پژوهنده
سال:1379 | دوره:5 | شماره:2 (پی در پی 18) |تعداد مقالات:18

قرن بیستم سرشار از شگفتی ها بود. قرنی بود که بشر به لحاظ علمی چنان گام های بزرگی برداشت که پیش از آن غیر قابل تصور به نظر می رسید. عصر اتم، عصر فتح ماه، عصر رایانه ها و بالاخره عصر اطلاعات.مقایسه سال های واپسین این قرن با سال های آغازین آن و مروری شتاب زده بر آنچه که رخ داده، نشان از عظمت آن گام ها می دهد.در این میان جهان پزشکی نیز فارغ از شگفتی نبود. نوشتار زیر به قلم استاد دکتر حسین حکمت از دانشگاهیان پیش کسوت فرهیخته و دنیا دیده، نگاه اجمالی ایشان است بر قرن بیستم و وقایع عمده پزشکی حادث در آن مقطع.

اطلاعات ما در مورد بخش های مجاورات، مسیر و ارتباطات رشته های عصبی ماده سفید نیمکره های مغز انسان اندک است. از سوی دیگر افزایش معلومات ما در این زمینه، تاثیر بسزایی در تشخیص آناتومیکی بیماری های مغز و اعصاب و انسان، رشته های عصبی کپسول خارجی می باشد. اکثر منابع معتبر نوروآناتومی یا به این رشته ها اشاره نکرده اند و یا مطالب مختصر و متناقضی را بیان نموده اند. از این رو ما تصمیم گرفتیم که به تعقیب رشته های عصبی موجود در کپسول خارجی مغز انسان بپردازیم. 10 مغز انسان بالغ و فاقد بیماری مغزی، پس از فیکساسیون کافی و یخ زدن توسط تکنیک Klingler تشریح گردیدند. اصلی ترین جزء کپسول خارجی، رشته هایی هستند که از نواحی مختلف کورتکس و از طریق تشعشع تاجی وارد کنار پشتی کپسول خارجی شده و در جهت دورسوونترالی حرکت کرده و با عبور از درون و یا زیر هسته عدسی به ساقه های مغزی وارد شده و در تگمنتوم مغز میانی ختم می شوند. این رشته ها در طی مسیر خود شاخه هایی به استریاتوم می فرستند. رشته هایی هم از کورپوس کالوزوم وارد کپسول خارجی می شوند. از کمیسور قدامی نیز رشته هایی به کپسول خارجی می آیند. بینSup. Longitudinal Fasciculus  که در کناره دور سال کپسول خارجی قرار دارد و این کپسول رشته هایی مبادله می شوند. همچنین Uncinate fasciculus, Inf. Longitudinal Fasciculus وOccipitofrontal Fasciulus  از درون بخش و نترال کپسول خارجی عبور می کنند.یافته های این تحقیق نشان می دهند که کپسول خارجی حاوی هر سه نوع رشته عصبی (خروجی، هماهنگی و تقاطعی) است. این نتیجه گیری آنچه را تاکنون در مورد کپسول خارجی تصور می شد، مبنی بر اینکه رشته ای آن منحصرا از نوع خروجی و یا هماهنگی است، رد می کند.

با توجه به شیوع بالای آپاندیسیت و عوارض شناخته شده تشخیص ناصحیح و تناقضات موجود در خصوصیات بیماری و بیماران و به منظور تعیین اپیدمیولوژی بیماران آپاندکتومی شده، این تحقیق روی مراجعین به بیمارستان امام حسین (ع) در سال های 1378-1375 انجام شد. تحقیق به روش مطالعه داده های موجود انجام و از روی پرونده های بیماران خصوصیات سن، جنس، علائم و شکایات، گزارش پاتولوژی و نیز سرانجام بیماران بررسی و ثبت گردید که شیوع آپاندیسیت منفی در نمونه، تعیین و به احتمال 95% در جامعه برآورد گردید. طی مدت مورد مطالعه تعداد 1452 مورد آپاندکتومی در بیمارستان امام حسین (ع) انجام شده بود که 61% مرد و 39% زن بودند. میانگین سنی 12.4±24.7 سال بود. 37%  بیماران کمتر از 20 سال و 12% بالای 40 سال داشتند. شیوع آپاندیسیت منفی 15.4%، آپاندیسیت حاد 64%، گانگرنه 14% و پرفوره 6% بودند. موارد منفی در زنان بیشتر از مردان بودP<0.0005 . درد شکم، تندرنس و تاکیکاردی در هر دو گروه مثبت و منفی مشابه بوده ولی شیفWBC به چپ، شیف درد بهRLQ  و لکوسیتوز بیش از 27% در موارد مثبت بیشتر از منفی بوده استP<0.001 . شیوع آپاندیسیت منفی و پرفوره در این مطالعه پایین بوده، با توجه به اهمیت موضوع، انجام یک تحقیق بالینی برای تعیین قدرت هر یک از علائم بالینی و آزمایشگاهی در تشخیص آپاندیسیت را موکدا درخواست می نماید.

