زنان مامایی و نازایی ایران
سال:1399 | دوره:23 | شماره:2 |تعداد مقالات:12

مقدمه: از آنجایی که هیسترکتومی به روش توتال ابدومینال با خونریزی بالایی همراه است و این موضوع ابتلاء به ترومبوز را افزایش می دهد، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات فیزیوتراپی با و بدون باند کشی در پیشگیری از ترومبوز ورید عمقی در زنان کاندید هیسترکتومی به روش توتال ابدومینال انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی (تصادفی و تک سویه کور) در یک سال منتهی به مهر ماه سال 1398 بر روی 32 بیمار کاندید جراحی توتال ابدومینال هیسترکتومی در بیمارستان های علوم پزشکی تبریز انجام شد. گروه فیزیوتراپی از 2 روز قبل از جراحی هر 8 ساعت فیزیوتراپی اندام تحتانی را دریافت می کردند و گروه دیگر پس از فیزیوتراپی، باند کشی به پاهای آنها بسته می شد. آزمایشات تشخیص دهنده ترومبوز برای هر فرد در چک لیست مربوطه ثبت می شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 21) و آزمون های کولموگروف اسمیرنوف و تی مستقل انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: بررسی نتایج درون گروهی آزمایشات خونی و تشخیص دهنده ترومبوز قبل و بعد از مداخله بر اساس آزمون تی زوجی حاکی از اختلاف آماری معنادار در تمامی متغیرهای تشخیص دهنده ترومبوز RBC، Hgb، Hct، PCR، PT، PTT، INR، D-Dimer، Pr C، Pr S در دو گروه بود (05/0>p)، حال آنکه مقایسه نتایج بین گروهی بر اساس آزمون تی مستقل حاکی از عدم وجود اختلاف آماری معنادار در متغیرهای ذکر شده بود (05/0

مقدمه: مسیر PI3K/Akt/mTOR در ایجاد مقاومت به درمان هورمونی بیماران مبتلا به سرطان پستان از اهمیت به سزایی برخوردار است. یکی از اجزای تنظیم کننده این مسیر، ژن PTEN می باشد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه بروز ژن PTEN در بیماران سرطان پستان با گیرنده استروئیدی مثبت در دو گروه بیماران حساس و مقاوم به تاموکسیفن انجام شد. روش کار: این مطالعه مقطعی و گذشته نگر بر روی 80 نفر از بیماران مبتلا به سرطان پستان هورمون مثبت که طی بازه زمانی 95-1385 به درمانگاه های انکولوژی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد مراجعه کرده بودند، انجام گرفت. نمونه بافتی بیماران حساس و مقاوم به درمان به تاموکسیفن (وقوع عود/متاستاز طی 5 سال اول درمان هورمونی ادجوانت) توسط ایمونوهیستوشیمی از نظر وجود بیان PTEN بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 16) و آزمون های تی مستقل، یو من ویتنی و کای-اسکوئر انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنادار در نظر گرفته شد. یافته ها: در این مطلعه 80 بیمار در دو گروه حساس و مقاوم به تاموکسیفن وارد شدند. بروز PTEN در بیماران حساس و مقاوم به تاموکسیفن به ترتیب 5/97% و 5/27% بود (001/0=p). در بیماران با وضعیت درگیری گره های لنفاوی پیشرفته تر، میزان بروز PTEN به طور معناداری کاهش یافته بود (001/0=p)، در حالی که در بررسی بین بروز PTEN با سایز تومور (19/0=p)، گرید تومور (14/0=p) و بروز Her2/neu (85/0=p) ارتباط معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: بین فقدان بروز PTEN و مقاومت به درمان با تاموکسیفن همراهی وجود دارد.

