پژوهشهای علوم دامی (دانش کشاورزی)
سال:1390 | دوره:21 | شماره:1 |تعداد مقالات:11

این آزمایش جهت ارزیابی اثر سطوح مختلف مواد مغذی بر عملکرد و صفات لاشه جوجه های گوشتی از سن 1 تا 49 روزگی انجام شد. بدین منظور از 384 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308- در قالب طرح کاملا تصادفی با شش تیمار و چهار تکرار (16 قطعه) استفاده شد. جیره های آزمایشی عبارت بودند از: 1- توصیه انجمن تحقیقات ملی آمریکا (1994) NRC،-2 %110 توصیه NRC (1994)، 3- توصیه کاتالوگ سویه راس،4 - 90% توصیه کاتالوگ سویه راس، 5- میانگین سطوح مواد مغذی توصیه NRC و کاتالوگ سویه راس با دوره های پرورشی توصیه شده NRC (1994)، 6- میانگین سطوح مواد مغذی (1994) NRC و کاتالوگ سویه راس با دوره های پرورشی توصیه شده کاتالوگ راس. همه جیره ها دارای انرژی قابل متابولیسم یکسان ولی سطوح مواد مغذی متفاوت بودند. نتایج حاصله نشان داد که در همه دوره های پرورشی، افزایش وزن روزانه و خوراک مصرفی در جوجه های تغذیه شده با سطوح مواد مغذی توصیه شده توسط (1994) NRC به طور معنی داری بیشتر از سایر سطوح مواد مغذی بود (P<0.05). کاهش مواد مغذی جیره به90% سطوح توصیه شده کاتالوگ راس -308 خوراک مصرفی را در مقایسه با سایر تیمارها، در همه دوره ها به طور معنی داری کاهش داد (P<0.05). جوجه های تغذیه شده با110 % سطوح مواد مغذی توصیه شده توسط NRC (1994)، ضریب تبدیل غذایی پایینی نسبت به سایر جیره ها داشتند. درصد لاشه و سینه در جوجه های تغذیه شده با سطوح مواد مغذی توصیه شده توسط (1994) NRC به طور معنی داری بیشتر از سایر تیمارها بود (P<0.05). استفاده از سطوح مواد مغذی توصیه شده توسط NRC (1994)، هزینه تولید را در هر کیلوگرم وزن زنده، در مقایسه با سایر تیمارها به طور معنی داری کاهش داد (P<0.05). نتایج حاصله نشان می دهد که تنظیم نمودن جیره های غذایی بر پایه پیشنهادات (1994) NRC می تواند در بهبود عملکرد طیور و کاهش هزینه های تولید نسبت به سایر سطوح مواد مغذی سودمندتر باشد.

اثرات پرتوتابی مایکروویو (با قدرت 900 وات و فرکانس 2450 مگاهرتز) به مدت 3، 5 و 7 دقیقه بر ارزش تغذیه ای دانه جو و ذرت با استفاده از روش تولید گاز مورد ارزیابی قرار گرفت. داده های تولید گاز در ساعت های 2، 6، 12، 24، 48 و 72 بعد انکوباسیون ثبت و روند تولید گاز برآورد شد. داده های تولید گاز در زمان 24 ساعت بعد از انکوباسیون برای تخمین میزان انرژی قابل متابولیسم، انرژی ویژه شیردهی، اسیدهای چرب کوتاه زنجیر، ماده آلی قابل هضم و پروتئین میکروبی بکار رفت. پرتوتابی مایکروویو، تولید گاز دانه جو را در زمانهای انکوباسیون پس از 24 ساعت افزایش (P<0.05) داد ولی تفاوت معنی داری بین زمانهای مختلف پرتوتابی مشاهد نشد. این تیمار حرارتی باعث کاهش تولید گاز دانه ذرت از ساعات انکوباسیون 6 به بعد گردید. نرخ تولید گاز دانه جو (10.01 درصد در ساعت) و دانه ذرت (6.56 درصد در ساعت) با پرتوتابی مایکروویو کاهش یافت. تولید گاز بخش محلول و نامحلول (A) دانه جو تحت تاثیر تیمار مایکروویو افزایش (P<0.05) یافت ولی بخش A دانه ذرت تحت تاثیر این فراوری قرار نگرفت. پرتوتابی مایکروویو دانه ذرت موجب کاهش معنی دار (P<0.05) مقادیر انرژی قابل متابولیسم، انرژی ویژه شیردهی، اسیدهای چرب فرار کوتاه زنجیر، ماده آلی قابل هضم و پروتئین میکروبی شد. اما در مورد دانه جو این فراوری منجر به افزایش معنی دار (0.05<P) این پارامترهای تغذیه ای شد. پرتوتابی دانه جو با مایکروویو می تواند نرخ تولید گاز را کاهش داده و با کند کردن تخمیر منجر به بهبود اکوسیستم شکمبه و کاهش خطرات احتمالی اسیدوزیس شود.