با توجه به روند افزایش مصرف گوشت و اندام های خوراکی مرغ در الگوی غذایی مردم کشورمان و رشد روند مصرف آنتی بیوتیک ها در پرورش طیور و عوارض شناخته شده مصرف گوشت مرغ های آلوده به آنتی بیوتیک، با عنایت به تناقضات موجود در مورد میزان باقیمانده آنتی بیوتیک ها در مرغ های مصرفی، این تحقیق به منظور تعیین باقیمانده آنتی بیوتیک ها در مرغ مصرفی شهر تهران در سال 1373 انجام گرفت. تحقیق به روش توصیفی روی تعداد 272 لاشه کامل مرغ، 356 نمونه خون و 80 چینه دان که به روش نمونه گیری تصادفی سیستماتیک انتخاب شدند، انجام گرفت. به عنوان کنترل از نسوج مرغ هایی که برای این منظور پرورش داده شدند و غذای آنها عاری از هر نوع آنتی بیوتیک بود، استفاده شد. سوش مورد استفاده باسیلوس سوبتیلیس بود. از نمونه ها با ایجاد شکاف در بافتسواب گیری انجام شد. پس از قرار دادن سوآب ها در پلیت های کشت و گرمخانه گذاری در 29 درجه سانتیگراد به مدت 20-16 ساعت قطر هاله عدم رشد اندازه گیری و مقایسه لازم با قطر هاله های عدم رشد بدست آمده از غلظت های مختلف آنتی بیوتیکی انجام می گرفت. هاله ها با قطر کمتر از 5.5 میلی متر به عنوان غیر آلوده و 7.5-5.5 را ضعیف و بیشتر از آن را شدید تلقی، سپس شیوع آلودگی در مرغ ها و فاصله اطمینانی آن در جامعه برآورد گردید. باقیمانده آنتی بیوتیکی در نمونه از حداقل 1.5% تا 50% بود. قسمت های مختلف مرغ مانند کبد، کلیه و خون قلب در زمان ذبح بیشترین درصد و عضلات ران و سینه کمترین درصد آلودگی را داشتند. با توجه به شیوع و شدت باقیمانده آنتی بیوتیکی و احتمال مقاوم شدن میکروارگانیسم ها پیشنهاد می گردد اقدامات لازم جهت کاهش مصرف و کنترل بیشتر آنتی بیوتیک ها به عمل آید.

تک یاخته لیشمانیا(Leishmania) ، یکی از انگل های شایع در ایران است. جنس لیشمانیا دارای بیش از 20 گونه می باشد که هر یک از آنها تعدادی سویه دارند. لیشمانیوز جلدی (سالک) و لیشمانیوز احشایی (کالاآزار) دو بیماری ناشی از گونه های متفاوت جنس لیشمانیا هستند، که در مناطق مختلف ایران به صورت آندمیک یا اسپورادیک انتشار دارند. با توجه به عوارض جدی و خطرناک بعضی از لیشمانیوزها در انسان، نیاز تحقیقاتی برای نگهداری طولانی مدت این تک یاخته در آزمایشگاه به منظور تهیه واکسن و بررسی بر روی گونه ها و سویه های متفاوت لیشمانیا ضروری است. معمولا برای نگهداری گونه ها لیشمانیا از روش هایی مانند کشت در شرایطin-vitro  و یا پاساژ در حیوانات حساس آزمایشگاهی استفاده می شود. اما این روش ها پر هزینه و وقت گیر هستند و امکان آلوده شدن انسان در محیط کشت نیز وجود دارد. علاوه بر آن ممکن است خواص آنتی ژنیک، بیولوژیک و شیمیایی ارگانیسم ها در محیط های کشت با تغییراتی همراه باشد. لذا ترجیحا روش انجماد(Cryopreservation)  توصیه شده است. مطالعه حاضر در آزمایشگاه لیشمانیوز دانشکده بهداشت و انستیتو تحقیقات بهداشتی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی- درمانی تهران به روش توصیفی از نوع اکتشافی انجام گرفت که در طی آن چهار گونه و سویه لیشمانیا (عوامل ایجاد کالاآزار و سالک) با استفاده از ماده نگهدارنده(Dimethyl Sulfoxide; DMSO)  و بدون ماده نگهدارنده (روش ساده) به مدت یک سال منجمد و مورد مطالعه قرار گرفتند. نتایج این پژوهش نشان داد که انجماد با به کاربردن ماده نگهدارنده(DMSO)  بر روش دیگر برتری دارد و روشی مطلوب برای نگهداری لیشمانیا محسوب می گردد.

