روان پرستاری
سال:1398 | دوره:7 | شماره:1 |تعداد مقالات:12

مقدمه: آگاهی از تغییرات جسمانی و روان شناختی بلوغ باعث می شود که دختران نوجوان با مشکلات و چالش های روان شناختی ناشی از این دوره آشنا بشوند. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثربخشی آگاهی افزایی تغییرات بلوغ بر تاب آوری و تحمل پریشانی نوجوانان دختر انجام شد. روش کار: این مطالعه از نوع نیمه تجربی و با طرح پیش آزمون-پسآزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری در این مطالعه دانش آموزان دختر متوسطه اول، منطقه 15 آموزشی شهر تهران در سال 1396 بودند. 30 نفر دانش آموز دختر به عنوان نمونه انتخاب شدند و به صورت نمونه گیری در دسترس و داوطلبانه انتخاب شدند، سپس به دو گروه آزمایش و کنترل به طور تصادفی تقسیم شدند. گروه آزمایش به مدت 10 جلسه 75 دقیقه ای مداخله آگاهی افزایی تغییرات بلوغ را آموزش دیدند. سپس از هر دو گروه آزمون و کنترل پس آزمون گرفته شد. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های تاب آوری کانر و دیویدسون (CD-RISC) و تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (DTS) استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس چندمتغیری استفاده شد و داده ها با نرم افزار SPSS تحلیل شدند. یافته ها: بررسی های آماری نشان داد که نتایج پژوهش، تفاوت معناداری بین نمرات تاب آوری در پیش آزمون (04/16 ± 00/67) و پس آزمون (05/14 ± 98/91) در گروه آزمایش نشان داده شد (001/0 = P). همچنین، تفاوت معناداری در نمرات تحمل پریشانی در پیش آزمون (83/8 ± 40/39) و پس آزمون (42/10± 93/54) در نوجوانان دختر پس از آموزش آگاهی افزایی تغییرات بلوغ در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل به طور معنی داری وجود دارد (0001/0 = P). نتیجه گیری: بنابرنتایج این مطالعه آگاهی افزایی تغییرات بلوغ می تواند شیوه مناسبی برای افزایش تاب آوری و تحمل پریشانی نوجوانان دختر باشد. مربیان بهداشت در مدارس از این رویکرد می توانند به درک صحیح تر و واقع بینانه تر دختران از تغییرات روان شناختی و جسمانی دوره بلوغ کمک کنند.

مقدمه: اختلال اضطراب فراگیر (GAD)، یکی از شایع ترین اختلالات اضطرابی است که مولفه های شناختی و هیجانی نقش بسیار مهمی در ایجاد و تداوم آن ایفا می کنند. بنابراین، هدف پژوهش حاضر مقایسه مولفه های عدم تحمل بلاتکلیفی، تنظیم هیجان (بازارزیابی شناختی، فرونشانی) و اجتناب شناختی در بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و افراد سالم بود. روش کار: پژوهش حاضر از لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ شیوه اجرا از نوع مطالعات پس رویدادی (علی-مقایسه ای) بود. جامعه آماری پژوهش متشکل از دو گروه بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و افراد بهنجار بودند. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد 30 نفر از بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر انتخاب و در متغیرهای سن و جنسیت با 30 نفر از افراد بهنجار همتا شدند. از پرسشنامه های عدم تحمل بلاتکلیفی (IUS)، تنظیم هیجان (ERQ)، و اجتناب شناختی (CAQ) به منظور جمع آوری داده ها استفاده شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس چند متغیره (MANOVA) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد بین گروه بیماران مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر و افراد عادی در مولفه های تحمل بلاتکلیفی (82/91F=، 0001/0P? )، بازارزیابی شناختی (22/51F=، 0001/0P? )، فرونشانی (54/80F=، 0001/0P? )، و اجتناب شناختی (27/58F=، 0001/0P? )، تفاوت معنی دار وجود دارد. نتیجه گیری: با توجه به اینکه این مولفه ها نقش بارزی را در اختلال اضطراب فراگیر ایفا می کنند، می توان در درمان این اختلال بر این مولفه ها تمرکز بیشتری داشت. یافته های حاضر برای متخصصان بالینی دست اندرکار در حوزه سلامت روان، تلویحات کاربردی به دنبال دارد که مورد بحث واقع شده است.

