود. علایم بالینی شایع به ترتیب استفراغ، وزن نگرفتن، هیپرپیگمانتاسیون، بی اشتهایی و شیر نخوردن بود. هر چند نارسایی آدرنال در کل، یک بیماری نادر در طب کودکان محسوب می شود ولی با تشخیص به موقع، می توان درمان مناسب و حیات بخش برای بیمار انجام داد. با تشخیص نارسایی آدرنال باید اقدامات لازم برای پی بردن به عامل زمینه ای که در طب کودکان اکثرا ارثی است انجام گرفته و در صورت لزوم، مشاوره ژنتیک به عمل آید.

ید درمانی یک روش موثر، آسان و بی خطر برای درمان پرکاری تیرویید می باشد. نتایج ید درمانی به مقدار ید تجویزی و برخی عوامل دیگر بستگی دارد. اما در هر صورت تعداد بیماران درمان شده با گذشت زمان افزایش می یابد. هدف از این مطالعه ارزیابی پاسخ با دوز 150-255 میکروکوری به ازای گرم بافت تیرویید در فواصل زمانی مختلف می باشد.در این مطالعه تجربی، 164 بیمار مبتلا به هیپرتیروییدی که به مطب متخصص غدد درون ریز مراجعه کرده و اندیکاسیون ید درمانی داشتند. به روش مستمر غیر تصادفی وارد مطالعه شدند و تحت معاینه بالینی و آزمایش جذب ید تیرویید قرار گرفتند و مقدار 150-255 میکروکوری ید رادیواکتیو به ازای گرم بافت تیرویید تجویز شد. سپس در فواصل 2-6 ماه و سپس هر 6 ماه یکبار به مدت 2.5 سال با انجام آزمایشات هورمونی و معاینه بالینی از نظر پاسخ به درمان بررسی شدند.تعداد 133 زن (%81.1) و 31 مرد (%18.9) مورد مطالعه قرار گرفتند. متوسط دوز تجویزی ید به ازای گرم وزن تیرویید 186± 22.5 میکروکوری و متوسط دوز تجویزی کلی 15.7 ±5.1 میلی کوری بود. متوسط سن بیماران 44.6± 14.3 سال و متوسط وزن تیرویید بیماران 51.9±14.2 گرم به دست آمد. در پیگیری های اول تا پنجم، میزان پاسخ به درمان به ترتیب %71.1، %78.7، %83.7، %91.4 و %95.5 بود. میزان کم کاری تیرویید نیز در پیگیری های فوق به ترتیب %35.5، %52.6، %49، %54.3 و %72.7 بود. میزان بیماران با عملکرد طبیعی تیرویید نیز در این پیگیری ها به ترتیب %34.7، %32، %34.7، %37.1 و %18.2 بوده است.در ید درمانی پرکاری تیرویید با مقدار متوسط 186 ±22.5 میکروکوری به ازای گرم وزن تیرویید، %71.1 بیماران در عرض 2-6 ماه بعد از درمان معالجه شدند. میزان پاسخ به درمان هر 6 ماه به مقدار متوسط %5.5 افزایش یافت و در عرض 2.5 سال به میزان %95.5 رسید. در دو سال اول درمان نیز به طور متوسط %34.62 بیماران عملکرد طبیعی تیرویید داشتند و پس از آن این میزان کاهش یافت.

عمل پیوند قرنیه یک عمل جراحی جهت حذف بافت قرنیه غیر طبیعی به طور تمام ضخامت و جایگزینی آن توسط قرنیه دهنده است، این مطالعه به منظور تعیین نتایج عمل پیوند قرنیه در مبتلایان به کراتوکونوس بر روی مراجعان این مرکز در سالهای 1377-79 انجام شده است.در این مطالعه توصیفی، پرونده های بیمارانی که واجد شرایط عمل پیوند قرنیه به علت کراتوکونوس داشته اند، مورد مطالعه قرار گرفت و فرم های اطلاعاتی شامل سن، جنس، چشم مبتلا، دید، آستیگماتیسم، اسفریکال اکی والان، متوسط کراتومتری، آستیگماتیسم بر مبنای کراتومتری و منظمی و نامنظمی در قرنیه در زمان های قبل از عمل، روز بعد، هفته اول، ماه اول، ماه سوم، ماه ششم، ماه هفتم، ماه نهم، سال بعد و دو سال بعد استخراج و ثبت گردید.پرونده 91 بیمار کراتوکونوس بررسی شده که بیشترین گروه سنی 15 تا 19 سال بوده و بیشترین شکایت بیماران کاهش دید بوده است به طوری که %89 بیماران دید کمتر از 3 متر شمارش انگشتان قبل از عمل داشتند. نتایج به دست آمده در این بیماران به صورت زیر بوده است. دید بدون اصلاح بیشتر از 6.10 در %61 بیماران، آستیگماتیسم کمتر از 4 دیوپتر در %54 بیماران، محور آستیگماتیسم به صورت Against the rule در %43 بیماران، متوسط کراتومتری در %71 بیماران 40-45.99 D و میزان اسفریکال اکی والان در %44 بیماران در محدوده صفر تا 4- دیوپتر. با توجه به آمارهای به دست آمده، نتایج بینایی پیوند قرنیه در بیماران مبتلا به کراتوکونوس مناسب بوده است.

