مجله تحقیقات دامپزشکی
سال:1397 | دوره:73 | شماره:3 |تعداد مقالات:16

زمینه مطالعه: سلامت شکمبه در نشخوارکنندگان از اهمیت بالایی برخوردار است، چراکه به-واسطه ی فعالیت شکمبه فرآورده هایی نظیر شیر، گوشت و جنین حاصل می گردند. عوامل بسیاری قادر می باشند که سلامت شکمبه را تحت تأثیر قرار دهند و عملکرد آنرا مختل نمایند. هدف: بررسی فراوانی ضایعات هیستوپاتولوژیک ناشی از رومنیت در گوسفندان بوده است. روش کار: برای این منظور، تعداد 1562 شکمبه گوسفند کشتار شده در کشتارگاه صنعتی شهرستان سنندج جهت بررسی هرگونه ضایعه مورد معاینه ی ماکروسکوپیک قرار گرفتند. از این تعداد 23 شکمبه دارای ضایعات بوده که در ظروف حاوی فرمالین 10 درصد جهت ارزیابی های میکروسکوپیک با استفاده از روش رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین به آزمایشگاه آسیب شناسی ارجاع داده شدند. نتایج: در مشاهدات ماکروسکوپیک، تورم (22/65 درصد)، تورم و پرخونی کانونی(43/30 درصد) و بلندی پاپیلا (35/4 درصد) دیده شد. بیشترین علائم میکروسکوپیک مشاهده شده درضایعات شکمبه شامل: ادم زیر مخاط (69/32 درصد)، رومینیت ائوزینوفیلیک (07/23 درصد)، پاراکراتوز( 46/13 درصد)، رومینیت گرانولوماتوز (69/7 درصد) و دژنرسانس آبکی و رومینیت حاد چرکی ( 76/5 درصد) بودند. نتیجه گیری نهایی: ضایعات پاتولوژی شکمبه می تواند به دلیل تغییرات هیپرپلازی بر اثر تحریکات مکانیکی، استرس، بیماری های انگلی و تغذیه از علوفه ی خشبی بالغ باشد.

مقدمه: ریپی سفالوس (بوافیلوس) آنولاتوس یک کنه تک میزبانه است که قادر به انتقال انگل ها و باکتری ها به گاو، آسیب به چرم، کاهش رشد و گاهی فلجی می باشد. لذا آلودگی به این کنه ها می تواند به عنوان یک مشکل عمده در صنعت دامپروری محسوب گردد. روش های کنترلی مختلف از جمله روش های شیمیایی جهت مبارزه با کنه ها استفاده می شود اما بدلیل ایجاد مقاومت به درمان شیمیایی، محققان در تلاش برای یافتن برخی پروتئین های ایمونوژن جهت تولید واکسن می باشند. بررسی پروتئین های این کنه، می تواند گامی مهم در شناخت بیشتر مولکول های بیولوژیک، جهت توسعه استراتژی های کنترل باشد. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی پروتئین های لارو ریپی سفالوس ( بوافیلوس) آنولاتوس با الکتروفورز دوبعدی و شناسایی برخی پروتئین های ایمونوژن آن با وسترن بلاتینگ دوبعدی و اسپکترومتری جرمی MALDI TOF/TOF مربوط به سویه ی مازندران می باشد. مواد و روش ها: جهت انجام این پژوهش اقدام به کشت کنه، انجام الکتروفورز یک بعدی و دو بعدی، وسترن بلاتینگ و اسپکترومتری جرمی گردید و نتایج به دست آمده با کمک نرم افزار Mascot مورد آنالیز قرار گرفت. نتایج: درآنالیز تصویر دوبعدی به دست آمده از الکتروفورز دوبعدی، تقریبا 80 نقطه پروتئینی با وزن مولکولی و نقطه ایزوالکتربک (PI) متفاوت با رنگ آمیزی کوماسی بلو شناسایی شد. همچنین بر اساس دو فاکتور ایمنی زایی (براساس آزمون وسترن بلات) و بالا بودن غلظت، 10نقطه پروتئینی (با وزن مولکولی بین14 و 97 کیلو دالتون) برای انجام اسپکترومتری جرمی MALDI TOF و MALDI TOF-TOF MS انتخاب گردید. از بین این 10 نقطه، پروتئین های وتیلوژنین، پیش ساز وتیلوژنین، تروپومیوزین، و پروتئین فرضی ISCW001652 به عنوان پروتئین های با خاصیت ایمنی-زایی شناسایی شدند. همچنین آنالیز محتوای عصاره نشان داد برخی پروتئین ها از جمله وتیلوژنین در محلول عصاره پروتئینی لارو دارای ایزوفرم های مختلفی هستند. بحث: نتایج مطالعه حاضر می تواند گامی نخست در جهت انتخاب پروتئین های کاندید برای ساخت و توسعه واکسن های ضد کنه باشد.

