فیزیولوژی و فارماکولوژی
سال:1379 | دوره:4 | شماره:2 |تعداد مقالات:24

اثر سیستامین به عنوان عامل تخلیه کننده سوماتواستاتین بر شکل پذیری سیناپسی ناشی از تحریک تتانیک و زوج پالس در ناحیه CA1 مقاطع زنده هیپوکمپ موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفت. آزمایش ها روی مقاطع هیپوکمپ سه گروه Jntact، دریافت کننده سالین s.c.)، (1 ml/kg و دریافت کننده سیستامین s.c.)، (200 mg/kg انجام شد. برای القای LTP، از تحریک تتانیک PBs استفاده شد و پتانسیل های میدانی شامل پتانسیل پس سیناپسی تحریکی (excitatory post-synaptic potential, pEPSP) و پتانسیل عمل (population spike, PS) تجمعی در ناحیه CA1 ثبت گردید و برای اعمال زوج پالس از تحریکات با فواصل بین پالسی 10، 20، 60، 120، 240، 360 و 480 میلی ثانیه استفاده شد و شاخص تحریک دو پالسی برای (EPI) EPSP و (PPI) population spike ناحیه CA1 محاسبه گردید. نتایج این مطالعه نشان داد که در زمان های 5، 15، 30 و 60 دقیقه بعد از تحریک تتانیک دامنه PS افزایش یافت و در زمان 60 دقیقه بعد از تحریک تتانیک، افزایش معنی دار دامنه PS برای همه شدت های تحریک و در هر سه گروه مشاهده گردید. اندازه LTP در گروه سیستامین نسبت به گروه های Intact و سالین کمتر بود و اندازه LTP در گروه سالین نسبت به گروه های Intact و سیستامین بیشتر بود. متوسط EPI در فاصله بین پالسی 10 میبلی ثانیه برای گروه Intact، بزرگتر از 1 و برای گروه های سالین و سیستامین، کوچکتر از 1 بود و متوسط EPI در گروه سیستامین به طور معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد. متوسط PPI در فاصله بین پالسی 10 میلی ثانیه در گروه Intact، افت معنی دار PPI را نشان دادند. متوسط PPI در فاصله بین پالسی 20 میلی ثانیه برای گروه های Intact و سالین، بزرگتر از 1 و برای گروه سیستامین، کوچکتر از 1 بود و سیستامین نسبت به گروه های سالین و Intact، افت معنی دار PPI را نشان دادند. در فواصل بین پالسی 60-480 میلی ثانیه، متوسط PPI برای هر سه گروه بزرگتر از 1 بود و اختلاف معنی داری بین گروه ها مشاهده نشد. از این مطالعه، می توان نتیجه گرفت که سیستامین، آمادگی ناحیه CA1 هیپوکمپ موش صحرایی را برای شکل پذیری سیناپسی ناشی از تحریک تتانیک و زوج پالس تغییر می دهد.

