علوم پزشکی رازی
سال:1383 | دوره:11 | شماره:41 (فوق العاده یک) |تعداد مقالات:20

سندرم نفروتیک در کودکان علاوه بر آن که یکی از بیماری های مهم کلیه است، تشخیص و درمان عوارض آن نیز دارای اهمیت زیادی می باشد. یکی از عوارض مهم آن ادم است که در گروه سنی کودکان به دلیل شیوع بیش تر و هم چنین درمان متفاوت از بزرگسالان، از اهمیت خاصی برخوردار می باشد. درمان ادم در کودکان شامل عوامل افزاینده حجم داخل عروق و داروهای کاهنده بازجذب سدیم در لوله پروگزیمال و مهار کننده های آلدوسترون است اما در بزرگسالان از مهار کننده های کانال سدیم در بخش دیستال نفرون مانند آمیلوراید استفاده می شود. آلبومین دارویی مناسب برای درمان ادم در کودکان است اما معایبی نیز دارد که شامل گران قیمت بودن، تشدید نفریت اینترستشیوم و کاهش اثر فوروزماید می باشد. امروزه تلاش بر آن است که از داروهایی استفاده شود که علاوه بر داشتن خصوصیات مفید آلبومین معایب ذکر شده را نداشته باشند(مانند مانیتول). با توجه به معایب آلبومین، در این مطالعه از مانیتول استفاده شد و اثر آن در کاهش وزن و ادم بیماران با آلبومین مقایسه گردید. در این مطالعه کودکان مبتلا به سندرم نفروتیک به صورت یک در میان برای درمان ادم، آلبومین یا مانیتول دریافت کردند و کاهش وزن آخر آن ها نسبت به وزن روز اول با اهمیت در نظر گرفته شد. کاهش وزن در هر دو گروه بیماران، قابل توجه بود(pv>0.001). مقایسه این اختلاف وزن در 2 گروه ذکر شده(مانیتول و آلبومین) با یکدیگر تفاوت معنی داری را در کاهش ادم نشان نداد (pv>0.005). هم چنین رابطه ای بین اثر این داروها با سطح آلبومین سرم به دست نیامد(pv>0.005). از نظر میزان بروز عوارض بین 2 گروه تفاوت چشم گیری وجود نداشت. شانزده درصد بیمارانی که مانیتول برای آن ها تجویز شده بود و 17% بیمارانی که آلبومین دریافت کرده بودند، دچار عوارض شدند که در گروه آلبومین شامل دهیدراتاسیون و هیپرتانسیون و در گروه مانیتول شامل هیپرتانسیون و هیپوکالمی بود. از نظر پاسخ به درمان 8/15% بیماران به مانیتول و 30% بیماران به آلبومین پاسخی ندادند. تمام افرادی که تحت درمان با مانیتول قرار گرفتند و به آن جواب ندادند، مبتلا به MCD بودند.

مدفوع غیرطبیعی دلیل مهمی برای بیماری های کولون است. خون ریزی مخفی که توسط یک آزمون جست جوی خون مخفی در مدفوع(Occult blood test) جهت پراکسیداز هموگلوبین تعیین می شود روشی مهم جهت شناسایی نئوپلاسم کولورکتال در مراحل اولیه و قابل درمان است. عدم مصرف مواد غذایی شامل گوشت قرمز و ماهی، سبزیجات، داروها به خصوص ویتامین C، ترکیبات آهن دار و داروهای ضدالتهابی غیراستروییدی به مدت 3 روز قبل از آزمایش ضروری است. روش های شیمیایی رایج برای آزمایش OB عبارتند از: روش میر(Meyer)، روش گایاک(Guaiac)، روش اوتولیدین(O-Tolidine)، روش الکل پیرامیدین(Alcohol pyramidine) و کیت های تجارتی. اساس آزمایش در این روش ها، اکسید شدن کروموژن موجود در هر یک به دنبال اثر اکسیژن آزاد شده از اثر فعالیت پراکسیدازی هموگلوبین روی پراکسید هیدروژن و ایجاد رنگ(واکنش مثبت) می باشد. به منظور بررسی و مقایسه حساسیت هر یک از روش های ذکر شده، خون در مقادیر مختلف به مدفوع اضافه شد که براساس نتایج به دست آمده حساس ترین روش، روش میر بود. این روش می تواند خون ریزی های پاتولوژیک دستگاه گوارش را در میزان 10-5 میلی لیتر شناسایی کند. بعد از این روش حساس ترین روش ها به ترتیب گایاک، الکل پیرامیدین و هماتیپ بوده اند. روش هماتیپ دارای حداقل حساسیت بوده و خون ریزی کم تر از 5/81 میلی لیتر در روز را نمی تواند تشخیص بدهد. هدف از انجام دادن این پژوهش ارزیابی تست های متداول شیمیایی در تشخیص خون مخفی در مدفوع و در نتیجه انتخاب و معرفی یک روش حساس و مناسب جهت آزمایشگاه های بالینی کشور بوده است.

