مجله تحقیقات دامپزشکی
سال:1397 | دوره:73 | شماره:4 |تعداد مقالات:20

زمینه مطالعه: با توجه به گسترش روز افزون ابتلا به دیابت و وجود آثارجانبی نامطلوب در استفاده گسترده از داروهای سنتتیک، تحقیقات زیادی در جهت جایگزینی ترکیبات طبیعی با آثار بیولوژیک مشابه انجام می گیرد. هدف: هدف از این تحقیق مطالعه تغییرات هیستوپاتولوژیک در پانکراس رت های دیابتی شده با آلوکسان و مقایسه اثر عصاره آبی منتا اسپیکاتا و گلی بنکلامید بر این تغییرات در جزایر لانگرهانس در این حیوانات است. روش کار: تعداد 24 قطعه رت نر نژاد ویستار در چهار گروه شامل گروه های سالم(کنترل منفی)، دیابتی(کنترل مثبت)، دیابتی تیمار شده با2mg/kg گلی بنکلامید(داروی استاندارد ضد دیابت) و دیابتی تیمار شده با 300mg/kg عصاره آبی برگ منتا اسپیکاتا توزیع شدند. القاء دیابت از طریق تزریق داخل صفاقی آلوکسان مونوهیدرات (150mg/kg ) انجام گرفت. کلیه تیمارها روزانه و از طریق گاواژ به مدت 21 روز بر روی رت های دیابتی انجام شد. پس از دوره تیمار از بافت پانکراس همه رت ها مقاطع میکروسکوپی تهیه شده و رنگ آمیزی های هماتوکسیلین _ ائوزین و گوموری انجام گرفت. پس از بررسی های کیفی و ثبت تغییرات بوجود آمده در جزایر لانگرهانس، تراکم کل سلول ها و تراکم سلول های بتا در واحد سطح جزایر و نسبت مساحت جزایر به مساحت زمینه میکروسکوپی مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه و تست تعقیبی توکی با نرم افزار آماری SPSS تحلیل شدند. نتایج: یافته های آماری نشان دادند که عصاره آبی منتا اسپیکاتا در حیوانات دیابتی باعث کاهش گلوکز خون شده و از نظر ممانعت از تخریب سلول های بتا در جزایرلانگرهانس تفاوت معنی داری با گلی بنکلامید ندارد. نتیجه گیری نهایی: عصاره آبی منتا اسپیکاتا به علت داشتن خواص آنتی اکسیدانی قوی می تواند مانع اثر تخریبی شدید رادیکال های آزاد بر روی سلول های بتا جزایر لانگرهانس شود. بر این اساس در صورت تایید در تحقیقات تکمیلی در مورد مصرف دراز مدت این عصاره، می توان از آن به عنوان جایگزینی برای داروهای شیمیایی استفاده کرد.

زمینه مطالعه: در سال های اخیر، استفاده از بیوفلاک به عنوان یک روش پرورشی برای حفظ کیفیت آب و کاهش هزینه غذای مصرفی در محیط پرورش میگو قابل توجه است. هدف: هدف از این مطالعه بررسی اثرات استفاده از سطوح مختلف بیوفلاک بر کیفیت آب، عملکرد رشد و بازماندگی پست لارو میگوی وانامی پرورش یافته بدون تعویض آب است. روش کار: پست لاروها با میانگین وزنی و طولی به ترتیب mg 85/0± 48/7 و mm 49/0± 23/9 در 15 تانک با حجم L 40 و تراکم 10 پست لارو در لیتر ذخیره سازی شدند. سطوح مختلف بیوفلاک به عنوان منبع غذایی به آب مخازن آزمایشی اضافه شد: تیمار 0B (100% کنسانتره)، تیمار 75B (75 % بیوفلاک+ 25% کنسانتره)، تیمار 50B (50% بیوفلاک+ 50% کنسانتره)، تیمار 25B (25% بیوفلاک+ 75% کنسانتره) و تیمار 100B (100% بیوفلاک). طول انجام دوره آزمایش 28 روز بود. نتایج: سطح آمونیاک کل در تیمار 25B نسبت به دیگر تیمارها کاهش نشان داد (05/0>P). سطح نیترات بطور معنی داری در تیمار 25B و 50B نسبت به دیگر تیمارهای در روز 28 آزمایش کاهش یافت (05/0>P). در پایان آزمایش، نتایج نشان داد که رشد و بازماندگی میگو در تیمار 25B (بترتیبmg 20/32± 23/301 و 56/81%) نسبت به دیگر تیمارها افزایش داشت (05/0>P). غلظت کل مواد جامد معلق در تیمارها در طول دوره آزمایشی افزایش داشت. نتیجه گیری نهایی: نتایج این مطالعه نشان داد که جایگزینی 25 % بیوفلاک (25B) با غذای کنسانتره می تواند عملکرد رشد و کیفیت آب محیط پرورش میگو را بهبود بخشد.

