علوم پزشکی رازی
سال:1383 | دوره:11 | شماره:44 (فوق العاده دو) |تعداد مقالات:34

بدخیمی های ثانویه (SMN=Secondary Malignant Neoplasm) یکی از اثرات دیررس درمان سرطان است. در بین بدخیمی های ثانویه، لوسمی میلویید حاد (AML=Acute Myeloid Leukemia) یکی از شایع ترین و مرگ بارترین نئوپلاسم ها می باشد. لوسمی لنفوبلاستیک حاد (ALL=Acute Lymphoblastic Leukemia) ثانویه بسیار نادر بوده و تنها 10% لوسمی های ثانویه را تشکیل می دهد. بیماران مبتلا به تومور ویلمز نیز در خطر ابتلا به بدخیمی های ثانویه سال ها بعد از تشخیص بیماری اولیه هستند. در این بیماران نیز شایع ترین لوسمی ثانویه AML بوده و ALL بسیار نادر می باشد. در این مقاله 1 مورد لوسمی حاد لنفوبلاستیک 4 سال بعد از تشخیص تومور ویلمز معرفی می شود که 19 ماه بعد از شروع درمان به علت مقاومت نسبت به درمان و عودهای مکرر فوت کرد. از آن جا که احتمال بروز تومورهای ثانویه وجود دارد، معاینه دوره ای در بیماران بهبود یافته ضرورت داشته و توصیه می گردد.

از گذشته اعتقاد جراحان بر این بوده است که بیماران پس از جراحی ژنیکولوژی از جمله سزارین و هیسترکتومی باید تا مدتی از راه دهان مواد غذایی دریافت نکنند. امروزه به دنبال نتایج به دست آمده از کارآزمایی های بالینی، این باور با چالش های جدی روبرو شده است. به خصوص آن که در برخی از مطالعات نشان داده شده که تغذیه دهانی زودرس در بیمارانی که تحت عمل جراحی دستگاه گوارش و کولورکتال قرار می گیرند، علاوه بر کمک به کاهش مدت اقامت بیمارستانی و کاهش هزینه ها، بی خطر نیز می باشد. با وجود این نگرانی در مورد احتمال بروز ایلئوس به دنبال آغاز سریع تغذیه دهانی وجود دارد. هدف از این مطالعه، مقایسه علایم گوارشی و تحمل بیماران نسبت به شروع زودرس تغذیه از راه دهان بعد از عمل جراحی سزارین و هیسترکتومی بوده است. در این پژوهش 122 زن سالم که تحت عمل سزارین و هیسترکتومی شکمی در بیمارستان فیروزگر طی مدت 7 ماه قرار گرفته بودند، توسط یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی (Randomized controlled trial) بررسی شدند. این بیماران به طور تصادفی در 2 گروه شروع تغذیه به طور زودرس(60 نفر) و دیررس (62 نفر) قرار گرفتند. در گروه تغذیه زودرس مایعات رقیق از حدود 6 ساعت بعد از عمل شروع شد و پس از تحمل 500 میلی لیتر از مایعات، رژیم معمولی آغاز گردید. همین برنامه غذایی در طول 12 تا 24 ساعت بعد از عمل، در گروه با تغذیه دیررس شروع شد. معیارهای خروج از طرح شامل سابقه بدخیمی، بیماری های انسدادی و التهابی روده و صدمات و دست کاری های بیش از حد روده بود. بیماران به طور روزانه از نظر صداهای روده ای، خروج گاز، حرکات روده، احساس گرسنگی، تهوع و استفراغ ارزیابی می شدند و از نظر مدت بستری در بیمارستان و بروز تهوع و استفراغ و عوارض بعد از عمل مورد مقایسه قرار گرفتند. از آزمون های chi-square،t-test  و Fishers exact test  جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. با توجه به نتایج به دست آمده مشخصات دموگرافیک 2 گروه از نظر آماری تفاوتی نداشت. از نظر طول مدت بستری در بیمارستان و بروز ایلئوس خفیف نیز تفاوت معنی داری دیده نشد. در گروه با تغذیه زودرس، تهوع و استفراغ به میزان بیش تری دیده شد (40% در برابر 19%). به طور متوسط، در گروه با تغذیه زودرس، رژیم معمولی 4 ساعت زودتر نسبت به گروه دیگر تحمل شد (9/20 ساعت در برابر 0/24 ساعت) که این اختلاف از نظر آماری معنی دار بود. گروه با تغذیه زودرس در مدت کوتاه تری، اولین حرکات روده، اولین خروج گاز و دفع مدفوع را پس از عمل داشتند اما این اختلاف ها از نظر آماری معنی دار نبود. به عنوان نتیجه گیری کلی می توان گفت رژیم تغذیه زودرس پس از عمل جراحی سزارین و هیسترکتومی زودتر تحمل شده و سبب برگشت سریع تر به رژیم غذایی معمولی و عادت های مزاجی می شود.

کاهش شنوایی یکی از عوارض مهم نارسایی مزمن کلیه است که علل مختلفی برای آن در این بیماران ذکر شده است. مهم ترین عامل اثر اورمی (نوروپاتی اورمیک) می باشد و از سایر علل می توان به اختلالات الکترولیتی مانند هیپرکالمی و هیپوناتری، اختلالات عروقی ناشی از فشار خون بالا، بروز بیش تر عفونت ها در جریان نارسایی کلیه و در نتیجه مصرف بیش تر آنتی بیوتیک ها از جمله آمینوگلیکوزیدها و مصرف داروهای کاهنده فشار خون اشاره کرد. مطالعات گوناگونی در مورد اثر انواع درمان های نارسایی مزمن کلیه بر شدت اختلالات شنوایی انجام شده که نتایج آن ها متفاوت و گاهی متضاد بوده است. در اغلب مطالعات در بیمارانی که تحت درمان با همودیالیز مزمن بودند، با وجود کاهش میزان اورمی تغییر محسوسی در بهبودی ناشنوایی آن ها رخ نداده بود و گاهی حتی شدت آن بیش تر شده بود. بر عکس، اثر پیوند کلیه در بهبودی اختلالات شنوایی بهتر و چشم گیرتر بوده است اما طبق نتایج اغلب تحقیقات این اثر مناسب، در اوایل دوران پیوند دیده می شود و با گذشت زمان اختلالات شنوایی در این بیماران به طور مجدد ظاهر گشته یا حتی بدتر نیز شده است. با توجه به اهمیت شنوایی در گروه سنی کودکان و کم بودن تعداد مطالعات انجام شده در این رابطه در کودکان مبتلا به نارسایی مزمن کلیه و با توجه به وجود تناقضات زیاد در بررسی های انجام شده در بزرگسالان، بر آن شدیم تا با انجام دادن مطالعه ای در کودکان اثر دیالیز و پیوند کلیه را در کاهش اختلالات شنوایی این بیماران بررسی کرده و با هم مقایسه نماییم، تا بدین ترتیب بتوان روش درمانی مناسبی را برای کم کردن اختلالات شنوایی در کودکان مبتلا به کاهش شنوایی شناسایی و جای گزین کرد. در این بررسی اثر درمان های مختلف (حمایتی، همودیالیز و پیوند) بر کاهش اختلال شنوایی در 35 کودک مبتلا به نارسایی مزمن کلیه که بین سال های 1381 تا 1382 به بیمارستان علی اصغر مراجعه کرده بودند مورد ارزیابی قرار گرفت. بدین منظور ادیومتری در این بیماران در 3 فرکانس پایین، متوسط و بالا توسط 1 نفر انجام شد. میانگین سنی بیماران 12 سال بود و 20% آن ها تحت درمان حمایتی بودند و 34% پیوند کلیه شده و 46% همودیالیز می شدند. بیش ترین درجه کاهش شنوایی در این بیماران در فرکانس بالا بود و هیچ اختلاف قابل ملاحظه ای بین 3 گروه بیمار از نظر اختلال شنوایی به دست نیامد.

