ریچارد رورتی به منزله مهم ترین نوعمل گرایی که آرا وی جنبه های تربیتی نیز دارد شناخته شده است. در عرصه دیدگاه های فلسفی رورتی مفهوم عینیت و دیدگاه بازنمودگرای مرتبط با آن را مورد انتقاد قرار داده است. در عوض، او بر آن است که همبستگی اجتماعی جایگزینی برای عینیت است؛ چنانکه خصیصه احتمالی زبان، جایگزینی برای بازنمودگرایی است. رورتی با تاکیدی که بر روابط اجتماعی دارد، به خصیصه احتمالی در جامعه، اخلاق و نیز خود معتقد می شود. طعن گرایی، به معنای تردید در فهم متعارف، نیز مفهومی مشتق از این دیدگاه احتمالی نگر است. در عرصه تعلیم و تربیت، او دو مرحله متمایز در نظر می گیرد که در آنها ورود به دانشگاه، مرزی اساسی است. طبق نظر وی، اصول تربیتی قبل از ورود به دانشگاه، معطوف به جامعه پذیری است در حالی که پس از ورود به دانشگاه، تاکید بر تفرد است. به موازات این نظر، رورتی بر آن است که نوعی تباین میان این دو دسته از اصول تربیتی وجود دارد. در اینجا استدلال شده است که تقابل مورد نظر رورتی میان عینیت و همبستگی اجتماعی، امری ضروری نیست. بنابراین، همه نتایج مترتب بر این ادعا نیز باید مورد تجدید نظر قرار گیرند. به علاوه، دیدگاه تربیتی رورتی منجر به برچیدن مرزهای میان تربیت و تلقین می شود که دیدگاهی قابل دفاع نیست. سرانجام، علیه نظر رورتی استدلال شده است که جامعه پذیری و تفرد، تداخل هایی دارند و اندیشه تباین دارای ضعف هایی اساسی است.