زمینه مطالعه: آلودگی آفلاتوکسین در دام و طیور و انتقال آن به انسان در رخداد بیماری های مختلف مانند هپاتیت و سیروز کبدی اهمیت داشته و یافتن روش هایی برای کاهش جذب سموم در بافت های دام و طیور در افزایش سلامت محصولات دامی اثر گذار می باشد. هدف: بررسی اثرات جاذب سم طبیعی در جوجه های آلوده به سم آفلاتوکسینB1 بر خصوصیات عملکردی، ایمنی و ریخت شناسی روده می باشد. روش کار: دراین پژوهش، 400 قطعه جوجه یک روزه گوشتی، در 4 تیمار با 5 تکرار و20 جوجه در هر تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی به مدت 42 روز مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه های آزمایشی شامل: 1-شاهد منفی (جیره پایه بدون آفلاتوکسینB1)، 2-شاهد مثبت (جیره پایه + 6/0mg/kg آفلاتوکسین(B1، 3-جیره پایه به همراه 1 g/kg جاذب سم طبیعی 4-جیره همانند شاهد مثبت ولی حاوی 1g/kg جاذب سم طبیعی تهیه شدند. نتایج: وجود آفلاتوکسین B1 در جیره به طور معنی داری سبب کاهش تمامی شاخص های عملکردی در سن 42 روزگی شد. مصرف جاذب سم توانست اثرات منفی آفلاتوکسین را کاهش داده و وزن بدن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی را نسبت به گروه آلوده شده با سم بهبود دهد (05/0≥ P). بهبود پاسخ ایمنی علیه بیماری های نیوکاسل و آنفلوآنزا در گروه های دریافت کننده جاذب سم طبیعی در مقایسه با گروه آلوده شده با آفلاتوکسین مشاهده شد (05/0≥ P). کاهش معنی دار شمارش اشرشیاکولی و کلی فرم در تیمار چهارم نسبت به تیمار دوم مشاهده گردید (05/0≥ P ). افزایش معنی دار شاخص پرز و کاهش تعداد سلول های گابلت در گروه آلوده به آفلاتوکسین به همراه جاذب سم طبیعی نسبت به شاهد مثبت دیده شد (05/0≥ P). نتیجه گیری نهایی: نتایج حاصل از این مطالعه بیانگر تاثیر مثبت جاذب ترکیبی مورد بررسی در کاهش اثرات سوء آلودگی جیره با آفلاتوکسین بود.

زمینه مطالعه: ماهی تیلاپیا از جمله ماهیان مهم پرورشی دنیا محسوب می شود. در سال های اخیر جهت بررسی امکان سنجی رشد این ماهی در شرایط اقلیمی ایران اقدام به نگهداری وپرورش آن در منطقه بافق استان یزد گردید. هدف: هدف از اجرای تحقیق حاضر شناسایی برخی باکتری های مهم بیماری زای ماهیان تیلاپیای نیل پرورش یافته در مرکز تحقیقات آبزیان بافق بوده است. روش کار: در این مطالعه ابتدا 30 عدد تیلاپیا به صورت تصادفی، با وزن متوسط g 4/153و طولcm 13/20 از استخرهای پرورشی برداشت گردید. پس از نمونه برداری باکتریایی از کلیه و کبد ماهیان اقدام به انجام برخی آزمون های بیوشیمیایی همچون رنگ آمیزی گرم، کاتالاز، تولید گاز سولفید هیدروژن، اندول و تست حرکت استفاده شد. درشناسایی قطعی باکتری ها نیز با استفاده از جفت پرایمرهای اختصاصی برای هر باکتری، آزمون (Polymerase chain reaction) PCR انجام شد. بدین منظور در هر باکتری یک ژن هدف مورد ردیابی قرار گرفت. نتایج: در این مطالعه از هر دو گروه باکتری گرم مثبت و گرم منفی شش گونه مختلف شناسایی شد. در گروه گرم مثبت، گونه لاکتوکوکوس گارویه و در گروه گرم منفی گونه های یرسینیا راکری، آئروموناس هیدروفیلا، ویبریو آلژینولیتیکوس، ویبریو ولنیفیکوس و ویبریو پاراهمولیتیکوس مورد شناسایی قرار گرفت. نتیجه گیری نهایی: برای پرورش ماهی تیلاپیا شناخت عوامل مختلف باکتریایی در محیط اطراف آنها امری ضروری است هر کدام از این باکتری ها می توانند تهدیدی برای شرایط زیستی ماهیان به شمار روند. که توجه به مدیریت بهداشتی به حفظ سلامتی ماهیان و بقاء آنها در شرایط پرورشی کمک خواهد نمود.

