طب توانبخشی
سال:1399 | دوره:9 | شماره:3 |تعداد مقالات:32

مقدمه و اهداف: هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تحریک مستقیم فراجمجمه ای بر پاسخ دهی اجتماعی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم بود. مواد و روش ها: 24 کودک مبتلا به اختلال طیف اتیسم با عملکرد بالا با استفاده از نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند که از نظر هوش کلامی همسان بودند و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل قرار گرفتند، قبل و بعد از تحریک ارزیابی با استفاده از ویرایش دوم آزمون Gilliam Autism Rating Scale که شامل چهار خرده مقیاس رفتارهای کلیشه ای، برقراری ارتباط، تعاملات اجتماعی و اختلالات رشدی و پرسشنامه Social Responsiveness Scale جهت بررسی پاسخ های اجتماعی کودکان طیف اتیسم انجام گرفت و با هم مورد مقایسه قرار گرفته و نتایج حاصله گزارش گردید. پروتکل مورد استفاده تحریک الکتریکی مستقیم با شدت جریان 2 میلی آمپر به مدت 20 دقیقه برای 5 جلسه متوالی و جاگذاری الکترود آند بر پشتی خلفی پیش پیشانی چپ و الکترود کاتد روی بازوی راست انجام گردید. یافته ها: تحلیل داده ها تفاوت معناداری بین دو گروه در پیش آزمون و پس آزمون را نشان داد که کاهش علائم اتیسم (P=(0/002)-F(1-22)) و بهبود پاسخ دهی اجتماعی (P=(0/014)-F(1-22))است. نتیجه گیری: به نظر می رسد که استفاده از تحریک مستقیم فراجمجمه ای می تواند ابزار کلینیکی مفیدی در بهبود ارتباط اجتماعی و پاسخ دهی اجتماعی در کودکان مبتلا به اختلال طیف اتیسم باشد.

مقدمه و اهداف: پرش و فرود یکی از حرکات غیربرخوردی محسوب می شود که در فوتبال زیاد اتفاق می افتد. با توجه به این که کانون توجه تاثیر مهمی بر اجرای حرکت پرش-فرود دارد، هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه پارامترهای منتخب کینماتیکی مفصل زانو بین پای برتر و غیربرتر در حرکت پرش-فرود با اعمال کانون توجه درونی و بیرونی در بازیکنان فوتبال بود. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر 19 بازیکن فوتبال مرد (سن 1/119± 19/16سال) به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند. آزمودنی ها حرکت پرش و فرود با پای برتر و غیربرتر را در دو شرایط اعمال کانون توجه درونی و بیرونی به نمایش گذاشتند. حرکات توسط سیستم تصویربرداری آنالیز حرکت مدل Raptor-H Digital Real Time System ثبت شد و توسط نرم افزار متلب مقادیر والگوس زانو، خم شدن زانو و حداکثر ارتفاع مرکز ثقل محاسبه شد. جهت تجزیه و تحلیل آماری آزمون سنجش مکرر ترکیبی مورد استفاده قرار گرفت. یافته ها: یافته ها نشان داد که در مقایسه والگوس زانو در پای غیربرتر بین شرایط توجه درونی و بیرونی (0/04=P)، والگوس زانو در شرایط توجه درونی بین پای برتر و غیربرتر (0/01=P) همچنین در شرایط توجه بیرونی بین پای برتر وغیربرتر (0/003=P)، ارتفاع پرش بین شرایط توجه درونی و بیرونی (0/001=P) از نظر آماری تفاوت معناداری وجود دارد، اما در متغیرهای والگوس مفصل زانوی پای برتر در شرایط توجه درونی و بیرونی (0/889=P)، حداکثر فلکشن مفصل زانوی پای برتر در شرایط توجه درونی و بیرونی (0/235=P)، همچنین حداکثر فلکشن مفصل زانوی پای غیربرتر (297/0=P) و حداکثر فلکشن مفصل زانوی پای برتر و غیربرتر در شرایط توجه درونی (0/114=P) تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد اعمال کانون توجه بیرونی اثر مثبتی بر برخی فاکتورهای کینماتیکی تحقیق حاضر دارد. با توجه به این که این فاکتورها نقش مهمی در بروز آسیب در ناحیه زانو دارند، پیشنهاد می شود از بازخوردهای کانون توجه خارجی در حین حرکت پرش-فرود استفاده گردد.