زمینه مطالعه: ارقام جو دارای مقادیر متفاوتی از مواد ضد تغذیه ای بوده که اثرات منفی بر اکوسیستم روده طیور دارند و غلظت کلسترول خون را کاهش می دهند. هدف: مطالعه حاضر با هدف بررسی تأثیر فرآوری جیره های غذایی حاوی ارقام جو بر برخی خصوصیات مورفولوژیکی، فعالیت آنزیمی، غلظت اسیدهای چرب فرار دستگاه گوارش و غلظت لیپیدهای سرم خون جوجه های گوشتی صورت گرفت. روش کار: آزمایش به روش فاکتوریل 2×2×3 و در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی اجرا گردید. فاکتورهای مورد بررسی شامل ارقام جو (فجر، ریحانه و یوسف)، شکل فیزیکی خوراک (آردی و پلت) و سطح آنزیم (g/kg 0 و 05/0 ماده خشک) بودند. از تعداد 972 قطعه جوجه گوشتی سویه راس درقالب12 تیمار، 3 تکرار و 27 قطعه جوجه به ازای هر تکرار استفاده گردید. نتایج: میزان فعالیت آنزیم های آمیلاز ژژونوم، لیپاز پانکراس وpH تحت تأثیر اثرات اصلی ( به استثنای واریته) و اثرات متقابل قرار گرفت (0. 05>P). فرآوری (پلت نمودن، افزودن آنزیم و یا ترکیبی از پلت و آنزیم) جیره های حاوی واریته های مختلف جو، بویژه جیره های حاوی جو واریته ریحانه سبب کاهش میزان ویسکوزیته محتویات گوارشی (0. 05>P) و افزایش غلظت اسیدهای چرب فرار و درصد نسبی اسید استیک و اسید بوتیریک شد (0. 05>P). تغذیه پرندگان با جیره های حاوی جو واریته فجر، جیره های پلت و یا جیره های حاوی آنزیم، میزان گلوگز، کلسترول و HDL خون را کاهش داد (0. 05>P). نتیجه گیری نهایی: با توجه به اینکه جو واریته ریحانه در مقایسه با سایر واریته ها میزان پلی ساکاریدهای غیر نشاسته ای محلول پایین تری داشت، لذا این واریته به فرآوری و افزودن آنزیم پاسخ مناسبتری نشان داد و سبب بهبود خصوصیات مورفولوژیکی روده باریک گردید.

زمینه مطالعه: آفلاتوکسین ها سموم قارچی طبیعی هستند که سبب تضعیف سیستم ایمنی و آسیب به کبد می گردند. هدف: اثر پودر بذر، عصاره و پودر گیاه کامل خارمریم در کاهش اثرات منفی تغذیه جیره آلوده به آفلاتوکسین بر فراسنجه های خونی و پاسخ ایمنی جوجه های گوشتی بررسی شد. روش کار: از 192 قطعه خروس یک روزه سویه راس 308 به مدت 35 روز در قالب یک طرح کاملاً تصادفی با شش تیمار، چهار تکرار و هشت قطعه پرنده در هر تکرار استفاده گردید. تیمارهای آزمایشی عبارت بودند از: 1) تیمار شاهد سالم، 2) شاهد آلوده به آفلاتوکسین، 3) شاهد آلوده + 5/0% پودر بذر خارمریم، 4) شاهد آلوده + 1% پودر گیاه خارمریم، 5) شاهد آلوده + ppm 600 عصاره گیاه خارمریم، 6) شاهد آلوده + ppm 1000 عصاره گیاه خارمریم. نتایج: تیمارهای آزمایشی اثر معنی داری بر کلسترول، لیپوپروتئین با چگالی بالا، لیپوپروتئین با چگالی پایین، آلکالین فسفاتاز، لاکتات دهیدروژناز، آسپارتات آمینوترانسفراز و ایمنوگلوبولین های M و G خون جوجه های گوشتی نداشتند. تیمار شاهد آلوده موجب افزایش معنی دار غلظت پلاسمایی آلانین آمینوترانسفراز در مقایسه با تیمار شاهد سالم گردید (05/0≥ P). افزودن 5/0% پودر بذر خارمریم، 1% پودر گیاه خارمریم و ppm 1000 عصاره گیاه خارمریم به جیره آلوده سبب کاهش معنی دار غلظت پلاسمایی آلانین آمینوترانسفراز در مقایسه با شاهد آلوده شد (05/0≥ P). جیره آلوده حاوی 1% پودر خارمریم موجب افزایش معنی دار عیار پادتن علیه چالش SRBC در مقایسه با شاهد سالم و شاهد آلوده گردید (05/0≥ P). نتیجه گیری نهایی: براساس نتایج این پژوهش، پودر گیاه خارمریم به میزان یک درصد در مقایسه با دیگر افزودنی های مورد آزمایش به منظور کاهش و یا حذف عوارض منفی آفلاتوکسین بر فراسنجه های خونی و پاسخ ایمنی جوجه های گوشتی قابل توصیه است.

