کومش
سال:1390 | دوره:13 | شماره:2 (پیاپی 42) |تعداد مقالات:24

سابقه و هدف: هورمون های گلیکوپروتئینی مترشحه از هیپوفیز قدامی شامل هورمون های گلیکوپروتئینی انسانی شامل هورمون محرک تیروئید، هورمون لوتئینیزه کننده، هومون محرک فولیکولی و گونادوتروپین کوریونی هستند که هر یک از دو زیر واحد آلفا و بتا تشکیل شده است. زیر واحد آلفا در همه هورمون های فوق مشابه است و از چهار اگزون و سه اینترون تشکیل شده است. زیر واحد بتا مسوول فعالیت اختصاصی هر یک از این هورمون ها است. هدف این مطالعه کلونینگ cDNA زنجیره آلفای هورمون های گلیکوپروتئینی در وکتور مناسب برای سیستم یوکاریوتی بود.مواد و روش ها: به منظور کلونینگ cDNA زیر واحد آلفا هورمون های گلیکوپروتئینی از T-vector واجد ژن آلفا، به کمک یک جفت پرایمر، cDNA مجددا آمپلیفیه گردید و در سایت های Bam HI و Not I پلاسمید pcDNA3.1 کلون گردید. پلاسمید نوترکیب به سلول E.coli Top10F ترانسفورم شد و کلونی های واجد پلاسمید به وسیله Colony PCR انتخاب شدند. صحت پلاسمید تخلیص شده از این کلون ها ابتدا توسط هضم آنزیمی و نهایتا به روش سکانسینگ بررسی شد.یافته ها: آنالیز آنزیمی و سکانسینگ نشان داد که پلاسمید pcDNA3.1-F351α دارای توالی پلاسمیدی صحیح می باشد و تطابق کامل با ژن آلفای هورمون های گلیکوپروتئینی گزارش شده در GenBank دارد.نتیجه گیری: این پلاسمید به دلیل ساختار صحیح جهت انتقال به سیستم یوکاریوتی و ارزیابی بیان مناسب می باشد.

سابقه و هدف: کیتین، پلی ساکارید خطی و یکی از فراوان ترین پلی ساکاریدهای طبیعی است که جزء اصلی ساختار دیواره سلولی بسیاری از موجودات است. کیتینازها، آنزیم های اصلی کاتالیز کننده کیتین به اجزا مونومری و الیگومری آن هستند و می توانند به عنوان یک عامل ضد قارچ طبیعی استفاده شوند. هدف از این تحقیق کلونینگ و بیان ژن نوترکیب کیتیناز در باکتری باسیلوس سوبتیلیس در درمان عفونت های قارچی و جای گزینی آن با محصولات سنتزی و سرطان زا بود.مواد و روش ها: ژن کیتیناز باسیلوس پومیلوس با طراحی پرایمرهای مناسب در وکتور الحاقی به ژنوم pDHAFB کلون گردید. سازه ساخته شده با استفاده از کراسینگ اور دوگانه به درون ژن آمیلاز کروموزوم باسیلوس سوبتیلیس 168 منتقل و بیان آن توسط IPTG القا گردید و عمل کرد آن بررسی گردید.یافته ها: سازه نوترکیب حاوی ژن کیتیناز تولید گردید. بیان ژن با ایجاد هاله در اطراف کلونی های باکتری نوترکیب روی محیط حداقل شامل کیتین به عنوان منبع کربن مشاهده گردید.نتیجه گیری: ایجاد هاله در محیط حداقل حاوی کیتین نشان دهنده عمل کرد آنزیم کیتیناز نوترکیب و تجزیه کیتین می باشد که با توجه به این خاصیت ضد قارچی می تواند به عنوان ماده موثر درمان عفونت های قارچی انسان و ماده ایمن در دفع آفات و آلاینده های زیستی استفاده گردد.

