طب توانبخشی
سال:1396 | دوره:6 | شماره:3 |تعداد مقالات:33

مقدمه و اهداف: ضعف عملکرد حس عمقی گردن یک عامل خطر برای آسیب های ناحیه سر و گردن ورزشکاران محسوب می شود. اختلال عملکرد حس عمقی با عواملی همچون خستگی عضلانی که جزء لاینفک هر فعالیت بدنی است، ارتباط دارد. از این رو تحقیق حاضر قصد بررسی تاثیر خستگی عضلات گردن بر حس عمقی آن در کاراته کاران حرفه ای در مقایسه با افراد غیرورزشکار را دارد. مواد و روش ها: نمونه های تحقیق حاضر متشکل از 16 ورزشکار حرفه ای مرد کاراته با میانگین سن (73/2± 00/21) سال، قد (05/0± 78/1) سانتی متر و وزن (32/11± 38/71) کیلوگرم و 16 نفر مرد غیرورزشکار با میانگین سن (87/1± 81/20) سال، قد (04/0± 75/1) سانتی متر و وزن (24/12± 00/70) کیلوگرم می باشد. جهت اعمال خستگی از حرکت شانه بالا انداختن با دمبل (30% یک تکرار بیشینه) استفاده شد. قبل و بعد از اعمال پروتکل خستگی عضلانی ایزوتونیک، از آزمون بازسازی سری گردنی با اندازه گیری خطای بازسازی زاویه در دو حرکت اکستنشن و چرخش جهت سنجش توانایی حس عمقی گردن استفاده شد. نتایج: به لحاظعملکرد حس عمقی گردن قبل و بعد از اعمال خستگی عضلانی، در هیچ یک از گروه ها، تفاوت معناداری مشاهده نشد. بین عملکرد حس عمقی گردن ورزشکاران و غیرورزشکاران در اجرای آزمون توسط حرکت اکستنشن تفاوت معنادار مشاهده شد (05/0>P). در مجموع، ورزشکاران حرفه ای عملکرد حس عمقی ضعیفتری را نسبت به گروه غیرورزشکاران نشان دادند. نتیجه گیری: گرچه خستگی عضلات گردن تاثیری بر عملکرد حس عمقی گردن نداشت، احتمالا تاثیر تدریجی گیرنده های حس عمقی گردن از ضربات وارده و تکرار حرکات شتابی ناحیه سر و گردن در ورزشکاران کاراته موجب ضعف عملکرد حس عمقی ناحیه گردن این افراد، در جهات خاص حرکتی، در مقایسه با غیرورزشکاران شده است. بنابراین نیاز به افزایش عملکرد حس عمقی گردن در ورزشکاران کاراته از طریق اجرای تمرینات اختصاصی حس عمقی احساس می شود.

مقدمه و اهداف: اختلالات خواندن یکی از مشکلات عصب-شناختی است که سبب بروز مشکلات تحصیلی، روان شناختی برای دانش آموزان مبتلا می شود. یکی از تکنیک های درمانی در حوزه اختلال یادگیری ویژه خواندن جهت نرمال سازی امواج مغزی این کودکان، روش نوروفیدبک است. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی نوروفیدبک بر عملکرد خواندن و حافظه فعال دانش آموزان مبتلا به اختلال خواندن است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر به روش نیمه آزمایشی به صورت پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام شد. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس از کلیه دانش آموزان مبتلا به اختلال خواندن شهرستان تربت حیدریه در سال تحصیلی 95-1394 تعداد 36 دانش آموز مبتلا به اختلال یادگیری نوع خواندن انتخاب که به دو گروه همتای 18 نفره ی (سن، جنس، هوش بهر) آزمایش و کنترل تقسیم شدند. در مرحله پیش آزمون و پس آزمون از آزمون های نما و حافظه فعال وکسلر استفاده شد. دانش آموزان گروه مداخله در کنار آموزش تحصیلی که جزء کارهای روتین مراکز اختلالات بود، 20 جلسه آموزش نوروفیدبک در بازه ی زمانی 40 دقیقه ای به صورت 4 جلسه در هفته دریافت کردند. گروه کنترل نیز علاوه بر روش آموزش تحصیلی کودکان نارساخوان، 20 جلسه 40 دقیقه ای که به صورت چهار روز در هفته انجام شد، آموزش نوروفیدبک غیرواقعی را دریافت کردند. برای تجزیه و تحلیل نتایج از آزمون آماری تحلیل کوواریانس یک متغیره (حافظه فعال) و تحلیل کوواریانس چندمتغیره (عملکرد خواندن) استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد برنامه آموزش نوروفیدبک سبب ارتقاء حافظه فعال (0001/0>p) و تمامی مولفه های عملکرد خواندن (0001/0>p) به جز مولفه آزمون نشانه های مقوله (p>0. 05) و نامیدن تصاویر (p>0. 05)و درس دانش آموزان در گروه آزمایش شده است. نتیجه گیری: بنابراین استفاده از این روش در درمان افراد مبتلا به اختلال خواندن در کنار سایر روش های درمانی پیشنهاد می گردد.

مقدمه و اهداف: هایپرموبیلیتی از جمله عوامل مطرح در بروز بی ثباتی مفصلی و در نتیجه احتمال ایجاد آسیب می باشد. به همین دلیل اعتقاد بر این است که حس عمقی در این افراد دچار اختلال می گردد. بنابراین هدف مطالعه حاضر مقایسه حس عمقی مفصل آرنج در زنان ورزشکار و غیرورزشکار دارای سندرم هایپرموبیلیتی عمومی با زنان ورزشکار سالم بود. مواد و روش ها: روش تحقیق حاضر از نوع مورد-شاهدی و روش نمونه گیری از نوع انتخابی و در دسترس بود. 30 زن در سه گروه ده نفری ورزشکار سالم، ورزشکار دارای هایپرموبیلیتی و غیرورزشکار دارای هایپرموبیلیتی در محدوده سنی 30 تا 20 سال در مطالعه حاضر شرکت کردند. خطای حس وضعیت در زوایای 60 و 45 درجه فلکشن آرنج به روش اکتیو توسط دستگاه دینامومتر ایزوکنتیک بایودکس سیستم 3 اندازه گیری شد و بین افراد هر سه گروه و بین زوایای مختلف مقایسه گردید. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها، از آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری در سطح معناداری 05/0>P استفاده شد. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد دقت حس عمقی در ورزشکار دارای هایپرموبیلیتی و ورزشکار سالم نسبت به غیرورزشکار دارای هایپرموبیلیتی بالاتر می باشد. همچنین گروه ورزشکار دارای هایپرموبیلیتی و ورزشکار سالم در زاویه 60 درجه نسبت به زاویه 45 درجه از دقت حس عمقی بیشتری برخوردار بودند، اما در گروه غیرورزشکار دارای هایپرموبیلیتی در زاویه 60 درجه نسبت به زاویه 45 درجه حس عمقی از دقت کمتری برخوردار بود. نتیجه گیری: برخلاف تحقیقات صورت گرفته تاکنون، تحقیق حاضر وجود نقص حس عمقی در افراد دارای هایپرموبیلیتی را رد می کند. تا امروز حس عمقی ورزشکاران دارای هایپرموبیلیتی مورد بررسی و ارزیابی قرار نگرفته است که این خود می تواند دلیل خوبی برای توجیه این مدعا باشد، چرا که می توان به نقش مهم و کلیدی تمرینات ورزشی بر روی حس عمقی مفاصل بدن اشاره نمود؛ بنابراین به نظر می رسد احتمالا بتوان از ورزشکاران دارای هایپرموبیلیتی در سطوح بالاتر رقابتی استفاده نمود و در استعدادیابی ورزشی، افراد فوق را از نظر دور نداشت.

مقدمه و اهداف: افزایش سن، موجب کاهش عملکرد فیزیولوژیکی بدن می شود و راه رفتن افراد را با اختلال مواجه می سازد. از طرف دیگر بنا بر برخی مطالعات، فعالیت جسمانی منظم باعث به تاخیر انداختن این اختلالات می شود. از این رو هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرینات پیلاتس بر برخی پارامترهای کینماتیک اندام تحتانی زنان میانسال سالم و کم تحرک در حین راه رفتن بود. مواد و روش ها: 20 زن میانسال سالم و کم تحرک با دامنه سنی 50-45 سال برای شرکت در تحقیق حاضر به صورت هدفمند انتخاب شدند. در پیش آزمون، بعد از قرارگیری آزمودنی روی تردمیل، به مدت یک دقیقه به گام برداری پرداخت، سپس گام های برداشته شده در 30 ثانیه انتهایی آزمودنی ها به وسیله سیستم سه بعدی آنالیز حرکت با 6 دوربین و با سرعت 120 هرتز ثبت شد. سپس آزمودنی ها به مدت هشت هفته برنامه تمرینی پیلاتس را انجام دادند و پس از آن پس آزمون مشابه با پیش آزمون اجرا شد. پردازش داده ها با نرم افزار کورتکس صورت گرفت و سپس پارامترهای مورد نظر شامل دامنه حرکتی مفاصل ران، زانو و مچ پا در مرحله سوینگ و استانس، زوایای مفاصل ران زانو و مچ پا در لحظه برخورد پاشنه با زمین و جدا شدن پنجه و نیز پارامتر طول گام استخراج شد. تجزیه و تحلیل آماری داده ها به وسیله نرم افزار SPSS22 و با استفاده از آزمون تی همبسته در سطح معناداری 05/0 انجام گرفت. یافته ها: نتایج آزمون تی همبسته نشان داد تفاوت معناداری در پارامترهای بررسی شده وجود ندارد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق حاضر، هشت هفته تمرینات منتخب پیلاتس بر کینماتیک اندام تحتانی در حین راه رفتن زنان میانسال سالم و کم تحرک تاثیرگذار نبود. عدم تاثیرگذاری تمرینات احتمالا به دلیل این است که افراد میانسال نسبت به افراد سالمند کمتر تحت تاثیر عوارض فیزیولوژیکی افزایش سن قرار دارند و عملکرد راه رفتن آن ها هنوز با اختلال مواجه نشده است.

