علوم باغبانی
سال:1389 | دوره:24 | شماره:1 |تعداد مقالات:20

در این پژوهش به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف تراکم کاشت بر عملکرد و کیفیت میوه توت فرنگی رقم سلوا، تحقیقی در گلخانه و آزمایشگاه های گروه علوم باغبانی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران طی سال های 1384 -1383 اجرا گردید .در این آزمایش، نشاءهای توت فرنگی داخل حفره هایی که بر روی کیسه های پلاستیکی استوانه ای شکل (ستون) تعبیه شده بودند، به صورت فاکتوریل در قالب طرح آزمایشی بلوک های کامل تصادفی کشت شدند. در هر ستون 16 یا 24 بوته کشت گردید و فاصله بین ستون ها 100 و 75 سانتی متر در نظر گرفته شد و آزمایش در سه تکرار انجام گرفت. نتایج نشان داد که تراکم بوته در هر ستون بر عملکرد تک بوته و فاصله بین ستون ها برعملکرد تک بوته و عملکرد هر ستون تاثیر معنی دار داشت. میزان عملکرد تک بوته در تراکم 16 بوته روی ستون نسبت به تراکم 24 بوته روی ستون بیشتر بود و در فاصله 100 سانتی متر نسبت به فاصله 75 سانتی متر بین ستونها، افزایش عملکرد در هر بوته و در هر ستون مشاهده گردید. در روی هر ستون، در گیاهان یک چهارم بالایی نسبت به گیاهان یک چهارم پایینی آن ستون، میزان عملکرد تک بوته حدود 50 گرم و عملکرد کل بوته ها حدود 300 گرم افزایش نشان داد. در مجموع، علیرغم عملکرد کمتر تک بوته ها در تراکم 24 بوته در روی هر ستون و فاصله 75 سانتی متر بین ستون ها ، عملکرد کل آن ها نسبت به تراکم 16 بوته روی هر ستون و فاصله 100 سانتی متر بین ستون ها افزایش نشان داد. تیمارهای مورد نظر بر بیشتر صفات کیفی اندازه گیری شده از جمله طول و قطر میوه، میزان ویتامین ث، pH، مواد جامد محلول (TSS)، درجه اسیدیته (TA)، شاخص طعم میوه (TSS/TA) و ... تاثیر معنی داری نداشتند. با این حال کلیه موارد فوق در تیمار 16 بوته و فاصله 100 سانتی متر نسبت به تیمارهای دیگر برتری نشان داد.

پاکلوبوترازول مهم ترین ترکیب تریازولی می باشد که در برخی از محصولات به عنوان کندکننده رشد به کار می رود. در این تحقیق، تاثیر روش های کاربرد و غلظت پاکلوبوترازول به منظور کنترل ارتفاع گیاه و تولید گلدانی گل مریم مورد بررسی قرار گرفت. در آزمایش اول، پیازهای مریم قبل از کشت در محلول پاکلوبوترازول با غلظت های 25، 50، 75 و 100 میلی گرم در لیتر و بمدت زمان 10، 20، 30 دقیقه فرو برده شده و سپس در گلدان کشت شدند. آزمایش به صورت فاکتوریل بر پایه طرح بلوکهای کاملا تصادفی در 4 تکرار اجرا شد. در آزمایش دوم، گیاهان در مرحله ای که 20 سانتی متر ارتفاع و برگهای کاملا توسعه یافته داشتند، با غلظت های 0، 15، 30، 45، 60 و 75 میلی گرم در لیتر پاکلوبوترازول در غالب طرح کاملا تصادفی با 5 تکرار محلول پاشی شدند. نتایج نشان داد که بلندترین گیاهان (54.54 و 60.40 سانتی متر) به ترتیب در آزمایش فروبری و محلول پاشی، گیاهان شاهد می باشند. سریعترین زمان گل دهی (107.3 روز) نیز در گیاهان شاهد دیده شد در حالی که گلدهی با کاربرد پاکلوبوترازول با غلظت 100 میلی گرم در لیتر تا 122.2 روز به تاخیر افتاد. صفات طول خوشه، طول ساقه و تعداد گلچه در هر دو روش فروبری پیاز قبل از کشت و محلول پاشی تحت تاثیر غلظت پاکلوبوترازول کاهش یافتند. نتایج این آزمایش نشان داد که پاکلوبوترازول توانسته است اندازه گیاه را متناسب با اندازه گلدان کنترل کند.

