مجله علمی شیلات ایران (فارسی)
سال:1398 | دوره:28 | شماره:4 |تعداد مقالات:25

در مطالعه حاضر، تغییرات فیزیکوشیمیایی، میکروبی و حسی فیل ماهی پرورشی ( Huso huso) دودی طعم دهی شده با آب نمک و سس به مدت 30 روز در دمای یخچال مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور، فیل ماهی پرورشی پس از صید و آماده سازی، فیله شد. سپس فیله ها در آب نمک اشباع با غلظت 34/6 درصد کلرید سدیم و سس مورد نظر، به مدت یک ساعت غوطه ور و به کمک دستگاه دودی کن صنعتی به روش گرم، دودی شدند. سپس نمونه ها بسته بندی و به مدت 30 روز در یخچال نگهداری شدند. نتایج نشان داد که میزان پروتئین در تیمار دودی سس گذاری شده (32/32-28/32 درصد) بیشتر از تیمار دودی آب نمک (29/28-84/27 درصد) بود و بین میزان TBA و TVB-N نمونه ها تفاوت معنی داری مشاهده شد ( 05/0>p ) بطوریکه بالاترین میزان TBA (03/2 میلی گرم مالون الدهید بر 1000 گرم چربی) و TVB-N (9/25 میلی گرم ازت بر 100 گرم نمونه) در پایان دوره نگهداری مربوط به نمونه دودی طعم دهی شده با سس گزارش شد. اما بین pH تیمارها تفاوت معنی داری مشاهده نشد ( 05/0

اپندیکولارین ها از مهمترین گروههای جمعیت زئوپلانکتونی در دریاها و اقیانوسهای جهان بشمار می روند و بخش قابل توجهی از تولیدات و غذای مصرف کنندگان ثانویه را تشکیل می دهند. لذا، هدف از اجرای این تحقیق شناسایی و معرفی اپندیکولارین های آبهای خلیج فارس با تاکید بر الگوی پراکنش زمانی و مکانی در محدوده آبهای ساحلی شمال بوشهر قرار داده شد. اپندیکولارین ها در روزهای میانی و پایانی هر فصل، از اواسط تابستان 1396 لغایت بهار 1397 در خور فراکه، سه نقطه از محدوده مصب شیف، ایستگاه دریایی و مصب لشکری جمح آوری و در کلیه زمانهای نمونه برداری، عمق محل نمونه برداری، عمق شفافیت و پارامترهای فیزیکی درجه حرارت، pH، و شوری اندازه گیری شد. در نهایت در منطقه چهار گونه اپندیکولارین، Oikopleura dioica Oikopleura longicauda, و Appendicularia sicula. وsp Fritillaria شناسایی گردید. بالاترین تراکم کل اپندیکولارین ها در ایستگاه دریا و اسفند ماه، با غالبیت O. dioica مشاهده شد. برای گونه های O. dioica، فراوانی نسبی 80% گونه O. longicauda, فراوانی نسبی 9/18درصد و گونه A. sicula، ، فراوانی نسبی 06/1درصد محاسبه گردید. دو گونه غالب O. dioica و O. longicauda، الگوی پراکنش مکانی و رونذ تغییرات زمانی کاملاً متفاوت نشان دادند. برای گونه sp. Fritillaria فراوانی نسبی 04/0درصد محاسبه و لذا به عنوان گونه نادر در منطقه معرفی گردید. بر اساس آزمون dbRDA (distance based Redundancy Analysis)، عمق شفافیت مهمترین پارامتر موثر بر پراکنش گونه O. longicauda، عمق زیستگاه و شوری مهمترین عوامل اثرگذار بر الگوی پراکنش O. dioica و درجه حرارت پارامتر مرتبط باتراکم A. sicula در منطقه مورد مطالعه مشخص گردید.