شکستگی های متعدد پاتولوژیک و تغییر شکل استخوان ها به عنوان عارضه بیماری استئوژنز ایمپرفکتا شایع است. این تغییر شکل ها مانع راه رفتن طبیعی و فعالیت های فیزیکی بیماران می شود. در این بیماری استخوان ها شکننده می باشند و شکستگی های متعدد و بد جوش خوردن آنها موجب نقص عضو دایمی در این بیماری می شود. لذا توجه و اقدامات درمانی کامل برای این بیماری بسیار اهمیت دارد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات استئوتومی متعدد خارج پریوستی در جلوگیری از عوارض پس از عمل در استئوژنز ایمپرفکتا می باشد.این مطالعه در یک دوره 8 ساله در 15 بیمار مبتلا به استئوژنز ایمپرفکتا انجام شد و تمام بیماران تحت عمل جراحی اصلاحی، شامل استئوتومی گوه ای متعدد خارج پریوستی قرار گرفتند. الگوی وراثت در یازده بیمار به صورت اتوزومال غالب بود و در 4 مورد بیماری در اثر جهش ژنی رخ داده بود. در این بیماران 65 مورد استئوتومی اصلاحی اولیه صورت گرفت و در 35 مورد نیز عمل ثانویه ضرورت یافت. تکنیک عمل در تمام موارد شامل استئوتومی متعدد خارج پریوستی بود که در آن قطعه استئوتومی شده از غلاف پریوستی خارج نگردیده بود. در تمام موارد استئوتومی شده یونیون کلینیکی و رادیوگرافیکی حاصل شد و مواردی از عدم جوش خوردگی یا عفونت (زودرس یا دیررس) مشاهده نشد و توان حرکتی و کارآیی بیماران پس از عمل بهبود یافت. از 8 بیمار وابسته به صندلی چرخ دار، 6 نفر قادر به راه رفتن با چوب زیر بغل گردیدند و 2 نفر توانایی راه رفتن بدون وسایل کمکی را کسب کردند. 7 بیمار که قبل از عمل با چوب زیر بغل راه می رفتند همگی پس از عمل، توانایی راه رفتن بدون کمک را داشتند.برخلاف استئوتومی مرسوم به روش سوفیلد و میلار، در روش مورد استفاده در این مطالعه موردی از عفونت یا عدم جوش خوردگی وجود نداشت در صورتی که در روش سوفیلد و میلار، 5% عفونت و 7% عدم جوش خوردگی گزارش شده است. در هر دو روش تفاوتی از نظر میزان عمل مجدد به علت جابجایی میخ و دفورمیتی مجدد وجود نداشت.این تکنیک به عنوان روش انتخابی در اصلاح دفورمیتی های استخوانی ناشی از بیماری استئوژنزایمپرفکتا پیشنهاد می گردد.

