پژوهش های نوین دامپزشکی (پاتوبیولوژی دامپزشکی)
سال:1388 | دوره:1 | شماره:1 |تعداد مقالات:8

آئروموناس هایدروفیلا یکی از مهمترین باکتری های بیماریزای ماهیان پرورشی آب شیرین از جمله کپور ماهیان است که باعث سپتی سمی باکتریایی در ماهیان می گردد. در این تحقیق 120 قطعه ماهی کپور معمولی 70-30 گرمی به 5 گروه (2 گروه 30 تایی و 3 گروه 20 تایی) تقسیم گردیدند. به یک گروه 30 تایی باکتری آئرومانوس هایدروفیلای کشته شده با فرمالین به صورت داخل عضلانی و به گروه 30 تایی دیگر باکترین مذکور به روش داخل صفاقی تزریق شد (0.5 میلی لیتر به ازا هر ماهی، حاوی 106×450 باکتری). به 2 گروه 20 تایی به عنوان شاهد به صورت داخل صفاقی و داخل عضلانی سرم نمکی به همان میزان تزریق گردید. یک گروه 20 تایی نیز تحت هیچ گونه تزریقی قرار نگرفتند. دو هفته پس از تزریق از تمامی 120 قطعه ماهی خونگیری بعمل آمد و عیار سرمی پادتن اختصاصی ضد این باکتری در گروه های مختلف به روش آگلوتیناسیون داخل لوله تعیین گردید همچنین به روش الکتروفورز قسمت های مختلف سرم تفکیک گردید. در مقایسه تیتر آنتی بادی سرم در گروه تزریق داخل صفاقی باکتری با گروه تزریق داخل صفاقی سرم فیزیولوژی میزان عیار سرم در تزریق باکتری به طور معنی دار بیشتر از گروه تزریق سرم نمکی بوده است (P<0.01). در مقایسه تیتر آنتی بادی در گروه های تزریق داخل عضلانی نیز، عیار سرم در گروه تزریق باکتری با 99 درصد اطمینان از گروه سرم نمکی بیشتر بوده است (P<0.01). در مقایسه بین گروه های شاهد بدون تزریق و گروه های تزریق داخل صفاقی و داخل عضلانی سرم نمکی نیز تفاوت معنی داری مشاهده نشد (P>0.05). اختلاف معنی داری بین تزریق داخل عضلانی باکترین با تزریق داخل صفاقی آن مشاهده نشد (P>0.05). در تزریق داخل صفاقی، آلفا-2- گلوبولین، گاما-1 گلوبولین و کلوبولین تام به طور معنی داری از گروه تزریق داخل عضلانی بیشتر بوده است (P<0.05) ولی بقیه فراکسیونها تفاوت معنی داری نداشتند.

ویروس اسهال ویروسی گاوان – بیماری مخاطی (BVD-MD) ویروسی از خانواده فلاوی ویریده و جنس پستی ویروس است که واجد سه گلیکوپروتئین غشایی E0(gp48), E1(gp25), E2(gp53) می باشد. به منظور تعیین قرابت ژنتیکی ژن E2 ویروس BVD در ایران و مقایسه آن با سایر کشورها، در ابتدا قطعه 699 جفت بازی مربوط به این ژن از 5 نمونه ویروس جدا شده از بافی کوت گاوهای مبتلا به عفونت پایدار پستی ویروسی، در سیستم RT-PCR تکثیر داده شد. محصول PCR مربوط به این نمونه ها جهت تعیین ردیف نوکلئوتیدی سکانس گردید. نتایج حاصل از مقایسه ردیف نوکلئوتیدی تعیین شده در این مطالعه با سکانس شناخته شده ژن E2 پستی ویروس در سایر کشورها نشانگر وجود 0.6 تا 29.9 درصد تنوع ژنتیکی در این ژن بود که در این میان بیشترین قرابت با ردیف نوکلئوتیدی ژن E2 در بلژیک (سکانس (ΑJ715396 و بیشترین تفاوت با نوکلئوتیدی شناخته شده این ژن در ژاپن سکانس (B038020 مشاهده گردید.

در مجموع تعداد 90 نمونه ماهی از سه گونه سیاه ماهیCαpoetα dαmαsci ،Cαpoetα αculeαte  و Cαpoetα cαpoetα grαcilis در رودخانه های کیار و بهشت آباد استان چهارمحال و بختیاری در طی 5 فصل از تابستان 1385 تا تابستان 1386 به منظور شناسایی آلودگی های انگلی مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد 14 گونه انگلی شامل Ichthyophthirius multifiliis و Trichodinα sp از تک یاختگان مژه دار، Myxobohus musαyevi از میکسوزوآ، Dαctylogyru lenkorαni، Dαctylogyrus pulcher، Dαctylogyrus sp1، Dαctylogyrus sp2، Gyrodαctylus sp از انگل های منوژن Αllocreαdium isoporum، Α.pseudαspii و Α.lαymαni از دیژنه آ، سستود Bothriocephαlus gowkongensis، نماتود Rhαbdochonα sp و سخت پوست Lαmproglenα chinensis از اندام های مختلف سه گونه ماهی فوق جداسازی و با توجه به ویژگی های مرفولوژیک و مرفومریسیتیک تشخیص داده شدند. یافته جدید این بررسی، اولین گزارش انگل Lαmproglenα chinensis در ماهیان آب شیرین ایران می باشد.

