مجله تحقیقات دامپزشکی
سال:1398 | دوره:74 | شماره:1 |تعداد مقالات:19

زمینه مطالعه: در بین بیماری های عفونی، بیماری نیوکاسل، با توجه به سرایت بالا و گسترش سریع در بین ماکیان و سایر گونه های پرندگان، یک بیماری ویروسی کشنده و تهدیدی جهانی برای صنعت طیور در سراسر دنیا محسوب می گردد. هدف: تعیین میزان رخداد بیماری نیوکاسل در مزارع صنعتی طیور گوشتی گزارش شده به سامانه پایش و مراقبت بیماری های طیور کشوری در طول مدت زمان مطالعه است. روش کار: روش مطالعه توصیفی-تحلیلی و از نوع مقطعی است که از شهریور ماه 1392 تا اسفند ماه 1393 به مدت 18 ماه انجام شد. در طول این مطالعه از 185 واحد و در مجموع از 3700 پرنده نمونه های سرمی، سواب نای و کلواک برای انجام آزمایش های RT-PCR و HI گرفته شد. نتایج: در بررسی انجام شده، از 185 واحد، تعداد 115 مزرعه (16/62درصد با فاصله اطمینان 95درصد برابر 14/69-17/55 درصد) از نظر ویروس بیماری نیوکاسل مثبت شدند و در مرحله بعد با استفاده از پرایمرهای اختصاصی، از 69 مزرعه (3/37درصد با فاصله اطمینان 95درصد برابر 26/44-33/30درصد) پاتوتیپ واکسینال (غیر حاد) و از 46 مزرعه (25درصد با فاصله اطمینان 95درصد برابر 23/31-76/18درصد) پاتوتیپ حاد (ویروس فیلد) ردیابی شد. در مزارع مبتلا، میانگین و انحراف معیار سن پرندگان بیمار، 38/5± 63/24 روز و عیار پادتن ضد ویروس بیماری نیوکاسل 21/1± 97/5 بود. بیشترین میزان تلفات به ترتیب در فصل بهار (32/34درصد) و سپس زمستان (9/26درصد) بود. بیشترین درصد مزارع مبتلا به بیماری نیوکاسل مربوط به استان های مازندران (37درصد) و اصفهان (22درصد) بودند. نتیجه گیری نهایی: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که سویه های حاد ویروس نیوکاسل در مرغداری های صنعتی طیور گوشتی کشور در فاصله زمانی مورد مطالعه در گردش بوده و وقوع بالایی دارند. لذا لازم است، مسؤولان ذیربط برای کاهش خطرات ناشی از بیماری نیوکاسل در صنعت طیور کشور و کنترل آن تصمیمات صحیحی را اتخاذ نمایند.

زمینه مطالعه: فروپاشی کلنی های زنبورعسل (Colony Collapse Disorder) پدیده مرموزی است بطوری که زنبوران کارگر به صورت ناگهانی از کندوها ناپدید می شوند. هدف: این مطالعه با هدف بررسی شیوع CCD و ارتباط آن با آلودگی زنبوران به گونه های نوزما و اقلیم های متفاوت انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر به صورت مقطعی در فاصله زمانی فروردین تا مهر 1395 به مدت 6 ماه انجام شد. تعداد 183 زنبورستان واقع در استانهای مختلف کشور به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب و از 5 درصد کلنی های هر زنبورستان به صورت تصادفی نمونه برداری و نمونه های زنبور بالغ برای تعیین آلودگی به گونه های نوزما با روش PCR آزمایش شدند. داده های حاصل با آزمون آماری مربع کای با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 21 آنالیز و در تمامی آنالیزها (0. 05≥ P) به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد. نتایج: بر اساس نتایج، شیوع CCD در زنبورستان های مورد مطالعه 26/8 درصد بود. شیوع این پدیده در اقلیم مرطوب (20/5 درصد)، نیمه مرطوب (16/1 درصد)، خیلی مرطوب (22/7 درصد)، خشک (38/2 درصد)، نیمه خشک (43/8درصد) و مدیترانه ای (16 درصد) بوده و شیوع آن در اقلیم های مذکور از نظر آماری تفاوت معنی داری با یکدیگر داشت (0. 05>P). نوزما سرانه با شیوع 46/4درصد تنها گونه نوزما در زنبورستان های مورد مطالعه بود؛ در حالی که نوزما آپیس نه به صورت آلودگی خالص و نه به صورت آلودگی همراه با نوزما سرانه وجود نداشت. بر اساس یافته ها کلنی های دارای علائم و بدون علائم CCDاز لحاظ وجود یا عدم نوزما سرانه تفاوت آماری معنی داری نداشتند. (0. 05>P). نتیجهگیری نهایی: یافته های این مطالعه نشان دهنده تأثیر اقلیم بر شیوع پدیده فروپاشی کلنی ها می باشد که می تواند ناشی از تأثیر اقلیم بر منابع چرای زنبور بوده باشد. با وجود یافته اخیر، نوزما سرانه با این پدیده ارتباطی نداشته و به نظر می رسد این انگل به تنهایی نمی تواند مسبب CCD باشد. با این وجود مطالعه های دیگر به منظور بررسی اثرات متقابل اقلیم و سایر عوامل احتمالی مسبب پدیده فروپاشی کلنی ها لازم می باشد.