در برخی موارد، افتراق قطعی بین ضایعات خوش خیم و بدخیم پروستات به روش میکروسکوپ نوری، حتی توسط پاتولوژیست های مجرب نیز دشوار می باشد. هدف از این مطالعه بررسی ارزش تشخیصی رنگ آمیزی AgNOR در جدا سازی ضایعات هیپرپلازی ندولر و آدنوکارسینوم پروستات است.برای انجام این پژوهش 58 بیمار که 27 نفر از آنان به دلیل هیپرپلازی ندولر پروستات و 31 نفر به دلیل آدنوکارسینوم پروستات به روش TURP یا پروستاتکتومی باز مورد جراحی قرار گرفته بودند انتخاب و پس از درجه بندی به روش گلیسون از روی بلوک پارافینی آنها، لام تهیه و رنگ آمیزی به روش AgNOR انجام شد. سپس با میکروسکوپ نوری و بزرگنمایی (1000)، هسته ها از نظر تعداد متوسط ذرات AgNOR و همچنین اندازه، وجود پلئومورفیسم و نظم آنها در 100 سلول مورد مطالعه قرار گرفت.در هیپرپلازی ندولر، تعداد متوسط AgNOR در هسته برابر 1.66 و در آدنوکارسینوم این تعداد 2.83 بود. همچنین در هیپرپلازی ندولر این ذرات دارای اندازه کوچک و حاشیه منظم و در آدنوکارسینوم نقاط مزبور دارای اندازه بزرگتر و حاشیه نامنظم و همچنین پلئومورف بودند.مناطق رنگ گرفته به وسیله نقره عبارتند از نواحی کروماتینی با رنگ پذیری ضعیف که حاوی ژن های ریبوزومی و تعدادی پروتیین های اسیدی نقره دوست می باشند و در انتهای مرحله تلوفاز، هستک در اطراف آنها دوباره سازی می شود که این نقاط از نظر اندازه و تعداد با پرولیفراسیون و تقسیم سلولی ارتباط مستقیمی دارند.مناطق رنگ پذیر هستکی AgNOR همراه با سایر شواهد مورفولوژیک دارای ارزش تشخیصی در افتراق بین هیپرپلازی ندولر و کارسینوم پروستات بوده و نمی توان از آن به عنوان معیاری قابل اعتماد جهت درجه بندی آدنوکارسینوم استفاده نمود.

یک دختر 9 ساله اهل مشهد با سابقه ده روزه تب، سرفه و فارنژیت در بخش عفونی بیمارستان امام رضا (ع) مشهد بستری شد. دو روز قبل از بستری، این کودک به بیمارستان دیگر برده شد و با تشخیص عفونت حاد تنفسی، تحت درمان با آموکسی سیلین قرار گرفت.در روز بستری، بیمار دچار سردرد شدید و استفراغ بوده است. در معاینه فیزیکی، درجه حرارت 39 درجه سانتیگراد، نبض 120 و تنفس 25 بار در دقیقه و فشار خون بیمار 100.60 بود.در بررسی بیمار، علایمی از بثورات روی پوست، یرقان یا زردی مخاط چشم ها و اسهال دیده نشد. معاینه قلب، کبد و طحال طبیعی بوده است. هیچ گونه سابقه تماس با مواد سمی، حیوانات و دام، گزش حشرات و ضربه سر نداشته است...

در نوامبر 2002، یک تاجر چینی در ایالت جنوبی چین «گوانگ دانگ» اولین قربانی بیماری اسرار آمیزی شد که آن را بعدا سندرم حاد تنفسی شدید «سارس» نامیدند. ایالت گوانگ دانگ یک منطقه زراعی با جمعیتی حدود 75 میلیون می باشد و دارای هزاران مزرعه بادام های کوچک و بزرگ، آب و هوای گرمسیری و بارندگی حدود 2 متر در سال می باشد.به اولین بیماری سارس و سایر بیماران اولیه، هیچ نوع توجه جهانی نشد تا ماه فوریه 2003 که یک پزشک چینی اهل گوانگ دانگ بیمار شد. پزشک مزبور در طبقه نهم یک هتل در هنگ کنگ اقامت داشت. 12 مهمان هتل که هفت نفر از آنها نیز در طبقه نهم همان هتل زندگی می کردند دچار بیماری شدند و این بیماران مقیم هتل، موارد اولیه بیماری سارس بودند که بیماری را به ویتنام، سنگاپور، کانادا، ایرلند و ایالات متحده انتقال دادند. تاکنون )ژوئن2003 ( نزدیک 9 هزار نفر در حدود 30 کشور دنیا به این بیماری آلوده شدند که %4.9 این بیماران با تابلو سندرم حاد تنفسی حاد فوت نمودند.عامل این بیماری در ابتدا روشن نبود ولی امروز عامل آن را یک کوروناویروس نوظهور می دانند و این ویروس را در vero-cell-culture جدا نموده اند. در این بیماران آنتی بادی با تیتر بالا علیه این ویروس پیدا می شود و با gene sequencing تنها یک گونه از خانواده کوروناویروس ها عامل اصلی سندرم حاد تنفسی شدید شناخته شده است.