مقدمه و اهداف: ریکاوری با آب ممکن است بر بهبود درک کوفتگی و فاکتورهای حیاتی ورزشکاران موثر باشد. هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثر ریکاوری فعال در خشکی، آب سرد و گرم بر فاکتورهای حیاتی و درک کوفتگی متعاقب فعالیت مقاومتی در دو محیط متفاوت می باشد. مواد و روش ها: 36 زن دانشجو به صورت تصادفی در 3 گروه 12 نفره کنترل، ریکاوری با آب سرد و آب گرم تقسیم شدند. گروه های تجربی بعد از یک هفته فعالیت مقاومتی در محیط گرم (35 تا 40 درجه سانتی گراد و رطوبت2± 75%) و ریکاوری در آب سرد (10 تا 12 درجه سانتی گراد) و گرم (40 درجه سانتی گراد)، هفته دوم را استراحت و در هفته سوم نیز در محیط سرد (5تا 10 درجه سانتی گراد و رطوبت2± 60%) تمرین و ریکاوری با آب سرد و گرم نمودند. گروه کنترل نیز یک هفته فعالیت مقاومتی در محیطی با دمای خنثی (2± 26 درجه سانتی گراد و رطوبت 2± 43%)، ریکاوری فعال در خشکی را انجام داد. درک کوفتگی، درجه حرارت، فشارخون و ضربان قلب در مراحل مختلف مورد ارزیآبی قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که بین ریکاوری فعال در آب سرد و گرم بر درک کوفتگی و فاکتورهای حیاتی پس از اجرای فعالیت مقاومتی در محیطهای استرس زای سرمایی و گرمایی اختلاف معناداری وجود دارد (05/0P≤ ). ریکاوری فعال در آب سرد موجب کاهش بیشتری در میزان درک کوفتگی در مدت زمان های 24 و 48 ساعت بعد از تمرین در محیط سرد و فشارخون و ضربان قلب در 2 ساعت پس از تمرین در محیط های گرم و سرد می شود. نتیجه گیری: به نظر می رسد برای ریکاوری سریع فاکتورهای حیاتی و درک کوفتگی بعد فعالیت مقاومتی در محیط با دماهای غیرطبیعی، بهتر است از ریکاوری فعال در آب سرد استفاده شود.

مقدمه و اهداف: هدف از تحقیق حاضر بررسی و مقایسه تاثیر تیپینگ و دو نوع بریس بنددار و نئوپرینی بر فعالیت عملکردی والیبالیست های دارای مچ پای ناپایدار می باشد. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع مقایسه ای می باشد. آزمودنی های تحقیق حاضر 15 نفر از والیبالیست های ایالت کردستان عراق تشکیل دادند که دارای مچ پای ناپایدار بوده با میانگین سن: 94/1± 93/21 سال، قد: 08/0± 85/1 متر، وزن: 25/7± 50/80 کیلوگرم و شاخص توده بدنی: 65/1± 37/23 کیلوگرم بر متر مربع می باشند. آزمون های عملکردی تحقیق پیش رو شامل پرش سارجنت و آزمون تعادلی وای بوده و داده های تحقیق با استفاده از روش آماری آنالیز واریانس مکرر و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 در سطح 05/0˂ p) تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: یافته های تحقیق حاضر نشان داد که در بریس نئوپرینی (001/0˂ P) و بریس بنددار (001/0˂ P) نمره آزمون Y و هر سه وسایل محافظتی شامل تیپینگ (001/0˂ P)، بریس نئوپرینی (002/0˂ P) و بریس بنددار (001/0˂ P) بر نمره آزمون پرش عمودی تاثیر مثبت دارد، اما این سه نوع وسایل محافظتی در قبل و بعد از اعمال، برتری خاصی نسبت به یکدیگر ندارند. بحث و نتیجه گیری: با استفاده از یافته های تحقیق و از آنجایی که در آزمون Y عمل تیپینگ تاثیری بر نتیجه آزمون نداشته و در مجموع تفاوتی بین این سه نوع وسایل محافظتی یافت نشد و بر اساس یافته های تحقیق های قبلی که حاکی از صرف هزینه کمتر در استفاده از اعمال بریس می باشد، به نظر می رسد استفاده از بریس نسبت به اعمال تیپینگ بهینه تر باشد. قابل ذکر است که ترجیح یکی از این روش ها به عوامل دیگر مثل راحتی ورزشکار و موارد بیومکانیکی نیز بستگی دارد که از این نظر نیاز به مطالعات بیشتر می باشد.

مقدمه و اهداف: برنامه بازگشت به اجتماع یکی از برنامه های جدید توانبخشی است که با تجهیز شرکت کنندگان به مهارت ها و اطلاعات لازم، آنها را قادر می سازد از شرایط بستری در بیمارستان به زندگی مستقل در جامعه وارد شوند. هدف از مطالعه حاضر، تعیین تاثیر برنامه بازگشت به اجتماع بر وضعیت روانی بیماران روانی مزمن بود. مواد و روش ها: 40 بیمار مبتلا به اختلالات روانی مزمن مراجعه کننده به مراکز توانبخشی روزانه شهر همدان، به صورت تصادفی در دو گروه آزمون (20 مورد) و کنترل (20 مورد) قرار گرفتند. گروه آزمون برنامه بازگشت اجتماع را در 16 جلسه آموزشی 60-90 دقیقه ای، به صورت 2 روز در هفته به مدت دو ماه دریافت کردند و گروه کنترل هم در طی این مدت از خدمات کاردرمانی معمول مرکز استفاده کردند. بیماران در هر دو گروه آزمون و کنترل قبل و بعد از اجرای برنامه آموزشی توسط مقیاس مجموعه علائم مثبت و منفی (PANSS) مورد ارزیابی قرار گرفتند. یافته ها: یافته ها بیانگر این است که بیماران گروه مداخله در مقایسه با گروه کنترل پس از اجرای برنامه بازگشت به اجتماع در ابعاد علائم منفی (04/0P=)، آسیب شناسی روانی عمومی (01/0P=) و نمره کل (02/0P=) از مقیاس مجموعه علائم مثبت و منفی تغییر معناداری را نشان دادند و در بعد علائم مثبت ارتباط بین دو گروه معنادار نبود. بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش حاضر، برنامه بازگشت به اجتماع باعث مهار و بهبود علائم منفی، آسیب شناسی روانی عمومی و نمره کل وضعیت روانی بیماران روانی مزمن شد، این حاکی از تاثیر برنامه در بهبود وضعیت روانی این بیماران بود. البته برای بررسی نتایج درازمدت برنامه در این بیماران نیاز به مطالعات پیگیری می باشد.

مقدمه و اهداف: اثرات بیومکانیکی کفی طبی بر بهینه کردن الگوی حرکتی به ویژه در اندام تحتانی در علوم توانبخشی مستند شده است؛ اما نتایج کاربرد آن در تغییرات الگوهای حرکات پایه ای ورزشی به خوبی شناخته نشده است. هدف مطالعه ی حاضر، بررسی اثر فوری سه نوع کفی طبی سخت، نیمه سخت و نرم بر نسبت فعالیت عضلات پهن داخلی مایل به پهن خارجی بود. مواد و روش ها: در مطالعه نیمه تجربی حاضر تعداد 13 مرد شرکت کردند. فعالیت الکترومیوگرافی عضلات پهن داخلی مایل به پهن خارجی حین انجام تکلیف فرود-پرش تک پا در وضعیت های: پوشش کفش بدون کفی، کفی نرم، نیمه سخت و کفی طبی سخت ثبت و نسبت VMO/VL مقایسه شد. از آزمون آنالیز واریانس با اندازه های تکراری برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد (05/0< P). یافته ها: میزان فعالیت عضله ی پهن داخلی مایل در مرحله انقباض اکسنتریک در انجام تکلیف فرود-پرش با کفی نرم به طور معناداری بیشتر از کفی نیمه سخت بود. میزان فعالیت عضله ی پهن خارجی نیز در مرحله اکسنتریک در کفی نرم به طور معناداری بیشتر از حالات بدون کفی و کفی سخت بود. در مراحل پیش فعالیت و کانسنتریک تفاوت معناداری در فعالیت عضلات پهن داخلی مایل و پهن خارجی میان وضعیت-های مختلف مشاهده نشد. نهایتا، نسبت VMO/VL در مرحله ی اکسنتریک در کفی سخت به طور معناداری بیشتر از کفی نیمه سخت بود. بحث و نتیجه گیری: کفی طبی سخت می تواند نسبت VMO/VL را حین اجرای تکلیف فرود-پرش افزایش دهد. به نظر می رسد که استفاده از کفی سخت به بهبود و تسریع توانبخشی افراد با مشکلات عدم تعادل بین عضلات پهن داخلی مایل و پهن خارجی در اجرای حرکات پرشی مفید باشد.