زمینه مطالعه: بروسلوز یکی از خطرناکترین بیماری های عفونی مشترک میان انسان و دام است که انتشار جهانی دارد. مصرف شیر و فرآورده های آلوده دامی یکی از راه های اصلی انتقال بیماری به انسان است. در ایران گوسفند در مقایسه با گاو درصد آلودگی بالاتری به بروسلوز دارد، بنابراین تشخیص به موقع و دقیق این بیماری نقطه شروع هرگونه برنامه مؤ ثر به منظور کنترل آن در انسان و دام است. جهت پایش گله از نظر آلودگی به بروسلوز آزمایش حلقه ای شیر (MRT) توصیه می شود که در خصوص گله های گوسفند چندان قابل اعتماد نیست. شاید با تغییر نوع آنتی ژن مورد استفاده در MRT بتوان نتایج آن در گله های گوسفند را به واقعیت نزدیک تر نمود. هدف: مقایسه استفاده از دو آنتی ژن (بروسلا آبورتوس، بروسلا ملی تنسیس) در MRT جهت ردیابی پادتن ضد بروسلا و نیز بررسی وضعیت آلودگی شیر گوسفندان منطقه دزفول به بروسلا با جستجوی ژنوم های بروسلا آبورتوس و بروسلا ملی تنسیس در شیر با روش PCR بود. روش کار: در این مطالعه 220 نمونه شیر از 16 گله گوسفندان عشایر استان خوزستان منطقه دزفول اخذ گردید. بدین منظور ابتدا MRT با دو آنتی ژن بروسلا آبورتوس و بروسلا ملی تنسیس بر روی نمونه ها انجام گرفت و سپس تمام نمونه ها با PCR نیز مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج: بررسی MRT نشان داد که از مجموع 220 نمونه، 47 مورد (3/21% ) با هر دو آنتی ژن بروسلا آبورتوس و بروسلا ملی تنسیس مثبت می باشند. با PCR مشخص گردید از مجموع 220 نمونه، فقط 9 نمونه (4%) به ژنوم بروسلا ملی تنسیس آلوده هستند که MRT این 9 نمونه نیز مثبت بود. نتیجه گیری نهایی: تفاوت معنی داری بین استفاده از آنتی ژن بروسلا آبورتوس یا بروسلا ملی تنسیس در MRT مشاهد نشد. اگرچه اساس دو روش PCR وMRT جهت تشخیص بروسلوز متفاوت است اما وجود تفاوت معنی داری بین نتایج حاصل از PCR و MRT نشان می دهد که MRT حتی با تغییر آنتی ژن هم، در گوسفند آزمایش قابل اعتمادی جهت تشخیص آلودگی شیر به بروسلا نمی باشد. با توجه به اینکه روش های مختلف شناسایی دارای محدودیت های خاص خود می باشند، پیشنهاد می شود در خصوص نمونه های شیر میش ضمن استفاده از یک روش سرولوژیکی به عنوان غربالگری از تکنیک های PCR و کشت جهت تشخیص قطعی استفاده گردد.

زمینه مطالعه: در دهه اخیر تمایل به استفاده از گیاهان دارویی در صنعت آبزی پروری رو به افزایش نهاده است. هدف: این مطالعه، به منظور تعیین غلظت نیمه کشندگی (LC50) اسانس اسطوخودوس (Lavandula angustifolia) در طی مدت زمان h 96 و بررسی اثر بی هوشی آن در بچه ماهی کپور معمولی (Cyprinus carpio) انجام شد. روش کار: تعیین غلظت نیمه کشنده اسانس بر اساس استاندارد OECD و بصورت ساکن انجام شد. برای تعیین LC50، 150 قطعه بچه ماهی کپور معمولی با میانگین وزنی g 98/1± 96/26 در 6 گروه تیماربندی شدند. بعد از سپری شدن دوره سازش پذیری (دو هفته)، بچه ماهی ها در معرض غلظت های مختلف 12/71، 11/72، 11/73، 13/74 و mg/l 16/75 که به روش لگاریتمی محاسبه شدند قرار گرفتند و تغییرات رفتاری و تلفات در زمان های 24، 48، 72 و h 96 پس از در معرض قرار گرفتن با اسانس اسطوخودوس ثبت شد. برای تعیین اثر بی هوشی، بچه ماهیان کپور معمولی در 5 گروه 10 تایی در معرض غلظت های صعودی (160، 165، 170، 175 و mg/l 180) اسانس قرار گرفتند و یک گروه بعنوان شاهد در نظر گرفته شد. نتایج: غلظت نیمه کشندگی (LC50 ) h 96 اسانس اسطوخودوس mg/l 99/70 تعیین گردید. کوتاه ترین زمان برای بی هوشی کامل (مرحله 3 بی هوشی) در غلظت mg/l 170 با زمان بی هوشی min 35/0± 74/3 و زمان احیا کامل min 55/0± 91/3 بدست آمد که بهترین غلظت بی هوشی اسانس اسطوخودس در این آزمایش تعیین شد. نتیجه گیری نهایی: بر اساس نتایج این تحقیق اسانس اسطوخودوس می تواند بعنوان بی هوش کننده بکار برده شود.