زمینه مطالعه: توکسوپلاسماگوندی، یک عفونت انگلی تک یاخته ای فرصت طلب در انسان و با انتشار جهانی است که طیف وسیعی از حیوانات خونگرم از جمله گربه سانان، گوسفند، بز، گاو، خوک و بسیاری از پرندگان را آلوده می کند، این حیوانات در چرخه زندگی انگل به عنوان میزبان مخزن عمل می کنند. هدف: هدف این مطالعه تعیین شیوع آنتی بادی ضد توکسوپلاسما در دام های کشتار شده به روش آگلوتیناسیون مستقیم اصلاح شده در سنندج در سال 94 است. روش کار: این مطالعه در سنندج مرکز استان کردستان بر 343 راس لاشه مشتمل بر 130 راس گاو، 111 راس گوسفند و 102 راس بز در کشتارگاه سنندج در طول سه ماه به روش Modified Agglutination Testا(MAT) انجام گرفته است. نتایج: در گاو 31 راس (84/23درصد) در گوسفند 9 راس (1/8 درصد) و در بز 13 راس(74/12) آلودگی به توکسوپلاسما مشاهده شدکه از نظر آماری این تفاوت معنی دار بود (002/0≥ P). اما تفاوت معنی داری در ابتلا دو جنس نر وماده دیده نشد. نتیجه گیری نهایی: با توجه به شیوع توکسوپلاسما در دام های استان بویژه در گاوها از مصرف گوشت نپخته و کم پخته خودداری شود و مسئولان بهداشتی اقدامات لازم در جهت آگاهی نسبت به راه های پیشگیری و کنترل آلودگی به انگل ارائه دهند و جهت افزایش اطلاعات از وضعیت آلودگی توکسوپلاسما در دام های منطقه کردستان تکرار مطالعه با استفاده از روش های مولکولی پیشنهاد می شود.

زمینه مطالعه: دیکروسلیازیس از شایع ترین بیماری های انگلی مجاری صفراوی و کیسه صفرای طیف وسیعی از پستانداران از جمله نشخوارکنندگان اهلی و گاهی انسان است. این بیماری حائز اهمیت پزشکی، دامپزشکی و اقتصادی فراوانی است به گونه ای که سالیانه باعث از دست رفتن مقادیر قابل توجهی مواد پروتئینی با ارزش از رژیم غذایی انسان می شود. به منظور کنترل بیماری، شناخت مرفولوژیکی و خصوصیات مولکولی انگل در مناطق آندمیک ضروری است. هدف: مطالعه حاضر به منظور تعیین خصوصیات مرفولوژیک و مولکولی ایزوله های گاوی، گوسفندی و بزی دیکروسلیوم با استفاده از مارکر ژنتیکی ND1 دراستان مرکزی صورت گرفت. روش کار: در این مطالعه مقطعی، 480 کرم بالغ تازه دیکروسلیوم از کبد120 گاو، گوسفند و بز ذبح شده در کشتارگاه استان مرکزی، جمع آوری گردید. به منظور تعیین گونه انگل، شاخص های مرفولوژیک کرم بالغ بر اساس پارامترهای استاندارد محاسبه شد. از این تعداد DNA میتوکندریائی60 ایزوله استخراج و واکنش PCR برای تکثیر بخشی از ناحیه ND1 صورت گرفت. سپس محصول PCR خالص و تعیین توالی گردید و درصد مشابهت ژنتیکی بین سکانس ها و در مقایسه با موارد ثبت شده در بانک ژن با استفاده از نرم افزار Clastalw2 تعیین و گونه دقیق انگل تشخیص داده شد. نتایج: بررسی مرفومتریک کرم بالغ در تمامی ایزوله ها، بیضه ها را پشت سرهم و طول کرم را برای ایزوله های گاوی، گوسفندی و بزی به ترتیب: µ m 967± 7994، µ m 100± 6844 و µ m 110± 6570 (0. 0001>P) و عرض کرم را برای 3 میزبان مورد بررسی به ترتیب: mµ 339± 1649، µ m 221± 1490وµ m 252± 1430(0. 0001>P) و نسبت طول به عرض را به ترتیب: 641/0± 87/4، 625/0± 58/4 و 622/0± 64/4 (0. 0001>P) نشان داد که مویدگونه دیکروسلیوم دندریتیکوم در میزبانان منطقه مورد مطالعه می باشد. آنالیز الکتروفروز ژل محصول PCR در تمامی ایزوله ها، وجود باند bp 200را نشان داد. درصد مشابهت ژنتیکی توالی های بدست آمده در مقایسه با موارد ثبت شده در بانک ژن بین97تا 99درصد بود. نتیجه گیری نهایی: آنالیز مولکولی و مرفومتریک نشان داد که دیکروسلیوم دندریتیکوم، تنها عامل ایجاد کننده دیکروسلیازیس در دام های کشتارگاهی استان مرکزی می باشد. شناسائی مولکولی انگل با استفاده از مارکرهای ژنتیکی هسته توصیه می شود.

