مجله غدد درون ریز و متابولیسم ایران
سال:1387 | دوره:10 | شماره:4 (مسلسل 40) |تعداد مقالات:15

با توجه به این که سلامت اندام تحتانی نقش تعیین کننده ای در تحرک و بازدهی افراد جامعه دارد و پاها در معرض انواع آسیب های عفونی، قارچی، نورولوژیک، تروماتیک و بمیاری های مزمن به وژه دیابت و بیماری های عروقی هستند، از دیر باز در کشورهای پیشرفته توجه ویژه ای از نظر نیروی انسانی برای مراقبت و درمان بیماری های پا به نام Podiatrist تربیت شده اند. این افراد انجام وظایف بهداشتی – درمانی خود از بروز بیماری های عمده پا جلوگیری می نمایند و مراحل اولیه درمان این بیماری ها و ارجاع به پزشکان متخصص و همکاری موثر با آنها را انجام می دهند.عدم وجود چنین تبحری در کشور ما در سال های اخیر مورد توجه پزشکان به ویژه صاحبان تخصص داخلی و فوق تخصص غدد درون ریز که با معضل پای دیابتی مواجه هستند، بوده است. زیرا در جمعیت بیماران دیابتی نوع 2 (بیشتر از 3 میلیون نفر در کشور) حداقل %5 یعنی 200 میلیون نفر دچار پای دیابتی هستند.

مقدمه: چاقی و بیماری های غیرواگیر وابسته به آن به یکی از مشکلات بهداشت عمومی ایران تبدیل شده است. هدف از این مطالعه طولی شناسایی الگوهای غذایی و ارتباط تغییرات آن با چاقی شکمی در گروهی از بزرگسالان منطقه 13 تهران بود. مواد و روش ها: این مطالعه هم گروهی در 206 فرد 18 ساله و بالاتر شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران که در هر دو مرحله مطالعه (80-1378) و (86-1384) شرکت کرده بودند، انجام شد. چاقی شکمی بر مبنای معیارهای ATP III و سازمان جهانی بهداشت تعریف شد. ارزیابی تغذیه ای از طریق پرسشنامه یاد آمد 24 ساعته و پرسشنامه تکرر مصرف انجام شد. گروه بندی اقلام غذایی بر مبنای محتوای مواد مغذی و مطالعه های پیشین انجام شد. برای شناسایی الگوهای غذایی غالب از روش تحلیل عاملی در داده های گروه های غذایی استفاده شد. امتیاز هر فرد برای هر الگوی غذایی با محاسبه ترکیب خطی مقادیر گروه های غذایی با ضرایب حاصل از تحلیل عاملی به دست آمد و سپس نسبت به میانگین و واریانس امتیاز، استاندارد شد. تغییرات امتیاز الگوهای غذایی و تغییرات نمایه های تن سنجی، با تفاضل داده های مرحله اول از داده های مرحله دوم همان فرد به دست آمد. یافته ها: میانگین سن مردان (n=82) و زنان (n=124) در انتهای مطالعه به ترتیب 51±11 و 45±14 سال بود. میانگین دور کمر در مردان از 89.5±10.4 در مرحله اول به 97.6±9.1 سانتی متر (p<0.01) و در زنان از 84.8±13.2 به 88.4±12.4 سانتی متر (p<0.05) رسید. در هر دو مرحله مطالعه، سه الگو استخراج و الگوهای غذایی غربی، سالم و مخلوط نام گذاری شدند. در الگوی غذایی غربی، سس مایونز و میان وعده های شور و در الگوی غذایی سالم، سبزی ها بیشترین بار عاملی و غلات کامل بار عاملی کمی را در هر دو مرحله مطالعه داشتند. قدرت پیشگویی تغییرات امتیاز الگوی غذایی غربی برای تغییرات دور کمر در افراد با دور کمر طبیعی پس از تعدیل عوامل مداخله گر (p<0.01 و R2=0.21، β=0.49) نسـبت به الگوی سالم (p<0.05 و R2=0.11، β=-0.20) بیشتر بود. تغییرات امتیاز الگوی غذایی غربی و سالم با نسبت دورکمر به باسن در افراد با چاقی بالا تنه به ترتیب (p<0.05 و R2=0.21، β=0.21)، (p<0.01 و R2=0.22، β=-0.23) ارتباط معنی دار داشت. نتیجه گیری: در این مطالعه، کاهش مصرف اقلام الگوی غذایی غربی و پیروی از الگوی سالم پیشگیری کننده از چاقی شکمی بود.

