مجله دانشگاه علوم پزشکی سبزوار
سال:1381 | دوره:9 | شماره:3 (مسلسل 25) |تعداد مقالات:14

ترومبوفلبیت سینوس کاورنو بیماری است که با تب بالا، علایم افزایش فشار داخل جمجمه از قبیل سردرد و استفراغ­های مکرّر مشخص می­شود. سایر علایم این بیماری عبارتند از تورّم و قرمزی دو طرفه پلک­ها، کموزیس، پروپتوزیس و گاهی فلج اعصاب داخل جمجمه شامل زوج­های 3، 4 و 6 و شاخه افتالمیک زوج 5. تایید تشخیص این بیماری با MRI یا سی­تی اسکن جمجمه است. در این مقاله یک مورد ترومبوفلبیت عفونی سینوس کاورنو در یک شیرخوار 14 ماهه گزارش می­شود. بیمار کلثوم . ع. 14 ماهه با تورّم و قرمزی دو طرف ناحیۀ پلک­ها و تب بالا که از دو روز قبل از مراجعه شروع شده بود بستری شد. علایمی دالّ بر درگیری اعصاب کرانیال 3 و 5 و 6 نداشت.

این مطالعه همبستگی توصیفی در راستای تعیین نوع منبع کنترل و ارتباط آن با پیشرفت تحصیلی دانشجویان رشته پرستاری دانشکده علوم پزشکی سبزوار انجام شده است. بدین منظور، تعداد 97 نفر از دانشجویان رشته پرستاری که حداقل دو نیمسال تحصیلی را پشت سر گذاشته و معدل واحدهای گذرانده شده آنان محاسبه شده بود، انتخاب و از آنان خواسته شد تا پرسشنامه مطالعه را تکمیل نمایند. جهت جمع آوری داده ها از مقیاس سنجش ابعاد علی (CDS) استفاده شد. از آزمون ضریب همبستگی پیرسون، آزمون تی و آزمون مجذور کای برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده گردید. 12.4 درصد (12 نفر) از واحدهای مورد پژوهش مذکر و 87.6 درصد (85 نفر) مونث بودند. یافته ها نشان داد که هیچگونه ارتباط معنی داری بین نمرات مربوط به منبع کنترل و میانگین نمرات واحدهای گذرانده شده دانشجویان وجود ندارد. همچنین هیچگونه تفاوتی در دو جنس از نظر نوع منبع کنترل وجود نداشت.

گاستروپارازی یک اختلال حرکتی الکترومکانیکی است که در بسیاری از موارد علاوه بر معده، بخش های فوقانی روده کوچک نیز درگیر می شود. پژوهش حاضر به منظور آزمون این فرضیه انجام شد که آیا اعتیاد به مورفین توانایی کاهش علائم گاستروپارازی را در موش صحرایی با دیابت مزمن داراست یا خیر؟ این مطالعه تجربی بر روی موش صحرایی بالغ ماده انجام شد. دیابت تجربی با تزریق زیرپوستی mg/kg 45 استرپتوزوتوسین ایجاد شد. اعتیاد به مورفین با تزریق زیرجلدی مورفین با غلظت 200mg/ml و به میزان mg/kg 50-30  طی چهار روز و در هر روز دوبار ایجاد شد که بعد از مشاهده علائم سندرم قطع، حیوان ها معتاد در نظر گرفته شدند. حیوان ها به طور تصادفی به چهارگروه (سالم، دیابتی، دیابتی - معتاد، سالم - معتاد) تقسیم شدند و گاستروپارازی توسط بررسی های ماکروسکوپی معده، بررسی های میکروسکوپی جداره معده بعد از رنگ آمیزی و همچنین سنجش حجم و وزن آن ها انجام شد. نتایج نشان داد که شکل ظاهری معده در گروه های دیابتی بزرگتر از گروه های سالم است و بخش فوندوس معده در حیوان های دیابتی صاف و بدون چین است و فقط چین ها در ناحیه مجاور اسفنکتر پیلور وجود دارند و لایه عضلانی خارجی در گروه دیابتی طبیعی است ولی اندازه آن در مقایسه با گروه سالم کاهش دارد. همچنین افزایش عضلات در ناحیه اسفنکتر در حیوان های دیابتی مشاهده شد. در گروه دیابتی معتاد ضخامت اپیتلیوم در ناحیه فوندوس بیشتر و چین دار مورفولوژیکی جدار معده در حیوان های دیابتی در مقایسه با حیوان های سالم می باشد و همچنین اعتیاد به مورفین می تواند احتمالا تخلیه معده را در حیوان دیابتی افزایش دهد.

