مجله انجمن آنستزیولوژی و مراقبت های ویژه ایران
سال:1386 | دوره:29 | شماره:59 |تعداد مقالات:9

مقدمه: هدف از مطالعه حاضر تعیین بروز و ارتباط بین میکروآلبومینوری و مدت تهویه مکانیکی در واحد مراقبت های ویژه و مقایسه آن با ضریب بررسی نارسایی متوالی ارگان ها است.مواد و روش ها: مطالعه از نوع آینده نگر - مشاهده ای است. مکان مطالعه واحد مراقبت های ویژه پزشکی الزهرا در اصفهان است. طی بستری بیماران در واحد مراقبت های ویژه بر اساس مدت تهویه مکانیکی بیماران به 2 گروه تقسیم شدند: گروه الف: (تهویه مکانیکی مساوی یا کمتر از 7 روز)، گروه ب: (تهویه مکانیکی بیش از 7 روز). اندازه گیری نسبت میکروآلبومینوری به کراتینین ادراری حین بستری در واحد مراقبت های ویژه 24، 72 و 120 ساعت پس از آن و در زمان شروع و یا قطع تهویه مکانیکی وارسی شد. ضریب بررسی نارسایی متوالی ارگان ها حین بستری در واحد مراقبت های ویژه و در زمان شروع و یا قطع تهویه مکانیکی نیز ثبت گردید.یافته ها: %70 بیماران حین بستری میکروآلبومینوری و %63.3 نسبت میکروآلبومینوری به کراتینین ادراری بالای 100 میلی گرم / گرم داشتند. میانگین نسبت میکروآلبومینوری به کراتینین ادراری حین بستری در واحد مراقبت های ویژه برای گروه الف 30 (6) و گروه ب 63(6) میلی گرم / گرم با p=0.0002 و در شروع تهویه مکانیکی 40 (4) و 52(8) میلی گرم / گرم با p=0.007 و در زمان قطع تهویه مکانیکی حدود 30(11) و 44 (11) میلی گرم / گرم با p=0.023 بود. برای تمام بیماران میانگین نسبت آلبومینوری به کراتینین ادراری در شروع تهویه مکانیکی از 37 (4) به 34 (8) میلی گرم / گرم حین قطع تهویه مکانیکی رسید. (p<0.01) در مقایسه با زمان شروع تهویه مکانیکی حین قطع تهویه ضریب بررسی نارسایی متعدد ارگان ها کاهش معنی داری داشت (p<0.01). به علاوه تفاوت معنی داری بین این دو متغیر در گروه های الف و ب وجود داشت (p<0.01). در تمام بیماران با تهویه مکانیکی بیش از 7 روز تفاوت معنی داری بین ضریب بررسی نارسایی متعدد ارگان ها، سطح میکروآلبومین ادراری و نسبت میکروآلبومینوری به کراتینین ادراری در زمان ها 24، 72 و 120 ساعت پس از تهویه مکانیکی وجود داشت.نتیجه گیری: می توان تواما از هر دو متغیر نسبت میکروآلبومینوری به کراتینین ادراری و ضریب بررسی نارسایی متوالی ارگان ها در بررسی خطر طولانی شدن تهویه مکانیکی طی روز اول بستری در واحد مراقبت های ویژه بیماران بدحال استفاده کرد. باید تاکید کرد حفظ سطح میکروآلبومین ادراری و نسبت میکروآلبومینوری به کراتینین ادراری در حد نرمال در کوتاه مدت زمان تهویه مکانیکی نقش دارد.