زمینه مطالعه: آنزیم ها کاتالیزوزهای آلی هستند که می توانند سبب آغاز و یا تسریع واکنش های شیمیایی شوند. هدف: تحقیق حاضر به منظور مقایسه سطوح مجزا و توام مولتی آنزیم های تجاری بر کارایی تغذیه و ترکیب شیمیایی لاشه ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) صورت گرفت. روش کار: تعداد 96 قطعه بچه ماهی کپور معمولی با وزن متوسط g 56/2 ± 06/13 به مدت 8 هفته در قالب 6 تیمار شامل شاهد (بدون مکمل آنزیمی)، g/kg 1 کومبو، g/kg 5/1 کومبو، g/kg 1 ناتوزایم پلاس، g/kg 5/1 ناتوزایم پلاس و ترکیب g/kg 1 کومبو+1g/kg ناتوزایم پلاس با 2 تکرار توزیع شدند. نتایج: شاخص های رشد نظیر وزن نهایی، درصد افزایش وزن بدن، شاخص رشد ویژه، ضریب تبدیل غذایی و میانگین رشد روزانه در تیمارg/kg 1 ناتوزایم پلاس نسبت به سایر تیمارهای آزمایشی اختلافات معنی دار آماری نشان دادند (05/0>P). همچنین کلیه تیمارهای آزمایشی در شاخص های فوق وضعیت بهتری نسبت به شاهد داشتند. بیشترین ضریب چاقی در ماهیان تغذیه شده با ناتوزایم پلاسg/kg 5/1 رویت شد که اختلاف معنی داری را با کومبو g/kg 5/1 داشت (05/0>P). بچه کپور ماهیان تغذیه شده با جیره ترکیبی ناتوزایم پلاس+کومبو افزایش بسیار جزیی را نسبت به بقیه تیمارهای غذایی در میزان پروتئین لاشه ثبت کردند. ماهیان تغذیه کرده از مولتی آنزیم ها چربی کمتری (05/0

زمینه مطالعه: پربیوتیک ها و پروبیوتیک ها از مهم ترین ترکیبات فعال زیستی برای افزایش سلامتی آبزیان محسوب می شوند. هدف: در این مطالعه اثرات گنجاندن پربیوتیک ایمنووال و پروبیوتیک پری مالاک در جیره بر شاخصه های رشد، بازماندگی، ترکیب بدن و فاکتورهای خونی بچه ماهی کپور دریایی (Cyprinus carpio) بررسی شد. روش کار: تعداد 100 قطعه بچه ماهی با وزن اولیهmg 560 در هر تانک (7 تیمار در 21 تانک ونیرو-هر کدام در سه تکرار) توزیع و با جیره های آزمایشی حاوی پربیوتیک ایمنووال و پروبیوتیک پری مالاک هر کدام در چهار سطح صفر (شاهد)، 05/0، 1/0 و 15/0 درصد از جیره غذایی به مدت 56 روز تغذیه شدند. در پایان دوره، شاخصه های رشدی، ترکیب بدن و پارامترهای خونی بچه ماهیان در سطوح مختلف ارزیابی شد. نتایج: میزان افزایش وزن بدن، ضریب رشد ویژه، ضریب تبدیل غذایی در ماهیان تغذیه شده با جیره حاوی 15/0 درصد پربیوتیک و 1/0 درصد پروبیوتیک عملکرد بهتری در مقایسه با سایر گروه ها نشان داد. میزان بازماندگی در تیمارهای مختلف اختلاف واضح نداشت ولی گروه های دارای ترکیبات فعال عملکرد بالاتری داشتند. میزان پروتئین بدن در گروه های حاوی پربیوتیک و پروبیوتیک افزایش معنی داری در مقایسه با گروه شاهد داشت و چربی بدن نیز روند افزایشی معنی داری نشان داد. میزان گلبول قرمز اختلاف معنی داری بین گروه ها نشان نداد ولی گلبول سفید در گروه های دارای پروبیوتیک عملکرد بالاتری در مقایسه با گروه های حاوی پربیوتیک و گروه شاهد داشت. نتیجهگیری نهایی: نظر به بهبود برخی از شاخصه های رشد، تغذیه ای و خونی، گنجاندن سطوح 1/0 و 15/0 درصد پربیوتیک ایمنووال و پروبیوتیک پری مالاک در ابتدای دوره پرورش در جیره غذایی بچه ماهیان کپور خزری پیشنهاد گردید.