تشنج ناشی از تب که در کودکان از شیوع بالایی برخوردار است می تواند ناشی از تب ساده بدون وجود کانون عفونت یا به علت عفونت های موضعی باشد که مهم ترین آن عفونت مغزی می باشد. تشخیص مننژیت در این کودکان تنها براساس یافته های بالینی به خصوص در سن کم تر از 18 ماه مشکل بوده و در این موارد انجام دادن پونکسیون مایع نخاع (Lumbar Puncture=LP) کمک کننده است. با وجود تحقیقات متعددی که در این زمینه صورت گرفته است ضرورت انجام شدن LP به دنبال تب و تشنج در کودکان، هنوز مورد بحث می باشد. در این تحقیق که از نوع گذشته نگر توصیفی ـ مقطعی بود، فراوانی مننژیت در کودکان 5 ماه تا 6 سال که با تب و تشنج در سال های 81-1376 در بیمارستان رسول اکرم بستری شده بودند بررسی شد و ضرورت انجام شدن LP در این کودکان تعیین گردید. در این مطالعه از 295 کودک، یافته های CSF مربوط به 245 کودک که LP برای آن ها انجام شده بود مورد بررسی قرار گرفت. از 245 کودک با متوسط سنی 3/18±5/28 ماه، 206 کودک تب و تشنج ساده (84%) و 39 کودک تب و تشنج کمپلکس (16%) داشتند. بررسی CSF در 9 کودک مننژیت (باکتریال + آسپیتک) را نشان داد (6/3%) که در 4 مورد عامل مننژیت، عامل باکتریال بوده است (6/1%). متوسط سنی 9 بیمار مننژیتی 4±13 ماه بود (تمام کودکان مبتلا به مننژیت باکتریال سن زیر 18 ماه داشتند) و تمام آن ها با اولین حمله تب و تشنج مراجعه کرده بودند. در 9 بیمار مبتلا به مننژیت، 6/56% از تشنج ها از نوع کمپلکس بود بدین ترتیب که از 4 کودک مبتلا به مننژیت باکتریال، 3 کودک (75%) و از 5 کودک مبتلا به مننژیت آسپتیک 2 کودک (40%) تشنج کمپلکس داشتند. با توجه به آزمون Chi-2 بین نوع تشنج و شیوع مننژیت و نیز نوع تشنج و شیوع مننژیت باکتریال در کودکان با تب و تشنج، ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (pvalue<0.05) در نتیجه می توان گفت مننژیت به خصوص مننژیت باکتریال در کودکانی که با تب و تشنج مراجعه می کنند شایع نیست. اغلب کودکان با تب و تشنج که تشخیص مننژیت برای آن ها گذاشته شد سن زیر 18 ماه داشتند بنابراین می توان گفت انجام شدن LP در تمام کودکان زیر 18 ماه که با اولین حمله تب و تشنج مراجعه می کنند ضروری می باشد. به تشنج های کمپلکس کودکان نیز باید اهمیت داده شود و بهتر است در این موارد نیز کودک تحت LP قرار گیرد.

این پژوهش به منظور بررسی کارآمدی درمان شناختی ـ رفتاری مذهبی فرهنگی همراه با مصرف دارو و مقایسه آن با درمان دارویی و درمان شناختی ـ رفتاری علاوه بر دارو در درمان اختلال اضطرابی (وسواسی ـ جبری) صورت گرفته است. بدین منظور 15 بیمار مبتلا به اختلال وسواسی ـ جبری (5 مرد و 10 زن) که دارای زمینه مذهبی بودند، به طور تصادفی در 3 گروه قرار گرفتند که عبارت بودند از: 1- درمان با روش های شناختی ـ رفتاری مذهبی فرهنگی همراه با دارو 2- درمان دارویی (کلومی پرامین یا فلوگزتین) 3 -درمان شناختی ـ رفتاری همراه با دارو. جهت تعیین مذهبی بودن بیمار از پرسش‏نامه پای بندی مذهبی استفاده گردید. تمام بیماران پیش از آغاز درمان و 8 هفته پس از درمان با استفاده از پرسش‏نامه اضطراب بک، پرسش‏نامه افسردگی بک، مقیاس وسواسی ـ جبری یل ـ براون، فهرست اعمال وسواسی، پرسش‏نامه باورها و پرسش‏نامه نگرش های ناسالم مورد ارزیابی قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل نتایج به کمک مجذور خی و تحلیل واریانس 1 طرفه انجام شد. نتایج نشان داد که هر دو روش درمان شناختی ـ رفتاری مذهبی فرهنگی همراه با دارو و درمان شناختی ـ رفتاری همراه با دارو در کاهش علایم اضطرابی، افسردگی، وسواسی، باورها و نگرش های ناسالم بیماران موثر بوده و شدت آن ها را کاهش می دهد اما درمان دارویی تنها در کاهش علایم افسردگی و وسواسی موثر بوده و در کاهش اضطراب، باورها و نگرش های ناسالم اثری نداشته است. درمان شناختی ـ رفتاری مذهبی فرهنگی همراه با دارو در مقایسه با درمان دارویی به تنهایی موثرتر بوده اما در مقایسه با درمان شناختی ـ رفتاری همراه با دارو تاثیر بیش تری نداشته است. براساس نتایج به دست آمده از تحلیل های آماری، اگر چه نمرات خام شاخص های بهبودی در افرادی که روش شناختی رفتاری مذهبی فرهنگی در مورد آن ها اعمال شده بود بالاتر از سایر گروه ها بوده است، افزودن بخش مذهبی فرهنگی به روش های شناختی ـ رفتاری و دارو در بهبودی بیش تر بیماران مذهبی مبتلا به اختلال وسواسی ـ جبری نقش موثری ندارد.