مقدمه: بی حسی موضعی داخل وریدی روشی متداول برای ترمیم جراحات اندام ها به ویژه اندام فوقانی محسوب می شود. در این روش تکنیک معمول برای تخلیه خون بانداژ اسمارش است اگر چه فشار ناشی از آن بر جراحات بیمار می تواند موجب بروز درد و ناراحتی گردد. هدف این پژوهش مقایسه میزان کارآیی بانداژ اسمارش با روش دیگر تخلیه خون یعنی بالا نگه داشتن اندام در بی حسی موضعی داخلی وریدی است.مواد و روش ها: هفتاد بیمار با جراحات بافت نرم اندام فوقانی برای بی حسی موضعی داخل وریدی به صورت تصادفی در دو گروه آزمون و شاهد قرار گرفتند. خون اندام فوقانی در بیماران گروه شاهد به کمک بانداژ اسمارش و در گروه آزمون به روش بالا نگه داشتن دست تخلیه شد. معیار پاسخ کلامی شدت درد بیماران پیش از جراحی و حین آن ارزیابی شد. شدت درد و نیاز به داروهای آرام بخش و دردزدای وریدی دو گروه به کمک آزمون دقیق فیشر و مربع کای مقایسه شد.یافته ها: میان یافته های شدت درد در دو گروه چه در مرحله پیش از شروع جراحی و چه پس از آن تفاوت آماری مهمی وجود نداشت. نیاز به داروهای وریدی کمکی برای تخفیف درد بیماران در دو گروه مشابه بود.نتیجه گیری: روش بالا نگه داشتن اندام فوقانی می تواند علاوه بر ایجاد ناراحتی کمتر برای بیماران همانند بانداژ اسمارش در تخلیه خون اندام در بی حسی موضعی داخل وریدی موثر واقع شود.

مقدمه: انفوزیون داخل وریدی با هدف کنترل شده یک روش نسبتا جدید تجویز داروهای هوشبر است که از سال 2000 میلادی به طور گسترده ای مورد استفاده بالینی قرار می گیرد هر چند که ایده اولیه آن در سال 1983 تشریح شده بود. این روش تجویز هوشبرها امکانات و اطلاعاتی را در دسترس پزشک قرار می دهد که تا قبل از آن فقط با محاسبات پیچیده و وقت گیر ریاضی امکان پذیر بود. ضمن این که با هر گونه تغییر در سرعت انفوزیون که در روند بیهوشی وریدی اجتناب ناپذیر است تمام این محاسبات می بایست از ابتدا انجام می شد. به طوری که در عمل این اطلاعات دست نیافتنی می نمودند. انفوزیون با هدف کنترل شده به صورت تئوریک باعث واکنش سریع پزشک نسبت به تحریکات جراحی و در نتیجه ثبات بیشتر علایم حیاتی در طول عمل و همچنین استفاده بجا از غلظت های پلاسمایی مناسب هوشبرها می شود. با اضافه شدن امکان تخمین غلظت هوشبرهای وریدی در مغز بیماران از سال 2003 میلادی عملا این روش انفوزیون تبدیل به روشی شد که روش های سنتی انفوزیون (انفوزیون بر اساس وزن) حتی با محاسبات ریاضی هم نمی توانند به اطلاعات حاصله در این روش دست یابند. با توجه به این که این نوع روش انفوزیون تا کنون در ایران مورد استفاده سیستماتیک قرار نگرفته است در مطالعه حاضر مطالعه ای مقایسه ای از نظر مشخصات بیهوشی بین دو روش انفوزیون وریدی بر اساس وزن و هدف کنترل شده در اعمال جراحی تمپاتوماستوئیدکتومی در بیمارستان امام خمینی کرمانشاه انجام گرفته است.مواد و روش ها: تعداد 60 بیمار با محدوده سنی 18-60 سال با کلاس 1 و ASA 2 که کاندید جراحی تمپانوماستوئیدکتومی بودند پس از اخذ رضایت نامه کتبی وارد کارآزمایی بالینی شدند. در صورت وجود هر گونه سابقه وابستگی به مواد مخدر یا آرام بخش یا داروی موثر برگیرنده های بتا یا آلفا 2 آگونیست نمونه از ورود به مطالعه منع می شد. بیماران فشارخونی نیز از مطالعه کنار گذاشته شدند و همگی نمونه ها بدون انجام پیش درمانی وارد مطالعه شدند. علاوه بر پایشگرهای مرسوم کلیه نمونه ها با پایشگر BIS تحت پایش عمیق بیهوشی قرار گرفتند. نمونه های گروه مورد تحت بیهوشی وریدی با هدف کنترل شده و نمونه های گروه شاهد تحت بیهوشی وریدی بر اساس وزن با داروهای پروپوفول و رمی فنتانیل طبق الگوریتم های تنظیم شده قرار گرفتند. برای همسان سازی متغیرهای کمی از آزمون های لون، تی مستقل و U مان - ویتنی و برای مقایسه متغیرهای کیفی از آزمون های کای دو و آزمون دقیق فیشر استفاده شد. سطح معنی دار در همه آزمون ها برابر 0.05 در نظر گرفته شد.