مقدمه و اهداف: برخلاف تاریخچه ی نسبتا طولانی جراحی کام، توافق کمی در خصوص بهترین زمان و تکنیک جراحی وجود دارد وتناقضاتی درباره تاثیر زمان جراحی روی گفتار مطرح است. ترمیم کام اغلب با عنوان زودهنگام یا دیرهنگام و بدون ارائه ی تعریفی واضح توصیف میشوند و هنوز هیچ پروتکل استانداردی وجود ندارد که زمان ایده آل برای ترمیم شکاف کام را برای دستیابی به گفتار بهینه و پرهیز از رشد غیر عادی فک فوقانی بعد از ترمیم مشخص کند. از سوی دیگر انواع مختلفی از شکاف کام اولیه و ثانویه وجود دارد و تحقیقات بیانگر آن است که وسعت و نوع شکاف، تکنیک جراحی و زمان ارائه ی مداخلات جراحی و رفتاری روی فراوانی و نوع خطاهای گفتاری این کودکان تاثیرگذاراست. این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین تولید خطاهای تولید جبرانی با نوع شکاف کام و سن جراحی اولیه انجام شد. مواد و روش ها: در این پژوهش توصیفی-تحلیلی گذشته نگر، با توجه به کل جمعیت در دسترس، تعداد 175 کودک دچار شکاف کام 7-3 ساله انتخاب شدند. با مراجعه به کلینیک شکاف کام اصفهان و براساس معیارهای ورود و استفاده از پرونده ی نمونه ها، فرم پرسشنامه اطلاعات شخصی و فرم ارزیابی گفتار تکمیل شد. اطلاعات مربوط به نوع شکاف و زمان جراحی اولیه کام استخراج شد. با وارد کردن داده ها در نرم افزار spss16 نتایج بررسی شد. یافته ها: نتایج نشان دادند که رابطه ی معناداری بین سن جراحی اولیه ی کام و نوع شکاف با تعداد کودکانی که خطای تولید جبرانی داشتند وجود نداشت. نتیجه گیری: در این مطالعه بازه ی سنی نمونه ها وسیع و میزان گستردگی شکاف کام نا مشخص بود. مطالعات بیشتری نیاز است تا تعیین شود آیا متغیرهای دیگری ( مانند نوع و زمان ارائه ی برنامه ی مداخله ی زودهنگام) نیز وجود دارند که تاثیر زمان جراحی اولیه و نوع شکاف کام را مخفی کنند.

مقدمه و اهداف: هدف پژوهش حاضر مقایسه تاثیر تمرین پیلاتس و اصلاحی سنتی بر ناهنجاری لوردوز کمری بود. مواد و روش ها: جامعه آماری پژوهش حاضر دانشجویان دختر غیر ورزشکار خوابگاه دانشگاه فرهنگیان شهرستان خوی بود. 30 نفر دانشجوی مبتلا به لوردوز کمری با دامنه سنی 24-19 سال به عنوان نمونه انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تمرین اصلاحی سنتی و پیلاتس و یک گروه کنترل تقسیم شدند. گروه های تجربی به مدت 6 هفته و 3 روز در هفته و هر روز به مدت 60 دقیقه تمرینات مربوطه را انجام دادند. برای تعیین میزان قوس کمری، انعطاف پذیری عضلات چهار سر ران، انعطاف پذیری عضلات کمر، قدرت عضلات همسترینگ و قدرت عضلات شکم در دو مرحله قبل و بعد از 6 هفته تمرین به ترتیب از خط کش منعطف، آزمون توماس، آزمون خم شدن به جلو روی میز، آزمون اسکات پا و آزمون دراز و نشست استفاده شد. برای مقایسه پیش آزمون و پس آزمون متغیرهای وابسته از آزمون t همبسته و برای مقایسه گروه های پژوهش از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه با آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. یافته ها: کاهش معنی داری در زاویه لوردوز کمری در هر دو گروه تجربی مشاهده شد (در هر دو گروه 001/0p=). همچنین بهبودی معنی داری در انعطاف پذیری عضلات چهار سر ران (گروه اصلاحی سنتی 001/0=p و گروه پیلاتس 003/0=p)، انعطاف پذیری عضلات کمر (در هر دو گروه 001/0p=)، قدرت عضلات همسترینگ (در هر دو گروه 001/0p=) و قدرت عضلات شکم (در هر دو گروه 001/0p=) مشاهده شد. تفاوت معناداری بین گروه اصلاحی سنتی و پیلاتس برای متغیرهای زاویه لوردوز کمری (000/1= p)، انعطاف پذیری عضلات چهار سر ران (856/0= p)، انعطاف پذیری عضلات کمر (786/0= p)، قدرت عضلات همسترینگ (000/1= p) و قدرت عضلات شکم (579/0= p) مشاهده نشد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر چنین نتیجه گیری می شود که برای درمان لوردوز کمری می توان از هر دو شیوه تمرینات اصلاحی سنتی و پیلاتس به عنوان روش تمرینی موثر استفاده کرد و هیچ یک از روش های تمرینی بر دیگری مزیت ندارد. هر دو شیوه تمرینی با افزایش انعطاف پذیری عضلات کمر و چهار سر ران و تقویت عضلات شکم و همسترینگ موجب درمان این ناهنجاری می شوند.

مقدمه و اهداف: شیوع نقص شنیداری متوسط تا عمیق در کودکان 1 تا 6 در 1000 کودک است. کودکان مبتلا به ناشنوایی در خطر نقص عملکرد وستیبولار قرار دارند. از آنجایی که دستگاه وستیبولار، مکانیسم های رفلکسی وستیبولار را که تلاش می کنند تا چشم، سر و بدن را در فضا ثابت نگه دارند به کار می اندازد نقص در این دستگاه می تواند بر حساسیت پاسچرال تاثیر بگذارد. هدف از این مطالعه بررسی عملکرد تعادلی کودکان 7 تا 12 سال دارای اختلال شنیداری محصل در مدارس ناشنوایان استان قم می باشد. مواد و روش ها: در این طرح عمکرد تعادلی47 کودک مبتلا به نقص شنیداری متوسط، شدید و عمیق در حال تحصیل در مدارس ناشنوایان استان قم با استفاده از خرده آزمون تعادل آزمون مهارتهای عملکردی برونینکز اوزرتسکی بررسی شد. میانگین نمرات استاندارد کسب شده در گروه های سنی و جنسی مختلف با هم مقایسه شدند و همچنین طبق طبقه بندی نمرات استاندارد که در دستورالعمل تست وجود دارد طبقه عملکرد تعادلی در گروه های سنی و جنسی مشخص شدند و توزیع افراد در طبقه های عملکردی تعیین گردید. یافته ها: در هریک از گروه های سنی مورد بررسی بیش از 50 درصد افراد و در هریک از گروه های جنسی مورد بررسی 60 و بیش از 60 درصد افراد عملکرد تعادلی پایین داشتند. میانگین نمره استاندارد تعادل در هریک از گروه های سنی مورد بررسی 6 و کمتر از 6 و در هر یک از گروه های جنسی مورد بررسی کمتر 6 نشان داد. نتیجه گیری: در نمونه های مورد مطالعه، اکثریت افراد در تمام گروه های سنی و جنسی دارای عملکرد تعادلی پایین هستند. همچنین میانگین نمرات استاندارد تعادلی در گروه های سنی و جنسی مورد بررسی نشان از سطح پایین تعادلی دارند. این نتایج لزوم توجه بیشتر سازمان های مرتبط با این کودکان نظیر سازمان بهزیستی و آموزش و پرورش استثنایی به توانبخشی تعادلی این کودکان را آشکار می سازد.

مقدمه و اهداف: افراد مبتلا به سندروم متابولیک در معرض خطر بیشتر افزایش کلسترول، فشار خون بالا و انسداد عروق کرونر هستند و قطعا شناسایی تاثیر همزمان تمرین هوازی بر وخامت کلی خطر متابولیک و لیپوپروتئین غیرپرچگال (به عنوان شاخص معتبر، ارزان و سهل الوصول رویدادهای آتروژنیک) در بیماران مبتلا به سندرم متابولیک بسیار کاربردی و جذاب است. مواد و روش ها: روش تحقیق از نوع تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون بود. 30 مرد بیمار سندرم متابولیکی غیرفعال داوطلب از شهر تبریز (سن: 2/16± 5/55 سال، شاخص توده بدنی 5/2± 09/30 کیلوگرم بر متر مربع)، پس از تعیین مقدار قند، پروتئین، چربی و کالری دریافتی روزانه با استفاده از ثبت یادآمد غذایی و تحلیل توسط نرم افزار N4 و خون گیری، به طور تصادفی به دو گروه کنترل (15=N) و تجربی (15=N) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت هشت هفته در برنامه هوازی با شدت متوسط شرکت کردند و در پایان اندازه گیری ها تکرار شد. از آزمون های t همبسته، تحلیل کواریانس اندازه گیری مکرر، t مستقل و آزمون کاپا برای تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: در طول پژوهش تفاوت معناداری در مقدار پروتئین، قند، چربی و کل مواد غذای مصرفی روزانه مشاهده نشد (05/0>P). در گروه تجربی به دنبال تمرین هوازی بیشتر شاخص های خطر متابولیک (فشار خون میانگین سرخرگی، مقدار قند خون، لیپوپروتئین کم چگال، مقدار امتیاز z سندرم متابولیک و همچنین لیپوپروتئین غیرپرچگال) کاهش معناداری یافتند و مقدار لیپوپروتئین پرچگال افزایش معناداری داشت (05/0>P). نتیجه گیری: تمرین هوازی منظم همزمان بر کاهش لیپوپروتئین غیرپرچگال و وخامت کلی z سندرم متابولیک موثر است که در کاهش خطر بروز بیماری های قلبی بسیار اهمیت دارد.