با وجود آنکه مطالعات اخیر بر یافتن ملکول اصلی درگیر در میگرن متمرکز شده اند، مکانیسم ملکولی دقیق میگرن هنوز ناشناخته مانده است. بر پایه مدلهای انسانی سردردGTN)  و(His . پیشنهاد شده است که هیستامین تنها می تواند با اثر بر گیرنده های - H1 اندوتلیالی عروق مغزی به عنوان یک دهنده داخلی نیتریک اکساید عمل کند و این ملکولNO  است که نقش اصلی را در ایجاد روندهای منجر به درد میگرن بازی می کند. از سویی بر پایه مطالعات بسیار نوین پیشنهاد شده است که نیتریک اکساید در رهایی هیستامین از ماست سلهای مننژ و ایجاد میگرن نقش مهمی ایفا می کند. همچنین در گزارشات اخیر آمده است که نوروپپتیدهای رها شده از انتهای نورون های مغزی بر ماست سلهایی که غالبا در اطراف همین نورونها متمرکز شده اند، اثر کرده و سبب رهایی هیستامین می شوند که این روند در ارتباط با میگرن است. از آنجا که گزارشی از تغییرات همزمان مقادیر هیستامین و نیتریک اکساید در مایعات بیولوژیک مبتلایان به میگرن وجود نداشت، تصمیم گرفته شد که نقش هیستامین در میگرن و اینکه به تنهایی و یا از طریق NO عمل می کند، تعیین گردد. بدین منظور مقادیر سرمی هیستامین و نیتریک اکساید در مبتلایان به سردرد میگرنی در دو مرحله درد و رهایی از آن با استفاده از روشهای ساده بیوشیمیایی (یک روش اصلاح شده فلوریمتری جهت اندازه گیری هیستامین و روش گریس جهت تعیین مقدار (NO اندازه گیری گردید. نتایج نشان دادند که مقادیر هیستامین سرمی در دو گروه درد و بی دردی نسبت به گروه کنترل افزایش معنی داری از خود نشان می دهند. در حالیکه مقادیر نیتریت سرمی افراد در دو دوره فوق الذکر نسبت به گروه کنترل کاهش معنی داری دارند. این یافته ها می توانند بیانگر نقش احتمالی این دو مولکول در سردرد میگرنی باشند. همچنین بررسی داده ها نشان دادند که مقادیر نیتریت سرمی افرادیکه دارای مقادیر هیستامین سرمی بالاتری بودند بطور محسوسی پایین تر است که می تواند نشان دهنده وجود نوعی ارتباط میان این دو ملکول باشد.

به منظور بررسی اثر پیریدوکسین (ویتامین (B6 در کنترل تهوع و استفراغ حاملگی، یک کارآزمایی تصادفی کنترل دار و دو سوکور بر روی دویست خانم باردار 17> هفته حاملگی، انجام شد. 100 خانم (گروه مداخله) تحت درمان با قرص پیریدوکسین 20 میلی گرم سه بار در روز به مدت 5 روز و 100 خانم (گروه کنترل) با همین الگو تحت درمان با پلاسبو قرار گرفتند. میانگین سن، سن حاملگی و سایر متغیرهای زمینه ای بین دو گروه با آزمون های آماری فاقد اختلاف معنی دار بود. بیماران به منظور درجه بندی شدت تهوع در فرم های مخصوصVAS (1)  و گزارش تعداد حملات استفراغ و نیز وضعیت اشتها در  24ساعت قبل از شروع درمان و طی روزهای درمان، آموزش داده شدند. کاهش شدت تهوع در گروه مداخله، در روزهای درمان، در مقایسه با گروه کنترل برجسته بود و آزمون آماری آن را معنی دار نشان دادP<0.05 .میانگین دفعات استفراغ نیز در گروه مداخله در مدت درمان کمتر از گروه کنترل بود ولی اختلاف آن از نظر آماری برجسته نبود. وضعیت اشتها در روز دوم تا پنجم درمان در گروه مداخله بهبود نشان می داد که اختلاف آن با گروه کنترل از نظر آماری حایز اهمیت بودP<0.03 .