سابقه و هدف: پروتئینPeroxisome proliferator-activated receptor-gamma (PPARg)  یک فاکتور رونویسی وابسته به لیگاند است که در فرایند بیماری های مختلف از جمله فرایندهای التهابی و سرطان دخیل است. هدف از این پژوهش بررسی پلی مورفیسم ژن PPARg و ارتباط آن با عفونت هلیکوباکتر پیلوری و بیماری های دستگاه گوارش در بیماران بود.مواد و روش ها: در این بررسی 200 بیمار مبتلا به هلیکوباکتر پیلوری وارد مطالعه شدند. تشخیص قطعی بیماران مبتلا به هلیکوباکتر بر اساس روش های هیستولوژی، تست اوره آز سریع، کشت، الیزا و PCR صورت پذیرفت. تعیین پلی مورفیسم ژن PPARg بر اساس روش PCR-RFLP صورت پذیرفت.یافته ها: در این مطالعه 200 بیمار (4 سرطان معده، 141 التهاب معده، 35 زخم پتیک، 18 زخم دوازدهه، 2 بیمار هم زمان مبتلا به زخم پتیک و زخم دوازدهه) با عفونت تایید شده هلیکوباکتر پیلوری وارد مطالعه شدند. فراوانی آلل 5PPARg G (Ala12) درصد به دست آمد که بین پلی مورفیسم این ژن و ابتلا به سرطان معده ( (P=0.004و گاسترتیس (P=0.007) ارتباط معنی داری حاصل شد. فراوانی آلل35 PPARg GC (Pro12Ala)  درصد گزارش شد که در نهایت ارتباط معنی داری بین پلی مورفیسم این ژن و زخم دوازدهه (P=0.03) و التهاب معده (P=0.002) به دست آمد.نتیجه گیری: پلی مورفیسم Pro12Ala ژن PPARg ارتباط معنی داری با سرطان معده و التهاب معده داشته و به عنوان یک مارکر ژنتیکی مستعد برای ابتلا به این دو بیماری در حضور عفونت با هلیکوباکتر پیلوری می باشد. در پایان این پژوهش بیانگر ارتباط موثر پلی مورفیسم ژن PPARg و عفونت با هلیکوباکتر پیلوری در گسترش سرطان معده و زخم پتیک و التهاب معده بود.

سابقه و هدف: پاسخ ایمنی نسبت به پروتئین نوترکیب L7/L12، علاوه بر نقش ایمنی زایی آن در پیش گیری تب مالت، اهمیت آن در تشخیص این عفونت را نیز نشان می دهد. در این تحقیق آنتی ژنیسیته پروتئین نوترکیب L7/L12 در بیماران مبتلا به تب مالت بررسی گردید.مواد و روش ها: پس از تکثیر ژن L7/L12، ژن در ناقل پلاسمیدی pET28a کلون گردید. سپس تولید پروتئین نوترکیب L7/L12 در باکتری اشریشیاکلی انجام گردید. جهت بررسی آنتی ژنیسیته پروتئین L7/L12 در بیماران مبتلا به تب مالت از آزمون وسترن بلات با پنج سرم بیمار و یک سرم مربوط به فرد سالم استفاده گردید.یافته ها: ترادف نوکلئوتیدی ژن تکثیر شده توسط روش PCR با ژن L7/L12 یکسان بود. تولید پروتئین نوترکیب L7/Ll2 با القا پلاسمید pET28a-L7/L12 توسط IPTG انجام گردید. تخلیص پروتئین با روش کروماتوگرافی تمایلی و با استفاده از کیت Ni-NTA انجام شد. سرم مبتلایان به تب مالت در روش وسترن بلات با پروتئین تولید شده واکنش داد.نتیجه گیری: تولید پروتئین نوترکیب L7/L12 در میزبان اشریشیاکلی امکان پذیر است. پروتئین تولید شده خاصیت آنتی ژنیک خود را به خوبی حفظ می کند. شناسایی پروتئین نوترکیب L7/L12 آنتی بادی های موجود در سرم بیماران مبتلا به تب مالت نشان گر تشابه اپی توپ های فرم نوترکیب با شکل طبیعی آن است. بنابراین، می توان از آن در ایمنی زایی و تشخیص مبتلایان تب مالت استفاده کرد.

سابقه و هدف: بعضی از مطالعات ثابت کرده اند که پلی مورفیسم ژن انسولین باعث افزایش سطح انسولین و مقاومت به این هورمون شده و متعاقبا باعث افزایش خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ می شود. هدف از این مطالعه، ارزیابی میزان شیوع پلی مورفیسم ژن انسولین (689rs) در جمعیت ایرانی و بررسی نقش این پلی مورفیسم در افزایش خطر ابتلا به سرطان روده بزرگ است.مواد و روش ها: مطالعه انجام شده از نوع مورد-شاهدی بود. با استفاده از روشPCR-RFLP ، به صورت تصادفی 110 نفر بیمار مبتلا به سرطان روده بزرگ و 110 نفر گروه شاهد، مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها P :برای ژنوتیپ TT در مقابل ژنوتیپ=1.33) ،0.057 AA نسبت شانس 3.6-0.48=فاصله اطمینان 95%) و برای ژنوتیپ AT در مقابل ژنوتیپ=1.88) ،0.052 AA نسبت شانس 3.5-0.99=فاصله اطمینان 95%)؛ محاسبه شد. ارتباط معنی داری بین پلی مورفیسم ژن انسولین rs689 و افزایش ریسک ابتلا به سرطان روده بزرگ یافت نشد (p=0.14) شیوع آلل موتانت در دو جمعیت بیمار و شاهد تقریبا مشابه بود (نسبت شانس=1.53، 2.39-0.98=فاصله اطمینان 95%، P=0.057).نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان می دهد که واریانت رسپتور ژن انسولین (rs689)، فاکتور مهمی برای ابتلا به سرطان روده بزرگ نیست.