در این تحقیق اثر داروهای موثر بر گیرنده های آلفا آدرنرژیک بر روی بی دردی ناشی از تجویز محیطی ایمی پرامین، با آزمایش فرمالین در موش صحرایی مورد بررسی قرار گرفته است. تجویز داخل صفاقی (IP) دوزهای مختلف ایمی پرامین (10-80 mg/kg) اثر ضد درد وابسته به دوز را نشان می دهد اما تزریق داخل بطن مغزی (ICV) ایمی پرامین (1, 5, 10 μg/rat) فاقد اثر است. از طرف دیگر تزریق ICV آگونیست گیرنده آلفا-2 آدرنرژیک، کلونیدین، با دوزهای (0.05 -0.8 μg/rat) نیز موجب بروز بی دردی در هر دو فاز آزمایش فرمالین گردید. به علاوه تجویز ICV کلونیدین منجر به تشدید پاسخ بی دردی ناشی از  دوزهای مختلف ایمی پرامین (10, 20, 40 mg/kg) می گردد. تجویز ICV آنتاگونیست گیرنده آلفا -2 آدرنرژیک، یوهمبین، (2 μg/rat) پاسخ ضد درد دوز کم ایمی پرامین (10 mg/kg IP) به علاوه کلونیدین (0.05 μg/rat, ICV) را کاهش می دهد اما بر بی دردی ناشی از تجویز دوزهای بالاتر ایمی پرامین (20, 40 mg/kg, IP) به تنهایی و یا به علاوه کلونیدین (0.05 μg/rat, ICV) بی تاثیر است. لازم به ذکر است که یوهمبین خود به تنهایی فاقد هر گونه اثری در آزمایش فرمالین می باشد. از طرف دیگر تجویز ICV آگونیست گیرنده آلفا -1 آدرنرژیک، فنیل افرین (0.07-1.5 μg/rat) باعث بروز بی دردی در هر دو فاز آزمایش فرمالین می شود اما اثری بر بی دردی ناشی از دوزهای مختلف ایمی پرامین ندارد. تزریق آنتاگونیست رسپتور آلفا -1 آدرنرژیک، پرازوسین (0.5, 1, 2 μg/rat) نیز به صورت ICV نه تنها تفاوت معنی داری با گروه کنترل در آزمایش فرمالین ندارد بلکه فاقد هر گونه اثری بر دوزهای مختلف ایمی پرامین می باشد اما تجویز یوهمبین (2 μg/rat, ICV) همراه با پرازوسین (0.5 μg/rat, ICV) موجب مهار بیشتر اثر دوزهای بالاتر ایمی پرامین (20, 40 mg/kg, IP) به تنهایی و یا به علاوه کلونیدین (0.05 μg/rat, ICV) می گردد. با توجه به یافته های فوق به نظر می رسد که رسپتورهای آلفا آدرنرژیک در بی دردی ناشی از ایمی پرامین دخیل می باشند

کانال های یونی عملکرد سلول در بافت های تحریک پذیری چون قلب و مغز و نیز در اندام ها و بافت های تحریک ناپذیری همچون کبد و بافت پوششی را کنترل می کنند. در تحقیق حاضر، اثر سرب بر ویژگی های الکتروفیزیولوژیک جریان های کلسیمی در غشا جسم سلولی نورون F77 حلزون باغی (Helix aspersa) مورد بررسی قرار گرفت.پتانسیل عمل و جریان های کلسیمی در حضور و عدم حضور سرب با استفاده از روش های ثبت دو میکروالکترودی Current Clamp) و (Voltage Clamp مورد مطالعه قرار گرفت. دو نوع جریان کلسیمی فعال شده از ولتاژهای بالا (HVA) ثبت شد: جریان حساس به نیفیدیپین و جریان مقاوم به نیفیدیپین.کاربرد خارج سلولی سرب در غلظت های 0.6 و 3 میکرومولار موجب تغییر الگوی شلیک سلول F77 شد. دامنه و طول مدت پتانسیل عمل کلسیمی نیز کاهش یافت. یافته های Voltage Clamp نشان داد که بیش از %50 جریان کلسیمی نوع HVA به وسیله سرب مهار گردید. اثر مهار کنندگی سرب بر جریان کلسیمی وابسته به زمان می باشد. بر اساس نتایج حاصل می توان نتیجه گیری کرد که احتمالا سرب با تاثیر بر کانال های کلسیمی HVA به ویژه نوع L عمل می نماید