مقدمه و اهداف: پس از جراحی بازسازی رباط صلیبی قدامی، اختلال کنترل پاسچر و تعادل باقی می ماند. بنابراین انتظار می رود که انجام تمرینات بر پایه آموزش عصبی-عضلانی (اغتشاش درمانی) منجر به بهبود کنترل پاسچر و افزایش سطح عملکردی گردد. مواد و روش ها: بیست بیمار با سابقه بازسازی رباط صلیبی قدامی که دوره فیزیوتراپی متداول را طی کرده بودند، در دو گروه ده نفره کنترل و درمان وارد مطالعه شدند. داده های مربوط به مرکز فشار با استفاده از دستگاه صفحه نیرو ثبت شدند. همچنین پرسشنامه یک صد نمره ای International Knee Documentation Committee)) IKDC و آزمون عملکردی پرش متقاطع نیز برای هر دو گروه مورد ارزیابی قرار گرفت. برای گروه درمان دوره اغتشاش درمانی ده جلسه ای انجام و همگی آزمون ها مجددا تکرار و نتایج با هم مقایسه شدند. یافته ها: میانگین طول پرش قبل و بعد از درمان در گروه کنترل به ترتیب 2/404 و 6/404 و در گروه درمان به ترتیب 8/402 و 436 سانتی متر بود (015/0= p). میانگین سرعت متوسط قبل و بعد از درمان در گروه کنترل به ترتیب 28/6 و 45/5 و در گروه درمان به ترتیب 88/5 و 52/4 سانتی متر بر ثانیه بود (031/0= p) میانگین جابجایی مرکز فشار قبل و بعد از درمان در گروه کنترل به ترتیب 87/0 و 78/0 و در گروه درمان به ترتیب 76/0 و 55/0 سانتی متر بود (027/0= p). پراکندگی سرعت مرکز فشار قبل و بعد از درمان در گروه کنترل به ترتیب 55/5 و 98/4 و در گروه درمان به ترتیب 49/5 و 44/4 سانتی متر بر ثانیه بود (15/0= p). نمره پرسشنامه در گروه درمان در پایان تمرینات اغتشاشی افزایش معناداری نشان داد (005/0> p). نتیجه گیری: تمرینات اغتشاشی باعث بهبود عملکرد و کنترل پاسچر در بیماران پس از جراحی بازسازی رباط صلیبی قدامی می شود.

مقدمه و اهداف: اختلال های طیف اتیسم یک وضعیت عصبی-رشدی میباشد که در سال های اخیر شیوع بسیاری بین کودکان داشته است. کودکان مبتلا به اختلال های طیف اتیسم معمولا مشکلات حرکتی از جمله اختلال های کنترل قامت و تعادل را دارا هستند. تعادل یکی از توانایی های پایه زندگی روزمره است. در این پژوهش محققان در پی آن بودند که اثر تمرینات توپ جیم بال را بر تعادل ایستا و پویای کودکان با اختلال های طیف اتیسم مورد بررسی قرار دهند. مواد و روش ها: روش پژوهش حاضر از نوع آزمایشی و طرح پژوهش پیش و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کودکان با اختلال های طیف اتیسم کارکرد بالای مدرسه استثنایی فرزدقی شهرستان شیراز بود. آزمودنی ها 16 نفر (پسر)، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و پس از اجرای پیش آزمون های تعادل ایستا و پویا به طور تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل جاگذاری شدند (هر گروه 8 نفر). میانگین سن افراد شرکت کننده (2/9 ± 2/8)، بود. مداخله تمرین با توپ جیم بال در 24 جلسه ی 35 دقیقه ای اعمال گردید. آزمون لک لک جهت اندازه گیری تعادل ایستا و آزمون راه رفتن بر تخته تعادل (WOBB)، برای اندازه گیری تعادل پویا به کار برده شد. یافته ها: در تعادل ایستا اختلاف معناداری بین گروه های کنترل و آزمایش یافت شد (256/3-=Z، 1U=). در تعادل پویا بین دو گروه اختلاف معناداری وجود نداشت (630/0-=Z، 26 U=). نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش حاضر می توان نتیجه گرفت که تمرین با توپ جیم بال بر تعادل ایستای کودکان با اختلال های طیف اتیسم موثر است.

مقدمه و اهداف: بیماران دارای اختلال پردازش شنوایی مرکزی غالبا از مشکل در شنیدن یا فهم گفتار در موقعیت های صوتی یا شنیداری نامطلوب رنج می برند. این افراد علی رغم برخورداری از آستانه های شنوایی طبیعی به خوبی قادر به درک گفتار اعوجاج یافته یا سریع، همچنین درک گفتار در محیط های پر سرو صدا یا با بازآوایش نیستند. مطالعه حاضر با هدف ساخت آزمون اعداد دایکوتیک دوتایی و هنجاریابی آن در کودکان فارسی زبان طراحی شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع مقطعی توصیفی-تحلیلی از نوع ساخت آزمون است. مطالعه شامل دو مرحله بود. مرحله اول ساخت آزمون و مرحله دوم بررسی هم ترازی لیست ها و هنجاریابی آزمون می باشد. مطالعه پیش رو بر روی 133 کودک دارای شنوایی هنجار در محدوده سنی 9-7 سال فارسی زبان در سه گروه سنی (7 تا 8 سال، 8 تا 9 سال و 9 تا 10 سال) دارای شنوایی هنجار صورت گرفت. پس از تایید هنجار بودن شنوایی کودکان با استفاده از نتایج ادیومتری تن خالص و ایمیتانس ادیومتری، آزمون اعداد دایکوتیک دوتایی با استفاده از 2 لیست اعداد ضبط شده انجام و امتیاز کودکان در هر لیست محاسبه گردید. یافته ها: نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان داد که جنسیت در نتایج آزمون بی تاثیر است. لیست های اعداد ساخته شده از لحاظ دشواری یکسان بودند و در تمامی گروه های سنی اختلاف معناداری بین نتایج گوش راست و چپ مشاهده شد. نتیجه گیری: بر اساس یافته های پژوهش به نظر می رسد آزمون اعداد دو تایی دایکوتیک ساخته شده در مطالعه حاضر برای استفاده در فعالیت های بالینی با هدف بررسی سیستم اعصاب شنوایی مرکزی مناسب باشد. استفاده از مقادیر هنجار آزمون به منظور تشخیص مشکلات پردازش شنوایی با توجه به گروه سنی کودک ضروری است. به دست آوردن محدوده امتیاز هنجار در گروه های سنی دیگر و در افراد چپ دست همچنین بررسی نتایج آزمون شرایط پاسخ هدایت شده به گوش راست و چپ توصیه می گردد.