در این تحقیق، تاثیر مقادیر مختلف عصاره پونه (0، 2 و 4 درصد وزنی-حجمی) بر کیفیت شیمیایی و باکتریایی سوریمی حاصل از ماهی کیلکای معمولی طی مدت 15 روز نگهداری (1، 3، 6، 9، 12 و 15) در دمای یخچال (1± 4 درجه سانتی گراد) مطالعه شد. آزمون های شیمیایی شامل شاخص پراکسید (PV)، تیوباربیتوریک اسید (TBA)، مجموع بازهای نیتروژنی فرار (TVB-N)، pH و آزمون های باکتریایی شامل شمارش باکتری های کل (TVC) و سرمادوست (PTC) هر 3 روز یکبار در نمونه ها با سه تکرار انجام شد. نتایج حاصل نشان داد در تیمار شاهد مقدار شاخص PV بطور معنی داری بالاتر از تیمارهای حاوی عصاره پونه بود بطوریکه از 64/0 در روز اول به 41/5 میلی اکی والان اکسیژن در روز 12 نگهداری افزایش یافت (05/0>p). میزان TBA و TVB-N در تیمار شاهد با گذشت زمان تا روز 15 نگهداری افزایش یافت بطوریکه در روز 15 مقادیر 43/0 میلی گرم مالون دی آلدهید برای TBA و 8/32 میلی گرم نیتروژن برای TVB-N ثبت گردید که افزایش معنی داری نسبت به تیمارهای حاوی عصاره پونه داشتند (05/0>p). مقدار pH در تمام طول دوره نگهداری در تیمار شاهد بطور معنی داری بالاتر از تیمارهای حاوی عصاره پونه بود بطوریکه مقدار آن از 14/7 در روز اول به 08/8 در روز 15 نگهداری رسید (05/0>p). تعداد باکتری های TVC و PTC طی مدت نگهداری در تیمارهای حاوی عصاره پونه بطور معنی داری کمتر از تیمار شاهد بود بطوریکه در تیمار شاهد مقادیر آن بترتیب از 55/3 و 25/3 به 64/6 و 96/5 CFU افزایش یافت (05/0>p)، ولی از حد مجاز10 Log7 فراتر نرفت. بر اساس یافته های این مطالعه تیمار حاوی عصاره پونه بویژه تیمار 4 درصد می تواند برای نگهداری سوریمی ماهی کیلکای معمولی در دمای یخچال در کوتاه مدت مورد استفاده قرار گیرد.

این پژوهش به منظور ارزیابی تأثیر سطوح مختلف ترکیب تجاری اسیدهای آلی (بایوترونیک تاپ 3) در جیره، بر شاخص های رشد و ترکیبات لاشه بچه ماهیان کپور معمولی صورت گرفت. ماهیان با میانگین وزن 50 گرم در 12 مخازن فایبرگلاس با تراکم 15 عدد ماهی توزیع و طی مدت 60 روز با سطوح مختلف ترکیب اسیدهای آلی شامل: 0 (شاهد)، 1، 2 و 3 درصد خوراک غذادهی شدند. نتایج نشان داد، که بیشترین وزن نهایی بدن مربوط به تیمار 3 درصد (36/1± 8/144 گرم) و کمترین وزن نهایی مربوط به تیمار شاهد بود. درحالی که بیشترین ضریب تبدیل غذایی مربوط به تیمارهای شاهد (05/0± 78/2) و کمترین آن مربوط به تیمار 3 درصد (07/0± 2/2) بود. بیشترین افزایش مقدار نرخ رشد ویژه در تیمار 3 (11/0± 41/1 درصد) و کمترین آن مربوط به تیمار شاهد (02/0± 85/0 درصد) بود. همچنین، ماهیان تغذیه شده با سطح 3 درصد ترکیب اسیدهای آلی بالاترین مقدار پروتئین خام (32/0± 81/18 درصد) و پایین ترین مقدار چربی (14/0± 28/3 درصد) را داشتند. با توجه به نتایج، به نظر می رسد استفاده از ترکیب تجاری اسیدهای آلی بایوترونیک تاپ 3 در سطح 3 درصد می تواند به عنوان یک محرک رشد در جیره ماهی کپور معمولی تأثیر مثبتی بر عملکرد رشد، نرخ بقاء و همچنین کیفیت لاشه داشته باشد.

در این پژوهش یک حسگر بر پایه فیلم زیستی کیتوزان به همراه حسگرهای برموفنول آبی و برموکروزول سبز بر پایه کاغذ صافی به منظور تعیین کیفیت میکروبی گوشت چرخ شده ماهی کیلکای معمولی نگهداری شده در دمای یخچال استفاده شدند. شاخص بار باکتریایی کل (TVC) در روز صفر برابر با Log CFU/gr473/3 بود که در انتهای دوره نگهداری به تعداد Log CFU/gr 497/6 تغییر کرد (05/0p<). تعداد باکتری های سرمادوست (PTC) در ابتدای نگهداری Log CFU/gr 473/1 بود و در طول دوره نگهداری در یخچال روند افزایشی نشان داد و سپس به مقدار Log CFU/gr516/7 رسید (05/0>p). شاخص بازهای ازته فرار (TVB-N) در ابتدای دوره نگهداری mg N/100g 01/7 بود که در انتهای نگهداری به mg N/100g 348/44 افزایش یافت (05/0>p). pH در طول نگهداری از 105/6 به 827/6 تغییر کرد (05/0>p). میزان همبستگی بین شاخص های میکروبی، شیمیایی و تغییر ارزش رنگ (Δ E) متفاوت بوده و بالاترین نتایج همبستگی در حسگر برموفنول آبی مشاهده شد که همبستگی آن با شاخص های باکتری های سرمادوست، بار باکتریایی کل، کل بازهای ازته فرار و pH بترتیب 941/0، 989/0، 912/0 و 779/0 بود (p<0. 05). بر اساس نتایج این تحقیق مشخص شد که همزمان با تغییرات میکروبی و شیمیایی درون بسته گوشت چرخ شده ماهی، حسگرها شروع به تغییر رنگ می کنند و کاهش کیفیت را به صورت تغییر رنگ نشان می دهند.