زمینه مطالعه: عسل یک محصول غذایی فوق العاده و دارای خواص درمانی است. از سوی دیگر کیفیت عسل می تواند در اثر عوامل مختلف دچار تغییر شود. هدف: هدف از انجام این تحقیق آزمایش خصوصیات فیزیکوشیمیایی عسل تولیدی در چهار جهت جغرافیایی استان کردستان در دوره های مختلف نگهداری و ظروف مختلف نگهداری بود. روش کار: در این تحقیق کلاً 96 نمونه عسل از 4 زنبورستان در مناطق مختلف استان تهیه شد و در ظروف مختلف و دوره های مختلف زمانی در دمای C° 5/3± 5/25 نگهداری گردید. پس از آماده سازی نمونه ها، ویژگی های رطوبت، قندهای احیاء کننده، ساکارز، pH، اسیدیته، نسبت فروکتوز به گلوکز، خاکستر، دیاستاز و هیدروکسی متیل فورفورال مورد ارزیابی قرار گرفتند. نتایج: نتایج به دست آمده نشان داد که میانگین کل رطوبت، قندهای احیاء کننده، ساکارز، pH، اسیدیته، نسبت فروکتوز به گلوکز و خاکستر، به ترتیب 79/13%، 67/77 %، 22/2%، 86/3، meq/kg 39/21، 09/1% و 13/0% بود. بررسی کیفی نشان داد دیاستاز در نمونه ها وجود داشت ولی هیدرو کسی متیل فورفورال وجود نداشت. با افزایش زمان نگهداری، نسبت فرکتوز به گلوکز و اسیدیته به طور معنی داری افزایش یافتند، لیکن رطوبت و pH به طور معنی داری کاهش پیدا کردند (05/0>P). ظروف مختلف اثر معنی داری بر خواص فیزیک وشیمیایی عسل تولیدی نداشتند. نتیجه گیری نهایی: به طورکلی می توان اعلام نمود که مقایسه مقادیر به دست آمده با استانداردهای موجود نشان داد که کیفیت نمونه های عسل مورد بررسی مطلوب و در حد استاندارد بود. همچنین بر اساس نتایج این تحقیق، عسل تولیدی استان را می توان به مدت 9 ماه در حد کیفیت قابل قبول در دمای اتاق و ظروف مختلف نگهداری کرد.