نتایج: میزان مصرف داروهای پروپوفول و رمی فنتانیل در گروه با هدف کنترل شده کمتر از گروه شاهد بود، زمان بیداری بیماران بعد از ختم انفوزیون در دو گروه تفاوتی نداشت اما بیماران گروه با هدف کنترل شده سریع تر از بخش ریکاوری به بخش منتقل شدند (بر اساس معیارهای آلدرت). علایم حیاتی بیماران بعد از القا بیهوشی و در طول بیهوشی در گروه هدف کنترل شده ثبات بیشتری نشان دادند. هزینه داروهای مصرفی در گروه هدف کنترل شده کمتر از گروه شاهد بود و میزان بروز تهوع و استفراغ نیز در این گروه کمتر از گروه مقابل بود که از نظر آماری معنی دار بود.نتیجه گیری: مطالعات مختلف نتایج متفاوتی را در مورد مزایای انفوزیون با هدف کنترل شده در مقابل انفوزیون بر اساس وزن نشان داده اند که این نتایج تا حدودی به علت شرایط خاص عمل جراحی و نوع داروی مصرف شده می باشد. در این مطالعه اثربخشی انفوزیون با هدف کنترل شده با داروهای پروپوفول و رمی فنتانیل عمدتا بهتر از انفوزیون بر اساس وزن است، ضمن این که هزینه داروهای مصرفی نیز کمتر است. نهایتا اینکه چنانچه انتخاب بیمار و غلظت هدف مناسب و صحیح انجام شود می توان از مزایای این روش انفوزیون بهره کافی گرفت.

مقدمه: درد بعد از عمل همواره یکی از معضلات اعمال جراحی انجام شده تحت «بی حسی منطقه ای داخل وریدی» بوده است. این مطالعه به ارزیابی کارآیی تجویز قبل از عمل ناپروکسن خوراکی در کاهش درد بعد از اعمال جراحی اندام فوقانی انجام شده تحت «بی حسی منطقه ای داخل وریدی» می پردازد.مواد و روش ها: مطالعه بر روی 60 بیمار کاندید اعمال جراحی اندام فوقانی تحت «بی حسی منطقه ای داخل وریدی» انجام گردید. بیماران در کلاس یک یا دو طبقه بندی متخصصان بیهوشی آمریکا قرار داشتند و فاقد هر گونه بیماری زمینه ای بودند. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. 90 دقیقه قبل از شروع بی حسی به یک گروه از بیماران ناپروکسن خوراکی (قرص روکش دار 500 میلی گرمی) و به گروه مقابل دارونما داده شد. «بی حسی منطقه ای داخلی وریدی» توسط لیدوکائین (3 میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن) تامین گردید که تا حجم 40 میلی لیتر با سالین نرمال رقیق شده بود. بعد از اتمام عمل و باز کردن تورنیکت، میزان درد بر اساس معیار بصری سنجش درد در ساعات صفر، 1، 2، 6، 12 و 24 بعد از عمل مورد ارزیابی قرار گرفت. زمان اولین درخواست مسکن از سوی بیمار، مقدار مسکن مصرفی و نیز عوارض جانبی احتمالی طی 24 ساعت پس از عمل ثبت گردیدند.نتایج: در طی 12 ساعت بعد از عمل، معیار بصری سنجش درد در گروه ناپروکسن به طرز معنی داری کمتر از گروه مقابل بود (p<0.05). اولین درخواست مسکن از سوی بیمار بعد از عمل به صورت معنی داری در گروه ناپروکسن دیرتر از گروه مقابل صورت گرفت (p<0.01). همچنین مسکن مصرفی در طی 24 ساعت پس از عمل به طرز معنی داری در گروه ناپروکسن کمتر از گروه مقابل بود (p<0.01). در دو گروه عوارض جانبی مشاهده نگردید.نتیجه گیری: بر اساس این مطالعه می توان نتیجه گرفت که استفاده قبل از عمل یک دوز ناپروکسن خوراکی (500 میلی گرم) می تواند سبب کاهش درد و در نتیجه کاهش نیاز به مسکن در طی 12 ساعت بعد از اعمال جراحی انجام شده تحت «بی حسی منطقه ای داخل وریدی» شود.