مطالعات مقایسه ای بین کورتیکواستروییدهای موضعی و آنتی هیستامین ها همیشته اختلاف بارزی از نظر درمانی نشان نمی دهد. بر اساس شواهد به نظر می رسد فلوتیکازون پروپیونیت که یک فرآورده جدید بصورت اسپری کورتیکو استرویید مایعی نازال می باشد، دارویی موثر و کم عارضه در درمان بیماری رینیت ناشی از آلرژی است. لذا این مطالعه برای مقایسه تاثیر درمانی و عوارض ناشی از اسپری نازال فلوتیکازون پروپیونیت با قرص پیریلامین مالئات در درمان رینیت آلرژیک انجام گردید. با روش کارآزمایی بالینی(Randomised Clinical Trial) بر روی بیماران دارای حداقل سه مورد از علایم رینیت آلرژیک (رینوره، عطسه، خارش بینی و گلو، گرفتگی بینی، احتقان بینی و اشک ریزش چشم) مراجعه کننده به درمانگاه گوش و حلق و بینی بیمارستان لقمان از 1/7/78 لغایت 1/2/79 انجام شد. 60 نفر در دو گروه، تجربی تحت درمان با فلوتیکازون 4 پاف روزانه 200 µg و شاهد با قرص پیریلامین مالئات 25 mg سه بار در روز به مدت 3 هفته تحت درمان قرار گرفتند و در هفته دوم و سوم و پنجم یعنی دو هفته پس از قطع دارو، توسط فردی که اطلاعی از نوع دارو نداشت، معاینه شدند. در هر نوبت علایم و نشانه های آلرژی و عوارض مربوط به هر دو گروه مورد بررسی قرار گرفت. دو گروه از نظر جنس و سن و مصرف سیگار همسان گردیدند و عوامل مداخله گر مانند پرفوراسیون سپتوم و انسداد بیش از 50% بینی از تحقیق حذف گردیدند. 60 بیمار مورد بررسی به 2 گروه 30 نفری تجربی و شاهد تقسیم شدند. میانگین سنی در گروه تجربی 11±30.6 و در گروه شاهد 11.8±33.6 بود. گروه تجربی را 16 مرد (53.3%) و 14 زن (46.7%) و گروه شاهد را 17 مرد (56.7(%  و 13 زن (43.3%) تشکیل می دادند. تعداد افراد سیگاری در گروه شاهد 2 نفر (7%) و در گروه تجربی 3 نفر (10%) بود. اشک ریزش و احتقان بینی در هر سه مرحله در گروه تجربی، کاهش معنی داری نسبت به گروه شاهد داشت P<0.05 و گرفتگی بینی، خارش بینی و گلو و رنگ پریدگی مخاطی بینی فقط در زمان مصرف دارو، در گروه تجربی کمتر از شاهد بود. رینوره، عطسه، انسداد بینی و ترشح شفاف بینی فقط در زمان پی گیری 2 هفته پس از قطع دارو کاهش معنی داری در گروه تجربی نسبت به شاهد داشت. تنها عارضه جانبی که تفاوت معنی داری بین دو گروه داشت، میزان خواب آلودگی ایجاد شده در گروه شاهد بود. در گروه تجربی یک نفر به علت بروز تنگی نفس از ادامه درمان صرف نظر کرد و یک مورد (3.3%) دچار خونریزی بینی نسبتا شدید و دو مورد (6.6%) افراد دچار خونریزی خفیف شدند که اختلاف این عارضه با گروه شاهد معنی دار نبود. اسپری فلوتیکازون پروپیونیت تاثیر بهتر و طولانی تری در درمان علایم اشک ریزش چشم و احتقان بینی و تاثیر طولانی تری در درمان علایم و نشانه های رینوره، عطسه، انسداد بینی و ترشحات شفاف بینی و تاثیر بهتری فقط در هنگام درمان و مصرف دارو در مورد احساس گرفتگی بینی، خارش بینی و گلو و رنگ پریدگی مخاطی دارد. در کل دارویی موثرتر از پیریلامین مالئات در درمان رینیت آلرژیک و با عوارض کمتر می باشد.