مقدمه: از بین روش های غربالگری، امروزه بیشتر از شاخص های تن سنجی به همراه سایر شاخص های بیوشیمیایی استفاده می شود. مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط فنوتیپ ( Enlarged Waist Elevated Triglyceridemic; EWET) با اختلال های متابولیکی در افراد با سابقه فامیلی دیابت صورت گرفت. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی در 1323 فرد (332 مرد و 991 زن) 55ـ35 ساله انجام شد. وزن، قد و دور کمر طبق روش های استاندارد اندازه گیری شد. نمونه خون ناشتا گرفته و آزمایش های قند و چربی های خون با استفاده از کیت های تجاری انجام شد. هم چنین آزمون تحمل گلوکز خوراکی انجام شد. اختلال تحمل گلوکز به صورت 140 ≤2hpG<200 میلی گرم در دسی لیتر و دیابت به صورت FBS≥126 یا 2hpG≥200 میلی گرم در دسی لیتر در دو آزمایش متوالی تعریف شد. فنوتیپ دور کمر هیپرتری گلیسریدمیک (EWET) به صورت داشتن همزمان دور کمر بزرگ تر از 102 در مردان و 88 سانتی متر در زنان و تری گلیسرید بزرگ تر از 150 mg/dL میلی گرم در دسی لیتر در هر دو جنس تعریف شد. یافته ها : شیوع فنوتیپ دور کمر هیپرتری گلیسریدمیک در مردان %9.6  و در زنان %23.6 بود. مردان و زنان مبتلا به فنوتیپ EWET، دارای میانگین شاخص های تن سنجی بالاتری در مقایسه با سایر گروه ها بودند. در مردان پس از تعدیل اثر سن و فعالیت فیزیکی، افراد مبتلا به EWET مقادیر بالاتر، کلسترول (p<0.001)، فشارخون سیستولی (0.001) و دیاستولی (0.001) داشتند. تفاوت ها پس از تعدیل اثر BMI معنی دار باقی ماندند اما در مورد HDL این ارتباط مشاهده نگردید. زنان مبتلا به EWET قبل و بعد از تعدیل  BMI میانگین بالاتری از قند، چربی های خون و فشار خون داشتند (p<0.001 برای همه). افراد مبتلا به EWET  دارای شیوع بالاتر دیابت (در هر دو جنس) و IGT (در زنان) بودند (p<0.05 برای همه). نتیجه گیری: یافته ها حاکی از ارتباط مثبت فنوتیپ EWET با بیماری دیابت است. استفاده از این فنوتیپ برای شناسایی زودرس افراد در معرض خطر دیابت و اختلال تحمل گلوکز خوراکی پیشنهاد می شود.