این تحقیق به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف پودر ضایعات کشتارگاهی طیور بر عملکرد مرغ های تخم گذار تجارتی انجام شد. تعداد 160 قطعه مرغ تخم گذار سویه هایلاین در سن 42 هفتگی انتخاب شد و در قفس های تخم گذار 4 تایی قرار گرفت. جیره های آزمایشی شامل جیره غذایی شاهد (فاقد پودر ضایعات کشتارگاهی طیور) و جیره های غذایی دارای 2 ،4، 6 و 8 درصد پودر ضایعات کشتارگاهی طیور بود. این آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار و 4 تکرار به مدت 10 هفته اجرا شد. با افزایش سطح پودر ضایعات کشتارگاهی طیور در جیره های غذایی وزن تخم مرغ، درصد تولید تخم مرغ، گرم تخم مرغ تولیدی و میزان مصرف خوراک به طور معنی داری کاهش یافت (P<0.05). با افزایش سطح پودر ضایعات کشتارگاهی طیور در جیره های غذایی ضریب تبدیل خوراک به طور معنی داری افزایش یافت (P<0.05). طول و عرض تخم مرغ، ضخامت پوسته، حجم و سطح تخم مرغ تحت تاثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت. بیشترین واحدها و (80.38) و رنگ زرده (7.18) در جیره غذایی دارای 8 درصد پودر ضایعات کشتارگاهی طیور مشاهده شد (P<0.05). درصد زرده و سفیده تخم مرغ تحت تاثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت. پارامترهای خونی شامل گلوکز، کلسترول، تری گلیسرید، کلسیم، فسفر، لیپوپروتئین با چگالی پایین و لیپوپروتئین با چگالی بالای سرم تحت تاثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت. بر اساس نتایج بدست آمده، در جیره های غذایی مرغ های تخم گذار در اواسط دوره تخم گذاری می توان تا 2 درصد از پودر ضایعات کشتارگاهی طیور بدون هیچ گونه اثرات مضر بر کیفیت تخم مرغ و عملکرد مرغ های تخم گذار استفاده نمود.

105 راس گاو چند بار زایش و 15 راس گاو یک بار زایش بر اساس شکم زایش به 3 تیمار آزمایشی 1) شش بار دوشش در روز تا 150 روز بعد از زایمان (6x)؛ 2) شش بار دوشش در روز به مدت 90 روز و سه بار دوشش به دنبال آن تا 150 روز بعد از زایمان (6x-3x) و 3) سه بار دوشش در روز به مدت 150 بعد از زایمان (3x) اختصاص داده شدند. تولید شیر تا 60 روز پس از زایش به صورت یک روز در میان و سپس به صورت دو روز متوالی در هفته ثبت گردید. گاوها بلافاصله بعد از زایمان سپس بصورت ماهانه توزین شدند و همزمان امتیاز وضعیت بدنی آنها تعیین شد. نمونه خون از سیاهرگ دمی و نمونه شیر به صورت ماهانه از تمامی وعده های یک روز همه گاوها گرفته شد. ماده خشک مصرفی به طور معنی داری تحت تاثیر تیمارهای دفعات دوشش قرار نگرفت. تولید شیر خام و شیر تصحیح شده 3.5درصد چربی در کل دوره آزمایش در گاوهای 6x و 6x-3x نسبت به 3x به طور معنی داری بیشتر بود (به ترتیب 41.03، 42.13؛ 40.11، 40.60 در برابر 37.97، 38.40). غلظت گلوکز خون در گاوهای 3x در مقایسه با گاوهای 6x و 6x-3x به طور معنی داری بالاتر بود (به ترتیب 69.02، 64.36 و 63.44) ولی غلظت اسید چرب غیراستریفیه و بتاهیدروکسی بوتیریک اسید آنها به طور معنی داری پایین تر بود (به ترتیب 0.33، 0.69؛ 0.44، 0.94 و 0.38، 0.91). با توجه به نتایج این پژوهش تیمار 6 بار دوشش تا 90 روز و سه بار دوشش به دنبال آن، عملکرد بهتری نسبت به سایر تیمارها داشت.