مقدمه: امروزه از ورزش و فعالیت های بدنی به عنوان یک روش درمان غیر دارویی مؤثر برای به حداقل رساندن سختی جدار عروق و پیشگیری از بیماری های قلبی-عروقی استفاده می شود. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تأثیر دو برنامه تمرین هوازی و مقاومتی بر سختی رگ و فاکتورهای التهابی و ضدالتهابی در زنان غیرفعال چاق انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی در سال 1397 بر روی 27 زن چاق با دامنه سنی 40-30 سال در شهر مشهد انجام شد. افراد به صورت تصادفی در دو گروه تمرین هوازی و تمرین مقاومتی تقسیم شدند. برنامه تمرین هوازی با شدت 70-50% حداکثر ضربان قلب ذخیره و تمرین مقاومتی با شدت 85-60% یک تکرار بیشینه به مدت 24 جلسه یک روز در میان برگزار گردید. در شروع جلسات اول، 13 و 24 نمونه گیری خونی گرفته و آزمون حداکثر اکسیژن مصرفی و سختی رگ انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 22) و آزمون های تحلیل واریانس با اندازه گیری های تکراری، فریدمن و توکی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: هر دو برنامه تمرینی سبب افزایش معنادار در حداکثر اکسیژن مصرفی و توده عضلات اسکلتی و کاهش معناداری در فشار نبض شد (05/0p<). تأثیر تمرین هوازی بر افزایش اکسیژن مصرفی بیشتر از تمرین مقاومتی بود (023/0=p)، ولی تفاوتی بین تأثیر کاهشی هر دو برنامه تمرینی بر میزان فشار نبض مشاهده نشد (879/0=p). تغییرات IL6 و IL10 در هر دو برنامه تمرین هوازی و مقاومتی معنادار نبود (05/0p>). نتیجه گیری: هر دو نوع تمرین هوازی و تمرین مقاومتی می توانند بر روی خواص ساختمانی دیواره شریان زنان غیر فعال چاق تأثیر مثبت بگذارند و به عنوان یک روش درمان غیردارویی برای به حداقل رساندن سختی شریان و پیشگیری از بیماری های قلبی-عروقی استفاده شوند.

مقدمه: تقریباً 80% زنان یائسه از گرگرفتگی و عرق شبانه رنج می برند و 25% آنها این علائم را علت کاهش کیفیت زندگی خود می دانند. درمان های دارویی و هورمون درمانی به دلیل برخی عوارض و خطرات، در اولویت استفاده زنان نمی باشند و زنان همچنان بیشترین وقت زندگی خود را صرف نگهداری و مراقب از سایر افراد خانواده می کنند. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی آموزش شفقت به خود بر گرگرفتگی و عرق شبانه زنان یائسه انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده در سال 1397 بر روی 30 نفر از زنان 55-45 ساله شهر تنکابن که در مراکز بهداشتی-درمانی شهری دارای پرونده و یائسگی طبیعی بودند، انجام شد. افراد به طور تصادفی در دو گروه 15 نفره آزمایش و کنترل جایگزین شدند. گروه آزمایش در برنامه 8 هفته ای آموزش شفقت به خود و گروه کنترل در لیست انتظار قرار گرفتند. گرد آوری داده ها با استفاده از پرسشنامه سنجش علائم گرگرفتگی و عرق شبانه انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 22)و به روش تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر انجام شد. میزان pکمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج بین دو گروه آزمایش و کنترل پس از مداخله و پیگیری از نظر دفعات و شدت علائم گرگرفتگی و عرق شبانه تفاوت معنی داری را نشان داد (001/0>p) نتیجه گیری: آموزش شفقت به خود بر علائم گرگرفتگی و عرق شبانه یائسگی مؤثر است، لذا پیشنهاد می شود در برنامه مراقبی زنان یائسه گنجانده شود.