زمینه مطالعه: امروزه به منظور افزایش مدت زمان ماندگاری مواد غذایی پیش پخته، از اسانس های گیاهی با خاصیت آنتی اکسیدانی استفاده می گردد. هدف: این مطالعه با هدف مقایسه تأثیر اسانس زیره سبز و سه روش سرخ کردن، پخت در فر و بخارپز بر روی تغییرات اکسیداتیو فیله های پیش پخته ماهی قزل آلای رنگین کمان در دمای انجماد انجام گرفت. بدین منظور شاخص های شیمیایی(picryl hydrazin-2-Diphenyl-1, 1) (DPPH) برای اسانس زیره سبز و اندیس های (Free fatty acid)اFFAا، (Peroxide value)اPVا، (Thiobarbituric acid reactive substances)اTBARS و حسی طی 4 ماه نگهداری در دمای انجماد ارزیابی شد. روش کار: نمونه های فیله با اسانس زیره سبز و BHT تیمار شدند. روش های پخت به صورت سرخ کردن در دمای C° 180 بمدت 4 دقیقه در روغن آفتابگردان، پخت در فر در دمای C° 200 بمدت 22 دقیقه و روش بخار پز نیز در دمای C° 200 بمدت 22 دقیقه به کار گرفته شد و تغییرات اکسیداتیو فیله ها در طول دوره نگهداری بصورت انجماد، ارزیابی گردید. نتایج: نتایج نشان داد که میزان تشکیل FFA در همه نمونه ها روند افزایشی داشته و بیشترین میزان افزایش در فیله پخت شده در فر (05/0>P) و بالاترین مقدار شاخص PV برای فیله سرخ شده حاوی اسانس زیره سبز، meq/kg 23/0 ± 92/4 بدست آمد. بعد از فرآیند پخت اندیس TBARS در نمونه های کنترلی تفاوت معنی داری با نمونه خام نداشتند (05/0

زمینه مطالعه: آسیت یکی از بیماری های متابولیک است که اثرات مضری بر جوجه های گوشتی دارد. هدف: این آزمایش به منظور بررسی اثرات آسیت القایی با سرما بر عملکرد، پارامترهای کمی و کیفی گوشت و برخی فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی انجام شد. روش کار: برای این منظور، از 300 قطعه جوجه گوشتی یک روزه سویه راس در دو تیمار شاهد (تحت دمای معمولی) و آسیتی (تحت تنش سرمایی) با 5 تکرار (30 قطعه در هر تکرار) استفاده گردید. نتایج: آسیت القاشده با سرما باعث کاهش عملکرد، وزن لاشه و گوشت سینه و ران گردید (05/0>P). بعلاوه آسیت باعث افزایش دمای مقعد و روشنی (L) و قرمزی (a) گوشت ران در سن 42 روزگی گردید (05/0>P). آسیت سرمایی باعث کاهش آنزیم های خونی گلوتاتیون پراکسیداز و سوپراکسید دیسوموتاز، اسید اوریک و آلبومن خون ومالون دی الدئید در سن 42 روزگی شد (05/0>P). افزایش میزان هماتوکریت و هموگلوبین خون نیز در جوجه های آسیتی مشاهده شد (05/0>P). نتیجه گیری نهایی: به طورکلی، آسیت القایی ناشی از سرما از طریق افزایش پراکسیداسیون و کاهش آنتی اکسیدان های خون سبب افزایش روشنی گوشت در جوجه های گوشتی می گردد. همچنین آسیت از طریق افزایش متابولیسم پایه سبب افزایش دمای مقعد می گردد.

زمینه مطالعه: : نئوسپورا کانینوم تک یاخته انگلی بیماریزاست که به عنوان یکی از عوامل مهم ایجاد کننده سقط جنین عفونی گاو در سراسر جهان مطرح می باشد. هدف: هدف از این مطالعه بررسی و ردیابی حضور انگل نئوسپورا کانینوم در مغز، مخچه و بصل النخاع جنین های سقط شده در گاوداری های شهرستان اراک به روش ملکولی می باشد. روش کار: تعداد 38 نمونه مغز، مخچه و بصل النخاع جنین های سقط شده با روش ملکولی از نظر وجود انگل نئوسپورا مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج: بررسی آماری یافته های مطالعه نشان دهنده این است که در 3/26 ٪ از مغز جنین های سقط شده DNA نئوسپورا کانینوموجود دارد و در مخچه و بصل النخاع جنین های سقط شده حضورDNA نئوسپورا کانینوم مشاهده نگردید. ارتباط آماری معنی داری بین آلودگی به انگل نئوسپورا کانینوم باسن مادر (تعداد زایش)، سابقه سقط و حضور سگ در گله وجود دارد. نتیجه گیری نهایی: نتایج تحقیق حاضر ارتباط معنی داری را بین آلودگی به نئوسپوروزیس و تعداد سقط های انجام شده در گاو های مورد بررسی نشان داد؛ به همین دلیل به نظر می رسد این تک یاخته را می توان از عوامل مهم همه گیری های سقط جنین در گله گاوهای مزرعه شیری شهرستان اراک به شمار آورد که لزوم نظارت مستمر در تشخیص و پیشگیری در صنعت گاوداری را گوشزد می نماید.