بیماری کاوازاکی یک بیماری التهابی با درگیری چندین عضو، به خصوص قلب می باشد. در ایران تعداد مطالعات مربوط به قلب در این بیماری بسیار کم است. هدف از این مطالعه دست یابی به اطلاعات بیماری شناختی در کودکان ایرانی و مقایسه آن با سایر مطالعات بود. در این پژوهش 61 کودک مبتلا به بیماری کاوازاکی که در مدت 5/7 سال به درمانگاه کودکان بیمارستان قلب شهید رجایی ارجاع شده بودند، از نظر درگیری قلب به صورت گذشته و آینده نگر مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات با مراجعه به پرونده و مدارک بیماران و پی گیری در درمانگاه جمع آوری شد. براساس نتایج به دست آمده 42 بیمار (69%) هیچ علامتی از درگیری قلب نداشتند، آنوریسم عروق کرونر در 8 بیمار (13%) دیده شد و تجمع مایع در پریکارد در اکوکاردیوگرافی در 11% موارد وجود داشت. تغییرات EKG و کاردیومگالی هر یک در 8% بیماران و نارسایی خفیف دریچه میترال در 10% آن ها دیده شد. در موارد درمان با آسپیرین همراه با ایمنوگلبولین وریدی، شیوع آنوریسم عروق کرونر نسبت به درمان با آسپیرین تنها، کم تر بود. این مطالعه نشان داد که بیماران مبتلا به بیماری کاوازاکی نیاز به درمان معمول (آسپیرین و ایمنوگلبولین وریدی همراه با هم) برای کاهش بروز ضایعه قلبی دارند. تجمع مایع پریکارد در بیماران این مطالعه کم تر گزارش شد که شاید علت آن بیش تر بودن فاصله های اکوکاردیوگرافی و ماهیت گذرای تجمع مایع پریکارد در بیماری کاوازاکی باشد بنابراین توصیه می شود هم کاران پزشک، کودکان مبتلا به بیماری کاوازاکی را برای بررسی و پی گیری درگیری قلبی به پزشکان فوق تخصص قلب کودکان ارجاع دهند.

هدف از این پژوهش تعیین نوع انتظارات و رضایت بیماران از پزشک معالج خود بوده است. در این مطالعه 375 بیمار که به طور سرپایی به درمانگاه های مختلف روزانه بیمارستان رسول اکرم(ص) مراجعه کرده بودند، توسط نمونه گیری نسبتی انتخاب شدند و مقیاس "خواسته بیماران" که 3 انتظار، حمایت عاطفی، بررسی و درمان را می سنجد و یک پرسش نامه رضایت که شامل سئوالاتی در مورد پیروی بیماران از دستورات پزشکی و سطح کلی رضایت آن ها بود، مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات به دست آمده جهت تجزیه و تحلیل به برنامه SPSS انتقال یافت. بررسی یافته ها که براساس 4 فرضیه انجام شد نشان داد که بین درمانگاه های مختلف از نظر انتظارات "حمایت عاطفی" و "بررسی و درمان" تفاوت معنی داری وجود دارد. علاوه بر آن رضایت بیماران با برآورده شدن خواسته "توجیه شدن" هم بستگی معنی داری را نشان داد هم چنین رابطه مثبت و معنی داری بین رضایت و پیروی از دستورات دارویی و تغییر پزشک وجود داشت. آگاهی پزشکان از انتظارات بیماران و عواملی که روی رضایت آن ها موثر است موجب بهبود روابط پزشک ـ بیمار و کیفیت مراقبت بهداشتی می شود که هدف نهایی سیستم بهداشتی می باشد.

افراد مبتلا به کشیدگی لیگامان مچ پا به دلیل وجود درد، تورم و محدودیت حرکت در مفصل مچ پا، آهسته راه رفته و قدم های کوتاه تری برمی دارند. با وجود آن که کشیدگی مچ پا یکی از متداول ترین آسیب ها در بین ورزشکاران و افراد فعال محسوب می شود، هنوز روش درمانی مشخص و مورد قبولی برای اغلب درمان گرها وجود ندارد. درمان های مختلفی برای این ضایعه پیشنهاد شده است که به 2 گروه عمده متحرک سازی زودهنگام و بی حرکت کردن عضو آسیب دیده تقسیم می شوند. هدف از این مطالعه، مقایسه اثرات روش متحرک سازی زودهنگام با بریس عمل کردی و محدود کردن حرکات توسط گچ گیری بوده است. در این مطالعه با اندازه گیری 3 متغیر راه رفتن، شامل سرعت راه رفتن، طول گام اندام سالم و زمان تکیه روی اندام آسیب دیده، اثرات 2 روش ذکر شده مورد بررسی قرار گرفت تا روش مناسب تر تعیین شود. در این بررسی 30 فرد مبتلا به کشیدگی مچ پا به صورت نمونه گیری آسان انتخاب شدند و براساس قرعه کشی به 2 گروه 15 نفری تقسیم گردیدند. برای گروه اول جهت کنترل حرکات از بریس عمل کردی استفاده شد و در گروه دوم گچ گیری صورت گرفت. سه هفته بعد از شروع درمان، اولین آزمون راه رفتن برای نمونه ها انجام شد سپس 2 گروه به صورت هم زمان به بخش فیزیوتراپی ارجاع شدند. پس از خاتمه 10 جلسه فیزیوتراپی، آزمون ها تکرار شدند و اطلاعات مربوط به راه رفتن ثبت گردید. آزمون T مستقل در مرحله پیش آزمون و پس آزمون اختلاف معنی داری را در میانگین مقادیر 2 گروه نشان نداد. براساس آزمون T زوج بین مقادیر پیش آزمون و پس آزمون گروه گچ گیری اختلاف معنی دار آماری وجود داشت اما در گروه بریس عمل کردی این اختلاف معنی دار نبود. نتایج به دست آمده نشان داد که در گروهی که از بریس استفاده کرده بودند، بیماران قبل از فیزیوتراپی به راه رفتن مناسب رسیده بودند و اهداف توان بخشی در زمان کوتاه تری به وقوع پیوسته بود.