این مطالعه با هدف کاربرد عصاره هیدرو الکلی گزنه درکنترل بیماری ساپرولگنیوز و بررسی تأثیر آن برفراسنجه های خونشناسی، بیوشیمیایی سرم و ایمنی قزل آلای رنگین کمان آلوده شده با ساپرولگنیا انجام شد. 180 قطعه ماهی قزل الای رنگین کمان با میانگین وزن 27/0± 22 گرم در 6 تیمار آزمایشی به طور تصادفی تقسیم بندی شدند. گروه های آزمایشی ابتدا با فلس برداری از ناحیه ساقه دمی مستعد بیماری شدند و سپس با زئوسپور ساپرولگنیا (با دوز105×3 زئوسپور در هر لیتر) به مدت 4 ساعت حمام داده شدند. ماهیان پس ازآلوده سازی در تانک های100 لیتری قرار گرفتند و چهار تیمار بترتیب50، 100، 150 و 200 میلی گرم بر لیتر عصاره هیدرو الکلی گزنه روزانه به مدت 1 ساعت در طول 1 هفته دریافت کردند. در پایان یک هفته حمام دهی با غلظتهای مختلف عصاره هیدروالکلی گزنه (هفته اول) و در پایان یک هفته پس از قطع حمامدهی (هفته دوم)، افراسنجههای خونشناسی (گلبول قرمز، گلبول سفید، هماتوکریت و هموگلوبین)، فراسنجههای بیوشیمیایی سرم (آلبومین، گلبولین و توتال پروتئین) و فراسنجههای ایمنی (فعالیت لیزوزیم، سیستم کمپلمان و فعالیت انفجارتنفسی) و همچنین درصد تلفات در تمامی تیمارها بررسی شدند. نتایج بدست آمده نشان داد میزان100 میلیگرم بر لیتر عصاره هیدروالکلی گزنه سبب افزایش معنی دار فراسنجه های خون شناسی، بیوشیمیایی سرم و ایمنی ماهی قزل آلای رنگین کمان مبتلا به ساپرولگنیوز می شود (05/0>p). همچنین دوزهای50، 150 و200 میلی گرم بر لیتر عصاره هیدروالکلی گزنه با افزایش مقاومت ماهیان در برابر ساپرولگنیوز باعث کاهش معنی دار تلفات نسبت به تیمار کنترل شدند. از اینرو، استفاده از عصاره هیدروالکلی گزنه با دوز 100 میلی گرم بر لیتر با روش حمام درمانی جهت بهبود شاخص های خون شناسی و ایمنی و همچنین کنترل ساپرولگنیوز در ماهی قزل آلای رنگین کمان توصیه می گردد.

مواد آلی کربن دار و میزان شوری از فاکتورهای کلیدی در سیستم بدون تعویض آب با تولید توده زیستی هستند. در مطالعه حاضرT تولید توده زیستی تحت تأثیر سطوح مختلف شوری در سه سطح (10، 21 و 32 ppt) و منابع کربن (ملاس و آرد گندم) در سیستم بدون تعویض آب مطالعه شد. آزمایش در مرکز تکثیر و پرورش آبزیان، بندر کلاهی، میناب، هرمزگان به مدت چهار هفته در ظروف فایبرگلاس 300 لیتری انجام گردید. کمترین میزان اکسیژن محلول (68/5 میلی گرم در لیتر)، آمونیاک (29/0 میلی گرم در لیتر) و بیشترین میزان نیترات (68/12 میلی گرم در لیتر) در تیمار ملاس با شوری ppt32 به دست آمد. تفاوت معنی داری در برخی از مقادیر پارامترهای کیفی آب شامل اکسیژن محلول، pH، آمونیاک و نیترات بین تیمارهای مختلف مشاهده شد (05/0>p). آنالیز ترکیبات بیوشیمیایی توده زیستی کاهش در میزان پروتئین و افزایش در میزان خاکستر با افزایش شوری نشان داد. میزان چربی در توده های زیستی ملاس کمتر از توده های زیستی آرد گندم بود و اختلاف معنی داری داشت (05/0>p). نتایج تحقیق نشان داد که نوع منبع کربن و میزان شوری بر پارامترهای کیفی آب و ارزش غذایی توده های زیستی در سیستم بدون تعویض آب تاثیر می گذارد.