مقدمه: مانند مرحله فعال زایمان، طولانی شدن مرحله نهفته نیز برای مادر و جنین با مخاطراتی همراه است. وضعیت سرویکس که با تعیین نمره بیشاپ مشخص می شود، یکی از عواملی است که بر طول مدت مرحله نهفته مؤثر است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر سولفات منیزیم موضعی در فاز نهفته، بر بیشاپ اسکور، طول مدت فاز نهفته و پیامدهای زایمان در زنان نخست زا انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی دوسوکور در سال 1397 بر روی 60 زن نخست زا در بیمارستان ایزدی شهر قم انجام شد. افراد به طور تصادفی در دو گروه 30 نفره کنترل و سولفات منیزیم قرار گرفتند. قبل از مداخله، معاینه واژینال انجام و نمره بیشاپ محاسبه می-شد. در صورتی که نمره بیشاپ از 5 کمتر می بود، فرد وارد مطالعه می شد. در گروه مداخله حین معاینه 10 سی سی سولفات منیزیم 50% و در گروه کنترل 10 سی سی آب مقطر روی سرویکس ریخته می شد. هر 4 ساعت معاینه واژینال انجام می شد. در نهایت در دو گروه مقادیر نمره بیشاپ، طول مدت فاز نهفته و مدت کلی شروع مرحله نهفته تا انجام زایمان محاسبه و با هم مقایسه شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 24) و آزمون های کای دو، فیشر، تی مستقل و من ویتنی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: قبل از مداخله، میانگین نمره بیشاپ در دو گروه تفاوت معناداری نداشت (547/0=p)، اما طی معاینه های بعدی که 4 (001/0=p) و 8 ساعت (001/0≥ p) بعد از مداخله انجام شد، این تفاوت ها از نظر آماری معنادار بود. طول مدت مرحله نهفته در گروه مداخله 55/455± 87/636 و در گروه کنترل 52/688± 17/1209 دقیقه بود (004/0=p). همچنین طول مدت کلی زایمان در گروه مداخله 20/585± 54/1032 دقیقه و در گروه کنترل 99/531± 28/1524 دقیقه بود (001/0=p). از نظر سایر پیامدهای زایمانی دو گروه تفاوت معناداری نداشتند (05/0p≥ ). نتیجه گیری: استفاده از سولفات منیزیم موضعی در ابتدای فاز نهفته، موجب بهبود نمره بیشاپ شده و بدین ترتیب طول مدت فاز نهفته کوتاه تر شده و به دنبال آن سیر لیبر نیز کوتاه تر می شود.

مقدمه: اثر دردهای زایمانی و هیپوکسی هنگام زایمان بر روی پروفیل متابولیکی و اندوکرینولوژی نوزاد پس از تولد خصوصاً هورمون های عملکردی تیروئید ناشناخته است. مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط بین روش زایمان با سطح هورمون های عملکردی تیروئید و گازهای خونی در بند ناف نوزاد در هنگام تولد انجام شد. روش کار: این مطالعه مقطعی در سال 98-1397 بر روی 240 زن باردار تک قلو و ترم و بدون سابقه مشکلات تیروئیدی در بیمارستان شهید اکبرآبادی تهران انجام شد. افراد بر حسب روش زایمان به سه گروه 80 نفری: زایمان طبیعی، زایمان سزارین اورژانس و زایمان سزارین انتخابی تقسیم شدند. بلافاصله پس از تولد نوزاد، هورمون محرک تیروئیدی، تری یدوتیرونین، تیروکسین و نیز گازهای خونی شامل اکسیژن ورید نافی، دی اکسید کربن، میزان اشباع اکسیژن و PH بند ناف نوزادان متولد شده اندازه گیری گردید و ارتباط آنها با روش زایمان بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 20) و آزمون آنالیز واریانس، آنالیز کوواریانس، کروسکال والیس و آزمون توکی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین سطح TSH در گروه زایمان سزارین اورژانس بیشتر از زایمان طبیعی (001/0=p) و همچنین بیشتر از زایمان سزارین انتخابی (034/0=p) بود. میانگین سطح این هورمون بین زایمان طبیعی و زایمان سزارین انتخابی اختلاف معنی داری داشت (001/0=p). میانگین pH و PO2 در گروه زایمان سزارین انتخابی بیشتر از گروه زایمان طبیعی (024/0=p، 001/0=p) و گروه زایمان سزارین اورژانس بود (014/0=p، 037/0=p). به همین ترتیب میانگین سطح سرمی بندناف PCO2 در سه گروه اختلاف معنی داری داشت (001/0=p) و در گروه زایمان سزارین انتخابی به طور معنی داری کمتر از دو گروه دیگر بود (001/0=p) و همچنین میانگین سطح سرمی بندناف PCO2 بین دو گروه زایمان طبیعی و زایمان سزارین انتخابی اختلاف معنی داری وجود نداشت (05/0