زمینه مطالعه: گیاهان دارویی در پرورش طیور برای بهبود کیفیت لاشه و ایمنی و کاهش مصرف آنتی بیوتیک ها مورد استفاده می باشند. هدف: هدف این تحقیق بررسی اثر افزودن پودر تخم گشنیز و ریشه زنجبیل به جیره بر عملکرد رشد، خصوصیات لاشه، جمعیت اشریشیاکلی روده و برخی پارامترهای بیوشیمی سرم جوجه های گوشتی بود. روش کار: تعداد 160 قطعه جوجه گوشتی سویه کاب 500 در 4 گروه تیماری با 4 تکرار تقسیم و به مدت 42 روز پرورش یافتند. تیمارهای آزمایشی در قالب طرح کاملاً تصادفی شامل: 1-جیره پایه (شاهد)، 2-جیره پایه + 5/1% پودر تخم گشنیز، 3-جیره پایه + 75/0% پودر ریشه زنجبیل و 4-جیره پایه + 1% پودر تخم گشنیز به همراه 5/0% پودر ریشه زنجبیل بود. در پایان دوره، از هر تکرار یک پرنده جهت خونگیری و تجزیه لاشه کشتار شد. نتایج: نتایج نشان داد که اثر تیمارهای آزمایشی بر ضریب تبدیل غذایی جوجه ها در سن 28-1 روزگی معنی دار بود (05/0>p). پایین ترین ضریب تبدیل غذایی در تیمارهای گشنیز+زنجبیل مشاهده شد. تجزیه لاشه جوجه ها نشان داد که اثر تیمارهای آزمایشی بر وزن چربی حفره شکمی، بورس و سنگدان معنی دار بود (05/0>p). بالاترین درصد وزن سنگدان در تیمار گشنیز+زنجبیل و پایین ترین درصد وزن چربی حفره شکمی و بورس در تیمار زنجبیل مشاهده شد. اثر تیمارهای آزمایشی بر غلظت کلسترول و HDL سرم جوجه ها معنی دار بود (05/0>p). تیمار زنجبیل دارای پایین ترین غلظت کلسترول و تیمار گشنیز+زنجبیل دارای بالاترین HDL بود. اثر تیمارهای آزمایشی بر جمعیت اشریشیاکلی روده معنی دار بود (05/0>p)، تیمار گشنیز +زنجبیل کمترین تعداد اشریشیاکلی را در ایلئوم داشت. نتیجه گیری نهایی: نتایج نشان داد که سطح 75/0 % پودر زنجبیل در جیره جوجه های گوشتی اثرات مثبتی بر کاهش چربی حفره شکمی، وزن بورس، میزان کلسترول و همچنین کاهش جمعیت اشریشیاکلی روده داشت. مخلوط زنجبیل+گشنیز در جیره با کاهش ضریب تبدیل غذایی و جمعیت اشریشیاکلی روده باعث بهبود عملکرد رشد جوجه های گوشتی شد.