سرخ رگ پستانی داخلی به طور شایعی در جراحی پیوند کنار گذر سرخ رگ اکلیلی مورد استفاده قرار می گیرد. با این وجود، اسپاسم در هنگام جراحی و نیز یک وضعیت کاهش پرفوزیون در زمان فعالیت بالای ورزشی ممکن است مشکلاتی برای بیمار ایجاد کند. علت اسپاسم عروقی هنوز به طور دقیق روشن نیست. از آنجا که تحریک گیرنده های بتا- آدرنرژیک نقش مهمی در اتساع عروق دارد مطالعه حاضر به منظور بررسی پاسخ دهی گیرنده های بتا- آدرنرژیک موجود در عضلات صاف سرخ رگ پستانی داخلی انسان انجام شد. سرخ رگ پستانی داخلی از بیمارانی که به آترواسکلروز سرخ رگ های اکلیلی مبتلا بودند و تحت عمل جراحی پیوند کنار گذر سرخ رگ اکلیلی (CABG) قرار گرفتند، بدست آمد. در آزمایشگاه حلقه های این رگ به روش مکانیکی از آندوتلیوم عاری شدند و بر روی سیم های پلاتین )به شکل (L قرار گرفتند که آنها را در حمام بافت حاوی محلول کربس از یک سو به قلاب شیشه ای و از سوی دیگر به ترانس دیوسر ایزومتریک وصل می کرد. به منظور بررسی اثرات آگونیست ها و آنتاگونیست های بتا- آدرنرژیک، در ابتدا بافت با فنیل افرین منقبض می شد. در آزمایش های انجام شده ایزوپروترنول اتساعی وابسته به غلظت در حلقه های عاری از آندوتلیوم سرخ رگ پستانی داخلی که با فنیل افرین منقبض شده بودند، ایجاد کرد )حداکثر اتساع (%46.33 ±5.45. اتساع ناشی از ایزوپروترنول به وسیله آتنولول 10-6) مولار( و پروپرانولول 2×10-7) مولار( مهار شد. مهار ناشی از آتنولول به طور نسبی انجام شد اما پروپرانولول در بیشتر حلقه های سرخ رگ پستانی داخلی، اتساع ناشی از ایزوپروترنولول را به طور کامل مهار کرد. BRL 37344 )یک آگونیست انتخابی گیرنده بتا-(3 در حلقه های عاری از آندوتلیوم سرخ رگ پستانی داخلی، منقبض شده با فنیل افرین، اتساع وابسته به غلظت ایجاد کرد )حداکثر اتساع (%40.35± 4.07. سیانوپیندولول (یک آگونیست نسبی گیرنده های بتا- آدرنرژیک) اتساع قابل توجهی در حلقه های عاری از آندوتلیوم سرخ رگ پستانی داخلی که با فنیل افرین منقبض شده بودند ایجاد کرد )حداکثر اتساع (%58.65 ±6.2. اتساع ناشی از سیانوپیندولول به مسدود شدن به وسیله پروپرانولول 2×10-7) مولار( مقاوم بود. انقباضات خودبخودی حلقه های سرخ رگ پستانی داخلی که در نمونه های دریافت شده از بعضی بیماران مشاهده می شد، به وسیله ایزوپروترنول و BRL 37344 مهار شد. این امر حاکی از اهمیت نقش تحریک گیرنده های بتا- آدرنرژیک در رفع اسپاسم سرخ رگ پستانی داخلی می باشد. این یافته ها دلالت دارد بر آنکه در عضلات صاف سرخ رگ پستانی داخلی انسان گیرنده های بتا-1 و بتا-2 آدرنرژیک در اتساع مشارکت دارند. علاوه بر این، حضور گیرنده های بتا-3 آدرنرژیک هم در این بافت پیشنهاد می شود.