ارتباط کازئینهای موجود در شیر بز با ترکیبات شیر و نقش آن در پنیرسازی، مطالعه چند شکلی کازئینها را مورد توجه خاصی قرار داده است. همچنین شیر بز به دلیل دارا بودن ترکیب کاملا متفاوت نسبت به شیر گاو در رژیم غذایی انسان حایز اهمیت می باشد. در این تحقیق نمونه های خون 80 راس بز مرخز از گله موجود در ایستگاه تحقیقاتی سنندج جمع آوری شد. پس از استخراج DNA، دو قطعه 407 و 279 جفت بازی از اگزون 4 ژن کاپاکازئین توسط آغازگرهای اختصاصی تکثیر و به ترتیب توسط تکنیکهای PCR-SSCP و PCR-RFLP مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. آنزیمهای HaeIII و TaqI به ترتیب جهت تشخیص آللهای E و K روی قطعه 279 جفت بازی استفاده شدند که در این جمعیت مشاهده نشدند. اما با استفاده از تکنیک SSCP، 13 آلل مختلف بنامهای A، G، C'، J، M، C، H، B''، D/I/L و B'/B مشاهده شدند. از بین آللهای مشاهده شده دو آلل A و B به ترتیب با فراوانی 0.401 و 0.018 دارای بیشترین و کمترین فراوانی بودند. نتایج حاکی از این بود که تلفیق این دو روش بخوبی توانست چند شکلی موجود در جمعیت مورد بررسی را مشخص کند.

به منظور بررسی اثر سطوح مختلف سبوس گندم بر عملکرد پروار و خصوصیات لاشه، آزمایشی بر روی 15 راس بره نر نژاد بلوچی انجام شد. آزمایش با سه تیمار و تعداد 5 تکرار در هر تیمار در قالب طرح کاملا تصادفی انجام گردید. تیمارهای آزمایش عبارت بودند از: 1- سطح 10% سبوس گندم در ماده خشک جیره، 2- سطح 20% سبوس گندم در ماده خشک جیره و 3- سطح 30% سبوس گندم در ماده خشک جیره. در جیره های 2 و 3 سبوس گندم جایگزین جو و ذرت جیره شده بود. آزمایش به مدت 90 روز انجام شد. نتایج آزمایش نشان داد که استفاده از سطوح مختلف سبوس گندم تاثیر معنی داری بر عملکرد تولیدی بره ها شامل اضافه وزن روزانه، وزن زنده نهایی، ضریب تبدیل خوراک و صفات لاشه نداشت. مصرف خوراک و مواد مغذی در بره ها تحت تاثیر سطوح مختلف سبوس گندم قرار نگرفت، هرچند مصرف سبوس گندم بین تیمارها اختلاف معنی داری (P<0.05) را نشان داد. pH مایع شکمبه نیز بین کلیه تیمارها تقریبا یکسان بود، ولی غلظت نیتروژن آمونیاکی بین تیمارها اختلاف معنی داری داشت (P<0.05) و با افزایش سطح سبوس در جیره غلظت نیتروژن آمونیاکی افزایش یافت. بنابراین می توان نتیجه گرفت که از سطوح بالای سبوس تا 30 درصد ماده خشک می توان در جیره بجای دانه غلات استفاده کرد.