زمینه مطالعه: از دست دادن کلسیم در حول و حوش زایمان می تواند منجر به بیماری های مرتبط با دوره انتقال و کاهش عمر اقتصادی دام شود، در نتیجه پیشگیری از تب شیر و هیپوکلسمی تحت بالینی ضروری و مهم است. تجویز دوزهای مکرر مکمل خوراکی کلرید کلسیم در زمان زایمان روشی برای پیشگیری از افت کلسیم سرم و عوارض در ارتباط با آن پس از زایمان می باشد. هدف: هدف از این مطالعه ارزیابی تاثیر تجویز مکمل خوراکی کلرید کلسیم پس از زایمان بر سطح سرمی کلسیم، فسفر و منیزیم در دوره انتقال گاوهای هلشتاین با جیره های آنیونی و کاتیونی می باشد. روش کار: چهل و دو رأس گاو هلشتاین به طور تصادفی در 3 گروه تقسیم شدند. گروه اول با جیره DCAD منفی و بدون مکمل کلسیم تغذیه شدند. گروه دوم جیره DCAD منفی و بلافاصله پس از زایمان و 12 ساعت پس از آن مکمل خوراکی کلرید کلسیم دریافت نمودند. گروه سوم جیره DCAD مثبت و بلافاصله پس از زایمان و 12 ساعت پس از آن مکمل خوراکی کلرید کلسیم دریافت نمودند. نمونه خون در هنگام زایمان و 6 و 12ساعت و 1، 2، 7، 14، 21 و 28 روز بعد از زایمان جمع آوری و غلظت سرمی کلسیم، فسفر و منیزیم به روش های معمول اندازه گیری شد. نتایج: الگوی تغییرات سطح سرمی کلسیم و منیزیم در گروه های مختلف در زمان های مختلف(تعامل درمان×زمان) متفاوت بود(0001/0p˂ ). تغییرات سطح سرمی فسفر در زمان های مختلف دارای اختلاف معنادار بوده (0001/0p˂ ) اما میانگین آن تحت تاثیر گروه درمانی قرار نگرفت (7164/0p=). نتیجه گیری نهایی: جهت پیشگیری از هیپوکلسمی تحت بالینی در گاوهای شیری پرتولید باید علاوه بر جیره های آنیونی از مکمل خوراکی کلرید کلسیم نیز استفاده شود.

زمینه مطالعه: سالانه موارد زیادی از بیماری های بالینی ناشی از کمبود عناصر خصوصاً کمبود مس در گوسفندان استان خوزستان دیده می شود؛ در حالی که پژوهش ها در زمینه عناصر خاک و گیاه و اثرات آن ها بر دام های منطقه محدود است. هدف: مطالعه ی حاضر، با هدف بررسی عناصر مس، گوگرد، آهن، مولیبدن و روی در خاک و علوفه و ارزیابی ارتباط آن ها با مقادیر سرمی مس و روی در گوسفندان شهرستان سوسنگرد انجام شد. روش کار: تعداد 5 نمونه خاک و علوفه مرتعی و 50 نمونه سرم خون گوسفند از 5 منطقه تحت بررسی، اخذ و به پژوهشکده کاربرد پرتوها واقع در سازمان انرژی اتمی ایران ارسال شد. نمونه های خاک، پس از هضم قلیایی، با دستگاه ICP-OES و نمونه های علوفه، پس از هضم اسیدی، با دستگاه ICP-MS خوانش شدند؛ همچنین مقادیر سرمی روی و مس با استفاده از روش جذب اتمی اندازه گیری شد. نتایج: میانگین مقادیر گوگرد و آهن نمونه های خاک بالاتر از حد استاندارد بین المللی و مقدار بحرانی آن ها بود؛ در حالی که میانگین مقدار مس و مولیبدن خاک مناطق تحت مطالعه در محدوده طبیعی قرار داشت. همچنین میانگین مقدار روی خاک در مقایسه با مقدار بحرانی آن در سطح پایین تری قرار داشت (P= 0. 05 ). مقایسه میانگین عناصر علوفه با مقدار بحرانی آن ها نشان داد که گوگرد و آهن، بالاتر از حد استاندارد بین المللی و مقدار بحرانی آن ها در علوفه می-باشد. در مقایسه با مقادیر طبیعی، مقدار سرمی مس و روی گوسفندان تحت بررسی، در حد کمبود مرزی یا کمتر از حد طبیعی قرار داشتند. نتیجه گیری نهایی: به نظر می رسد که بالا بودن سطح گوگرد و آهن علوفه، به طور ثانویه سبب کاهش زیست دستیابی و جذب مس و روی در گوسفندان منطقه شده است.