مقدمه: هدف پژوهش حاضر، تعیین اثر بخشی آموزش شادکامی بر سلامت روان و میزان شادمانی دانشجویان بود. روش کار: در این پژوهش از روش نیمه آزمایشی و از طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد، ابتدا به 500 نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد پرسشنامه GHQ-28 داده شد. سپس از بین دانشجویانی که از سلامت روان پایین برخوردار بودند 70 نفر به شیوه تصادفی انتخاب شدند و به روش تصادفی به دو گروه (30 نفری با توجه به ریزش نمونه) آزمایش و گواه تقسیم شدند. سپس به هر دو گروه پرسشنامه شادکامی آکسفورد نیز داده شد و مورد پیش آزمون قرار گرفتند. برای گروه آزمایش، 8 جلسه 120 دقیقه ای آموزش شادکامی به شیوه شناختی رفتاری فوردایس برگزار شد و گروه گواه به شرایط عادی زندگی خود ادامه داد. پس از اجرای جلسات آموزشی مجددا هر دو گروه با دو پرسشنامه فوق الذکر مورد سنجش قرار گرفتند. و به منظور پایداری اثر آموزش سه ماه بعد هر دو گروه مورد پیگیری قرار گرفتند، داده های بدست آمده از طریق (تحلیل واریانس با اندازه های مکرر) تجزیه و تحلیل گردید. یافته ها: نتایج نشان داد آموزش شادکامی به شیوه شناختی رفتاری فوردایس موجب افزایش سلامت روان، و شادکامی دانشجویان شده است (05/0 )، این نتایج در مرحله پیگیری نیز برقرار بود، ولی آموزش شادکامی در افزایش سلامت روان، و شادی دانشجویان دختر و پسر تفاوت معناداری نشان نداد و تاثیر آموزش شادکامی به عنوان متغیر مستقل بر متغیرهای وابسته با توجه عامل جنسیت معنادار نبود. نتیجه گیری: آموزش شادکامی بر سلامت روان و میزان شادمانی دانشجویان موثر بود.

مقدمه: انسان با برخورداری از هوش هیجانی به زندگی خود نظم می بخشد و به رفتارهای پرخطر کمتری دست میزند. یک پرستار تنها به دانش و مهارت نیاز ندارد؛ بلکه شیوه برخورد با افراد متفاوت نیز مهم است. هوش هیجانی به افراد کمک می کند تحت شرایط سخت بهتر فکر کنند و ارتباط موثرتری را با دیگران داشته باشند. لذا این مطالعه به بررسی تاثیر آموزش هوش هیجانی بر بهبود مهارتهای ارتباطی دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی زاهدان پرداخته است. روش کار: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح قبل و بعد بود. جامعه آماری پژوهش شامل 96 نفر از دانشجویان پرستاری دانشگاه علوم پزشکی زاهدان بود، که با روش نمونه گیری تصادفی در سال 95 انتخاب شدند. مهارتهای ارتباطی آنها قبل و بعد از آموزش با استفاده از پرسشنامه مهارتهای ارتباطی کویین دام طی 8 هفته متوالی به صورت جلسات 90 دقیقه ای سنجیده شد. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های: میانگین و انحراف معیار، تی زوجی و تی مستقل استفاده گردید. از نرم افزار22 spss، جهت تجزیه و تحلیل دادها استفاده شد. یافته ها: میانگین کل نمره خوداظهاری مهارتهای ارتباطی دانشجویان قبل از آموزش 111. 44 و بعد از آموزش123. 30 برآورد شد. بالاترین نمره مربوط به مولفه مهارت دریافت و ارسال پیام و کمترین نمره مربوط به مهارت ارتباط توام با قاطعیت بود. بین هوش هیجانی با مهارتهای ارتباطی و مولفه های آن رابطه مثبت و معناداری وجود داشت(P<0. 01)، یافته ها نشان داد که آموزش هوش هیجانی تاثیر معناداری بر بهبود مهارتهای ارتباطی و مولفه های آن داشته است(P<0. 01). نتیجه گیری: با توجه به این که افزایش هوش هیجانی، شیوه ای موثر جهت بهبود مهارتهای ارتباطی دانشجویان پرستاری است، پیشنهاد می شود آموزش هوش هیجانی در تمای رشته های علوم پزشکی مورد توجه قرار گیرد.