مقدمه: دیابت باردای، شایع ترین عارضه طبی در بارداری است. از آنجایی که پروبیوتیک ها، میکروارگانیسم های زنده هستند که با اثر بر روی فلور میکروبی روده باعث تأثیر بر متابولیسم گلوکز می شوند، لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین تأثیر کپسول پروبیوتیک بر پیشگیری از دیابت بارداری در زنان پره دیابتیک پرخطر انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی دو سوکور در سال 1397 بر روی 255 زن باردار پره دیابتیک پرخطر واجد شرایط در مراکز بهداشتی درمانی تحت پوشش مرکز بهداشت شماره 2 مشهد انجام شد. در گروه پروبیوتیک و گروه دارونما علاوه بر مراقبت معمول، به ترتیب روزانه یک عدد کپسول پروبیوتیک و دارونما از 16-14 هفته بارداری به مدت 12 هفته تجویز شد. تست تحمل گلوکز (OGTT) در هفته 28-26 بارداری انجام شد. ابزارهای پژوهش شامل فرم اطلاعات فردی-مامایی، چک لیست آزمایشات غربالگری دیابت بارداری، چک لیست مصرف دارو، فرم معاینه و فرم رضایت مندی بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 22) و آزمون های آماری کای دو، کراسکال والیس، آنالیز واریانس یک طرفه و من ویتنی انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: در گروه کپسول پروبیوتیک 21 نفر (3/26%)، در گروه دارونما 49 نفر (8/59%) و در گروه کنترل 55 نفر (1/67%) مبتلا به دیابت بارداری شدند (001/0p<). دیابت بارداری در گروه مداخله کمتر از گروه دارونما و کنترل بود. بر اساس نتایج آزمون کای دو پیرسون در مقایسه دوبه دوی گروه ها، دیابت بارداری بین گروه پروبیوتیک با دارونما (001/0p<) و گروه پروبیوتیک با کنترل (001/0p<) اختلاف آماری معنی داری داشت. دیابت بارداری در گروه مداخله کمتر از گروه دارونما و کنترل بود (05/0>p). نتیجه گیری: مصرف کپسول پروبیوتیک را می توان به زنان باردار پرخطر از نظر ابتلاء به دیابت بارداری پیشنهاد داد.

مقدمه: منوراژی، یکی از شایع ترین مشکلات ژنیکولوژیک و یکی از علل کم خونی فقر آهن در زنان می باشد. با توجه به فقدان پژوهش در این زمینه، مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر عصاره هیدروالکلی گیاه بومادران بر منوراژی انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی، شاهددار و سه سوکور در سال 1395 بر روی 120 نفر از زنان مبتلا به منوراژی مراجعه کننده به مرکز درمانی ولیعصر وابسته به دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شد. ابزار مطالعه شامل فرم اطلاعاتی، چارت ارزیابی میزان خونریزی پکتوریال (PBAC)، وزنه و متر بود. پس از تأیید منوراژی در سیکل پایه، گروه مداخله با 150 میلی گرم کپسول بومادران و 500 میلی گرم کپسول مفنامیک اسید و گروه دارونما با کپسول دارونمای بومادران و مفنامیک اسید هر 8 ساعت در 7 روز سیکل قاعدگی، طی 2 ماه متوالی درمان و در سیکل بعدی با چارت PBAC پیگیری شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه19) و آزمون های آماری تی مستقل، تی زوجی، آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر، فریدمن، ویلکاکسون، من ویتنی، فیشر و کای اسکوئر انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: مدت و میزان خونریزی قاعدگی در هر دو گروه کاهش یافت (001/0>p). کاهش میزان و مدت خونریزی (001/0>p) در گروه بومادران بیشتر بود. هرچند مدت و میزان خونریزی طی دوره پیگیری پس از درمان در هر دو گروه نسبت به دوره مداخله افزایش یافت (001/0>p)، ولی نسبت به قبل از مداخله کمتر بود (001/0>p). نتیجه گیری: با توجه به تأثیر بومادران در کاهش میزان خونریزی قاعدگی، می توان از بومادران در درمان منوراژی استفاده نمود.