سابقه و هدف: توکسوپلاسموز از جمله بیماری های مشترک انسان و حیوان است که انتشار وسیعی دارد و در اثر آلودگی به تک یاخته انگلی توکسوپلاسما گوندی ایجاد می شود. بیش از نیمی از مردم کره زمین دارای عفونت مخفی توکسوپلاسموز می باشند. در افرادی که تحت عمل پیوند اعضا قرار می گیرند به علت کاهش سطح سیستم ایمنی بدن احتمال فعال شدن مجدد این عفونت نهفته وجود دارد، ضمن این که احتمال انتقال عفونت از بافت پیوندی نیز وجود دارد. هدف این مطالعه ارزیابی تغییرات ایمونوگلوبین های IgM و IgG ضد توکسوپلاسما در گیرندگان پیوند، قبل و بعد از عمل بود.مواد و روش ها: در این مطالعه آینده نگر کوهورت، از 102 بیمار قبل از پیوند کلیه و قبل از دریافت هر گونه داروی سرکوب کننده سیستم ایمنی و سه ماه بعد از عمل پیوند، نمونه سرمی تهیه گردید و با روش هایELFA (Enzyme linked flourcence assay)  و ELISA (Enzyme linked immunoSorbent assay) آنتی بادی های IgM و IgG و با روش ISAGA (Immunosorbent agglutination assay) آنتی بادی IgM اندازه گیری شد.یافته ها: از 102 نمونه سرم گیرندگان پیوند کلیه قبل و بعد از پیوند آزمایش شده با روش 65 ELFA مورد (63.7%) قبل از عمل پیوند IgG مثبت و تمامی بیماران از نظر IgM منفی بودند. 3 ماه بعد از پیوند، 3 مورد (2.9%) آنتی بادی IgM را نشان دادند. با روش ELISA قبل از عمل پیوند 49 مورد (48.1%) IgG مثبت و تمامی بیماران از نظر آنتی بادی IgM منفی بودند. 3 ماه بعد از پیوند، 2 مورد (1.9%) آنتی بادی IgM را نشان دادند. با روش ISAGA قبل از عمل پیوند تمامی بیماران از نظر آنتی بادی IgM منفی بودند. 3 ماه بعد از پیوند، 3 مورد (2.9%) بیماران آنتی بادی IgM را نشان دادند.نتیجه گیری: احتمال بازگشت عفونت توکسوپلاسمایی در گیرندگان پیوند به میزان 30 مورد در هزار است و این بدان معنی است که غربال گری توکسوپلاسموز در کشورهای توسعه یافته برای گیرندگان پیوند امری ضروری است. کشورهای در حال توسعه نیز باید به خطرات عفونت مجدد واقف گشته و اقدام های پیش گیرانه را انجام دهند. هم چنین پیشنهاد می شود که روش ELFA به عنوان روش برتر انتخاب شود، زیرا این روش از سایر روش ها از حساسیت و اختصاصی بودن بیش تری برخوردار است و نتایج قابل اعتمادتری را عرضه خواهد کرد.

سابقه و هدف: مطالعات نشان داده اند که سطح لپتین خون دختران بیش تر از پسران است، ولی گزارشی در مورد تفاوت سطح لپتین شیر مادر بر حسب جنسیت جنین و یا شیرخوار وجود ندارد. بنابراین، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر جنسیت فرزند بر سطح لپتین شیر مادر بود.مواد و روش ها: با مراجعه به مراکز بهداشتی واقع در شهر ارومیه، از بین مادران شیرده مراجعه کننده به مراکز بهداشتی شهر ارومیه 115 نفر انتخاب شدند. پرسش نامه ای دارای ویژگی های فرزند از قبیل سن، وزن، جنس تکمیل شد. از هر مادر 10 ml نمونه شیر گرفته شد و برای اندازه گیری وزن حجمی شیر و سطح لپتین آن مورد استفاده قرار گرفت. مادران بر اساس سن فرزندان به 5 گروه مختلف تقسیم شدند.یافته ها: سطح لپتین شیر مادر در دو گروه فرزندان دختر و پسر تفاوت معنی داری داشت و مادرانی که صاحب دختر بودند سطح لپتین شیرشان بالاتر بود (P<0.004). تغییرات سطح لپتین شیر مادر بر حسب سن فرزندان معنی دار نبود. وزن حجمی شیر مادر بر حسب سن فرزندان به طور معنی داری متفاوت بود (P<0.037). ولی ارتباط معنی داری بین سطح لپتین شیر مادر و وزن حجمی شیر مادر وجود نداشت.نتیجه گیری: بر طبق نتایج پژوهش حاضر سطح لپتین شیر مادر با جنسیت فرزند تغییر می کند به طوری که مادران صاحب فرزند دختر دارای لپتین بیش تری هستند ولی مکانیسم این پدیده ناشناخته است. وزن مخصوص شیر مادر با فاصله گرفتن از زمان زایمان افزایش می یابد که احتمالا ناشی از احتباس آب و نمک در دوران بارداری باشد.