مقدمه: فشارخون بالا به دلیل شیوع بالای آن و همراهی با بیماری های قلبی ـ عروقی یک مشکل بهداشتی ـ درمانی در کشورهای صنعتی و در حال توسعه است. شیوع فشار خون بالا در کشورهای مختلف متفاوت است و در داخل کشورها نیز در مناطق مختلف، شیوع های متفاوت گزارش شده است. این مطالعه به منظور تعیین شیوع فشار خون بالا و رابطه آن با سن، جنس و نمایه توده بدن درافراد بالای 15 سال جمعیت تحت پوشش عرصه آموزش پزشکی جامعه نگر کرمانشاه انجام شد. مواد و روش ها: در طرح «بررسی وضعیت سلامت و بیماری در جمعیت تحت پوشش عرصه» با استفاده از اطلاعات حاصل از سرشماری جمعیت، 8495 نفر (1957 خانوار) به روش تصادفی سیستماتیک انتخاب و توسط تیم متشکل از دو نفر پزشک و یک کاردان بهداشت خانواده که به در منازل نمونه ها مراجعه می کرد، مورد معاینه کامل بالینی قرار گرفتند. از جمله این معاینه ها اندازه گیری فشار خون، قد و وزن برای افراد 15 ساله و بیشتر (5147 نفر) بود. فشار خون هر فرد یک بار در حالت نشسته با فشار سنج عقربه ای مارک ریشتر اندازه گیری و بدون در نظر گرفتن سابقه فشار خون بالا و مصرف داروهای کاهنده فشار خون، اندازه فشار خون افراد ثبت شد. داده های حاصل با استفاده از آمار توصیفی (درصد فراوانی، میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی (آزمون تی) و مجذور خی تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: افراد 15 ساله و بیشتر در این پژوهش، 5147 نفر شامل %56.9 زن و %43.1 مرد با میانگین سن 34.4±15.1 سال بودند. شیوع فشار خون بالای درجه 1 و 2، %14.3 (در مردان %14.1 و در زنان %13.7) و شیوع پیش پرفشاری خون، %15.8 (%18.1 مردان و %14 زنان) گزارش شد. در افراد بالای 65 سال شیوع فشار خون بالا %60.7 بود. میانگین فشار خون سیستولی 117.5±18.6 و میانگین فشار خون دیاستولی 74.5±13.6 میلی متر جیوه بود. میانگین فشار خون سیستولی و دیاستولی مردان به طور معنی داری از میانگین فشار خون سیستولی و دیاستولی زنان بیشتر بود (p=0.0001) با افزایش سن شیوع فشار خون بالا افزایش یافت که این افزایش از نظر آماری معنی دار بود. هم چنین با افزایش نمایه  توده بدن، شیوع فشار خون به طور معنی داری افزایش نشان داد. نتیجه گیری: در جمعیت تحت پوشش عرصه آموزش پزشکی جامعه نگر کرمانشاه شیوع فشار خون بالا، زیاد است و اضافه وزن و چاقی به عنوان دو عامل خطر ساز قابل مداخله (تغییرپذیر) شیوع بالایی در این جمعیت دارند.

مقدمه: اخیرا ارتباط آنتی بادی های کالیتیک (آبزیم ها)، با بروز برخی بیماری ها نشان داده شده است. با توجه به مطرح شدن پدیده اتوایمیون بودن بیماری در برخی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 و وجود اتوآنتی بادی ها در پلاسمای این بیماران، وجود آنتی بادی هایی با خاصیت کاتالیتیک، در پلاسمای این بیماران بررسی شد. مواد و روش ها: ابتدا آنتی بادی های موجود در پلاسمای 3 بیمار دیابتی و 7 نمونه شاهد غیر دیابتی، با استفاده از ستون تمایلی پروتئین G -و ژل فیلتراسیون با سفاکریل S300 تخلیص شدند و بعد از اطمینان از درجه خلوص آنها با SDS-PAGE و وسترن بلات، خاصیت پروتئازی آنها با استفاده از روش ژل ـ زیموگرام تایید شد. سپس آنتی بادی های تخلیص شده به همراه انسولین در دمای 37 درجه سانتی گراد به مدت 6 روز مجاور شدند و اثر این آنتی بادی ها روی انسولین با استفاده از ژل آکریل آمید و اسید استیک ـ اوره بررسی شد. یافته ها: از بین 3 فرد دیابتی، آنتی بادی های پلاسمای 2 نفر، انسولین را به طور کامل تخریب کردند و این پدیده در 7 نمونه شاهد و یک فرد دیابتی دیگر مشاهده نشد. نتیجه گیری: تحقیق برای اولین بار تجزیه انسولین توسط آنتی بادی های جدا شده از دو فرد دیابتی را با خاصیت تجزیه انسولین، چنین پدیده ای نه تنها می تواند یکی از دلایل ایجاد مقاومت به انسولین در بیماران دیابتی باشد بلکه ممکن است سازوکار جدیدی برای بروز دیابت نوع 2 باشد.