بلاستوم پلوروپولمونر تومور بدخیم مهاجم و نادری است که غالبا در کودکان دیده می شود. این تومور متمایز از بلاستوم پولمونر معمول و یا کارسینوسارکوم ریه می باشد.از نظر هیستولوژیک با بلاستوم ابتدایی و استرومای مزانشیمی بدخیم که غالبا تمایز چندگانه را نشان می دهد مشخص شده و فاقد بخش اپیتلیال بدخیم است. این تومور را بر اساس کیستیک یا توپر بودن و همچنین نمای هیستولوژیک به سه تیپ III,II,I تقسیم نموده اند. یک مورد نادر از بلاستوم پلوروپولمونر در دختر 4.5 ساله با ابتلا لوب میانی ریه راست گزارش می گردد. در این مقاله تاکید بر ویژگی های هیستوپاتولوژیک بلاستوم پلوروپولمونر است که می بایست در جهت رسیدن به تشخیص صحیح و درمان مناسب مورد توجه قرار گیرد.

مگالواورترا بیماری نادری است که به دلیل نمو غیر طبیعی اجسام اسپونژیو یا کاورنو ایجاد می شود و بر اساس آن به دو فرم اسکافوئید (زورقی) به دلیل درگیری جسم اسپونژیو، و فوزیوم (دوکی) به دلیل درگیری اجسام کاورنو، تقسیم می شود.در این مطالعه، یک مورد مگالواورترای اسکافوئید در یک نوجوان 13 ساله که جهت ختنه مراجعه کرده بود، گزارش گردید. او شکایت ادراری نداشته است. اولتراسونوگرافی از کلیه ها طبیعی بوده و در اورتروگرافی رتروگراد، اتساع شدید در مجرای قدامی مشاهده شده است. بیمار با انسیزیون ختنه تحت جراحی قرار گرفته است.

آنوریسم شریان ریوی عارضه ای از تنگی دریچه پولمونر است که در موارد خاص ممکن است با توده های مدیاستینال یا ریوی اشتباه شود و در موارد شدید، بیمار را در معرض پارگی آنوریسم و تهدید حیات قرار دهد. در این مقاله یک مورد آنوریسم شریان ریوی در یک مرد 40 ساله که با سرفه خشک، خشونت صدا و تنگی نفس فعالیتی مراجعه نموده بود، گزارش شده است. بررسی های تکمیلی توسط رادیوگرافی قفسه صدری، اکوکاردیوگرافی، سی تی اسکن و کاتتریسم و آنژیوگرافی وجود آنوریسم کاملا بزرگ تنه اصلی شریان ریوی و شاخه چپ شریان ریوی ثانوی به تنگی دریچه پولمونر را تایید نمود و بیمار متعاقبا تحت عمل جراحی اصلاحی تنگی دریچه و آنوریسم شریان ریوی قرار گرفت. تا یک سال بعد از عمل، پیگیری صورت گرفت و بیمار کاملا بهبود یافته بود.

مایع نخاعی و سرم خون بیمار در روز دوم بستری در بیمارستان مورد آزمایش قرار گرفت. آزمایش IgM-Elisa برای مایکوپلاسما پنومونیه مثبت و IgG-Elisa منفی گزارش گردید.آزمایش آگلوتی نین سرد قویا مثبت بود. تست سرولوژی برای EBV،HSV، سرخک، اوریون، توکسوپلاسما و سرخجه منفی گزارش شد.کشت خون و مایع نخاعی برای باکتری ها نیز منفی گزارش گردید. به دلیل مثبت بودن IgM-Elisa در سرم خون و مایع نخاعی برای مایکوپلاسما پنومونیه، آسیکلوویر و سفوتاکسیم بیمار قطع و اریترومایسین خوراکی و دگزامتازون تزریقی شروع شد.برای بیمار سی تی اسکن جمجمه با ماده کنتراست انجام شد و ضایعه پاتولوژیک مشاهده نگردید. سرم خون بیمار در دوره نقاهت و پس از مرخص کرد بیمار تهیه و آزمایش IgG-Elisa برای مایکوپلاسما پنومونیه مثبت قوی گزارش شد. اریترومایسین بیمار به مدت دو هفته ادامه یافت و بیمار پس از بیست روز بستری بودن، بدون عارضه CNS مرخص گردید.