اثر التهاب مزمن ناشی از تزریق فروند آجووانت کامل (Complete Freund's Adjuvant, CFA) بر تغییرات قطر مفصل و پاسخ دهی عروق کپسول قدامی زانوی موش صحرایی به فنیل افرین )آگونیست انتخابی گیرنده های آلفا-1) مورد بررسی قرار گرفت. تزریق CFA به داخل فضای قدامی کپسول زانوی راست باعث افزایش شدید قطر زانوی تزریق شده در تمام روزهای آزمایش گردید که در روز سوم پس از تزریق به حداکثر مقدار خود رسید 49.7± 2) درصد، (P<0.001، سپس به تدریج کاهش یافت ولی هرگز به مقدار اولیه قبل از تزریق بازنگشت. تغییرات جریان خون در پاسخ به فنیل افرین در زانوی دریافت کننده CFA و زانوی مقابل با استفاده از جریان سنج لیزری اندازه گیری و با پاسخ های مشابه در حیوانات سالم مقایسه شد. در حیوانات شاهد، تجویز موضعی فنیل افرین (10-13-10-7mole) روی کپسول مفصل زانو باعث کاهش وابسته به مقدار جریان خون شد ) 58.2±4.5 تا 11.1±4.4 درصد، (P<0.001. از طرف دیگر التهاب ناشی از تزریق CFA،  باعث کاهش پاسخ دهی عروق زانو به فنیل افرین هم در زانوی تزریق شده و هم در زانوی مقابل شد )به ترتیب 48.3±6.1 تا 5.2±1.6 درصد و 45.3±5.6 تا 1.9±2.2 درصد، (P<0.05. با وجود این، پاسخ دهی زانوی تزریق شده پس از 21 روز و زانوی مقابل پس از 30 روز به مقدار طبیعی خود بازگشت. برای بررسی نقش نیتریک اوکساید در افزایش قطر و تغییرات پاسخ دهی عروق زانو، در گروه دیگری از موش های صحرایی که CFA دریافت کرده اند روزانه 120 mg/kg آمینوگوانیدین )مهارکننده برگشت ناپذیر (iNOS به صورت داخل صفاقی تزریق گردید.تزریق آمینوگوانیدین باعث کاهش نسبی در افزایش قطر و بازگشت پاسخ دهی عروق به فنیل افرین در هر دو زانوی تزریق شده و مقابل در روزهای هفتم، چهاردهم و بیست و یکم به مقدار طبیعی شد (P<0.001). نتایج این تحقیق نشان داد که التهاب مزمن باعث کاهش پاسخ دهی عروق زانو به فنیل افرین می شود و تولید بیش از حد نیتریک اوکساید در این شرایط، در واکنش های التهابی و کاهش پاسخ دهی عروق نقش اساسی دارد

شواهد زیادی نشان می دهند که دو نیم کره مغز نقش متفاوتی در ذخیره حافظه هیجانی بازی می کنند و آمیگدال یک ساختمان زیر قشری مهم در تجربیات هیجانی به شمار می رود. هدف این مطالعه بررسی نقش هسته قاعده ای جانبی آمیگدال طرف راست و چپ مغز و هسته مرکزی آمیگدال بر به خاطرآوری اطلاعات فضایی تازه آموخته شده در مدل یادگیری احترازی مکانی می باشد. موش های نر نژاد لانگ ایوانز (Long-Evans) با وزن 280 تا 320 گرم در این مطالعه استفاده شدند. ابتدا به صورت دو طرفه روی هسته قاعده ای جانبی و مرکزی کانول راهنما قرار داده شد. یک هفته بعد، موش در دستگاه احترازی مکانی به عنوان یک مدل یادگیری فضایی آموزش داده شد. در طی آموزش 30) دقیقه(، حیوان یاد می گرفت که با کمک اشیا اطراف مکان دریافت شوک (ناحیه منع شده) را شناسایی کند و از ورود به آن خودداری کند. 24 ساعت بعد (یک ساعت قبل از ارزیابی به خاطرآوری اطلاعات) به منظور غیرفعال سازی نواحی مزبور تترودوتوکسین 5) نانوگرم در 1 میکرولیتر به ازای هر طرف) به صورت دو طرفه داخل هسته های فوق تزریق شد. 0.5 تا یک ساعت بعد میزان حافظه فضایی موش برای احتراز کردن از مکان شوک ارزیابی شد. این ارزیابی در یک دوره 30 دقیقه ای با کمک دو ملاک مدت زمانی که طول می کشید تا حیوان برای بار اول وارد ناحیه منع شده (شوک) شود و تعداد دفعات ورود به ناحیه منع شده اندازه گیری شد. نتایج نشان می دهد که غیرفعال سازی هسته قاعده ای جانبی به طور دو طرفه و تنها طرف راست به خاطرآوری اطلاعات تازه آموخته شد. فضایی را مختل می کند. در حالی که غیرفعال سازی هسته طرف چپ هسته قاعده ای جانبی و هسته مرکزی آمیگدال اثر معنی داری بر ذخیره حافظه فضایی نداشت. یافته های فوق نشان می دهد که هسته قاعده ای جانبی آمیگدال نقش مهمی در به خاطرآوری اطلاعات تازه آموخته شده دارد و نقش هسته قاعده ای جانبی طرف چپ بسیار مهم تر است.