امروزه شواهد متعددی نشان می دهد که هلیکوباکترپیلوری (HP) دارای نقش اتیولوژیک در بیماران دستگاه گوارش است. HP در لایه مخاطی سلولهای اپی تلیال معده و بخش فوقانی دستگاه گوارش قرار می گیرد و موجب تغییرات مخاطی، ناهنجاری سلولی، ضایعات بافتی و التهاب می گردد. در HP فاکتورهای ویرولانس مختلفی چون شکل اسپریل، قابلیت حرکت، آنزیم کاتالاز، پروتئین های مهار کننده ترشح اسید معده، اتصال مولکول های چسبندگی HP و آنزیم اوره آز شناسایی شده به شمار می آید در بین این فاکتورها آنزیم اوره آز بعلت دارا بودن فعالیت شدید از اجزای مهم و صفات قابل توجه این باکتری است؛ به همین دلیل در این بررسی به نقش آنزیم اوره آز در ایجاد ضایعات سلولی در نمونه های مختلف و مقایسه آنها پرداختیم. تعداد 100 نمونه تهیه و بررسی گردید که 80 نمونه مثبت بدست آمد. نمونه های مثبت مورد بررسی های بعدی قرار گرفتند؛ همه دارای اکسیداز، کاتالاز و آنزیم اوره آز بودند. باکتری ها در میکروسکوپ به شکل مارپیچی و خمیده دیده شدند. در 40 مورد، اثر مستقیم سوسپانسیون باکتری را در کشت سلول در حضور 20 میلی مولار اوره بررسی کردیم. اضافه کردن سوسپانسیون باکتری در 20 میلی مولار اوره، موجب تغییر رنگ محیط کشت به صورت ارغوانی تیره گردید و این دگرگونی نشانه تولید آمونیاک به مقدار زیاد و نیز تشکیل واکوئول های داخل سلولی می باشد. با اضافه کردن سوسپانسیون باکتری بدون حضور اوره، واکوئل داخل سلولی مشاهده نگردید. در تراکم های کمتر از 8 میلی مولار آمونیاک، واکوئل داخل سلولی مشاهده نگردید. از تراکم 8 میلی مولار به بعد، بتدریج اثر سیتوپاتیک به صورت واکوئل مشاهده شد و در تراکم 40 میلی مولار آمونیاک، تخریب کامل لایه سلولی بوجود آمد. نتیجه این که اوره آز بطور مستقیم صدمه زننده نیست بلکه آمونیاک ایجاد شده در اثر هیدرولیز اوره آز توکسیک می باشد.

روزه داری در طول ماه مبارک رمضان می تواند برای اشخاص سالم و در حال رشد سودمند باشد. روزه داری دارای اثرات سودمند جسمی، روانی و اجتماعی می باشد. روزه داری دارای اثرات سودمند جسمی، روانی و اجتماعی می باشد. در طی دوره روزه داری، مکانیسم های تنظیمی بدن فعال شده و بدن بطور موثر از چربی ها استفاده می کند تا به مقدار متعادلی رسیده و سلامت و فعالیت شخص حفظ گردد. این پژوهش به منظور بررسی تاثیر یک ماه روزه داری بر برخی از عوامل بیوشیمی خون دانشجویان پسر در دانشکده پرستاری نیشابور انجام شده است. در این پژوهش، 29 دانشجوی پسر که فقط از غذای سلف سرویس دانشکده پرستاری نیشابور جهت افطاری و سحری استفاده می کردند در پژوهش شرکت داده شدند. مدت مطالعه روزه داری در هر روز حدود 11 ساعت بود. هر کدام از واحدهای پژوهش از نظر وزن، عوامل بیوشیمی خون شامل قند، ازت اوره خون، اسید اوریک، پروتئین توتال، آلبومین کلسترول، HDL کلسترول، LDL کلسترول و تری گلیسرید در ابتدا و انتهای ماه مبارک رمضان مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج حاصله با استفاده از نرم افزار SPSS-9 و مقایسه میانگین متغیرها به کمک آزمون تی زوج شده مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میانگین سنی واحدهای پژوهش 22 سال بود. میانگین وزن واحدهای پژوهش در ابتدای ماه رمضان 64,00 kg و در پایان63.19 kg  بود. میانگین اسید اوریک، کلسترول، LDL کلسترول، پروتئین توتال و آلبومین سرم در پایان مطالعه نسبت به ابتدای آن کاهش یافت که از نظر آماری نیز معنی دار بود. میزان قند خون افزایش معنی داری را در پایان مطالعه نشان داد. اما در مقادیر تری گلیسرید و HDL کلسترول تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود. این مطالعه نشان داد که روزه داری در ماه مبارک رمضان برای افراد سالم بزرگسال کاملا بی ضرر است و می تواند در پیشگیری از افزایش کلسترول و سایر چربی های خون، کاهش سطح اسید اوریک و نگه داری بهتر پروتئین در بدن مفید باشد.

