(علوم تشریح ایران) Anatomical sciences journal
سال:1390 | دوره:9 | شماره:37 |تعداد مقالات:11

هدف: بررسی تاثیر NT-3 بر کاهش زمان تمایز سلول های بنیادی ناحیه bulge فولیکول مو به سلول های شبه نورونمواد و روش ها: ابتدای فولیکول های ناحیه گونه و پشت لب موش صحرایی جداشده و ناحیه bulge آن کشت داده شد. سلول های بنیادی به دست آمده از ناحیه bulge در محیط DMEM/F12 حاوی EGF در 3 گروه کشت داده شدند. در این 3 گروه پاساژ در روزهای 7، 8 و 9 انجام شد. سپس هر گروه به مدت 3 روز در مجاورت NT-3 با دوز 10 نانوگرم در میلی لیتر قرار داده شدند. به وسیله روش ایمونوسیتوشیمی تمایز سلول ها با آنتی بادی بتاتری توبولین (b III tubulin) در این سه گروه بررسی و با گروه کنترل مقایسه شد. نتایج با استفاده از آزمون تی تست آنالیز شده و 0.05 >p به عنوان سطح اختلاف معنی دار در نظر گرفته شد.یافته ها: در این مطالعه سلول های بنیادی به دست آمده از ناحیه bulge فولیکول در 9-7 روز اول نشانگر CD34 و طی 12-10 روز اول نشانگر نستین را بیان کردند. سپس پس از دریافت NT-3 به مدت 3 روز در گروه های ذکر شده همزمان با روند تمایز، این سلول ها با آنتی بادی بتاتری توبولین (b III tubulin) واکنش مثبت نشان دادند.نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، NT-3 بر تسریع روند تمایز سلول های بنیادی فولیکول مو اثر معنی داری دارد و حتی می تواند در کمتر از 10 روز سلول های بنیادی ناحیه bulge را به سلول های شبه نورون متمایز کند.

هدف: بررسی تاثیر اسکافولد نانوفایبر PLLA بر تکثیر سلول های بنیادی اسپرماتوگونی منجمد - ذوب شده موش نابالغمواد و روش ها: سلول های اسپرماتوگونی از موش 6 - 3 روزه با دو مرحله هضم آنزیمی جدا و با روش حذف تمایزی خالص سازی گردید. سلول های جدا شده در چهار گروه کشت داده شدند: 1- کشت ساده سلول های اسپرماتوگونی تازه، 2- سلول های اسپرماتوگونی تازه روی نانوفایبر PLLA، 3- کشت ساده سلول های اسپرماتوگونی منجمد - ذوب شده، 4- سلول های اسپرماتوگونی منجمد - ذوب شده روی نانوفایبر PLLA. سلول ها در محیط کشت DMEM حاوی 5 درصد FCS و 10 نانوگرم بر میلی لیتر GDNF به مدت سه هفته کشت شدند. طی مدت کشت تعداد و قطر کلونی ها بررسی شد. پس از سه هفته، حضور سلول های اسپرماتوگونی در کلونی ها به وسیله RT-PCR برای ژن های ITGB1،ITGA6 ، VASA، GFRa-1، Oct4، PLZF ارزیابی و به طور نیمه کمی نیز بررسی شد. معنی داری میان گروه ها به کمک آزمون های آماری Repeated measures و ANOVA تعیین شد.یافته ها: یافته ها نشان داد که درصد حیات سلول ها در گروه سلول تازه (گروه کنترل 1 و آزمون 1) 2.2 ± 89.25 و در گروه سلول منجمد 3.56 ± 63 بود که درصد حیات این سلول ها نسبت به گروه سلول تازه به طور معنی داری کاهش نشان داد (p£0.001). تعداد کلونی های حاصل از کشت سلول های اسپرماتوگونی روی نانوفایبر PLLA (گروه آزمون 1 و آزمون 2) در مقایسه با گروه های کنترل (گروه کنترل 1 و کنترل 2) به طور معنی داری افزایش یافت (p£0.001). همچنین قطر کلونی ها در گروه آزمون 1 (کشت سلول های تازه بدون نانوفایبر) نسبت به گروه کنترل 1 (کشت سلول های تازه بدون نانوفایبر) اختلاف معنی داری نداشت ولی در گروه آزمون 2 (کشت سلول های منجمد - ذوب شده روی نانوفایبر) نسبت به گروه کنترل 2 (کشت سلول های تازه روی نانوفایبر) کاهش معنی داری داشت (p£0.01). در پایان کشت تمامی ژن های اختصاصی اسپرماتوگونی بیان شدند ولی کاهش معنی داری در بیان نسبی برخی ژن های اسپرماتوگونی در کشت سلول های منجمد - ذوب شده روی نانوفایبر دیده شد.نتیجه گیری: نانوفایبر PLLA باعث افزایش تکثیر سلول های بنیادی اسپرماتوگونی تازه و منجمد - ذوب شده در محیط کشت می شود ولی بر میزان نسبی بیان ژن های اسپرماتوگونی اثری ندارد.