امواج فراصوتی کم توان به عنوان عاملی موثر در بهبود شکستگی استخوان در مطالعات حیوانی و بالینی مطرح می باشد. در این پژوهش که به روش تجربی انجام شد، اثر امواج فراصوتی کم توان در شرایط invivo بر تسریع رشد استخوان داخل ایمپلانت های سوراخ دار در خرگوش مورد بررسی قرار گرفت. در این بررسی 20 عدد ایمپلانت با ابعاد مورد نظر از جنس Ti-6Al-4V طراحی و ساخته شد و در استخوان ران 20 خرگوش بالغ ماده کاشته شد. خرگوش ها در 4 گروه 2 تایی (تعداد کلی 8 عدد) تحت عنوان گروه های شاهد 1، 2، 3 و 4 هفته و 4 گروه 3 تایی (تعداد کلی 12 عدد) به عنوان گروه های درمانی 1، 2، 3 و 4 هفته تقسیم شدند. در گروه درمانی، هر خرگوش پس از جراحی و کاشت ایمپلانت، توسط امواج فراصوتی با فرکانس 1 مگاهرتز و شدت اسمی 1/0 وات بر سانتی متر مربع به مدت 20 دقیقه در روز تحت تابش قرار گرفتند. براساس نتایج این پژوهش امواج فراصوتی کم توان بر تسریع رشد استخوان داخل ایمپلانت های تیتانیومی موثر بوده و این تاثیر در پایان هفته دوم درمان، بیش ترین میزان را داشت به طوری که در این زمان درصد میزان پراکندگی کلسیم 9/1±4/66 در گروه درمان در مقایسه با 2/4±1/52 در گروه شاهد و درصد میزان پراکندگی فسفر 1/1±1/32 در گروه درمان در مقایسه با 6/4±2/23 در گروه شاهد بوده است که از نظر آماری این اختلاف معنی دار می باشد (p<0.05).

در اغلب مطالعات موجود به خطرات تزریق محلول تومسنت و انجام شدن لیپوساکشن وسیع همراه با ابدومینوپلاستی که شامل ایسکمی و نکروز پوست می باشد اشاره شده است. عوارض عمل جراحی کلاسیک ابدومینوپلاستی عبارتند از: برجستگی ناحیه فلانک ها و اپی گاستر، طولانی شدن خط برش و عدم ایجاد گودی مناسب کمر. هدف از این مطالعه ارایه روش هایی بود که بتوان در آن لیپوساکشن وسیع و بدون خطر ایسکمی را همراه با ابدومینوپلاستی انجام داد که در نتیجه آن خط برش کوتاه تر شده و برجستگی در ناحیه فلانک ها و اپی گاستر از بین خواهد رفت. در این مطالعه روشی جدید جهت از بین بردن عوارض جراحی کلاسیک از طریق لیپوساکشن وسیع و بدون خطر ایسکمی در 56 بیمار که طی 3 سال گذشته (از سال 1382-1379) تحت عمل ذکر شده قرار گرفته بودند، توضیح داده می شود.

در اعمال جراحی انتخابی (الکتیو) درخواست بیش از حد خون امری شایع است که با تغییر الگوی درخواست خون به راحتی می توان این مشکل را حل کرد. امروزه، استفاده از الگوی حداکثر درخواست خون برای جراحی(MSBOS=Maximum Surgical Blood Ordering Schedule)  به عنوان الگوی استاندارد برای فعالیت بانک های خون بیمارستانی تقریبا در تمام دنیا پذیرفته شده است. بدین منظور برای اولین بار مطالعه گذشته نگری در بیمارستان فیروزگر در یک دوره زمانی 1 ساله (سال 1381) طراحی شد تا روش های درخواست خون در این مرکز بررسی گردد. در این پژوهش از پرونده 364 بیماری که جهت 6 عمل جراحی انتخابی (سزارین، تیروئیدکتومی، توتال هیسترکتومی، لامینکتومی، کله سیسکتومی و ماستکتومی کامل تعدیل شده یا Modified Radical Mastectomy)  بستری شده بودند اطلاعات لازم در مورد میزان درخواست خون و ترانسفوزیون خارج شد و به کمک 3 شاخص نسبت کراس مچ به ترانسفوزیون (C/T ratio)، احتمال ترانسفوزیون(%T)  و شاخص ترانسفوزیون(TI) برنامه ای برای 6 عمل جراحی ذکر شده پیشنهاد گردید. با توجه به نتایج به دست آمده به علت بالا بودن نسبت C/Tکلی (5/21) (نسبت استاندارد مورد قبول=5/2 برابر) و درصد بسیار پایین استفاده از واحدهای کراس مچ شده (7/4%)، تغییر الگوی درخواست خون در این مرکز ضروری بوده و روش تعیین گروه خونی و غربال گری آنتی بادی(T&S)  را می توان به عنوان الگوی درخواست خون قبل از عمل در این 6 عمل جراحی پیشنهاد کرد.

سارکوم کاپوسی نوعی تومور بدخیم اندوتلیوم عروق خونی و لنفاتیک است که 4 شکل بالینی دارد. تمام انواع این تومور با ویروس هرپس انسانی نوع 8 (HHV-8) در ارتباط هستند. در این مقاله مرد 71 ساله ای که 6 ماه پس از درمان بولوز پمفیگویید با پردنیزولون و آزاتیوپرین پلاک های بنفش رنگی روی گوش، نوک بینی و انگشت دست وی ظاهر شده بود معرفی می شود. بررسی آسیب شناسی ضایعات نشان دهنده سارکوم کاپوسی بود که به دنبال این تشخیص، دوز آزاتیوپرین بیمار کاهش یافت. تاکنون موارد نادری از سارکوم کاپوسی در زمینه درمان بولوز پمفیگویید در مقالات گزارش شده است و در برخی از این موارد وجود HHV-8 ثابت شده است.

مفاهیم، اجزای اساسی ساخت نظریه هستند و توسعه دقیق ویژگی ها و معیارهای آن ها برای طراحی نظریه پایه، ضروری است. نظریه، غیرقطعی است و توسعه آن نیاز به قضاوت خلاق و تخیل نظریه پرداز دارد. استفاده از ابزارهای تحلیلی، خلاقیت لازم برای ساخت نظریه را امکان پذیر می کند. به این منظور مطالعه حاضر با هدف پی بردن به خصوصیات و ابعاد مفهوم مورد نظر در پژوهش و متراکم کردن آن، رسیدن به تعریف آزمایشی مفهوم، آگاه شدن از معانی آن در بافت ها و وضعیت های مختلف جهت کاربرد آن در ساختار نظریه پایه و در نهایت، اعتباربخشی به اجزای نظریه انجام شد. در این مقاله، مفهوم "مراقبت برای رفع تکلیف" یکی از مفاهیم پدیدار شده در پژوهش کیفی حاضر است که به منظور "طراحی نظریه مراقبت پرستاری در مراکز سوختگی تهران"، با استفاده از ترکیب رویکرد تحلیل مفهومی "چین و کرامر" و ابزارهای تحلیلی "استراوس و کوربین" تحلیل و توسعه یافته، معیارها و ویژگی های مختلف آن آشکار شده است، ساختار و متغیرهای مداخله گر آن شناسایی شده و تعریفی از مفهوم ارائه گردیده است. هم چنین با استفاده دقیق از معیارهای تحلیل مفهومی، اطمینان حاصل شد که معیارهای توسعه یافته قابل اعتماد و معتبر است.

