تحقیقات تولیدات دامی
سال:1391 | دوره:1 | شماره:4 |تعداد مقالات:7

به منظور بررسی اثر چای سبز و روغن ماهی بر عملکرد و عیار پادتن علیه بیماری نیوکاسل، 405 قطعه جوجه گوشتی یکروزه در قالب طرح کاملا تصادفی با استفاده از آزمون فاکتوریل 3×3 مورد بررسی قرار گرفتند. جوجه ها به 9 گروه و هر گروه به 3 دسته 15 قطعه ای تقسیم شدند. جوجه ها با 9 جیره حاوی مقادیر صفر (T0)، (T0.75) 0.75 یا 1.5 (T1.5) درصد پودر خشک چای سبز و مقادیر صفر (F0)، (F0.75) 0.75 یا 1.5 (F1.5) درصد روغن ماهی تغذیه شدند. واکسن نیوکاسل در روز 8 و 17 استفاده شد. جهت تعیین عیار پادتن علیه ویروس نیوکاسل به وسیله آزمایش ممانعت از هموآگلوتیناسیون (HI) در روزهای 25، 32 و 39، از ورید بال 5 جوجه در هر تکرار نمونه خون گرفته شد. نتایج نشان داد که در کل دوره ضریب تبدیل خوراک بین تیمار ها تفاوتی نداشت (0.05<P) و کمترین افزایش وزن روزانه (30.43) و بیشترین مصرف خوراک (73.25) در مقدار 1.5 درصد روغن ماهی و 1.5 درصد چای سبز مشاهد شد (0.05>P). در روز 39، بیشترین عیار پادتن (3) در سطح 1.5 درصد روغن ماهی مشاهده شد (0.05>P). در روزهای 32 و 39 عیار پادتن ضد ویروس نیوکاسل در سطح 1.5 درصد پودر خشک چای سبز (به ترتیب 2.09 و 2.18) کمتر از صفر درصد پودر خشک چای سبز (به ترتیب 2.64 و 2.84) بود (0.05>P). در نتیجه افزودن 1.5 درصد روغن ماهی و 1.5 درصد چای سبز به جیره جوجه های گوشتی به ترتیب سبب تحریک و تضعیف پاسخ های ایمنی هومورال علیه بیماری نیوکاسل می شود (0.05<P).

مطالعه ای به منظور بررسی اثر جایگزینی دانه اکسترود شده سویا با کنجاله سویا و مکمل ویتامینE ، بر شاخص تولید و صفات اقتصادی جوجه های گوشتی صورت گرفت. تعداد 264 قطعه جوجه گوشتی سویه کاب به 24 گروه 11 قطعه ای تقسیم شدند. تحقیق به صورت آزمایش فاکتوریل 2×4 با هشت تیمار و سه تکرار درقالب طرح کاملا تصادفی انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل چهار سطح جایگزینی دانه اکسترود شده سویا (صفر، 25، 50 و 75 درصد) با کنجاله سویا و دو سطح ویتامین 42) E و 75 واحد بین المللی درکیلوگرم جیره) بودند. نتایج نشان داد که جایگزینی دانه اکسترود شده سویا با کنجاله سویا بر شاخص تولید اثر معنی داری نداشت (0.05>P). سطوح توصیه شده ویتامین E بطور معنی داری باعث بهبود شاخص تولید در 28 روزگی شد (0.05>P). اثرات متقابل سطوح جایگزینی دانه اکسترود شده سویا با کنجاله سویا و سطح مکمل ویتامین E، بر هزینه خوراک مصرفی در سن 28 روزگی معنی دار بود (0.05>P). همچنین اثرات متقابل بین تیمارها بر هزینه خوراک به اضافه وزن دوره های مختلف تفاوت معنی داری نشان داد (0.05>P). به طوری که افزیش سطوح هریک از آنها باعث افزایش در هزینه ها شد. همچنین اثر متقابل بین تیمارها بر سود ناخالص اقتصادی در42 روزگی معنی دار بود (0.05>P) و افزایش در سود ناخالص اقتصادی مشاهده شد. می توان گفت که سطوح جایگزینی دانه اکسترود شده سویا با کنجاله سویا در سطح بالاتر ویتامین E جیره تاثیر نامطلوبی بر وضعیت اقتصادی و شاخص تولید جوجه های گوشتی ندارد.