سابقه و هدف: سیستم دوپامینرژیک مزولیمبیک که از ناحیه تگمنتوم شکمی به هسته اکومبنس انشعابات وابران می دهد، دارای نقش اساسی در تقویت حاصل از مورفین و اثرات پاداشی داروهای مورد سوء مصرف می باشد. در مطالعه حاضر اثرات غیر فعال سازی برگشت پذیر ناحیه تگمنتوم شکمی بر میزان فعالیت الکتریکی نورون های هسته اکومبنس و اکتساب و بیان ترجیح مکان شرطی القا شده توسط مورفین در موش صحرایی بررسی گردید.مواد و روش ها: موش های نر بالغ از نژاد ویستار در این تحقیق مورد استفاده قرار گرفتند. در مطالعه رفتاری، غیر فعال سازی برگشت پذیر ناحیه تگمنتوم شکمی به وسیله تزریق دو طرفه لیدوکایین 2% در ناحیه فوق در خلال اکتساب و بیان ترجیح مکان شرطی القا شده توسط مورفین (5 mg/kg; s.c.) و در بخش الکتروفیزیولوژی، تزریق یک طرفه لیدوکایین 2% در همان ناحیه در طی ثبت تک واحدی از نورون های هسته اکومبنس انجام گرفت. نمره شرطی شدن و فعالیت های حرکتی حیوانات به وسیله نرم افزار Ethovision ثبت گردید. فعالیت الکتریکی نورون ها به وسیله ثبت تک واحدی از هسته اکومبنس به انجام رسید.یافته ها: داده ها حاکی از آن هستند که تزریق دو طرفه لیدوکایین 2% در ناحیه تگمنتوم شکمی به طور معنی داری سبب کاهش اکتساب ( (P<0.01و بیان (P<0.05) ترجیح مکان شرطی القا شده توسط مورفین در مقایسه با گروه های شاهد دریافت کننده سالین شده است. علاوه بر این، در این آزمایش ها تزریق لیدوکایین در ناحیه تگمنتوم شکمی اثری بر فعالیت حرکتی حیوانات نداشت. هم چنین تزریق یک طرفه لیدوکایین در ناحیه تگمنتوم شکمی به صورت معنی داری سبب افزایش فعالیت الکتریکی نورون های هسته اکومبنس گردید.نتیجه گیری: داده های این آزمایش هم راستا با تحقیقات پیشین موید نقش مهم ناحیه تگمنتوم شکمی در اکتساب و بیان ترجیح مکان شرطی القا شده توسط مورفین می باشد.

سابقه و هدف: با توجه به خواص آنتی اکسیدانی عصاره گیاه گلدر (Otostegia persica) و نقش آنتی اکسیدان ها در بهبود دیابت، در این مطالعه اثر عصاره متانولی این گیاه بر سطح سرمی گلوکز و مورفولوژی پانکراس در موش های صحرایی نر دیابتی بررسی شد.مواد و روش ها: با تزریق استرپتوزوتوسین (65 mg/kg, i.p) در موش های صحرایی نر ویستار (250-200 گرم) دیابت نوع I ایجاد شد. قبل از تزریق و 5 روز بعد، خون گیری انجام و موش هایی که گلوکز ناشتا آن ها بیش از250 mg/dL  بود، دیابتی محسوب شدند و عصاره گلدر (mg/kg/day 300، 200، 100)، گلایبن کلامید (600 mg/kg) و آب مقطر به مدت 14 روز جداگانه به روش گاواژ دریافت کردند. بعد از 14 روز، خون گیری انجام و سطح سرمی گلوکز به روش اسپکتروفتومتری و انسولین به روش ELISA سنجش شد. همچنین، پانکراس حیوانات خارج و بعد از طی مراحل تثبیت، آماده سازی و رنگ آمیزی به روشH&E ، مورد بررسی بافت شناسی قرار گرفت.یافته ها: تیمار موش های دیابتی با دوزهای مختلف عصاره گلدر سبب کاهش معنی دار سطح سرمی گلوکز شد ولی تنها دوز 100 mg/kg عصاره در افزایش سطح سرمی انسولین موثر بود ( .(P<0.05ضمنا، عصاره سبب بهبود بافت پانکراس شد و میانگین تعداد جزایر در موش های دریافت کننده دوزهای مختلف عصاره و قطر میانگین جزایر در موش های دریافت کننده دوزهای 200 mg/kg و 300 عصاره افزایش یافت (.(P<0.05نتیجه گیری: عصاره گیاه گلدر دارای اثر هیپوگلیسمیک می باشد و این اثر خود را از طریق بهبود جزایر پانکراس و افزایش ترشح انسولین انجام می دهد.