زمینه مطالعه: بر اساس نتایج تحقیقات انجام شده، سیستم های مختلف پرورش در آبزیان تأثیر مستقیمی بر کیفیت گوشت در این گونه ها دارد. در سیستم جدید و مدرن پرورشی بیوفلاک، گونه آبزی از فلاک های تولید شده در سیستم استفاده می کند که می تواند تأثیرات مهمی در کیفیت گوشت آن داشته باشد. هدف: این تحقیق با هدف بررسی رشد و کیفیت شیمیایی، میکروبی و ظاهری گوشت ماهی کپور معمولی پرورش یافته در سیستم بیوفلاک طراحی و اجرا شد. روش کار: برای این منظور تعداد سیصد قطعه ماهی کپور معمولی در 12 حوضچه فایبر گلاس 70 لیتری به طور تصادفی پخش شدند و به مدت 9 هفته با چهار تیمار غذایی شامل: 1) 100 درصد غذای کنسانتره (شاهد)؛ 2) 75 درصد غذای کنسانتره + بیوفلاک ملاس چغندر قند؛ 3) 75 درصد غذای کنسانتره + بیوفلاک شکر؛ 4) 75 درصد غذای کنسانتره + بیوفلاک نشاسته ذرت تغذیه شدند. در پایان دوره پرورش شاخص های رشد و بازماندگی ماهیان بررسی شدند. علاوه بر این برای بررسی کیفیت فیله ماهیان پرورشی، آزمایش های ارزشیابی حسی ماهیان خام (بلافاصله بعد از صید)، جمود نعشی (3، 6 و 24 ساعت پس از صید)، بار باکتریایی، pH، رطوبت تحت فشار و همچنین TVN نیز به مدت 16 روز (هر چهار روز یکبار) انجام شد. نتایج: نتایج نشان داد، تیمار بیوفلاک نشاسته، کمترین ضریب تبدیل غذایی و بیشترین ضریب چاقی را به خود اختصاص داد که این اختلاف در مقایسه با تیمار شاهد معنی دار بود. شاخص های جمود نعشی و بار باکتریایی گوشت ماهیان پرورشی تفاوت معنی داری میان تیمارها نداشتند. pH گوشت کپور ماهیان با گذشت زمان نگهداری افزایش یافت ولی در انتهای دوره نگهداری اختلاف معنی دار میان تیمارها دیده نشد. کمترین مقدار TVN اولیه در گوشت ماهیان تیمار نشاسته (mg 5/2 ± 0/9 نیتروژن بر g 100 گوشت) بود اما این شاخص در سایر تیمارها بالاتر از mg 20 بر g 100 گوشت بود. نتیجهگیری نهایی: در مجموع بر اساس نتایج این تحقیق گوشت ماهیان پرورش داده شده در سیستم بیوفلاک نسبت به تیمار شاهد کیفیت قابل پذیرشی داشتند.