مقدمه و اهداف: اختلال کمبود توجه_ بیش فعالی نوعی اختلال رشدی است. کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه – بیش فعالی به طور عمده با هماهنگی حرکتی ضعیف و بی دست و پا توصیف می شوند. لذا در تحقیق حاضر تلاش شد تا اثر تمرینات ادراکی-حرکتی بر عملکرد تعادلی کودکان مبتلا به اختلال کمبود توجه-بیش فعالی ارزیابی شود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع تحقیقات نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون با یک گروه کنترل است. شرکت کنندگان شامل 20 پسر مبتلا به اختلال کمبود توجه در دامنه سنی 9 تا 12 سال بودند که به روش نمونه گیری در دسترس از یکی از کلینیک های واقع در شهر تبریز انتخاب شدند و به طور تصادفی در دو گروه (تجربی و کنترل) به تعداد یکسان جای گرفتند. تمرینات ادراکی-حرکتی به مدت 4 هفته، هر هفته 3 جلسه روی گروه تجربی انجام گرفت. داده ها با استفاده از آزمون های تعادل لک لک، رسیدن عملکردی و اصلاح شده ی باس جمع آوری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری تحلیل کواریانس انجام گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد مداخله صورت گرفته تاثیر قابل توجهی بر تعادل ایستا نداشته است، اما به طور معناداری باعث بهبود تعادل نیمه پویا و پویای کودکان مبتلا به کمبود توجه-بیش فعالی شده است. نتیجه گیری: تمرینات ادراکی-حرکتی می تواند در جهت بهبود عملکرد تعادلی کودکان مبتلا به کمبود توجه-بیش فعالی مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه و اهداف: گردن درد یکی از رایج ترین مشکلات عضلانی-اسکلتی است که تاثیرات زیادی بر کیفیت زندگی فرد، خانواده و سیستم سلامت و شغل آنها بر جای می گذارد. بررسی راهکارهای درمانی برای کاهش هزینه ها در مبتلایان به گردن درد امری ضروری است. یکی از درمان های موثر در اختلالات عضلانی-اسکلتی، استفاده از تکنیک های انرژی عضلانی می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات استفاده از این تکنیک ها در افراد مبتلا به گردن درد مزمن غیراختصاصی صورت گرفته است. مواد و روش ها: در یک مطالعه نیمه تجربی از نوع قبل و بعد، تعداد 31 بیمار با میانگین سنی 40-18 سال و مبتلا به گردن درد مزمن غیراختصاصی به روش غیراحتمالی در دسترس از بین مراجعین به کلینیک فیزیوتراپی انتخاب شدند. شدت درد (توسط معیار دیداری درد) و اندازه گیری دامنه های حرکتی توسط گونیامتر و خطای بازسازی زاویه جهت بررسی وضعیت حس عمقی آنها صورت گرفت. کلیه متغیرها یک هفته پیش از مطالعه، بلافاصله قبل و پس از مداخله و نیز یک هفته پس از آن مورد ارزیابی قرار گرفتند. سه بار تکرار تکنیک انرژی عضلانی برای کلیه شرکت کنندگان در مطالعه انجام گرفت. در نهایت کلیه داده ها از طریق آزمون تحلیل واریانس اندازه های مکرر مورد تحلیل و مقایسه قرار گرفت. سطح معناداری برای کلیه متغیرها (05/0=P) در نظر گرفته شد. یافته ها: با اجرای یک جلسه تکنیک های انرژی عضلانی میانگین درد از 18/3 به 76/1 بلافاصله پس از درمان و 85/1 یک هفته پس از درمان کاهش یافت (001/0>P) و میزان درصد بهبودی دامنه حرکتی از 33/61 به 42/74 بلافاصله پس از درمان و 44/73 یک هفته پس از درمان رسید (001/0>P) و در مورد شاخص سنجش حس عمقی، میانگین خطای مطلق بازسازی زاویه از 43/4 به 7/3 بلافاصله پس از درمان و 10/4 یک هفته پس از درمان رسید (001/0>P). نتیجه گیری: استفاده از یک جلسه تکنیک های انرژی عضلانی در بیماران گردن درد مزمن غیراختصاصی، باعث کاهش درد و افزایش دامنه حرکتی و نیز کاهش خطای مطلق حس عمقی آنها می شود.

مقدمه و اهداف: در بسیاری از مطالعات یکی از اختلالات همراه با میگرن، ناخوشی ناشی از حرکت مطرح شده است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه امتیاز ناخوشی ناشی از حرکت در میگرن دهلیزی و غیردهلیزی بود. برای این کار روش های مختلفی وجود دارد. ازجمله روش آزمایشگاهی و روشی مبنی بر پرکردن پرسش نامه. به دلیل اینکه پرسشنامه فارسی شده نسخه کوتاه مستعد بودن به ناخوشی ناشی از حرکت، نسبت به سایر پرسش نامه ها دارای پیچیدگی و حجم کمتری بوده است و همچنین در ایران توسط حسینی و همکاران روایی سنجی و فارسی سازی شده بود، مورد استفاده قرار گرفت. مواد و روش ها: از مهر 1394 تا اردیبهشت 1395، زنان و مردان مبتلا به میگرن دهلیزی و میگرن غیردهلیزی بررسی شدند. برای تشخیص نوع میگرن آنها از نسخه سوم طبقه بندی بین المللی اختلالات سردرد، و برای به دست آوردن امتیاز ناخوشی ناشی از حرکت، از پرسش نامه فارسی شده نسخه کوتاه ناخوشی ناشی از حرکت استفاده شد. یافته ها: امتیاز کلی پرسشنامه فارسی شده نسخه کوتاه ناخوشی ناشی از حرکت و انحراف معیار در میگرن دهلیزی 85/12± 8/16 و در میگرن غیر دهلیزی 38/11± 5/11 به دست آمد که افزایش معناداری داشت (044/0=p). نتیجه گیری: میزان ناخوشی ناشی از حرکت در میگرن دهلیزی بیشتر از میگرن غیردهلیزی به دست آمد و افزایش معناداری داشت.

مقدمه و اهداف: هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر Hand Static Rest Splint در کاهش درد و عوارض آرتریت روماتوئید بود. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع کارآزمایی بالینی است. آزمودنی های تحقیق حاضر را 12 نفر از بیماران آرتریت روماتوئید مراجعه کننده به واحد کاردرمانی بیمارستان آیت الله طالقانی تشکیل دادند که دارای معیار تشخیصی انجمن روماتولوژی آمریکا با میانگین سن: 39 سال (35 تا 55) بودند. آزمون های تحقیق پیش رو شامل ارزیابی های درد بر اساس معیار سنجش خطی بصری (VAS)، تورم (Swelling)، حساسیت به لمس (Tenderness) و خشکی صبحگاهی (Morning Stiffness)، دامنه حرکتی اکتیو با روش گونیامتری و میزان قدرت گریپ (Hand Grip Strength) با استفاده از داینامومتر جامار در هر دو دست بود. داده های تحقیق با استفاده از روش آماری آنالیز t-test و Mann-Whitny Test برای دو نمونه مستقل و آزمون آماری Willcoxon و Paired t-test برای دو نمونه زوجی و با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 در سطح 05/0p˂ تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: یافته های تحقیق حاضر نشان داد که استفاده از Hand Static Rest Splint به مدت یک ماه در طول شب و یک ساعت در روز (زمان استراحت) سبب بهبود دامنه حرکتی فلکشن و اکستنشن مچ (فلکشن: 005/0=p و اکستنشن 03/0=p) در مقایسه بین دو گروه کنترل و مداخله می شود، ولی در خشکی صبحگاهی (1=p)، درد (1/0=p)، التهاب (06/0=p) و تندرنس (2/0=p) اثر چشمگیری ندارد و در مقایسه قبل و بعد از مداخله در دست با اسپلینت تنها درد (02/0=p) و دامنه حرکتی فلکشن مچ (004/0=p) و اکستنشن مچ (02/0=p) بهبود یافت. نتیجه گیری: با استفاده از یافته های تحقیق و از آنجایی که استفاده از اسپلینت تنها سبب بهبود دامنه حرکتی مچ در مقایسه بین دو گروه و بهبود درد در قبل و بعد از گروه مداخله شد، به نظر می رسد استفاده از اسپلینت استراحت دهنده در دست برای کاهش سایر علائم بیماری نیاز به بررسی های بیشتری دارد و با توجه به اینکه استفاده از این اسپلینت به دلیل قرار دادن دست در وضعیت بدون استرس تاندونی می تواند در کاهش عوامل ایجاد دفورمیتی موثر باشد، از این نظر به مطالعات بیشتر نیاز است.

مقدمه و اهداف: ام اس یک بیماری مزمن غیر التهابی است که موجب میلین زدایی چندسطحی در سیستم عصبی مرکزی (مغز و نخاع) می شود. ضعف عضلانی و مشکلات تعادلی به عنوان عامل محدودکننده در بیماران ام اس به شمار می رود که می تواند در نتیجه فعالیت بدنی بهبود یابد. تحقیقات انجام گرفته در زمینه تاثیر پیلاتس بر تعادل بیماران ام اس با تست های عملکردی تعادل اندازه گیری شده و هیچ یک تاثیر پیلاتس بر کارکرد الکتریکی عضلاتی که در تعادل نقش دارند را مورد ارزیابی قرار نداده است. بر این اساس هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثر شش هفته تمرینات پیلاتس بر تعادل با استفاده از دستگاه تعادل سنج بایودکس و کارکرد عضلات بیماران ام اس است. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و به لحاظ استفاده از نتایج کاربردی است. 15 زن مبتلا به ام اس مراجعه کننده به انجمن ام اس تهران با درجه ناتوانی یک تا شش (میانگین مدت بیماری 04/7± 93/10 سال، میانگین سنی 51/10± 53/38، وزن 11/8± 40/62 کیلوگرم، قد 22/5± 46/ 159 سانتی متر) به صورت داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت نمودند. آزمودنی ها به طور تصادفی در دو گروه تجربی (8 نفر) و کنترل (7 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت شش هفته تمرینات پیلاتس انجام دادند، در حالی که گروه کنترل تمرین خاصی در این مدت انجام ندادند. در شروع مطالعه و هم چنین پس از شش هفته از هر دو گروه، آزمون تعادلی بایودکس و میزان فعالیت الکتریکی عضلات سولئوس، تیبیالیس انتریور و گلوتوس مدیوس هر دو پا گرفته شد. تحلیل واریانس 2*2 (زمان *گروه) برای مقایسه دو گروه و تاثیر تمرینات استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد شش هفته تمرین پیلاتس تعادل زنان 25-50 سال ام اس را بهتر می کند (p≤ 0/05). همچنین، تمرینات پیلاتس فعالیت عضلات سولئوس و تیبیالیس انتریور راست و سولئوس چپ کاهش داد (p≤ 0/01)، اما تاثیری بر عضلات دیگر نداشت (p≥ 0/01). نتیجه گیری: شش هفته تمرینات پیلاتس باعث بهبود تعادل و کاهش میزان فعالیت عضلات نعلی و ساقی قدامی راست و نعلی چپ شد. با توجه به این نتایج، استفاده از تمرین پیلاتس برای بهبود تعادل زنان مبتلا به ام اس توصیه می شود.