مقدمه: امروزه برای ارزیابی بهتر کیفیت مراقبت های مامایی علاوه بر مرگ مادر، از یک شاخص مکمل مفید به نام مادران "نزدیک به مرگ" استفاده می شود؛ مادرانی که به خاطر عوارض بارداری یا زایمان تا پای مرگ رفته، اما نجات پیدا کرده اند. مطالعات بسیار اندکی در این خصوص در ایران انجام شده است، و در خوزستان تاکنون مطالعه ای برای بررسی این شاخص انجام نشده است. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین شیوع و عوامل مرتبط با موارد مادران "نزدیک به مرگ" در بیمارستان های اهواز در سال 1395 انجام شد. روش کار: این مطالعه مقطعی بر روی 3002 زایمان در 5 بیمارستان دولتی اهواز از اول خرداد تا سوم مرداد سال 1395 انجام شد. معیارهای سازمان جهانی بهداشت برای مادران "نزدیک به مرگ" استفاده شد که شامل شرایط بالقوه تهدید کننده زندگی (اختلالات قلبی-عروقی، تنفسی، کلیوی، خونی و انعقادی، کبدی، نورولوژی) و معیارهای عوارض شدید مادری (خونریزی شدید پس از زایمان، پره اکلامپسی شدید، اکلامپسی، سپسیس یا عفونت شدید سیستمیک و پارگی رحم) بود. میزان شیوع موارد نزدیک به مرگ مادر و نیز عوامل مرتبط با آن بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 22) و آزمون های کای دو، تی تست، من ویتنی و رگرسیون لوجستیک انجام شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: شیوع موارد "نزدیک به مرگ" مادر 6/29 مورد در 1000 تولد زنده بود. شایع ترین علت مستقیم آن پره اکلامپسی (5/49%) و خونریزی شدید پس از زایمان (2/38%) بود. 26 نفر (2/29%) از مادران نزدیک به مرگ در بخش مراقبت ویژه بستری شدند. سن حاملگی پایین تر (001/0p<)، تحصیلات کمتر (008/0p<) و زایمان به روش سزارین (001/0p<) با احتمال بیشتری برای وقوع موارد "نزدیک به مرگ" مادر همراه بودند. نتیجه گیری: همانند دلایل مرگ مادری، پره اکلامپسی و خون ریزی های زایمانی، دلایل اصلی موارد "نزدیک به مرگ" مادر بود. سزارین و سن پایین تر بارداری، احتمال وقوع موارد نزدیک به مرگ را افزایش می دهد.

مقدمه: مرگ و میر مادران در حین زایمان، یک شاخص مهم شناخته شده برای کیفیت خدمات زایمان است که نشان دهنده میزان توسعه یافتگی یک کشور می باشد و با سطوح مختلف اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی آن کشور در ارتباط است. پذیرش به بخش مراقبت های ویژه (ICU) ممکن است یک نشانگر عینی از بیماری های شدید مادر باشد. با توجه به اهمیت کاهش مرگ و میر مادران به عنوان یکی از مهم ترین شاخص های سلامت و اهمیت بررسی دلایل بروز آن، مطالعه مرور سیستماتیک حاضر با هدف بررسی علل نیاز مادران باردار به ورود به بخش مراقبت های ویژه صورت گرفت. روش کار: در این مطالعه جهت یافتن مقالات مرتبط، پایگاه های اطلاعاتی Google Scholar، PubMed، Magiran، Science Direct و SID جستجو شدند. جستجو به طور اولیه در ژانویه 2018 انجام شد و در فوریه 2018 به روز شد. کلید واژه های جستجو شده شامل: ICU و Intensive Care Unit در ترکیب باPregnancy، Pregnant Women و Obstetric Patients بود که مطالعات چاپ شده از آغاز تا سال 2018 را مورد جستجو قرار دادند. یافته ها: بر اساس نتایج به دست آمده، خونریزی و پره اکلامپسی، شایع ترین علل بستری زنان باردار در بخش مراقبت های ویژه بودند. شایع ترین علت مراجعه زنان باردار به ICU، خونریزی بود که فراوانی آن در کشورهای آسیایی بین 62-7% بود. دومین علت مراجعه زنان باردار به ICU، پره اکلامپسی و اکلامپسی بود که فراوانی آن بین 25-2% گزارش شد. دیگر عوامل شایع در انتقال زنان باردار به ICU شامل: سپسیس، سندرم HELLP، کاردیومیوپاتی پری پارتوم، سندرم آمبولی فلج مغزی و کبد چرب حاد حاملگی بود. نتیجه گیری: خونریزی و پره اکلامپسی، سپسیس، سندرم HELLP، کاردیومیوپاتی پری پارتوم، سندرم آمبولی فلج مغزی و کبد چرب حاد حاملگی، شایع ترین علل بستری زنان باردار در بخش مراقبت های ویژه می باشند.