جهت تعیین تاثیر مقادیر مختلف عصاره سویا (0، 2، 4 و 6 درصد) بر افزایش رشد باکتری های پروبیوتیک لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس و بیفیدوباکتریوم بیفیدوم در شیر و ماست پروبیوتیکی در مرحله اول 0.33 گرم از باکتری لیوفیلزه لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس را به یک لیتر شیر کم چرب فرادما افزوده و به عنوان شاهد در نظر گرفته شد، در سه ظرف باقیمانده علاوه بر باکتری و شیر، مقدار 2، 4 و 6 درصد عصاره سویا نیز استفاده گردید. سپس چهار ظرف در دمای 38 درجه سانتی گراد گرمخانه گذاری و بعد از رسیدن اسیدیته محصول به 40 درجه دورنیک به یخچال با دمای 2 درجه سانتی گراد انتقال داده شدند. در مرحله دوم برای تولید شیر بیفیدوباکتریوم بیفیدوم مشابه مرحله اول اما از کشت بیفیدوباکتریوم بیفیدوم استفاده شد. در مرحله سوم برای تولید ماست لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس از 15 گرم شیر حاوی لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس مرحله اول، 15 گرم ماست کم چرب و مقادیر مختلف عصاره سویا به یک لیتر شیر کم چرب فرادما افزوده و گرمخانه گذاری گردید. پس از رسیدن اسیدیته نمونه ها به 90 درجه دورنیک به یخچال انتقال داده شدند. در مرحله چهارم برای تولید ماست حاوی بیفیدوباکتریوم بیفیدوم روش مشابه مرحله سوم انجام گرفت وبه عنوان مایه پربیوتیک، 15 گرم از شیر حاوی بیفیدوباکتریوم بیفیدوم مرحله سوم استفاده شد. اسیدیته محصول در روزهای 1، 5، 10 و 19 مورد ارزیابی قرار گرفت. عصاره سویا بر سرعت رشد باکتری های لاکتوباسیلوس اسیدوفیلوس و بیفیدوباکتریوم بیفیدوم تاثیر مثبت داشت و اسیدیته محصولات (شیر و ماست) با افزایش غلظت سویا افزایش یافت. سرعت پیشرفت اسیدیته در ماست لاکتوباسیلوس سریع تر ولی مدت زمان ماندگاری آن کوتاه تر بود. ماست لاکتوباسیلوس ترش تر و حاوی آب بیشتری نسبت به ماست بیفیدوس بود.

هدف از این مطالعه، ارزیابی تاثیر میازن آفلاتوکسین موجود در جیره و شیر بر مشکلات تولید مثلی گاوهای شیری می باشد. جهت تشخیص میزان آفلاتوکسینB1 ، B2، G1 و G2 موجود در مواد غذایی و M1 درشیر، نمونه هایی از دو گاوداری (Α, B) در دو نقطه مختلف استان اصفهان جمع آوری و میزان آفلاتوکسین آنها توسط سیستم HPLC تعیین گردید. آزمایشات سونوگرافی و کلینیکی جهت تشخیص کیست های تخمدانی و مشکلات تولید مثلی در روزهای 50 تا 100 بعد از زایمان انجام گرفت. نتایج این مطالعه نشان می دهد که میزان آفلاتوکسین در جیره گله های Α, B به ترتیب 19.51 و 82.23 میکروگرم در کیلوگرم می باشد. بعلاوه با توجه به حد استاندارد آفلاتوکسین کل در جیره (20 میکروگرم در کیلوگرم) و شیر (0.5 میکروگرم در لیتر)ف میزان آفلاتوکسین M1 شیر در گله B بالاتر بود. میزان آفلاتوکسین خوراک در گاوداری B بالاتر از حد استاندارد و عامل اصلی بالا بودن میزان آفلاتوکسین خوراک در این گله تخم پنبه دانه بود. ارتباط آماری معنی داری بیم میزان آفلاتوکسینB1 ، B2، G1 و G2 در خوراک با آفلاتوکسین M1 شیر وجود داشت و با افزایش میزان آفلاتوکسین کل در خوراک دام افزایش آفلاتوکسین M1 در نمونه های شیر مشاهده شده و میزان آفلاتوکسین در جیره را می توان یکی از عوامل مشکلات تولید مثلی به خصوص جفت ماندگی در گله های شیری دانست. آفلاتوکسین موجود در جیره و شیر با وقوع کیست تخمدانی بدون ارتباط و با مشکلات تولید مثلی دارای ارتباط بوده و لی از نظر آماری معنی دار نمی باشد.