مقدمه و اهداف: افراد کم توان ذهنی افرادی هستند که تکامل فکری در آن ها متوقف شده یا ناقص است که با اختلال مهارت های تکاملی مرتبط با سطح کلی هوش همراه می شود و توانایی های کلامی، حرکتی و شناختی این افراد نیز تحت تاثیر قرار می گیرند. هدف از پژوهش حاضر مطالعه تاثیر هشت هفته تمرینات ترکیبی (قدرتی و تعادل) بر تعادل (ایستا و پویا) و پرخاشگری کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر بود. مواد و روش ها: در مطالعه نیمه تجربی حاضر، تعداد 30 نفر از دانش آموزان پسر 7 تا 14 ساله کم توان ذهنی آموزش پذیر مدارس استثنائی منطقه بن رود با میانگین سنی و انحراف استاندارد (03/2± 3/9) و بهره هوشی 50 تا 70 (02/5± 230/60) به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب و بر اساس هوشبهر به طور تصادفی جفت شده در دو گروه 15 نفری کنترل و تجربی همتاسازی شدند. به منظور ارزیابی تعادل (ایستا و پویا) از زیر آزمون تعادلی قابلیت حرکتی بروئینینکس-اوزرتسکی و برای ارزیابی پرخاشگری از آزمون 30 سوالی زاهدی فر استفاده شد. گروه تجربی به مدت 8 هفته، هفته ای سه جلسه 40 دقیقه ای تمرینات ترکیبی (قدرتی و تعادلی) را انجام دادند. همچنین در پایان دوره پس آزمون به عمل آمد. از تحلیل واریانس برای اندازه گیری های مکرر استفاده شد و سطح معناداری 05/0 محاسبه شد. یافته ها: نتایج نشان داد که تمرینات ترکیبی (قدرتی و تعادلی) تاثیر معناداری بر تعادل ایستا (001/0=P و 646/24=F)، تعادل پویا (001/0=P و 841/29=F) کودکان کم توان ذهنی داشته است، ولی بر پرخاشگری (111/0P و 745/2=F) تاثیر معناداری نشان نداد. نتیجه گیری: با توجه به اثر بخشی پروتکل تمرینی مورد استفاده تحقیق حاضر در تعادل (ایستا و پویا) کودکان کم توان ذهنی، استفاده از آن در برنامه توانبخشی این کودکان توصیه می شود.

مقدمه و اهداف: امروزه از گرم کردن برای کاهش ریسک آسیب و افزایش عملکرد افراد قبل از انجام تمرین استفاده می شود. ارتعاش عمومی بدن یکی از روش های نوین گرم کردن محسوب می شود که به طور روز افزونی مورد توجه قرار گرفته است. علی رغم ازدیاد کاربرد این روش، اثرات ناشی از آن بر روی حس عمقی به خوبی مشخص نشده است. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثرات آنی گرم کردن با ارتعاش عمومی بدن بر روی حس نیرو به عنوان شاخص مهمی از حس عمقی است. مواد و روش ها: در این کارآزمایی بالینی کنترل شده 44 نفر (25 مرد و 19 زن) از دانشجویان سالم دانشکده توانبخشی علوم پزشکی شهید بهشتی به طور تصادفی در دو گروه ارتعاش عمومی بدن (فرکانس 30 هرتز و آمپلی تود 4 میلی متر) و گروه کنترل (دستگاه ارتعاش عمومی بدن خاموش) قرارگرفتند. نمونه ها در 5 دوره یک دقیقه ای با یک دقیقه استراحت بینشان بر روی دستگاه، اسکوات دینامیک انجام دادند و میزان خطای بازسازی نیرو عضلات اکستانسور زانو قبل و بعد از انجام مداخله مورد ارزیابی قرار گرفت. برای بررسی درک افراد از حس نیرویشان از خطای مطلق، متغیر و ثابت استفاده گردید. یافته ها: میزان خطای مطلق و متغیر نیرو در هر دو گروه قبل و بعد از مداخله افزایش معناداری را نشان داد (0٫ 01P< و 009/0P=)، اما این افزایش خطا بین دو گروه تفاوت معناداری نداشت و میزان خطای ثابت نیرو قبل و بعد از مداخله در هر گروه و در بین گروه ها تفاوت معناداری را نشان نداد (0٫ 05P>). نتیجه گیری: به نظر می رسد که اثرات آنی این روش گرم کردن سبب کاهش دقت حس نیرو می شود که می تواند به دلیل خستگی ناشی از انجام پنج دوره یک دقیقه ای اسکوات دینامیک و متعاقبا عدم تطابق مکانیسم های محیطی و مرکزی درک حس نیرو باشد و این امر باید در تجویز پروتکل مناسب گرم کردن مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه و اهداف: ضربه مغزی اختلال در کارکرد مغز است که یکی از جنبه های اصلی مشکلات این بیماران نقص در سطوح بالای زبانی از جمله نامیدن می باشد، ارزیابی نامیدن در بررسی توانایی تولید محتوای زبان ضروری است. از آن جایی که ارتقا توانایی نامیدن بر بهبود ارتباط بیماران تاثیرگذار است در پژوهش حاضر قصد بر آن است که این جنبه از اختلالات گفتار و زبان در گروه مبتلا به ضربه مغزی مورد بررسی قرار گیرد تا به آسیب شناس گفتار و زبان در طراحی برنامه درمانی مناسب کمک کند. مواد و روش ها: پژوهش مقطعی حاضر بر روی 25 بیمار مبتلا به آسیب مغزی خفیف (20 مذکر و 5 مونث) بستری شده در بیمارستان انجام شد، بیماران بر اساس نمره Glasgow Coma Scale (بالاتر از 13) طبق نظر نورولوژیست وارد مطالعه شدند. ارزیابی مهارت نامیدن با استفاده از نامیدن در مواجهه و روانی کلامی انجام شد. یافته ها: پایایی نامیدن تصاویر در دو مرحله اول و دوم با استفاده از آزمون ضریب همبستگی درون رده ای (ICC) نشان دهنده تکرارپذیری بالای آزمون است. همچنین بیماران عملکرد بهتری در روانی معنایی نسبت به روانی واجی نشان دادند. آزمون همبستگی پیرسون نشان داد ارتباط مثبت ضعیف به سمت متوسط بین دو مهارت نامیدن تصویر و روانی کلامی مشاهده شد (100/0=، p337/0=r). نتیجه گیری: از آن جایی که مهارت نامیدن از جمله آزمون های نوروسایکولوژی زبان می باشد و در بررسی عملکرد اجرایی مهم است؛ بنابر این ارزیابی مشکلات این حیطه در بیماران آسیب مغزی در طرح ریزی برنامه درمانی ضروری می باشد.

مقدمه و اهداف: پردازش زمانی یکی از قابلیت های سیستم شنوایی مرکزی در درک اصوات گفتاری و غیرگفتاری محسوب می شود. نقص پردازش زمانی موجب مشکلاتی نظیر اختلال در درک گفتار تند، تمایز واج ها، درک موسیقی و ریتم می گردد. تاکنون آزمون های مختلفی برای ارزیابی پردازش زمانی شنوایی ساخته شده است که متدوال ترین آنها عبارتند از: آزمون توالی الگوی دیرش Duration Pattern Sequence Test-DPST، آزمون توالی الگوی زیروبمی Pitch Pattern Sequence Test-PPST و آزمون تشخیص وقفه تصادفیRandom Gap Detection Test-RGDT. به دلیل فقدان مقادیر هنجار این آزمون ها کاربرد بالینی آنها در ایران بسیار محدود است؛ لذا مطالعه حاضر با هدف تهیه مقادیر هنجار آزمون های DPST، PPST و RGDT در بزرگسالان فارسی زبان صورت گرفت. مواد و روش ها: مطالعه توصیفی-تحلیلی حاضر به صورت مقطعی بر روی 100 فرد تک زبانه (فارسی زبان) با شنوایی طبیعی شامل 50 زن و 50 مرد در محدوده سنی 20 تا 50 سال صورت گرفت و آزمون های DPST، PPST و RGDT برای هر فرد انجام شد. یافته ها: میانگین و انحراف معیار آزمون های DPST، PPST و RGDT به ترتیب عبارت بود از61/96% و 51/4، 78/89% و 72/7، 07/8 میلی ثانیه و 56/3. بین نتایج به دست آمده از زنان و مردان در هیچ یک از آزمون ها اختلاف معناداری دیده نشد (05/0>P)، همچنین نتایج آماری نشان داد که اختلاف معناداری میان امتیازات گوش راست و چپ در آزمون های تک گوشی وجود ندارد (05/0>P). نتیجه گیری: با توجه به بررسی های آماری یافته های پژوهش حاضر در فعالیت های بالینی به منظور تشخیص ضایعات سیستم شنوایی مرکزی در کرتکس شنوایی در بزرگسالان قابل استفاده است.

