علوم پزشکی رازی
سال:1386 | دوره:14 | شماره:54 |تعداد مقالات:30

زمینه و هدف: تصمیم گیری اخلاقی، عنصر ضروری در امر پرستاری است. عواملی مثل پیشرفت فن آوری پزشکی، چگونگی تخصیص منابع، افزایش هزینه های درمان، توجه به حقوق فردی انسان ها و تغییر در نقشهای پرستار، می توانند منجر به تعارض های اخلاقی گردند که نیازمند توانایی پرستاران برای بازشناسی معضل ها و تصمیم گیری اخلاقی مناسب برای بیماران است. هدف این مقاله، توصیف استرس به عنوان واکنش عمده پرستاران به بافت تصمیم گیری اخلاقی در مراقبت از بیماران می باشد.روش بررسی: این مطالعه با استفاده از رویکرد نظریه پایه انجام گرفت. شرکت کننده های آن 17 پرستار بودند که گردآوری داده ها با استفاده از مصاحبه نیمه ساختار، بدون ساختار و عمیق انجام گرفت. داده ها، ضبط و کلمه به کلمه دست نویس شدند و تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش استرائوس و کوربین در مقایسه مداوم انجام گرفت.یافته ها: استرس شغلی و تنش اخلاقی به عنوان واکنش عمده پرستاران به بافت تصمیم گیری اخلاقی، شناسایی شد. به نظر پرستاران، بافت تصمیم گیری که متشکل از ویژگی های فردی و شغلی پرستار، ویژگی های بیمار و خانواده بیمار، ویژگی های مربوط به پزشک و شرایط ساختاری و سیستم مدیریت می باشد، عامل موثر در استرس پرستاران و عدم امکان مراقبت و پاسخدهی اخلاقی آنان به نیازهای بیمار و خانواده بیمار می باشد.نتیجه گیری: با توجه به اثرات منفی استرس بر سلامتی جسمی و روانی پرستاران، ضروری است که آنان برای تصمیم گیری اخلاقی و به دور از استرس و تنش اخلاقی، به بافت تصمیم گیری خود توجه کنند و عامل های درگیر در شرایط ساختاری و سیستم مدیریت، درصدد اصلاح ساختار برآیند تا شرایط برای عمل تصمیم گیری اخلاقی پرستاران بهبود یابد.

مقدمه: (Cornelia De Lange Syndrome) CDLS، سندرم نادری است که با آنومالی های مادرزادی متعدد، عقب ماندگی ذهنی، نمای خاص چهره، تاخیر رشد و نمو، آنومالی های اسکلتی، هیرسوتیسم و درگیری چشمی مشخص می گردد. تشخیص بیماری، کلینیکی است.معرفی بیمار: در این مقاله یک شیرخوار مبتلا به این سندرم معرفی می شود.نتیجه گیری: افزایش آگاهی از این سندرم منجر به تشخیص زودرس و کاهش موربیدیتی می گردد.

زمینه و هدف: کلویید و اسکارهای هیپرتروفیک، ضایعات پرولیفراتیو درم هستند که در اغلب موارد به دنبال تروما و به دلیل تجمع بیش از حد کلاژن و اجزای ماتریکس خارج سلولی ایجاد می شوند. کلویید، ضایعه ای است برجسته، اریتماتو و غالبا همراه سوزش یا خارش که به رشد خود ورای محدوده زخم اولیه ادامه می دهد و خود به خود پسرفت نمی کند؛ در حالی که اسکار هیپرتروفیک، محدود به زخم اولیه می ماند و پس از مدتی خود به خود کوچک می شود. کلویید در افراد افریقایی و آسیایی، شایع تر از سفیدپوستان است. هنوز هیچ درمان قطعی برای کلویید پیدا نشده است و درمان های فعلی میزان عود بالایی دارند. شناخت پاتوژنز کلویید می تواند به کشف درمان های اختصاصی و کارآمدتر برای این عارضه کمک کند. اخیرا در یک مطالعه نشان داده شده است که انکوژن Gli-1 که در برخی از تومورهای انسانی بروز پیدا می کند، می تواند در ایجاد کلویید دخیل باشد. هدف از این مطالعه، تعیین میزان بروز پروتئین Gli-1 در بیماران دچار کلویید و اسکار هیپرتروفیک به منظور مشخص نمودن نقش احتمالی این انکوژن در پاتوژنز کلویید، بود.روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی با بررسی آرشیو پاتولوژی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص)، رازی و حضرت فاطمه (س) و کلینیک ایرانیان در سالهای 84-1382، بلوکهای پارافینی که تشخیص بالینی و پاتولوژی آنها کلویید یا اسکار هیپرتروفیک بود، استخراج شدند. با مراجعه به برگه شرح حال بیماران، یافته های بالینی ثبت گردید. برای بررسی بروز انکوژن Gli-1 در نمونه های بافتی، با استفاده از روش ایمونوهیستوشیمی (Immunohistochemistry=ICH) اسلایدهای تهیه شده از نمونه های بافتی، توسط آنتی بادی ضد Gli-1 (غلظت 1 به 20) رنگ آمیزی شدند. میزان بروز انکوژن Gli-1 و درصد و شدت رنگ آمیزی بین نمونه های کلویید و اسکار هیپرتروفیک، توسط آزمون آماری Chi-square مورد مقایسه قرار گرفت.یافته ها: در مجموع، 28 نمونه بافتی شامل 12 مورد اسکار هیپرتروفیک و 16 مورد کلویید بررسی شدند. میانگین سنی بیماران، 37.8 سال بود. 53.6% بیماران، مذکر و 46.4%، مونث بودند. شایع ترین محل کلویید، در گوش (25/31%) و شایع ترین علت بروز کلویید نیز، عمل جراحی (25%) بود. در رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی، تمام موارد کلویید از نظر Gli-1 ثبت شدند، در حالی که میزان بروز Gli-1 در اسکارهیپرتروفیک تنها 25% بود (p<0.01، Chi-square). درصد و شدت رنگ آمیزی در نمونه های کلویید به طور معنی داری بیش تر از اسکارهیپرتروفیک بود(p<0.01، Chi-square).نتیجه گیری: انکوژن Gli-1 در تمام موارد کلویید بروز پیدا می کند و از این رو احتمالا می تواند در پاتوژنز این ضایعه دخیل باشد. بر اساس این نتایج، درمان هایی که مسیر Gli-1 را بلوک کنند، ممکن است در درمان کلویید موثر باشند. توصیه می شود مطالعات in vitro و in vivo برای بررسی اثر درمان های ضد Gli-1 بر روی کلویید انجام شود.

زمینه و هدف: انسداد راه هوایی به دنبال فلج طنابهای صوتی، به شیوه های گوناگون معالجه شده است. هدف از این مطالعه، بررسی نتایج کوردکتومی خلفی با لیزر دی اکسید کربن بر روی عوارض تنفسی ناشی از فلج طنابهای صوتی می باشد.روش بررسی: در این مطالعه، کارآزمایی بالینی، قبل و بعد از عمل جراحی با استفاده از لیزر دی اکسیدکربن با قدرت 2 تا 4 وات متصل به میکروسکوپ با لنز x400 صورت گرفت که کمی با روش معمول دنیس و کاشیما، تفاوت داشت. 10 بیمار (7 مرد و 3 زن) تحت کوردکتومی خلفی با لیزر دی اکسید کربن قرار گرفتند. سن متوسط گروه تحت بررسی، 34.1 سال بوده که از 11 تا 60 سال متفاوت بود. مدت زمان پیگیری بیماران، 5 ماه تا 2 سال بعد از عمل جراحی و به طور میانگین، 17 ماه بود. تمامی بیماران دچار تنگی نفس شدید شده و 8 تن از آنان، دارای تراکئوستومی بودند. تغییرات وضعیت تنفسی، صدا و بلع بیماران قبل و بعد از عمل جراحی با استفاده از آزمون paired t-test مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. تمامی بیماران روز بعد از عمل جراحی، از تراکئوستومی رهایی یافتند.یافته ها: میانگین نسبت Forced expiratory volume in one second) FEV1) به (Forced vital capacity) FVC قبل از عمل جراحی، 0.67 بوده که نسبت به زمان بعد از عمل جراحی (0.8)، افزایش نشان می داد (P<0.8). هیچ یک از بیماران به دنبال جراحی دچار آسپیراسیون نشدند. 4 بیمار، به علت بافت گرانولاسیون و یا بافت فیبروز ناشی از عمل جراحی قبلی، نیاز به عمل مجدد پیدا کردند که در نهایت در تمامی بیماران، جراحی منجر به ایجاد راه هوایی مناسب و تنفس خوب آنان گردید.نتیجه گیری: این عمل جراحی می تواند عوارض تنفسی ناشی از فلج طنابهای صوتی را در بیماران کاهش دهد.