داروهای مهار کننده کانال های کلسیمی دی هیدروپیریدینی با سرگروهی نیفدیپین گروه مهمی از داروها می باشند که کاربرد وسیعی در درمان بسیاری از بیماری های قلبی- عروقی و به ویژه فشار خون بالا (هیپرتانسیون) دارند. در طی این مطالعه اثر سه ترکیب جدید صناعی از آنالوگ های استری نیفدیپین بر فشار خون و قدرت انقباضی و ضربان قلب در شرایط فشار خون طبیعی و فشار خون بالا مورد بررسی و تحقیق قرار گرفت. برای این منظور 24 خرگوش از نژاد سفید هلندی در سه گروه هشت تایی با تزریق داخل صفاقی دیازپام (1.7 mg/kg) پنتوباربیتال سدیم (30 mg/kg) بیهوش شدند. شریان رانی جهت ثبت فشار خون شریانی و ورید رانی جهت تزریق داروی بیهوشی و فنیل افرین کانول گذاری شدند. همچنین ورید ژوگولار نیز جهت تزریق داروهای مهار کننده کانال های کلسیمی کانول گذاری شد. کانول دیگری از طریق شریان کاروتید به داخل بطن چپ وارد گردید تا با ثبت فشار داخل بطن امکان محاسبه dp/dt به عنوان شاخص نیروی انقباضی قلب فراهم گردد. آنگاه: الف- در حیوانات گروه اول یک میلی لیتر از محلول 10-4 مولار نیفدیپین در مدت 1 دقیقه بصورت وریدی تزریق شد، پنج دقیقه بعد یک میلی لیتر از محلول 10-4 مولار یکی از داروهای مورد آزمایش تزریق گردید. سپس مراحل فوق با غلظت 10-3 مولار نیفدیپین و داروی مورد آزمایش تکرار شد. ب- با استفاده از تزریق محلول فنیل افرین 2×10-5) مولار( با سرعت 1.5-2 میلی لیتر در دقیقه فشار خون به میزان 20 میلیمتر جیوه بالا برده شد. پس از آن کلیه مراحل بند الف مجددا تکرار شد. اقدامات ذکر شده در بندهای الف و ب در مورد دو داروی صناعی جدید در دو گروه دیگر حیوانات تکرار شد. نتایج به دست آمده حاکی از این است حاکی از این است که در شرایط فشار خون طبیعی نیفدیپین در غلظت 10-3 مولار فشار خون و dp/dt را به طور متوسط به ترتیب 10 درصد و 12.5 درصد کاهش، و ضربان قلب را 3 درصد افزایش داد. همین دوز نیفدیپین در شرایط فشار خون بالا فشار متوسط شریانی را 16.1 درصد و نیروی انقباض قلب را 19.5 درصد کاهش و ضربان قلب را 3.4 درصد افزایش داد. ترکیب شماره 1 با همان غلظت در شرایط فشار خون طبیعی متغیرهای فوق را به ترتیب 4 درصد، 8.4 درصد و 1.4 درصد کاهش و در شرایط فشار خون بالا فشار متوسط شریانی را 10 درصد و نیروی انقباضی را 14.1 درصد و ضربان قلب را 3 درصد کاهش داد. ترکیب شماره 2 با