مقدمه: مفصل ساکروایلیاک بزرگ ترین مفصل محوری بدن است. این مفصل نقش حفظ تعادل بدن را بر عهده دارد. مکانیسم درد و اختلال عملکرد مفصل شامل فشار محوری و چرخش ناگهانی است. در بعضی از تحقیقات بیش از %20 علل کمر دردهای بالغین را تشکیل می دهد.مواد و روش ها: در این تحقیق در یک کارآزمایی بالینی 81 بیمار (%62 زن و %38 مرد) ارجاع شده به یک کلینیک درد خصوصی که در بررسی های بالینی علت کمر درد آنان مربوط به درد مفصل ساکروایلیاک بود تحت درمان با تزریق داخل مفصلی استروئید و بوپیواکائین قرار گرفتند. نتایج اقدام درمانی یک هفته و سه ماه بعد از تزریق مورد بررسی قرار گرفت. ارزیابی میزان درد بر اساس نمره دهی عددی درد صورت گرفت.یافته ها: بهبود عالی یعنی کاهش درد بین %80-100 در %27.2 بیماران و بهبود خوب یعنی کاهش درد بین %50-80 در %45.5 بیماران و بهبود متوسط یعنی کاهش درد بین %30-50 در %15.1 بیماران و عدم بهبود یعنی کاهش درد کمتر از %30 در %12.1 بیماران مشاهده شد.نتیجه گیری: تزریق داخل مفصلی استروئید و بوپیواکائین در کنترل درد مفصل ساکرویلیاک در درصد قابل توجهی از بیماران موثر است.

مقدمه: ترس از تجربه سندرم ترک یکی از دلایل شایع ادامه استفاده از مواد مخدر در معتادان است. طی سالیان گذشته تلاش بسیاری برای ابداع روش های درمانی برای کنترل بهتر علایم و کاهش طول مدت سندرم ترک انجام شده است، از جمله روش سم زدایی مخدر به روش فوق سریع که در این روش برای فرد معتاد بیهوشی عمومی برقرار می شود. از جمله داروهای مورد استفاده برای بیهوشی در UROD پروپوفل است اما هنوز داروی ارجح مشخص نشده است.مواد و روش ها: 100 بیمار طبقه بندی کلاس ASA1 در یک کارآزمایی بالینی به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. بعد از آمادگی قبل از عمل، القا بیهوشی به طور یکسان در هر دو گروه انجام شد. برای ادامه بیهوشی یک گروه ایزوفلوران %0.4-1 و گروه دیگر پروپوفول 80-150 میکروگرم / کیلوگرم / دقیقه دریافت کردند. کلیه اطلاعات مربوط به فشارخون، تعداد ضربان قلب، ریتم غیرطبیعی در طول عمل و نیز تهوع و استفراغ و درد بیمار طی 2 ساعت در ریکاوری ثبت شد.نتایج: تفاوت معنی داری بین متوسط سنی، نسبت های جنسیتی و متوسط وزن در دو گروه وجود نداشت. تعداد ضربان قلب و فشارخون در حین بیهوشی در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت. تهوع، استفراغ و درد ریکاوری در دو گروه تفاوت معنی داری نداشت.بحث: با توجه به موفقیت ایزوفلوران در ایجاد ثبات همودینامیک و نیز کنترل تهوع و استفراغ و درد در ریکاوری این مطالعه نشان داد که در بیهوشی UROD ایزوفلوران می تواند جایگزینی قابل قبول برای پروپوفول (استاندارد طلایی این روش) باشد.