مقدمه: دهیدرواپی آندروسترون (DHEA) یکی از سه هورمون آدرنال و فراوان ترین هورمون استروئیدی بدن است. این هورمون برخلاف سایر هورمون های آدرنال، با افزایش سن کاهش می یابد و در 70 سالگی %10-20 میزان حداکثر آن است. بنابراین به آن چشمه جوانی گفته می شود. اخیرا DHEA به علت اثرات متعدد، مورد توجه زیادی قرار گرفته است. از جمله اثر ضد افسردگی و اثر حفاظتی در آسیب نرون ها، اثر بر هیپوکامپ و اندوتلیوم عروق و اثرات آن بر بیماری های اتوایمون از قبیل لوپوس و کولیت اولسروز می باشد. اما در مورد اثر آن بر حساسیت انسولین اختلاف نظر وجود دارد. مواد و روش ها: از بیماران مراجعه کننده به مرکز تحقیقات غدد اصفهان، بیماران مبتلا به اختلال تحمل قند بر اساس آزمایش تحمل قند خوراکی انتخاب شدند. 30 بیمار به صورت تقاطعی با DHEA و پلاسبو برای سه ماه درمان شدند و حساسیت انسولین در ابتدا و انتهای درمان مقایسه شد. یافته ها: در سه ماهه اول میانگین تغییرات در گروهی که دارو می گرفتند، برای µcg/dL 94 DHEA-S و 0.62 HOMA-IR و mg/dL 10.5 FBS و انسولین µIU/mL-1 بود. در گروه پلاسبو میانگین تغییرات، برای 2.5 DHEA-S، 0.9 HOMA-IR، 15.5 FBS انسولین -3.5 بود. در سه ماهه دوم میانگین تغییرات در گروهی که دارو می گرفتند برای µcg/dL 166 DHEA-S، قند خون mg/dL 4.6، انسولین 0.6 μIU/mL، 0.2 HOMA-IR بود. میانگین تغییرات در گروهی که پلاسبو می گرفتند، برای 25 DHEA-S، قند خون 5.8، انسولین 1.5 و  0.6 HOMA-IRبود. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد، درمان با DHEA  نمی تواند حساسیت انسولین را بهبود بخشد، ولی احتمالا در جلوگیری از پیشرفت بیماری موثر است.

مقدمه: باتوجه به وضعیت نامطلوب لیپوپروتئین های سرم در زنان یائسه، این افراد در معرض بیماری های قلبی ـ عروقی هستند. پروتئین سویا احتمالا باعث محافظت در برابر عوامل خطر ساز این بیماری می گردد اگر چه اثرات آن بر هموسیستئین و Lp(a) سرم متناقض است از طرفی تاثیر سویا در زنان یائسه هیپرلیپیدمیک تاکنون به طور مستقل مورد مطالعه قرار نگرفته است. هدف از این مطالعه برسی تاثیر مصرف سویا بر غلظت هموسیستئین، Lp(a)  و لیپوپروتئین های سرم زنان یائسه هیپرلیپیدمیک بود. مواد و روش ها: در یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی 34 زن یائسه هیپرلیپیدمیک برحسب BMI، تری گلیسرید (TG) و کلسترول تام (TC) سرم جور شده و به طور تصادفی به دو گروه مورد که 130 گرم لوبیا سویا حاوی 50 گرم پروتئین و 159.9 میلی گرم ایزوفلاوین مصرف می کردند شاهد که رژیم معمولی خود را ادامه می دادند (به مدت 10 هفته) تقسیم شدند. مقادیر سرمی لیپوپروتئین ها، هموسیستئین و Lp(a) در شروع مطالعه و پایان هفته دهم اندازه گیری شدند. یافته ها: کاهش معنی داری در غلظت LDL-c، TC، LDL-c/HDL-c، TG/HDL-c، TC/HLD-c  و Lp(a) سرم در گروه مورد در مقایسه با گروه شاهد در پایان هفته دهم وجود داشت. در گروه مصرف کننده سویا در انتهای مطالعه در مقایسه با شروع مطالعه افزایش معنی داری در HDL-c  و کاهش معنی دار در  LDL-c، TC، LDL-c/HDL-c، TC/HDL-c، TG/HDL-c، Lp(a) و هموسیستئین وجود داشت. نتیجه گیری: مصرف 130 گرم سویا به مدت ده هفته در زنان یائسه هیپرلیپیدمیک مفید بر لیپوپروتئین ها و Lp(a) سرم گذاشت و خطر بروز بیماری های قلبی ـ عروقی را در زنان یائسه هیپرلیپیدمیک دریافت کننده سویا نسبت به گروه شاهد کاهش داد.