بسیاری از عوامل و شرایط قبل و پس از برداشت ارزش غذایی و ماندگاری فرآورده های باغی را تحت تاثیر قرار می دهد. این پژوهش واکنش میوه های گوجه فرنگی تولید شده از بسترهای مختلف ضایعات چای، ضایعات چای: زئولیت (1:1)، ضایعات چای: زئولیت (1:3)، ضایعات چای: زئولیت (3:1) و زئولیت: پرلیت (1:1) در کشت بدون خاک به دو دمای مختلف نگهداری (12 و 20 درجه سلسیوس) بررسی شد. نتایج نشان داد که ویژگی های کیفی میوه ها مثل ظرفیت آنتی اکسیدانی و ترکیبات فنولی کل تحت تاثیر دمای انبار قرار می گیرد. واکنش به دمای انبار در میوه های تولید شده از بسترهای مختلف متفاوت بود. کاهش وزن میوه ها نیز تحت تاثیر دما قرار گرفت ولی نوع بستر اثر چندانی بر این ویژگی نداشت. کاهش ظرفیت آنتی اکسیدانی و ترکیبات فنلی کل نیز نشان داد که با افزایش دما (20 درجه سلسیوس) و مدت نگهداری بیشتر کاهش می یابد. میوه های تولید شده از بستر ضایعات چای بالاترین ظرفیت آنتی اکسیدانی و ترکیبات فنلی را پس از دو هفته انبارداری داشتند.

اثرات سه سطح متفاوت دی اکسید گوگرد با غلظت 1 گرم بر کیلوگرم (یک ورقه کامل در بالای جعبه، نصف یک ورقه در بالای جعبه و نصف دیگر آن در پایین جعبه و بدون ورقه سولفورپد) همراه با دو نوع پوشش پلاستیکی (سوراخ دار و بدون سوراخ) در طول دوره نگهداری (135 روز) در سردخانه بر صفات درصد کاهش وزن، سفیدشدگی حبه ها، درصد آلودگی قارچی، خشکیدگی و تغییر رنگ چوب خوشه، چروکیدگی حبه ها، pH، TSS، TA، طعم و مزه و باقیمانده سولفیت داخل حبه های انگور رقم قزل اوزوم بررسی شدند. نتایج نشان داد که تیمار ورقه های سولفور به طور معنی داری میزان کاهش وزن، چروکیدگی چوب خوشه و حبه و آلودگی قارچی را کاهش دادند. در حالیکه سفیدشدگی حبه ها و تغییر طعم و مزه را نیز افزایش دادند. تیمار پوشش بدون سوراخ به طور معنی داری میزان کاهش وزن و خشکیدگی چوب خوشه را کاهش داد. در بین تیمارهای کاربرد سولفور پد، بیشترین و کمترین طعم گوگردی میوه به ترتیب در تیمار دو ورقه با پوشش بدون سوراخ و یک ورقه در پوشش سوراخ دار دیده شد. نتایج اندازه گیری باقیمانده سولفیت در میوه ها در پایان دوره انبارداری نشان داد که بیشترین مقدار سولفیت به ترتیب در تیمار یک و دو ورقه سولفور در پوشش بدون سوراخ بدست آمد. در حالیکه در پوشش سوراخ دار مقدار سولفیت در هر دو تیمار کاربرد ورقه های سولفور از حد مجاز 10 پی پی ام پایین تر بود.