مقدمه: فرسودگی شغلی کارکنان درمانی بیش از هر عاملی روند بهبودی بیمار را تهدید می کند. پژوهش حاضر باهدف بررسی میزان تاثیر گروه درمانی با رویکرد وجودی بر کاهش فرسودگی شغلی و مولفه های آن در کارکنان مرد مراکز نگهداری بیماران اعصاب و روان انجام شده است. روش کار: در پژوهش حاضر از روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است. جامعه آماری شامل کلیه کارکنان مرد شاغل در مراکز و بخش های نگهداری شبانه روزی بیماران اعصاب و روان شهر مشهد می باشند. کارکنان شامل پرستاران، مددکاران، بهیاران و کمک بهیاران می باشند. برای دستیابی به اعضای نمونه پس از توزیع فرم 22 سوالی پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش و جکسون از بین کسانی که نمره 60 و بالاتر کسب کردند، 20 نفر که داوطلب همکاری در پژوهش بودند به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل جای گرفتند. سپس گروه آزمایش به مدت 10 جلسه ی 90 دقیقه ای در جلسات گروه درمانی وجودی شرکت کردند و گروه کنترل تحت درمان وجودی قرار نگرفتند. شرکت کنندگان هر دو گروه قبل و بعد از برگزاری جلسات گروه فرم 22 سوالی پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش و جکسون را تکمیل کردند. داده ها توسط نرم افزار SPSS22 وتحلیل کوواریانس چند متغیره مورد تجزیه تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج تحلیل کوواریانس چندمتغیره، نشان داد که جلسات گروه درمانی با رویکرد وجودی به طور معنی داری باعث کاهش فرسودگی شغلی و ابعاد آن (خستگی هیجانی، مسخ شخصیت و فقدان کفایت شخصی) در گروه آزمایش شده است. نتیجه گیری: با آگاهی از تاثیرگذار بودن جلسات گروه درمانی وجودی بر مولفه های فرسودگی شغلی، می توان از آن برای برنامه های پیشگیری و ارتقاء سلامت در کارکنان درمانی استفاده کرد.

مقدمه: سازگاری و رضایت جنسی در طول زندگی مشترک، نقش مهمی را در افزایش کیفیت زندگی زناشویی و کاهش بی ثباتی آن ایفا می کند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی مداخله مبتنی بر تعهد و صمیمت جنسی بر سازگاری زناشویی و رضایت جنسی زنان متاهل شهرستان اردکان در سال 1395 بود. روش کار: روش پژوهش نیمه آزمایشی، با طرح پیش آزمون، پس آزمون و آزمون پیگیری با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان متاهل مراجعه کننده به مرکز توانمندسازی ضیائی شهرستان اردکان در سال 1395 که بالغ بر 400 نفر بودند. برای انجام پژوهش، تعداد 28 نفر از این زنان با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه قرار داده شدند. گروه آزمایش در 9 جلسه 120 دقیقه ای تحت آموزش برنامه مداخله مبتنی بر تعهد و صمیمیت جنسی قرار گرفتند و گروه گواه هیچ آموزشی دریافت نکردند. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامه های سازگاری زناشویی و رضایت جنسی استفاده شد. سپس داده های جمع آوری شده با استفاده از تحلیل واریانس با اندازه های تکراری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که همه ابعاد سازگاری زناشویی زنان متاهل گروه آزمایش شامل بعد رضایت (850/8=F، 002/0 = P)، همبستگی (195/6=F، 004/0 = P)، توافق (043/13=F، 0001/0 = P) و محبت (279/6=F، 004/0 = P) و رضایت جنسی آن ها (094/9=F، 001/0 = P) بعد از اجرای آزمایش به طور معنی داری بهتر از گروه گواه شده بود. این بهبود در مرحله پیگیری نیز حفظ شده بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت مداخله مبتنی بر تعهد و صمیمت جنسی موجب بهبود سازگاری زناشویی و رضایت جنسی در زنان متاهل می شود.