کلروکین و داروی مشابه آن هیدروکسی کلروکین داروهای ضد مالاریا و از جمله داروهای ضد روماتیسم با اثر آهسته هستند. یکی از مهم ترین عوارض این داروها، آسیب شبکیه به دنبال مصرف آن ها است. روش های مختلفی به منظور تشخیص زودرس این گونه آسیب ها به کار گرفته شده است اما اختلاف نظر در این مورد فراوان می باشد. این مطالعه کوششی برای تشخیص زودرس آسیب شبکیه به دنبال مصرف کلروکین با استفاده از پریمتری 2 تا 10 درجه مرکزی و بررسی عوامل تأثیرگذار بر پریمتری بوده است. این مطالعه به صورت مقطعی و آینده نگر با روش نمونه گیری توالی ساده روی 63 بیمار مبتلا به آرتریت روماتویید که حداقل 6 ماه پیش از بررسی تحت درمان با کلروکین قرار گرفته و هنوز دارو مصرف می کردند، انجام گردید. بیماران توسط چشم پزشک مورد معاینه قرار گرفتند و فوندوس به روش افتالموسکوپی مستقیم و غیرمستقیم مشاهده شد. بیماران در صورت عدم وجود تغییرات واضح و اختصاصی آسیب شبکیه به دنبال مصرف کلروکین جهت انجام دادن پریمتری ارجاع می شدند. بیست و یک بیمار در فاصله 3 تا 12 ماه از پریمتری اول به طور مجدد تحت پریمتری قرار گرفتند. نتایج پریمتری توسط یک چشم پزشک تفسیر می شد. این مطالعه در تجزیه و تحلیل نهایی، 52 بیمار مورد بررسی قرار گرفتند. از 63 بیمار مطالعه شده 42 بیمار تنها 1 بار پریمتری انجام داده بودند که 30 نفر آن ها (4/71%) پریمتری طبیعی و 12 نفر آن ها (6/28%) پریمتری غیرطبیعی داشتند. از 21 بیماری که حداقل 2 بار پریمتری انجام داده بودند، در 11 بیمار (4/52%) اولین پریمتری طبیعی و در 10 نفر دیگر (6/47%) اولین پریمتری غیرطبیعی بود. از 10 بیماری که اولین پریمتری آن ها غیرطبیعی بود، در 8 بیمار (80%) با وجود ادامه درمان با کلروکین، پریمتری دوم طبیعی گزارش گردید. پریمتری در 2 بیمار (20%) بدتر شده بود که هر دو بیمار دچار کاتاراکت و پیگمانتاسیون قرنیه شده بودند. از 11 بیماری که اولین پریمتری آن ها طبیعی بود در 3 بیمار (3/27%) در حالی که درمان با کلروکین ادامه داشت پریمتری دوم بدتر شد که با توجه به این مطلب، درمان با کلروکین قطع شد. در 8 بیمار دیگر (8/72%) اولین و دومین پریمتری طبیعی بود. در این مطالعه شیوع رتینوپاتی زودرس ناشی از کلروکین 9/5% برآورد گردید و ارتباطی بین دوز تجمعی کلروکین و نتیجه پریمتری وجود نداشت (p>0.7). هم چنین ارتباطی بین دوز روزانه و نتیجه پریمتری به دست نیامد (p>0.8). کاتاراکت نیز به عنوان یک بیماری زمینه ای چشمی به شکل واضحی نتیجه پریمتری را تحت تاثیر قرار می دهد (p<0.002) در حالی که پیگمانتاسیون قرنیه بر نتیجه پریمتری بی تأثیر است (p>0.13) و ارتباطی بین پیگمانتاسیون ماکولا و نتیجه پریمتری وجود ندارد (p>0.9). به عنوان نتیجه گیری کلی می توان گفت جهت تشخیص آسیب زودرس شبکیه به دنبال مصرف کلروکین می توان از پریمتری 2 تا 10 درجه مرکزی به عنوان ابزاری کارآمد استفاده کرد اما معاینات چشمی هم زمان و تکرار پریمتری در فاصله زمانی 6 ماه از پریمتری اول جهت تأیید آسیب شبکیه به دنبال مصرف کلروکین ضروری می باشد.

