علوم باغبانی
سال:1392 | دوره:27 | شماره:4 |تعداد مقالات:18

اطلاعات در مورد اثر سمیت فلزات سنگین بر تغییرات فیزیولوژی و بیوتکنولوژی کاهو محدود است. به این منظور آزمایش به صورت طرح کاملا تصادفی با 7 تکرار جهت بررسی اثرات کادمیم بر تغییرات فیزیولوژی کاهو انجام شد. کادمیم با 3 غلظت صفر، 2 و 4 میلی گرم در لیتر به محلول غذایی در کشت هیدروپونیک اضافه شد. نتایج این آزمایش نشان داد که ایجاد تنش کادمیم و افزایش غلظت آن با افزایش فعالیت آنتی اکسیدان ها (پرکسیداز و سوپر اکسید دیسموتاز) و پرولین همراه است. کادمیم در بافت گیاه تجمع یافته و وزن تر و اسید ارگانیک گیاه را کاهش می دهد. به طور متوسط غلظت های 2 و 4 میلی گرم در لیتر کادمیم به ترتیب پرکسیداز را 8 و 53 درصد افزایش داد و فعالیت سوپر اکسید دیسموتاز را 66 و 106 درصد و غلظت پرولین را 39 و 119 درصد بالا برد در صورتی که پروتئین کل گیاه را 25 و 5 درصد نسبت به شاهد کاهش می دهد. اثرات سمی افزایش کادمیم با گذشت زمان بر روی کلروفیل و فتوسنتز متفاوت بود و فتوسنتز بیشتر از کلروفیل با گذشت زمان تحت تنش کادمیم کاهش یافت.

پسته تازه در طول دوره برداشت و پس از برداشت، دستخوش تغییرات فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی می شود و در نتیجه عمر انباری کوتاهی دارد. هدف از انجام این پژوهش بررسی تاثیر نوع بسته بندی و پوشش دهی بر حفظ کیفیت و افزایش ماندگاری پسته تازه بود. برای این منظور در دو آزمایش جداگانه، دانه های پسته در آزمایش اول با غلظت های متفاوت ژل آلوئه ورا (0 (شاهد)، 25، 33 و 50%) و نانوسید با غلظت های 80 و 100 میلی گرم در لیتر غوطه ور و در دمای 4±2oC برای مدت 40 روز قرار گرفتند. همچنین در بررسی مقایسه فیلم های تولید شده از طریق فن آوری نانو با پلاستیک معمولی (نایلون)، دانه های پسته در آزمایش دوم بسته بندی و در شرایط مذکور انبار شدند. کاهش وزن، کیفیت ظاهری و بازارپسندی پسته ها به فاصله هر 5 روز یکبار اندازه گیری شد و میزان چربی و کربوهیدرات های قابل حل در پایان دوره نگهداری محاسبه شد. نتایج نشان داد که فیلم های نانو در مقایسه با شاهد، به طور معنی داری (p≤0.01) در کنترل کاهش وزن و حفظ خصوصیات ظاهری پسته های تازه موثر بود. همچنین میزان کاهش وزن و قهوه ای شدن پسته های تازه در تیمارهای ژل آلوئه ورا نسبت به شاهد کاهش یافت و بهترین نتیجه (کربوهیدرات قابل حل و کیفیت ظاهری بالا) در تیمار ژل آلوئه ورا 25% در مقایسه با کنترل به دست آمد.