خودآزاری در اندام فوقانی مساله شناخته شده ای است که بیمار مورد نظر به طور معمول با زخم و آسیب اندام، ادم و تغییر شکل (دفورمیتی) دست و انگشتان مراجعه می کند. در این گزارش 2 مورد از خودآزاری اندام فوقانی معرفی می شود که هر دو خانم های جوانی بودند که از ادم شدید شکایت داشتند. تظاهر ابتدایی و علایم بالینی آن ها مشترک و مشابه اما سرانجام آن ها متفاوت بود و هر دو تحت عمل های جراحی متعدد قرار گرفته بودند. به علت اهمیت موضوع و احتمال وارد شدن آسیب غیرقابل برگشت به اندام، در هر بیماری که با ادم بدون توجیه اندام فوقانی، سابقه ویزیت های مکرر و جراحی های متعدد بدون تشخیص و به خصوص وجود اسکارهای دایره ای شکل در بخش پروگزیمال بازو مراجعه می کند، باید تشخیص احتمالی خودآزاری اندام فوقانی در لیست تشخیص های احتمالی پزشک قرار گیرد.

فوکوسیدوز یک بیماری متابولیک ارثی نادر است که به دنبال از بین رفتن یا کمبود فعالیت آنزیم فوکوزیداز ایجاد می شود. کمبود فعالیت این آنزیم موجب تجمع گلیکواسفنگولیپیدها، گلیکوپروتئین ها و الیگوساکاریدهای حاوی قند فوکوز در لیزوزوم های کبد، مغز و سایر اعضا می شود. این بیماری دارای فنوتیپ های بالینی مختلفی است و در اغلب موارد، به شکل شدید یا نوع شیرخوارگی در سال اول زندگی بروز می کند. مهم ترین علایم بالینی در این نوع عقب ماندگی تکامل روانی حرکتی، صورت خشن و زبان بزرگ (شبیه بیماران موکوپلی ـ ساکاریدوز)، بزرگی کبد و طحال و اختلالات اسکلتی به صورت دیس استوز متعدد می باشد. در انواع خفیف تر، علائم در سال دوم زندگی شروع می شود. اولین علامت این بیماری آنژیوکراتوم است (مانند بیماری فابری) و پس از آن به تدریج پوست کلفت، پلک ها پف آلود، راه رفتن اسپاستیک و بابینسکی مثبت می شود. بیماری که در این گزارش معرفی می گردد دختر 13 ماهه ای بودکه به دلیل تاخیر در تکامل حرکتی مراجعه کرده بود. در معاینه فیزیکی تأخیر تکامل و رشد (وزن، قد و دور سر زیر منحنی 5% طبیعی بود)، صورت خشن، زبان بزرگ، پلک های پف آلود، ناهنجاری های اسکلتی و میلومننگوسل در ناحیه توراسیک مشاهده شد و در بررسی های آزمایشگاهی فعالیت آنزیم فوکوزیداز و موکوپلی ساکاریدوری وجود نداشت.

قدم اصلی در درمان دارویی بیماری های التهابی عضله کورتیکواسترویید و گاهی داروهای سرکوب گر ایمنی می باشد. از آن جا که در بعضی مواقع بیماران به این درمان ها مقاوم می شوند و از سوی دیگر این داروها عوارض زیادی در دراز مدت دارند، درمان های دیگری از جمله ایمنوگلبولین وریدی(IVIG)  به کار گرفته شده اند. براساس این مطلب مطالعه حاضر جهت بررسی اثرات IVIG صورت گرفت. در این مطالعه 5 بیمار بزرگسال (4 زن و 1 مرد) با متوسط سنی 49 سال که مبتلا به میوپاتی التهابی (3 نفر پلی میوزیت و 2 نفر درماتومیوزیت) و مقاوم به درمان بودند، برای آن ها IVIG با دوز بالا تجویز شد. قبل از درمان ذکر شده، بیماران درمان های معمول مانند پردنیزولون (5 نفر)، متوترکسات (2 نفر)، آزاتیوپرین (3 نفر) و هیدروکسی کلروکین (1 نفر) دریافت کرده بودند. در این بیماران IVIG به میزان 2 گرم به ازای کیلوگرم در عرض 4 روز در هر ماه تجویز گردید و ارزیابی براساس قدرت عضلات پروگزیمال، میزان گرفتاری مری و آنزیم های عضله صورت گرفت. متوسط قدرت عضلانی قبل و بعد از پایان دوره IVIG به طور چشم گیری بهبود پیدا کرد و عارضه دارویی وجود نداشت. یک بیمار به علت سرطان کولون فوت کرد و 1 بیمار 2 سال بعد از پایان دوره IVIG دچار عود شد. این مطالعه موثر بودن IVIG در درمان پلی میوزیت و درماتومیوزیت مقاوم به درمان های معمول را تایید کرد بدین معنی که این درمان می تواند جای گزین سایر درمان ها شده یا در کاهش دوز استرویید و سایر داروهای سایتوتوکسیک مفید باشد.