زمینه مطالعه: : استافیلوکوکوس اورئوس یکی از مهمترین باکتری های بیماریزا برای انسان به شمار می رود که به راحتی طی ذبح، فرآوری، بسته بندی، نگهداری و دستکاری گوشت و محصولات گوشتی به علت عدم رعایت موازین بهداشتی به ماده غذایی انتقال می یابد و موجب بروز مسمومیت غذایی استافیلوکوکی می گردد. هدف: هدف این مطالعه بررسی آلودگی به استافیلوکوکوس اورئوس و ارزیابی ﻓ ﺮ اوانی ژن های عامل انتروتوکسین های استافیلوکوکی در گوشت گوساله چرخ شده خام و طبخ شده در اغذیه فروشی های استان مازندران بود. روش کار: 150 نمونه گوشت چرخ شده گوساله (95 نمونه خام و 55 نمونه طبخ شده) به روش نمونه گیری تصادفی از اغذیه فروشی های استان مازندران، طی خرداد و تیر ماه 1396، جمع آوری گردید. شمارش استافیلوکوکوس اورئوس با استفاده از محیط بردپارکر آگار انجام شد. ﻓ ﺮ اواﻧ ی ژن های انتروتوکسین های A-E و G، H، I و شبه J با تکنیک PCR لحظه به لحظه ارزیابی گردید. نتایج: 68درصد از نمونه ها آلوده به استافیلوکوکوس اورئوس بودند. میانگین تعداد در نمونه های گوشت چرخ شده خام و طبخ شده، به ترتیب، برابر با cfu/g 105×1/3 و cfu/g 103×7/5 بود. در میان 92 جدایه، 23 جدایه (25درصد) حامل ژن کد کننده انتروتوکسین بودند. از 23 جدایه فوق، 15 جدایه (2/65درصد) حامل یک ژن انتروتوکسین و بقیه حامل بیش از یک ژن بودند. دو جدایه دارای ژن های SEA و SEC، دو جدایه حامل ژن هایSEA و SEE، یک جدایه حامل ژن هایSEA و SEG، یک جدایه حامل ژن های SEC و SEI، یک جدایه حامل ژن های SEA، SEC و SEG و یک جدایه حامل ژن های SEE و SEG بود. نتیجه گیری نهایی: نتایج این مطالعه نشان می دهد که تعداد سویه های انتروتوکسیژنیک استافیلوکوکوس اورئوس در نمونه های گوشت چرخ شده در اغذیه فروشی های استان مازندران به میزان قابل ملاحظه ای بالاست.

زمینه مطالعه: نظر به گرایش فزاینده به استفاده از نانو مواد مختلف در سطح جهان و راه یابی نهایی آن ها به اکوسیستم های آبی، سنجش سمیت آن ها بر محیط زیست آبزیان و ارائه راهکارهای زیست سازگار در تولید آن ها، ضروری به نظر می رسد. هدف: در این راستا در تحقیق حاضر، سمیت نانوذرات نقره شیمیایی و بیوسنتز شده توسط جلبک های دریایی با استفاده از نشانگر زیستی آلودگی، ناپلیوس آرتمیا (Artemia fransiscana) ارزیابی و مقایسه گردید. روش کار: به این منظور از روش استاندارد OECD استفاده شد. بدین صورت که منظور ناپلی آرتمیا، در غلظت های متوالی افزایشی نانوذرات نقره شیمیایی و بیوسنتز شده با استفاده از عصاره آبی دو گونه ماکروجلبک دریایی Ulva flexuosa (جلبک های سبز) وSargassum boveanum (جلبک های قهوه ای) قرار داده شد و تلفات ناپلی ها در زمان های h 12، 24، 36 و 48 بعد از مجاورت ثبت و با نرم افزار Probit آنالیز گردید. نتایج: نتایج نشان داد که سمیت هر سه نوع نانوذره نقره بر ناپلی آرتمیا با افزایش غلظت و نیز با افزایش مدت زمان مجاورت روند افزایشی داشته و تفاوت ها میان آن ها معنی دار بود (0. 05>P). بطوریکه h LC5048، در نانوذرات نقره شیمیایی 8/31 و در نانوذرات نقره بیوسنتزی ازU. flexuosa وS. boveanum به ترتیب برابر mg/l 9/366 و 1/141 بود. نتیجه گیری نهایی: مقایسه نتایج سمیت این سه نوع نانوذره در ناپلی آرتمیا، نشان داد که در غلظت های مشابه، نانوذرات نقره شیمیایی تا 10 برابر سمی تر از نانوذرات بیوسنتزی بودند علاوه بر این سمیت نانوذرات نقره بیوسنتز شده توسط جلبک های دریایی به نوع جلبک نیز بستگی دارد چرا که نانوذرات نقره بیوسنتز شده توسط U. flexuosa در مقایسه با نوع تهیه شده از S. boveanum پتانسیل سمیت کمتری را نشان دادند.