زمینه و هدف: بیحسی اپیدورال، یکی از روشهای بیهوشی برای سزارین می باشد. بیحسی اپیدورال با لیدوکایین دارای معایبی مانند شروع اثر تاخیری، کوتاه بودن مدت بی دردی و ... می باشد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی اثرات بلوک حسی و حرکتی مادران باردار، آپگار نوزادان و عوارض افزودن 50 و 100 میلی گرم ترامادول به محلول لیدوکایین 2% تحت بیحسی اپیدورال در سزارین الکتیو بوده است. روش بررسی: 90 بیمار باردار 40-20 ساله، با وضعیت فیزیکی II،American society of anesthesiologists) ASA I) که کاندید سزارین الکتیو تحت بیحسی اپیدورال بودند، در این مطالعه تصادفی و آینده نگر قرار گرفتند. بیحسی اپیدورال در وضعیت لترال به وسیله سوزن شماره 18 اپیدورال در فضای سوم و چهارم کمری انجام گرفت. سپس، کاتتر اپیدورال برای تزریقات اضافی گذاشته شد. بیماران به طور تصادفی در سه گروه مساوی قرار گرفتند (30 نفر در هر گروه). محلول بیحسی در گروه شاهد گروه لیدوکایین: (L)؛ 20 میلی لیتر لیدوکایین 2% حاوی اپی نفرین (1 به 200 هزار) بود که در گروه LT50، 50 میلی گرم ترامادول و در گروه LT100، 100 میلی گرم ترامادول به محلول اپیدورال فوق اضافه شده بود. برای ایجاد بی دردی بیش تر در طول عمل، ابتدا 5 میلی لیتر لیدوکایین 2% از طریق کاتتر اپیدورال و سپس 5 میکروگرم سوفنتانیل وریدی استفاده می گردید. برای ایجاد بی دردی بعد از عمل، 100 میلی گرم پتیدین عضلانی داده می شد. شروع بلوک حسی در T6، بالاترین سطح بلوک حسی، زمان پسرفت دو درماتوم، شروع و مدت بلوک کامل حرکتی، میزان آرامبخشی، میزان کل داروی مصرفی در طول عمل (لیدوکایین و سوفنتانیل)، نمره آپگار نوزاد، مدت بی دردی بعد از عمل، زمان اولین درخواست مسکن بعد از عمل و میزان مصرف 12 ساعته آن، عوارض و اطلاعات دموگرافیک ثبت گردید.یافته ها: اختلاف معنی داری از نظر اطلاعات فردی، مدت جراحی و بیهوشی، بین سه گروه وجود نداشت. هر چند که شروع اثر بلوک کامل حرکتی و بلوک حسی در T6 در گروه LT100، سریع تر از دو گروه دیگر بود، اما از نظر بالاترین سطح بلوک حسی (بالاتر از T6)، زمان پسرفت دو درماتوم و مدت بلوک کامل حرکتی، بین دو گروه LT50 و LT100 تفاوت معنی داری وجود نداشت، ولی در هر دو گروه LT50 و LT100، بالاتر و طولانی تر از گروه لیدوکایین (گروه L) بود. همچنین، میانگین لیدوکایین و سوفنتانیل مصرفی در طول عمل در بین دو گروه LT50 و LT100، اختلافی نداشت، ولی از گروه لیدوکایین کمتر بود. شیوع عوارض مادری و نمره آپگار نوزاد در بین سه گروه، اختلاف معنی دار آماری نداشت، در گروه LT50 و LT100، زمان اولین درخواست مسکن بعد از عمل، طولانی تر از گروه لیدوکایین و میزان مصرف 12 ساعته پتیدین هم کمتر بود.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داده است که افزودن ترامادول به محلول لیدوکایین 2% برای بیحسی اپیدورال در بیماران باردار به منظور انجام سزارین، در مقایسه با لیدوکایین به تنهایی، دارای مزایایی از نظر بیحسی حین عمل و بی دردی بعد از عمل، بوده و باعث افزایش عوارض مادری و نوزادی نشده است

مقدمه: سارکوییدوز، یک بیماری مزمن گرانولومایی با منشا ناشناخته می باشد که مشخصه آن وجود گرانولوما بدون کازفیئه متشکل از سلولهای اپیتلوییدی در ارگان های مختلف (غدد لنفاوی، ریه، طحال، کبد، پوست و غدد بزاقی و اشکی) می باشد. تشخیص بیماری بر اساس یافته های بالینی، رادیولوژی و هیستولوژی، که در آن گرانولومای بدون کازفیئه گزارش شود، می باشد. بیماری سارکوییدوز بسیاری از علایم خارج غددی و نیز علایم درگیری غدد اشکی و بزاقی شوگرن را می تواند تقلید نماید و تشخیص این دو بیماری، بر اساس یافته های بالینی به تنهایی، مشکل باشد.معرفی بیمار: در این مقاله، خانم 19 ساله ای که با علایم بزرگی غدد پاروتید و خشکی دهان و چشمها از سه سال قبل مراجعه نموده است، معرفی می شود. رادیوگرافی قفسه سینه، نرمال گزارش شد اما در اسکن High resolution CT scan) HRCT)، پارانشیم ریتین، ضایعه شیشه شکسته (Ground Glass) را نشان داد، در بیوپسی از برونش، پنومونی گرانولومایی با گرانوماهای بدون کازفیئه گزارش شد، همچنین سطح آنزیم مبدل آنژیوتنسین (ACE =Angiotensin converting enzyme) بالاتر از حد نرمال بود. آزمایش پوستی  (Purified protein derivative) PPDو رنگ آمیزی جهت باسیل کخ، منفی بوده است. نتیجه آنتی بادی علیه Ro و La و آنتی نوکلئار آنتی بادی (Antinuclear Antibody=ANA)، منفی گزارش شده است.نتیجه گیری: بنابراین بیمار به عنوان یک مورد سارکوییدوز تحت درمان قرار گرفت و در ویزیت های پیگیری، سطح ACE بعد از 6 ماه به حد طبیعی بازگشت و علایم بالینی و شکایات بیمار بر طرف شد. از آنجایی که سارکوییدوز، با تظاهرات بالینی مشابه سندرم شوگرن، غیر معمول می باشد، تصمیم به معرفی این مورد گرفته شد.