این مطالعه به منظور ارزیابی تاثیر مصرف مکمل حاوی سلنیم و ویتامین E در اسب های عرب بر روی سرمی آنتی اکسیدان ها مقابل (سلنیم، گلوتایتون پراکسیداز و ویتامین E) و F2 ایزوپروستان ها (بعنوان معیار سرمی اکسیدان ها) انجام گرفت. 40 راس اسب عرب نر در دو گروه شاهد و تیمار 20 راسی با شرایط تغذیه ای، مدیریتی و فعالیت بدنی یکسان تقسیم بندی شدند و در گروه تیمار علاوه بر جیره معمول از مکمل حاوی سلنیم و ویتامین 0.5mg) E سلینت سدیم و α 250 mg توکوفرول) بمدت 60 روز استفاده گردید. در زمان صفر (قبل از مصرف مکمل)، روزهای 30 و 60 از ورید وداج تمام اسب ها نمونه خون اخذ و سرم با سانتریفوژ جدا گردید. غلظت سرمی سلنیم به روش جذب اتمی، گلوتاتیون پراکسیداز با روش بیوشیمیایی، ویتامین E سرم با روش کراماتوگرافی فلوریمتری و F2 ایزوپروستان سرم با روش الایزا اندازه گیری گردید. میانگین غلظتهای سرمی سلنیم، گلوتاتیون پراکسیداز، ویتامین E و F2 ایزوپروستان ها در گروه شاهد از روز صفر تا 60 تغییر قابل توجهی نداشت ولی در گروه تیمار میانگین غلظت سرمی F2 ایزوپروستان ها کاهش معنی داری را داشت و متابولیت های دیگر افزایش معنی داری داشتند. میانگین غلظت سرمی سلنیم، گلوتاتیون پراکسیداز، ویتامین E و F2 ایزوپروستان ها در روزهای 30 و 60 در بین دو گروه شاهد و تیمار اختلاف معنی داری داشت. در روز 30 در هر دو گروه شاهد و تیمار فقط همبستگی بین سلنیم و گلوتاتیون پراکسیداز سرم معنی دار بود (به ترتیب P<0.01 و 0.961=r و P<0.001 و 0.844=r). در روز 60 در گروه شاهد فقط همستگی بین سلنیم با گلوتاتیون پراکسیداز معنی دار بود (P<0.001 و 0.940=r) ولی در گروه تیمار علاوه بر گلوتاتیون پراکسیداز (P<0.001 و 0.727=r)، با F2 ایزوپروستان ها نیز ارتباط منفی معنی داری داشت (P<0.05 و 0.530-=r). بنابراین مصرف مکمل حاوی سلنیم و ویتامین E در اسب های عرب ورزشی باعث افزایش غلظت سرمی آنتی اکسیدان ها و کاهش غلظت سرمی F2 ایزوپروستان ها می شود و استفاده از این پرمیکس در اسب عرب بخصوص در فصل تمرین مهم است.

این پژوهش به منظور تعیین اثر غیرفعال کردن ترکیبات فنولیک موجود در علوفه خشک اسپرس با استفاده از پلی اتیلن گلیکول (وزن مولکولی 6000) و آب بر تجزیه پذیری، قابلیت هضم و فراسنجه های خونی و شکمبه ای گاوهای هلشتاین انجام گرفت. از 3 راس گاو غیرشیرده هلشتاین بالغ چند بار زایش، در قالب طرح چرخشی متوازن و با 3 جیره غذایی و 3 دوره 17 روزه (10 روز عادت پذیری و 7 روز جمع آوری نمونه) استفاده گردید. میزان تانن های متراکم قابل استخراج علوفه شاهد 21.3 گرم بر کیلوگرم ماده خشک بود که در اثر هر دو روش فرآوری بیش از 90 درصد کاهش یافت. فرآوری ها سبب افزایش معنی دار قابلیت هضم ماده آلی، پروتئین خام و دیواره سلولی و انرژی قابل متابولیسم علوفه اسپرس شد (P<0.05). غلظت کل اسیدهای چرب فرار در شکمبه و نسبت های مولی آنها تحت تاثیر روش های فرآوری قرار نگرفت. فرآوری علوفه اسپرس توانست 2 ساعت پس از خوراک دهی به صورت معنی داری سبب افزایش نیتروژن آمونیاکی مایع شکمبه گردد (P<0.05). میزان گلوکز، اوره و کراتینین پلاسمای خون گاوها تحت تاثیر فراوری ها قرار نگرفت. تجزیه پذیری ماده خشک علوفه اسپرس در حیوانات مصرف کننده علوفه فرآوری شده با پلی اتیلن گلیکول نسبت به شاهد و فرآوری با آب بصورت معنی داری بالاتر بود (P<0.05). با توجه به نتایج حاصل از این آزمایش می توان عنوان کرد که فرآوری علوفه خشک اسپرس با پلی اتیلن گلیکول و آب به منظور کاهش ترکیبات فنولیک سبب افزایش قابلیت دسترسی مواد مغذی بخصوص نیتروژن شد. بین این دو روش فرآوری، فرآوری با آب قابلیت استفاده در شرایط عملی در دامداری های کشور را دارا می باشد.