هدف از این مطالعه سنجش نگرش و تعیین آگاهی دانش آموزان دبیرستانی از بیماری ایدز بوده است. این مطالعه مقطعی توصیفی روی دانش آموزان دبیرستان های شهرستان ساوجبلاغ انجام شد. بدین منظور 1224 نفر از دانش آموزان دبیرستانی از 58 مدرسه شهری و روستایی ساوجبلاغ طبق جدول اعداد تصادفی انتخاب شدند سپس پرسش نامه هایی شامل 23 سئوال توسط آن ها تکمیل گردید. این سئوالات در مورد این که دانش آموزان مهم ترین تهدید علیه سلامتی را چه می دانستند و نیز روش های پیش گیری از ایدز، راه های انتقال بیماری و منابع اطلاع رسانی بود. پردازش داده ها توسط نرم افزار SPSS صورت گرفت. براساس نتایج به دست آمده 7/29% دانش آموزان ایدز را مهم ترین تهدید علیه سلامتی می دانستند در حالی که 5/19% آن ها آلودگی محیط زیست و 9/11% آن ها اعتیاد را مهم ترین تهدید علیه سلامتی می دانستند. در 3/84% موارد اطلاعات دانش آموزان در رابطه با ایدز از طریق تلویزیون و تنها در 5/15% موارد از طریق متون درسی کسب شده بود. دانش آموزان در 9/34% موارد افراد بی بند و بار از نظر جنسی و در 1/33% موارد معتادان تزریقی را بیش ترین مبتلایان به ایدز می دانستند. در زمینه راه های انتقال ایدز 93% تیغ سلمانی مشترک را عامل انتقال ذکر کرده بودند. پنجاه و هشت درصد معتقد بودند که بیمار مبتلا به ایدز باید در مکانی جدا از اجتماع نگه داری شود. سی و نه درصد آن ها کاندوم را در پیش گیری از ابتلا به ایدز و 81% آن ها واکسیناسیون در مقابل ایدز را از راه های موثر در پیش گیری می دانستند. در 64% موارد دانش آموزان ترجیح می دادند که اطلاعات مربوط به ایدز را از طریق کادر پزشکی دریافت کنند و 91% آن ها با اجباری شدن تست ایدز قبل از ازدواج موافق بودند. در 7/50% از موارد، دانش آموزان در طی سال گذشته درگیری بدنی و فیزیکی نداشته و 1/76% آن ها اصلاً سیگار نکشیده بودند. این مطالعه نشان داد که تلویزیون در افزایش آگاهی های دانش آموزان بسیار موثر بوده است در حالی که کتاب های درسی به علت کمبود اطلاعات، نقش اندکی در افزایش آگاهی دانش آموزان درباره بیماری ایدز داشتند. اغلب دانش آموزان ترجیح داده بودند که اطلاعات را از طریق کادر پزشکی دریافت کنند. در ارتباط با روش های انتقال ایدز و پیش گیری از آن و روش های جلوگیری از بارداری، آگاهی دانش آموزان اندک بود و به نظر می رسد که جهت آموزش این مطالب باید تدبیری اندیشیده شود

دیابت قندی (Diabetes Melituse) شایع ترین بیماری اندوکرین در جهان بوده و شیوع آن در کل جمعیت جهان 2-1% ذکر شده است. براساس یافته های موجود، هیپرگلیسمی یا بعضی از مشکلات ناشی از متابولیسم ناهنجار در دیابت، موجب بروز عوارض دیابت می شوند یا در پیدایش آن نقش دارند. از سوی دیگر، نقش عامل ژنتیک نیز در این رابطه مطرح شده است. در این مطالعه که به صورت مشاهده ای ـ تحلیلی (Observational Analytical) و هم گروهی تاریخی (Historial Cohort) انجام شد، جهت تهیه اطلاعات با روش سرشماری، تمام بیماران مبتلا به دیابت که طی سال های 80-1371 در بیمارستان حضرت رسول (ص) تحت عمل جراحی کله سیستکتومی قرار گرفته بودند، بررسی شدند و اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS و تست های آماری کای ـ دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه، هیچ گونه ارتباط آماری معنی داری بین کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت شیرین و بروز عوارض حین عمل جراحی کوله سیستکتومی وجود نداشت. رابطه آماری بین کنترل قند خون قبل و پس از عمل و بروز عوارض قلبی و فشار خون پس از عمل جراحی کله سیستکتومی، معنی دار مشاهده شد (pvalue<0.05) اما رابطه آماری معنی داری بین کنترل قند خون در بیماران مبتلا به دیابت شیرین با بروز سایر عوارض پس از عمل جراحی کوله سیستکتومی به دست نیامد. بین طول مدت ابتلا به دیابت شیرین و بروز عوارض قلبی و فشار خون رابطه آماری معنی داری وجود داشت (pvalue<0.05) اما در مورد سایر عوارض و طول مدت ابتلا به دیابت رابطه آماری، معنی دار نبود. در این مطالعه طول مدت ابتلا به دیابت می تواند به عنوان یک عامل مخدوش کننده مطرح باشد. با توجه به نتیجه گیری های ذکر شده و هم چنین نکات موجود در مقالات و منابع مبنی بر این که کنترل قند خون حتی به صورت مقطعی و پیش از عمل، سبب کاهش عوارض حین عمل و پس از عمل جراحی در بیماران مبتلا به دیابت می شود، لازم است که قند خون بیماران پیش از عمل به سطح خوب یا قابل قبول رسانده شود تا از عوارض کوتاه مدت و نیز از عوارض دراز مدتی مانند مشکلات قلبی، اختلالات فشار خون، فتق محل عمل و باندهای چسبنده پیش گیری شود.