هدف: بررسی اثر تابش لیزر کم توان بر میزان آزادسازی فاکتورهای رشد از فیبروبلاست های انسانی کشت داده شده در محیط کشت محتوی غلظت زیاد گلوکزمواد و روش ها: فیبروبلاست های پوست انسانی تحت شرایط استاندارد کشت داده شدند تا به تراکم مناسب برسند. سپس سلول ها به مدت یک و دو هفته در محیط با غلظت بالای گلوکز (15 میلی مولار بر لیتر) تیمار شدند. لیزر کم توان هلیوم - نئون بر چاهک های گروه تجربی تابانده شد، در حالی که گروه شاهد لیزر دریافت نکردند. سلول ها با سه دوز 0.5، 1 و 2 ژول بر سانتی مترمربع طی سه روز متوالی تحت تابش قرار گرفتند. میزان آزادسازی فاکتورهای اینترلوکین 6 و فاکتور رشد فیبروبلاست بازی به وسیله آزمون الایزا ارزیابی شدند. توزیع داده های زیر گروه های شاهد و تجربی هر گروه با Student t test یا Mann-Whitney-U آزمون شد.یافته ها: تابش با هر یک از دوزهای 0.5 (p =0.049) و 1 ژول بر سانتی مترمربع (p =0.027) باعث افزایش آزادسازی فاکتور اینترلوکین 6 از فیبروبلاست هایی شد که به مدت یک هفته در محیط با غلظت بالای گلوکز کشت داده شده بودند. تابش لیزر با دوز ژول بر سانتی مترمربع 1 باعث افزایش معنی داری در میزان آزادسازی فاکتور bFGF از فیبروبلاست های انسانی شد که هم به مدت یک هفته (p =0.047) و هم دو هفته (p =0.04) در محیط با غلظت بالای گلوکز کشت داده شده بودند.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که تابش لیزر کم توان هلیوم - نئون می تواند بر آزادسازی فاکتورهای رشد از فیبروبلاست هایی که درون محیط با غلظت طبیعی گلوکز و فیبروبلاست هایی که در دو آزمایش مجزا به مدت یک و دو هفته درون محیط با غلظت بالای گلوکز کشت داده شده بودند در چگالی انرژی های پایین اثر تحریکی مثبت داشته باشد.