آنزیم تبدیل کننده آنژیوتانسین (ACE) I یک پپتیدیل دی پپتید هیدرولاز است که 2 اسید آمینه انتهای کربوکسیلی (His-Leu) را از آنژیوتانسین I که یک دکاپپتید است جدا کرده و آنژیوتانسین (II یک اکتاپپتید) را تولید می نماید. به علت اهمیت ACE و مهارکننده های آن در بیماری زایی و درمان بیماری های قلبی عروقی مانند فشار خون بالا و نارسایی قلبی، تخلیص و سنجش آن علاوه بر ارزش علمی دارای اهمیت بالینی و تجاری می باشد. با توجه به این مطلب، در مطالعه حاضر ACE از بافت ریه خرگوش به عنوان منبــع غنـی از ACE در 3 مرحله خالص گردید. برای استخراجACE ، پس از عمل هموژن کردن، از دترژنت غیریونی Nonidet-P40 استفاده شد سپس محلول استخراج شــده از دترژنــت، تحــت عمل رسوب دهی با سولفات آمونیوم با غلظت های اشباعی 50% و 70% قرار گرفــت. در مرحلــه بعــد محلول رویی به دست آمده توسط تبادل یونی با Q-Sepharose HP کروماتوگرافی شد سپس نمونه های دارای حداکثر فعالیت مخصوص آنزیم، توسط Sepharryl HR S200 تحت کروماتوگرافی ژل فیلتراسیون قرار گرفتند. پس از این مرحله خالص بودن آنزیم با SDS-PAGE و PAGE تایید شد و وزن مولکولی آن 175 کیلودالتون تعیین گردید. فعالیت مخصوص نهایی به دست آمده برای ACE،39.1  واحد در میلی گرم بود که به دنبال 651 برابر خالص کردن حاصل شده بود و بازده نهایی فرآیند تخلیص، 2/5% مشاهده شد. پس از تخلیص آنزیم، (michaelis constant) Km آن برای سوبسترای HHL (هیپوریل ـ هیستیدیل ـ لوسین)، 17/2 میلی مول محاسبه شد. مهار کننــده رقابتــی کاپتوپریــل توانست در غلظت های 1/0 تا 001/0 میلی مولار تقریبا ACE را به طور کامل مهار کنــد. PH اپتیمم برای 8.3 ACE محاسبه گردید. هم چنین بررسی اثر تغییرات دمایی، کاهش شدیــد در فعالیت آنزیم را در دمای بالاتر از 37 درجه سانتی گراد نشان داد. کاهش مراحل تخلیص و مــدت زمان لازم برای آن و نیز بازده مناسب به دست آمده، نتیجـه استفاده از رزین های با قدرت تفکیــک بهتـر و به کارگیـری سیستم (Fast Protein Liquid Chromatography) FPLC بود که در نهایت موجب بهبود و کاهش زمان فرآیند تخلیص چند مرحله ای ACE گردید.

امروزه از گروه های دارویی متفاوتی جهت پیش گیری یا درمان تهوع و استفراغ بعد از عمل (Ponv) استفاده می شود که این داروها می توانند در عمل های مختلف یا بیماران مختلف اثرات متفاوتی داشته باشند. علاوه بر آن بعضی از این داروها گران قیمت بوده و این مساله عاملی محدود کننده برای استفاده از آن ها محسوب می شود بنابراین برنامه های دقیقی برای استفاده از داروهای ضد تهوع و استفراغ وجود ندارد. با توجه به این که نوروترانسیترهای متعددی در ایجاد این عارضه نقش دارند، درمان چند دارویی می تواند اثر بیش تری روی تهوع و استفراغ بعد از عمل داشته باشد. در این مطالعه که به صورت ارزیابی بالینی تصادفی طراحی گردید، 140 بیمار که تحت عمل جراحی داخل شکمی قرار گرفته بودند (شیوع تهوع و استفراغ بعد از عمل در این بیماران بالا است) انتخاب شدند و به 2 گروه تقسیم گردیدند سپس 2 رژیم درمانی متفاوت جهت پیش گیری از این عارضه تجویز گردید و اثر این دو رژیم درمانی با هم مورد مقایسه قرار گرفت. در گروه اول از ترکیب دارویی گرانیسترون و دگزامتازون (n=70) و در گروه دوم از دروپریدول و دگزامتازون استفاده شد(n=70) . هدف از این مطالعه مقایسه شیوع تهوع و استفراغ در این 2 گروه، در مدت24 ساعت بعد از عمل بوده است. بیماران مورد مطالعه در گروه سنی 50-15 سال بودند و اعتیاد به الکل و موادمخدر نداشتند، از داروهای اعصاب استفاده نمی کردند و زمان جراحی آن ها بیش از 4 ساعت نبوده است. خانم ها در 10 روز اول قاعدگی وارد مطالعه نشدند. براساس نتایج به دست آمده تهوع و استفراغ بعد از عمل در گروه گرانیسترون و دگزامتازون 4/1% و در گروه دوم 23% بود (P=0.0001). اگر چه گرانیسترون داروی گران قیمتی می باشد، به علت وجود تفاوت بارز، به نظر می رسد که اثر آن از نظر اقتصادی قابل بررسی و توجیه باشد.

هدف از این مطالعه مقایسه نمره گلیسون و درجه هیستولوژیک نمونه های بیوپسی سوزنی با نمونه های رادیکال پروستاتکتومی بود تا بدین ترتیب مشخص گردد، نمونه های بیوپسی تا چه حد با نمونه های جراحی مطابقت دارند. در این مطالعه که از نوع مقایسه ای ـ توصیفی بود 57 بیمار مبتلا به سرطان پروستات که از نیمه سال 1377 تا نیمه سال 1382 در 2 بیمارستان دارای مرکز اورولوژی در تهران تحت عمل رادیکال پروستاتکتومی قرار گرفته بودند بررسی شدند. برای این بیماران نمره بندی گلیسون روی نمونه های بیوپسی سوزنی و رادیکال پروستاتکتومی انجام شد سپس نمره های گلیسون هر دو گروه از نمونه ها با مقایسه شدند. در مرحله بعد نمونه ها به 4 درجه هیستولوژیک (خوب: 4-2، متوسط: 6-5، نسبتا بد: 7 و بد: 10-8) گروه بندی شده و به طور مجدد مورد مقایسه قرار گرفتند. هم چنین نتایج از نظر مشابه بودن نظر 2 آسیب شناس در 2 مرکز، بررسی شدند. فراوان ترین نمره گلیسون به دست آمده از نمونه های بیوپسی سوزنی و رادیکال پروستاتکتومی به ترتیب 6 و 7 بود و 86/43% از نمونه های بیوپسی سوزنی، نمره مشابهی در نمونه جراحی داشتند در حالی که 05/21% بیش گزارش دهی (overgrading) و 09/35 کم گزارش دهی (undergrading)  وجود داشته است. با گروه بندی نمونه ها به 4 درجه هیستولوژیک، این ارتباط به صورت 16/56% یکسانی نمرات، 28/12% بیش گزارش دهی و 58/31% کم گزارش دهی. هماهنگ تر شد. شایع ترین درجه هیستولوژیک در بیوپسی سوزنی و نیز در رادیکال پروستاتکتومی، درجه تمایز متوسط بوده است. حدود 73/72% از سرطان های با تمایز بد، در نمونه های جراحی در همان درجه تمایز باقی ماندند و بیش ترین میزان کم گزارش دهی در گروه با درجه تمایز خوب مشاهده شد (50%). برای هر یک از درجات تمایز خوب، متوسط و نسبتا بد PPV(Positive Predictive value) حدود 50% و برای تومورهای بد تمایز یافته 8/72% بوده است. برای بررسی مشابه بودن نظر 2 آسیب شناس از سنجش میزان کاپا استفاده شد که در کل توافق نظر مناسب بوده است. (کاپا=371/0 و PV=0.000). نمره گلیسون بالا روی نمونه بیوپسی سوزنی معمولا نشان دهنده تومور بد تمایز یافته در نمونه رادیکال پروستاتکتومی است اما تومورهای با تمایز خوب در بیوپسی سوزنی، در بسیاری از موارد با درجه آسیب شناسی نهایی هم خوانی ندارند.