سابقه و هدف: پژوهش های متعدد حاکی از این است که افسردگی به عنوان یک عامل خطر اساسی قابل تغییر در تداوم کمردرد نقش دارد. این پژوهش با هدف بررسی اثر درمان شناختی-رفتاری به شیوه گروهی بر کاهش افسردگی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن انجام گرفت.مواد و روش ها: در یک بررسی آزمایشی با پیش آزمون، پی آزمون و پی گیری با گروه شاهد، تعداد 35 بیمار با تشخیص کمردرد مزمن از مراکز درمانی مناطق 1، 2 و 3 شهر تهران به صورت تصادفی در دست رس انتخاب شده اند و نیز به طور تصادفی به دو گروه آزمایش و یک گروه شاهد گماشته شدند. آزمودنی های سه گروه، خرده مقیاس افسردگی مقیاس های افسردگی، اضطراب و استرس (DASS) را در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پی گیری تکمیل کردند. درمان شناختی-رفتاری به شیوه گروهی طی 8 جلسه یک بار در هفته بر روی گروه های آزمایش اجرا شد.یافته ها: نتایج تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که درمان شناختی-رفتاری به شیوه گروهی باعث کاهش معنادار نمرات میانگین افسردگی گروه های آزمایش در مقایسه با گروه شاهد شد (.(P<0.05نتیجه گیری: طبق نتایج این پژوهش، درمان شناختی-رفتاری به شیوه گروهی روش موثری برای کاهش افسردگی بیماران مبتلا به کمردرد مزمن است.

سابقه و هدف: در سال های اخیر، درمان های رایانه ای هم چون درمان شناختی-رفتاری مبتنی بر رایانه به کمک درمان گران شتافته است. از مزایای این نوع درمان ها می توان به کاهش هزینه ها و زمان و هم چنین گسترش دامنه استفاده از درمان های روان پزشکی اشاره کرد. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان شناختی-رفتاری به سه شکل تحت وب، به شیوه بسته نرم افزاری و به شیوه بالینی در مقایسه با فقدان درمان برای افسردگی اساسی بود.مواد و روش ها: نمونه این پژوهش شامل 68 نفر از دانشجویان بودند که با روش نمونه گیری در دست رس از بین دانشجویان با ملاک های افسردگی اساسی مراجعه کننده به مرکز مشاوره حضوری و آنلاین دانشگاه محقق اردبیلی انتخاب و سپس به شیوه تصادفی در سه گروه آزمایشی و یک گروه گواه جای گزین شدند. ابزارهای مورد استفاده عبارت بودند از: آزمون افسردگی بک و مصاحبه بالینی ساختار یافته.یافته ها: یافته های این پژوهش نشان داد که در مقایسه روش های درمان شناختی-رفتاری به شکل های تحت وب و به شیوه بسته نرم افزاری با درمان به شیوه بالینی، تفاوت معناداری به نفع شیوه درمان بالینی به دست آمد.نتیجه گیری: درمان های مبتنی بر رایانه تجربیات یادگیری موثر و ابتکاری فراهم آورده و باعث افزایش دست رسی سریع درمان گران و بیماران به اهداف درمانی تعیین شده می شوند. یافته ها این پژوهش نیز حاکی از این بودند که درمان شناختی-رفتاری مبتنی بر رایانه یک روش درمانی عملی و موثر برای درمان اختلال افسردگی اساسی است.

سابقه و هدف: شواهد جدید نشان می دهند که ویسفاتین (مترشحه از بافت چربی) با چاقی ارتباط دارد، اما نقش آن در پاسخ به تمرین ورزشی در انسان شناخته نشده است. هدف مطالعه حاضر بررسی اثر تمرینات هوازی و مقاومتی بر سطوح پلاسمایی ویسفاتین زنان دارای اضافه وزن بود.مواد و روش ها: 38 زن داوطلب دارای اضافه وزن (میانگین سن 5.70±38.48 سال، نمایه توده بدنی 3.65±28.82 کیلوگرم بر متر مربع، درصد چربی 3.39±36.34 درصد و نسبت دور کمر به دور لگن 0.04±0.85) به طور تصادفی در 3 گروه قرار گرفتند. 14 آزمودنی در گروه تمرین هوازی (50 دقیقه در روز، 85-80 درصد ضربان قلب ذخیره، 4 روز در هفته)، 14 آزمودنی در گروه تمرین مقاومتی (50 دقیقه در روز، 70-60 درصد یک تکرار بیشینه، 4 روز در هفته) و 10 آزمودنی نیز به عنوان گروه کنترل مورد استفاده قرار گرفتند. نمونه های خون آزمودنی ها در حالت ناشتا جمع آوری و به منظور بررسی تغییرات سطوح پلاسمایی ویسفاتین، انسولین و گلوکز در قبل و پس از 2 ماه تمرین مورد استفاده قرار گرفت.یافته ها: نتایج نشان داد که سطوح پلاسمایی ویسفاتین و انسولین در گروه تمرین مقاومتی در مقایسه با دو گروه دیگر به طور معنی داری کاهش یافت ( .(p<0.05هم چنین نمایه توده بدنی، نسبت دور کمر به دور لگن و درصد چربی نیز در گروه های تجربی به طور معنی داری کاهش یافت (.(p<0.001نتیجه گیری: کاهش پلاسمایی ویسفاتین که در اثر تمرین مقاومتی ایجاد می شود، احتمالا ناشی از کاهش وزن و تغییرات ایجاد شده در ترکیب بدن زنان دارای اضافه وزن می باشد.  