تولید خربزه از طریق کشت نشا می تواند باعث پیش رسی محصول، صرفه جویی در مصرف بذر، کنترل آفات و بیماری ها و کاهش خطرات سرمازدگی را به دنبال داشته باشد. به منظور بررسی اثرات بسترها کشت و رقم بر خصوصیات نشای خربزه آزمایشی به صورت فاکتوریل (2×6) در غالب طرح کاملا تصادفی با 10 تکرار در گلخانه دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی در سال 1389 انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل دو رقم خربزه تجاری به نام زرد ایوانکی و خاتونی و نیز بسترهای کشت شامل: بستر 1: پیت 50 درصد، کوکوپیت 25 درصد، ماسه 25 درصد، بستر 2: پیت 50 درصد، کوکوپیت 25 درصد، ورمی کمپوست 25 درصد، بستر 3: پیت 50 درصد، کوکوپیت 25 درصد، پرلایت 25 درصد، بستر 4: کوکوپیت 50 درصد، پیت 25 درصد، ماسه 25 درصد، بستر 5: کوکوپیت 50 درصد، پیت 25 درصد، ورمی کمپوست 25 درصد، بستر 6: کوکوپیت 50 درصد، پیت 25 درصد، پرلایت 25 درصد بودند. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که بستر دوم (پیت 50 درصد، کوکوپیت 25 درصد، ورمی کمپوست 25 درصد) و بستر پنجم (کوکوپیت 50 درصد، پیت 25 درصد، ورمی کمپوست 25 درصد) در کلیه صفات (سطح برگ، قطر ساقه نشا، ارتفاع نشا، وزن تر و خشک اندام هوایی، وزن تر و خشک ریشه) دارای تاثیر بهتری بوده و باعث بهبود کیفیت نشا گردیدند. در نتیجه می توان این دو بستر را برای تولید نشای خربزه توصیه نمود. بین دو رقم زرد ایوانکی و خاتونی تفاوت معنی داری ملاحظه نشد. اثر متقابل رقم و بستر نیز در هیچ یک از صفات معنی دار نگردید.

دو آزمایش جداگانه، با هدف بررسی تاثیر ورمی کمپوست و عصاره آبی حاصل از آن بر صفات مربوط به جوانه زنی و رشد رویشی ارقام موبیل و سوپراوربینای گوجه فرنگی انجام شد. در آزمایش اول عصاره ورمی کمپوست با غلظت های 0.5، 1، 1.5، 2، 2.5، 5، 7.5، 10 و 100 درصد (حجمی-حجمی) به همراه شاهد (آب مقطر) بر جوانه زنی دو رقم گوجه فرنگی مورد بررسی قرار گرفت. تعداد بذرهای جوانه زده در هر روز شمارش شد و برداشت از نمونه ها پس از یک هفته صورت گرفت. سپس درصد و سرعت جوانه زنی، طول و وزن خشک ساقه چه و ریشه چه تعیین شدند. در آزمایش دوم نسبت های حجمی مختلف ورمی کمپوست: ماسه (شامل: 100:0؛ 90:10؛ 80:20؛ 60:40؛ 40:60؛ 20:80 و 0:100)، بر رشد گیاهچه ای ارقام گوجه فرنگی مورد بررسی قرار گرفت. بذرها در گلدان های پلاستیکی کاشته و نمونه برداری از گیاهچه ها 22 روز پس از کاشت انجام شد. هر دو آزمایش به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار انجام شد. نتایج حاصل از آزمایش ها نشان داد که عصاره ورمی کمپوست نتوانست رشد رویشی ارقام موبیل و سوپراوربینای گوجه فرنگی را بهبود بخشد، اما کاربرد نسبت های حجمی ورمی کمپوست، تاثیر معنی داری بر ارتفاع گیاه، سطح و وزن خشک برگ، وزن خشک ساقه، سطح، قطر و وزن خشک ریشه ها و میزان عناصر پتاسیم، کلسیم و فسفر برگ گوجه فرنگی داشت. نتایج موید این بود که کاربرد نسبت های پایین ورمی کمپوست، اثرات بیشتری بر رشد گیاهچه های گوجه فرنگی دارد، به طوری که بیشترین تاثیر ورمی کمپوست در نسبت های 20 و 40 درصد ورمی کمپوست به ترتیب برای ارقام سوپراوربینا و موبیل ثبت شد. در این آزمایش نسبت های بالای ورمی کمپوست تاثیر منفی بر رشد گیاچه های گوجه فرنگی داشت.