مقدمه و اهداف: اختلال تعادل به عنوان اصلی ترین عامل سقوط در سالمندان شناخته شده است. مهم ترین هدف بازتوانی زمانی که سیستم تعادلی دچار ضعف می شود، رفع این اختلال است. از این رو درمانگران و متخصصین علوم ورزشی تمرینات ورزشی را برای تسهیل و بهبود وضعیت تعادل به کار می گیرند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر هشت هفته برنامه تمرینی منتخب فال پروف بر تعادل ایستا و پویای سالمندان می باشد. مواد و روش ها: آزمودنی ها شامل 24 سالمند 60 تا 74 ساله بودند که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. گروه تجربی برای 8 هفته تمرینات فال پروف را انجام داد. گروه کنترل برنامه تمرینی خاصی نداشت. برای ارزیابی تعادل ایستا و پویا به ترتیب از آزمون شارپرندرومبرگ (با چشم باز و بسته) و آزمون زمان برخاستن و رفتن استفاده شد. از آزمون tزوجی برای مقایسه درون گروهی و از آزمون تحلیل کوواریانس برای مقایسه بین گروهی استفاده شد. تحلیل آماری داده ها با استفاده از نسخه 25 نرم افزار SPSS در سطح معناداری 0/05 α =انجام شد. یافته ها: نتایج آزمون t زوجی نشان داد که نمرات تعادل ایستا با چشم باز (0/000=P) و بسته (0/001=P) و تعادل پویای (0/001=P) گروه تجربی بعد از برنامه تمرینی بهبود یافته بود، درحالی که این نمرات در گروه کنترل بهبودی را نشان نداد. نتایج ازمون تحلیل کوواریانس نشان داد دو گروه تجربی و کنترل بعد از پایان تمرینات در شاخص های تعادل ایستا (با چشم باز و بسته) و پویا تفاوت معناداری داشتند. نتیجه گیری: به نظر می رسد برنامه تمرینی فال پروف که چندین فاکتور کنترل پاسچر را دربرمی گیرد، یک روش تمرینی موثر برای بهبود تعادل در سالمندان است؛ بنابراین با توجه به اثربخشی مشاهده شده در مطالعه حاضر از این تمرینات و نیز عدم نیاز به تجهیزات پرهزینه پیشنهاد می شود که برای توانبخشی سالمندان در خانه و به ویژه در مراکز نگهداری سالمندان استفاده شود.

مقدمه و اهداف: بلوغ عبارت است از یک سری تغییرات جسمی و روانی که سلسله وار به دنبال هم اتفاق می افتد. در نیمرخ تمام مطالعات که با هدف ارزیابی مراحل فیزیولوژیک کودکان اجرا می شود، کنترل بلوغ باید مد نظر قرار گیرد. انعطاف پذیری یکی از شاخص های مهم آمادگی جسمانی کودکان است که احتمالا ممکن است تحت تاثیر تغییرات جسمی ناشی از بلوغ قرار گیرد؛ لذا هدف از تحقیق حاضر ارتباط سنجی بین بلوغ با میزان انعطاف پذیری در دانش آموزان دختر و پسر بود. مواد و روش ها: نمونه آماری تحقیق حاضر شامل 700 نفر از دانش آموزان دختر و پسر دامنه سنی 9 تا 18 سال در 10 گروه 35 نفری پسر و 10 گروه 35 نفری دختر در مدارس شهرکرد بود. به منظور ارزیابی بلوغ از فرمول شاخص پیش بینی بلوغ و به منظور ارزیابی میزان انعطاف پذیری از آزمون نشستن و خمش به جلو و آزمون رساندن زانو به دیوار استفاده شد. به منظور تجزیه و تحلیل یافته های پژوهش از آزمون همبستگی اسپیرمن استفاده شد (0/05≥ P). یافته ها: نتایج آزمون اسپیرمن، همبستگی معنی داری بین شاخص پیش بینی بلوغ با آزمون های نشستن و خمش به جلو (0/001>P و 0/162=r) و رساندن زانو به دیوار (0/001>P و 0/28=r) نشان داد. همچنین بین شاخص پیش بینی بلوغ با آزمون نشستن و خمش به جلو در پسران (0/001>P و 0/368=r) و دختران (0/01>P و 0/162-=r) و آزمون رساندن زانو به دیوار در پسران (0/001>P و 0/284=r) و دختران (0/001>P و 0/302=r) همبستگی معنی داری مشاهده شد. نتیجه گیری: از یافته های تحقیق حاضر می توان دریافت که همبستگی معنی داری بین شاخص پیش بینی بلوغ با نمرات آزمون نشستن و خمش به جلو و آزمون رساندن زانو به دیوار در دانش آموزان وجود دارد؛ بنابراین شناخت در مورد اینکه میزان انعطاف پذیری با بلوغ چه تغییراتی خواهد داشت می تواند برای برنامه ریزی تمرینات و بهبود در اجرا به عنوان هدف در نظر گرفته شود و تحقیقاتی نیز با هدف بررسی و شناسایی علل این تفاوت ها انجام شود.