آنوریسم های عروق مغزی به علت داشتن نتایج مرگ بار ناشی از پاره شدنشان از اهمیت خاصی برخوردار هستند. شیوع این عارضه در مطالعات مختلف بین 4/2 تا 8/6% در اتوپسی گزارش شده است. در این مطالعه نیز یافته های آنژیوگرافی بیماران مبتلا به آنوریسم مغزی پاره شده مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه مقطعی، 50 بیمار مبتلا به آنوریسم مغزی که طی سال های 1380 تا 81 به بیمارستان هفتم تیر و امام خمینی تهران مراجعه کرده بودند، بررسی شدند. در این مطالعه اطلاعات دموگرافیک و عوامل خطرساز، علایم بالینی و یافته های آنژیوگرافی (محل و اندازه آنوریسم) مربوط به هر یک از بیماران گردآوری شد و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میانگین و انحراف معیار سن افراد مورد مطالعه 4/3±7/52 سال بود و 52% بیماران زن بودند. شایع ترین عامل خطر، فشار خون بالا (3/65%) مشاهده شد. در بررسی های به عمل آمده، 64% بیماران سردرد را ذکر می کردند و در 58% افراد مورد مطالعه علائم کاهش هشیاری وجود داشت. شایع ترین محل آنوریسم در بیماران مورد مطالعه شریان ارتباطی قدامی یا (34%) Anterior Communicating Artery و میانگین اندازه آنوریسم 9/0±9/6 میلی متر بود. حدود 60% از آنوریسم ها اندازه ای بین 10-6 میلی متر داشتند و در 8% موارد آنوریسم های متعدد وجود داشت. یافته های این مطالعه از نظر جنس، محل، اندازه ضایعات، عوامل خطرساز با سایر مطالعات هم خوانی داشت. مهم ترین تفاوت ها در ارتباط با شیوع بالاتر آنوریسم های مغزی در گروه سنی زیر 30 سال، کاهش هوشیاری در بیش از نیمی از بیماران و فراوانی کم تر آنوریسم های متعدد در مقایسه با سایر مطالعات بود.

آسیب های منیسک و رباط متقاطع قدامی مفصل زانو از جمله شایع ترین آسیب ها در ورزش کاران هستند که برای تشخیص این آسیب ها از معاینه، شرح حال بالینی، MRI، آرتروگرافی و آرتروسکوپی استفاده می شود. در این مطالعه ارزش تشخیصی آزمون های بالینی در تشخیص این ضایعات با یافته های آرتروسکوپی مورد مقایسه قرار گرفته است. در این پژوهش که از نوع مشاهده ای، توصیفی و تحلیلی بود، 68 ورزش کار که در شرح حال، معاینه و بررسی های پاراکلینیک مشکوک به پارگی منیسک یا رباط متقاطع قدامی بودند، انتخاب شدند و پس از تکمیل پرسش نامه، آزمون های مک موری، حساسیت روی خط مفصلی و آزمون لاکمن برای آن ها انجام شد. در مرحله بعد برای بیماران آرتروسکوپی صورت گرفت و نوع ضایعات به طور قطعی مشخص شد و ارزش تشخیصی این 2 روش با هم مقایسه گردید. بر اساس نتایج بالینی به دست آمده، حساسیت روی خط مفصلی زانو و آزمون مک موری تنها در 58% افرادی که دچار پارگی هم زمان منیسک و لیگامان قدامی زانو شده بودند، مثبت بود در حالی که در ضایعات خالص منیسک ها، این آزمون در تمام افراد مبتلا مثبت مشاهده شد. شایع ترین شکل آسیب ها در آرتروسکوپی، پارگی ایزوله رباط متقاطع قدامی (29%) و پارگی هم زمان این رباط با آسیب منیسک داخلی (29%) بود و پارگی دسته سطلی (Bucket Handle) نیز شایع ترین شکل پارگی منیسک ها بوده است، آزمون لاکمن در پارگی ایزوله لیگامان متقاطع قدامی در 90% موارد مثبت مشاهده شد. با توجه به نتایج این مطالعه به نظر می رسد که آزمون های بالینی انجام شده در صورت وجود پارگی ایزوله منیسک ها از ارزش بالایی برخوردار باشند در حالی که در موارد همراهی ضایعه رباط متقاطع با آسیب منیسک ها، از ارزش آزمون های بالینی کاسته می شود (58%). آزمون لاکمن در ارزیابی پارگی لیگامان متقاطع قدامی از ارزش قابل قبولی برخوردار می باشد.

عفونت هلیکوباکترپیلوری همیشه با گاستریت فعال مزمن همراه است اما در مورد نقش هلیکوباکترپیلوری در بروز ازوفاژیت اتفاق نظر وجود ندارد. در مطالعات اخیر نقش محافظت کننده ای(Protective)  برای هلیکوباکترپیلوری در برابر بروز ازوفاژیت در بیماران مبتلا به گاستریت گزارش شده است. با توجه به این مطلب تحقیق حاضر جهت بررسی وجود ارتباط بین هلیکوباکتر پیلوری و ازوفاژیت در بیماران مبتلا به گاستریت صورت گرفت. در این مطالعه مقطعی 92 نفر از بیماران مبتلا به گاستریت که طی سال های 82-1381 برای انجام شدن اندوسکوپی به بیمارستان فیروزگر مراجعه کرده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. جهت تشخیص، از تست اوره آز و آندوسکوپی استفاده شد. از 92 بیمار مورد بررسی 56 نفر (9/60%) ازوفاژیت داشتند و 36 نفر (1/39%) مبتلا به ازوفاژیت نبودند. بین فراوانی بروز ازوفاژیت در انواع مختلف گاستریت اختلاف آماری معنی داری (Pvalue=0.003) به دست آمد. از نظر فراوانی بروز ازوفاژیت در گروه های مبتلا به عفونت هلیکوباکترپیلوری و غیر مبتلا به هلیکوباکترپیلوری اختلاف آماری معنی داری وجود نداشت. در بیماران مبتلا به ازوفاژیت، فراوانی افراد غیرمبتلا به عفونت هلیکوباکترپیلوری بیش تر از افراد مبتلا به عفونت هلیکوباکترپیلوری بود. در گروه غیرمبتلا به ازوفاژیت عفونت هلیکوباکترپیلوری به میزان بیش تری نسبت به افراد بدون این عفونت مشاهده شد. با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت ازوفاژیت بیش تر در افرادی که مبتلا به گاستریت نوع B هستند رخ می دهد. بین 2 گروه مبتلا و غیرمبتلا به ازوفاژیت از نظر شیوع ابتلا به عفونت هلیکوباکترپیلوری اختلاف معنی دار آماری وجود نداشت. مطالعه حاضر، عدم وجود ارتباط بین عفونت هلیکوباکترپیلوری و ازوفاژیت را در بیماران مبتلا به گاستریت مطرح می کند.