با توجه به اینکه جوانه زنی بذر گواوا (Psidium guajava) ضعیف و کند می باشد، در این آزمایش اثرات روش استخراج بذر و روش های خراش دهی بر جوانه زنی بذر و رشد گیاهچه گواوا رقم الله آباد سفیدا مورد بررسی قرار گرفت. در آزمایش اول برای بررسی اثر استخراج بذر گواوا با استفاده از اسید سولفوریک غلیظ 95% (نسبت های اسید سولفوریک به بذر شامل: 1:5، 2:5 و 3:5) و یا استخراج دستی بذر (شاهد) بر جوانه زنی بذر انجام گردید. بهترین روش استخراج بذر خیساندن بذر در اسید سولفوریک غلیظ (نسبت اسید سولفوریک به بذر 1:5) بود. این بذور بیشترین درصد جوانه زنی (70%) و وزن خشک ریشه چه (340 میلی گرم) را داشتند. در آزمایش دوم، خراش دهی بذر با اسید سولفوریک غلیظ(H2SO4)  با خراش دهی توسط اسید کلریدریک غلیظ(HCl)  مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان دادند جوانه زنی بذر و رشد گیاهچه در تیمار خراش دهی با اسید کلریدریک (به مدت 10 یا 15 دقیقه) افزایش یافت. به نظر می رسد تاخیر در جوانه زنی بذر گواوا (Psidium guajava) به میزان زیادی با سفتی پوسته بذر و رکود فیزیکی در ارتباط می باشد.

با توجه به طرح استمرار تولید پیاز در نیمه دوم سال در مناطق نیمه گرمسیر و به منظور تعیین مناسب ترین مقدار و نحوه استفاده از کود اوره برای دستیابی به حداکثر عملکرد که در عین حال دارای حداقل تجمع نیترات در پیاز(Allium cepa L.)  باشد، اثرات هفت سطح کودی (0، 90، 180، 270، 360، 450، 540 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار) و سه دوره مصرف (2، 3 و 4 بار تقسیط سطوح کودی) در آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در شهرستان جیرفت مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان دادند که با افزایش مصرف نیتروژن طول برگ و ضخامت طوقه افزایش و درصد ماده خشک کاهش می یابد. مقدار کود تاثیر بسیار معنی داری بر عملکرد و طول و قطر پیاز نیز داشت. بیشترین عملکرد و طول و قطر پیاز با مصرف 270 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار حاصل و مصرف مقادیر بیشتر کود از عملکرد و طول و قطر پیازها کاست. میزان نیترات پیازها به شدت تحت تاثیر مقدار کود قرار گرفت و بالاترین غلظت نیترات به مقدار 126.8 میلی گرم در کیلوگرم وزن تر از مصرف بیشترین مقدار کود نیتروژن حاصل شد. نیترات و درصد ماده خشک تحت تاثیر دوره تقسیط مصرف کود قرار گرفتند. با توجه به نتایج این آزمایش در صورتی که عملکرد و میزان نیترات پیاز مورد نظر باشند، تیمارهای بیش از 180 کیلوگرم نیتروژن خالص در هکتار در این منطقه و اراضی مشابه توصیه نمی شود.

به منظور بررسی تاثیر غلظت های مختلف محلول ورمی واش بر صفات مورفولوژیک، درصد و عملکرد اسانس گیاه دارویی بادرنجبویه (Melissa officinalis L.) این آزمایش به صورت طرح بلوک های کامل تصادفی با 4 تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه فردوسی مشهد انجام شد. تیمارها شامل چهار غلظت مختلف محلول ورمی واش (0، 3000، 6000 و 12000 پی پی ام) بودند. در مرحله گلدهی صفات مورفولوژیک گیاه شامل ارتفاع بوته، تعداد گره و فاصله میان گره ها و همچنین وزن تر بوته، سطح برگ، وزن خشک بوته، درصد و عملکرد اسانس اندازه گیری شد. نتایج به دست آمده نشان داد که تیمارها بر روی صفاتی مانند ارتفاع بوته، تعداد گره، فاصله میانگره ها، سطح برگ، وزن خشک بوته و عملکرد اسانس معنی دار بودند. بیشترین مقدار ارتفاع (84.91 سانتی متر)، تعداد گره (23.20)، سطح برگ (8853.52 سانتی متر مربع) و وزن خشک بوته (174.31 گرم بر بوته) مربوط به تیمار 3000 پی پی ام و بیشترین فاصله میان گره (7.02 سانتی متر) و عملکرد اسانس (6 گرم بر متر مربع) مربوط به تیمار 12000 پی پی ام بود. تیمار 3000 پی پی ام، به عنوان بهترین تیمار شناخته شد که حاکی از فعال بودن تنظیم کننده های رشد در غلظت های کم و در شرایط دسترسی کامل به عناصر غذایی در محلول ورمی واش می باشد.