زمینه و هدف: امروزه بیماری های قلب و عروق، شایع ترین علت مرگ و میر می باشند. هزینه سالانه بیماری های قلبی ـ عروقی، بخش مهمی از هزینه های درمانی را به خود اختصاص می دهد. با توجه به نقش شیوه زندگی از جمله عادات غذایی در بروز بیماری های قلب و عروق، این مطالعه با هدف تعیین ارتباط عادات غذایی با بیماری ایسکمی قلب در بیماران بستری در بیمارستان شهید بهشتی کاشان انجام شد.روش بررسی: این مطالعه از نوع مورد ـ شاهدی (Case control) بوده که بر روی 400 نفر از بیماران (200 مورد مبتلا به بیماری ایسکمی قلب و 200 مورد غیر ایسکمی)، انجام گرفت. داده ها از طریق پرسشنامه ای که شامل متغیرهای سن، جنس، شغل، میزان تحصیلات، محل سکونت، تاهل، میزان مصرف نمک، میزان مصرف چربی و نوع چربی، پرخوری، استفاده از غذاهای شیرین و نشاسته دار، میزان مصرف میوه و سبزی، عادت به مصرف چای و قهوه، مصرف الکل، نوع گوشت مصرفی و لبنیات بود و اعتبار علمی آن، از طریق اعتبار محتوا و اعتماد آن، از طریق آزمون مجدد بدست آمده بود، جمع آوری گردیدند. اطلاعات بدست آمده به وسیله نرم افزار EP15 و با استفاده از تست مجذور کای (Chi-square) تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: در این مطالعه از 400 نفر بیمار بررسی شده، 200 نفر، بیماران ایسکمیک و مابقی، بیماران غیر ایسکمیک بودند. 70 نفر (35%) در گروه سنی 66 سال به بالا قرار داشتند و 121 نفر (60.7%) مرد، 174 نفر (87%) متاهل، 124 نفر (62%) بی سواد و 136 نفر (68%) ساکن شهر کاشان بودند. یافته ها نشان داد که بین مصرف غذای شور و ابتلا به بیماری ایسکمی قلب، ارتباط معنی داری وجود داشت (0.0001>P). همچنین بین مصرف غذای چرب با بیماری مذکور، ارتباط معنی داری وجود داشت (0.0003>P). بین مصرف میوه، سبزیجات، لبنیات و مواد نشاسته ای با ابتلا به بیماری ایسکمی، ارتباط معنی داری مشاهده شد (0.001>P). ارتباط بین مصرف آجیل و گوشت با ابتلا به بیماری ایسکمی قلبی، معنی دار بود (0.00001>P). بیماران ایسکمیک بیش از بیماران غیر ایسکمیک، سابقه مصرف الکل داشتند و بین مصرف الکل با بیماری ایسکمی قلب، ارتباط معنی داری نشان داده شد (0.02>P). ارتباط بین مصرف سیگار و شیوع بیماری ایسکمی قلبی، معنی دار بود (0.04>P). یافته ها، بین نوع روغن و کره مصرفی، پرخوری و مصرف چای و قهوه با بیماری ایسکمی قلب، ارتباط معنی داری نشان ندادند.نتیجه گیری: با توجه به نقش تغذیه در بروز بیماری ایسکمی قلب، اصلاح عادات غذایی در جهت مصرف بیش تر میوه، سبزیجات، لبنیات کم چرب، گوشت سفید و اجتناب از مصرف اضافه نمک، چربی، گوش قرمز و همچنین الکل، توصیه می شود.

زمینه و هدف: پلورال افیوژن، در زمینه بسیاری از بیماری ها مشاهده می گردد که دو گروه عمده آن، بدخیمی ها و سل می باشند. در حال حاضر جهت افتراق این دو از یکدیگر، بیوپسی از پلور انجام می گیرد که علاوه بر اینکه یک روش تهاجمی است، هزینه دار نیز می باشد، به همین دلیل محققان برآنند تا راه های ساده تر و با تهاجم کمتری را برای تشخیص علت پلورال افیوژن پیدا کنند که یکی از روشهای ذکر شده، اندازه گیری فعالیت آدنوزین دآمیناز (Adenosine deaminase) ADA در مایع پلور است که در جاهای مختلف دنیا انجام شده و نتایج متفاوتی گزارش شده است. در راستای تحقق این اهداف، در این مطالعه سعی شد تا با اندازه گیری سطح آنزیم آدنوزین دآمیناز مایع پلور بیماران مبتلا به پلورال افیوژن و مقایسه آن با نتایج حاصل از بیوپسی، در صورت امکان این روش به عنوان روش پیشنهادی جهت تفکیک مواردی که از لحاظ بالینی، افتراق این دو از یکدیگر مشکل می باشد، مطرح شود. روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی ـ تحلیلی بود و بصورت cross-sectional روی 60 بیمار که در بخش داخلی و عفونی بیمارستان شهید صدوقی یزد با شک به سل یا بدخیمی بستری بودند، انجام شد؛ بطوری که ابتدا سطح ADA مایع پلور گرفته شده، اندازه گیری شد (cut off point=35u/lit) و سپس نتایج آن با نتایج بیوپسی مقایسه گردید.یافته ها: اطلاعات حاصل از اندازه گیری سطح ADA و نتایج بیوپسی، با استفاده از نرم افزار SPSS (version 10) و آزمون آماری Chi-square مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. بر اساس نتایج بدست آمده، حساسیت سطح ADA جهت تشخیص سل در مقایسه با بیوپسی، 68.4% و برای ضایعات بدخیم، 91.3% بود. ویژگی سطح ADA جهت تشخیص سل در مقایسه با بیوپسی 92.6% و برای ضایعات بدخیم 37.8% بود. ارزش اخباری مثبت ADA جهت تشخیص سل در مقایسه با بیوپسی 81.2% و برای ضایعات بدخیم، 47.8% بود. ارزش اخباری منفی سطح ADA جهت تشخیص سل در مقایسه با بیوپسی، 86.36% و برای ضایعات بدخیم، 87.5% بود.نتیجه گیری: با توجه به نتایج می توان چنین عنوان کرد که بالا بودن سطح ADA مایع پلور (بالاتر از 35 واحد در لیتر) بیش از 90%، احتمال سل را مطرح می کند و پایین بودن آن (کمتر از 35 واحد در لیتر) اگر چه از حساسیت بالایی در تشخیص ضایعات بدخیم برخوردار است ولی چون ویژگی سطح ADA جهت تشخیص ضایعات بدخیم 37.8% است، الزاما مطرح کننده بدخیمی نیست.

مقدمه: با توجه به ظهور مجدد سل در جهان، سل جلدی نیز از مشکلات تشخیصی و بالینی باقی مانده است. لوپوس ولگاریس، شایع ترین نوع سل جلدی می باشد.معرفی بیمار: بیمار، آقای 35 ساله ای بود که با ضایعات متعدد پوستی در صورت و گردن از سالها پیش مراجعه نموده بود. قبل از مراجعه به این مرکز، در نتیجه درمان های غیر علمی، نمای بالینی ضایعه تغییر کرده بود. از این رو با تشخیص بالینی پسوریازیس و یا همانژیوما، تحت درمان با لیزر قرار گرفته بود ولی به علت عدم پاسخ بالینی مناسب، از ضایعه بیوپسی بعمل آمد که در برشهای بافتی، گرانولوم های خوب تشکیل شده همراه با سلولهای غول آسای چند هسته ای نوع لانگهانس مشهود بود که در اطراف، ارتشاح قابل توجه لنفوسیتی وجود داشت. با توجه به مکان ضایعه، نمای بافت شناسی و نتیجه مثبت تست توبرکولین، تشخیص لوپوس ولگاریس برای بیمار مطرح شد.نتیجه گیری: شرح حال این بیمار آشکار می سازد که گاهی نمای بالینی بیماری پوستی به تنهایی برای تشخیص و درمان کافی نیست و انجام بیوپسی و تشخیص آسیب شناختی برای موارد غیر معمول توصیه می گردد.