هدف از این مطالعه بررسی فراوانی انواع تومورهای تخمدان در یک دوره 20 ساله در بیمارستان شریعتی تهران از سال 1355 تا سال 1374 و نیز بررسی توزیع سنی بیماران بوده است. این مطالعه به صورت گذشته نگر روی بیمارانی که در فاصله زمانی فروردین ماه 1355 تا اسفند ماه سال 1374 در بیمارستان شریعتی تشخیص آسیب شناسی آن ها نئوپلازی های تخمدان بود، صورت گرفت سپس فراوانی انواع تومورها و نیز توزیع سنی آن ها بررسی شد. از 493 مورد نئوپلازی تخمدان بررسی شده، تومورهای اپی تلیالی سطحی با 283 مورد (4/57% کل تومورها) بیش ترین تعداد را تشکیل می دادند. سایر موارد شامل 152 مورد تومور ژرم سل (83/30%) و 31 مورد (28/6%) تومور طناب جنسی و 24 مورد تومور متاستاتیک (86/4% کل تومورها) بود. از 3 مورد باقی مانده 2 مورد لوتئوم و 1 مورد کندروما بوده است. شایع ترین تومور خوش خیم تخمدان، کیست درمویید (53/39%) و پس از آن سروسیت آدنوما با 94/29% و موسینوس سیست آدنوما با 82/14% مشاهده شد. شایع ترین تومورهای بدخیم تخمدان تومورهای سروزی بدخیم بودند (69/53% تومورهای بدخیم) و متاستازها (1/16% تومورهای بدخیم) و موسینوس سیست آدنوکارسینوما (09/14% تومورهای بدخیم) در رده های بعدی قرار گرفته بودند. اغلب تومورها در این مطالعه، در رده سنی 30-21 سال مشاهده شدند (111 نفر) و پس از آن 99 نفر در رده سنی 60-51 سال و 96 نفر در رده سنی 40-31 سال قرار داشتند. در این مطالعه، میزان تومورهای اپی تلیالی سطحی کم تر از مطالعات جهانی و ژرم سل توموها بیش از سایر مطالعات بوده است که شاید به علت جمعیت جوان تر بیماران این مطالعه باشد (اغلب تومورها در رده سنی 30-21 سال بودند) هم چنین متاستازها درصد بالاتری از تومورهای بدخیم را تشکیل می دادند (نسبت به سایر مطالعات) که می تواند نشان دهنده تشخیص دیرهنگام بدخیمی باشد. در گروه تومورهای طناب جنسی، بیش ترین تعداد را فیبروتکوما تشکیل می داد در حالی که در سایر مطالعات، تومورهای گرانولوزا تکاسل بیش ترین تعداد را داشتند که عوامل نژادی را نیز باید در نظر گرفت.

بروز عوارض به خصوص عفونت بعد از عمل های جراحی ارتوپدی می تواند سبب ناتوانی شدید بیمار شود. تلاش های زیادی برای استفاده از عوامل التهابی مانند سرعت رسوب گلبول های قرمز (ESR)، پروتئین واکنشی C(CRP) و شمارش گلبول های سفید (WBC count) جهت پیش بینی وقوع عفونت بعد از جراحی صورت گرفته است که نشان دهنده سیر قابل پیش بینی این عوامل می باشد. مطالعه حاضر در جهت تعیین تغییرات عوامل التهابی بعد از عمل جراحی الکتیو ارتوپدی از آذرماه سال 1381 تا اسفند ماه سال 1382 روی 94 بیمار که تحت عمل جراحی ارتوپدی انتخابی قرار گرفته بودند، انجام شد. قبل از عمل جراحی، عوامل التهابی ESR، CRP و WBC در محدوده طبیعی بودند. مقادیر CRP، ESR و WBC قبل از عمل و روزهای 1، 3، 5، 7، 14، 28و 56 بعد از عمل اندازه گیری شدند و در مواردی که هر یک از عوامل به حالت طبیعی برمی گشتند مطالعه در آن مورد قطع می شد. نتایج حاصل از مطالعه نشان داد که WBC در روز اول بعد از عمل، CRP در روز سوم بعد از عمل و ESR در روز پنجم بعد از عمل به حداکثر میزان خود می رسند. تغییرات WBC نامنظم بوده اما ESR بعد از رسیدن به اوج در روز 28 به حد طبیعی و CRP در روز 14 به حد طبیعی باز می گردند. سن و جنس روی روند تغییرات عوامل التهابی موثر نبودند اما عمل های جراحی وسیع سبب افزایش بیش تر ESR، CRP می شد. روند تغییرات CRP، ESR به قدری منظم و قابل پیش بینی است که هر گونه انحراف از این روند منظم ممکن است دلیل وقوع و آغاز یک عارضه مانند عفونت باشد. تغییرات CRP حساس تر از تغییرات ESR مشاهده شد.

کادمیوم(Cd)  یکی از آلاینده های محیطی و ماده شیمیایی سمی مهمی است که دارای اثرات تراتوژنیک و امبریوتوکسیک می باشد و تماس مزمن انسان با آن (نداشتن حفاظت نسبت به آن) سبب آسیب به کلیه ها می شود. در این مطالعه اثر کلرید کادمیوم(CdCl2)  بر تغییرات ساختاری در گلومرول های جنین و نوزاد موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفته است. در این بررسی از 30 سر موش صحرایی ماده نژاد Sprague-dawley با وزن متوسط 240-180 گرم استفاده شد که به 6 گروه 5 تایی تقسیم شدند. در روز نهم بارداری به موش های گروه I و III،2  میلی گرم به ازای کیلوگرم کلرید کادمیوم، به موش های گروه II و IV،4  میلی گرم به ازای کیلوگرم از همین محلول و به موش های گروه V و VI 1 میلی گرم به ازای کیلوگرم نرمال سالین به صورت تزریق داخل صفاقی در ربع تحتانی راست شکم داده شد. کلیه چپ گروه های I،II  و V در روز 21 حاملگی و گروه های III،IV  و VI در روز سوم پس از تولد از بدن آن ها جدا گردید. نمونه ها پس از ثابت شدن با محلول بوئن با هماتوکسیلن ـ ائوزین رنگ آمیزی شدند و تغییرات میکروسکوپی مانند تعداد، قطر متوسط و شکل ظاهری گلومرول ها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج به دست آمده نشان داد که تماس مزمن با کلرید کادمیوم در دوران بارداری تغییرات واضحی در سنجش بافتی و تمایز گلومرول ها ایجاد می کند. این تغییرات محدود به دوران آخر بارداری و مراحل ابتدایی نوزادی بوده و در غیاب سایر علایم مسمومیت رخ می دهد.