این تحقیق به منظور تعیین ترکیب طولی، سنی، محاسبه پارامترهای رشد و مرگ و میر و محاسبه مقدار زی توده ماهی سفید در آبهای ایرانی دریای خزر طی سال بهره برداری 971396 انجام شد. داده های زیست سنجی این مطالعه از ترکیب صید شرکت های تعاونی صیادی پره در استان های گیلان، مازندران و گلستان گردآوری گردید. میانگین (± انحراف معیار) طول چنگالی و وزن کل ماهی سفید بترتیب 9/6± 4/37 سانتی متر و 4/418± 8/729 گرم محاسبه شد. دامنه سنی ماهیان سفید 11-2 ساله بوده و بیش از 4/73 درصد از ترکیب سنی را ماهیان 4-3 ساله با میانگین (± انحراف معیار) طول چنگالی بترتیب 8/5± 8/33 و 2/6± 0/39 سانتی متر دارا بودند. ضریب همبستگی طول چنگالی و وزن کل 96/0 و مقادیر a و b بترتیب 012/0 و 99/2 محاسبه شد. مقدار ضریب رشد سالانه (K)، طول بی نهایت (∞ L) و سن در طول صفر (t0) به ترتیب 21/0 بر سال، 4/61 سانتی متر و 54/0-سال و پارامترهای مرگ و میر کل (Z)، طبیعی (M) و صیادی (F) بترتیب 76/0، 38/0 و 38/0 محاسبه شد. مقدار زی توده ماهی سفید حدود 7/27437 تن محاسبه و برآورد گردید. به رغم افزایش تولید و رهاسازی بچه ماهیان سفید در سال های اخیر، مقدار زی توده این گونه در آبهای ایرانی دریای خزر روندی کاهشی داشته است.

در یک قرن گذشته، از فرآورده هایی مانند پودر و روغن ماهی، سیلاژ ماهی و غیره در خوراک دام استفاده شده است. کشور ما از چند دهه گذشته از واردکنندگان پودر ماهی بوده و هست و برای افزایش تولید داخلی و کاهش واردات، تلاش های بسیاری انجام شده است. مطالعات گسترده برای استفاده از ماهیان میان زی ریز (فانوس ماهیان) در دریای عمان از جمله ی این کوشش ها بوده است. فانوس ماهیان از ذخایر بکر و دست نخورده ای هستند که برای استفاده از آن ها جهت مصرف انسانی و خوراک دام پژوهش های زیادی انجام شده است. توسعه نیافتن صید و فرآوری فانوس ماهیان در ایران-با توجه به حجم سرمایه گذاری های انجام شده-دلایل مختلفی از جمله شناخت ناکافی از این ماهیان دارد. این مقاله با مرور آخرین یافته های پژوهشی، ضمن معرفی این آبزی و بیان ویژگی های پروتئین و چربی آن، به ضرورت استفاده از آن در خوراک دام و مصرف انسانی می پردازد.

در مطالعه حاضر، تأثیر جایگزینی آرد ماهی با پروتئین تک یاخته باکتریایی بر عملکرد رشد و فعالیت آنزیم های پروتئازی (پپسین، تریپسین و پروتئاز قلیایی) بچه ماهی قزل آلای رنگین کمان (Oncorhynchus mykiss) (وزن متوسط: 55/0± 51/2 گرم) برای مدت 6 هفته بررسی شد. پنج جیره آزمایشی با سطوح جایگزینی صفر(A)، 25 (B)، 50 (C)، 75 (D) و 100 % (E) آرد ماهی همسان از نظر پروتئین و انرژی با پروتئین تک سلولی تهیه گردید. بررسی شاخص های افزایش وزن بدن، نرخ رشد نسبی، نسبت کارایی پروتئین، نسبت کارایی چربی و نسبت کارایی غذا نشان داد این شاخص ها در جیره آزمایشی C به طور معنی داری بالاتر از سایر تیمارها بودند (05/0p<). ضریب تبدیل غذایی در جیره آزمایشی C و E بترتیب کمترین و بیشترین مقدار را نشان داد و اختلاف معنی داری با سایر تیمارها مشاهده گردید (05/0p<). میزان نرخ بقاء در جیره های آزمایشی 100 % بود. بیش ترین میزان فعالیت آنزیم های تریپسین و پروتئاز قلیایی ضمائم پیلوریک و روده در ماهیان تغذیه شده با جیره آزمایشی C مشاهده شد که نسبت به جیره های غذایی D و E اختلاف معنی داری را نشان داد (05/0>p). هم چنین بالاترین فعالیت آنزیم پپسین معده در جیره C مشاهده شد که با سایر جیره ها به استثناء جیره B دارای اختلاف معنی داری بود (05/0>p). براساس نتایج حاصل از عملکرد رشد و فعالیت آنزیم های پپسین، تریپسین و پروتئاز قلیایی جیره حاوی 50 %پروتئین تک یاخته نسبت به سایر جیره ها می تواند برای رشد ماهی قزل آلای رنگین کمان مناسب باشد.