فتق دیسک و تنگی کانال کمری از بیماری های شایع ستون فقرات است و هر ساله تعداد زیادی از مراجعه کنندگان به مراکز جراحی اعصاب، روماتولوژی و ارتوپدی را شامل می شود. عوارض ناشی از این دو بیماری شامل گستره وسیعی از درد ساده تا از کار افتادگی کامل فرد مبتلا می گردد. این مطالعه به منظور شناسایی عوامل مستعد کننده در بروز فتق دیسک و تنگی کانال کمری در بیماران مراجعه کننده به مراکز جراحی اعصاب وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و یک کلینیک خصوصی طی سال 1376 انجام گرفت. پژوهش حاضر با روش توصیفی(Descriptive)  به روی 500 بیمار مراکز جراحی اعصاب دانشگاه و 200 بیمار کلینیک خصوصی صورت پذیرفت. در بیماران، آزمایش لازک، وضعیت رفلکس های وتری، قدرت عضلات اندام تحتانی و حس و نیز مطالعات پاراکلینیک شامل پرتونگاری،CT  اسکن، میلوگرافی یاMRI به عمل آمد. خصوصیات قد، وزن، سن، جنس، شغل، استعمال دخانیات، ورزش و سابقه خانوادگی بررسی شد.BMI  بیشتر از 25، اضافه وزن، مشاغل کارگری به عنوان مشاغل سنگین و مشاغل اداری به عنوان مشاغل سبک و متوسط تلقی گردید. 539 نفر از افراد، فتق دیسک و 161 نفر تنگی کانال کمری داشتند. در دیسک کمری نسبت مرد به زن 1.5 به 1 و بیشترین تعداد در دهه سنی چهارم و پنجم بودند. در تنگی کانال کمری نسبت زن به مرد 1.3 به 1 و بیشترین تعداد در دهه سنی ششم و هفتم بودند. شیوع فتق دیسک کمری 1 تا 2 دهه جلوتر از تنگی کانال کمری است. بیماری فتق دیسک کمری در مردان بیشتر از زنان و تنگی کانال کمری در زنان بیشتر از مردان می باشد. تعداد زیادی از افراد BMI بالاتر از حد طبیعی داشتند که این مساله در تنگی کانال کمری بارزتر بود. فتق دیسک کمری هنگامی رخ می دهد که فرد در سنین فعالیت شغلی است، حال آنکه تنگی کانال در سنین آخر فعالیت شغلی اتفاق می افتد.

این مطالعه هم گروهی گذشته نگر(Retrospective Cohort Study)  میزان شیوع، زمان پیدایش، تداوم مدت دیابت بی مزه و شکستگی استخوان کف جمجمه را بررسی و وجود و نوع رابطه احتمالی بین آنها را در 16 بیماری که به علت ضربه مغزی از ابتدای سال 1371 تا نیمه سال 1375 در این مرکز پزشکی درمان شدند، مورد مقایسه و تجزیه و تحلیل آماری قرار داده است. بیماران از نظر ضربه مغزی، زنده بودن حداقل 2 هفته بعد از ضربه مغزی، داشتن دیابت بی مزه با منشاء مغزی، عدم مراجعه بعلت دیابت بی مزه بعنوان شکایت اصلی، مکان بررسی، تشخیص و درمان مشابه سازی(Match)  شده بودند. ارزشیابی بیماران با استفاده از معیارGCS ، یافته های پرتونگاری جمجمه و یافته های سی تی اسکن مغزی صورت گرفته است. روش آماری استفاده شده(Chi square - Fisher exact test)  می باشد. از 16 بیمار 13 نفر مذکر و 3 نفر مؤنث، دارای میانگین سنی 11.4± 20سال با دامنه 41-5 بودند. میزان شیوع دیابت بی مزه بعد از ضربه مغزی 1.45% بود و 56% از بیماران مبتلا به دیابت بی مزه علایم مستقیم یا غیر مستقیم شکستگی کف جمجمه را داشته اند. دیابت بی مزه در 75% از بیماران (زودرس) در هفته اول و در 25%  (تاخیری) دیرتر از یک هفته بعد از ضربه مغزی ظاهر شده است. از نطر آماری رابطه معنی داری بین پیدایش زودرس یا تاخیری دیابت بی مزه بعد از ضربه مغزی به ترتیب با تداوم کوتاه یا بلند مدت تر آن وجود داشتP<0.001 . شکستگی کف جمجمه رابطه مستقیم و از نظر آماری معنی داری با پیدایش زودرس P<0.01 دیابت بی مزه داشت. هیچ رابطه معنی داری بین شدت و مدت تداوم دیابت بی مزه یافت نشد.