غلظت 10-3 مولار در فشار خون طبیعی متغیرهای مذکور را به ترتیب 14.1 درصد، 5.5 درصد و 8.5 درصد کاهش و در شرایط فشار خون بالا فشار متوسط را 16.5 درصد، نیروی انقباضی را 4.9 درصد و ضربان قلب را 4.2 درصد کاهش داد. اثر ترکیب شماره 3 با غلظت 10-3 مولار در شرایط فشار طبیعی بر متغیرهای مذکور به ترتیب به صورت 10.8 درصد، 12.7 درصد و 8.6 درصد کاهش و در شرایط فشار خون بالا 20.8 درصد، 7.9 درصد و 4.9 درصد کاهش بود. در مقایسه با نیفدیپین ترکیبات شماره 2 و 3 فشار خون و نیروی انقباضی را در جهت و در حد نیفدیپین کاهش ولی ضربان قلب را برخلاف جهت نیفدیپین کاهش دادند (P<0.05). اثرات هر سه ترکیب در غلظت 10-4 مولار نسبت به غلظت 10-4 مولار نیفدیپین ضعیف تر و از نظر آماری معنی دار نیست. در نتیجه ترکیبات شماره 2 و 3 در هر دو حالت فشار خون طبیعی و فشار خون بالا در مقایسه با نیفدیپین فشار خون شریانی را حتی بیشتر (البته غیر معنی دار) کاهش دادند. اثر آنها بر dp/dt کمی کمتر از نیفدیپین بوده و با توجه به اینکه ضربان قلب را برخلاف نیفدیپین کاهش می دهند از این نظر نسبت به نیفدیپین احتمالا از ارزش درمانی بیشتری در افراد مبتلا به فشار خون بالا همراه با نارسایی عروق کرونر برخوردار می باشند.

نورون هایی که از قسمت شکمی- جانبی PAG به هسته رافه ماگنوس NRM می روند، حاوی اسیدهای آمینه تحریکی EAA به عنوان ناقل شیمیایی هستند. این مسیر نقش مهمی در سیستم پایین رونده تعدیل درد ایفا می کند. جهت تعیین نقش این مسیر اختصاصی در درک درد، تخریب شیمیایی در ناحیه شکمی- جانبی PAG به صورت یک طرفه با استفاده از ماده Ibortenic acid در دو دوز 0.2 μl و 0.5 μl )نوروتوکسین اختصاصی نورون های حاوی (EAA در موش های صحرایی نر انجام شد. پس از یک هفته میزان درک درد از طریق آزمون فرمالین (50 μl, 10%) به مدت 60 دقیقه مورد ارزیابی قرار گرفت. در پایان آزمایشات، حیوانات توسط  فرم آلدیید %10 پرفیوز شدند. جهت تعیین ناحیه تزریق، رنگ آمیزی نیسل بر روی مقاطع 80 میکرونی تهیه شده توسط ویبراتوم انجام گرفت.نتایج افزایش معنی داری را در فاز اول فرمالین در گروه های آزمون نسبت به کنترل نشان می دهد. در فاز دوم تنها میزان 0.5 μl نوروتوکسین سبب کاهش معنی دار این فاز شده است.نتایج نشان می دهند که گیرنده های NMDA موجود در PAG در درک درد ناشی از فرمالین دخالت دارند.