سیروز کبدی به علت شیوع بالا و ایجاد عوارض ناتوان کننده و گاهی مرگبار، از مشکلات اساسی سیستم بهداشتی درمانی کشور ما محسوب می شود. مطالعات نشان می دهند که بیماری مزمن کبدی صرف نظر از نوع بیماری (سیروز، هپاتیت B، هپاتیت C و …)، به طور کلی کیفیت زندگی را کاهش می دهد و این اثر در بین انواع بیماری تفاوت بارزی ندارد. در این رابطه اگر بتوان با اجرای برنامه خود مراقبتی که براساس نیازهای آموزشی بیماران در محدوده های مختلف کیفیت زندگی طراحی شده باشد استقلال بیمار را حفظ کرد، احساس خوب بودن(رفاه) بیمار افزایش یافته و کیفیت زندگی فرد بهبود می یابد. این مطالعه جهت بررسی تأثیر برنامه خود مراقبتی بر کیفیت زندگی بیماران سیروتیک صورت گرفته است. در این پژوهش تعداد 44 نفر از بیماران سیروتیک (21 نفر گروه آزمون، 23 نفر گروه شاهد) به روش نمونه گیری در دست رس (غیراحتمالی) و با توجه به مشخصات نمونه (سن 65-20 و…) مورد بررسی قرار گرفتند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسش نامه حاوی اطلاعات دموگرافیک بیمار و همراهان، پرسش نامه کیفیت زندگی ویژه بیماران کبدی(CLDQ=Chronic liver disease questionaire)، چک لیست بررسی نیازهای آموزشی بیماران و چک لیست های خود گزارش دهی بوده است. برای گروه آزمون و همراهان، برنامه خود مراقبتی به صورت 4 جلسه 45 دقیقه ای اجرا شد و بیماران به مدت 3 ماه هر 15 روز 1 بار از طریق مشاوره تلفنی پژوهش گر با تک تک بیماران و در انتهای هر ماه نیز با مراجعه بیماران به مرکز و دریافت چک لیست های جدید و تحویل چک لیست های ماه قبل پی گیری شدند. کیفیت زندگی بیماران سیروتیک در 2 مرحله قبل و 3 ماه بعد از اجرای برنامه خود مراقبتی توسط پرسش نامه CLDQ سنجیده شد و در پایان میزان کیفیت زندگی در 2 گروه مقایسه گردید. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار SPSS صورت گرفت. آزمون آماری کای ـ دو و تی ـ تست با p<0.05 نشان داد که هر دو گروه شاهد و آزمون از نظر عوامل موثر بر کیفیت زندگی مانند سن و جنس و … یکسان هستند. آزمون آماری ویلکاکسون نشان داد که میانگین امتیاز کلی کیفیت زندگی در گروه آزمون قبل و بعد از اجرای برنامه مورد نظر اختلاف معنی درای دارد و نسبت به قبل بهبود یافته است(0.001=P). براساس همین آزمون میانگین امتیاز کلی کیفیت زندگی در گروه شاهد نیز قبل و بعد از مداخله، اختلاف معنی داری داشت و نسبت به قبل کاهش یافته بود(0.001=P). امتیاز کلی کیفیت زندگی قبل از اجرای برنامه خود مراقبتی و پس از آن در 2 گروه با استفاده از آزمون من ویتنی سنجیده شد. قبل از مداخله امتیاز کلی کیفیت زندگی در 2 گروه اختلاف معنی داری نداشت(75/0=P) اما پس از اجرای برنامه خود مراقبتی بین 2 گروه اختلاف معنی داری مشاهده گردید(001/0=P). با توجه به نتایج به دست آمده، فرضیه پژوهش تحت عنوان"کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سیروزی که برنامه خود مراقبتی را به کار می برند نسبت به گروه شاهد بهبود می یابد" تأیید گردید.

طی 20 سال اخیر، اهمیت مهارت های ارتباط با بیمار در حرفه پزشکی به طور روز افزونی مورد تاکید قرار گرفته است و دانشکده های پزشکی در سرتاسر دنیا برنامه های آموزشی در این زمینه اجرا می کنند. از آن جا که این گونه مهارت ها نوعی رفتار پیچیده محسوب می شوند، روش آموزش آن نیز از اهمیت خاصی برخوردار می باشد. هدف از این پژوهش بررسی چگونگی آموزش مهارت های ارتباطی در مراکز آموزشی دانشگاه ایران و کرمانشاه بوده است. در این مطالعه توصیفی ـ تحلیلی، پرسش نامه های خود ایفا حاوی اطلاعات دموگرافیک و 25 سؤال رتبه ای بر اساس مقیاس لیکرت طراحی شد و مطالعه آزمایشی روی کارآموز، کارورز و استاد در 4 بخش اصلی (داخلی، جراحی، کودکان، زنان) انجام شد که روایی صوری در حد مطلوب بود. روایی محتوایی و ضریب پایاپی (آلفای کرونباخ 45% و (P=0.015 نیز تعیین شد. تعداد کارآموز، کارورز و استاد در بخش های ذکر شده در دانشگاه ایران به ترتیب 185، 127 و 14 نفر و در دانشگاه کرمانشاه 63، 61 و 30 نفر بود. به طور کلی 446 فراگیر پزشکی (کارآموز و کارورز) و 45 استاد بالینی پرسش نامه ها را تکمیل کرده و تحویل دادند. نظر گروه فراگیران پزشکی (کارآموز و کارورز) و نیز اساتید در 2 دانشگاه بر اساس پرسش نامه ها استخراج گردید. محور نتایج پیرامون وجود اهداف آموزشی و شیوه های برقراری ارتباط با بیمار، تمرین و پسخوراند در زمینه شرح حال گرفته شده از بیمار، دریافت پسخوراند از اساتید و دستیاران، میزان آموزش مهارت های ارتباطی در هر یک از بخش های بیمارستانی، شیوه تدریس و ارزیابی مهارت ها، آموزش مهارت های پایه و پیش رفته بود که در هر مورد نتایج به دست آمده از 2 دانشگاه مقایسه گردید. براساس نتایج به دست آمده، در هر دو دانشگاه اهداف آموزشی مشخص و مدونی برای برنامه درسی آموزش مهارت های ارتباطی وجود نداشت. آموزش ها پراکنده و بدون طرح آموزشی مدون از نظر شیوه های گوناگون تدریس، محتوای علمی و ارزیابی بود. در رابطه با آموزش مهارت های بین فردی و پایه به نظر رسید که در دانشگاه کرمانشاه اساتید تماس بیش تری با گروه فراگیران پزشکی دارند.