ضایعات پس از برداشت عامل محدودکننده دوره انبارداری بسیاری از میوه ها و سبزیجات از جمله مرکبات می باشد. در این تحقیق یک روز پس از برداشت، پرتقال خونی رقم سانگین تحت چهار تیمار مختلف شامل: آب گرم (در دمای 55 درجه به مدت 3 دقیقه)، بخار (100 درجه با روش flushing (شستشو با جریان سریع بخار) در زمان 30 ثانیه) و اسپری کردن میوه ها با اسانس آویشن 2 درصد با سورفاکتانت و نمونه شاهد قرار گرفت. میوه های هر تیمار در جعبه گذاشته شد و سپس به مدت 2 ماه در سردخانه با دمای 8 درجه سانتی گراد و با رطوبت نسبی 5±85 درصد و همچنین یک هفته به منظور تطبیق با شرایط بازار در دمای محیط نگهداری شد. نتایج آنالیز داده ها نشان داد که نوع تیمار اثر معنی داری روی پارامترهای کیفی اسیدیته، موادجامد محلول، اندیس رسیدگی و ارزیابی حسی نداشت و نیز در بین تیمارها، تیمار بخاردهی بیشترین تاثیر را در جلوگیری از کاهش وزن طی دوره انبارداری داشته است.

بادام از جنس Prunus و از خانواده Rosaceae است که خویشاوندی نزدیکی با گونه های مختلف میوه های هسته دار دارد. یکی از مهم ترین دلایل طولانی بودن دوره جوانه زنی بذور جنس Prunus بدلیل وجود خواب مرکب در این بذور است، به صورتی که پوسته خارجی بذور عامل خواب فیزیکی و خواب جنین بذر عامل خواب فیزیولوژیکی بذر است. سرمادهی مرطوب بذور و تیمار با هورمون های مختلف برای از بین بردن خواب فیزیولوژیکی در بذور جنس Prunus مورد استفاده قرار می گیرد. به منظور از بین بردن خواب فیزیکی بذور نیز از روش هایی مانند حذف پوسته خارجی و یا خراش دهی پوسته بذر استفاده می شود. لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر تیمار های خراش دهی پوسته بذر و عدم خراش دهی پوسته بذر و همچنین هورمون اسید جیبرلیک (در 4 سطح 0، 150، 300 و 450 میلی گرم در لیتر) بر درصد و سرعت جوانه زنی در 4 گونه بادام (شامل 3 گونه وحشی ارژن، بادامک و تنگرس و 1 گونه بادام اهلی تلخ) در قالب طرح فاکتوریل با طرح پایه کاملا تصادفی و 3 تکرار انجام پذیرفت. حذف پوسته بذر باعث افزایش معنی دار درصد و سرعت جوانه زنی در تمامی گونه ها گردید، به طور کلی تیمار بذور با محلول 300 میلی گرم در لیتر اسید جیبرلیک نیز باعث افزایش معنی دار درصد و سرعت جوانه زنی بذور نسبت به تیمار شاهد گردید، اما با توجه به عمق خواب بذور در هر گونه پاسخ دهی هر یک از گونه ها به سطوح هورمونی متفاوت بود. با توجه به نتایج بدست آمده، میزان جوانه زنی بذر در ژنوتیپ های مختلف بسیار متفاوت است.

