مقدمه: میزان مرگ و میر و عوارض در نوزادانی که زودرس به دنیا می آیند، بیشتر است، لذا بایستی از وقوع زایمان زودرس جلوگیری کرد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه میزان افزایش طول مدت بارداری در تجویز شیاف پروژسترون و قرص دوفاستون در بارداری های مبتلا به زایمان زودرس در صورت توقف روند زایمان انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی در سال 98-1397 بر روی 195 نفر از مادران باردار 37-18 سال که با حاملگی تک قلو و با تشخیص زایمان زودرس در سن بارداری 34-24 هفته با پرده های سالم در بیمارستان های دانشگاه مشهد بستری شدند، انجام شد. پس از درمان زایمان زودرس، در صورتی که روند زایمان متوقف شد، زنان باردار به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند: (64 نفر در گروه شیاف پروژسترون، 65 نفر در گروه قرص دوفاستون و 65 نفر در گروه کنترل). دوفاستون به صورت قرص 10 میلی گرم، 2 بار در روز هر 12 ساعت و پروژسترون به صورت شیاف پروژسترون 200 میلی گرم روزانه تجویز شد. میزان افزایش طول مدت بارداری از شروع درمان تا زمان زایمان، سن حاملگی در زمان زایمان و نتایج نوزادی شامل: وزن موقع تولد، آپگار دقیقه اول و پنجم و بستری در NICU بررسی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه 23) و آزمون های آنووا، کروسکال والیس و کای اسکوئر استفاده شد. میزان p کمتر از 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: در مقایسه نتایج شیاف پروژسترون نسبت به قرص دوفاستون، میانگین وزن نوزادان در گروه شیاف پروژسترون 9/115± 293 گرم بیشتر بود (03/0=p). میان گروه های شیاف پروژسترون و قرص دوفاستون نسبت به کنترل به ترتیب، میانگین افزایش طول مدت بارداری 8/2± 83/11 روز (01/0=p) و 8/2± 2/7 روز (03/0=p)، میانگین وزن نوزادان 9/115± 9/578 گرم (01/0=p) و 9/115± 9/285 گرم (03/0=p)، میانه آپگار دقیقه اول (003/0=p) و پنجم (01/0=p) به طور معنی داری بیشتر بود؛ اما میانگین سن ختم بارداری فقط در گروه شیاف پروژسترون نسبت به کنترل، به طور معنی داری بیشتر بود (01/0=p) و در گروه قرص دوفاستون نسبت به کنترل، اختلاف معنی داری وجود نداشت (07/0=p). نتیجه گیری: شیاف پروژسترون و قرص دوفاستون باعث افزایش طول مدت و سن ختم بارداری، وزن نوزادان و میانه آپگار دقیقه اول و پنجم نوزادان شدند؛ اما شیاف پروژسترون در مقایسه با قرص دوفاستون در افزایش وزن نوزادان موثرتر بود.