زمینه مطالعه: طاعون نشخوار کنندگان کوچک یک بیماری حاد و به شدت واگیردار نشخوارکنندگان کوچک می باشد. این بیماری با تب بالا، ترشحات چشم و بینی، پنومونی، نکروز و اولسر غشاهای مخاطی و التهاب دستگاه گوارش که به اسهال شدید ختم می شود، مشخص می گردد. هدف: هدف از انجام این مطالعه بررسی شیوع سرمی آلودگی به ویروس طاعون نشخوارکنندگان کوچک درگوسفندان و گاوهای شهرستان اهواز بود. روش کار: از 100رأس گوسفند و 100 رأس گاو که در مجاور هم نگه داری می شدند، از مناطق مختلف شهرستان اهواز خون گیری به عمل آمد. همچنین از 16 راس گوسفند که واکسن طاعون نشخوار کنندگان کوچک را دریافت کرده بودند به عنوان کنترل مثبت خون گیری شد. سرم ها توسط سانتریفیوژ با دور 3000 به مدت 10 دقیقه جدا ساز ی شدند و ml 3 از سرم ها تا زمان جداسازی آنتی بادی ضد ویروسPPR به روش آزمون خنثی سازی ویروس، در دمای C° 20-ذخیره گردید. نتایج: شیوع سرمی آنتی بادی PPR در گوسفند 58 ٪ و در گاو 23 ٪ بود و تمام نمونه های گوسفند جمع آوری شده برای کنترل، مثبت بودند. نتیجه گیری نهایی: آنتی بادی های جدا شده درگاو و گوسفند، انتقال طبیعی ویروس را تحت شرایط فیلد تأیید کرد و اطلاعاتی پایه در خصوص شیوع سرمی آنتی بادی های ویروس PPR در جمعیت گاو و گوسفند در شهرستان اهواز فراهم نمود.

زمینه مطالعه: لپتین به عنوان یکی از هورمون های شبه سیتوکینی، حاصل از ژن ob (یکی از ژن های بزرگ اثر بر وزن تولد و صفات رشد) بوده و عمدتاًً توسط بافت چربی ترشح می شود. این هورمون با اتصال به گیرنده های خود در هیپوتالاموس، جذب غذا را مهار و مصرف انرژی را افزایش می دهد. هدف: در حال حاضر گزارشی در خصوص بیان ژن لپتین در پاسخ به تجویز خوراکی سلنیم در دام های اهلی در دسترس نمی باشد. در این مطالعه برای اولین بار، تأثیر نانوذره سلنیم و سلنیت سدیم بر میزان نسخه برداری ژن لپتین در دوره انتقالی در بافت جفت مورد مطالعه قرار گرفت. روش کار: 20 رأس میش 4 ماه آبستن، به صورت تصادفی انتخاب گردید و در زمان 21 روز منتهی به زایمان، هر روز تجویز خوراکی مکمل های سلنیت سدیم (به میزان mg 1/0 به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و نانوذره سلنیوم (در دو دوز 05/0 و mg 1 /0 به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) صورت گرفت و در دوره زمانی مذکور نیز به گروه شاهد آب مقطر با حجم مشابه خورانده شد. پس از زایمان با نمونه برداری از جفت میزان نسخه برداری از ژن لپتین به روش Real-time RT-PCR و بر اساس روش مقایسه ای Δ Δ Ct-2 تعیین شد. نتایج: تجویز خوراکی مکمل های سلنیت سدیم و نانوذره سلنیم نسبت به تیمار شاهد، موجب افزایش معنی دار بیان ژن مذکور شد. اختلاف معنی داری نیز بین مکمل های مورد مطالعه مشاهده شد؛ به گونه ای که بالاترین بیان ژن لپتین در جفت، در تیمار نانوذره سلنیوم با دوز mg 1/0 مشاهده شد و پس از آن مکمل نانوذره سلنیوم با دوز mg 05/0 قرار داشت. نتیجه گیری نهایی: سلنیم موجب افزایش بیان ژن لپتین در بافت جفت می شود.