در این تحقیق به منظور بررسی تنوع بیوشیمیایی عصاره 25 جمعیت نعنای خوراکی، آزمایشی بر پایه طرح کاملا تصادفی با 25 تیمار (جمعیت ها) و 3 تکرار به صورت گلدانی در شرایط طبیعی، به اجرا درآمد. بدین منظور، درون هر گلدان 3 عدد استولون به طول 5 سانتی متر انتخاب و کشت گردید. در مرحله گلدهی کامل، بوته های مربوط به هر تیمار برداشت شدند و مهم ترین صفات بیوشیمیایی عصاره شامل: میزان کلروفیل b,a) و کل)، کاروتنوئید، فلاون و فلاونول، فلاونوئید کل، میزان ترکیبات فنلی کل، میزان فعالیت آنتی اکسیدانی و میزان کربوهیدرات اندازه گیری شد. همچنین جمعیت ها از نظر صفات فوق مورد تجزیه خوشه ای قرار گرفتند و همبستگی بین صفات بیوشیمیایی عصاره در این جمعیت ها مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان دهنده تفاوت معنی دار بین جمعیت ها از نظر خصوصیات بیوشیمیایی اندازه گیری شده بود. بیشترین و کمترین میزان محتوای کلروفیل کل (35.77 و 10.5 میلی گرم بر گرم نمونه تر) به ترتیب مربوط به تیمارهای فارس (منطقه خفر 2) و مازندران (منطقه نور) بود. در بین جمعیت های مورد مطالعه، تیمارهای اصفهان 2، مازندران- قائمشهر، مازندران- نور و یاسوج از نظر صفات ارزشمند بیوشیمیایی عصاره (فعالیت آنتی اکسیدانی، ترکیبات فنلی، فلاونوئید کل و میزان کربوهیدرات) برتر بودند. همچنین برخی از جمعیت های مربوط به استان فارس از نظر رنگیزه های کاروتنوئید و محتوای کلروفیل نسب به سایر جمعیت ها دارای برتری بودند. همچنین بین فعالیت آنتی اکسیدانی، میزان ترکیبات فنلی، میزان فلاونوئید کل همبستگی مثبتی وجود داشت.

گل آهار در فضای سبز کاربرد زیادی دارد، اما مناسب نبودن شرایط تولید و تغذیه در برخی موارد باعث کاهش کمیت و کیفیت گل ها می شود. کنترل شرایط رشد از لحاظ تغذیه و کاربرد تنظیم کننده های بررسی اثرات کلریدکلسیم، هورمون های جیبرلین و بنزیل آدنین برخصوصیات کمی، کیفی و طول عمر گل آهار رشد به منظور بهبود کمیت و کیفیت گل، از اهمیت زیادی برخوردار است. مورفولوژی گیاه و طول عمر گل ها از جمله شاخص هایی است که برای ارزیابی کیفیت گل استفاده می شود. کاربرد روش هایی که بتواند عمر گل را افزایش دهد، حائز اهمیت است. به منظور بررسی اثرات کلرید کلسیم، جیبرلین و بنزیل آدنین بر روی خصوصیات کمی و کیفی گل آهار پژوهشی در سال 1389 آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه شهرکرد انجام شد. تیمارها شامل کلرید کلسیم (0، 0.5 و 1 گرم در لیتر)، اسید جیبرلیک (0، 75 و 150 میلی گرم در لیتر) و بنزیل آدنین (0، 75 و 150 میلی گرم در لیتر) در دو مرحله به فواصل ده روز به صورت محلول پاشی روی اندام هوایی گیاه اعمال شد. نتایج نشان داد که کلریدکلسیم باعث افزایش قطر ساقه، تعداد ساقه جانبی، تعداد گل و عمر گل در انبار گردید. جیبرلین در این آزمایش باعث کاهش قطر گل، قطر ساقه، تعداد ساقه جانبی و تعداد گل شد. همچنین جیبرلین فاصله زمانی بین انتقال نشاء تا آغاز گل دهی را کاهش داد و باعث افزایش عمر گل روی بوته و شرایط انبار گردید. در این آزمایش بنزیل آدنین باعث بالا بردن کیفیت گیاه شد و بر تمامی صفات به جز طول دوره گل دهی اثر معنی داری داشت.