پارامترهای رشد جوجه های گوشتی راس با استفاده از تابع غیر خطی گومپرتز، در یک آزمایش با جیره های حاوی سطوح مختلف دانه خلر تخمین زده شد. در این آزمایش 210 قطعه جوجه گوشتی از سن چهارده روزگی به مدت 4 هفته با جیره های غذایی حاوی سطوح صفر، 10، 20 و 30 درصد دانه خلر خام و حرارت داده شده تغذیه شدند. آزمایش در قالب یک طرح آماری بلوک کامل تصادفی با 7 تیمار، 3 تکرار و 10 قطعه جوجه در هر تکرار انجام شد. نتایج نشان داد که بر اساس مدل برازش شده، پارامتر مرتبط با وزن اولیه جوجه ها برای جیره های 20 و 30 درصد خلر خام بالاتر بود (P<0.05). در مورد پارامترهای مرتبط با وزن اولیه، وزن نهایی و زمان تغییر منحنی رشد، جیره های 20 درصد خلر حرارت داده شده و 30 درصد خلر خام دارای تفاوت معنی داری بودند (P<0.05). زمان تغییر منحنی رشد (نقطه عطف) برای تیمار 30 درصد خلر خام دیرتر (47 روزگی) از تیمار 10 درصد خلر حرارت داده شده (39 روزگی) پیش بینی گردید. از نظر وزن بدن در هنگام تغییر منحنی رشد، بین تیمارهای حاوی 30 درصد خلر خام (2279.4 گرم) و 10 درصد خلر حرارت داده شده (1701.2 گرم) تفاوت معنی دار (P<0.05) وجود داشت. در جوجه های تغذیه شده با جیره حاوی 20 درصد خلر حرارت داده شده، منحنی رشد زودتر تغییر نمود و جوجه ها وزن پایین تری داشتند، اما در جوجه های تغذیه شده با تیمار 30 درصد خلر خام در سن بالاتری منحنی رشد تغییر نمود و در این زمان وزن بالاتری نسبت به تیمار حاوی 20 درصد خلر حرارت داده شده به دست آمد.

برای بررسی فاصله گوساله زایی و تعداد روزهای باز گاوهای هلشتاین استان های آذربایجان غربی و شرقی و اثر برخی عوامل بر آن ها از 2213 رکورد تولیدمثلی که از سال 1379 تا 1387 در ده گله جمع آوری شده بود، استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از رویه GLM نرم افزار SAS صورت گرفت. میانگین و خطای استاندارد فاصله گوساله زایی و تعداد روزهای باز به ترتیب 1.36±395.12 و 2.98±115.38 روز برآورد گردید. تاثیر گله، دوره شیردهی، سال زایش و مقدار تولید شیر بر فاصله گوساله زایی معنی دار بود (0.05<P). تاثیر جنس گوساله متولد شده بر عملکرد تولیدمثل معنی دار نبود. تولید شیر از سال های 1379 تا 1387 افزایش داشت. بین میزان تولید شیر فرد و روزهای باز ارتباط قابل توجهی دیده نشد. لازم است برای بهبود عملکرد صفات تولید مثلی در گله های این دو استان، اهمیت بیشتری به آنها در کنار صفات تولیدی داده شود.

در این تحقیق به منظور بررسی اثر عوامل محیطی بر صفات تولیدی (تولید شیر، تولید چربی، درصد چربی، تولید پروتئین و درصد پروتئین) از 15507 داده متعلق به 163 گله گاومیش های استان های گیلان، مازندران، آذر بایجان غربی، خوزستان و اردبیل که طی 16سال (1387-1372) توسط مرکز اصلاح نژاد دام کشور جمع آوری شده بود، استفاده شد. با استفاده از مدل خطی اثر عوامل محیطی استان، گله در داخل هر استان، دوره شیردهی، سن زایش، فصل زایش و سال زایش با استفاده از رویه GLM نرم افزار SAS بررسی شد. میانگین حد اقل مربعات و خطای استاندارد صفات تولید شیر، تولید چربی، درصد چربی، تولید پروتئین و درصد پروتئین به ترتیب، 6.51±1904.16 کیلوگرم، 2.18±123.21 کیلوگرم، 0.01±6.41 درصد، 0.51±90.65 کیلوگرم و 0.01±4.16 درصد به دست آمد. نتایج این تحقیق نشان داد که اثر سن زایش فقط برای درصد چربی معنی دار بود (P<0.01). اثر عامل دوره شیردهی برای همه صفات به جزء صفت درصد چربی معنی دار بود (P<0.01). اثر سایر عوامل محیطی برای همه صفات معنی دار بود.