زمینه و هدف: مضرات تماس با غلظتهای پایین گازهای هوشبر را نمی توان انکار کرد. N2O، یکی از شایع ترین گازهای استنشاقی مورد استفاده در بیهوشی امروزی است. این مطالعه به منظور بررسی میزان آلودگی گاز بیهوشی نیتروس اکساید در اتاق های عمل جراحی اطفال بیمارستان های دانشگاه های علوم پزشکی ایران، تهران و شهید بهشتی انجام گرفته است.روش بررسی: مطالعه ای توصیفی بر 15 اتاق عمل اطفال از 4 بیمارستان اصلی آموزشی تخصصی بیهوشی اطفال انجام شد. فقط اتاق عمل هایی مورد بررسی قرار گرفتند که به طور مستمر در آنها جراحی های اطفال با استفاده از بیهوشی عمومی و N2O ((Nitrous oxide با غلظت 3-2 لیتر در دقیقه استفاده می شد. برای نمونه گیری و اندازه گیری غلظت N2O بر حسب parts per million، از دستگاه قابل حمل اسپکتروفوتومتر مادون قرمز مدل 3010 ساخت شرکت Bacharach استفاده شد. نمونه گیری ها در 6 محل مختلف اتاق عمل و در 3 ساعت مختلف شیفت کاری (ساعت 9-8.30، ساعت 11-10.30  و ساعت 13-12.30) انجام شدند. از آزمون های t برای نمونه های غیر جفت (Independent- samples T Test) یا آنووای یکطرفه (One-Way ANOVA) برای مقایسه میانگین ها استفاده شد.یافته ها: بین میانگین غلظت گاز N2O در محلهای مختلف در اتاقهای عمل، اختلاف معنی داری وجود نداشت (2414±2593, 2615±2590, 1792±1706, 1346±1234, 1325±1237, 2248±2202, P>0.05)میانگین غلظت گاز N2O در محلهای مختلف در اتاقهای عمل با تهویه استاندارد، به میزان معنی داری از اتاقهای عمل بدون تهویه استاندارد، پایین تر است. نوع سیستم بیهوشی بکار گرفته شده، نوع بیهوشی بکار گرفته شده (ماسک یا لوله تراشه با یا بدون کاف)، شیفت کاری، وضعیت در اتاق عمل (باز یا بسته) و همچنین روشن یا خاموش بودن کولر، تاثیر معنی داری در میانگین غلظت گاز N2O در محلهای مختلف و میانگین آن ندارد.نتیجه گیری: میانگین غلظت گاز N2O در محلهای مختلف در اتاقهای عمل اطفال بیمارستان های دانشگاهی، از محدوده استاندارد تعریف شده بسیار بالاتر است.

زمینه و هدف: کمبود آهن و کم خونی فقر آهن، جز مهم ترین مشکلات بهداشت عمومی در دنیا هستند که با عوارض متعددی همراه هستند. کمبود آهن، مهم ترین علت کم خونی های تغذیه ای در کشورهای در حال توسعه است. این مطالعه با هدف بررسی کمبود آهن در کودکان سنین مدرسه در مدارس شهر تهران صورت گرفت.روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی، 1779 نفر از دانش آموزان دبستانی از 19 منطقه آموزش و پرورش استان تهران به طور تصادفی انتخاب شدند و یک نمونه خون جهت اندازه گیری فریتین، از آنها گرفته شد. پس از حذف 122 نفر، مقایسه سطوح فریتین در بین گروه های سنی و جنسی (1655 نفر) و در مناطق مختلف شهر، صورت گرفت. از تستهای آماری Chi-square و T Test برای تجزیه و تحلیل اطلاعات استفاده شد.یافته ها: کمبود آهن (فریتین کمتر از 12 میکروگرم در لیتر)، در 4.6% دانش آموزان وجود داشت که 46.8% آن را، دختران و 53.2% آن را، پسران تشکیل می دادند. میانگین سن کودکان دارای فریتین پایین، 1.54±9.10 سال (12-6 سال) بود. شیوع کمبود آهن در پسران، بیش تر از دختران بود (5.7% در برابر3.8%) اما این تفاوت، معنی دار نبود (0.07 = P). در مناطق مختلف جغرافیایی به ترتیب در منطقه شمال، 6.2%، جنوب، 3.7%، شرق، 3.1% و غرب، 4.8% موارد، کمبود آهن داشتند؛ بیش ترین درصد کمبود سطح فریتین، در منطقه شمال و کمترین درصد کمبود سطح فریتین، در منطقه غرب بود که اختلاف معنی دار بین مناطق وجود نداشت (0.1=P).نتیجه گیری: شیوع کمبود آهن در کشور در مقایسه با مطالعات قبلی، کاهش یافته است که می تواند به علت افزایش سطح اطلاعات و فرهنگ در جامعه و بهبود وضعیت تغذیه باشد.

مقدمه: کیست هیداتیک به وسیله انگلی به نام اکی نوکوکوس گرانولوزوس ایجاد می شود. انسان میزبان واسط می باشد که به صورت تصادفی به یک یا چند کیست هیداتیک مبتلا می شود. جایگزینی معمول کیست، در کبد و ریه است و بندرت در قسمتهای دیگر بدن جایگزین می شود.معرفی بیمار: بیمار خانم 23 ساله ای است که با درد ناحیه هیپوکندر راست مراجعه کرده است. در رادیوگرافی قفسه سینه، کیست هیداتیک دیافراگم به صورت توده زاویه کاردیوفرنیک راست تظاهر نموده است و در سی تی اسکن ریه، کیست هیداتیک کبد تشخیص داده شده است. بیمار پس از مطالعات تصویربرداری، کاندید جراحی شد، که پس از جراحی، کیست هیداتیک دیافراگم راست بدون ارتباط با ریه و کبد گزارش شد.نتیجه گیری: کیست هیداتیک می تواند به طور نادر، دیافراگم را درگیر نماید و ممکن است به صورت توده زاویه کاردیوفرنیک راست در رادیوگرافی قفسه صدری تظاهر نماید.

زمینه و هدف: بعد از هر عمل جراحی، تغییراتی در وضعیت تستهای ریوی ایجاد می گردد که می تواند مرحله بعد از عمل را متاثر سازد؛ در ایجاد این تغییرات، اگر چه نوع عمل جراحی و نزدیکی آن به دیافراگم، بیش تر موثر است ولی عوامل دیگری از جمله تکنیک های بیهوشی نیز، مسوول شناخته شده اند. در این مطالعه سعی شد که از میان عوامل مختلف بیهوشی، تاثیر نوع داروی بیهوشی در مرحله Maintenance بر روی تغییرات تست ریوی بعد از عمل، بررسی شود.روش بررسی: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی یکسو کور طراحی شد. بیماران در وضعیت (ASA I (American society of anesthesiologists بودند و در محدوده سنی 35-15 سال قرار داشتند و اعمال جراحی اکتیو Lower abdomen یا extremity روی آنها انجام گرفته بود که طول آن 2-1 ساعت بوده است. در تمام این بیماران، تست فونکسیون ریوی قبل از عمل انجام شد که در محدوده طبیعی بود. تعداد کل بیماران 60 نفر بود که به طور تصادفی به دو گروه، 30 نفری تقسیم شدند. جهت حفظ بیهوشی (Maintenance)، در یک گروه، از داروهای استنشاقی (هالوتان 1-0.5% و نیتروس اکسید 50%) و در گروه دیگر، از داروهای وریدی (میدازولام به میزان 0.1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم در ساعت و آلفنتانیل به میزان 0.5میکروگرم به ازای هر کیلوگرم در دقیقه) استفاده شد. 24 ساعت بعـد از عمل، تست فونکسیون ریوی از بیماران بعمل آمد و درصد تغییرات سه اندکس (Forced expiratory volume in one second) FEV1،(Forced vital capacity) FVC  و (vital capacity) VC نسبت به مقادیر قبل از عمل، اندازه گیری و با استفاده از آزمون تی (T Test) در دو گروه مقایسه شد.یافته ها: در گروه داروهای استنشاقی، FEV1 به میزان 16.3%، FVC، %13.5 و VC، %12.5، کاهش و در گروه وریدی، FEV1 به میزان 12%، FVC، %12.9 و VC، %12 کاهش یافت، مقایسه این مقادیر در دو گروه، تفاوت معنی داری را نشان نمی دهد.نتیجه گیری: از میان عواملی از بیهوشی که روی تغییرات اندکس های ریوی بعد از عمل می توانند تاثیر بگذارند، استفاده از داروهای Maintenance استنشاقی یا وریدی فوق بر روی تستهای ریوی بعد از عمل، تفاوت معنی داری را نشان نمی دهد.