مقدمه: واکنش های هیجانی نامناسب از جمله اضطراب و افسردگی تاثیر بسزایی بر حوادث و اشتباهات کاری دارد. سلامت بیمار با شرایط کاری و سلامت کادر تشخیصی-درمانی همبستگی مستقیم دارد. بنابراین، پژوهش کنونی با هدف تعیین و مقایسه میزان اضطراب و افسردگی و عوامل مرتبط با آ ن ها در پرتوکاران بخش های تشخیصی-درمانی و تکنسین های اتاق عمل، اجرا گردید. روش کار: پژوهش حاضر، مقطعی از نوع توصیفی تحلیلی می باشد که از زمستان 1394 تا زمستان 1395 در مراکز آموزشی-درمانی منتخب شهر کرمانشاه انجام شد. 106 تکنسین پرتویی و اتاق عمل با نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند. ابزار مطالعه، پرسشنامه استاندارد اضطراب و افسردگی "بک" و نیز پرسشنامه اطلاعات فردی بود. در پایان، داده ها وارد نرم افزار SPSS نسخه 18 شد و توسط آزمون های آماری توصیفی و استنباطی از جمله کلموگروف اسمیرنف، کای اسکوئر و آنالیز کوواریانس در سطح معناداری 05/0 تجزیه تحلیل گردید. یافته ها: 4/12 درصد از نمونه ها از اضطراب متوسط، 4/3 درصد از اضطراب بالا و 2/46 درصد از درجات مختلف افسردگی برخوردار بودند. ارتباط آماری معنی داری بین میزان اضطراب و سابقه کار وجود نداشت (37/0=p) اما این ارتباط بین میزان افسردگی و سابقه کار معنی دار بود (001/0=p). نتیجه گیری: کادر تشخیصی-درمانی در معرض عوامل تنش زا و بروز واکنش های هیجانی قرار دارند. پیشرفت در سرویس دهی و حمایت های کافی، منجر به تامین نیروی انسانی سالم و در نتیجه ارتقای سلامت جامعه، می شود. بنابراین، آموزش های لازم جهت رفع عوامل تنش زا و بهبود شرایط محیط کار به عنوان اولویت بهداشتی مطرح می گردد.

مقدمه: خانواده نیازهای اعضای آن را تأمین می کند و زوجین متقاضی طلاق مشکلات فراوانی به ویژه در زمینه الگوهای ارتباطی و طلاق عاطفی دارند. هدف این پژوهش تعیین اثربخشی زوج درمانی به روش ایماگو تراپی هندریکس بر بهبود الگوهای ارتباطی و کاهش طلاق عاطفی بود. روش: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه پژوهش شامل زوجین متقاضی طلاق مراجعه کننده به مرکز مشاوره دادگاه شهر بوشهر در فصل پاییز سال 1396 بودند. نمونه پژوهش 40 زوج بودند که با روش در دسترس انتخاب و با روش تصادفی ساده در دو گروه مساوی (هر گروه 20 زوج) جایگزین شدند. گروه آزمایش 10 جلسه 90 دقیقه ای (دو جلسه در هفته) تحت آموزش زوج درمانی با روش ایماگو تراپی هندریکس قرار گرفت. گروه ها به پرسشنامه های الگوهای ارتباطی و طلاق عاطفی در مراحل پیش آزمون و پس آزمون پاسخ دادند. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد بین گروه های آزمایش و کنترل در الگوهای ارتباطی و طلاق عاطفی تفاوت معناداری وجود داشت. به عبارت دیگر زوج درمانی به روش ایماگو تراپی هندریکس باعث افزایش الگوی ارتباطی سازنده و کاهش الگوهای ارتباطی اجتنابی و توقع/کناره گیری و طلاق عاطفی در زوجین متقاضی طلاق شد (05/0>p). نتیجه گیری: نتایج حاکی از اثربخشی زوج درمانی به روش ایماگو تراپی هندریکس بر الگوهای ارتباطی و طلاق عاطفی در زوجین متقاضی طلاق بود. بنابراین مشاوران و درمانگران می توانند از روش زوج درمانی به روش ایماگو تراپی هندریکس برای بهبود الگوهای ارتباطی و کاهش طلاق عاطفی زوجین متقاضی طلاق استفاده کنند.