زمینه مطالعه: پروبیوتیک ها نقش مهمی در ارتقای پاسخ های ایمونولوژیکی میگو ها داشته ولی اطلاعات کمی در رابطه با تأثیر مقایسه ای پروبیوتیک های تجاری و بومی بویژه در مراحل لاروی و پست لاروی میگو وجود دارد. هدف: این مطالعه 60 روزه با هدف تعیین تأثیر باکتری های پروبیوتیکی تجاری و بومی (Bacillus subtilis وBacillus licheniformis) بر برخی از شاخص های ایمنی و آنزیم های سرمی میگوی وانامی (Litopenaeus vannamei) صورت پذیرفت. روش کار: سه جیره آزمایشی با غلظت یکسان CFU/g 106×5/1 با باکتری های تجاری و بومی مکمل سازی شدند. . شاهد (بدون مکمل سازی با پروبیوتیک)، 1D (پروبیوتیک تجاری)، 2D (پروبیوتیک تجاری+ بومی)، 3D (پروبیوتیک بومی) برای آزمایش در نظر گرفته شدند. در پایان دوره آزمایش، همولنف میگو ها با استفاده از سرنگ از حفره شکمی گرفته شد و جهت بررسی شاخص های همولنف به میکروتیوب های حاوی محلول ضد انعقاد انتقال داده شد و جهت بررسی سظح آنزیم های سرمی، بدن آن ها هموژن و عصاره آن مورد آنالیز بیوشیمیایی قرار گرفت. نتایج: تعداد هموسیت کل، سلول های دانه دار بزرگ، سلول های نیمه دانه دار و هیالین در تیمارهایی که از پروبیوتیک تجاری تغذیه کردند در مقایسه با گروه شاهد افزایش یافت و اختلاف معنی داری بین آن ها مشاهده گردید (05/0

زمینه مطالعه: استفاده از پروبیوتیک ها در آبزی پروری به دلیل اثرات مفید در سلامت ماهی رشد فزاینده ای دارد. محافظت پروبیوتیک ها با پوشش های فیزیکی علاوه بر جلوگیری از غیر فعال شدن آن ها در شرایط معدی – روده ای ماهی، توان پروبیوتیکی آن ها را بهبود می بخشد. هدف: بررسی اثر ریز پوشانی باکتری پروبیوتیکی لاکتوباسیلوس پلانتاروم (Lactobacillus plantarum) با نانوذرات آلژینات/کیتوزان بر ویژگی های پروبیوتیکی آن در شرایط برون تنی (Invitro) و نیز اثرات پروبیوتیکی آن در فیل ماهی جوان (Huso huso) می باشد. روش کار: ابتدا اثر ریزپوشانی باکتری بر ویژگی های پروبیوتیکی باکتری در شرایط برون تنی و سپس اثر آن در فیل ماهی جوان مورد ارزیابی قرار گرفت. بدین منظور تعداد 480 قطعه فیل ماهی با جیره های آزمایشی در چهار تیمار (تیمار T1 با خوراک حاوی آلژینات/کیتوزان بدون پروبیوتیک، T2 با خوراک حاوی پروبیوتیک ریزپوشانی شده با آلژینات/کیتوزان، T3 با خوراک حاوی پروبیوتیک بدون پوشش و گروه کنترل با خوراک پایه ) به مدت 60 روز تغذیه شدند. سپس به مدت 15 روز با غذای فاقد پروبیوتیک غذادهی شدند. فاکتورهای بیوشیمیایی در روزهای 30، 60، 75 مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج: نتایج حاصل نشان دهنده این امر بود که ویژگی های پروبیوتیکی لاکتوباسیلوس پلانتاروم ریز پوشانی شده در شرایط برون تنی بطور معنی داری نسبت به باکتری معمولی ارجحیت داشت (05/0>P). در اکثر فاکتورهای بیوشیمیایی بجز تری گلیسرید در تیمار پروبیوتیک ریزپوشانی شده اختلاف معنی داری با سایر تیمارها داشت (05/0>P). نتیجه گیری نهایی: مطالعه حاضر نشان دهنده این امر می باشد که ریزپوشانی باکتری با نانوذرات کیتوزان/آلژینات کارایی پروبیوتیکی باکتری لاکتوباسیلوس پلانتاروم را بهبود می بخشد و می تواند عملکرد مثبت پروبیوتیکی بر فاکتورهای بیوشیمیایی پلاسما را بهبود بخشد.