مقدمه و اهداف: حافظه نقش مهمی در زندگی افراد ایفا می کند و به طور لاینفک در هر تکلیف شناختی از آسان ترین تا دشوارترین تکلیف درگیر است. هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر هشت هفته برنامه تمرینی ادراکی-حرکتی بر حافظه کاری کودکان مبتلا به اختلال هماهنگی رشدی بود. مواد و روش ها: تعداد 20 آزمودنی کودک در دامنه سنی 8-12 سال از بین کودکان با اختلال هماهنگی رشدی حاضر در مدارس استثنایی شهرستان کرمانشاه به صورت نمونه در دسترس انتخاب گردیده و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند. پروتکل تمرینی شامل 8 هفته تمرینات ادراکی-حرکتی بود که طی سه جلسه در هفته و 50 دقیقه تمرینات انجام گردید. حافظه فعال قبل و بعد از تمرینات به وسیله ابزار معتبر [نرم افزار حافظه کاری وکسلر]، اندازه گیری شد. پس از اطمینان از توزیع طبیعی داده ها با استفاده از آزمون کولمو گرف-اسمیرنوف، از آزمون های t همبسته و مستقل برای مقایسه نتایج درون و بین گروهی استفاده شد. یافته ها: پیشرفت معنا داری در حافظه فعال از پیش-آزمون تا پس-آزمون در گروه آزمایش وجود داشت (001/0=P). همچنین یافته ها نشان داد گروه تجربی نسبت به گروه کنترل در حافظه فعال به طور معنا داری بهتر بودند (002/0=P). نتیجه گیری: الگوی نتایج تحقیق پیشنهاد می کند که به احتمال زیاد انجام تمرینات ادراکی-حرکتی موجب بهبود عملکرد حافظه فعال کودکان دارای اختلال هماهنگی رشدی می شود.

مقدمه و اهداف: کاهش شنوایی حسی-عصبی یکی از شایع ترین مشکلات سالمندان است. افت شنوایی حسی-عصبی اغلب ناشی ازآسیب سلول های مویی خارجی و داخلی است. مناطقی از حلزون که در آن سلول های مویی داخلی یا نورون ها فاقد عملکرد هستند، مناطق مرده نامیده می شود. مطالعات بسیاری وجود مناطق مرده حلزونی را در فرکانس های بالا در الگوهای ادیومتریک شیب دار به ویژه شیب دار تند نشان داده اند، ولی وجود مناطق مرده حلزونی در الگوی ادیومتریک مسطح چندان مورد بررسی قرار نگرفته است. لذا مطالعه حاضر با هدف بررسی مناطق مرده حلزونی در سالمندان دارای کاهش شنوایی حسی-عصبی مسطح ملایم تا شدید از طریق آزمون نویز یکسان ساز آستانه ها Threshold Equalizing Noise (TEN) انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه توصیفی-تحلیلی حاضر بر روی 30 سالمند (60 گوش) 65 سال به بالا با الگوی ادیومتریک حسی-عصبی مسطح ملایم تا شدید (با آستانه شنوایی 80-20 دسی بل HL) انجام شد. برای شناسایی مناطق مرده، آزمون TEN در فرکانس های اکتاوی و نیم اکتاوی 500 تا4000 هرتز انجام شد. بر اساس آستانه های شنوایی این افراد در سه گروه دارای افت شنوایی ملایم، متوسط و شدید قرار داده شدند و نتایج با نرم افزار آماری SPSS 21تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: فراوانی مناطق مرده حلزونی در فرکانس های بالاتر از 2000 هرتز بیشتر از ایر فرکانس ها بود و این اختلاف از لحاظ آماری معنادار به دست آمدد (05/0>P). همچنین در این مطالعه، فراوانی مناطق مرده حلزونی در افت های شدید (80-60 دسی بلHL ) بیشتر از افت های ملایم (40-20 دسی بل HL) و متوسط (60-40 دسی بلHL ) بود و در فرکانس های 750، 2000، 3000، 4000 هرتز، این اختلاف از لحاظ آماری معنادار محاسبه شد(05/0>P). نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که فراوانی مناطق مرده در سالمندان دچار کاهش شنوایی شدید بیشتر است. همچنین فراوانی مناطق مرده با وجود الگوی ادیومتریک مسطح در فرکانس های 2000 هرتز و بالاتر بیش از سایر فرکانس ها است.

مقدمه و اهداف: تعداد افرادی که وارد مرحله سالخوردگی می شوند رو به افزایش است و طبق آخرین گزارش های منتشرشده، بیشترین میزان رشد آن ظرف 50 سال آینده خواهد بود، بنابراین کوشش برای شناخت و پیشگیری احتمالی از اختلالاتی که می تواند سالمندان را به معلول جسمی و اجتماعی تبدیل کند، کاملا قابل توجیه است. تغییرات وابسته به سن در حساسیت[1] و حدت[2] اندام های حسی از معمولی ترین یافته هایی است که در سالخوردگی یافت می شود و می تواند زمینه ساز و یا نتیجه گروهی از عوارض از جمله اختلال در پردازش های شناختی گردد. هدف از مقاله حاضر مروری بررسی روابط متقابل دستگاه عصبی-شنوایی و شناخت به ویژه نقص شناختی ملایم و نیز اقداماتی است که می توان برای بهبود و جلوگیری احتمالی از پیشرفت این بیماری در افراد مبتلا انجام داد. مواد و روش ها: در مطالعه ی مروری حاضر آخرین مقالات پیرامون شناخت، نقص شناختی ملایم و دستگاه شنوایی در بانک های اطلاعاتی Science Direct، Google Scholar، Springer، Magiran، Scopous، Proquest و Pubmedو با استفاده از کلید واژه های مرتبط در فواصل سال های 1988 تا 2015 مورد بررسی قرار گرفت. نتیجه گیری: شنوایی و شناخت مکمل هم و حاوی منابع و پردازش های مشترکی هستند که کاملا درهم تنیده شده اند. استفاده از ارزیابی اصوات خالص برای بررسی ارتباط کاهش شناخت و کم شنوایی، کفایت نمی کند، لذا به نظر می رسد که استفاده از معیار دقیق تری از ابعاد شنوایی مانند انتخاب فرکانس و پردازش زمانی، بهتر می تواند این رابطه را نشان دهد.، پژوهش های اخیر نشان داده اند که برنامه های توانبخشی متمرکز بر افزایش توانایی های شناختی، می تواند سیر پیشرفت بیماری را کند کند و نیز باعث بهبود عملکرد حافظه و شناخت گردد، لذا پیشنهاد می شود مداخلات تشخیص و درمانی توانبخشی شناختی مناسب برای این افراد انجام شود.

مقدمه و اهداف: درمان تکلیف مدار، آموزش یا درمانی است که بیماران تکالیف حرکتی را در بافتار محیطی تمرین می کنند و فیدبک دریافت می کنند. رویکرد تکلیف مدار کاردرمانی از مدل سیستم های رفتار حرکتی پدیدار شد و در سال 1995 توسط ترومبلی در مدل های کاردرمانی مبتنی بر آکوپیشن و مراجع محور مورد بحث قرار گرفت. این رویکرد یکی از رویکردهای جدید کاردرمانی است که مورد غفلت درمانگران قرار می گیرد. لذا در مطالعه حاضر اثربخشی این رویکرد در اختلالات مختلف جهت استفاده درمانگران و همچنین نیازسنجی مطالعات آتی مورد بررسی قرار می گیرد. مواد و روش ها: با استفاده از کلیدواژه های Task-Oriented، Occupational Therapy، Intervention در بانک های اطلاعاتی Scopus، Proquest، Scholar Google، PubMed، Science Directجست وجو شد و مقالات چاپ شده در بازه زمانی سال های 1995 تا 2016 مورد بررسی قرار گرفت. از میان مقالات یافت شده، مقالاتی که معیارهای ورود را داشتند انتخاب و سایر مقالات کنار گذاشته شد. نتیجه گیری: در جستجوی اولیه 49 مقاله به دست آمد. بر اساس معیارهای ورود، 22 پژوهش جهت نگارش مقاله حاضر مورد استفاده قرار گرفت. بررسی ها نشان داد رویکرد تکلیف مدار روی بهبود عملکرد کاری در فعالیت های روزمره زندگی، کیفیت زندگی، کارکرد حرکات اندام فوقانی، سطح استقلال در مراقبت از خود، ثبات پوسچرال و تحرک افراد نقش دارد. نتایج حاصله از مرور مطالعات نشان داد که رویکرد تکلیف مدار به عنوان یکی از تکنیک های اثربخش توانبخشی در بهبود حرکات اندام فوقانی بیماران سکته مغزی، ضایعه نخاعی و فلج مغزی هم چنین در بهبود تعادل و تحرک بیماران سکته مغزی، ام اس فلج مغزی و بهبود عملکرد کاری بیماران سکته مغزی و دمانس موثر است.