مقدمه: آزمون عملکرد تنفسی توسط هوچینو در سال 1846 با تمرکز روی ظرفیت حیاتی ارایه شد و تیفنو 100 سال بعد از آن استفاده کرد. در بیمارانی که تحت عمل جراحی قلب باز قرار می گیرند عملکرد ریوی تحت تاثیر عواملی نظیر استرنوتومی آزاد سازی و قطع شریان پستانی داخلی به منظور پیوند روی قلب و تهویه مکانیکی قرار می گیرند. همه این عوامل روی عملکرد ریوی و مکانیک تاثیر می گذارند. بررسی های مختلفی در این مورد انجام گرفته است و ما هم در این تحقیق عملکرد مکانیک تنفس را بررسی کردیم.مواد و روش ها: ما تعداد 110 بیمار را که به طور الکتیو تحت عمل جراحی پیوند رگ های قلبی قرار گرفتند مورد بررسی قرار دادیم. بیماران به طور تصادفی ساده انتخاب شدند. مطالعه از نوع آینده نگر بود. بیماران در سنین بین 42 تا 68 سال بودند. بیماران برای انجام آزمون عملکرد ریوی آموزش دیدند و این آزمون یک بار قبل از عمل و دو بار بعد از عمل با فاصله یک ماه و سه ماه بعد از عمل انجام شد. نتایج هر بیمار بعد از عمل با نتیجه قبل از عمل خودش مقایسه گردید، بنابراین نیازی به همسان سازی نبود. نتایج بر اساس آزمون تی ارزیابی شد.نتایج: از 110 بیمار مورد مطالعه 75 نفر مرد و 35 نفر زن بودند. متوسط سن بیماران 58.14 سال و وزن 74.45 کیلوگرم بود. 108 بیمار با استفاده از گردش خون برون پیکری و دو نفر بدون آن تحت عمل جراحی پیوند رگ های قلبی قرار گرفتند. متوسط زمان استفاده از گردش خون برون پیکری 80.32 ثانیه بود. در تمامی بیماران به غیر از شریان پستان داخلی از ورید صافن هم برای پیوند رگ های قلبی استفاده شد. تفاوت حجم بازدمی با فشار، حجم جاری و ظرفیت حیاتی قبل از عمل و یک ماه و سه ماه بعد از عمل ارزیابی شد. 68 بیمار نوبت اول بعد از عمل و 29 بیمار نوبت دوم بعد از عمل مراجعه کردند. دو بیمار هم فوت کردند که از مطالعه حذف شدند. تمام معیارهای مکانیک تنفسی یک ماه پس از عمل کاهش واضحی نسبت به قبل از عمل داشت و سه ماه بعد از عمل به مقدارهای بعد از عمل نزدیک شد. مردان در دو نوبت اول کاهش بیشتری نسبت به زنان نشان دادند.بحث: با توجه به نتایج به دست آمده در تحقیقات ما و سایر تحقیقات به نظر می رسد که تغییرات ناشی از استرنوتومی و قطع شریان سنیه ای پستانی داخلی و استفاده از آن برای پیوند رگ های قلبی اثر طولانی مدت روی عملکرد و مکانیک تنفسی ندارد.