زمینه و هدف: آرتریت سپتیک یک فرآیند التهابی و چرکی در مفاصل می باشد و هدف از این مطالعه، ارزیابی نمای بالینی، تعیین پاتوژن های مسوول، درمان و نتیجه، در بیماران پذیرفته شده مبتلا به آرتریت عفونی در بیمارستان های آموزشی (فیروزگر و حضرت رسول اکرم (ص) تهران) در طی سالهای 82-1377 می باشد.روش بررسی: این مطالعه با روش متکی بر داده های موجود بر روی تمامی بیماران مبتلا به آرتریت سپتیک در طی 5 سال (82-1377) در بیمارستان فیروزگر و حضرت رسول اکرم (ص) (100 مورد) انجام شد. اطلاعات توسط نرم افزار (spss (version 11.5 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته ها: در این مطالعه 48% بیماران، زن و 52%، مرد بودند. سن متوسط بیماران، 48.6 سال بوده است. 67% بیماران، درگیری تک مفصلی داشته اند و شایع ترین مفصل مبتلا نیز زانو بوده است (57%). شایع ترین عامل مستعد کننده، بیماری آرتریت روماتویید بود. (C-Reactive protein) CRP در تمامی بیماران مثبت بوده است. کشت مایع سینوویال در 45% افراد، مثبت بوده است (استافیلوکوک طلایی به عنوان شایع ترین میکروب)؛ میکروارگانیسم های دیگر شامل باسیل های گرم منفی، کاندیدا، مایکوباکتریوم توبرکولوزیس، سالمونلا و بروسلا بود. یافته های رادیوگرافی مثبت در 20% بیماران گزارش شد. آنتی بیوتیک تجربی در 68% بیماران تجویز گردید (اساسا پنی سیلین های وسیع الطیف ضد پنی سیلیناز و سفالوسپورین های نسل سوم). زمان متوسط بستری در بیمارستان، 15 روز بوده است.نتیجه گیری: مطالعه حاضر، اهمیت تعیین نوع میکروارگانیسم های مسوول آرتریت سپتیک را نشان می دهد. مدیریت صحیح این بیماری برای تمامی پزشکانی که در بخش های اورژانس فعالیت دارند، الزامی است. 

زمینه و هدف: دیابت یک بیماری هتروژن است که در اثر واکنش های پیچیده ای که بین عوامل ژنتیکی، تغذیه و شیوه زندگی رخ می دهد، بوجود می آید. مطالعات انجام شده نشان می دهد که افزایش مصرف اسیدهای چرب اشباع (Saturated fatty acid=SFA)، باعث افزایش خطر ابتلا به دیابت نوع 2 می شود، در حالی که اسیدهای چرب با چند پیوند غیر اشباع (Poly unsaturated fatty acid=PUFA) از طریق افزایش قدرت اتصال انسولین به رسپتور، باعث کاهش بروز دیابت می شوند. در این مطالعه، با بررسی بافت چربی به عنوان بیومارکر مصرف طولانی مدت اسیدهای چرب و همچنین تعیین ترکیب اسیدهای چرب سرمی، ارتباط اسیدهای چرب مصرفی با ابتلا به دیابت بررسی شد.روش بررسی: این بررسی از نوع مطالعات مقطعی بوده که در آن، دو گروه افراد سالم و بیمار، مورد مطالعه قرار گرفته اند. ترکیب اسیدهای چرب سرم ناشتا و بافت چربی در 98 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 و 76 فرد سالم، با روش کروماتوگافی گاز ـ مایع آنالیز شد. لیپیدهای سرمی با دستگاه اتوآنالایزر اندازه گیری شدند. دو گروه مورد مطالعه از نظر توزیع زن و مرد و نیز سن، یکسان گردیدند. مقایسه میانگین های متغیرها در دو گروه مورد مطالعه با استفاده از آزمون t-student انجام شد.یافته ها: درصد اسیدپالمیتیک و ایزومر مکانی اسید اولئیک (18:1-c11) در بافت چربی بیماران، بیش تر از گروه کنترل بود (به ترتیب 0.01=P و 0.02=P). درصد اسیدپالمیتیک، اسیدهای چرب اشباع (SFA) تام و اسیدهای چرب با یک پیوند دوگانه (Mono unsaturated fatty Acid=MUFS) تام در سرم بیماران، بیش تر از گروه کنترل بود (به ترتیب 0.001=P=0.006 و P و 0.02=P)، درصد اسید لینولئیک و اسیدهای چرب با چند پیوند غیر اشباع (PUFA) تام در سرم بیماران نیز، کمتر از گروه کنترل بود (به ترتیب 0.02=P و 0.02=P). متوسط غلظت تری گلیسرید (Triglyceride=TG) در گروه بیمار، بیش تر از گروه کنترل بود (0.001=P،t=6.7 ). بین اسیدهای چرب PUFA سرم و Chol/HDL سرم، رابطه منفی و بین اسیدهای چرب اشباع سرم و TG سرم، رابطه مثبت بدست آمد. همچنین بین اسیدهای چرب PUFA سرم و TG سرم، رابطه منفی حاصل شد.نتیجه گیری: بالا بودن اسیدهای پالمیتیک و 18:1-c11 در بافت چربی، ممکن است خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش دهد و به نظر می رسد بیماران دیابتی با مصرف بیش تر اسیدهای چرب PUFA نسبت به اسیدهای چرب اشباع، می توانند کنترل مناسبی بر پارامترهای لیپیدی خود داشته باشند.