در این تحقیق تاثیر پسآب شهرستان سقز بر تنوع و پراکنش ماهیان رودخانه سقز استان کردستان در چهار ایستگاه مختلف شامل: 1) ایستگاه سد چراغ ویس، 2) ایستگاه قبل از ورود پسآب به رودخانه، 3) ایستگاه بعد از ورود پسآب به رودخانه و 4) ایستگاه قبل از ورود رودخانه به سد شهید کاظمی از تیر تا مهر ماه 1396 مورد بررسی قرار گرفت. برای بررسی تنوع زیستی از شاخص های شانن-وینر، سیمپسون، و مارگالف و برای تعیین ارتباط بین عوامل محیطی (فاکتورهای فیزیکی و شیمیایی) و فراوانی گونه های ماهی از آنالیز CCA استفاده شد. براساس نتایج گونه Capoeta gracilis بیشترین تعداد حضور را در تمام ایستگاه ها نشان داد ولی بیشترین و کمترین تعداد گونه های ماهی به ترتیب متعلق به ایستگاه های 4 و 2 بود. خانواده Cyprinidae بیشترین فراوانی و خانواده Nemacheilidae و Sisoridae هر کدام با یک گونه کمترین تعداد ماهیان صید شده را دارا بودند. بالاترین شاخص مارگالف، شانون – وینر و سیمپسون در ایستگاه 4 مشاهده شد. اگر چه از نظر شاخص تنوع سیمپسون دو ایستگاه 3 و 4 مشابه هم بودند. از نظر ارتباط شاخص های تنوع زیستی با فاکتورهای فیزیکی و شیمیایی، شاخص غالبیت گونه ای سیمپسون با درصد نیترات، فسفات و مقدار BOD5 و شاخص تنوع گونه ای شانون – وینر با نیترات، فسفات، آمونیاک و BOD5 همبستگی مثبت نشان دادند. از سویی، هر دو شاخص مذکور با مقدار اکسیژن محلول همبستگی منفی داشتند. در جمع بندی می توان گفت پسآب شهرستان سقز با افزایش مقادیر نیترات و فسفات آب رودخانه سقز سبب حذف بعضی گونه ها و حضور گونه های گیاهخوار شده است و بدین طریق بر جمعیت گونه های ماهی رودخانه سقز تاثیرگذار بوده است. بنابراین، توصیه می شود پسآب شهرستان سقز قبل از ورود به رودخانه تصفیه گردد تا ضمن بهره برداری پایدار از تخریب چشم اندازهای طبیعی اکوسیستم های رودخانه ای جلوگیری گردد.

پرورش توام مرحله نوزادگاهی میگوی پاسفید غربی (Litopenaeus vannamei) با تراکم های مختلف جلبک قرمز (Gracilaria corticata) در یک دوره پرورش 30 روزه از 25 تیرماه تا 25 مرداد ماه 1397 مورد آزمایش قرار گرفت. چهار تیمار شامل پرورش پست لارو (PL15) میگوی پاسفید غربی با تراکم 2000 عدد پست لارو در متر مربع بدون جلبک (تیمار 1T) و توام با جلبک گراسیلاریا با تراکم های 400، 800 و 1200 گرم در متر مکعب (تیمار های 2T، 3T و 4T) و تیمارپرورش جلبک گراسیلاریا با تراکم 400 گرم در متر مکعب، بدون میگو(5T) مورد مقایسه قرار گرفتند. بر اساس نتایج بدست آمده، بیشترین درصد بازماندگی، بیشترین نرخ رشد ویژه و بالاترین وزن نهائی میگوی L. vannamei (05/3± 33/95 درصد، 02/0± 26/12 و 88/47± 7/543 میلی گرم) در تیمار 4T مشاهده شد که به طور معنی داری از تیمارهای 1T و2T بالاتر بود( 05/0>P). بیشترین نرخ رشد ویژه جلبکG. corticata (08/0± 37/2) و بیشترین درصد افزایش وزن (02/5 ± 50/103 درصد) در تیمار 2T و کمترین میزان نرخ رشد ویژه جلبک G. corticata (10/0± 23/0) و کمترین درصد افزایش وزن 15/3± 08/7 درصد)در تیمار 5T مشاهده شد. این پژوهش بوضوح نشان داد که پرورش جلبک قرمز G. corticata در تانک های نوزادگاهی میگوی L. vannamei می تواند منجر به افزایش پارامترهای رشد و درصد بازماندگی پست لارو گردد و این افزایش با میزان تراکم جلبک در تانک ها ارتباط مستقیم و معنی داری دارد.