مقدمه: سرطان پستان از شایع ترین سرطان ها و پنجمین عامل مرگ و میر ناشی از سرطان در بین زنان ایرانی است. لذا هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رویکرد تلفیقی معنادرمانی و امیددرمانی بر ترس از تصویر بدنی و سازگاری اجتماعی در زنان مبتلا به سرطان پستان شهر خرم آباد بود. روش کار: روش پژوهش شبه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه زنان مبتلا به سرطان پستان مراجعه کننده به مراکز درمانی شهرستان خرم آباد در سال 1397 بودند. روش نمونه گیری در این پژوهش بدین صورت بود که از میان کلیه زنان مبتلا به سرطان پستان که دارای پرونده در مراکز درمانی شهرستان خرم آباد بودند و با رعایت ملاک های ورود و خروج به صورت تصادفی 30 نفر انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 15 نفر) جایگزین شدند. سپس طبق شرایط یکسان و همزمان، پیش آزمون در قالب پرسشنامه های ترس از تصویر بدنی و سازگاری اجتماعی از هر دو گروه آزمایش و کنترل به عمل آمد. سپس مداخله با روش رویکرد تلفیقی معنادرمانی و امیددرمانی به مدت 8 جلسه 90 دقیقه ای بر روی گروه آزمایش اجرا شد ولی گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. پس از اتمام جلسات مجددا از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد. یافته ها: نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که مداخله درمان رویکرد تلفیقی معنادرمانی و امیددرمانی بر کاهش ترس از تصویر بدنی و ارتقای سازگاری اجتماعی تاثیر معناداری داشته است (001/0 >P). نتیجه گیری: با توجه به نتایج این مطالعه می توان گفت، آموزش رویکرد تلفیقی معنادرمانی و امیددرمانی بر کاهش ترس از تصویر بدنی و ارتقای سازگاری اجتماعی تاثیر معناداری داشته است. بنابراین پیشنهاد می شود، درمان هایی از این قبیل برای ارتقای سلامت روانی در افراد مبتلا به سرطان پستان استفاده گردد.

مقدمه: ناسازگاری زناشویی یکی از مشکلات جدی در تعاملات زوجین محسوب می شود که در خیلی از موارد به عنوان علت طلاق و خشونت خانوادگی در نظر گرفته می شود. هدف از این تحقیق بررسی اثربخشی آموزش تنظیم هیجان بر افزایش سازگاری در زوجین دچار تعارض زناشویی بود. روش کار: در این تحقیق از طرح آزمایشی پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل و گمارش تصادفی استفاده شده است. . با توجه به شدت مشکلات مراجعین به دفاتر وکالت و با هدف بررسی تاثیر آموزش تنظیم هیجان بر این جامعه دچار بحران، نمونه این پژوهش شامل کلیه زوجینی دچار تعارض زناشویی مراجعه کننده به دفاتر وکالت شهر خرم آباد در فاصله زمانی خرداد تا مهر 1396 بودند، زوجین 8 جلسه، 2 ساعته تحت آموزش تنظیم هیجان مبتنی بر مدل گراس قرار گرفتند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر (1976) بود که طی دو بار قبل از اعمال مداخله و پس از انجام آن توسط آزمودنی ها تکمیل شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده گردید. یافته ها: نتایج حاکی از افزایش قابل توجه نمرات سازگاری زناشویی نسبت به خط پایه بود. این افزایش در خرده مولفه های سازگاری شامل، ابرازمحبت، همبستگی دونفری، توافق دونفری و رضایت دونفری نیز کاملا مشهود و معنادار بود. نتیجه گیری: آموزش تنظیم هیجان باعث افزایش سازگاری زناشویی زوجین دچار تعارض زناشویی می گردد، در نتیجه استفاده از این روش مداخله در افزایش سازگاری زناشویی زوجین و کاهش مشکلات زناشویی موثر می باشد و کاربرد از آن برای متخصصان توصیه شده وهمچنین همکاری دفاتر وکالت و مراکز دادگاهی با مراکز مشاوره به منطور جلوگیری از طلاق که که تبعات جبران ناپذیری را به دنبال دارد پیشنهاد می گردد.