زمینه مطالعه: در سال های اخیر، اختلال در متابولیسم لیپیدها، به شکل قابل توجهی، در جمعیت حیوانات خانگی افزایش یافته است. هیپرلیپیدمی، یک علامت شایع از بروز چاقی در سگ ها است که به صورت هیپرکلسترولمی یا هیپرتری گلیسریدمی مشخص می گردد. هدف: هدف از انجام تحقیق حاضر، تعیین اثر چاقی بر تغییرات پروفایل های لیپیدی خون (مشتمل بر تری گلیسرید، کلسترول تام، HDL-C و LDL-C) و مقایسه شاخص های تعیین کنننده چاقی در سگ های منطقه اهواز می باشد. روش کار: 3 گروه 30 تایی از سگ های ارجاعی به بیمارستان دامپزشکی اهواز، در طول سال های 93-1391 مورد مطالعه قرار گرفتند. سگ های گروه A (کنترل)، از وضعیت بدنی خوبی (4 تا 5= BCS) برخوردار بودند. سگ های گروه B، همگی لاغر (1 تا 3= BCS) و گروه C، چاق (6 تا 9= BCS) بودند. تمامی سگ های مورد مطالعه، از نژاد کوچک (تریر، اشپیتز، پکینز و شیتزو)، از هر دو جنس و در محدوده سنی 1 تا 7 سال انتخاب شدند. خونگیری ناشتا از تمام سگ ها، اخذ شده و پروفایل های لیپیدی مشتمل بر تری گلیسرید، کلسترول تام، HDL-C و LDL-C سرم با کیت های تجاری معمول اندازه گیری شدند. نتایج: هیپرلیپیدمی در سگ های گروه A (نرمال) در 4 مورد (33/13 درصد)، گروه B (لاغر) 1 مورد (33/3 ٪ ) و گروه C (چاق) در 19 مورد (33/63 ٪ ) تایید گردید. تحلیل آماری داده ها نشان داد که از نظر میزان تری گلیسرید، بین گروه C (34/74± 83/224) با گروه های A (66/39± 149) و B (37/24± 80/131) تفاوت معنی دار وجود داشت (001/0>p). از نظر کلسترول، بین گروه C (36/60± 40/229) با گروه های A (17/50± 80/178) و B (45/23± 47/151) (001/0>p) و نیز گروه A با B تفاوت معنی دار مشاهده گردید (05/0>p). از نظر LDL-C، بین گروه C (83/22± 10/67) با گروه های A (01/13± 97/47) و B (08/13± 07/43) تفاوت معنی دار وجود داشت (001/0>p)، اما از نظر HDL-C، تفاوت بین گروه های مختلف دیده نشد (05/0

زمینه مطالعه: پوست اولین سد دفاعی در مقابل محیط خارجی بوده و اعمال فیزیولوژیکی طبیعی داخل بدن را امکان پذیر می کند. لایه موکوس روی سطح بدن ماهی حاوی ترکیبات ضد میکروبی است که اولین لایه دفاعی بر علیه پاتوژن ها را فراهم می کند. موکوس به وسیله برخی از سلول های اپیدرم به نام سلول های جامی شکل ترشح می شود و عمدتا شامل موسین و دیگر گلیکوپروتئین ها می باشد. هدف: مطالعه هیستومرفومتریک، هیستوشیمی و الکترون میکروسکوپی سلول های جامی نواحی مختلف اپیدرم میش ماهی. روش کار: در این پژوهش تعداد 6 عدد میش ماهی مورد استفاده قرار گرفت و برای انجام مطالعات میکروسکوپی از ناحیه پشتی برش هایی به ضخامت µ 5/0 تهیه و مورد رنگ آمیزیH&E، PAS، AB(PH=2. 5) و AB(PH=2. 5)-PAS قرار گرفتند. برای مطالعات میکروسکوپ الکترونی پس از ثبوت اولیه و ثانویه و آبگیری در داخل رزین آغشته گردیده و پس از تهیه برش های فوق نازک nm50 در داخل یورانیل استات رنگ آمیزی گردیدند. نتایج: میش ماهی در نواحی شکمی و پشتی دارای بیشترین و در نواحی دم دارای کمترین تعداد سلول موکوسی جامی شکل در mµ 100 از طول اپیدرم است. سلول های موکوسی جامی شکل در تمام نواحی وجود داشته و تعداد آنها در نواحی مختلف متفاوت است اما ماهیت موکوسی این سلول ها در نواحی مختلف یکسان است و به رنگ های PAS و AB با PH=2. 5 واکنش مثبت نشان می دهند. نتایج الکترون میکروسکوپی نشان داد که سلول های جامی ترشح کننده موکوس در ضخامت اپیدرم مهاجرت می کنند و حاوی قطرات موکوس می باشند. نتیجه گیری نهایی: سلول های موکوسی جامی شکل در اپیدرم تمام نواحی میش ماهی جود داشته و دارای ماهیت موکوسی یکسانی است.