روش های بیوپسی بسته شامل بیوپسی سوزنی (Core needle biopsy=CNBx) و آسپیراسیون سلولی (Fine needle aspiration=FNA) روش های تشخیصی مناسب و با صرفه برای تشخیص ضایعات التهابی و نئوپلاستیک در بسیاری از اعضای بدن هستند. کاربرد این روش ها در مورد ضایعات استخوان و بافت نرم مورد اختلاف نظر است. در این مطالعه ارزش تشخیصی روش های بیوپسی بسته در مورد ضایعات استخوانی و بافت نرم در مقایسه با بیوپسی باز مورد ارزیابی قرار گرفت. به این منظور 49 نمونه از ضایعات عضلانی ـ استخوانی با استفاده از روش های FNA و CNBx بررسی شد و نتایج حاصل از آن با روش استاندارد طلایی (بیوپسی باز) مقایسه گردید. بر اساس نتایج به دست آمده 9/61% از ضایعات توسط FNA و 80% از ضایعات توسط CNBx به درستی تشخیــص داده شده بودنـــد. دقــت هــر دو روش برای افتراق ضایعات خوش خیم و بدخیم بیش از 97% بود. حساسیت FNA معادل 100% و ویژگی CNBx نیز برای افتراق موارد بدخیم از موارد خوش خیم 100% بود. CNBx یک روش دقیق و پایا جهت تشخیص اغلب ضایعات عضلانی ـ استخوانی (muscukoskeletal) است (به خصوص اگر محل بیوپسی به درستی انتخاب شده باشد) و دقت و پایایی FNA محدود به تشخیص افتراقی ضایعات خوش خیم و بدخیم می باشد. FNA یک تست غربال گری مناسب جهت تشخیص ضایعات استخوانی و بافت نرم از نظر وجود بدخیمی می باشد.

هدف از این مطالعه تعیین اثر میزوپروستول خوراکی برای درمان سقط ناقص خودبه خودی در 3 ماهه اول بوده است. این پژوهش به صورت تجربی (experimental) روی 97 زن باردار که با تشخیص بالینی (7/22%) یا سونوگرافی (3/77%) سقط ناقص خودبه خودی در بیمارستان بستری شده بودند، انجام گردید. در ابتدا یک دوز اولیه شامل 600 میکروگرم میزوپروستول خوراکی (با نام تجارتی Cytotec که به شکل قرص های خوراکی 200 میکروگرم موجود است) سپس در صورت نیاز، 2 دوز 400 میکروگرمی با فاصله هر 2 ساعت تجویز شد (حداکثر 1400 میکروگرم). پاسخ به درمان شامل تخلیه کامل رحم بدون نیاز به کورتاژ بود. صبح روز بعد از تجویز میزوپروستول، سونوگرافی انجام می شد و در صورت تایید خالی بودن حفره رحم، بیماران مرخص می شدند. تمام بیماران حداقل 1 بار طی 3 هفته آینده، از نظر بالینی ویزیت شده و از نظر احتمال وجود مشکلات و عوارض ارزیابی می گردیدند. از 97 بیمار، 69 بیمار (1/71%) نیاز به تخلیه جراحی نداشتند که از این تعداد 8 نفر (59/11%) به 2 دوز دارو و 61 نفر دیگر به 3 دوز دارو پاسخ دادند. در این مطالعه عوارض جانبی میزوپروستول اندک بود و دارو به خوبی توسط بیماران تحمل گردید. به عنوان نتیجه گیری کلی می توان گفت استفاده از میزوپروستول برای کامل کردن دفع محصولات حاملگی روشی ساده، موثر، ارزان و ایمن است که هزینه و عوارض تخلیه جراحی را ندارد.

موردی که معرفی می شود دختری 12 ساله با کلرومای چشمی است که از حدود 40 روز قبل از مراجعه به بیمارستان دچار تورم، قرمزی و بیرون زدگی و کاهش دید پیش رونده چشم راست شده بود. در ابتدا بیمار با تشخیص عفونت چشم تحت درمان قرار گرفت که بهبودی نداشت. پس از انجام دادن آزمایش ها و بررسی های بیش تر، تشخیص کلرومای چشمی ناشی از AML داده شد که تحت رژیم شیمی درمانی اختصاصی قرار گرفت و مشکلات ذکر شده به جز کاهش دید چشم راست به طور کامل بهبود یافت.