ناحیه زین ترکی و مجاورت آن شامل غده هیپوفیز، هیپوتالاموس، عصب و کیاسمای اپتیک، شریان کاروتید داخلی و شاخه هایش، سینوس غاری و قسمت داخل لب تمپورال می باشد. در یک مطالعه مقطعی در سال های 1375 تا 1381، 58 مورد تومور این ناحیه مورد بررسی قرار گرفت. 48 درصد موارد مرد و بقیه زن بودند. میانگین سنی بیماران 34.4±19.3سال بود. شایع ترین تومور، آدنوم هیپوفیز با 41.4 درصد بود. مننژیوما 24.2 درصد، کرانیوفارنژیوما 20.7 درصد، آستروسیتوما 6.9 درصد، اپیدرموئید تومور و کوردوما هر کدام با 2 مورد (3.2 درصد) از نظر شیوع به ترتیب بعد از آدنوم هیپوفیز قرار گرفتند. شایع ترین علامتی که بیماران ذکر می کردند سردرد (82.8 درصد) بود. هیچ اختلاف آماری معنی داری بین نوع تومور و جنسیت بیماران وجود نداشت. اما بین بیماران میانگین سنی بیماران اختلاف آماری معنی داری وجود داشت. یافته های این مطالعه مانند سایر مطالعات نشان داد که آدنوم هیپوفیز شایع ترین تومور این ناحیه می باشد.

تلقیح داخل رحمی در نازایی به علل مختلف از جمله نازایی به علت مشکلات منی در مرد انجام می شود. بعضی محققین ارزش تلقیح داخل رحمی را در همسران مردان مبتلا به کاهش تعداد اسپرم مورد سوال قرار داده و در گزارشات دیگری نیز بر موفقیت ناشی از تاثیر تحریک تخمدان با hMG و انجام تلقیح داخل رحمی در میزان حاملگی تاکید شده است. این بررسی بمنظور اثبات اینکه تلقیح داخل رحمی بعد از تحریک تخمدان با کلومیفن سیترات (CC) دارای میزان حاملگی بیشتری از مقاربت طبیعی در مردان نیمه عقیم به علت منی غیر طبیعی می باشد انجام شده است. در این مطالعه زوج های نیمه عقیم به علت منی غیرطبیعی انتخاب و در دو گروه کنترل و درمان قرار گرفتند. در سیکل های کنترل، زوج ها در زمان مقرر مقاربت طبیعی داشتند و در سیکل های تلقیح داخل رحمی، بعد از تحریک تخمدان، تلقیح داخل رحمی با کلومیفن سیترات و گونادوتروپین انسانی انجام می شد. در این بررسی، حاملگی های کلینیکی و عوارض ناشی از سیکل های تلقیح داخل رحمی و کنترل با هم مقایسه شد. در نتایج به دست آمده، چهار حاملگی کلینیکی در 42 سیکل تلقیح داخل رحمی اتفاق افتاد، در صورتی که در سیکل های کنترل هیچ حاملگی ایجاد نشد. حاملگی کلینیکی در سیکل های تلقیح داخل رحمی (12.5 درصد) در هر سیکل و با اختلاف معنی داری بیشتر از سیکل کنترل بود. هیچ کدام از بیماران در سیکل های تلقیح داخل رحمی، مبتلا به سندرم تحریک بیش از حد تخمدان نشدند. تلقیح داخل رحمی بعد از تحریک تخمدان با کلومیفن سیترات در درمان زوج های نیمه عقیم به علت منی غیرطبیعی مفید است.