زمینه مطالعه: شواهد زیادی وجود دارد که نشان می دهد گیرنده های سروتونرژیک هیپوکمپ نقش بسیار مهمی در شکل گیری حافظه هیجانی دارند، لذا لازم است نقش تمامی گیرنده های سروتونرژیک هیپوکمپ در شکل گیری حافظه هیجانی به صورت مجزا و با استفاده از مدل های رفتاری مختلف مورد مطالعه و بررسی قرار گیرد. هدف: هدف از انجام این مطالعه بررسی نقش گیرنده سروتونرژیک 5HT4 ناحیه CA3 هیپوکمپ شکمی بر حافظه هیجانی موش های صحرایی بود. روش کار: 102 سر موش صحرایی به صورت تصادفی به 16 گروه 7 تایی تقسیم شدند. به کمک دستگاه استریوتاکسی دو کانول راهنما در نواحی هیپوکمپ شکمی چپ و راست قرار داده شد. در زمان آزمون رفتاری و پس از تزریق سالین، آگونیست و/یا آنتاگونیست گیرنده 5HT4 از دستگاه ماز بعلاوه شکل مرتفع برای سنجش حافظه هیجانی استفاده شد. نتایج: تزریق پیش از آزمون آگونیست گیرنده 5HT4 (RS67333 1. 2µ g/rat) و آنتاگونیست گیرنده 5HT4 (RS23597-190 1. 2µ g/rat) در ناحیه CA3 هیپوکمپ شکمی، هر دو باعث افزایش %OAT و %OAE شدند، در حالیکه تنها RS23597-190 باعث کاهش معنی دار CAE شد که نشان دهنده اختلال در شکل گیری حافظه است. همچنین تزریق دوز مشابه از هر دو دارو( µ g/rat 1. 2) پیش از آزمون مجدد، باعث افزایش %OAT و %OAE شد که نشان دهنده ممانعت از به یادآوری حافظه شکل گرفته در روز نخست است. نتیجه گیری نهایی: یافته ها نشان داد که در زمان مواجهه با شرایط استرس زا و بروز هیجانات، گیرنده سروتونرژیک 5HT4 ناحیه CA3 هیپوکمپ نقش مهمی در روند شکل گیری و به یادآوری حافظه دارد.

زمینه مطالعه: نای اصل یترین مجرای عبور هوا بوده که ازنظر جانورشناسی اهمیت زیادی در طبق هبندی پرندگان داشته و دارای تفاو تهای ساختاری زیادی بین گونههای مختلف پرندگان است. هدف: این مطالعه به منظور تعیین ساختار باف تشناسی و هیستوشیمی نای در شترمرغ انجام گرفت. روش کار: 16 نای از 8 جفت شترمرغ نر و ماده آفریقایی گردن آبی سالم 9 ماهه از کشتارگاه اصفهان انتخاب شد. هر نای به سه قسمت قدامی، میانی و خلفی تقسیم و جهت پایدارسازی به فرمالین بافر 10 ٪ منتقل شد. بر شهای بافتی با هماتوکسیلین-ائوزین و رنگ آمیز یهای اختصاصی شامل ماسون تر یکروم، ورهوف، فوت، و نگیسون پریودیک اسید شیف و آلسین بلو رنگ آمیزی گردید. نتایج: نای شترمرغ از طبقات مخاطی-زیرمخاطی، غضروفی، ماهیچ های و سروزی تشکیل شده است. بافت پوششی از نوع شبه مطبق استوانه ای مژه دار و شامل غدد حبابی ساده موکوسی از سلو لهای جامی بود. این غدد در رن گآمیزی پاس واکنش منفی ولی در آلسین بلو، واکنش مثبت نشان دادند. بافت همبند پارین-زیرمخاط از نوع سخت بود. ماهیچه مخاطی وجود نداشت. طبقه غضروفی و ماهیچه ای از ماهیچه جناغی-نایی و حلق ههای غضروفی تشکیل شده بود. حلق ههای نایی صرفاً از نوع غضروف شفاف بود و بافت استخوانی در هیچکدام از آ نها، مشاهده نگردید. طبقه سروزی از بافت همبند سست حاوی گانگلیون عصبی پاراسمپاتیکی، سلو لهای چربی، ر گهای خونی، و هر سه رشته بافت همبندی تشکیل شده است. 3 غضروف خلفی نای، بخش صماخی جعبه صدا را بوجود می آورند. ساختار باف تشناسی نای بین شترمرغان نر با ماده، تفاوت قابل توجهی نداشت. بجز کاهش تعداد غدد موکوسی در قسمت خلفی نای، اختلاف بافتی قابل توجهی بین قسمتهای مختلف نای مشاهده نگردید. نتیج هگیری نهایی: براساس این مطالعه م یتوان بیان کرد که گرچه ساختار باف تشناسی و هیستوشیمی نای شترمرغ به برخی گون هها مشابهتهایی دارد ولی دارای تفاو تهایی نیز م یباشد.