دیابت ملیتوس شایع ترین بیماری غدد داخلی بدن است. بیماران دیابتی به علت نقص در عمل کرد سیستم ایمنی دچار طیف وسیعی از عفونت ها می شوند که اغلب با تغییرات سطح گلوکز خون در ارتباط است. این مطالعه به منظور برآورد میزان کاندیدوریا، تعیین گونه های کاندیدایی و شمارش کلنی آن در بیماران دیابتی شهر زنجان در مقایسه با افراد سالم انجام شد. در این مطالعه آینده نگر نمونه ادرار از 227 بیمار دیابتی که به درمانگاه دیابت شهر زنجان طی 8 ماه مراجعه کرده بودند با رعایت شرایط استاندارد گرفته شد و آزمایش های مستقیم میکروسکوپی، کشت و شمارش کلنی روی آن ها صورت گرفت. در این مطالعه با استفاده از آزمایش های تکمیلی، هویت گونه مخمری تعیین شد سپس به کمک آزمون کای اسکوئر و آزمون t ارتباط بین متغیرها بررسی گردید. از 227 نمونه ادرار گروه مورد، در 31 مورد (65/13%) و از 226 نمونه گروه شاهد، در 11 مورد (9/4%) کاندیدوریا مشاهده گردید. عوامل مخمری جدا شده از ادرار گروه مورد به ترتیب فراوانی عبارت بودند از: کاندیداگلابراتا (5/62%)، کاندیدا آلبیکانس (12/28%)، کاندیدا کروزی (25/6%) و کریپتوکوکوس آلبیدوس (12/3%). فراوانی کاندیداگلابراتا به خصوص در ادراری که دارای سطوحی از گلوکز به میزان 500-150 میلی گرم بر دسی لیتر (25/32%) بود بیش تر مشاهده گردید. در مقابل عوامل مخمری جدا شده از افراد گروه شاهد شامل، کاندیدا آلبیکانس (54/54%)، کاندیدا گلابراتا (3/27%) و کاندیدا کروزی و کاندیدا کفایر (هر کدام 09/9%) بود. بر اساس نتایج این مطالعه وجود کاندیدوریا در گروه مورد با سطح گلوکز ادرار ارتباط معنی داری داشت (P=0.012). حداکثر شمارش کلنی در گروه مورد 103×529 میلی لیتر و در گروه شاهد 103×43 بود اما اختلاف معنی داری بین شمارش کلنی در 2 گروه مورد و شاهد وجود نداشت. با توجه به نتایج این مطالعه بیماران دیابتی با وجود داشتن شرایط مستعد کننده، در صورتی که بیماری آن ها به طور مناسبی کنترل شود از نظر شمارش کلنی با افراد سالم تفاوتی نخواهند داشت.

هدف از این مطالعه بررسی اثرات سقط خودبه خودی روی نتایج و سرانجام حاملگی بعدی بوده است. در این پژوهش آینده نگر که به صورت Historical Cohort و تصادفی انجام شد، 300 بیمار وارد مطالعه شدند. از این تعداد 200 مورد حاملگی دوم خود را می گذراندند و حاملگی قبلی آن ها با سقط خودبه خود پایان یافته بود و 100 مورد(گروه شاهد) افرادی با مشخصات مشابه با گروه اول بودند که حاملگی دوم خود را می گذراندند اما حاصل حاملگی اول آن ها تولد یک نوزاد ترم و زنده بود. نتایج حاملگی فعلی در 2 گروه از نظر عوارض مادری که شامل جفت سرراهی، دکولمان، پارگی زودرس کیسه آب، پره اکلامپسی و اکلامپسی، سقط، زایمان بریچ، زایمان زودرس، مرگ جنین داخل رحم بود و عوارض نوزادی مانند کم بودن وزن زمان تولد، وجود ناهنجاری های ظاهری مادرزادی، کم بودن نمره آپگار دقیقه اول و نیز نوع زایمان(سزارین یا زایمان با واکیوم یا فورسپس) بررسی شد. براساس نتایج به دست آمده بروز عوارض در حاملگی بعدی بجز از نظر سقط مجدد و مرگ جنین در داخل رحم، تفاوت دیگری با گروه شاهد نداشت. میزان سزارین و کورتاژ نیز در این گروه بیش از گروه شاهد بوده است اما عوارض نوزادی در 2 گروه تفاوت معنی داری نداشت. به عنوان نتیجه گیری کلی می توان گفت که سابقه 1 نوبت سقط خودبه خودی خطر قابل توجهی را برای حاملگی بعدی ایجاد نمی کند و نیازمند ارزیابی و پی گیری خاصی نیست اما احتمال سقط و مرگ جنین کمی افزایش می یابد که ضرورت مراقبت دقیق دوران حاملگی را نشان می دهد.

آپاندیسیت حاد شایع ترین بیماری حاد جراحی است و هدف از این مطالعه بررسی فراوانی و ارزش تشخیصی علائم، نشانه ها و یافته های پاراکلینیک در بیماران مشکوک به آپاندیسیت حاد در پیش بینی وجود یا عدم وجود آپاندیسیت حاد بوده است. در این مطالعه 1211 بیمار مشکوک به آپاندیسیت حاد که تحت عمل آپاندکتومی قرار گرفته بودند، در مدت 2 سال بررسی شدند. در تجزیه و تحلیل نتایج از تست One way ANOVA، ضریب های هم بستگی Kappa، نسبت شانس(Odds ratio) و مدل رگرسیونی لجستیک(برای پیش بینی وجود آپاندیسیت) استفاده شد. میزان آپاندکتومی منفی در این مطالعه 2/18% بود که با توجه به متفاوت بودن جراحان بین 4 تا 7/27% به دست آمد(001/0=P). مدل رگرسیونی نشان داد که سن بالاتر(005/0=P)، جنسیت مرد(002/0=P)، میزان بالاتر PMN(027/0=P) و تعداد بیش تر ضربان قلب(014/0=P) از میان متغیرهایی که تفاوت معنی داری بین افراد با آپاندکتومی منفی و افراد دیگر داشتند، متغیرهایی هستند که می توانند به طور مستقل، وجود آپاندیسیت حاد را پیش بینی کنند(001/0P<). به طور کلی می توان گفت در مواردی که فرد مشکوک به آپاندیسیت، خانمی با میزان PMN کم تر از 75%، تعداد سلول سفید کم تر از 000/10 در میلی لیتر، دارای علائم ادراری، فاقد ریباند تندرنس یا دارای ریباند تندرنس مشکوک است، جراح باید در تصمیم گیری برای آپاندکتومی تامل بیش تری به خرج دهد.