مقدمه و اهداف: هدف از به کارگیری مدل در کاردرمانی فراهم کردن چهارچوبی سازماندهی شده برای درمانگر است که منجر به تفکر سیستماتیک در فرآیند ارزیابی، مداخله و درمان و تسهیل این فرآیند می گردد. مدل کاوا از مدلهای مفهومی و نوین در کاردرمانی است که به شکل نمادین زندگی انسان را به یک رودخانه تشبیه میکند و به مراجع امکان مشارکت فعال در درمان را می دهد تا با روایت داستان زندگی و ترسیم شماتیک مفاهیم رودخانه، مشکلاتی که در بافتار خود تجربه می کند را بهتر شناسایی کند. مواد و روش ها: جهت یافتن مستندات مربوطه، کلیدواژه ها در پایگاه های اینترنی تخصصی جستجو گردید. علاوه بر این بنا بر توصیه آقای دکتر ایواما (طراح مدل کاوا) کتاب ایشان به عنوان منبع اصلی مد نظر قرار گرفت. نتیجه گیری: از مدل کاوا به عنوان یک مدل اکوپیشن محور کاربردی و ابزاری موثر در هدایت نمودن استدلال بالینی و حل مسئله می توان بهره جست. این مدل به مراجعین امکان مشارکت فعال در روند درمان را می دهد و با ترسیم شدن شرایط زندگی شخص، به درمانگر و مراجع کمک می کند که درک مناسب و جامعی برای روند درمان دست پیدا کنند. مصاحبه کننده بایستی تجربه ی کافی و توانایی لازم از روند مصاحبه و شناخت کافی از مفاهیم مدل کاوا داشته باشد.

مقدمه و اهداف: پارگی لیگامنت متقاطع قدامی یکی از آسیب های شایع در ورزشکاران می باشد و استفاده از بریس پروفیلاکتیک، به منظور کاهش وقوع یا کاهش شدت این آسیب می باشد. با این حال به نظر می رسد بریس قابلیت محدود کردن عملکرد ورزشکار را دارد. هدف تحقیق مرور مقالات در حیطه اثرات استفاده از بریس پروفیلاکتیک زانو بر متغیرهای بیومکانیکی و عوامل خطرزای بروز آسیب لیگامنت متقاطع قدامی است. مواد و روش ها: با جستجوی مقالات در پایگاه های اطلاعاتیSID، Elsevier، Sport Discus، Pub Med، Science Direct، Springer با کلیدواژه های مورد نظر، نهایتا 15 مقاله درباره تاثیر بریس بر متغیرهای بیومکانیکی موثر بر عملکرد ورزشی و 10 مقاله در مورد تاثیر بریس بر عوامل خطرزای بروز آسیب مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: بررسی تحقیقات در ورزشکاران بدون سابقه آسیب لیگامنت نشان داد که اغلب تحقیقات بیانگر اثر مثبت بریس برکاهش عوامل خطرزای بروز آسیب لیگامنت بوده و بریس را سبب محدودیت متغیرهای کینتیکی ندانسته اند؛ با این حال چهار تحقیق از شش تحقیق بیانگر اثر منفی بریس بر متغیرهای کینماتیکی می باشد. همچنین با بررسی تحقیقات در ورزشکاران با سابقه آسیب لیگامنت مشخص گردید که بریس سبب بهبود متغیرهای کینتیکی شده، ولی از دو تحقیق انجام شده یک تحقیق بیانگر اثر منفی بریس بر متغیرهای کینماتیکی بوده و از پنج تحقیق صورت گرفته سه تحقیق بیانگر اثر مثبت بریس بر کاهش عوامل خطرزای بروز آسیب و دو تحقیق، بی اثر بودن بریس را گزارش نمود. نتیجه گیری: می توان گفت که ورزشکاران بدون آسیب، می توانند از بریس به منظور کاهش خطر پارگی لیگامنت استفاده کنند. همچنین ورزشکاران متعاقب آسیب لیگامنت می توانند از اثرات مثبت بریس برای بهبود قدرت، توان و تعادل بهره ببرند؛ با این حال به طور قطع نمی توان گفت که بریس سبب کاهش احتمال آسیب مجدد این لیگامنت می شود.

مقدمه و اهداف: با توجه به اهمیت حس عمقی در پیشگیری از آسیب های مفصلی و همچنین نیاز به بهبودی و افزایش دقت آن پس از ایجاد آسیب های مفصلی در جهت جلوگیری از بروز بیماری های متعاقب این آسیب ها در مفاصل اندام تحتانی، هدف از تحقیق حاضر، مروری بر تاثیر روش های مختلف تمرین درمانی در کاهش خطای شاخص های حس عمقی می باشد. مواد و روش ها: جستجوی مطالعات انجام شده در فاصله زمانی 1990 تا 2015 در منابع اطلاعاتیGoogle Scholar، Science Direct، Cochrane، SID، PubMed، Pedro انجام شد. کلیدواژه های Balance Training، Postural Control، Single Leg Stance، Tilt Board، Stability، Instability اندام تحتانی و تمرینات تعادلی در ترکیب با کلیدواژه های حس عمقی Proprioception، Sense of Position، Sense of Force، Kinesthesia مورد بررسی قرار گرفت. مطالعات غیرمرتبط و مطالعاتی که شاخص هایی غیر از حس عمقی را بررسی کرده بود، حذف شد. نتیجه گیری: در کل 9 مقاله که دارای معیارهای ورود بود، بررسی شد. بنابر جستجوی انجام شده به نظر می رسد تمرینات تعادلی ممکن است بتواند باعث افطایش دقت حس عمقی (حداقل در افراد غیرورزشکار) شود، اما اولا مطالعات از نظر تعداد کافی نبود و ثانیا مطالعات باید در گروه های جداگانه (افراد ورزشکار، غیرورزشکار و دچار آسیب مفصلی) بررسی شود.

مقدمه و اهداف: کشیدگی عضله همسترینگ یکی از شایع ترین آسیب های ورزشی است که دوره درمان طولانی دارد و آثار آن تا مدت ها بر عملکرد این عضله تاثیر می گذارد. با وجود نقش مهم عضله همسترینگ در بیومکانیک زانو و رابطه منطقی فعالیت این عضله با عملکرد رباط صلیبی قدامی (ACL)، هدف از مطالعه مروری حاضر بررسی نقش کشیدگی همسترینگ در تغییرات بیومکانیکی زانو و در نهایت تاثیر آن بر پارگی ACL، به عنوان یکی از آسیب های شایع و پرهزینه در ورزشکاران است. مواد و روش ها: برای انجام پژوهش حاضر مقالات انگلیسی چاپ شده در بانک های اطلاعاتی GoogleScholar، PubMed و ScienceDirect جستجو شد. در این جستجو که محدود به مطالعات سال های 2000 تا 2016 بود، از کلیدواژه هایKnee، Athletes، Hamstring و ترکیبی از آنها استفاده شد. یافته ها: از میان تقریبا مقالات مرتبط با موضوع، 32 مقاله برای بررسی انتخاب شده است که بر اساس موضوع مورد بررسی به سه گروه تقسیم شد. گروه اول شامل مقالاتی است که تغییرات نوروماسکولار عضله همسترینگ را پس از کشیدگی آن بررسی کرده اند و گروه دوم نقش پارگی عضله همسترینگ را بر بیومکانیک زانو مورد بررسی قرار داده اند و گروه سوم به همکاری عضله همسترینگ با سایر عضلات اندام تحتانی پرداخته اند. نتیجه گیری: با توجه به آثار ماندگار پارگی عضله همسترینگ، دوره طولانی درمان و نقش بیومکانیکی مهم این عضله در مهارت های حرکتی زانو، چنین به نظر می رسد که نقص عملکرد این عضله می تواند زمینه ساز تغییرات بیومکانیکی زانو و در نهایت آسیب های غیربرخوردی این مفصل از جمله پارگی ACL باشد.

مقدمه و اهداف: بسیاری از مردم بعد از سکته مغزی غالبا در فعالیت های روزانه ی خود مثل نوشتن، رانندگی و غیره دچار مشکل می شوند. واقعیت مجازی و بازی های ویدئویی نوع جدیدی از درمان می باشد که برای افراد دچار سکته ی مغزی ارائه شده است. مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثربخشی «توانبخشی اندام فوقانی با استفاده از واقعیت مجازی»در مقایسه با مداخله های دیگر یا عدم مداخله انجام شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مرور نظام مند به همراه فراتحلیل می باشد. جستجو در پایگاه های Cochrane Library، Science Direct، PED، REHABDATA، (Medline (PubMed به روی مقالاتی که تاثیر استفاده از واقعیت مجازی در توانبخشی اندام فوقانی را بررسی کرده بودند، انجام گرفت. جهت تحلیل داده ها و فراتحلیل از نرم افزار Comprehensive Meta Analysis استفاده شد. یافته ها: تعداد 21 مقاله که شامل 1005 شرکت کننده بود، انتخاب شد. اندازه نمونه مطالعات عموما کوچک بوده و مداخله های متفاوتی در آنها استفاده شده بود. کیفیت روش مقاله های انتخاب شده با معیار PEDro تایید شد. در مطالعات انتخاب شده، روش های مداخله در جهت بهبود عملکرد حرکتی طراحی شده بود. گروه های کنترل تحت توانبخشی متداول قرار گرفته بودند یا هیچ مداخله ای دریافت نکرده بودند. نتیجه گیری: استفاده از واقعیت مجازی، در بهبود عملکرد اندام فوقانی و انجام فعالیت های روزانه سودمند می باشد. هم چنین استفاده از واقعیت مجازی به عنوان مکملی در کنار توانبخشی معمول باعث بهبود عملکرد دست می شود.