زمینه مطالعه: الگوی آلوئولار در ریه سگ ها در اثر چندین عارضه مختلف همانند پنومونی، ادم و خونریزی ریوی می تواند رخ دهد ولی تفریق این عوارض از هم و تشخیص علت ایجاد الگوی آلوئولی با رادیوگرافی معمولاًً امکانپدیز نیست. هدف: بررسی عدد هانسفیلد و الگوی ریوی ناشی از پنومونی در سگ ها با استفاده از تصاویر سی تی اسکن و تأیید تشخیص عارضه با روش آسپیراسیون با سوزن از بافت درگیر ریه با هدایت سی تی به عنوان روش تشخیصی بسیار مطمئن و بی خطر. روش کار: در این تحقیق از ده سگ دارای علائم تنفسی مشکوک به پنومونی پس از تأیید وجود الگوی آلوئولار در ریه به وسیله رادیوگرافی، و بررسی های هماتولوژی، تصاویر سی تی اسکن تهیه شد. سپس ماده حاجب یددار یوهگزول از کاتتر وریدی به درون ورید سفالیک تزریق و پس از 5/1 تا 3 دقیقه سی تی اسکن تکرار شد. در نمای عرضی سی تی از نواحی درگیر ریه آسپیراسیون انجام و از محتویات آلوئول ها نمونه هایی بر روی لام تهیه و جهت تشخیص قطعی نوع عارضه به آزمایشگاه ارسال گشت. پس از تأیید عارضه پنومونی توسط آزمایشگاه تصاویر سی تی به دقت بررسی و الگوی درگیری ریه و عدد هانسفیلد مشخص شد. نتایج: در همه بیماران نواحی شکمی ریه ها در بخش های جلویی و میانی درگیر بود. درگیری ریه چپ شدیدتر بود. میانگین عدد هانسفیلد نواحی درگیر ریه قبل از تزریق ماده حاجب بین 31 تا 39 و پس از تزریق بین 46 تا 70 بود. یعنی حدود 15 تا 30 واحد افزایش را نشان می داد. همچنین ماده حاجب با افزایش کنتراست نواحی درگیر باعث تفریق بافت درگیر ریه از بافت های نرم مجاور گشت. آزمایش هماتولوژی نیز در همه بیماران عفونت را نشان می داد. نتیجه گیری نهایی: با توجه به نتایج این تحقیق می توان از سی تی اسکن و آسپیراسیون ریه با هدایت سی تی برای تشخیص قطعی عارضه پنومونی استفاده نمود

زمینه مطالعه: منابع روغن ماهی برای استفاده در آبزی پروری محدود است و منابع مختلف روغن ترکیب اسیدهای چرب متفاوتی دارند. هدف: هدف اصلی این پژوهش بررسی اثرات منابع روغن های گیاهی سویا و کلزا به جای روغن ماهی، با و بدون مکمل ال کارنیتین بر عملکرد رشد و فراسنجه های بیوشیمیایی سرم خون ماهی قزل آلای رنگین کمان انگشت قد بود. روش کار: 180 قطعه ماهی قزل آلای رنگین کمان با میانگین وزن g 2± 28 در یک آزمایش فاکتوریل 3×2 به مدت 10 هفته از شش جیره غذایی شامل سه نوع روغن ماهی، سویا و کلزا با دو سطح صفر و g/kg 1 ال کارنیتین در جیره تغذیه شدند و افزایش وزن، ضریب تبدیل خوراک، رشد ویژه، راندمان لاشه و کبد، و نیز آلبومین، پروتئین کل، کلسترول، تری گلیسیرید و لیپوپروتئین با چگالی بالای سرم خون ماهی ها در پایان آزمایش اندازه گیری شد. نتایج: جایگزینی روغن سویا و کلزا با روغن ماهی در جیره غذایی تأثیری بر افزایش وزن، مصرف خوراک، ضریب تبدیل خوراک و رشد ویژه، وزن بدن، لاشه، کبد، وزن نسبی آن ها و شاخص فربهی ماهی ها نداشت اما افزودن مکمل ال کارنیتین به جیره غذایی سبب بهبود معنی دار افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک و افزایش شاخص فربهی ماهی ها شد (05/0>P). روغن سویا سبب افزایش معنی دار کلسترول و تری گلیسیرید سرم خون ماهی ها شد و روغن کلزا سبب کاهش معنی دار گلوبولین و لیپوپروتئین با چگالی بالای سرم خون ماهی ها شد (05/0>P). ال کارنیتین سبب افزایش معنی دار پروتئین کل و کلسترول سرم خون ماهی ها شد(05/0>P). نتیجه گیری نهایی: نتیجه این پژوهش نشان داد که روغن ماهی می تواند در جیره ماهی قزل آلای رنگین کمان با روغن سویا یا کلزا جایگزین شود و پاسخ های رشد و فراسنجه های بیوشیمیایی خون ماهی قزل آلای رنگین کمان به مکمل ال کارنیتین، بستگی به نوع منبع روغن جیره غذایی دارد.