فلوکستین یک متوقف کننده برداشت مجدد سروتونین با خواص ضد افسردگی است. از آنجا که متوقف کننده های برداشت مجدد سروتونین دارای اثرات قابل توجهی بر روندهای مربوط به یادگیری و حافظه می باشند، در این مطالعه به بررسی اثرات فلوکستین بر یادگیری فضایی موش های صحرایی در Morris Water Maze (MWM) پرداختیم. برای این منظور در هر دو طرف ناحیه CA1 هیپوکامپ موش های صحرایی کانول هایی را قرار داده و هر روز 25 دقیقه قبل از آموزش، فلوکستین را با دوزهای 6، 12، 18 یا 24 میکروگرم داخل CA1 هیپوکامپ و یا حامل آن (آب مقطر) به میزان 0.5 میکرولیتر به صورت دو طرفه به داخل کانول ها تزریق می شد. در یادگیری فضایی در MWM ) 3 روز (موش های صحرایی باید سکوی نامریی را پیدا کنند بدون آنکه در این 3 روز جای آن تغییر کند. در روز چهارم برای بررسی سیستم های بینایی- حرکتی و تایید صحت آنها، سکو را بالای سطح آب به طور آشکار قرار دادیم. نتایج به دست آمده نشان دادند که فلوکستین تزریق شده به داخل ناحیه CA1 هیپوکامپ، افزایش وابسته به دوزی در زمان لازم برای یافتن سکو، مسافت طی شده و زاویه قرارگیری حیوان نسبت به سکو در گروه های دریافت کننده فلوکستین در مقایسه با گروه کنترل در دوز 12 میکروگرم در نیم میکرولیتر را نشان می دهد اما هیچ اثری بر سیستم بینایی- حرکتی ندارد. به نظر می رسد که داروی فلوکستین به صورت وابسته به دوز در یادگیری فضایی در MWM اشکال ایجاد می کند.

امپرازول یک مهار کننده اختصاصی پمپ H+/ K+ ATPase در سلول های پری اتال معده است که به طور وسیع در درمان زخم های گوارشی مصرف می شود. متابولیسم این دارو در بدن به طور کامل صورت می گیرد و دو متابولیت اصلی پلاسمایی آن امپرازول سولفون و هیدروکسی- امپرازول گزارش شده است. تحقیقات نشان داده است که در متابولیسم این دارو که توسط آنزیم های سیستم سیتوکروم (cyp2C19) P450 انجام می شود تفاوت های قومی نقش دارد. در مطالعه متابولیسم این دارو در جمعی از داوطلبین ایرانی یک متابولیت جدید که تا به حال در پلاسما گزارش نشده است مشاهده شده و این تحقیق در جهت شناسایی هر چه بیشتر هویت این متابولیت انجام گرفته است.غلظت پلاسمایی امپرازول و متابولیت های آن در داوطلبین پس از مصرف دو کپسول امپرازول 40) میلی گرم( با استفاده از روش استخراج از فاز جامد و HPLC تعیین شد و پس از جمع آوری متابولیت X، لیوفیلیزه کردن آن، انجام طیف سنجی جرمی و سنتز ساختمان های محتمل و اندازه گیری زمان باقی ماندن آنها بر روی ستون HPLC، نتایج با داروی مادر و متابولیت شناخته شده آن مقایسه شد و طبق نتایج به دست آمده به نظر می رسد متابولیت مجهول، هیدروکسی امپرازول سولفون است که ممکن است از متابولیسم ثانویه امپرازول سولفون و هیدروکسی- امپرازول حاصل شده باشد.