سندرم Fechtner یک بیماری نادر اتوزومال غالب است که با مجموعه ای از علائم چشمی(کاتاراکت)، کاهش شنوایی عصبی، درگیری کلیه(هماچوری تا نارسایی کلیه)، انکلوزیون داخل گلبول سفید و ماکروترومبوسیتوپنی شناخته می شود. بیمار معرفی شده در این مقاله آقای 21 ساله ای بود که با تظاهرات خون ریزی مکرر از بینی، کاتاراکت هر دو چشم و کاهش شنوایی و افزایش کراتینین سرم مراجعه کرده بود. در لام خون محیطی بیمار، افزایش اندازه پلاکت همراه با کاهش شدید پلاکت و انکلوزیون داخل نوتروفیل مشاهده شد. بیمار سابقه فامیلی مثبت در خواهر و برادر داشت که هر دو به علت خون ریزی فوت کرده بودند. پدر بیمار تنها، تظاهرات خونی شامل ماکروترمبوسیتوپنی و انکلوزیون های داخل نوتروفیل داشت. از آن جا که تا کنون موردی از این سندرم بالینی در ایران گزارش نشده است، این بیمار به عنوان یک مورد نادر معرفی می گردد. هم چنین به علت عدم آشنایی همکاران با این سندرم، این بیماران تحت عنوان سندرم آلپورت طبقه بندی می شوند که توجیه اختلالات خونی بیماران را با مشکل مواجه می سازد و در نتیجه آن، بیماران مبتلا در معرض اقدامات تشخیصی و درمانی غیرضروری مانند اسپلنکتومی قرار می گیرند.

عفونت های ادراری به ویژه نوع حاد آن در زنان جوان شایع بوده و در 40-30% موارد پس از بهبود، عود عفونت مشاهده می شـــود. منبع عفونـــت در اغلب موارد فلور روده بوده که تحت بعضی از شرایط از جمله وجود عوامل مستعـــد کننده، تعداد این باکتری ها به طور غیرعادی افزایش یافته و سبب بروز عفونت ادراری می شـــود. ایـــن پژوهش با هدف تعیین عوامل مستعد کننده عفونت های ادراری در زنان متاهلی که به بیمارستان های انتخاب شده در سطح شهر تهران مراجعه کرده بودند، انجام شــد. در این مطالعـــه مــوردی ـ شاهـــدی تعداد 400 نفر در محدوده سنی 45-14 سال بررسی شدند که از این تعداد 200 نفر در گروه مبتلا و 200 نفر در گروه غیر مبتلا قرار داشتنـــد. گروه مبتــلا و غیرمبتـــلا از نظـــر متغیـــر سن همگون بوده و روش نمونه گیری به صورت مستمر بود. اطلاعات از طریق پرسش نامه به روش خود گزارش دهی طی مدت 6 ماه جمع آوری شد. بر اساس آزمون آنالیز رگرسیون لجستیـــک، نوع لباس زیر (P=0.008)، جنس لباس زیر (P=0.01)، تعداد دفعات کم (1 بار یا کم تر) تعویض لباس زیر در هفته (P=0.042)، عدم مصرف مایعات ترش (P=0.039) و مصرف نکردن ماست به طور روزانه یا 1 روز در میان (P=0.015) و شسته نبودن ناحیه ادراری تناسلی همسر قبل از مقاربــت (P=0.018)، عوامل مستعد کننده عفونت های ادراری شناخته شدند. یافته های این مطالعه نشان داد که عوامل متعددی در ابتلا به عفونت های ادراری موثر هستند بنابراین توصیه می شود تا زنان جوان در محل های مناسب مانند مراکز بهداشتی ـ درمانی، از طریق برگزاری جلسات آموزش یا تهیه پمفلت تحت آموزش قرار گیرند. هم چنین به منظور تایید یافته های پژوهش حاضر، پیشنهاد می شود تا یک مطالعه آینده نگر صورت گیرد.

بیمار معرفی شده در این مقاله آقای 45 ساله افغانی بود که به علت توده زبانی، مراجعه کرده بود. در سی تی اسکن انجام شده کیست داخل عضلات زبان گزارش شد و طی عمل جراحی یک توده بزرگ کپسول دار با حدود مشخص از داخل عضلات خارج گردید. در بررسی هیستوپاتولوژیک تشخیص شوانوما برای بیمار گذاشته شد. در رابطه با شوانوما در منابع موجود گزارشات بسیار کمی در دست رس می باشد. نکته قابل توجه و جالب دیگر اندازه بسیار بزرگ این توده بوده است

پاراگانگلیوماها تومورهای مربوط به سیستم عصبی سمپاتیک و پاراسمپاتیک هستند. در 10% موارد پاراگانگلیوماها، متاستاز دور دیده می شود اما نمی توان از روی خصوصیات هیستولوژیک تومور از جمله میتوز، پلئومورفیسم و تهاجم عروقی ماهیت تومور را تعیین کرد. تعیین ماهیت بدخیمی تنها بعد از مشاهده ضایعه متاستاتیک در محلی که بقایای جنینی بافت پاراگانگلیونیک وجود ندارد، امکان پذیر می باشد. بیماری که در این مقاله معرفی می شود آقای 51 ساله سفید پوستی بود که سابقه وجود توده ای در گردن را از 15 سال پیش داشت. بعد از خارج کردن توده ذکر شده، تشخیص پاراگانگلیوما گذاشته شد. در حدود 6 ماه بعد بیمار دچار عود تومور شد و به طور مجدد تحت عمل جراحی قرار گرفت. این بار به علت درگیری غدد لنفاوی برای بیمار تشخیص پاراگانگلیومای بدخیم گذاشته شد.