مقدمه: لپتین، محصول ژن ob است و نقش مهمی در بیماری زایی چاقی و دیابت نوع 2 دارد. هدف از این مطالعه مقایسه سطح سرمی لپتین در افراد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 و افراد چاق غیر دیابتی و ارتباط آن با شاخص های تن سنجی بود. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی روی 35 فرد چاق مبتلا به دیابت نوع 2 و 35 فرد چاق غیر دیابتی انجام شد. پروفایل لیپید با روش آنزیمی اندازه گیری شد. از کیت NycoCard برای اندازه گیری هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c) استفاده شد. سطح سرمی لپتین، انسولین و گلوکز به ترتبب با روش های ایمونواسی آنزیمی و گلوکز اکسیداز اندازه گیری شدند. شاخص مقاومت به انسولین با استفاده از روش HOMA محاسبه شد. یافته ها: سطح سرمی گلوکز ناشتا، تری گلیسرید، فشارخون دیاستولی، درصد هموگلوبین گلیکوزیله و شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) در افراد دیابتی به طور کاملا معنی داری بیشتر از افراد غیر دیابتی بود. سطح سرمی لپتین در گروه دیابتی به طور کاملا معنی داری کمتر از گروه غیر دیابتی بود (21.51±16.6 ng/mL در مقابل 30±14.6 ng/mL). غلظت لپتین در گروه دیابتی (31.85±17.96 ng/mL در مقابل 12.80±9.02 ng/mL).و گروه غیر دیابتی (36.11±10.99 ng/mL در مقابل 23.55±15.72 ng/mL). در زنان بیشتر از مردان بود. همبستگی مستقیم و معنی داری بین سطح سرمی لپتین با اندازه دور لگن (r=0.450؛ p=0.04) در گروه دیابتی و (r=0.0.59 و p=0.00)در گروه غیر دیابتی) و لپتین با BMI (r=0.66 و p=0.00) در گروه دیابتی و (r=0.49 و p=0.003) درگروه غیر دیابتی، مشاهده شد. نتیجه گیری: از آن جا که میانگین سطح سرمی لپتین در افراد چاق دیابتی کمتر از افراد غیر دیابتی بود، مطالعه های بیشتری برای روشن شدن ساز و کارهای کاهش سطح لپتین سرم در افراد دیابتی چاق پیشنهاد می شود.

مقدمه: اختلال های رشد یکی از مشکلات شایع در کشورهای در حال توسعه از جمله کشور ما می باشد؛ به طوری که برخی بررسی های ملی شیوع %15 بازماندگی از رشد (Stunted) را گزارش کرده اند. با عنایت به شیوع قابل توجه کمبود روی در ایران، به نظر می رسد این کمبود جایگاه برجسته ای در بروز اختلالات رشد داشته باشد. هدف این مطالعه تعیین تاثیر تجویز تکمیلی این عنصر به کودکانی بود که از رشد طولی ایده آلی برخوردار نبودند. مواد و روش ها: این مطالعه یک کارآزمایی بالینی دو سوکور مبتنی بر جامعه بوده که در آن کودکان 5-2 ساله که شاخص قد برای سن کمتر از صدک 25 استاندارد NCHS داشتند، بررسی شدند. 90 کودک 2 تا 5 ساله مذکور به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. به مدت 6 ماه به یک گروه دارو نما و به گروه دیگر روزانه 5 میلی گرم روی به صورت «سولفات روی» تجویز شد و شاخص های رشد مانند وزن، قد و دور بازو اندازه گیری شدند. این کودکان، 6 ماه بعد نیز با اندازه گیری پارامترهای رشد پیگیری شدند. داده ها با به کارگیری نرم افزار SPSS و نیز با استفاده از آزمون های مجذور خی، دقیق فیشر و تی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: در مجموع 85 نفر تا پایان مطالعه مشارکت داشتند که %55.3 آنها دختر و %44.7 پسر بودند. میزان پیروی در مصرف محلول های داده شده از 95 تا %100 بود. اختلاف میانگین افزایش وزن بین دو گروه مصرف کننده دارو نما و روی در هر دو جنس، در شش ماهه دوم معنی دار بود (p<0.05) اختلاف میانگین افزایش دور بازو بین دو گروه مصرف کننده دارو نما و روی در هر دو جنس، در هیچ کدام از دوره های مطالعه و در پایان 12 ماه، معنی دار نبود. هم چنین تنها تفاوت معنی دار در میانگین افزایش قد بین دو گروه مصرف کننده دارو نما و روی در پسران در شش ماهه دوم دیده شد (p=0.001). در شروع مطالعه درصد بازماندگی از رشد در دو گروه گیرنده دارو نما و روی به ترتیب %26.7 و %15 بود، در حالی که در ماه ششم به %20 و %2.5 رسید که برخلاف زمان شروع از نظر آماری تفاوت معنی دار است. نتیجه گیری: همانند بسیاری از مطالعه ها، به ویژه بررسی های انجام شده در کودکان بازمانده از رشد، تجویز روزانه 5 میلی گرم روی در رشد فیزیکی به خصوص رشد قدی افرادی که روند رشد قدی مطلوبی ندارند به ویژه پسران موثر است.