به منظور بررسی تاثیر روش های مختلف خشک کردن بر مدت زمان لازم برای خشک کردن و سرعت کاهش وزن، میزان اسانس و درصد کامازولن گل های بابونه (Matricaria recutita (L.) Rauschert) اصلاح شده زقم دیپلوئید جرمانیا، آزمایشی در سال زراعی 1386-87 در مزرعه و آزمایشگاه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. شش توان مختلف میکروویو شامل 100، 180، 300، 450، 600 و 900 وات، سه دمای مختلف آون شامل 50، 60 و 70 درجه سانتیگراد و روش طبیعی (سایه و آفتاب) در این آزمایش مورد مطالعه و مقایسه قرار گرفتند. در روش های مختلف، خشک کردن نمونه ها تا زمانی که وزن آنها به محتوای رطوبتی 0.10 بر پایه وزن خشک (یا 10 درصد بر پایه وزن تر) رسید، ادامه داشت. نتایج حاصل نشان داد که بین روش های مختلف خشک کردن و مدت زمان لازم برای خشک کردن، میزان اسانس و درصد کامازولن گیاه بابونه رابطه معنی داری وجود دارد. کمترین زمان خشک کردن (7 تا 104 دقیقه با توجه به توان مورد نظر) در روش میکروویو و بیشترین آن (120 ساعت) در روش سایه حاصل شد. بالاترین درصد اسانس (0.72 درصد وزنی) در روش سایه به دست آمد و کمترین آن مربوط به خشک کردن در میکروویو و دمای بالای آون بود. بالاترین درصد کامازولن در روش طبیعی و میکروویو و کمترین درصد آن به وسیله خشک کردن در آون به دست آمد.

کودهای بیولوژیک یکی از منابع اصلی تامین عناصر غذایی در کشاورزی پایدار محسوب می شوند. به منظور مطالعه اثر کودهای بیولوژیک و مقایسه کارایی آنها با کودهای شیمیایی در گیاه دارویی زیره سبز (Cuminum cyminum) آزمایشی در سال زراعی 86-87 در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. آزمایش بر پایه طرح بلوکهای کامل تصادفی با 5 تیمار و 3 تکرار انجام شد. تیمارها شامل تلقیح بذور گیاه با باکتریهای تثبیت کننده نیتروژن (Azospirillium و Azotobacter) و باکتریهای حل کننده فسفات (Flurescence pseudomonas) در تیمارهای منفرد و تلفیقی و همچنین تیمار کود شیمیایی شامل کاربرد 60 کیلوگرم کود نیتروژنه و 40 کیلوگرم کود فسفاته در هکتار به صورت پیش کاشت و تیمار شاهد بود. نتایج آزمایش حاکی از آن بود که کاربرد کودهای بیولوژیک بطور معنی داری باعث افزایش عملکرد دانه، عملکرد بیولوژیک، ارتفاع بوته، تعداد چتر در بوته، تعداد دانه در چتر، تعداد دانه در بوته و وزن هزار دانه شد. شاخص برداشت اختلاف معنی داری در میان تیمارهای آزمایش نداشت. در بین تیمارهای مورد مطالعه تیمار تلفیقی ازتوباکتر و آزوسپریلیوم با سودوموناس بیشترین افزایش را در اکثر صفات مورد مطالعه داشتند و پس از آن تیمار کود شیمیایی و تیمار ازتوباکتر و آزوسپریلیوم بیشترین اختلاف را با تیمار شاهد از خود نشان دادند. بیشترین و کمترین عملکرد دانه به ترتیب در تیمارهای تلفیقی ازتوباکتر و سودوموناس با 527 کیلوگرم در هکتار و در تیمار شاهد 357.6 کیلوگرم در هکتار بدست آمد. بیشترین درصد اسانس نیز در تیمار تلفیقی ازتوباکتر و سودوموناس با 2.57 درصد و کمترین درصد اسانس در تیمار شاهد با 2.45 درصد به دست آمد. در مجموع نتایج حاصله از این بررسی نشان داد کاربرد کودهای بیولوژیک دارای نقش قابل توجهی در بهبود صفات عملکرد و اجزاء عملکرد زیره سبز بوده و میتواند به عنوان جایگزین مناسبی برای کودهای شیمیایی مورد توجه قرار گیرد.