یکی از مهم ترین وظایف متخصص بیهوشی نگه داری برون ده قلبی در محدوده طبیعی، جهت اطمینان از خون رسانی کافی به بافت ها و اعضای حیاتی طی اعمال جراحی است. تغییر علائم همودینامیک و شاخص های قلبی از جمله برون ده قلبی، در اثر تجویز داروهای بیهوشی و نیز در اثر تغییرات وضعیت بدن طی اعمال جراحی مختلف، همواره از مسایل مهم و مورد توجه در این رشته می باشد. هدف از این مطالعه تعیین ارجحیت یکی از 2 روش استنشاقی یا وریدی برای بیماران در وضعیت نشسته از نظر کافی بودن خون رسانی به اعضای حیاتی، بوده است. در این تحقیق ترکیب 2 عامل جدا از هم یعنی وضعیت نشسته و نوع بیهوشی، در 38 بیمار که تحت 1 نوع عمل جراحی مشابه روی شانه (ترمیم روتاتورکاف) قرار گرفته بودند، بررسی شد. بیماران پس از القای بیهوشی مشابه، به صورت تصادفی در 2 گروه بیهوشی استنشاقی (هالوتان) و وریدی (پروپوفول) قرار گرفتند و برون ده قلبی آن ها با استفاده از روش غیرتهاجمی در دقیقه های مختلف طی عمل جراحی، اندازه گیری شد. در نهایت تفاوت آماری معنی داری بین میانگین برون ده قلبی در 2 گروه به دست نیامد و فرضیه ای جهت ارجحیت یکی از روش های بیهوشی ذکر شده بر دیگری در بیماران با وضعیت نشسته به اثبات نرسید.

RSV (Respiratory syncicial virus) اصلی ترین عامل ایجاد کننده برونشیولیت و پنومونی در کودکان زیر 1 سال و مهم ترین عامل بیماری زای دستگاه تنفس در اوایل دوران کودکی است. هدف از این پژوهش تعیین فراوانی عفونت ویروس سن سیشیال تنفسی و بررسی علایم بالینی آن در کودکان مبتلا به عفونت حاد دستگاه تنفسی تحتانی بوده است. این مطالعه توصیفی ـ مقطعی روی 83 بیمار در محدوده سنی 2 ماه تا 14 سال که مبتلا به عفونت حاد دستگاه تنفسی تحتانی (برحسب معیار تشخیصی بالینی) بوده و در بخش عفونی کودکان بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) در 8 ماه نخست سال 1380 بستری شده بودند، انجام شد. روش کار بدین ترتیب بود که پس از گرفتن نمونه نازوفارنکس با سواب، آزمون ایمونوفلورسانس(IFA)  اختصاصی روی نمونه ها صورت گرفت و نتایج IFA ثبت شد سپس با استفاده از نرم افزارSPSS9  بر حسب سن و جنس و علائم بالینی مقایسه گردید. براساس نتایج به دست آمده میانگین سن بیماران 88/5 ماه بود و 20 مورد از نظر RSV مثبت بودند (23% از کل موارد عفونت های حاد تنفسی بستری شده). در بیماران RSV مثبت نسبت پسر به دختر 8/1 به دست آمد و اغلب آن ها در محدوده سنی 6-2 ماه قرار داشتند. شایع ترین علایم بالینی در این بیماران (هر دو جنس و تمام گروه های سنی) به ترتیب سرفه، تب، آب ریزش بینی، ویزینگ و دیسترس تنفسی بوده است و در 25% موارد سابقه آلرژی وجود داشت. براساس بررسی های آماری، ارتباط بین فراوانی علایم بالینی و جنسیت معنی دار نبود. هم چنین اختلاف معنی داری بین میانگین سنی افراد دارای یک علامت بالینی و افراد فاقد آن علامت بالینی مشاهده نشد. با توجه به علایم بالینی شایع و نیز استفاده از روش IFA به خصوص در شیرخواران زیر 6 ماه مبتلا به عفونت حاد دستگاه تنفس و در فصل های سرد سال، می توان با تشخیص قطعی و به موقع عفونت RSV از مصرف بی مورد آنتی بیوتیک ها جلوگیری کرد.

از گذشته سو مصرف استروییدهای آنابولیک مشکل بزرگ تمام رشته های ورزشی به خصوص رشته های قدرتی مانند بدن سازی و پاورلیفتینگ بوده است. هم چنین عوارض شایع و گاه تهدید کننده حیات این داروها، برای خود ورزش کاران موضوع مهم و مورد بحثی می باشد. مصرف این مواد از حدود دهه 50 میلادی در ورزش کاران رواج یافت و با افزایش مصرف آن ها، گزارش هایی از سراسر جهان در رابطه با اثرات جانبی تهدید کننده آن ها منتشر شد. از جمله این عوارض، می توان به تومورهای کبدی، ژنیکوماستی، کوتاهی قد در نوجوانان و ریزش مو در ورزش کاران اشاره کرد. با توجه به اهمیت موضوع و وجود گزارش هایی در رابطه با مصرف بی رویه استروییدهای آنابولیک در ورزش کاران کشورمان، برآن شدیم تا فراوانی مصرف این مواد و سطح آگاهی ورزش کاران را در سطح شهر کرج تعیین کنیم. در این مطالعه مقطعی، 403 ورزش کار رشته بدن سازی از 9 باشگاه در سطح شهر کرج توسط نمونه گیری چند مرحله ای مورد بررسی قرار گرفتند. روش جمع آوری داده ها استفاده از پرسش نامه ای شامل 25 سوال دموگرافیک و اختصاصی در زمینه سنجش آگاهی از عوارض داروها بود. با استفاده از نرم افزار آماری SPSS ver 11 و آزمون های آماری Spearman correlation coefficient، ANOVA، Chi-square  و T.test داده های طرح توصیف شد و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میانگین سنی ورزش کاران (8± )6/22 سال به دست آمد و اغلب آن ها دارای تحصیلات زیردیپلم بودند (1/47%). سیزده درصد ورزش کاران از این داروها استفاده می کردند و در حدود 13% نیز سابقه مصرف آن ها را ذکر می کردند. شایع ترین استرویید مصرفی، اکسی متولون با شیوع 7/16% بود. حدود 2/22% از ورزش کاران از نوع تزریقی استروییدهای آنابولیک استفاده می کردند. از مجموع امتیاز کل پرسش نامه (400 امتیاز)، میانگین سطح آگاهی ورزش کاران 8/66 به دست آمد. بیش ترین میزان آگاهی مربوط به عوارض ناندرولون بود. بین سن ورزش کاران، سطح تحصیلات و سابقه ورزشی آن ها با آگاهی از عوارض داروها ارتباط مستقیم وجود داشت. به طور کلی سابقه حداقل 1 نوبت مصرف استروییدهای آنابولیک در ورزش کاران مورد بررسی در حدود 26% بود که این میزان نسبتا بالا و نگران کننده است. آگاهی از عوارض این داروها بسیار پایین بود بنابراین آموزش ورزش کاران در مورد عوارض استروییدهای آنابولیک و اجرای طرح تحقیقاتی در مورد نگرش جوانان نسبت به مصرف این داروها توصیه می گردد.