تعیین پیش آگهی داخل بیمارستانی بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد قلبی در جهت انتخاب روش های درمانی، نوع مراقبت ها و مدت زمان بستری در بیمارستان حائز اهمیت است و الکتروکاردیوگرام روشی ساده، ارزان و در دسترس اما با ارزش برای تشخیص آن می باشد که اگر یافته های آن بتواند به تعیین پروگنوز داخل بیمارستانی و شناخت بیماران پرخطر کمک نماید، بر ارزش های آن افزوده خواهد شد. 100 نفر بیمار با تشخیص انفارکتوس حاد قلبی بطور تصادفی انتخاب شدند که 50 نفر (گروه اصلی) از این بیماران در بیمارستان فوت کرده و 50 نفر (گروه شاهد) زنده از بیمارستان ترخیص شده بودند؛ اطلاعات دموگرافیک و تغییرات الکتروکاردیوگرام بدو ورود آنها استخراج گردید. این پژوهش نشان داد که تعداد بیشتری از بیماران گروه اصلی در مقایسه بیماران گروه شاهد، ریتم غیرسینوسی، تعداد ضربان در دقیقه طول زمان موج QRS ضربان قلب بیشتر از >lmv,100 ارتفاع موج پی داشتند. همچنین در بیماران گروه اصلی، شیوع بالا رفتن قطعه ST در لیدهای قدامی و لید aVR بیشتر از گروه شاهد بود؛ ضمنا تعداد بیمارانی که یکی از انواع بلوک های قلبی را داشتند در گروه اصلی بیشتر از گروه شاهد بود؛ همچنین در گروه اصلی؛ High Sum of ST elevation بالاتر از گروه شاهد بود. بر اساس پژوهش حاضر مشخص گردید که برخی یافته های کاردیوگرام بدو ورود بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد قلبی شامل ریتم ارتفاع QRS، موقعیت High Sum of ST elevation, STP ضربان قلب High Sum of ST Pwave، ارتفاع موج پی و انواع بلوک های قلبی در تعیین پیش آگهی داخل بیمارستانی بیماران مبتلا به انفارکتوس حاد قلبی کمک کننده است.

چون درد عامل اصلی ناتوانی بیماران دچار استئوآرتریت زانو به عنوان شایع ترین بیماری مفصلی دوران میانسالی و کهنسالی می باشد، استفاده از ضد دردهای موضعی برای پرهیز از عوارض سیستمیک آنها اخیرا مورد توجه قرار گرفته به خصوص که با استفاده از اولتراسوند می توان جذب موضعی آنها را افزایش داد. این تحقیق به منظور تعیین میزان تاثیر ژل پیروکسیکام (به عنوان رایج ترین مسکن موضعی کشورمان) بهمراه اولتراسوند در تسکین درد بیماران دچار استئوآرتریت زانو انجام گرفت. مطالعه به صورت تجربی از نوع کارآزمایی بالینی و دو سوکور، بر روی 90 مورد زانوی مبتلا با رعایت معیارهای ورود و خروج از طرح انجام گردید. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و آزمون به ترتیب با "اولتراسوند + ژل اولتراسوند" و "اولتراسوند + ژل پیروکسیکام" طی 5 جلسه در 5 روز پیاپی، تحت درمان قرار گرفتند. قبل و بعد از درمان، پرسشنامه استاندارد KPS و شاخص درد VAS و ارزیابی محقق از شدت درگیری زانو ITA در فرم های مخصوص تکمیل می گردید. اختلاف قبل و بعد از درمان سه شاخص در دو گروه بوسیله محاسبات آماری آزمون تی، تی مزدوج و من ویتنی مورد بررسی قرار گرفت. هر سه شاخص همسو با یکدیگر، کاهش شدت درد زانو در هر دو گروه را نشان می دادند که این کاهش در گروه ژل پیروکسیکام به همراه اولتراسوند از نظر آماری معنی دار می باشد. گروه ها از لحاظ جنس، سن و وزن همسان بودند ولی میزان درگیری رادیولوژیک بیماران با پاسخ به درمان آنها ارتباط معنی داری نداشت. تاثیر اولتراسوند به همراه ژل پیروکسیکام براستئوآرتریت زانو بیشتر از اولتراسوند به تنهایی است و توصیه می شود در فیزیوتراپی روتین بیماران بکار گرفته شود.