سابقه و هدف: کمبود آهن می تواند مشکلات عمده ای را در رابطه با کاهش ظرفیت و توان هوازی ورزشکاران به دنبال داشته باشد. هدف این پژوهش بررسی تاثیر شش هفته تمرین هوازی بر میزان هموگلوبین، گلبول های قرمز، هماتوکریت، آهن، فریتین و ترانسفرین سرم دختران جوان بود.مواد و روش ها: 34 دانش آموز دختر با میانگین سن 16.56 سال، وزن 50.42 کیلوگرم و قد 160.55 سانتی متر از بین 100 داوطلب به طور تصادفی انتخاب و در سه گروه تمرین+مصرف مکمل آهن (تجربی یک)، تمرین+مصرف شبه دارو (تجربی دو) و کنترل قرار گرفتند. از آزمودنی ها قبل از شروع تمرینات، نمونه خون اخذ گردید. گروه های تجربی، شش هفته، هفته ای سه جلسه تمرین کردند. گروه های تجربی یک و دو، شب قبل از هر جلسه تمرین به ترتیب یک قرص 27 میلی گرم فروس گلوکونات و شبه دارو دریافت کردند. پس از پایان تمرینات، مرحله دوم نمونه گیری خون انجام شد.یافته ها: مصرف مکمل آهن همراه با تمرینات هوازی موجب افزایش معنادار میزان آهن، فریتین و ترانسفرین سرم شد، در حالی که در مورد متغیرهای هموگلوبین، هماتوکریت و گلبول های قرمز بی تاثیر بود. مصرف شبه دارو همراه با تمرینات هوازی موجب کاهش معنی دار میزان آهن و فریتین سرم، هموگلوبین، هماتوکریت و گلبول های قرمز شد. هم چنین در شاخص های آهن و فریتین بین سه گروه تفاوت معنی داری مشاهده شد.نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد در صورتی که انجام تمرینات هوازی توسط دختران جوان همراه با مصرف مکمل آهن باشد، علاوه بر افزایش میزان آهن، ذخیره آهن به شکل فریتین و ترانسفرین نیز افزایش می یابد و احتمالا از بروز کم خونی در آن ها جلوگیری می شود.

سابقه و هدف: تاثیر اجرای لمس درمانی بر رشد نوزادان، توسط پرسنل آموزش دیده در مطالعات متعددی بررسی شده است، در حالی که اجرای لمس توسط مادر به عنوان مهم ترین مراقبت کننده از نوزاد، کم تر مورد توجه بوده است. هدف این مطالعه، بررسی تاثیر انجام لمس درمانی توسط مادر بر وزن گیری نوزاد نارس بود.مواد و روش ها: در یک کار آزمائی بالینی دو سو کور، تعداد 60 نوزاد نارس ترخیص شده از بخش مراقبت های ویژه نوزادان، به روش تخصیص تصادفی در یکی از دو گروه آزمون و کنترل (30 نوزاد در هر یک از دو گروه) قرار گرفتند. با انجام لمس در حضور مادر، چگونگی اجرای آن به مادران آموزش داده شد، هم چنین کتاب چه های آموزشی در زمینه مراحل انجام لمس در اختیار آنان قرار داده شد. لمس در منزل 3 نوبت در روز هر بار به مدت 20 دقیقه، تا تکمیل سن جنینی (40 هفته بارداری) توسط مادر انجام می شد. وزن نوزادان در هر دو گروه با وزنه دیجیتال با دقت 10± گرم قبل از ترخیص و پس از تکمیل سن جنینی اندازه گیری شد.یافته ها: مادران دو گروه از نظر میانگین سن، نوع زایمان، میزان تحصیلات، شاغل بودن و وضعیت اقتصادی، هم چنین وزن، جنس و سایر مشخصات نوزادی تفاوت آماری معنی داری نداشتند. در انتهای مداخله، نوزادان گروه آزمون روزانه 10 گرم (32 درصد) بیش تر از نوزادان گروه کنترل افزایش وزن داشتند و این افزایش از نظر آماری معنی دار بود (31 گرم در روز در گروه آزمون در مقابل 21 گرم در روز در گروه کنترل، .(P=0.04نتیجه گیری: جنبه مهم مطالعه اخیر، اجرای لمس درمانی در منزل توسط مادر می باشد که موجب وزن گیری بهتر نوزادان نارس گردید، لذا آموزش لمس درمانی به مادر می تواند در هنگام ترخیص نوزادان نارس از بخش مراقبت های ویژه نوزادان مورد توجه قرار گیرد.