زمینه مطالعه: عفونت های حاصل از هرپس ویروس ها در جمعیت تک سمیان در تمامی مناطق دنیا پراکنده بوده و از میان آن ها، هرپس ویروس های تیپ 4 تک سمیان یکی از مهمترین علل خسارت های اقتصادی در صنعت پرورش اسب هستند. آلودگی با هرپس ویروس تیپ 4 تک سمیان عمدتاًً منجر به بیماری تنفسی می شود. هدف: هدف از این مطالعه ارزیابی شیوع هرپس ویروس تیپ 4 تک سمیان در میان اسب های با نشانه های بالینی یا سابقه بالینی مرتبط با این ویروس در 4 استان کشور با حساس ترین روش موجود یعنی روش Real Time PCR تکنیک Taqman می باشد. روش کار: نمونه های خون و سواب بینی از تعداد 150 رأس اسب با نشانه های بالینی یا سابقه بالینی مرتبط با این ویروس از 4 استان گلستان، خوزستان، تهران و آذربایجان غربی اخذ گردید. DNA نمونه ها استخراج شد و سپس با روش Real Time PCR Taqman پیشنهادی سازمان OIE از جهت وجود این ویروس مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: از مجموع 150 رأس اسب نمونه گیری شده، 18 راس (12%) از نظر هرپس ویروس تیپ 4 تک سمیان مثبت بودند. از نمونه های خون 7 مورد (6/4%) و از نمونه های سواب بینی 11 مورد (3/7%) از نظر هرپس ویروس تیپ 4 تک سمیان مثبت بودند. از 47 رأس اسب نمونه گیری شده از استان گلستان، 45 رأس اسب نمونه گیری شده از استان خوزستان، 37 رأس اسب نمونه گیری شده از استان تهران و 21 رأس اسب نمونه گیری شده از استان آذربایجان غربی به ترتیب 6 راس (76/12%)، 3 راس (6/6%)، 5 راس (5/13%) و 4 راس (04/19%) از نظر هرپس ویروس تیپ 4 تک سمیان مثبت بودند. نتیجه گیری نهایی: مطالعه حاضر وجود این ویروس را در اسب های 4 استان کشور با روشی حساس و ویژه تأیید نمود و بنابراین توجه به برنامه های کنترل و پیشگیری در مورد انتشار این ویروس باید مد نظر قرار گیرد.

زمینه مطالعه: بیماری های تولید مثلی از مهمترین و مخاطره برانگیزترین مشکلات ایگواناهای ماده می باشند. تخم ماندگی یکی از بیماری تولید مثلی می باشد که در این بیماری ایگوانای ماده در گذاشتن یک یاچند تخم دچار مشکل می شود، که اغلب نگهداری نامناسب این حیوانات در شرایط خانه علت اصلی این عارضه می باشد. تمایز حالات فیزیولوژی و پاتولوژی تولید تخم، نظیر تخم ماندگی در ایگوانا بسیار دشوار است و نیاز به مطالعات گسترده دارد. هدف: در مطالعه حاضر ارزش تشخیصی دو تکنیک تصویربرداری رادیوگرافی و اولتراسونوگرافی در عارضه تخم ماندگی در ایگوانای سبز مقایسه شده اند. روش کار: از دو روش تصویربرداری تشخیصی رادیوگرافی دیجیتال و اولتراسونوگرافی به عنوان روش های غیر تهاجمی و به منظور ارزیابی تخم ماندگی در ایگوانای ماده استفاده شد. اولتراسونوگرافی با رهیافت شکمی و در نماهای استاندارد صورت گرفت. حالت گماری های رادیوگرافی نیز به صورت پشتی-شکمی و جانبی بود. نتایج: اولتراسونوگرافی اطلاعات بیشتر و دقیق تری نسبت به رادیوگرافی که شاید تنها در تشخیص حضور تخم های با پوسته کلسیفیه و بارداری ایگوانا مفید باشد، دراختیار می گذارد. تخم ها و فولیکول هایی با اکوژنیسیته و اندازه متفاوت، حاشیه های نامنظم تخم ها و مایع آزاد اکوژن درمحوطه شکمی نشانه هایی می باشد که در اولتراسونوگرافی ایگواناهای ماده متعاقب تخم ماندگی مشاهده می شود. از میان نشانه های اولتراسونوگرافی، مهم ترین و قابل اعتمادترین نشانه بیماری تخم ماندگی، وجود مایع آزاد اکوژن در حفره سلومی می باشد، در حالیکه رادیوگرافی قادر به نشان دادن این مایع در حفره سلومی ایگواناهای سبز تخم مانده نمی باشد. از بین دو نمای رادیوگرافی نیز، نمای پشتی-شکمی نسبت به نمای جانبی اطلاعات بیشتری در مورد وضعیت تخم ها و فولیکول ها ارائه می دهد. نتیجه گیری نهایی: در مجموع در صورت مشکوک بودن به بیماری تخم ماندگی در ایگوانای سبز، اولتراسونوگرافی نسبت به رادیوگرافی قابل اعتمادتر است و محکم ترین نشانه نیز مشاهده مایع آزاد اکوژن در محوطه شکمی می باشد. درنهایت هردو روش اولتراسونوگرافی و رادیوگرافی دیجیتال به عنوان مکمل در تشخیص بیماری تخم ماندگی در ایگوانای ماده سبز توصیه می شود.