زمینه مطالعه: تلاش  ها در زمینه تهیه واکسن  های کارآمد برای مقابله با ایکولای انتروتوکسیژنیک (ETEC) به سمت شناسایی پادگن  های حراست شده ژنومی معطوف شده است. پادگن 43 یکی از اعضای خانواده بزرگ پروتئین های ترشحی باکتری ایکولای و سایر باکتری های گرم منفی با نام اتوترانزپورترها (ATs) است. پروتئین های اتوترانزپورتر ساختمان حراست شده مشابهی دارند و تعدادی از آن ها به دنبال عفونت های طبیعی و تجربی ETEC شناسایی شده اند. پادگن 43 با داشتن خصوصیات حدت زای تجمع سلولی و تشکیل بیوفیلم و حضور در سرم انسان های مبتلا به اسهال ناشی از ETEC، هدف ارزشمندی در تهیه واکسن محسوب می  شود. هدف: در این مطالعه با بهره گیری از روش های تجربی و ایمونوانفورماتیک به بررسی دقیق ساختار آنتی ژنی و ارزیابی ایمنی زایی پروتئین پادگن 43 سویه 510 ایکولای ETEC جدا شده از گوساله ها پرداختیم. روش کار: توالی اسیدآمینه ای، خصوصیات فیزیکی-شیمیایی، پایداری، ساختار دوم و سوم پروتئین و توانایی بالقوه در ایجاد پاسخ های ایمنی سلول های B و T با دارا بودن اپی توپ های مؤثر و خصوصیات آلرژی زا بودن آن از جمله شاخص های مورد توجه در این پژوهش هستند. نتایج: در این مطالعه 15 قطعه پپتیدی محرک پاسخ یاخته های B و T شناسایی شده است که تعداد 9 عدد از آن ها به عنوان پادگن معرفی گردیدند. نتیجهگیری نهایی: نتایج حاصل از مطالعات مجازی (in-silico) انجام شده روی این پروتئین حاکی از مناسب بودن آن برای تهیه واکسن های کلی باسیلوز گاو است.

زمینه مطالعه: مکانیسم پاتوژنز و نقش فاکتورهای حدت اشریشیاکلی بیماریزای طیور هنوز مبهم است. همان طور که صنعت تکثیر و پرورش شتر مرغ رو به رشد است، ارتباط بین شترمرغ و طیور اهلی نیز احتمالاًً رو به افزایش می باشد. گزارشاتی وجود دارد مفید بودن مطالعه همزمان دو ژن حدت iss و bor به علت شباهت ساختمانی و عملکردی آن ها را در اشریشیاکلی نشان داده است. هدف: بررسی حضور و مقایسه فراوانی دو ژن مؤثر در مقاومت سرمی در اشریشیاکلی جدا شده از شترمرغ های به ظاهر سالم با اشریشیاکلی جدا شده از مدفوع طیور مبتلا به کلی باسیلوز. روش کار: مطالعه مقطعی-توصیفی است. حضور ژن های iss و bor توسط PCR در اشریشیاکلی جدا شده از نمونه مدفوع شتر مرغ های به ظاهر سالم و مدفوع طیور مبتلا به کلی باسیلوز بررسی و مقایسه شد. نتایج: فراوانی ژن iss در اشریشیاکلی جدا شده از مدفوع شتر مرغ های به ظاهر سالم (50درصد)، بدون تفاوت معنی دار، کمتر از طیور مبتلا به کلی باسیلوز (4/64درصد) بود (0. 05>P). فراوانی ژن bor، بدون تفاوت معنی دار، در اشریشیاکلی جدا شده از مدفوع شتر مرغ های به ظاهر سالم (8/31درصد) بیشتر از طیور مبتلا به کلی باسیلوز (6/15درصد) مشاهده گردید (0. 05>P). فراوانی جدایه های اشریشیاکلی حاوی هر دو ژن در مدفوع شتر مرغ و طیور مبتلا به کلی باسیلوز، بدون تفاوت معنی دار، به ترتیب 2/18درصد و 1/11درصد حاصل شد (0. 05>P). نتیجهگیری نهایی: توزیع آماری دو ژن iss و bor در مدفوع شترمرغ های به ظاهر سالم و طیور مبتلا به کلی-باسیلوز یکسان بوده و با توجه به سالم بودن شترمرغ های مورد مطالعه، احتمالاًً مکانیزم های بیماریزایی باکتری در شترمرغ با طیور متفاوت و این جدایه ها، عواملی، غیر از ژن های مورد مطالعه در تحقیق حاضر را برای ایجاد بیماری در شترمرغ به کار می گیرند که این مطلب نیاز به بررسی ژن های حدت بیشتری در این جدایه ها دارد. به علاوه، می توان مدفوع شتر مرغ را به عنوان منبعی برای جابجایی ژن iss و bor بین طیور در نظر گرفت.