سابقه و هدف: مصرف دخانیات به عنوان یکی از عوامل خطر مهم و افزایش دهنده بار بیماری ها، بویژه بیماری های مزمن و غیرواگیر از قبیل بیماری های قلبی-عروقی، تنفسی، سرطان و نیز سکته مغزی می باشد. در این مطالعه شیوع استعمال سیگار، پیپ و قلیان در مردان 70-30 سال استان سمنان مورد بررسی قرار گرفته است.مواد و روش ها: این مطالعه اپیدمیولوژیک به صورت مقطعی در جامعه شهری و روستائی استان سمنان در 1695 نفر از مردان 70-30 ساله از مهر لغایت بهمن 1384 انجام شد. نمونه گیری به روش چند مرحله ای در شهرستان های سمنان، دامغان، شاهرود و گرمسار و روستاها انجام شد. با استفاده از شماره خانوارهای مراکز بهداشتی 760 سرخوشه به روش سیستماتیک در شهر و روستاهای استان انتخاب شد و در هر سرخوشه تا 3 خانوار واجد شرایط بررسی شدند. به این صورت که در صورت وجود فرد 70-30 ساله در خانوار یک نفر به طور تصادفی انتخاب و پرسش نامه تحقیق برای وی تکمیل شد و در صورت عدم وجود فرد واجد شرایط، خانوار دیگر با همان قاعده انتخاب شدند.یافته ها: 24.1 درصد مردان مورد بررسی سیگاری (18.3 درصد به طور مرتب و 5.8 درصد به طور نامرتب) بودند. شیوع استعمال سیگار در روستائیان 26.8 درصد و در شهرنشینان 23.0 درصد بود (P=0.053). از نظر سنی، 21.1 درصد افراد زیر 40 سال، 32.6 درصد مردان 49-40 سال، 25.1 درصد افراد 59-50 سال و 11.9 درصد مردان 60 ساله و بالاتر سیگاری بودند (P<0.001). 19.7 درصد بی سودان، 24.9 درصد افراد با تحصیلات ابتدایی، 30.8 درصد افراد با تحصیلات راهنمایی، 25.4 درصد مردان با تحصیلات دبیرستان و 11.8 درصد مردان با تحصیلات دانشگاهی سیگاری بودند (P<0.001). 46.6 درصد مردان قبل از 21 سالگی و 39.2 درصد بین 30-21 سالگی سیگار کشیدن را آغاز کردند. میانگین (±انحراف معیار) سن شروع سیگار 8.0±24.1 سالگی بوده است. استعمال سیگار در مردان شهرستان های سمنان، گرمسار، دامغان و شاهرود به ترتیب 22.5، 27.6، 23.2 و 23.4 درصد بوده است (P=0.554). فقط 0.1 درصد افراد مورد بررسی پیپ می کشیدند. 1.6 درصد افراد مورد بررسی قلیان می کشیدند که در 0.4 درصد آن ها هم زمان با سیگار بوده است. 15.2 درصد افراد غیرسیگاری در محیط کار در معرض دود سیگار قرار داشتند. به طور کلی 39.3 درصد افراد مورد بررسی یا سیگاری بودند یا در معرض دود سیگار قرار داشتند.نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای استعمال یا در معرض بودن دود سیگار در جمعیت 30 تا 70 سال استان و با توجه به ارتباط قوی استعمال سیگار با بسیاری از بیماری ها، تدوین برنامه ای جامع جهت تغییر عمل کرد مردان استان، ضروری است.

سابقه و هدف: با این که انتظار می رود افراد دچار ناامنی غذایی، دریافت غذایی پایین و در نتیجه، ذخایر چربی بدنی اندک و اضافه وزن کم تری داشته باشند، این هم بستگی در مطالعات به خوبی مشخص نشده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین امنیت غذایی و وضعیت نمایه توده بدنی (BMI) کودکان دبستانی در شهر فرخ شهر طراحی و اجرا شد.مواد و روش ها: تعداد 314 دانش آموز 12-6 ساله دبستانی فرخ شهری جهت بررسی ارتباط ناامنی غذایی با وضعیت BMI انتخاب شدند. ناامنی غذایی با استفاده از پرسش نامه معتبر رادیمر-کرنل ارزیابی شد و افراد به شکل گروه های امن غذایی، ناامن در سطح خانواده، ناامن در سطح فرد بزرگ سال (فرد پاسخ دهنده به پرسش نامه) و ناامنی غذایی در کودک، به تفکیک جنسیت دسته بندی شدند و سپس ارتباط آن با وضعیت BMI بر اساس معیارهایWHO ،CDC ،IOTF  و معیار ملی به تنهایی و پس از تعدیل برای سایر متغیرهای مرتبط با چاقی، به ترتیب از طریق آزمون کای دو و مدل رگرسیون رتبه ای بررسی شد.یافته ها: داده های تن سنجی و اطلاعات ناامنی غذایی در 310 نفر از شرکت کنندگان مورد ارزیابی قرار گرفت. افراد شرکت کننده طبق محدوده های ملی به چهار دسته کم وزن،BMII  طبیعی، دارای اضافه وزن و چاق دسته بندی شدند. میان وضعیت BMI در هیچ کدام از معیارهایCDC ،IOTF ،WHO  و معیار ملی و نا امنی غذایی چه به تنهایی و چه پس از تعدیل با سایر متغیرهای مرتبط با چاقی ارتباط معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: در مطالعه حاضر ارتباطی میان وضعیت وزن و امنیت غذایی مشاهده نشد. اجرای مطالعاتی با حجم نمونه های بیش تر برای یافتن این ارتباط پیشنهاد می شود.