هدف: بررسی نقش لپتین در القا رادیکال های آزاد اکسیژنی در پلاسمای مایع منی موش صحرایی بالغمواد و روش ها: 65 موش صحرایی نر به طور تصادفی انتخاب و به 4 گروه تقسیم شدند. حیوانات گروه کنترل طبیعی سالین دریافت کردند و موش های گروه های دو، سه و چهار، لپتین را با سه دوز متفاوت 5، 10 و 30 میکروگرم بر کیلوگرم به صورت داخل صفاقی و یک بار در روز به مدت 7، 15 و 42 روز دریافت کردند. سطوح رادیکال آزاد اکسیژنی و بیان لپتین به ترتیب با روش های DA-DCFH  و ایمونوهیستوشیمی اندازه گیری و پارامترهای اسپرم با نرم افزار CASA بررسی شد. آزمون ANOVA دوطرفه به همراه آزمون تعقیبی Tukey برای مقایسه میانگین بین گروه ها استفاده و معنی داری در سطح 0.05>p در نظر گرفته شد.یافته ها: نتایج نشان دادکه تعداد اسپرم در گروه های تیمارشده با لپتین در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی داری داشت (P£0.05). اثر متقابل تیمار و زمان در کل آزمایش روی تغییرات رادیکال آزاد مایع منی معنی دار بود (P£0.05). رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی لپتین را روی لوله های سمینی فروس ورسپتور لپتین را در فضای بینابینی مشخص نمود.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که تزریق لپتین با افزایش سطح رادیکال های آزاد اکسیژنی، باعث افزایش تعداد اسپرم و افزایش اسپرم های غیرطبیعی در گروه های آزمایشی می شود.

هدف: اثر غلظت های مختلف مورفین بر فرا رشد نوریتی القا شده توسط استوروسپورین در سلول های PC12 بررسی شد.مواد و روش ها: سلول های PC12 در محیط کشت RPMI1640 همراه با 0.2 درصد BSA کشت داده شدند. سلول ها به سه گروهI ، II و III کشت در حضور غلظت های 50، 100 و 214 نانومولار استوروسپورین تقسیم شدند. در هر گروه سلول ها در تیمارهای مختلف با غلظت های (تیمار 1: 12-10، تیمار 2: 10-10، تیمار 3: 8-10، تیمار 4: 6-10، تیمار 5: 4-10 و تیمار 6: 0) مولار مورفین تیمار شدند.میزان سیتوتوکسیسیتی از طریق اندازه گیری لاکتات دهیدروژناز، میزان مرگ سلول ها از طریق رنگ آمیزی افتراقی Hoechst/PI و متوسط طول نوریت ها با استفاده از اندازه گیری طول کل نوریت ها در سلول ها بررسی شد.یافته ها: ارزیابی میزان سیتوتوکسیسیتی و مرگ سلولی در هر سه گروه نشان داد که میزان سیتوتوکسیسیتی و مرگ سلولی سلول ها در تیمارهای 4 و 5 در مقایسه با تیمار 6 بیشتر و در تیمارهای 1 و 2 در مقایسه با تیمار 6 کمتر بود (p<0.05). نتایج اندازه گیری متوسط طول بلندترین نوریت ها نشان داد که متوسط طول بلندترین نوریت ها در تیمارهای 1 و 2 گروه III و متوسط طول کوتاهترین نوریت ها در تیمارهای4  و 5 گروه I وجود دارد (p<0.05). مطالعه مهارکننده رسبتورهای اپیوییدی نشان داد که نالتروکسان منجر به برگشت آثار مورفین می شود (p<0.05).نتیجه گیری: نتایج بررسی حاضر پیشنهاد می کند که مورفین در دوزهای پایین منجر به بهبود فرا رشد نوریتی القا شده برگشت پذیر و کوتاه اثر توسط استوروسپورین در سلول های PC12 می شود.