تلقین فرآیندی ارتباطی است که در خلال آن یک شخص به سبب یک فرد دیگر قضاوت، عقیده، بازخورد و یا حتی الگوهای رفتاری خود را تغییر می دهد، بدون آنکه متوجه باشد که مبنای فکر و اعتقاد در یک عمل برونی مستقیم یا اراده خارجی است در این پژوهش، نگرش مثبت و منفی نسبت به عملکردی که فرد پیشاروی خود دارد، مد نظر قرار گرفته و به عنوان محتوای تلقین به افراد ارائه شده است. در این پژوهش تجربی تاثیر تلقین بر عملکرد روانی حرکتی با توجه به بهره هوشی مورد بررسی قرار گرفته است. 60 نفر از دانش آموزان پیش دانشگاهی شهرستان جیرفت در سال تحصیلی 79-78 بصورت تصادفی انتخاب شدند و با طراحی نتایج نشانگر تاثیر تلقین مثبت بر عملکرد ساده، دشوار و کلی، بوده است. اما بین میانگین های گروه تلقین منفی و گروه بدون تلقین، همچنین بین میانگین های گروه تلقین مثبت و گروه بدون تلقین در عملکرد دشوار روانی حرکتی، تفاوت معناداری مشاهده نشد.

این پژوهش به منظور بررسی تاثیر تحریکات حسی بر تغییرات سطح هوشیاری بیماران اغما ناشی از ضربه مغزی انجام شده است. جهت انجام این پژوهش، 76 بیمار اغما ناشی از ضربه مغزی که در بخش مراقبت ویژه بیمارستان امدادی شهید کامیاب مشهد بستری شده بودند، انتخاب و در مدت 6 ماه، ابتدا با بررسی پرونده و تکمیل فرم مشخصات بیمار، نمونه ها انتخاب و سپس نمره اغما گلاسکو برای بیماران تعیین شد و برنامه تحریکات حسی در طول 12 ساعت و برای مدت دو هفته اجرا گردید. به منظور گردآوری اطلاعات لازم از فرم انتخاب نمونه، فرم مشخصات فردی، جدول اغمای گلاسکو، برنامه تحریکات حسی (بینایی، شنوایی، بویایی، لامسه و حرکتی) دی یانگ (1987) و کاتر (1989) و فرم پاسخ بیمار به تحریکات حسی دی یانگ (1987) و هلیتون (1994) استفاده گردید. نتایج حاصل از پژوهش نشان داد که طول مدت بستری بیماران اغما هر دو گروه تیمار کنترل که از تحریکات حسی استفاده کرده اند، در هفته اول و مجموع دو هفته اختلاف معنی داری مشاهده شده است. لازم به ذکر است که تغییرات سطح هوشیاری بیماران اغما در دو گروه تیمار و کنترل در افراد کمتر از 16 سال و بیشتر از 16 سال و نیز طول مدت بستری در افراد کمتر از 16 سال و بیشتر از 16 سال اختلاف معنی داری مشاهده گردید. بنابراین با انجام آزمون های آماری، این فرضیه تایید می گردد که طول مدت بستری بیماران اغما ضربه مغزی که از تحریکات حسی استفاده کرده اند، کوتاهتر است.

آندومتریوز محل عمل نادرتر از آن است که قبلا گزارش می شد. در این گزارش، از آبان ماه 77 لغایت شهریور ماه 1379 در بیمارستان دانشگاهی حضرت زینب (س) سه مورد آندومتریوز محل عمل بدنبال سزارین دیده شد. علت مراجعه آنها وجود جوانه ای دردناک بود که به آهستگی در قسمت جانبی انسزیون عمل قبلی رشد می نمود. هر سه نفر تحت درمان جراحی قرار گرفتند و گزارش پاتولوژیست، آندومتریوز محل عمل را تایید نمود.