مقدمه: فعالیت بدنی باعث تغییر کمیت های خون در ورزشکاران می شود که در نهایت می تواند منجر به قطع تمرین در آنها شود و باید مورد توجه قرار گیرد. پژوهش های کمی در مورد اثر مکمل های پروتئینی که حاوی آمینو اسیدها و دیگر مواد مفید هستند، بر پارامترهای هماتولوژی ورزشکاران مقاومتی وجود دارد. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر مصرف مکمل پروتئینی Whey بر پارامترهای هماتولوژی بعد از فعالیت مقاومتی در ورزشکاران جوان سالم انجام شد. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی تغییر پارامترهای هماتولوژی بعد از یک ماه فعالیت ورزشی و مصرف مکمل پروتئینی Whey در 32 داوطلب سالم (16 نفر مصرف کننده مکمل و 16 نفر مصرف کننده دارو نما) بررسی شد. مکمل پروتئینی Whey (6.6 گرم در روز) و دارو نما (به همان مقدار نشاسته)، هر روز بین وعده های غذایی توسط افراد مصرف شد. هر فرد با 1RM %80 بر اساس اصل برنامه ریزی ایستگاهی، 5 روز در هفته و هر روز یکساعت به تمرین پرداخت. قبل از شروع و در پایان مطالعه، نمونه خون ناشتا گرفته شد و  WBC،RBC، HGB، HCT، MCV، MCH، MCHC، PLT، و درصد سلول های سفید خونی به تفکیک اندازه گیری شد. داده ها با آزمون تی توسط نرم افزار SPSS نسخه 15 آنالیز شد. یافته ها: مقادیر  WBC، RBC، HGB، HCT،PLT  و MCHC در گروه ها به طور معنی داری کاهش یافت (p<0.05) اما تفاوتی بین دو گروه مشاهده نشد..MCV در گروه ها روند افزایشی داشت اما تفاوتی بین دو گروه در این مورد مشاهده نشد. MCH و درصد لنفوسیت ها در هر دو گروه بدون تغییر باقی ماند. در گروه مصرف کننده مکمل، درصد سلول های نوتروفیلی و باقی مانده سلول های سفید خونی تغییر معنی داری نداشت اما در گروه دارو نما به ترتیب افزایش و کاهش معنی داری به وجود آمد. با این وجود، بین دو گروه از نظر درصد سلول های سفید خونی به تفکیک، تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد. نتیجه گیری: مصرف یکماهه مکمل پروتئین Whey با دوز 6.6 گرم در روز برتغییرات هماتولوژی بعد از فعالیت مقاومتی بی تاثیر است. پیشنهاد می شود در مطالعه های آتی مصرف مکمل پروتئینی Whey با دوزها و مدت زمان های بیشتر در ورزشکاران مورد بررسی قرار گیرد.