زمینه و هدف: سرطان پستان، شایع ترین تومور بدخیم و عامل مهم مرگ ناشی از سرطان در زنان است. عوامل متعددی در تعیین پیش آگهی و رفتار این تومور وجود دارند که بر اساس آنها، می توان روش درمانی مناسب را انتخاب نمود. از مهم ترین این عوامل، درجه بندی (Grading) سرطان پستان می باشد که به طور متداول روی نمونه های بافت شناسی (Histology) انجام می شود. مطالعات مختلف نشان داده اند که نمونه سیتولوژی علاوه بر نقش مهم آن در افتراق ضایعات خوش خیم از بدخیم، می تواند اطلاعات اضافی راجع به درجه بندی تومور ارایه دهد که نتایج آن تا حد زیادی قابل مقایسه با نتایج بدست آمده از نمونه های بافت شناسی است. هدف کلی این مطالعه، تعیین ارزش درجه بندی بر روی نمونه های سیتولوژی بدست آمده از بیماران مبتلا به سرطان پستان است.روش بررسی: در مطالعه حاضر، 73 مورد از نمونه های بیوپسی باز از ضایعات پستان که در فاصله زمانی فروردین ماه 1383 تا پایان آذرماه 1384 به صورت تازه (fresh) برای برش انجمادی به بخش آسیب شناسی بیمارستان حضرت رسول اکرم (ص) و میلاد فرستاده می شدند، انتخاب شدند. از آنها به روش Touch-imprint یا Scraping، لام تهیه شد و به دو روش پاپانیکولائو و(Rapid Haematoxylin and eosin) Rapid H&E  رنگ شدند، سپس بر اساس 6 پارامتر پلئومورفیسم، سایز هسته، سایز هسته برهنه، حاشیه هسته، هستک و میتوز (معیارهای khan)، درجه بندی سیتولوژیک انجام شد و این نتایج با نتایج درجه بندی هیستولوژیک مقایسه شدند.یافته ها: از 73 مورد بررسی شده، 67 مورد کارسینوم داکتال Nos، یک مورد کارسینوم لوبولار، 2 مورد کارسینوم پاپیلری، یک مورد کارسینوم توبولار، یک مورد کارسینوم کریبریفرم و یک مورد کارسینوم مدولری بودند. ارتباط خوبی بین نتایج درجه بندی سیتولوژیک و هیستولوژیک وجود داشت و 76.7% از آنها درست درجه بندی شدند. درجه ارتباط (Concordance rate) در مطالعه حاضر برای تومورهای درجه 1، 2 و 3، به ترتیب 69.2%، 85.7% و 61.1% بود. از بین پارامترهای ارزیابی شده، تنها 5 پارامتر (پلئومورفیسم، سایز هسته، سایز هسته برهنه، حاشیه هسته و شمارش میتوز) با درجه بندی هیستولوژیک ارتباط معنی دار داشتند و هستک، Cell-dispersion، cellularity و میزان تمایز توبولی، ارتباطی را نشان ندادند. اگر چه از نکروز برای درجه بندی استفاده نشد، ولی ارتباط معنی داری را نشان داد. بین درجه بندی سیتولوژیک و درگیری غده لنفاوی ارتباط معنی داری یافت نشد.نتیجه گیری: در سالهای اخیر، پیشرفت های زیادی در زمینه سیتوپاتولوژی کارسینوم پستان بخصوص در انجام درجه بندی سیتولوژیک صورت گرفته است. این اطلاعات باید در انتخاب طرح درمانی قبل از عمل جراحی در نظر گرفته شوند تا از انجام درمان کورکورانه (Blind) پیشگیری شود. البته انجام مطالعات بیش تری همراه با پیگیری (follow-up) برای ارزیابی این شاخص های سیتولوژیک در درجه بندی کارسینوم های پستان روی نمونه های سیتولوژی الزامی است.

تامپوناد قلبی بندرت در بیماران مبتلا به هیپوتیروییدی دیده می شود و در مقابل، پریکاردیال افیوژن در این زمینه، نسبتا شایع است.معرفی بیمار: بیمار یک خانم 70 ساله مبتلا به تامپوناد قلبی بود که میکسدم به عنوان علت آن تشخیص داده شد. درمان شامل پریکاردیوسنتز و تجویز لووتیروکسین به دنبال آن بود. علایم، بعد از مدت کوتاهی، از بین رفته و بیمار کاملابهبود یافت.نتیجه گیری: تامپوناد قلبی به عنوان اولین علامت هیپوتیروییدی، نادر می باشد و هنگام تشخیص تامپوناد قلبی، تنها با ظن قوی می توان آن را تشخیص داده و اقدام مناسب انجام داد.

زمینه و هدف: عفونت های منتقله جنسی، از جمله شایع ترین بیماری های عفونی در تمام جوامع بشری هستنـد. آلودگی با این عفونت ها همواره منجر به بیماری نمی گردد. بسیاری از افراد، بدون علامت یا دارای علایم خفیف می باشند، بنابراین می توانند، بدون شناخته شدن، بیماری را به افراد دیگر منتقل کنند و یا دچار عوارض ناشی از آلودگی شوند. عواقب ناشی از این عفونت ها، سلامت کل جامعه را به مخاطره می اندازد و عواقب انسانی آلودگی به Human immunodeficiency virus) HIV) و سایر عفونت های آمیزشی نیز غیر قابل محاسبه است. تعیین شیوع عفونت های منتقله جنسی در زنان مراجعه کننده به واحد تنظیم خانواده مرکز بهداشتی ـ درمانی ولی عصر، هدف کلی این مطالعه بوده و اهداف اختصاصی آن، تعیین شیوع این عفونت ها بر اساس سن، تعداد زایمان، نوع روش پیشگیری از بارداری، شغل فرد، شغل همسر، مصرف مواد مخدر (توسط فرد یا همسر وی) و میزان تحصیلات بوده است.روش بررسی: این مطالعه موردی (case study) بر روی 150 نفر از مراجعین بــه واحد تنظیـم خانـواده مرکز بهداشتی ـ درمانی ولی عصر (نمونه گیری مستمـر) انجام شده است. متغیرهای زمینه ای از طریق پرسشنامه جمع آوری شده و تمامی افراد از نظر وجود سه ارگانیسم نایسریا گنوره، کلامیدیا تراکوماتیس و تریکوموناس واژینالیس مورد آزمایش قرار گرفتند. روشهای آزمایشگاهی بکار رفته عبارت بودند از: کشت (نایسریا گنوره)، (Direct fluorescent antibody) DFA (کلامیدیا تراکوماتیس) و دید مستقیم و کشت (تریکوموناس واژینالیس).یافته ها: میزان آلودگی، 11.3% (17 نفر) بوده است؛ بطوری که نایسریا گنوره، 2%، کلامیدیا تراکوماتیس، 3.5% و تریکوموناس واژینالیس، 4% موارد آن را تشکیل داده اند. بیش ترین موارد عفونت در گروه سنی 29-25 سال بوده است، بطوری که 17.8% افراد این گروه سنی، به یکی از عفونت ها آلوده بوده اند. در افرادی که از روشی بجز کاندوم برای پیشگیری از بارداری استفاده می کردند، تعداد 2-1 فرزند داشتند و یا همسرشان راننده بود، میزان ابتلا به عفونت بالاتر بوده است.نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای این عفونت ها در گروه مطالعه شده و جوان بودن جمعیت ایران، نیاز به مطالعات بیش تر در این زمینه وجود دارد.

مقدمه: بیماری هیداتید، یک عفونت مشترک بین انسان و حیوان می باشد که بیماری در انسان، توسط مرحله لاروی کرم نواری اکینوکوکوس گرانولوسوس ایجاد می شود. بیش تر عفونت های انسانی به دنبال خوردن مواد آلوده به مدفوع سگ ایجاد می شوند. تخم از طریق روده نفوذ کرده و از طریق ورید باب به کبد، ریه و بافتهای دیگر می رسد و در آنجا به کیست تبدیل می شود. حدود 50% موارد کیستها در کبد، 30% در ریه و 20% در ارگان های دیگر دیده می شوند. درگیری سر و گردن بسیار نادر می باشد.معرفی بیمار: در این مقاله یک مورد نادر از درگیری ایزوله غده پاروتید توسط کیست هیداتید در خانم جوانی معرفی می شود که به علت اثر فشاری کیست دچار ضعف در شاخه تمپورال عصب فاسیال در سمت درگیر شده بود. بیمار تحت عمل خارج سازی کیست توسط عمل پاروتیدکتومی سطحی قرار گرفت و تشخیص، توسط پاتولوژی تایید گردید. در بررسی ارگان های دیگر بیمار، درگیری سایر مناطق وجود نداشت. بیمار پس از آن، به مدت 2 هفته تحت درمان با آلبندازول قرار گرفت.نتیجه گیری: شیوع بیماری هیداتید در سر و گردن نادر می باشد. در مناطق اندمیک وجود توده در سر و گردن با رشد پیشرونده، باید شک به بیماری هیداتید را برانگیزد. در کشور ایران نیز که از نظر بیماری هیداتید اندمیک محسوب می شود، این بیماری باید در تشخیص افتراقی توده های سر و گردن قرار گیرد.