گل مریم از مهمترین گلهای بریده در ایران و جهان به شمار میرود. در این تحقیق اثر عناصر کم مصرف آهن، روی، مس و منگنز بر طول خوشه گل آذین، طول گل آذین، تعداد و قطر گلچه، قطر خوشه گل آذین و ماندگاری گلهای مریم در چهار طرح آزمایشی جداگانه در قالب طرح کاملا تصادفی در چهار تکرار مطالعه گردید. غلظت های مورد استفاده صفر (شاهد)، 2، 4 و 6 میلی گرم در لیتر برای هر یک از کودها در نظر گرفته شد. کودهای مورد نظر به صورت محلول پاشی و در سه مرحله بکار برده شد. مرحله اول در زمان هشت برگی شدن گیاه (30 روز پس از کاشت)، مرحله دوم یک ماه پس از مرحله اول و مرحله سوم یک ماه پس از مرحله دوم بود. نتایج آزمایش ها نشان داد، غلظت های 6 میلی گرم در لیتر سولفات آهن بر صفات طول گل آذین و تعداد گلچه، غلظت 2 میلی گرم در لیتر بر طول خوشه و غلظت 4 میلی گرم در لیتر این کود بر باز شدن گلچه ها در سطح 1% معنی دار گردید. سولفات روی با غلظت 4 میلی گرم در لیتر بر صفات طول گل آذین، طول خوشه و تعداد گلچه موثر واقع شد و غلظت 6 میلی گرم در لیتر آن بر صفت درصد باز شدن گلچه ها در سطح 1% معنی دار گردید. غلظت های 2 میلی گرم در لیتر سولفات مس بر اندازه طول خوشه و تعداد گلچه، غلظت 6 میلی گرم در لیتر بر صفت درصد باز شدن گلچه ها و قطر گل آذین و غلظت 4 میلی گرم در لیتر نیز برطول گل آذین موثر واقع شد. سولفات منگنز با غلظت 6 میلی گرم در لیتر تقریبا کلیه صفات را تحت تاثیر قرار داد و ماندگاری گلها را به 12.4 روز رساند.

از آنجایی که در بین سبزیجات برگی کاهو از مهمترین منابع جذب کننده فلزات سنگین و نیترات می باشد لذا در این تحقیق سعی بر آن شده است که با استفاده از هومیک اسید جذب کادمیوم کاهش یافته و اثر این ماده آلی بر جذب و متابولیسم نیترات در کاهو پیگیری شود. از این رو آزمایشی در محیط کشت حاوی پیت/پرلیت طراحی شد و گیاهان با محلول هوگلند همراه با دو غلظت کادمیوم (2 و 4 میلی گرم در لیتر) و هومیک اسید (100 و 1000 میلی گرم در لیتر) آبیاری شد. نتایج نشان داد همراه با افزایش غلظت کادمیوم در محیط کشت، غلظت کادمیوم در برگ افزایش و میزان پروتئین و وزن تر برگ کاهش یافت. اما غلظتN ، P، نیترات و فعالیت نیترات ردوکتاز تفاوت معنی داری نداشتند. با افزایش غلظت هومیک اسید، وزن تر، غلظت نیتروژن و پروتئین و فعالیت نیترات ردوکتاز افزایش و غلظت کادمیوم برگ کاهش یافت. اثر استفاده همزمان هومیک اسید و کادمیوم نشان داد که هومیک اسید باعث کاهش جذب کادمیوم توسط گیاه و در نتیجه کاهش اثرات سمی آن بر تغییرات فیزیولوژیکی و وزن کاهو شد. همچنین استفاده هومیک اسید باعث تجمع نیترات در کاهو نشد. آزمایش های تکمیلی در آینده در سایر محیط های کشت برای توصیه استفاده از هومیک اسید در فرایند تولید کاهو در شرایط آلودگی به فلزات سنگین ضروری به نظر می رسد.

در این آزمایش اثر نسبت های مختلف آمونیوم و نیترات بر روی رشد گیاه خیار در محیط هیدروپونیک بررسی شد. این مطالعات نشان داد که تنش آمونیوم در خیار، که یک گونه حساس به سمیت آمونیوم است، می تواند بوسیله تطبیق سرعت کاربرد نیتروژن در محیط کشت نسبت به تقاضای گیاه به نیتروژن کم شود. آمونیوم در یک آهنگ افزایش نسبی 0.15 و 0.25 بطور روزانه بکار رفت. برای مقایسه، گیاهان در غلظتهای ثابت 1 و 4 میلی مولار آمونیوم هم کشت شدند. وزن تر گیاهان رشد کرده با آمونیوم به عنوان تنها منبع نیتروژن در افزایش نسبی 0.15 در روز مشابه گیاهان تغذیه شده با نیترات بود، در حالی که سرعت کاربرد بالای آمونیوم در 0.25 در روز کاهش کمی را در رشد گیاه ایجاد نمود. آمونیوم رشد گیاه را در غلظت 4 میلی مولار کاهش داد. نسبت رشد ریشه به شاخه نیز در گیاهان تغذیه شده با آمونیوم کاهش یافت. غلظت کلسیم در برگهای گیاهان تغذیه شده با آمونیوم در مقایسه با گیاهان تغذیه شده با نیترات کمتر بود. تیمارهای مختلف اثر معنی داری بر کلروفیل فلورسانس برگ نداشت. بنابراین، از این آزمایش نتیجه گیری شد که تکنیک افزودن نسبی حداقل در نسبتهای پایین 0.15 در روز اثر منفی آمونیوم بر رشد گیاه خیار را از بین می برد.