تحقیق حاضر با هدف تهیه سس از میگوی ژاپنی منجمد تالاب انزلی، بررسی کیفیت و زمان ماندگاری آن در دمای یخچال انجام شد. این تحقیق شامل 4 تیمار از میگو بانضمام سوربیتول، برنج پخته و سوکرالوز بود. سایر ترکیبات یکسان بودند. میگو عمل آوری شده با نمک خالص به عنوان شاهد بود. پراکسید (میلی اکی والان گرم/کیلوگرم روغن)، TBRS (میلی گرم/کیلوگرم)، TVB-N (میلی گرم/100 گرم) و pH در تیمارهای برنج 65/1– 85/0، 99/0– 14/0، 87/68– 4/23 و 99/6– 01/6، سوربیتول 94/1– 93/0، 52/1– 36/0، 12/64– 34/26 و 97/6– 05/6، سوکرالوز 45/1– 72/0، 95/0– 10/0، 82/64– 50/12 و 50/6– 31/5 و شاهد 95/2– 13/1، 84/1– 72/0، 16/73-64/23 و 35/7– 35/5 بودند. شمارش باکتری های تیمارها در حد مجاز بود. در تیمار برنج طعم و مزه (37/4) و پذیرش کلی (25/4) در مقایسه با سایر تیمارها افزایش معنی دار نشان دادند (05/0>p). پروتئین و جذب نمک بین تیمارهای آزمایشی و شاهد تفاوت معنی دار نشان دادند (05/0>p). تیمار سوربیتول بیشترین رطوبت (12/24 درصد) را داشت. تولید سس در تیمار برنج (380 میلی لیتر) بیشترین و در تیمار سوربیتول (220 میلی لیتر) کمترین مقدار بود (05/0>p). تیمارهای برنج و سوربیتول به مدت پنج ماه ولی شاهد و سوکرالوز به مدت چهار و شش ماه کیفیت مطلوبی داشتند. با توجه به نتایج، برنج پخته برای تهیه سس میگو پیشنهاد می شود.

این مطالعه به بررسی اثر عصاره پلی ساکارید محلول در آب جلبک الوا (Ulva rigida) بر فعالیت آنزیم های گوارشی و فراسنجههای بیوشیمیایی میگوی پاسفید غربی (Litopeneaus vannamei) پرداخته است. پست لارو میگوها با متوسط وزن 1/0± 1 گرم با 4 رژیم غذایی ( با سه تکرار) حاوی 0، 5/0، 1و 5/1 گرم جلبک الوا بر کیلوگرم غذا به مدت 60 روز تغذیه شدند. نتایج این مطالعه نشان داد که عصاره پلی ساکارید جلبک الوا بر فعالیت آنزیم های گوارشی موثر است. بهترین فعالیت آنزیم های گوارشی در میگوهای تغذیه شده با 5/1 گرم عصاره جلبک الوا بر کیلوگرم غذا مشاهده شد. در رژیم های حاوی سه سطح عصاره جلبک الوا میزان گلوکز، کلسترول، تری گلیسیرید، آسپارتات آمینوترانسفراز، آلانین آمینوترانسفراز و آلکالین فسفاتاز بi صورت معنی داری کاهش یافت (05/0>p). سطح پروتئین تام و گلوبولین در میگوهای تغذیه شده با 1 و 5/1 گرم عصاره جلبک بر کیلوگرم غذا به طور معنی داری بیشتر از تیمار شاهد بود (05/0>p). از اینرو، استفاده از عصاره پلی ساکارید محلول در آب جلبک الوا در سطح 5/1 گرم بر کیلوگرم غذا برای بهبود عملکرد آنزیم های گوارشی، متابولیسم چربی و قند و سیستم ایمنی غیر اختصاصی در میگوی پاسفید غربی پیشنهاد می گردد.