زمینه مطالعه: یک مطالعه تجربی با طرح تصادفی، دوسر کور و متقاطع در مورد اروگرافی ترشحی با دو داروی آیودیکسانول (mgI/ml 320) و سدیم مگلومین دیاتریزوئیت (mgI/ml 760) در سگ ها. هدف: مقایسه کیفیت تصاویر رادیوگرافی حاصل از دو داروی آیودیکسانول و سدیم مگلومین دیاتریزوئیت پس از آناستوموز میزنای. روش کار: در این بررسی شش قلاده سگ سالم دورگ با وزنی بین 30-15 کیلوگرم استفاده شد. قبل از جراحی، تمامی سگ ها هر دو دارو را در فاصله زمانی سه روزه به طور تصادفی دریافت کرده و در همه حیوانات تصاویر کنترل اروگرافی ترشحی پس از تززیق آیودیکسانول (mgI/kg 500) و سدیم مگلومین دیاتریزوئیت (mgI/kg 850) در دقایق 1، 5، 10، 15، 30 و 45 اخذ گردید. پس از جراحی با باز کردن محوطه شکمی، میزنای چپ نزدیک به ناحیه تریگون بریده شد و بلافاصله آناستوموز انتها به انتها با یخیه های ساده تکی توسط نخ 0/6 پلی دیاکسانون انجام گرفت. پس از جراحی در روز 90 رادیوگراف های مشابه در تمامی حیوانات گرفته شد. در پایان مطالعه، رادیوگراف های گرفته شده توسط یک رادیولوژیست که از نوع ماده حاجب به کار رفته بی اطلاع بود، به طور مستقل مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفتند. برای ارزیابی آماری، رادیوگراف ها به چهار درجه از رایوگراف های فاقد اپسیتی (درجه صفر) تا رادیوگراف های با کیفیت عالی (درجه سه) طبقه بندی شدند. نتایج: در دقایق 1، 5 و 15 پس از تزریق آیودیکسانول نفروگرام های بهتری در کلیه راست در مقایسه با سدیم مگلومین دیاتریزوئیت بدست آمد و در کلیه چپ نفروگرام حاصله در دقیقه 1 در تزریق آیودیکسانول بهتر بود (05/0