به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف نیتروژن و مس بر عملکرد و غلظت عناصر غذایی و نیترات سر کلم بروکلی یک آزمایش فاکتوریل شامل سطوح مختلف نیتروژن (صفر، 100، 200، 300 و 400 کیلوگرم در هکتار از منبع سولفات آمونیوم) و مس (صفر، 2.5 و 5 کیلوگرم در هکتار از منبع سولفات مس) در سه تکرار در گلخانه دانشگاه زنجان در بهار 1389 به اجرا در آمد. نتایج نشان داد که افزایش مصرف نیتروژن و مس تا حد مشخصی باعث افزایش عملکرد سر کلم بروکلی می شوند. بیشترین میزان عملکرد سر کلم بروکلی از مصرف 300 کیلوگرم نیتروژن و 2.5 کیلوگرم مس در هکتار بدست آمد. بیشترین غلظت نیتروژن سر در تیمار 400 کیلوگرم نیتروژن و 2.5 کیلوگرم مس در هکتار اندازه گیری شد. بیشترین غلظت نیترات سر در تیمار 300 کیلوگرم نیتروژن و بدون مصرف مس بدست آمد. افزایش در سطوح مس مصرفی نیز منجر به کاهش غلظت نیترات سر در کلم بروکلی شد. بیشترین غلظت پتاسیم و کلسیم سر کلم بروکلی نیز از مصرف 300 کیلوگرم نیتروژن و 2.5 کیلوگرم مس در هکتار بدست آمد. نتایج نشان داد که مصرف نیتروژن و مس در حد بهینه عملکرد و غلظت عناصر غذایی سر کلم بروکلی را افزایش می دهد.

یکی از مشکلات مهم در مناطق خشک کمبود آب است. به منظور بررسی اثر سایکوسل بر جنبه های مختلف رشد دو رقم زیتون (ماری و میشن) در شرایط تنش خشکی، آزمایش گلخانه ای با سه فاکتور شامل سه سطح سایکوسل (صفر، 500 و 1000 میلی گرم در لیتر)، سه سطح تنش خشکی (آبیاری نهال ها با فواصل 5، 10 و 15 روز یکبار) و دو رقم زیتون (ماری و میشن) به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار و در مدت چهار ماه انجام شد. نتایج نشان داد که تیمارهای سایکوسل موجب کاهش ارتفاع نهال، افزایش طول ریشه و تعداد شاخه های جانبی در مقایسه با شاهد شده اما تاثیر معنی داری بر قطر ساقه، تعداد برگ، طول شاخه های جانبی، وزن تر ساقه و ریشه، کلروفیل b و محتوای کاروتنوئید نداشتند. تیمار غلظت بالای سایکوسل (1000 میلی گرم در لیتر) موجب افزایش وزن تر برگ و کلروفیل a نسبت به شاهد شد. همچنین نتایج نشان داد که افزایش سطوح خشکی موجب کاهش ارتفاع نهال، قطر ساقه، تعداد برگ، تعداد و طول شاخه های جانبی، طول ریشه، وزن تر برگ، وزن تر ساقه و ریشه، افزایش کلروفیل a، کلروفیل b و محتوای کاروتنوئید در هر دو رقم شد. از نظر صفات مورد مطالعه، رقم میشن نسبت به رقم ماری مقاومت بیشتری به خشکی نشان داد. به طور کلی نتایج نشان داد که استفاده از سایکوسل می تواند برخی از اثرات منفی ناشی از تنش خشکی در ارقام زیتون ماری و میشن را تعدیل کند.

برای بررسی تاثیر بسترهای مختلف کاشت بر جذب عناصر غذایی، خصوصیات رشد و عملکرد گل ژربرا، آزمایشی به صورت طرح کاملا تصادفی با 10 تیمار و 3 تکرار در ایستگاه ملی تحقیقات گل و گیاهان زینتی محلات انجام گرفت. تیمارها شامل موارد زیر بودند: ماسه، پیت + ماسه (25%+75%)، پیت + ماسه (50%+50%)، پرلیت + پیت (75%+25%)، پرلیت + پیت (50%+50%)، پرلیت + پیت (25%+75%) و پرلیت + پیت + پوکه صنعتی (25%+ 70%+5%)، پرلیت + پیت + پوکه صنعتی (50%+25%+25%)، پرلیت + پیت + پوکه صنعتی (25%+50%+25%)، پیت + پوکه صنعتی (50%+50%). تمام تیمارها با محلول غذایی یکسان تغذیه و آبیاری شدند. نتایج نشان داد که بسترهای کاشت تفاوت معنی داری از لحاظ آماری در خصوصیات ریخت شناسی و غلظت عناصر غذایی پر مصرف و کم مصرف در گیاه داشت. داده ها نشان داد که بستر کاشت پرلیت + پیت + پوکه صنعتی (25%+70%+5%) مناسب ترین تیمار می باشد. دراین بستر کاشت، تعداد گل، قطر دیسک گل، قطر ساقه، قطر گردن ساقه، ارتفاع گل و عمر پس از برداشت گل به ترتیب 207 عدد در متر مربع در سال، 12.4 سانتی متر، 0.8 سانتی متر، 0.58 سانتی متر، 54.5 سانتی متر و 11.6 روز بدست آمد. همچنین در این تیمار میزان غلظت عناصر پر مصرف ازت، فسفر و پتاسیم در برگ گیاه به ترتیب 4.17، 0.8 و 4.34 درصد و میزان غلظت عناصر کم مصرف آهن، منگنز، روی، مس و بُر در برگ های گیاه رشد یافته در این بستر به ترتیب 155.73، 56.83، 148.194، 44.92 و  51.5میلی گرم در کیلوگرم وزن خشک بدست آمد.