هدف از این بررسی توجه دادن همکاران به اهمیت زیاد تشخیص به موقع شکم حاد نوزادان و شیرخواران و در نتیجه پایین آوردن میزان مرگ و میر و هزینه های متعلق به بیمار است. این تحقیق به صورت گذشته نگر از سال های 1371 تا 1377 انجام شده است. تحقیق مربوط است به 234 بیمار که با علل مختلف ناهنجاری های نوزادی و یا بیماری های دوران شیرخوارگی از میان مراجعه کنندگان بیمارستان کودکان مفید انتخاب شده اند و مورد عمل جراحی قرار گرفته اند. تعداد 92 نفر دختر و 142 نفر پسر بوده اند. سن نوزادان  (28-1) روزه و سن شیرخواران (24-1) ماهه است. روش کار انجام شده بر طبق نوع درمان ناهنجاری یا نوع بیماری شیرخواران صورت گرفته است. یافته های به دست آمده این بررسی عبارت است از اینکه اولا چگونه می توان از میزان مرگ و میر کاست ضمن اینکه هزینه های بیمار به حداقل برسد. در ضمن در گروه بررسی شده مشخص گردید شایع ترین علت شکم حاد نوزادان آترزی روده و مقعد بسته و شایع ترین علت شکم حاد شیرخواران انواژیناسیون و فتق مختنق می باشد که تعداد مبتلایان در جنس مذکر بیش از اناث است. نتیجه اینکه اولا موضوع شکم حاد کودکان و تشخیص به موقع آن اهمیت خاص خود را داشته میزان تلفات بستگی تام با درک اهمیت و تشخیص به موقع دارد. جهت نیل باین هدف باید متذکر شد که همکاری نزدیک متخصصین اطفال- رادیولوژیست- آزمایشگاهNICU  مجهز با جراح اطفال قطعا در سرنوشت و بهبود نوزادان و شیرخواران موثر خواهد بود.

کارسینوم پستان جزء شایع ترین کارسینوم های زنان و مهم ترین علت مرگ به دلیل کانسر در بین خانم ها می باشد. در این میان درگیری غدد لنفاوی اگزیلاری در تعیین پیش آگهی و درمان بیماران مبتلا به کانسر اپی تلیالی مهاجم پستان مهم ترین فاکتور مربوطه می باشد. پژوهش حاضر با روش تجربی بر روی 40 بیمار مبتلا به کانسر اپی تلیالی مهاجم پستان بستری شده در بیمارستان امام حسین(ع) در طی سال های 1377- 1376 صورت پذیرفته و مقایسه برش های معمولی استاندارد هیستوپاتولوژیک با روش برش مجدد و سریالی در روی غدد لنفاوی منفی بیماران فوق الذکر انجام گردیده است که نتایج آن نشان دهنده افزایش 7.4% در تعداد غدد لنفاوی مثبت و در تایید و تاکید اهمیت برش، سریالی در این بیماران خصوصا در دسته ای از بیماران که در برش های اولیه فاقد یافته مثبت در عقده لنفاوی هستند می باشد.

ندول های تیرویید بسیار شایعند به طوری که در حدود 50% افراد در تیرویید خود یک یا چند ندول دارند اما تنها 5% آنها بدخیم بوده و نیاز به جراحی دارند. مسلما قطعی ترین روش افتراق ندول های خوش خیم از بدخیم، بیوپسی باز می باشد که در تیروئید حداقل با یک لوبکتومی برابر است. با معرفیFNA  در سال 1930 به تدریج تعداد تیروییدکتومی ها به 1.3 موارد قبل رسید. امروزه این روش را به عنوان بهترین روش برخورد با ندول تیرویید می دانند. اما در مراکز دانشگاهی ما هنوز هم با کمک اسکن تیروئید و بدون FNA تیروییدکتومی رایج بوده و 70% موارد آن غیر ضروری است. برای بررسی علل عدم بکارگیری این روش، مطالعه حاضر بر روی 128 مورد ندول تیرویید انجام شد که 114 مورد آنها بعدا تیروییدکتومی شدند. با مقایسه جواب های FNA با پاتولوژی حساسیت 94%، اختصاصیت 100% و دقت 97.8% برای FNA بدست آمد. نتیجه آزمونMcNemar  اختلاف آماری قابل توجهی را بین پاتولوژی و FNA نشان نداد. بنابراین می توان FNA را در مورد تیرویید جایگزین بیوپسی باز کرد و انتظار می رود که در بخش های جراحی با کمک این روش از تحمیل هزینه های سنگین تصویر برداری و اعمال جراحی سنگین و غیر ضروری پرهیز شود. تحقق این امر نیازمند مطالعات بیشتر در این زمینه می باشد.