زمینه مطالعه: استخوانچه های گوش میانی دارای نقش بسیار اساسی در انتقال صوت به گوش داخلی و در نتیجه در درک اصوات می باشند و با توجه به اینکه مطالعه ای در زمینه مورفولوژی و مورفومتری استخوانچه ها در دوره جنینی گوسفند یافت نشد این مطالعه صورت گرفت. هدف: مطالعه مورفولوژیکی و مورفومتریکی استخوانچه های گوش میانی در دوره جنینی گوسفند ماکویی. روش کار: تعداد 8 عدد جنین گوسفند بین 91 تا 117 روزه از کشتارگاه صنعتی ارومیه جمع آوری گردید. بعد از جدا نمودن سر، استخوانچه های گوش میانی از حباب صماخی خارج گردیدند و هر یک از استخوانچه ها بطور جداگانه و با استفاده از استرئومیکروسکوپ از نظر آناتومیکی مورد ارزیابی قرار گرفتند سپس پارامترهایی از قبیل شکل ظاهری، ابعاد و زوائد هر یک از استخوانچه ها اندازه گیری گردیدند. نتایج: یافته های آناتومیکی نشان دادند که در داخل حفره صماخی به ترتیب از سمت خارج به داخل استخوانچه های چکشی، سندانی و رکابی قرار دارند. در استخوانچه چکشی، زائده قدامی وجود ندارد ولی در محل این زایده یک ورقه استخوانی پهن که در حد فاصل بین سر و زائده عضلانی استخوانچه چکشی قرار دارد و به حلقه صماخی مداومت می کند، قرار دارد. در استخوانچه سندانی، استخوانچه عدسی شکل وجود ندارد. در استخوانچه رکابی، زائده عضلانی وجود ندارد و در محل اتصال سر استخوانچه رکابی به پایک خلفی این استخوانچه، سطح مشخصی برای اتصال تاندون انتهایی عضله رکابی وجود دارد. نتیجه گیری نهایی: در این مطالعه، آناتومی استخوانچه های گوش میانی همانند گوش میانی سایر حیوانات بوده ولی یکسری اختلافات در آناتومی این استخوانچه ها در جنین های مورد مطالعه مشاهده شد که می تواند در نحوه تکامل این استخوانچه ها و روند ایجاد و تشخیص ناهنجاریهای گوش میانی مورد استفاده قرار گیرد. داده های بدست آمده با استفاده از ANOVA یکطرفه و تست تعقیبی Tuckey آنالیز شدند.

زمینه مطالعه: نئوسپورا کانینوم یک انگل تک یاخته داخل سلولی و یکی از اصلی ترین عوامل سقط های مکرر در گاوهای شیری در کشورهای مختلف از جمله ایران به شمار می رود که منجر به تاثیرات اقتصادی زیادی از جمله کاهش تولید مثل، کاهش میزان شیر، افزایش فاصله بین زایمان ها می گردد. هدف: امروزه تست های متعددی برای تشخیص عامل ایجاد کننده سقط جنین وجود دارد. آزمایش PCR روشی با حساسیت و ویژگی مناسب برای DNA نئوسپورا کانینوم به شمار می رود و می تواند DNA این انگل را به خوبی در نمونه های بافتی و مایعات بدن جنین سقط شده، مشخص کند. هدف این مطالعه بررسی میزان آلودگی انگلی در بافت های جنین های سقط شده به روش PCR است تا بتواند در نهایت بهترین بافت برای تشخیص این انگل را در جنین های سقط شده مشخص کند. روش کار: در این مطالعه تعداد 82 جنین سقط شده در 6 ماهه ابتدایی سال 2015 مورد بررسی قرار گرفت. نمونه های مورد آزمایش شامل بافت های مغز، کبد، ریه، طحال، کلیه و مایع شیردان جنین سقط شده بود. آزمایش PCR با استفاده از پرایمر NP21plus برای شناسایی انگل نئوسپورا کانینوم انجام گرفت. پس از انجام آزمون PCR نمونه های دارای باند 340 جفت باز در ژل الکتروفورزیس مثبت قلمداد گردیدند. داده های آماری حاصل از بررسی حضور نئوسپورا کنینوم در بافت های مورد نظر در نرم افزار آماری SAS (version 9. 2) مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: آلودگی با این انگل در بافت مغز 34 جنین سقط شده (5/41 %) مشخص گردید. به ترتیب در 2 (4/2 %) و 4 (9/4 %) جنین سقط شده مجزا، DNA انگل به غیر از بافت مغزی از بافت های ریه و کبد نیز جداسازی گردید. نتیجه گیری نهایی: در مجموع با توجه به میزان اختلاف معنادار آلودگی در مغز نسبت به سایر بافت ها، مقاله ما این بافت را مناسب ترین نمونه برای آزمایشات PCR جهت تشخیص آلودگی با عامل نئوسپورا کانینوم در جنین های سقط شده می داند.