زمینه مطالعه: آبشش یکی از اندام های مهم ماهی ها است که در ماهیان مختلف دارای عملکرد های مختلفی به خصوص تبادل گازهای تنفسی و فرایند های فیزیولوژیکی مهمی مانند تنظیم اسمزی، تنظیم یونی، دفع فرآورده های نیتروژنی و تعادل اسید و باز می باشد. هدف: مطالعه حاضر با هدف تعیین و شناسایی ساختار بافت شناسی و هیستومتری آبشش ماهی کپور نقره ای بالغ و نالغ انجام گرفت. روش کار: جهت مطالعه هیستومتریک، از آبشش ماهیان بالغ و نابالغ نمونه هایی به ضخامت حداکثر cm 5/0 برداشته و پس از ثبوت در فرمالین 10% و طی مراحل معمول تهیه مقاطع بافتی، برش هایی به ضخامت µ 5 تا µ 6 تهیه و مورد رنگ آمیزی هماتوکسیلین-ائوزین و پریودیک اسید شیف قرار گرفتند. نتایج: در این پژوهش آبشش 10 قطعه ماهی کپور نقره ای نابالغ با میانگین طول کل بدن cm 36/0 ± 95/10 و میانگین وزنی g 08/1 ± 02/12 و 10 قطعه ماهی کپور نقره ای بالغ با میانگین طول کل بدن cm 07/1 ± 40/41 و میانگین وزنی g 6/66 ± 1050 با حدود سنی 7 ماه مورد مطالعه قرار گرفتند. آبشش ماهیان در حالت ماکروسکوپی از 4 جفت کمان آبششی تشکیل شده که در محفظه آبششی و در طرفین سر ماهی قرار دارد و در حالت تازه به رنگ قرمز روشن می باشد. براساس نتایج میکرومتریک ضخامت بافت پوششی لاملای اولیه و خارهای آبششی در سمت راست و چپ در همه قسمتهایی که مورد مطالعه قرار گرفت در بالغین و نابالغین دارای تفاوت معنی داری نبود، تنها ضخامت بافت پوششی خار آبششی در قسمت نوک خار در بالغین بیشتر از نابالغین بود. تعداد منافذ خار آبششی با افزایش وزن ماهی کاهش یافته و اندازه آن ها بزرگتر می شود. همچنین در ماهیان بالغ تعداد سلول های موکوسی در قسمت چماقی شکل و در نابالغین در بدنه لاملای اولیه بیشتر از سایر قسمت ها مشاهده گردید، که نشان دهنده ترشح موکوس بیشتری در این ناحیه می باشد. نتیجه گیری نهایی: بافت پوششی و لاملاهای این ماهی تفاوتی با سایر ماهیان هم خانواده خود نداشت تنها تفاوت در اندازه و شکل خارهای آبششی می باشد.

زمینه مطالعه: باکتری اشریشیا کلی گونه پیچیده ای است که به طور کلی به دو گروه پاتوتیپ بیماریزای روده ای و خارج روده ای (ExPEC) تقسیم می شود و سویه های موجود در گروه بیماریزای خارج روده ای بیماری های متفاوتی را در میزبان های مختلف ایجاد می نمایند و ممکن است به علت خصوصیات ژنتیکی مشترک، احتمال انتقال آن ها از یک گونه به گونه ای دیگر محتمل تر باشد. هدف: گزارش های اخیر در مورد شیوع عفونت های ادراری در انسان مشخص نموده این باکتری از منابع دامی به ویژه از طریق مواد غذایی مانند لاشه طیور می تواند به انسان منتقل شده، موضعی و تکثیر گردد، لذا هدف از مطالعه حاضر تعیین قرابت ژنتیکی سویه های مربوط به این دو میزبان می باشد. روش کار: در مجموع 260 جدایه باکتری اشریشیا کلی از موارد عفونت ادراری در انسان (160 جدایه) و کلی باسیلوز طیور (100جدایه) از شهر سمنان جمع آوری شدند و گروه های فیلوژنی با استفاده از تکنیک Triplex-PCR و همچنین تعیین ژنوتیپ حدت سویه های فوق با استفاده از یک تکنیک Tetraplex-PCR اصلاح شده که در آن ژن های hly، iucD، sfa/focDE و papEF ردیابی شدند، انجام شد. نتایج: آنالیز نتایج نشان داد که 77 % جدایه های مربوط به عفونت ادراری در گروه های B2 و D قرار داشته و در مورد جدایه های طیور 66 % آن ها متعلق به گروه های D و A هستند. آنالیز آماری مشخص نمود که شیوع گروه A در جدایه های طیور نسبت به موارد انسانی و شیوع گروه B2 در جدایه های انسانی نسبت به طیور به طور معنی داری بیشتر می باشد. نتایج تعیین ژنوتیپ حدت و آنالیز آن ها در دو میزبان مشخص نمود که ژن iucD در جدایه های مربوط به طیور نسبت انسان به طور معنی داری شیوع بیشتری دارد. همچنین ژن sfa/focDE در جدایه های انسانی به طور معنی داری بیش تر از سویه های طیور است. نتیجه گیری نهایی: در مجموع به جز تفاوت های معنی دار اندکی که مشاهده شد، شباهت های ژنتیکی عمده ای در جدایه های اشریشیا کلی مربوط به عفونت ادراری انسان و کلی باسیلوز طیور در منطقه مشاهده شده و احتمالاً این دو میزبان می توانند به عنوان مخزن برای یکدیگر مطرح باشند.