گردو یکی از مهمترین محصولات خشکباری کشور است. در حال حاضر اکثر باغات موجود بذری بوده و از تنوع بالایی برخوردار هستند. به منظور ایجاد باغات یکنواخت و افزایش کمی و کیفی محصول، پیوند جوانه بعنوان مناسبترین روش تکثیر غیر جنسی در کشور هنوز با مشکلات فنی و اجرایی مواجه می باشد. با وجود درصد قابل توجه گیرایی اولیه پیوند وصله ای، درصد موفقیت تولید نهال بسیار پایین است. در این پژوهش اثر هورمونهای آکسین و جیبرلین در چهار رقم و یک ژنوتیپ گردو در افزایش باز شدن جوانه ها و کاهش جوانه های خشک و راکد مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل نتایج اختلاف معنی داری را در افزایش درصد گیرایی کل، جوانه های سبز شده و کاهش جوانه های خشک و راکد در تیمارهای هورمونی نشان داد. اختلاف بین ارقام نیز از این نظر معنی دار بود. مقایسه میانگین ها نشان داد که ایندول استیک اسید (50 ppm) با 56% در مقایسه با شاهد با 26% بیشترین اثر را در درصد جوانه های باز شده داشته است. سایر تیمارهای هورمونی نیز حداقل 20% جوانه های باز شده را افزایش دادند. در بین ارقام نیز، بیشترین درصد پیوندهای رشد کرده مربوط به چندلر (58%) و کمترین مقدار مربوط (26%) Z63 بود. اثر متقابل تیمار هورمونی در رقم نیز در درصد جوانه های راکد، درصد سبز شدن جوانه ها و قطر شاخه معنی دار گردید. اثر متقابل تیمار در رقم برای درصد جوانه سبز شده نشان داد که در رقم چندلر بهترین تیمار هورمونی GA100 و IBA 50 بوده است در حالیکه در رقم پدرو تیمار هورمونی IBA 50 و در ژنوتیپ Z63 تیمار هورمونی IBA 100 بهترین نتیجه را داده است. این آزمایش نشان داد که کاربرد اکسین و اسید جیبرلیک میتواند بخشی از مشکلات مربوط به تولید نهال گردو پیوندی در کشور را مرتفع نماید.

زمان برداشت و شرایط نگهداری زیتون پس از برداشت از عوامل مهمی هستند که نه تنها بر میزان روغن بلکه بر کیفیت آن نیز تاثیر بسزایی دارد. شرایط اقلیمی و منطقه ای از عواملی هستند که سبب شده زمان برداشت در هر منطقه متفاوت باشد. این تحقیق به منظور ارزیابی تاثیر زمان برداشت بر کمیت و کیفیت روغن در دو رقم زیتون کشت شده در گرگان انجام شد. بدین منظور دو رقم برتر کرونایکی و میشن انتخاب شد. از تاریخ پانزدهم شهریور تا اواسط آذر ماه هر پانزده روز یک بار نمونه برداری صورت گرفت. در هر مرحله از برداشت، خصوصیات کمی و کیفی روغن اندازه گیری شد. نتایج آزمایش نشان داد که مقدار روغن در ماده خشک، درصد اسید چرب آزاد با افزایش درجه رسیدگی افزایش یافت، در حالی که از ارزش پراکسید با پیشرفت رسیدگی کاسته شد. با توجه به تغییرات درصد روغن و اسید چرب آزاد و پراکسید بهترین زمان برداشت برای ارقام مذکور اوایل آذر ماه می باشد.