برای انجام این تحقیق، 240 قطعه جوجه نر یک روزه سویه راس 308 در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 6 تیمار و 4 تکرار به ازای هر تیمار و 10 جوجه در هر تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل: 1) جیره حاوی 5% چربی گیاهی (جیره فاقد ال-کارنیتین)، 2) جیره حاوی 5% چربی گیاهی و 300 میلی گرم ال-کارنیتین، 3) جیره حاوی 5% چربی حیوانی (جیره فاقد ال-کارنیتین)، 4) جیره حاوی 5% چربی حیوانی و 300 میلی گرم ال-کارنیتین، 5) جیره حاوی مخلوط چربی گیاهی و حیوانی (به نسبت مساوی 2.5 درصد) فاقد ال-کارنیتین، 6) جیره حاوی مخلوط چربی گیاهی و حیوانی (به نسبت مساوی 2.5 درصد) با 300 میلی گرم ال-کارنیتین است. در پایان آزمایش (42 روزگی)، یک قطعه جوجه از هر واحد آزمایشی خون گیری و فراسنجه های خونی آنالیز شد. نتایج نشان می دهد که تیمار حاوی چربی حیوانی و ال-کارنیتین باعث افزایش وزن جوجه ها در دوره رشد و کل دوره شد (P<0.05). افزودن ال-کارنیتین در جیره حاوی چربی حیوانی باعث کاهش معنی دار مصرف خوراک شد (P<0.05). افزودن سطح 300 میلی گرم ال-کارنیتین در مقایسه با سایر تیمارها ضریب تبدیل خوراک را در دوره رشد به 1.68 و کل دوره به 1.55 کاهش داد (P<0.05). استفاده از ال-کارنیتین تاثیر معنی داری بر میزان گلوکز و HDL خون نداشت (0.05<P). ولی افزودن ال-کارنیتین در جیره طیور باعث کاهش کلسترول، تری گلیسیرید، LDL و VLDL خون شد (P<0.05).

این تحقیق جهت بررسی اثر جیره و وزن شروع پروار بر رشد بدن در مقاطع مختلف دوره پروار و ترکیبات لاشه بره های نر نژاد مغانی اجرا شد. بدین منظور 36 راس بره نر مغانی در سه گروه وزنی (سبک، متوسط و سنگین وزن)، با دو نوع جیره (یونجه- کنسانتره به نسبت 70 و 30 (جیره 1) و 30 و 70 (جیره 2) تا کسب وزن زنده 55 کیلوگرم پروار شدند. برای کنترل مقدار خوراک مصرفی روزانه و جمع آوری باقیمانده، بره ها در قفس های انفرادی مستقر شدند. جیره با کنستانتره بیشتر نسبت به جیره با علوفه بیشتر اثر مطلوب تری بر وزن بدن در تمام مراحل پرواری و نیز اضافه وزن روزانه داشت (0.05>P). تفاوت معنی داری بین اضافه وزن روزانه بره های سنگین وزن (112 گرم) نسبت به بره های سبک وزن (153 گرم) مشاهده شد (0.05>P). جیره مصرفی اثر معنی داری بر راندمان لاشه، وزن لاشه گرم، لاشه سرد، دنبه و وزن جگر (0.05>P) و نیز بر درصد نسبت وزن دنبه به لاشه داشت (0.05>P). همبستگی منفی بین وزن دنبه با اجزای مختلف لاشه به ویژه با قسمت های با ارزش آن (ران، راسته، سینه و سردست) وجود داشت. بطورکلی مصرف مواد کنسانتره ای بیشتر باعث افزایش ذخایر چربی دنبه شد. پروار بره های نر مغانی در وزن کم، با اضافه وزن روزانه بیشتر ولی در سنین بالاتر با ذخیره بیشتر چربی همراه بود.

هدف از انجام این آزمایش بررسی اثر سطوح مختلف مکمل اسید بنزوئیک بر عملکرد و خصوصیات لاشه جوجه های گوشتی بود. به همین منظور، 120 قطعه جوجه یک روزه سویه راس 308 در قالب یک طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار، 3 تکرار و 10 مشاهده به مدت 42 روز پرورش داده شد. تیمارهای غذایی شامل سطوح 0، 0.25، 0.50 و 1 درصد اسید بنزوئیک بود. صفات عملکردی مورد نظر شامل متوسط افزایش وزن، متوسط مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی بودند. افزودن اسید بنزوئیک به جیره غذایی موجب کاهش معنی دار (P<0.05) مصرف خوراک جوجه های گوشتی شد، به طوری که بیشترین میزان مصرف خوراک در تیمار شاهد مشاهده شد. از لحاظ متوسط افزایش وزن بدن بین تیمار شاهد و تیمار های 0.25 و 0.5 درصد اسید بنزوئیک تفاوت معنی داری (0.05<P) مشاهده نشد. مکمل نمودن سطح 1 درصد اسید بنزوئیک در جیره غذایی موجب کاهش معنی دار (P<0.05) افزایش وزن بدن شد. استفاده از سطح 0.5 و 0.25 درصد اسید بنزوئیک در جیره جوجه های گوشتی موجب کاهش معنی دار (P<0.05) ضریب تبدیل غذایی در مقایسه با گروه شاهد شد. همچنین افزودن اسید بنزوئیک به جیره موجب کاهش معنی دار نسبت وزن سینه به وزن لاشه در تیمار 0.5 درصد شد (P<0.05)، اما نسبت وزن ران به وزن لاشه به طور معنی داری (P<0.05) در تیمار حاوی 0.5 درصد اسید بنزوئیک نسبت به گروه شاهد افزایش داشت. با توجه به نتایج، می توان دریافت که استفاده از مکمل اسید بنزوئیک در جیره غذایی جوجه های گوشتی تا سطح 0.5 درصد امکان پذیر بوده، بدون اینکه اثرات نامطلوبی بر صفات عملکردی و خصوصیات لاشه داشته باشد.