مقدمه: با وجود استفاده گسترده و فراوان از گلوکوکورتیکوئیدها در حیطه پزشکی، گزارش ها از مصرف کاذب (factitious)  این مواد، نادر بوده اند. در این مطالعه، شیوع گسترده سندرم کوشینگ در معتادانی که بدون آگاهی از وجود ترکیبات گلوکوکورتیکوئید در آمپول های تمجزیک (نام تجاری بوپرونورفین)، موجود در بازارها نباید از آن ها برای کمک به ترک اعتیادشان استفاده کرده بودند، بررسی شد. مواد و روش ها: سوابق پزشکی و پرونده 19 بسیار با تشخیص نهایی کوشینگ ایاتروژن مرور شد. برای یافتن گلوکوکورتیکوئیدهای عمده روش کروماتوگرافی مایع ـ جرم سنجی (LC-Mass) mass spectrometry analysis به کار رفت. یافته ها: بوپرونورفین در ویال ها وجود نداشت. هر ویال حاوی 0.4 میلی گرم دگزامتازون دی سدیم فسفات و نیز مخلوطی از دی استیل مورفین (هروئین)، استیل کدئین و فنیرامین بود. طول مدت مصرف تمجزیک توسط بیماران 4.5 (1-18) ماه و تعداد آمپولی که در هر روز استفاده کرده بودند، 6.5 (2-20) عدد بود. یافته های فیزیکی بیماران در مطالعه ما تفاوت عمده ای با موارد کوشینگ درونزاد کلاسیک نداشت اما سطح کورتیزول سرم و ادرار آنها سرکوب شده بود و پنج نفر به مشکلات مهم دچار شده بودند. نتیجه گیری: سندرم کوشینگ در اثر مصرف پنهانی و ندانسته استروئیدها ممکن است در معتادان هر جامعه بیشتر از افراد سالم آن به وجود بیاید، ظن قوی لازمه تشخیص این موارد از کوشینگ برونزاد است. هرگاه در معتادان با ظاهری کوشینگوئید مواجه شدیم، باید احتمال استفاده از داروهای بازار سیاه با محتویات کورتیکوستروئیدی را مد نظر قرار دهیم.

مقدمه: دیابت ملیتوس بیماری شایعی است که در حال حاضر %6.6 در جهان و بیش از سه میلیون نفر در ایران به آن مبتلا می باشند. از سال ها قبل، برای درمان بسیاری از بیماری ها مصرف گیاهان دارویی مختلف کاربرد داشته است. در این مطالعه تاثیر عصاره آبی برگ زیتون بر میزان گلوکز و انواع چربی های خون در حیوانات دیابتی بررسی شد. مواد و روش ها: 24 سر موش صحرایی نر بالغ با وزن200 تا 250 گرم از نژاد ویستار انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه مورد، شاهد دیابتی و غیر دیابتی تقسیم شدند و در قفس های انفرادی قرار گرفتند. در گرو ه های مورد و شاهد دیابتی، برای ایجاد دیابت، استرپتوزوسین (60 میلی گرم در هر کیلوگرم) به صورت درون صفاقی تزریق شد. سپس گروه مورد، به مدت چهار هفته به صورت درون معدی عصاره آبی برگ زیتون (750 میلی گرم در هر کیلوگرم) دریافت نمودند. در پایان، مقدار گلوکز، کلسترول، تری گلیسرید،HDL-C  و LDL-C نمونه سرم حیوانات اندازه گیری شد. یافته ها: مصرف عصاره آبی برگ زیتون میزان گلوکز، کلسترول و تری گلیسرید سرم خون موش های دیابتی را به طور معنی داری کاهش (P<0.01) و میزان HDL-C را در این حیوانات افزایش داد (P<0.05) ولی بر میزان LDL-C اثر محسوسی نداشت. نتیجه گیری: اگرچه یافته های این مطالعه نشان داد که عصاره برگ زیتون تاثیر قابل توجهی بر میزان قند و چربی خون در حیوانات دیابتی دارد، مشخص نمودن دامنه و ساز و کار دقیق این اثر نیاز به مطالعه های بیشتر دارد.