این پژوهش به منظور ارزیابی پیوستگی 11 صفت مورفولوژی مهم با نشانگرهای مولکولی  RAPDدر 15 رقم خرمای جمع آوری شده از مناطق جنوب و جنوب غرب ایران به صورت آنالیز جمعیت و با استفاده از روش رگرسیون گام به گام انجام گرفت. نتایج حاصل از رگرسیون ساده و چندگانه نشان داد که در مجموع 84 نشانگر RAPD با حداقل یکی از صفات مورد بررسی پیوستگی معنی دار داشته اند. در این نشانگر ضریب تبیین در مجموع نشانگرهای آگاهی بخش از 32 (قطر هسته) الی 75.6 (شکل میوه) درصد متغیر بود. نشانگر  Oligo 214در صفت قطر هسته (26 درصد) و پس از آن الیگو 211 در صفت شکل میوه ( 24.1درصد) بیشترین ضریب تبیین را به عنوان نشانگر سرگروه به خود اختصاص دادند. مقدار قابل توجهی از تغییرات مورفولوژیکی با استفاده از آغازگرهای  Oligo 42با محتوای اطلاعات چندشکلی 0.23 (PIC) توجیه شدند. این نتایج گویای آن است که با توجه به توزیع بسیار مناسب DNA چندشکل تکثیر شده تصادفی (RAPD) در ژنوم خرما و نشانگرهایی که پیوستگی بالایی با صفات زراعی دارند، می توان از آن ها در شناسایی نشانگرهای آگاهی بخش پیوسته با صفات زراعی مهم بهره جست.

اثرات تیمارهای 1- متیل سیکلو پروپن و کلرید کلسیم به تنهایی یا در ترکیب با یکدیگر بر تغییرات کیفیت پس از برداشت میوه رسیده سبز زیتون رقم "میشن" مورد ارزیابی قرار گرفت. آزمایش بر پایه فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در 3 تکرار انجام شد. در طول آزمایش تغییرات شاخص های کلروفیل (SPAD)، راندمان کوانتومی فتوسیستم (Fv/Fm) II و رنگ پوست و همچنین سفتی گوشت میوه مورد بررسی قرار گرفت. مقایسه میانگین ها نشان داد میوه های تیمار نشده (شاهد) در مدت 14 روز نرم شدند. این در حالی بود که تیمار 1- متیل سیکلو پروپن از نرم شدن گوشت و توسعه رنگ پوست میوه زیتون جلوگیری کرد. همچنین تیمار 1- متیل سیکلو پروپن اثر ناچیزی بر جلوگیری از کاهش راندمان کوانتومی فتوسیستم II پوست میوه نشان داد. تیمار میوه های زیتون به وسیله کلرید کلسیم نرم شدن بافت میوه را به تاخیر انداخت، اما اثری بر شاخص های کلروفیل، راندمان کوانتومی فتوسیستم II و رنگ پوست میوه نداشت. میوه های تیمار شده با ترکیب 1- متیل سیکلو پروپن و کلرید کلسیم اثر هم افزایی بر جلوگیری از نرم شدن گوشت میوه نشان دادند و با حداقل تغییر رنگ به مدت 35 روز انبامانی، سفت باقی ماندند.