استروئیدها دسته بزرگی از مواد دارویی هستند که در بدن اثرات گسترده ای دارند و روش های مختلف تولید آنها همواره مورد توجه محققین بوده است. در این پژوهش توانایی هیدروکسیلاسیون پروژسترون توسط آسپرژیلوس نایجر مورد بررسی قرار گرفته است. آسپرژیلوس نایجر که از کلکسیون قارچ ها و باکتری های عفونی و صنعتی ایران تهیه گردیده است. از نظر رشد و تولید در سه نوع محیط کشت مختلف،pH  حداکثر و زمان حداکثر تولید مورد بررسی قرار گرفت. در شرایط مطلوب متابولیت های متعددی تولید می گردند که اصلی ترین آنها از نظر مقدار، ماده ایست که بعد از استخراج و خالص سازی با روش های کروماتوگرافی تحت آزمایش های مختلف طیف سنجی از قبیل مادون قرمز، طیف سنجی جرمی و رزونانس مغناطیسی هسته به منظور تعیین ساختمان قرار گرفت. با توجه به تمامی شواهد و مدارک طیفی بنظر می رسد محصول اصلی متابولیسم پروژسترون، 11- آلفا هیدروکسی پروژسترون می باشد. این ماده می تواند به عنوان پیشتاز در تهیه هیدروکورتیزون مورد استفاده قرار گیرد.

انجام استئوتومی پروگزیمال تیبیا به روش گنبدی شکل به طور صحیح و جلوگیری از ایجاد عوارض آن، یکی از راه های درمان مناسب در دفورمیتی ژنوواروس است. با توجه به عوارض شناخته شده استئوتومی گنبدی شکل و شیوع این بیماری و همینطور تعیین تاثیر روش های اصلاح شده استئوتومی گنبدی شکل بر عوارض آن، این تحقیق بر روی 14 بیمار مراجعه کننده به بیمارستان طالقانی، پارس و خاتم الانبیاء از سال 77-1374 انجام گرفته است. تحقیق به روش نیمه تجربی بر روی 14 بیمار و 17 زانو که تشخیص قطعی دفرمیتی ژنوواروس داشتند انجام گرفت. روش اصلاح شده بر اساس تجربیات قبلی بر روش استاندارد انجام و کلیه عوارض استئوتومی بررسی و ثبت گردید. از 14 بیمار مورد بررسی تعداد 17 زانو مورد عمل واقع شدند. تعداد 7 نفر مرد و 7 نفر زن بوده و سنین آنها (10±21، از 13 تا 59 سال) بوده و مدت زمان پیگیری (8±18 ماه از 7 تا 24 ماه) بوده است. اقداماتی که جهت کاهش عوارض این عمل صورت گرفت عبارت بودند از: استئوتومی فیبولا در محل مناسب، استئوتومی تیبیا به روش صحیح، فیبولکتومی به اندازه 1.5 تا 3 سانتی متر، پین گذاری از لاترال تا درگیری کورتکس مدیال، استفاده از روش پین و پلاستر جهت حفظ فیکساسیونPredrilling مسیر پین، ناشیاتومی روتین در همه بیماران و یک سری اقدامات دیگر. با این اقدامات و با رعایت- مسایل فوق، عوارض به طور محسوسی کاهش پیدا کرد. بطوریکه میزان عفونت اطراف پین 5.9%، اختلال عصب پرونئال سطحی و عمقی به 5.9% و اختلال در اکستانسیون شست پا نیز به 5.9% رسید و در دو مورد 11.8% نیز دردهای تیر کشنده مقطعی در محل فیبولکتومی دیده شد و عارضه زودرس دیگری مشاهده نگردید. با توجه به کاهش عوارض، رعایت اصلاحات فوق الذکر در هنگام عمل جراحی استئوتومی گنبدی پروگزیمال تیبیا توصیه می گردد.