هدف: این مطالعه به منظور بررسی عفونت های بیمارستانی به صورت یک عامل خطر مهم و تعیین کننده در مرگ و میر جراحی قلب انجام شده است.مواد و روش ها: این مطالعه گذشته نگر بر روی 9804 بیمار که طی سال های 1376 تا شش ماهه اول سال 1379 تحت عمل جراحی قرار گرفته بودند انجام شد. متوسط سن بیماران 47.3 سال بود. اطلاعات مربوط به مرگ و میر کلی جراحی قلب در کودکان (کمتر از 18 سال) طی همین زمان نیز جمع آوری و با مرگ و میر مبتلایان به عفونت های بیمارستانی مقایسه شد. همچنین در این مطالعه برخی جنبه های همه گیری شناسی عفونت های بیمارستانی و رابطه آن با متغیرهایی نظیر نوع عمل جراحی بررسی گردید.نتایج: میزان بروز کلی عفونت های بیمارستانی %4.65 بود. عوامل عفونی عمده شامل باکتری های گرم منفی (کلبسیلا، اشریشیاکولی، و آنتروباکتر)، استافیلوکوک طلایی و پسودومونا بود. محل های شایع عفونت به ترتیب زخم، خون، دستگاه تنفس و ادرار بودند که البته در گروه کودکان خون، دستگاه تنفس، زخم و ادرار بود. میزان مرگ و میر کلی عفونت بیمارستانی %19.1 بود که در گروه کودکان به %27.3 افزایش یافته بود. میزان مرگ و میر کودگان مبتلا به عفونت بیمارستانی در مقایسه با کودکان غیر مبتلا به عفونت 5.15 برابر بیشتر بود.نتیجه گیری: عفونت های شدید بیمارستانی از عوامل اصلی مرگ و میر جراحی قلب به ویژه در کودکان بوده و انجام اقدامات جدی تر در راستای پیشگیری و کنترل این عفونت ها امری ضروری و اجتناب ناپذیر است.

مقدمه: هدف، معرفی بیماری است که بر اثر استفاده غیر صحیح از فنیل افرین موضعی در عمل جراحی انحراف تیغه بینی دچار افزایش شدید فشار خون و گشادی یک طرفه مردمک چشم در حین بیهوشی عمومی گردید. پرفشاری شدید خون به همراه میدریاز یک طرفه در حین بیهوشی عمومی می تواند تبعات بسیار وخیمی داشته باشد که نیاز به بررسی فوری دارد. در اعمال جراحی بینی این وضعیت می تواند به دلیل استفاده غیر صحیح از داروهای محرک های موضعی آلفا به وجود آید.یافته های بالینی: یک دختر 18 ساله برای عمل سیتوپلاستی تحت بیهوشی عمومی قرار گرفت. معاینه بالینی قبل از عمل کاملا طبیعی بود. اندکی بعد از شروع عمل و استفاده از فنیل افرین موضعی بیمار دچار افزایش شدید فشارخون، تاکی کاردی با کمپلکس پهن و میدریاز یک طرفه چشم راست شد (8 میلی متر). داروهای بیهوشی قطع شد و عمل متوقف گردید. فشارخون بالا با استفاده از دیازوکساید و نیتروگلیسیرین وریدی درمان شد. نیم ساعت پس از قطع داروهای بیهوشی بیمار شروع به سرفه و زور زدن بر روی لوله تراشه کرد و کاملا هوشیار شد. مردمک راست گشاد بدون واکنش به نور و مردمک چپ طبیعی بود و هیچ یافته غیرطبیعی در معاینه سیستم عصبی وجود نداشت.نتیجه گیری: استفاده غیر صحیح از فنیل افرین موضعی در حین بیهوشی عمومی می تواند علاوه بر میدریاز یک طرفه سبب افزایش شدید فشارخون و عوارض مربوط به آن گردد. لذا توجه متخصصان محترم بیهوشی به مشکلات بالینی ناشی از کاربرد منقبض کننده های عروقی موضعی و اداره صحیح این عوارض بسیار ضروری به نظر می رسد.