هدف: ایجاد یک مدل حیوانی و ایجاد یک تخریب سریع در سلول های مویی حلزون در آن با استفاده از آمیکاسین و فورزیماید و سپس ارزیابی عملکرد گوش رت با استفاده از(Distortion product otoacoustic emission) DPOAE مواد و روش ها: 48 رت از نوع Sprague dawley (سن 12 هفته) به صورت تصادفی به شش گروه هشت تایی تقسیم شد. به جز گروه کنترل سایر گروها به ترتیب 0.5، 0.75، 1، 1.25 و 1.5 میلی گرم بر گرم آمیکاسین به طریق زیر جلدی دریافت کردند. سپس به تمام گرو های دریافت کننده آمیکاسین بعد از 30 دقیقه فوروزیماید به میزان 0.1 میلی گرم بر گرم به طریق داخل صفاقی تزریق شد. DPOAE تمام رت ها قبل و 72 ساعت بعد از تزریق داروها اندازه گیری و سپس مقاطع بافتی از حلزون گوش رت ها تهیه شد. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (ویرایش 17) و آزمون آماری ANOVA و تی زوج شده در سطح معنی داری (p<0.05) تجزیه تحلیل شد.یافته ها: در رت های دریافت کننده آمیکاسین - فوروزیماید DPOAEs در فرکانس های 2 تا 8 کیلو هرتز به طور معنی داری کاهش پیدا کرد ((p£0.05. بیشترین تغیرات DPOAE در رت های دریافت کننده 1 تا 1.5 میلی گرم بر گرم آمیکاسین مشاهده شد. مطالعات بافت شناسی تایید کننده تخریب سلول های مویی حتی در پیچ راسی در این محدوده دارویی بود.نتیجه گیری: برای ایجاد یک مدل ناشنوای ناشی از بین رفتن می توان از ترکیب آمیکاسین و فوروزیماید 0.1 میلی گرم برگرم و برای تایید این ناشنوایی از ثبت DPOAE استفاده کرد.

پروتئین های شوک حرارتی گروهی از پروتئین های هومولوگ است که توسط یک خانواده مولتی ژن کد می شود و بر اساس اندازه و عملکرد به پنج گروه تقسیم می شود که عبارتند از: HSP27، HSP60، HSP70، HSP90 و HSP100. پروتئین های شوک حرارتی می تواند از نظر ساختمانی بیان شده و بیان آن ها در اثر استرس حرارتی یا متابولیکی افزایش یابد. HSPA2/Hsp70-2 یک پروتئین 70 کیلودالتونی است که از نظر ساختمانی در بیضه بیان می شود. این پروتئین برای بلوغ اسپرم ضروری است و با ناباروری ارتباط دارد. نشان داده شده است که HSPA2 در بیضه انسان در دو فاز بیان می شود. 1) میوز به عنوان محتوای کمپلکس سیناپتونمال و 2) اسپرمیوژنز در هنگام بلوغ و به عنوان شاخص بلوغ اسپرم معرفی می شود. چندین عملکرد پروتئین HSPA2 در بیضه انسان عبارتند از: پیچش پروتئین، تشکیل و دسیناپس کمپلکس سیناپتونمال، ترمیم شکست های رشته DNA، بازسازی غشای پلاسمایی و زدودن سیتوپلاسم اضافی. تحقیقات اخیر نشان می دهد که HSPA2 نقش کلیدی در اسپرماتوژنز دارد. بنابراین هدف از انجام این مطالعه زیستی - بالینی، بررسی نقش و تاثیر پروتئین شوک حرارتی A2 در ناباروری مردان است.

در این بررسی یک مورد واریاسیون نادر انشعابات شریان براکیال گزارش شده است. طی تشریح جسد یک مرد حدودا 65 ساله نژاد قفقازی در سالن تشریح دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی بیرجند مشاهده شد که شریان اولنار در ثلث تحتانی بازو از شریان براکیال منشعب شده و به صورت زیر پوستی در ساعد نزول کرده است. سپس با عبور از روی فلکسور رتیناکولوم وارد کف دست شده و با شاخه کف دستی سطحی شریان رادیال آناستوموز نموده و قوس شریانی کف دستی سطحی را تشکیل داده است. شاخه های شریانی بین استخوانی مشترک و راجعه های اولنار به جای شریان اولنار از رادیال در حفره کوبیتال منشاء می گرفت.از آنجایی که شریان های رادیال و اولنار به طور وسیعی در کاتتریزاسیون قلبی، آنژیوگرافی عروق کرونر و تزریقات شریانی ناحیه ساعد و همچنین اعمال جراحی قلب و پیوند کلیه مورد استفاده قرار می گیرند، بنابراین آگاهی از واریاسیون آن ها دارای اهمیت بالینی زیادی است.