مقدمه: در طی سال های اخیر شواهد متناقضی در کاربرد سنجش آنتی ژن اختصاصی پروستات در تشخیص سندرم تخمدان پلی کیستیک گزارش شده است. مطالعه حاضر با هدف تعیین سطوح آنتی ژن اختصاصی پروستات در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک به صورت مرور سیستماتیک و متاآنالیز انجام شد. روش کار: در این مطالعه مرور سیستماتیک و متاآنالیز جستجوی الکترونیک در پایگاه داده های PubMed، web of science، Scopus، Cochran Library انجام گرفت. از نرم افزارهای EndNote X6، Stata 14 و Review Manager 5. 3 جهت مدیریت مقالات جستجو شده، آنالیز داده ها و کیفیت سنجی استفاده شد. جهت بررسی سوگیری انتشار از Begg's test و Egger's test استفاده شد. یافته ها: در این مطالعه مقالاتی که واجد معیارهای ورود به مطالعه بودند، 17 مطالعه با 1, 467 شرکت کننده بود. نتایج متاآنالیز نشان داد که میزان آنتی ژن اختصاصی پروستات نوع تام در مبتلایان به سندرم تخمدان پلی کیستیک به طور معناداری از گروه کنترل بیشتر بود (001/0>p، 39/2-26/1: CI 95%، 83/1: SMD). به علاوه سطح آنتی ژن اختصاصی پروستات نوع آزاد نیز در گروه مبتلایان به سندرم تخمدان پلی کیستیک به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (005/0=p، 12/2-38/0: CI 95%، 25/1: SMD). نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه، سطوح سرمی آنتی ژن اختصاصی پروستات در بیماران مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک بالاتر بود. به نظر می رسد تفاوت های نژادی و تفاوت های تکنیک های سنجش می تواند میزان سطوح آنتی ژن اختصاصی پروستات در افراد مبتلا به سندرم تخمدان پلی کیستیک را تحت تأثیر قرار دهد. اندازه گیری سطح این آنتی ژن می تواند در تشخیص سندرم تخمدان پلی کیستیک کمک کننده باشد.

مقدمه: فیبروما، از دسته تومورهای سکس کورداسترومال تخمدان و خوش خیم می باشد و با توجه به منشأ استرومال قادر به تولید آنتی ژن سرطانی 125 (CA125) نمی باشد. CA125 از سلول های اپی تلیال سلومیک صفاق، پلور، پریکارد، آندوسرویکس، آندومتر و لوله های فالوپ تولید می شود. در این مطالعه یک مورد نادر از فیبروما همراه با CA125 بالا، گزارش می شود. معرفی بیمار: بیمار خانم 48 ساله نولی گراوید با سیکل های قاعدگی منظم بود که به دنبال سابقه نازایی و اقدام به انجام IVF، طی بررسی سونوگرافی به طور اتفاقی متوجه توده تخمدانی چپ شده بود که با توجه به توده توپر، با سایز 90*100*160 میلی متر تخمدان چپ و همراهی آن با آسیت فراوان، افیوژن پلور و CA125بالا جهت بررسی بدخیمی در بیمارستان امام خمینی (ره) تهران پذیرش شد. نتیجه گیری: CA125 بالا و همراهی آن با توده های آدنکس، آسیت و افیوژن پلور از تظاهرات توده های بدخیم تخمدان می باشد. افزایش CA125 الزاماً با بدخیمی همراه نیست، ولی باید به عنوان یک تشخیص افتراقی با سندرم میگز که در ارتباط با توده فیبرومای خوش خیم تخمدان می باشد، در نظر گرفته شود و در صورت امکان از بررسی سیتولوژی آسیت و ارسال توده به پاتولوژی فروزن حین جراحی استفاده شود تا از جراحی های وسیع و از دست رفتن باروری بیمار جلوگیری شود. در این بیمار جواب فروزن فیبروتکوما و جواب قطعی پاتولوژی، فیبروما بود.