این پژوهش با هدف تاثیر دما، pH، نمک، اسانس نارنج (Citrus aurantium L. ) و بسته بندی اتمسفر تغییر یافته (50 درصد دی اکسیدکربن، 45 درصد نیتروژن و 5 درصد اکسیژن) در کنترل باکتری Salmonella typhimurium در برگر کپور نقره ای در سال 97-1396 انجام شد. در این پژوهش pH در سطوح 5/5، 6 و 5/7، دما در سه سطح 4، 25 و 37 درجه سانتی گراد، نمک در سه سطح 0، 5/1 و 3 درصد و اسانس نارنج در سطوح 0، 025/0 و 05/0 درصد درنظر گرفته شد. روند رشد این گونه در برگر در pH 5/5، 6 و 5/7 در دماهای 4، 35 و 37 درجه سانتی گراد طی 12 روز نگهداری افزایش یافت. در pH 5/7 با نمک 5/1 درصد و 3 درصد و اسانس نارنج 025/0 درصد و 05/0 درصد در دماهای 4، 25 و 37 درجه سانتی گراد در روزهای ششم، هشتم، دهم و دوازدهم رشد باکتری S. typhimurium افزایش یافت. همچنین در pH 6 با نمک 5/1 درصد و اسانس نارنج 025/0 درصد در روزهای هشتم، دهم و دوازدهم در دمای 25 و 37 درجه سانتی گرد رشد این باکتری زیاد بود. در دمای 4 درجه سانتی گراد در pH 5/5 با نمک 5/1 درصد و اسانس نارنج 05/0 درصد، pH 5/5 و 6 با نمک 3 درصد و اسانس نارنج 05/0 درصد، pH 5/5 با نمک 3 درصد و اسانس نارنج 025/0 درصد در روزهای هشتم، دهم و دوازدهم عدم رشد باکتری S. typhimurium مشاهده گردید. اسانس گیاه نارنج در سطح 05/0 درصد در دمای 4 درجه سانتیگراد، نمک 3 درصد و pH 5/5 قدرت کنترل رشد باکتری S. typhimurium را در برگر ماهی داشت.

این پژوهش در پاییز و زمستان سال 1395 در مرکز تحقیقات ژنتیک و اصلاح نژاد ماهیان سردآبی شهید مطهری یاسوج وابسته به مؤسسه تحقیقات علوم شیلاتی کشور انجام گرفت. هدف انجام این مطالعه، تعیین کارایی محلول پرفیش در مهار و کاهش تلفات ناشی از آلودگی قارچی تخم های ماهی قزل آلای رنگین کمان در مراحل مختلف انکوباسیون، در مقایسه با مالاشیت سبز و فرمالین بود. به این منظور از تراف های کالیفرنیایی (ابعادcm70×35×20) با عمق cm20، ارتفاع آب cm10و دبی 4 تا 6 لیتر در دقیقه استفاده گردید. سپس تخم لقاح یافته ماهی قزل آلای رنگین کمان به تراف ها به تعداد 700 عدد در هر تراف انتقال یافت. در این بررسی 9 تیمار (پرفیش 15، 37، 75، 150، 300 میلی گرم در لیتر، مالاشیت 2میلی گرم در لیتر، فرمالین 1000 میکرولیتر در لیتر، شاهد مثبت و منفی) با سه تکرار مورد آزمایش قرار گرفتند. نتایج بدست آمده حاکی از آن بود که تیمار مالاشیت سبز، فرمالین و پرفیش 75 میلی گرم در لیتر به ترتیب با 94/1 ± 38/69، 05/8± 99/64 و 72/4 ± 76/63 دارای بالاترین درصد چشم زدگی در بین تیمارهای آزمایشی بودند. همچنین میزان تخم گشایی در تیمار پرفیش 75 میلی گرم در لیتر با میانگین 6/0 ± 80/95 دارای بیشترین مقدار بود، این در حالی است که این میزان با نتایج بدست آمده از درصد تخم گشایی تیمارهای پرفیش 37 میلی گرم در لیتر (18/3± 8/80)، شاهد مثبت (8/2 ± 66/90) و منفی (78/1 ± 39/91) دارای اختلاف معنی دار می باشد. کمترین میزان ناهنجاری (شامل نقص در اسکلت، کیسه زرده و. . . ) در لاروها نیز در تیمار فرمالین (15/1 ± 33/3) و بیشترین میزان ناهنجاری نیز در تیمار پرفیش 15 میلی گرم در لیتر (08/2 ± 33/5) مشاهده گردید ولی اختلاف معنی داری بین تیمارها وجود نداشت. مجموع نتایج حاصل از تحقیق حاضر حاکی از آن است که استفاده از پرفیش 75 میلی گرم در لیتر دارای مخاطرات و تلفات کمتری در مقایسه با مالاشیت سبز می باشد و می تواند به عنوان ترکیب جایگزین مناسب جهت مقابله با آلودگی های قارچی (ساپرولگنیا) تخم ماهی قزل آلای رنگین کمان عمل نماید.