سابقه و هدف: اگرچه افزایش خطر سرطان معده در افراد دارای سابقه فامیلی این بیماری مکررا در مطالعات گذشته مشاهده شده است ولی اطلاعات کمی در خصوص سابقه فامیلی سرطان معده و افزایش خطر ابتلا به این بیماری در ایران وجود دارد. هدف از این مطالعه بررسی ارتباط میان وجود سابقه فامیلی سرطان و خطر ابتلا به سرطان معده است.مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک مورد شاهدی هم سان نشده است. موارد 746 بیمار مبتلا به سرطان معده بودند که بیماری شان از نظر پاتولوژیکی مورد تایید قرار گرفته بود. شاهدها 746 فرد سالم شرکت کننده در یک طرح تحقیقات سلامت بودند که به طور تصادفی انتخاب شدند. سابقه فامیلی سرطان از فرم های استانداردی که توسط بیماران یا پرسنل بهداشتی تکمیل شده بود استخراج گردید. نسبت شانس تطبیق یافته مانتل هینزل به منظور حذف اثر مخدوش کنندگی سن و جنس محاسبه گردید.یافته ها: سابقه فامیلی مثبت سرطان به ترتیب در 9.7% و 5.6% موارد و شاهدها گزارش گردید. خطر ابتلا به سرطان معده در افراد دارای سابقه فامیلی در حدود 2 برابر افزایش می یافت. هیچ گونه ارتباط معنی داری میان سابقه فامیلی ابتلا به سایر سرطان ها و خطر ابتلا به سرطان معده مشاهده نشد (P<0.05).نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که سابقه فامیلی سرطان معده به خصوص در بستگان درجه یک خطر ابتلا به سرطان معده را افزایش می دهد. مطالعات بیش تری در جهت درک بهتر نقش عوامل ژنتیکی و محیطی نظیر عوامل تغذیه ای، اجتماعی و اقتصادی و برهم کنش میان این عوامل در ایران پیشنهاد می گردد.

سابقه و هدف: لپتین و آدیپونکتین از جمله ادیپوسایتوکاین های مترشحه از بافت چربی هستند که در پاتوژنز چاقی و اختلالات همراه با آن نقش دارند. پژوهش حاضر تاثیر تمرینات ترکیبی استقامتی شنا و مقاومتی بر سطح لپتین و آدیپونکتین پلاسما و شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) را در زنان یائسه غیرفعال مورد مطالعه قرار داده است.مواد و روش ها: 16 زن چاق یائسه کم تحرک در دو گروه تجربی و کنترل در 10 هفته برنامه تمرینات ترکیبی مقاومتی (60-40% یک تکرار بیشینه) و استقامتی شنا (60-50% ضربان قلب بیشینه)، سه جلسه در هفته، شرکت کردند. سطوح لپتین و آدیپونکتین پلاسما،HOMA-IR  و شاخص های آنتروپومتریک قبل و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین اندازه گیری شدند.یافته ها: تمرین ترکیبی بدون تاثیر بر سطح لپتین پلاسما منجر به افزایش غلظت آدیپونکتین (P=0.001) و بهبود HOMA-IR و کلیه فاکتورهای جسمانی مورد بررسی گردید (P<0.05). آزمون هم بستگی پیرسون بین سطح ابتدایی آدیپونکتین با مقادیر اولیه محیط کمر (P=0.014) رابطه معنی داری را نشان داد ولی غلظت ابتدایی لپتین با هیچ یک از متغیرها رابطه معنی داری نداشت. بین تغییرات لپتین و آدیپونکتین پلاسما با هیچ یک از شاخص های مورد بررسی رابطه معنی داری مشاهده نشد.نتیجه گیری: تمرینات ترکیبی مقاومتی و استقامتی افزایش آدیپونکتین پلاسما و بهبود HOMA-IR و شاخص های آنتروپومتریک را در پی دارد، هر چند که این تغییرات ممکن است هم سو با تغییرات لپتین نباشد.