این آزمایش به منظور تعیین تجزیه پذیری ماده خشک و پروتئین خام کنجاله سویا و کنجاله سویا فرایند شده با زایلوز در شکمبه، با استفاده از سه راس گاو ماده هلشتاین فیستولاگذاری شده از ناحیه شکمبه به روش کیسه های نایلونی انجام شد. هر کیسه حاوی 7.5 گرم نمونه برای زمان های 0، 2، 4، 8، 16، 24 و 48 ساعت جهت قرار گرفتن در شکمبه بود. در کنجاله سویا فرایند شده با زایلوز، بخش سریع تجزیه شونده (a) ماده خشک نسبت به کنجاله سویا کمتر بود (21 در برابر 27 درصد). بخش سریع تجزیه شونده (a) پروتئین خام کنجاله سویا فرایند شده با زایلوز نیز به طور معنی داری کمتر بود (3 در برابر 20 درصد). درصورتی که بخش کند تجزیه شونده (b) پروتئین خام در کنجاله سویا فرایند شده با زایلوز افزایش معنی داری را نشان داد (84 در برابر 78 درصد). تجزیه پذیری موثر پروتئین خام در سرعت های عبور 5 و 8 درصد در ساعت، برای کنجاله سویا فرایند شده با زایلوز به طور معنی داری کمتر از کنجاله سویا بود (27 و 20 در برابر 62 و 53 درصد). بنابراین می توان نتیجه گرفت که در اثر فرایند کنجاله سویا با زایلوز نسبت پروتئین عبوری از شکمبه در مقایسه با کنجاله سویا افزایش می یابد.

به منظور بررسی اثرات آنتی بیوتیک، پروبیوتیک، پری بیوتیک و مولتی آنزیم در جیره های پلت شده بر عملکرد جوجه های گوشتی و خصوصیات لاشه، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با 10 تیمار، 4 تکرار و 20 قطعه جوجه یکروزه نر گوشتی سویه آرین در هر تکرار انجام شد. تیمارهای آزمایشی شامل 1) تیمار شاهد، 2) جیره حاوی اکسی تتراسایکلین (1g/kg) در 21 روز اول، 3) افزودن لینکومایسین و اسپکتومایسین (0.75g/L) در آب آشامیدنی تا سن 5 روزگی، 4) پروبیوتیک (1g/kg)، (5 پری بیوتیک (1g/kg)، 6) مولتی آنزیم (0.5g/kg)، 7) لینکومایسین و اسپکتومایسین در آب آشامیدنی برای 5 روز اول و سپس پروبیوتیک، 8) پروبیوتیک و پری بیوتیک، 9) پروبیوتیک و مولتی آنزیم و 10) پری بیوتیک و مولتی آنزیم بودند. وزن جوجه ها در تمامی هفته ها در تیمارهای آزمایشی بیشتر از شاهد بود (0.05>P). تیمارهای حاوی مولتی آنزیم به تنهایی یا همراه با پروبیوتیک و پری بیوتیک بیشترین وزن را داشتند. اثر تیمارهای آزمایشی بر خوراک مصرفی در هفته های مختلف در مقایسه با شاهد معنی دار نبود (0.05<P). جوجه هایی که از مولتی آنزیم استفاده نمودند کمترین ضریب تبدیل غذایی را تا سن 35 روزگی داشتند. تیمارهای آزمایشی اثر معنی داری بر درصد لاشه، بال، ران، سینه و پشت نداشتند (0.05<P)، اما درصد چربی حفره بطنی تحت تاثیر افزودنیها قرار گرفت (0.05>P). بیشترین درصد چربی مربوط به گروه مولتی آنزیم و گروه آنتی بیوتیک بود. استفاده توأم پروبیوتیک یا پری بیوتیک به همراه مولتی آنزیم تا سن 21 روزگی وزن بدن را نسبت به سایر گروه ها بیشتر افزایش داد اما پس از آن، استفاده آنها به همراه مولتی آنزیم اثر بیشتری نسبت به تیمار مولتی آنزیم نداشت.