زمینه و هدف: فاسیولیازیس، یکی از بیماری های مهم انگلی انسان و دام است که توسط گونه های فاسیولا در میزبان ایجاد می شود. تقریبا 2.4 میلیون نفر در جهان به این انگل مبتلا هستند و 180 میلیون نفر، در معرض خطر ابتلا هستند. تشخیص بموقع و درمان سریع آن، از بروز عوارض بیماری در مبتلایان بطور چشمگیری جلوگیری می نماید. به همین جهت در مطالعه حاضر نسبت به جداسازی، خالص سازی و ارزیابی آنتی ژن مناسب و بکارگیری آن در روشهای سرولوژیک حساس و اختصاصی اقدام شد.روش بررسی: در این مطالعه، ابتدا کرمهای سالم جمع آوری شدند، سپس کوتیکول و سایر ارگان های آنها تفکیک شده، آنگاه به صورت جداگانه، هموژنیزه وسونیکه شدند. میزان پروتئین آنها به روش برادفورد اندازه گیری شده و کلیه نمونه ها، تغلیظ شدند و بر روی ستـون ژل کروماتوگرافی (سفادکس G200) بـرده شدنـد. برای هر قسمت، 4 جز آنتی ژنیک دریافت شد. آنگاه با اولترافیلتراسیــون پروتئین، نمونه ها به میزان مناسب رسانده شدند. با آنتی ژن بدست آمده، 36 راس خرگوش مصون شدند، آنتی سرم بدست آمده از خرگوش ها به همراه 30 نمونه سرم انسان مشکوک به ابتلا به فاسیولیازیس، به روش آزمایش شدند. در این مطالعه، آنتی ژن جز 2(Fraction 2) کوتیکول فاسیولا هپاتیکا، حساسیــت 90.9% و اختصاصیـت 94.4% را در تســت (Counterimmuno-electrophoresis) CIEP نشان داد. آنگاه آنتی ژن مذکور با روش (sodium dodecyl sulphate-polyacryl amide) SDS-PAGE شناسایی شد که تنها یک باند مشخص 60 کیلودالتونی داشت؛ در طول ژل، باند دیگری مشخص نگردید؛ این آنتی ژن، با روش الایزا مورد آزمایش قرار گرفت. در این روش، آنتی بادی در نمونه سرم 26 نفر از 30 انسان و همه 36 راس خرگوش، قابل تشخیص و اندازه گیری بود. نوع مطالعه، راه اندازی یک روش یا سیستم علمی بود که تجزیه و تحلیل اطلاعات آن با استفاده از آزمون همبستگی به روشspss انجام شد.یافته ها: در مجموع با روش CIEP، از مجموع 66 نمونه سرم (30 نمونه سرم انسان و 36 نمونه سرم خرگوش)، در 60 مورد (آنتی ژن حاصل از کوتیکول فاسیولا هپاتیکا) واکنش رسوبی مثبت مشاهده گردید، در حالی که با روش الایزا، 62 نمونه سرم از 66 نمونه، جواب مثبت داشته است.نتیجه گیری: بنابراین استفاده از آنتی ژن 60 کیلودالتونی کوتیکول کرم فاسیولا به عنوان آنتی ژن خالص، در تستهای سرولوژیک CIEP والایزا توصیه می شود. نتایج حاصل، بیانگر حساسیت بالای روش الایزا نسبت به روش CIEP می باشد.

زمینه و هدف: پرولاپـس اعضای لگنی که با جابجایی مثانه، رحم یا رکتوم از مکان طبیعی خود به سمت پایین تعریف می گردد، در زنان مسن شایع بــوده و باعث موربیدیتی چشمگیر می شود. برای بررسی دقیق این مشکل و نیز عوامل موثر بر آن و تاثیر اقدامات درمانی مختلف در سیر آن، نیاز به یک سیستم درجه بندی استاندارد می باشد. هدف از این مطالعه برآورد فراوانی پرولاپس اعضای لگنی در افراد منوپــوز با استفاده از معاینات (Pelvic Organ Prolapse Quantification) POP-Q و تعیین کردن فاکتورهای مرتبط با آن می باشد.روش بررسی: 240 نفر از زنان منوپوزی که دارای رحم بودند و به درمانگاه های زنان به هر دلیل مراجعه نموده بودند، وارد این مطالعه Cross sectional شدند و با سیستم POP-Q مورد معاینه قرار گرفتند و اطلاعات مربوط به ریسک فاکتورها برای هر فرد، در فرم مخصوص ثبت شد.یافته ها: در این 240 بیمـار، میانگین سنــی، 58.6 سال (6.1=SD، Max=80، Min=50). میانگین سالهای عمر پـس از منوپوز، 8.6 سال (1.6=SD، min=1، Max=35)، میانگین(Body mass Index) BMI  SD=1.04) 27.1 ،) و میانه   3 (range12-0) vaginal Parityبود. با استفاده از بکارگیری سیستـم POP-Q، 10 نفـر (4.2%) در Stage 0، 68 نفـر (28.3%) در Stage I، 148 نفر (61.7%) در Stage II، 10 نفر (4.2%) در Stage III و 4 نفر (1.7%) در Stage IV قـرار داشتنــد. در این مطالعـه بیـن Stage پرولاپـس با گروه های سنـی(P<0.001)  BMI (P<0.001)، میزان تحصیلات، تعداد زایمان ها، سن هنگام اولین زایمان، سن هنگام آخرین زایمان، آسم و نسبت دور کمـر بــه باسن (همگی با 0.001=P) رابطه معنی دار وجود داشت.نتیجه گیری: درجاتی از پرولاپس اعضای لگنی در میان زنان مسن کاملا شایع است که باید در برخوردهای بالینی با این بیماران مد نظر قرار گیرد. بر اساس ماهیت نقص حمایتی که دیواره قدامی، خلفی یا آپیکال را در بر می گیرد، ریسک فاکتورهای موثر، متفاوتند.

زمینه و هدف: از عوارض مهم بارداری، پره اکلامپسی و اکلامپسی می باشند که در طی دوران بارداری، سلامت مادر و جنین را تحت تاثیر خود قرار می دهند، بنابراین پیشگیری از بروز آنها دارای اهمیت خاصی است. در طی دوران بارداری و شیردهی، نیاز مادر به ویتامین C افزایش پیدا می کند و بهترین راه جبران آن، استفاده از مواد غذایی غنی از آن می باشد. هدف از این مطالعه، تعیین ارتباط مصرف مواد غذایی غنی از ویتامین C با ابتلا به پره اکلامپسی و اکلامپسی بود.روش بررسی: تعداد افراد مورد مطالعه، 154 نفر بود که از این تعداد، 75 نفر در گروه مبتلا به پره اکلامپسی و اکلامپسی و 79 زن در گروه غیر مبتلا به پره اکلامپسی و اکلامپسی بودند که همگی در محدوده سنی 35-18 سال قرار داشتند. گروه مبتلا و غیر مبتلا از نظر متغیر تعداد بارداری و مصرف مولتی ویتامین، همگون شدند و روش نمونه گیری به صورت مستمر بود. محیط پژوهش در این مطالعه، شامل مرکز آموزشی و درمانی شهید اکبرآبادی بود. این مطالعه، مورد ـ شاهدی بود. اطلاعات از طریق پرسشنامه و به روش مصاحبه بدست آمد. پرسشنامه شامل دو قسمت بود؛ قسمت اول، شامل سوالات مربوط به متغیرهای زمینه ای و قسمت دوم، شامل سوالاتی درباره تناوب مصرف موادغذایی غنی از ویتامین C بود؛ مقادیر گزارش شده غلظت پلاسمایی و ادراری ویتامین C واحدهای مورد پژوهش که توسط آزمایشگاه انجام شدند، در برگه ثبت درج گردیدند.یافته ها: نتایج این پژوهش نشان داد که مصرف مواد غذایی غنی از ویتامین C که شامل تعداد واحدهای مصرفی از مواد غذایی غنی از ویتامین C [مصرف میوه (0.00=P) و سبزیجات (0.00=P) و میزان ویتامین C دریافتی از رژیم غذایی (0.00=P)] است، به طور معنی داری با ابتلا به پره اکلامپسی و اکلامپسی ارتباط داشتند، بطوری که مصرف مواد غذایی غنی از ویتامین C در گروه مبتلا، کمتر از گروه غیر مبتلا بود. همچنین میزان غلظت ویتامین C پلاسما (0.03=P) و ادرار (0.05=P) به طور معنی داری با ابتلا به پره اکلامپسی و اکلامپسی ارتباط داشت.نتیجه گیری: یافته های این پژوهش نشان داد که مصرف مواد غذایی غنی از ویتامین C با ابتلا به پره اکلامپسی و اکلامپسی ارتباط دارد. بر این اساس، توصیه می شود تا در مراکز بهداشتی و درمانی و کلاس های آموزش تغذیه در دوران بارداری، به اهمیت این مواد غذایی در پیشگیری از ابتلا به پره اکلامپسی تاکید گردد. همچنین به منظور تایید یافته های مطالعه حاضر پیشنهاد می شود، پژوهشی آینده نگر با مصرف این موادغذایی در ماه های اول بارداری انجام شود.