استفاده از غذاهای پلانکتونی بخصوص زئوپلانکتون نقش مهمی در دوران آغازین تغذیه لاروی دارد. یکی از مهم ترین روش ها در ارزیابی عملکرد تغذیه ای لاروها، اندازه گیری میزان بلع است. در این مطالعه لاروهای 20 و 40 روزه ماهی فلاور (بترتیب 6 و 18 میلی گرم وزن خشک) با سه طعمه زنده زئوپلانکتونی شامل Ceriodaphnia quadrangula، ناپلیوس Artemia franciscana و ترکیبی از مخلوط برابر (با نسبت 1: 1 از نظر تعداد) در سه تراکم 2، 5 و10 طعمه در هر میلی لیتر در شرایط تاریکی و روشنایی تغذیه شدند. نتایج نشان داد نرخ بلع C. quadrangula در تراکم 2، 5 و 10 طعمه در میلی لیتر برای لاروهای 20 روزه فلاور بترتیب 05/37، 68/11 و 13/16 در شرایط روشنایی و 82/83، 73/18 و 26/22 طعمه بر ساعت به ازای هر لارو در شرایط تاریکی است در حالیکه برای لاروهای 40 روزه بترتیب 92/17، 76/60 و 62/23 در شرایط روشنایی و 79/29، 35/58 و 23/37 طعمه بر ساعت در شرایط تاریکی بدست آمد. از سوی دیگر، نرخ بلع ناپلیوس A. franciscana برای لاروهای20 روزه فلاور 2/139، 13/158 و 200 در شرایط روشنایی و 72/36، 7/53 و 81/192 طعمه برساعت در شرایط تاریکی، در حالیکه در لاروهای 40 روزه 79/117، 22/181 و 241 در روشنایی و 17/125، 4/89 و 26/128 طعمه بر ساعت بدست آمد. نتایج نرخ بلع طعمه مخلوط در لارو 20 روزه 35/40، 51/41 و 75/41 در روشنایی و 98/56، 72/25 و 93/18 طعمه بر ساعت در شرایط تاریکی بود در حالیکه در لارو 40 روزه بترتیب 3/143، 57/183 و 84/180 در روشنایی و 15/112، 25/181 و 29/205 طعمه بر ساعت بدست آمد. با افزایش تراکم و افزایش سن لاروها میزان بلع افزایش یافت. نرخ بلع ویژه C. quadrangula، ناپلیوس A. franciscana و مخلوط برابر آنها در لاروهای20 روزه بترتیب 4/5-5/2، 23/2-54/0 و 12/2-87/0 درصد وزنی در ساعت و در لارو 40 روزه 27/5-37/1، 88/0-34/0 و 85/1-7/0 درصد وزنی در ساعت بود. شاخص انتخاب (ٍElectivity index, E) برای طعمه مخلوط با افزایش سن لاروها تمایل کمتر به مصرف ناپلیوس آرتمیا دارد. بر اساس رفتارتغذیه ای لارو ماهی فلاور قابلیت پرورش را با هر دو طعمه زنده دارد. اما ناپلیوس آرتمیا عملکرد تغذیه ای مناسب تری داشت.

در پژوهش حاضر اثر تغذیه با منابع مختلف روی شامل فرم معدنی، آلی و نانو بر تغییرات آنزیمی و یونی پلاسمای سمینال مولدین قزل آلای رنگین کمان بررسی گردید. تعداد 108 قطعه مولد نر با میانگین وزنی 45/93± 2138 گرم، طی 16 هفته در قالب چهار تیمار با افزودن 40 میلی گرم در کیلوگرم روی معدنی (تیمار یک)، نانو ذره روی (تیمار دو)، روی آلی (تیمار سه) به جیره و در تیمار کنترل بدون افزودن مکمل روی به جیره تغذیه شدند. بر اساس یافته های مربوط به تأثیر جیره های مختلف بر آنزیم های پلاسمای سمینال، کمترین میزان آنزیم ALT، AST، LDH و SOD در تیمار تغذیه شده با مکمل معدنی روی بدست آمد که با تیمار کنترل که دارای بیشترین مقدار بود، اختلاف معنی داری داشت (05/0>p). اختلاف معنی داری در میزان آنزیم ALP بین تیمارهای مختلف مشاهده نگردید (05/0p). در مجموع، با توجه به نقش کاهشی روی معدنی در مقادیر ترانس آمینازها و نقش افزایشی آن در مقادیر ترکیبات غیر آلی منیزیم و کلسیم در پلاسمای سمینال، این ریز مغذی ضروری می تواند به عنوان کاندیدای مناسبی برای تحقیقات بیشتر در جهت بهبود کیفیت اسپرم مولدین نر قزل آلای رنگین کمان از طریق افزودن به جیره غذایی در نظر گرفته شود.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.

لطفا برای مشاهده چکیده به متن کامل (PDF) مراجعه فرمایید.