در مطالعه حاضر تاثیر آگونیست و آنتاگونیست گیرنده های سیستم گابا (گاما آمینو بوتیریک اسید) بر بی دردی ناشی از مرفین در موش صحرایی از طریق آزمون فرمالین بررسی شده است. تزریق داخل صفاقی (i.p.) مقادیر مختلف مرفین 1)، 3، 6 و 9 (mg/kg و تزریق داخل بطن مغزی (i.c.v.) مقادیر مختلف موسیمول 0.5)، 1و 2 (μg/rat یا با کلوفن 0.25)، 0.5 و 1 (μg/rat به صورت وابسته به مقدار در هر دو مرحله آزمون فرمالین سبب بی دردی شده است. بی دردی حاصل از موسیمول و با کلوفن در هر دو مرحله به ترتیب توسط بیکوکولین و CGP35348 کاهش یافته است. مرفین همراه با مقادیر مختلف موسیمول و با کلوفن اثر ضد دردی بیشتری را نشان داده است. نالوکسان (آنتاگونیست گیرنده های مخدر) سبب کاهش اثر ضد دردی آگونیست گیرنده های گابا شده است. احتمالا تحریک گیرنده های گابا A و گابا B در آزمون فرمالین سبب بی دردی می شود و قسمتی از بی دردی ایجاد شده توسط آگونیست های گیرنده های گابا احتمالا از طریق مکانیسم های گیرنده های مخدر وساطت می شود.

انبساط عضله صاف عروق ریوی از طریق مسیر آدنوزین 3'، 5' مونو فسفات حلقوی، مکانیسم اصلی کنترل قطر عروق ریوی است. هدف از این تحقیق مقایسه قدرت و اثربخشی داروهایی است که از طریق اتصال با گیرنده و مسیرهای cAMP موجب انبساط عروق ریوی می شوند. آزمایشات بر روی حلقه شریان های اصلی ریه رت  (rat) و با استفاده از داروهای منبسط کننده عروقی شامل ایزوپروترنول (آگونیست بتا آدرنوسپتور)، آدنوزین )آگونیست P1 پورینوسپتور(، آدنوزین دی فسفات و آدنوزین تری فسفات )آگونیست های P2 پورینوسپتور( و هیستامین )آگونیست H2 هیستامین( انجام شد. این داروها موجب انبساط وابسته به غلظت حلقه شریان های ریوی رت از قبل منقبض شده با 100 نانومول فنیل افرین 75) درصد حداکثر اثر، (EC75 شدند. منحنی های پاسخ- غلظت حلقه شریان های ریوی رت که به ترانسدیوسرهای گراس (FTO3) متصل بودند بر روی پلی گراف گراس مدل 7 ثبت و نشان داده شدند. ایزوپروترنول (ISO) از غلظت 100 پیکومول تا 10 میکرومول، آدنوزین (AD) از غلظت 30 میکرومول تا 100 میکرومول، آدنوزین دی فسفات (ADP) و آدنوزین تری فسفات (ATP) هر کدام از غلظت 10 نانومول تا 10 میکرومول و هیستامین (HIS) از غلظت 1 میکرومول تا 100 میکرومول موجب انبساط وابسته به غلظت حلقه شریان های ریوی شدند. غلظت حداکثر پاسخ انبساطی ایجاد شده در این حلقه شریان ها با هر یک از آگونیست های ISO، ADP، ATP، 10 میکرومول، با AD، 100 میکرومول و با HIS، 1 میلی مول بودند. درصد حداکثر پاسخ انبساطی ایجاد شده در این حلقه شریان ها به ترتیب به ISO، %93.04 ±1.25 به ADP، %748.39±2.68، به ATP، %80.48±1.93، به AD، %72.22±3 و به HIS، %69.52 ±4.02 بودند. متوسط غلظت موثر (EC50) برای ISO، 0.01 میکرومول، برای ADP، 0.5 میکرومول، برای ATP، 0.6 میکرومول، برای AD، 70 میکرومول و برای HIS، 100 میکرومول بودند. این آزمایشات نشان می دهند اگر چه در تمام این آگونیست ها از طریق پیوند با گیرنده های خاص خود و فعال نمودن آنزیم AC و افزایش cAMP موجب انبساط این حلقه شریان ها می شوند ولیکن از نظر Potency و Efficacy تفاوت معنی داری دارند.