زمینه و هدف: در حال حاضر یکی از مشکلات کشورهای در حال توسعه، بیماری های کودکان و مرگ و میر ناشی از آنهاست؛ در این میان، اسهال نقش خاصی را ایفا می کند. با توجه به اهمیت کریپتوسپوریدیوم در ایجاد اسهال های طولانی مدت و مرگبار، بویژه در افراد با نقص ایمنی و نیز کودکان با سو تغذیه و همچنین عدم توجه در تشخیص این انگل در اغلب آزمایشگاه ها، در این مطالعه سعی شد میزان شیوع عوامل مولد اسهال و همچنین جایگاه انگل کریپتوسپوریدیوم در بین آنها و ارتباط آن با برخی فاکتورهای خطر بررسی شود، بدین ترتیب مطالعه اخیر، طراحی و انجام گردید.روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، طی یکسال (از تیرماه 1381 لغایت تیر 1382) از 420 کودک مبتلا به اسهال زیر 10 سال مراجعه کننده به مرکز طبی کودکان تهران، نمونه های مدفوع جمع آوری شد و با مشاهده لام مستقیم، فرمل اتر و رنگ آمیزی اسیدفاست اصلاح شده، بررسی های لازم جهت شناسایی عوامل انگلی بعمل آمد. همچنین به منظور جداسازی باکتری های مولد اسهال، محیط های کشت افتراقی و آنتی سرم های پلی والان استاندارد استفاده شدند. داده ها با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی (آزمون های مجذور کای، تی و دقیق فیشر) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته ها: یافته های این مطالعه نشان داد که پس از باکتری ها، انگل ها عامل مهم اسهال در کودکان می باشند و کریپتوسپوریدیوم با شیوع 2.4% پس از ژیاردیا (2.9%)، دومین عامل انگلی جدا شده بود. بررسی های آماری، ارتباط معنی داری بین وجود کریپتوسپوریدیوم با متغیرهای وجود موکوس در مدفوع (0.003=p)، نقص ایمنی (0.01=p) و سن(0.017=p) را نشان داد.نتیجه گیری: این مطالعه بر بکارگیری روشهای تشخیصی مناسب جهت شناسایی کریپتوسپوریدیوم در آزمایشگاه های تشخیص طبی، تاکید نموده و نیز متداول نمودن این روشها را برای نمونه های مدفوع اسهالی موکوسی و آبکی، بویژه در افراد با نقص ایمنی توصیه می نماید.

زمینه و هدف: درمان چهاردارویی مبتنی بر مترونیدازول، در ایران توسط بسیاری از پزشکان به عنوان درمان خط اول در ریشه کنی هلیکوباکتر پیلوری (H pylori) مورد استفاده قرار می گیرد. اما میزان بالای مقاومت به مترونیدازول در ایران، اثر بخشی این رژیم را در کشور ما با تردید مواجه ساخته است. این مطالعه بر آن است تا اثر بخشی درمان چهار دارویی مبتنی بر مترونیدازول را به عنوان خط اول درمان H pylori مورد بررسی قرار دهد.روش بررسی: 258 بیمار مبتلا به اولسر پپتیک و عفونت اثبات شده H pylori وارد مطالعه شدند و به مدت 2 هفته تحت درمان با رژیم چهاردارویی مرکب از مترونیدازول، بیسموت ساب سیترات، آموکسی سیلین و امپرازول و متعاقبا به مدت 2 هفته تحت درمان با یک دوره امپرازول قرار گرفتند. ریشه کنی موفق به صورت تست تنفسی منفی اوره با کربن (13C- Urease breathing test=13C-UTB)13 تعریف شد.یافته ها: میانگین سن بیماران، 45 سال بود و 64.1% بیماران، زن بودند. 7 بیمار به علت عوارض جانبی غیر قابل تحمل درمان، نتوانستند تا پایان در مطالعه باقی بمانند. میزان ریشه کنی در تحلیل بر مبنای قصد درمان,(intention to treat)  34.9% و در تحلیل بر مبنای پروتکل %35.9 ,(en protocol) بود.نتیجه گیری: درمان چهار دارویی مبتنی بر مترونیدازول و آموکسی سیلین، در ایران اثر بخشی محدودی دارد و نباید در ریشه کنی H pylori مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: پیش آگهی فرم اپیدمیک گلومرولونفریت حاد متعاقب عفونت استرپتوکوکی (Acute post streptococcal glomerulonephritis=APSGN) در کودکان، خوب می باشد ولی در فرم های اسپورادیک، درجاتی از آسیب کلیوی گزارش شده است. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط شدت تظاهرات بالینی و آزمایشگاهی با پیش آگهی کودکان بیمار می باشد.روش بررسی: پرونده تمامی بیمارانی که با تشخیص APSGN در بین سالهای 82-1368 بستری شده بودند، مرور شد. این مطالعه، توصیفی گذشته نگر بود. معیارهای انتخاب بیماران شامل هماچوری، شواهد عفونت اخیر استرپتوکوکی، کاهش گذرای C3 و پیگیری حداقل به مدت 6 ماه بود. شدت تظاهرات بالینی در شروع و شدت آسیب کلیه در آخرین بار مراجعه، امتیازبندی شد. از T-student test، برای مقایسه میانگین و از Wilcoxon rank test، جهت مقایسه امتیازها و ارتباط بین تظاهرات اولیه و پیش آگهی بیماران استفاده شد و از Spearman، جهت تعیین ارتباط بین متغیرها استفاده شد. P<0.05، معنی دار تلقی شد.یافته ها: 66 کودک (51 پسر، 15 دختر) با میانگین (انحراف معیار) سنی 8.94 سال (2.4±) در مطالعه قرار گرفتند. در گروه سنی زیر 10 سال، فراوانی فشار خون بالا در حد متوسط و شدید (0.03=P)، هیپرکالمی (0.01=P)، ازوتمی (0.034=P) و پروتئینوری (0.01=P)، بیش تر از کودکان با سن بالاتر بود، هر چند که امتیاز بالینی، آزمایشگاهی و امتیاز کل دو گروه تفاوت معنی دار نداشت. مدت پیگیری بیماران به طور متوسط، 1.72سال بود. 63%، بهبودی کامل داشتند، در 6.34% بیماران، نارسایی کلیه، در 7.75%، پروتئینوری، ادرار غیر طبیعی در 28.78% و فشار خون بالا در 4.54% بیماران یافت شد. ارتباط آماری معنی داری بین امتیاز آزمایشگاهی و نهایی بیماران در هنگام بستری با امتیاز نهایی هنگام آخرین بار مراجعه یافت شد (0.0001=P).نتیجه گیری: اگر چه APSGN سیر بالینی خوبی دارد ولی باقی ماندن درجاتی از آسیب کلیوی به دور از انتظار نیست و پیگیری طولانی مدت بیماران، خصوصا آنهایی که تظاهرات بالینی شدیدتری در شروع داشته اند، اهمیت دارد.