از عوامل مهم بیماریزا که از راه تلقیح مصنوعی انتقال می یابند، می توان به IRB و لپتوسپیرا اشاره نمود. هدف از این تحقیق تنظیم روش واکنش زنجیره ای پلی مراز چند گانه (Mpcr) جهت تشخیص همزمان هرپس ویروس تیپ یک گاوی و لپتوسپیرا و سپس تعیین فراوانی این عوامل در اسپرم می باشد. به این منظور، 112 نمونه اسپرم از مرکز اصلاح نژاد دام کشور در کرج گرفته شدو DNΑ ژنومی نمونه ها با استفاده از کیت استخراج DNΑ، خالص سازی شد و برای هر نمونه، واکنش mPCR با پرایمرهای اختصاصی هر یک از عوامل عفونی IRB و لپتوسپیرا به صورت همزمان در یک لوله انجام شد. نتایج حاصل از این تحقیق نشان داد میزان آلودگی اسپرم ها به BHV-1 و گونه های Leptospriα به ترتیب 37.5 و 62.5 درصد می باشد. بنابراین روش سریع و آسان mPCR به عنوان یک روش بالقوه برای تشخیص IRB و لپتوسپیرا در اسپرم های تولیدی در مراکز اصلاح نژاد دام کشور، پیشنهاد می گردد.

مطالعه فوق به منظور تعیین خصوصیات ماکروآناتومیکی پانکراس شامل شکل ظاهری، وزن و اندازه کل غده و قسمت های مختلف آن و نسبت هر یک به کل به کل بدن بطور مقایسه ای در اردک و بوقلمون صورت پذیرفت. این مطالعه بر روی 12 جفت اردک و بوقلمون نر و ماده سالم و بالغ اهلی بومی ایران با میانگین سنی 26 تا 30 هفته انجام گرفت. حیوانات توزین و پس از کشتن آنها به روش انسانی، محوطه شکمی آنها باز و فتوگراف های لازم از موقعیت طبیعی غدد در بدن تهیه گردید. سپس غدد توزین و پس از تعیین قسمت های مختلف هر غده در هر حیوان و جداسازی بافت های اضافه و چربی، هر یک از آنها جداگانه توزین و اندازه گیری شدند. نتایج نشان داد که در همه حیوانات تحت مطالعه، وزن غده و لوبهای شکمی و پشتی آن با وزن بدن ارتباط مستقیمی داشته است بطوری که در بوقلمون سنگین ترین غده و لوب های شکمی و پشتی ولی در اردک سبک ترین غده و لوبها را می توان مشاهده نمود. میانگین وزن کل غده در بوقلمون 5.39 گرم و در ادرک 2.58 گرم می باشد. در بوقلمون لوب شکمی ولی در اردک لوب شکمی پشتی غده نقش تعیین کننده در وزن کلی غده دارد و بین بوقلمون با اردک از این نظر رابطه عکس وجود دارد. نسبت وزنی کل غده به وزن بدن در بوقلمون 0.23% و در اردک 0.18% بدست آمد. درازترین غده و لوب های تشکیل دهنده آن متعلق به بوقلمون است. در بوقلمون ها و اردک های نر، غده و لوب ها درازتر از ماده ها می باشد.

با پیشرفت تکنیک های ژنتیک مولکولی، امروزه تعیین هویت موجودات و بررسی روابط خویشاوندی آنها از طریق مارکرهای ژنتیکی امکان پذیر است. ریزماهواره ها، توالی های ساده ای از DNA هستند که به صورت پشت سرهم تکرار شده و بر حسب اندازه از چندشکلی بالایی برخوردارند و به همین جهت به عنوان ابزار تشخیص هویت به کار رفته و در مطالعه تکامل گونه ای مورد استفاده قرار می گیرند اما تا کنون وظیفه خاصی در سطح ژنوم برای آنها شناسایی نشده است. هدف از این تحقیق بررسی حضور سه مارکر ریز ماهواره ای MAF64، OarFCB304، OarAE64 در ژنوم گوسفندان نژاد لری بختیاری و تعیین تنوع ژنتیکی در این گونه می باشد. به منظور انجام این تحقیق، نمونه خون از گوسفندان نژاد مذکور استحصال و سپس استخراج DNA صورت پذیرفت. واکنش های زنجیره ای پلیمراز با استفاده از پرایمرهای اختصاصی برای این دو مارکر، تنظیم و محصولات PCR روی ژل پلی اکریل آمید %10 ارزیابی گردید. برای مارکر OarFCB304، باندهایی در اندازه بین 130 تا 170 جفت باز مشاهده گردید. همچنین برای دو مارکر OarAE64 و MAF64 به تربیت قطعاتی از DNA با اندازه های 120-150 و 130-150 جفت باز بدست آمد. از آنجا که مارکرهای ژنتیکی مذکور دارای تنوع اندازه در گوسفندان مختلف هستند، لذا به نظر می رسد از این سه مارکر می توان در راستای شناخت و تعیین هویت گوسفندان نژاد لری بختیاری بهره برد.