مقدمه: جهش در ژن SLC26A4 که در جایگاه کروموزومی DFNB4 قرار دارد، سبب ایجاد کاهش شنوایی ارثی به طور غیر سندرمی و سندرمی (سندرم پندرد) می شود. در جمعیت های زیادی جهش این ژن به عنوان دومین عامل ناشنوایی ارثی گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی شیوع جهش های ژن SLC26A4 در خانواده های مبتلا به ناشنوایی سندرمی (سندرم پندرد) و غیر سندرمی در ناشنوایان جسمی مغلوب همراه با کاهش شنوایی ارثی بود. مواد و روش ها: بعد از کامل کردن اطلاعات بالینی بیماران، رضایت نامه از هر خانواده گرفته شد. 80 خانواده با بیش از 2 فرد مبتلا به کاهش شنوایی ارثی که به مرکز تحقیقات ژنتیک دانشگاه توانبخشی و بهزیستی معرفی شده بودند و جهش در ژن GJB2 نداشتند، انتخاب شدند. نقشه برداری هموزیگوسیتی به کمک مارکرهای STR  واقع در جایگاه کروموزومی DFNB4 انجام شد. خانواده هایی که به این ناحیه از کروموزوم پیوستگی نشان دادند، توالی یابی DNA شدند. یافته ها: 80 خانواده مبتلا به کاهش شنوایی ارثی بررسی شدند. 12 خانواده به جایگاه کروموزومی DFNB4 پیوستگی نشان دادند. با بررسی توالی ژن در 12 خانواده مبتلا که به لوکوس DFNB4 پیوستگی نشان داده بودند: 10 جهش (T420l, 1197delT, L597S, 965insA, L445W, G334V, R409H, T721M, S448L, R79X)  در 8 خانواده پیدا شد که جهش ها در 6 خانواده هموزیگوت و در 2 خانواده هتروزیگوت مرکب بودند. جهش های (L597S,T420I, G334V, R79X) برای اولین بار گزارش شدند. در 4 خانواده که پیوستگی نشان داده بودند در ژن  SLC26A4 هیچ جهشی پیدا نشد. نتیجه گیری: با توجه به این که 8 خانواده از 80 خانواده مورد بررسی در این مطالعه جهش در ژن PDS را نشان دادند به نظر می رسد جایگاه DFNB4 به عنوان دومین جایگاه شایع پس از DFNB1 در ناشنوایی غیر سندرمی ارثی در بیماران ایرانی از اهمیت خاصی برخوردار باشد. شایان ذکر است که 4 جهش جدید شناسایی شده در بیماران ایرانی  T420I،R79X  و G334V, 965insA برای اولین بار است که در جهان گزارش می شود.

مقدمه: دیابت نوع 1 واکنش خودایمنی وابسته به تجمع سلول های لنفوسیت نوع T در محل سلول های بتا است. این امر موجب افزایش سیتوکین ها و به دنبال آن منجر به تورم و مرگ سلول های بتا از آن جا که کاهش غلظت گابا سبب افزایش غلظت سیتوکین ها می شود و گابا در شرایط طبیعی به عنوان یک میانجی مهاری در پانکراس موجود است، هدف از این مطالعه نشان دادن اثر مهاری گابا بر ترشح سیتوکین و کاهش تخریب سلول های بتا و توانایی این سلول ها در ترشح انسولین است. مواد و روش ها: در این مطالعه از 20 عدد موش نر نژاد CD1 با سن 7 هفته استفاده شد. همه حیوانات با تجویز داخل صفاقی 40 میلی گرم در هر کیلوگرم وزن بدن، استرپتوزوتوسین به مدت پنج روز متوالی دیابتی شدند. دو ماه پس از القای دیابت، حیوانات به دوگروه 10 تایی تقسیم شدند. یک گروه از حیوانات روزانه 200 میکرومول گابا که در PBS حل شده بود به صورت تزریق داخل صفاقی دریافت نمودند و گروه دیگر به عنوان گروه شاهد، هم حجم گابا محلول PBS دریافت کردند و به مدت ده هفته کنترل شدند. یافته ها: میزان گلوکاگن، حجم توده سلول های آلفا و برخی سیتوکینها (IL1β, IL12 و TNFa) در گروه دریافت کننده گابا نسبت به گروه شاهد کاهش معنی داری را نشان داده و غلظت انسولین پلاسما و حجم توده سلول های بتا افزایش معنی داری را پیداکرد. نتیجه گیری: تجویز گابا توانست باعث مهار ترشح سیتوکین ها شد که این امر به نوبه خود سبب افزایش حجم توده سلول های بتا و ترشح انسولین گردید. بنابراین به شرط آن که هیچ اثر سویی از این ماده مشاهده نشود شاید بتوان از آن در آینده به عنوان ترکیبی برای درمان دیابت نوع 1 استفاده نمود.