مقدمه: مسئله ازدواج و زناشویی یکی از مهم ترین و اساسی ترین موضوعات مورد توجه جامعه بشری است بنابراین پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر امید به زندگی، صمیمیت زناشویی و تعارضات زناشویی انجام شد. روش کار: طرح پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود و جامعه آماری زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر کرمانشاه در سال 1396 بودند که از بین آنان 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و بصورت تصادفی در گروه آزمایش (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. از پرسشنامه های امید به زندگی اسنایدر، صمیمیت زناشویی و تعارضات زناشویی برای جمع آوری داده ها استفاده شد. مداخله گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد برای شرکت کنندگان در گروه آزمایش به مدت 12 جلسه هفتگی 90 دقیقه اجرا شد اما شرکت کنندگان در گروه کنترل مداخله ای نداشتند. سپس داده های پیش آزمون و پس آزمون گروه آزمایش و کنترل به وسیله آزمون های آماری توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آزمون استنباطی تحلیل کوواریانس با نرم افزار آماری SPSS-23 مقایسه شدند. یافته ها: نتایج پووهش نشان داد که گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش صمیمیت زناشویی و کاهش تعارضات زناشویی تاثیر دارد (01/0 P<) اما برای مقیاس امید به زندگی تاثیر معنادار نبود. نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشانگر اثربخشی درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر افزایش صمیمیت زناشویی و کاهش تعارضات زناشویی در زنان مراجعه کننده به مراکز مشاوره است.

مقدمه: تشخیص بیماری و بستری شدن یکی از اعضاء خانواده در تمامیت ساختار خانواده اخلال ایجاد می کند. در این مدت اعضای خانواده تغییر در نقش را تجربه کرده و احساس ترس، اضطراب و ناامنی می کنند. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر مشاوره پرستاری بر اضطراب خانواده بیماران جراحی تراکئوستومی بستری در بیمارستان شهید رجایی شهر شیراز انجام شده است. روش کار: مطالعه حاضر از نوع شبه تجربی بوده و در آن از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه شاهد استفاده شد. جامعه آماری کلیه خانواده بیماران جراحی تراکئوستومی بستری در بیمارستان شهید رجایی شهر شیراز در نیمه اول سال 1396 تشکیل دادند. از طریق روش نمونه گیری مبتنی بر هدف و بر اساس معیارهای ورود 60 نفر انتخاب و به صورت تصادفی با استفاده از جدول اعداد تصادفی در دو گروه مداخله و شاهد قرار گرفتند. در گروه مداخله مشاوره پرستاری طراحی شده طی جلساتی از زمان پذیرش تا زمان ترخیص با عضو خانواده بیمار انجام گرفت؛ در گروه کنترل بدون مداخله خاصی، اطلاعات طبق روتین بیمارستان ارائه گرد. نمونه ها قبل و بعد از مداخله، پرسشنامه اضطراب اشپیل برگر را تکمیل کردند. داده ها با نرم افزار آماری SPSS19 و با استفاده از آزمون های آماری کای اسکوئر، دقیق فیشر، تی مستقل و زوجی تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد که بین دو گروه مداخله و شاهد از نظر توزیع متغیرهای زمینه ای تفاوتی وجود نداشت. میانگین میزان اضطراب قبل از مداخله درگروه مداخله (16/6 ± 76/98) و در گروه شاهد (76/5 ± 36/96) بود که بعد از مداخله در گروه مداخله به (88/7 ± 00/71) و در گروه شاهد به (20/5 ± 16/96) رسید و این اختلاف در گروه مداخله معنی دار بود (001/0P<). نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده می توان ذکر نمود که مشاوره پرستاری در کاهش میزان اضطراب خانواده بیماران جراحی تراکئوستومی موثر است. بنابراین می توان با یک مداخله ساده، کم هزینه و موثر اضطراب خانواده بیماران جراحی تراکئوستومی را کاهش داد.