به منظور افزایش کیفیت و عمر انباری میوه های توت فرنگی رقم سلوا، پرتوتابی UV-C در دو زمان (5 و 15 دقیقه ای) و غوطه وری در متیل جاسمونات با سه غلظت (شاهد، 1 و 3 میکرومول بر لیتر) بکار گرفته شد. پژوهش به صورت آزمایش فاکتوریل Dummy Plot در قالب طرح کاملا تصادفی در 8 تکرار انجام شد. میوه های توت فرنگی پس از برداشت و بعد از انجام تیمارهای مورد نظر 14 روز در سردخانه در دمای +2±2oC و رطوبت نسبی 95 درصد نگهداری شدند. بلافاصله بعد از تیمار و در پایان دوره انبارداری صفات کیفی از جمله: درصد مواد جامد محلول کل (TSS)، اسیدیته قابل تیتراسیون (TA)، ویتامین C، پوسیدگی و فنل کل مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج نشان داد که اثرات متقابل پرتوتابی پنج دقیقه ای و غوطه وری در متیل جاسمونات به غلظت یک میکرومول بر لیتر باعث کاهش پوسیدگی و افزایش فنل کل در طی 14 روز انبارداری گردید. از طرفی تیمار پرتوتابی UV-C به همراه غوطه وری در متیل جاسمونات اثر معنی داری بر رویTA ، TSS و ویتامین C نداشت.

در این مطالعه میزان فنل کل و فعالیت آنتی اکسیدانی پوست و گوشت و ترکیبات فنلی اصلی میوه شامل کلروژنیک اسید، کاتچین، فلوریدزین، کوئرستین 3-گالاکتوزید، سیانیدین 3-گالاکتوزید (آنتوسیانین) و فلاونوئید کل پوست ارقام بومی «قندک»، «حیدرزاده» و ارقام وارداتی «گلدن اسپور»، «رد اسپور» و «رد دلیشز» اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که ارقام انتخاب شده از نظر تمامی فاکتورها به جز میزان سیانیدین 3-گالاکتوزید دارای اختلاف معنی داری هستند. رقم قرمز «رد اسپور» دارای بیشترین میزان کاتچین و فلوریدزین بود. رقم قرمز «حیدرزاده» بیشترین میزان کوئرستین 3-گالاکتوزید و سیانیدین 3-گالاکتوزید و فلاونوئید کل را نشان داد. رابطه مثبتی بین مقدار فنل کل و فعالیت آنتی اکسیدانی برقرار بود. پوست ارقام مورد مطالعه دارای فنل کل و فعالیت آنتی اکسیدانی بیشتری نسبت به گوشت بودند. در میان ارقام مورد آزمایش، پوست رقم «رد اسپور» و گوشت رقم «حیدرزاده» بیشترین میزان فنل کل و فعالیت آنتی اکسیدانی را دارا بودند.

میوه زردآلو به دلیل داشتن شدت تنفسی زیاد و سرعت فرآیند رسیدگی، عمر انباری کوتاهی داشته و بایستی در زمان کوتاهی پس از برداشت، به بازار عرضه شود. این پژوهش با هدف تعیین مناسب ترین زمان برداشت میوه زردآلو، افزایش عمر انباری و کاهش ضایعات آن انجام شد. طرح آزمایشی اسپلیت- اسپلیت پلات بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی بود که در آن میوه های چهار رقم تجارتی زردآلو شامل ارقام «قرمز شاهرود»، «قربان مراغه»، «اردوباد» و «نصیری» (فاکتور اصلی) در سه مرحله از رسیدگی میوه (فاکتور فرعی) بر اساس شاخص رنگ پوست (رنگ پوست میوه زمینه سبز با لکه های زرد، زمینه زرد با لکه های سبز و زمینه زرد با لکه های نارنجی) از درخت برداشت شدند. سپس میوه ها در جعبه های دارای پوشش پلی اتیلن بسته بندی شده و در سردخانه (دمای صفر تا 2 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 85%) بمدت 0، 7، 14، 21 و 28 روز (فاکتور فرعی فرعی) نگهداری شدند. پس از هر مرحله از نگهداری میوه ها در سردخانه، خصوصیات کیفی میوه شامل چروکیدگی پوست، ژله ای شدن گوشت و میزان فساد میوه ها از نظر وضعیت کیفی ارزیابی شده و همچنین سفتی میوه، میزان مواد جامد محلول، pH و EC نیز اندازه گیری و تجزیه واریانس شدند. صفات کیفی پس از تجزیه کلاستر با استفاده از فاصله اقلیدوسی، دندروگرام حاصل به چهار کلاس متمایز گردید. نتایج نشان داد که مناسب ترین زمان برداشت میوه زردآلو در همه ارقام مرحله دوم برداشت (رنگ پوست میوه زمینه زرد با لکه های سبز) بوده و در افزایش عمر انباری آنها اثر معنی داری دارد. در این شرایط میوه های ارقام «قرمز شاهرود» تا 21 روز، «قربان مراغه» تا 28 روز، «اردوباد» تا 21 روز و «نصیری» تا 28 روز با کیفیت مناسب در سردخانه قابل نگهداری هستند.