با توجه به شیوع آفتاب سوختگی، عوارض شناخته شده و اهمیت پیشگیری از آن و نظر به اینکه تنها کرم ضد آفتاب SPF=30 ساخت کشور به نام سی گل مدعی خاصیت محافظت در برابر آفتاب است و به منظور مقایسه این کرم با کرم ضد آفتاب لوتسین SPF=30 ساخت فرانسه، این تحقیق روی کوهنوردان در منطقه ورامین سال 1378 انجام شد. تحقیق به روش کارآزمایی بالینی پس از همسان سازی روی تعداد 50 نفر، (100 نمونه)، انجام گرفت. یک طرف صورت هر فرد بر حسب تصادف به عنوان گروه مورد و طرف دیگر بعنوان شاهد انتخاب و به میزان 0.3 سی سی از کرم سی گل به طرف مورد و همین مقدار از کرم لوتسین به طرف شاهد مالیده شد. کوهنوردان 3.5 ساعت در معرض آفتاب قرار داشتند. ارزیابی 6 ساعت بعد از شروع توسط دستیار بیماری های پوست و 24 ساعت بعد توسط خود کوهنوردان بر اساس اریتم، سوزش، خارش و میزان رضایت از فرآورده ها انجام شد. نتایج با آزمون هایCHI - Square, Mc Nemar  مورد قضاوت قرار گرفت. افراد مورد مطالعه شامل 64% مرد و 36%  زن در سنین 7.5 ± 31.1 سال بودند. هر دو کرم در پیشگیری از آفتاب سوختگی در ارزیابی 6 ساعت پس از مصرف موفق بودند که این میزان در کرم سی گل در 34% موارد و در کم لوتسین در 40% موارد بودP<0.0005 . میزان آفتاب سوختگی در ارزیابی 6 ساعت پس از مصرف در گروه مورد 66% و در گروه شاهد 60% و در خود ارزیابی کوهنوردان پس از  24ساعت، در گروه مورد 32.4% و در گروه شاهد 24.3% بود. میزان رضایت از فرآورده در گروه مورد 86% و در گروه شاهد 90%، خارش در پوست صورت در گروه مورد 6% و در گروه شاهد نیز 6% و سوزش در پوست صورت در گروه مورد 10% و در گروه شاهد 6% بود که در همه موارد فوق دو گروه مشابه بوده و اختلاف آنها از نظر آماری معنی دار نبود. هر دو کرم اثرات ضد آفتاب و عوارض مشابه داشتند اما نظر به اینکه هیچکدام از کرم های ضد آفتاب با روش ذکر شده در این مطالعه قادر به پیشگیری کامل از آفتاب سوختگی نبودند، تحقیقات بیشتر در این زمینه لازم است.

هدف از این بررسی روند میزان کاهش فشار داخل چشمی و عوارض طولانی مدت جراحی ترابکولکتومی در مبتلایان به گلوکوم زاویه باز و بسته اولیه می باشد. تحقیق به روش توصیفی در 142 چشم از 119 بیمار مبتلا به گلوکوم زاویه باز و بسته که در این مرکز تحت عمل جراحی ترابکولکتومی قرار گرفته و به مدت حداقل یکسال پیگیری شده بودند صورت گرفته است. روش ترابکولکتومیLimbal base بوده فلاپ اسکلرا 3×3 میلی متر و 3× 2ازTin برداشته و پس از PI فلاپ اسکلرا و ملتحمه را با نخ نایلون 10.0 دوخته معیار جهت جراحی فشار بالاتر از 20 میلی متر جیوه با توجه به حداکثر داروئی و کاپ و میدان بینایی پیشرونده بوده است. از مجموع 142 چشم، 126 چشم (88.7%) کاهش فشار داخلی چشمی(IOP) (IOP=Intraocular Pressure)  را نشان دادند. از 125 چشم با گلوکوم زاویه باز اولیه، 109 چشم (87.2%) و از مجموع 17 چشم با گلوکوم زاویه بسته اولیه، 16 چشم (91.2%) کاهش IOP را نشان دادند. از مجموع 45 بیمار با سن 60 سال و کمتر، 33 بیمار (73%) و از مجموع 74 بیمار با سن بالاتر از 60 سال، 70 بیمار (94.5%) کاهش IOP را نشان دادند کلیه عوارض شامل پیشرفت آسیب عصب بینایی، ایجاد کاتاراکت، اندوفتالمیت،Vitreous Loss ، از دست رفتن دید مرکزی،Dellen  و گلوکوم بدخیم، بررسی شدند. عارضه جدا شدن کورویید و اتاقک قدامی مسطح، در 12 چشم (8.5%) مشاهده شد که نسبت به گزارشات قبلی (4.5%) بیشتر است اما حتی یک مورد از این 12 چشم در پیگیری یک ساله عارضه افزایش IOP را نشان ندادند. با توجه به نتایج خوب ترابکولکتومی و به دلیل عوارض ناچیز آن در درمان گلوکوم اولیه از نوع زاویه باز یا بسته، این جراحی به عنوان خط اول درمانی در بیماران با عدم تحمل یا عدم پاسخ به درمان طبی مطرح می شود. ضمنا به دلیل کسب نتایج ضعیف تر در سن 60 سال و کمتر با این روش جراحی، پیشنهاد می شود استفاده از آنتی متابولیت ها در جراحی ترابکولکتومی در سنین 60 سال و کمتر مورد توجه قرار گیرد.