تاثیر غلظت های مختلف اسید سالیسیلیک به همراه آب گرم بر عمر پس از برداشت میوه کیوی رقم هایوارد در دمای 0±0.5 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 95-90% بررسی شد. میوه ها پس از برداشت با محلول اسید سالیسیلیک در غلظت های (0، 1 و 2) میلی مولار تیمار شده و در دمای 0±0.5 درجه سانتی گراد و رطوبت نسبی 95-90% به مدت 16 هفته نگهداری شدند. پس از 8 و 16 هفته خواص کیفی میوه شامل سفتی بافت، اسیدهای آلی، مواد جامد محلول، ویتامین C، فعالیت آنتی اکسیدانی، فعالیت آنزیم کاتالاز و پروتئین کل مورد ارزیابی قرار گرفت. اسید سالیسیلیک به طور معنی داری باعث حفظ سفتی بافت میوه شد و بالاترین میزان سفتی بافت مربوط به غلظت 2 میلی مولار اسید سالیسیلیک بود. همچنین کاربرد اسید سالیسیلیک تاثیر معنی داری بر میزان اسیدهای آلی بعد از 16 هفته و ویتامین C پس از 8 هفته نگهداری داشت، اما تاثیر معنی داری بر میزان مواد جامد محلول نداشت. کاربرد اسید سالیسیلیک تاثیر معنی داری بر میزان فعالیت آنتی اکسیدانی نشان داد. اثر اسید سالیسیلیک در افزایش فعالیت آنزیم کاتالاز و پروتئین کل پس از 16 هفته معنی دار بود.

اسانس گیاه دارویی بومادران شیرازی (Achillea eriophora) به روش تقطیر با آب و با استفاده از دستگاه کلونجر استخراج گردید. اسانس بدست آمده با استفاده از دستگاه گاز کروماتوگرف (GC) و گاز کروماتوگراف متصل به طیف نگار جرمی (GC/MS) آنالیز شد و اجزاء آنها بر اساس شاخص بازداری و طیف جرمی تعیین گردید. سپس با استفاده از تکنیک میکرودایلوشن (ریز رقت) و با استفاده از دستگاه خواننده الایزا خاصیت ضد باکتریایی اسانس مورد نظر با تعیین حداقل غلظت بازدارندگی (MIC) و حداقل غلظت کشندگی (MBC) علیه برخی از باکتریهای آلوده کننده مواد غذایی مانند Staphylococcus aureus، Bacillus cereus، Listeria monocytogenes، Escherichia coli O157H7 و Salmonella enteritidis بررسی شد. نتایج این تحقیق نشان داد که میزان اسانس استخراج شده از این گونه بسیار بیشتر از بقیه گونه های جنس بومادران میباشد. نتایج حاصل از بررسی اجزای اسانس به روش GC-MS تعداد 36 ترکیب را در اسانس این گونه از بومادران اثبات کرد که کامفور(28.65 درصد)، 1و8 سینئول (26.95 درصد)، کامفن 5.98) درصد)، بتا پینن (4.8 درصد)، آلفا پینن (4.2 درصد) و بورنئول(4 درصد) ترکیبات عمده موجود در آن را تشکیل می دادند. MIC اسانس این گونه علیه باکتریهای گرم مثبت بین 0.15 تا 0.75 میلیگرم در میلی لیتر و علیه باکتریهای گرم منفی بین 1.5 تا 3 میلیگرم در میلی لیتر بدست آمد. حساسترین پاتوژن با اسانس این گونه S. aureus و مقاومترین پاتوژن Salmonella enteritidis تشخیص داده شد.