مقدمه و اهداف: آسیب عضلانی و کوفتگی و احساس درد تجربه ناخوشایندی است که اغلب ورزشکاران مبتدی آن را تجربه می کنند. به همین منظور یافتن راهکار مناسب برای پیشگیری یا کاهش آن از اهمیت زیادی برخوردار است. هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر ماساژ بر پاسخ آسیب عضلانی و خستگی و درد ناشی از تمرینات میت زنی در دختران تکواندوکار مبتدی بود. مواد و روش ها: 18 نفر از تکواندوکاران مبتدی مشکین شهر به صورت تصادفی به دو گروه 9 نفری تجربی (ماساژ) و گروه کنترل تقسیم شدند. بعد از حدود 50 دقیقه گرم کردن و آماده سازی، هر دو گروه پروتکل تمرین را در 3 تکرار 20 ثانیه میت زنی و 20 ثانیه استراحت بین هر تکرار انجام دادند و گروه تجربی تحت 30 دقیقه ماساژ قرار گرفتند. میزان کراتین کیناز و لاکتات خون آزمودنی ها و همچنین میزان درد با پرسشنامه مگ گیل در زمان های استراحت، بلافاصله بعد از تمرین، بلافاصله بعد از ماساژ، 2 و 48 ساعت بعد از تمرین اندازه گیری شد. برای مقایسه درون گروهی از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و برای مقایسه برون گروهی از آزمون t مستقل استفاده شد. یافته ها: سطح کراتین کیناز در بلافاصله بعد از تمرین و بلافاصله بعد از ماساژ در هر دو گروه تجربی و کنترل افزایش معنی داری را نشان داد (0/001=p). بااین حال، 2 ساعت بعد از تمرین در گروه تجربی کاهش ولی در گروه کنترل همچنان افزایش داشت. میزان لاکتات خون در هر دو گروه تجربی و کنترل در همه مراحل نسبت به زمان استراحت به طور معنی داری بالاتر بود (0/05>p). میزان لاکتات بلافاصله بعد از ماساژ در گروه تجربی افزایش داشت، ولی دو ساعت بعد کاهش یافت؛ به طوری که در مقایسه با گروه کنترل کمتر بود (0/05>p). اگرچه شاخص درد در همه زمان ها به طور معنی داری بالاتر از سطح آن در قبل از تمرین بود (0/05>p)، اما در مقایسه بین گروهی بعد از ماساژ میزان درد در گروه تجربی پایین تر بود. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که اگرچه تمرینات میت زنی موجب احساس کوفتگی و درد و افزایش سطح کراتین کیناز و لاکتات خون می شود، بااین حال اعمال ماساژ بعد از انجام این تمرینات، موجب کاهش سطح این شاخص های کوفتگی عضلانی و درد می شود.

مقدمه و اهداف: با توجه به شیوع بالای اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی در کودکان و مشکلات روانشناختی که به واسطه ویژگی های رفتاری این کودکان برای والدین و به ویژه مادرانشان ایجاد می شود، پژوهش حاضر به بررسی تاثیر آموزش والدگری مبتنی بر ذهن آگاهی بر بهبود رفتارهای درونی سازی شده مادران (اضطراب و افسردگی) و رفتارهای برونی سازی شده (رفتارهای قانون شکنانه و پرخاشگرانه) فرزندان با نارسایی توجه/ بیش فعالی پرداخته است. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر از روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. تعداد 30 نفر از مادرانی که فرزندان شان به واسطه ی نظر معلمان، پرسشنامه مرضی کودکان فرم والدین و مصاحبه تشخیصی مبتلا به این اختلال تشخیص داده شده بودند، به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل ب ه صورت تصادفی جایگزین شدند. به منظور سنجش رفتارهای برونی سازی شده کودکان و مشکلات درونی سازی شده مادرانشان به ترتیب از فهرست رفتاری کودکان CBCL و مقیاس بیمارستانی اضطراب و افسردگی HADS استفاد شد. سپس گروه آزمایش طی هشت جلسه سه ساعته تحت آموزش والدگری مبتنی بر ذهن-آگاهی قرار گرفتند. پس از اتمام جلسات پس آزمون گرفته شد. داده های به دست آمده از پژوهش حاضر با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس و به کمک نرم افزار آماری SPSS21 تحلیل شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که میزان اضطراب و افسردگی مادران شرکت کننده در گروه آزمایش به طور معناداری کاهش یافته است (0/05

مقدمه و اهداف: هدف از پژوهش حاضر، بررسی قدرت، استقامت و انعطاف پذیری عضلات تنه در نوجوانان کشتی گیر با و بدون ناهنجاری هایپرکایفوز بود. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر 40 کشتی گیر به صورت هدفدار انتخاب شدند و به دو گروه با و بدون ناهنجاری هایپرکایفوزیس تقسیم شدند. میزان هایپرکایفوز، استقامت عضلات اکستنسور و فلکسور تنه به ترتیب به وسیله خط کش منعطف، آزمون سورنسن و آزمون فلکشن 60 درجه مورد اندازه گیری قرار گرفتند. قدرت عضلات اکستانسور و فلکسور با دینامومتر و انعطاف پذیری عضلات توراکو-ابدومینال با آزمون عملکردی اندازه گیری شد. آنالیز داده ها با آزمون همبستگی پیرسون و آزمون تی مستقل انجام شد. یافته ها: بین هایپرکایفوز و قدرت اکستنشن تنه (0/005=p)، استقامت عضلات اکستانسور تنه (0/02=p) و همچنین انعطاف پذیری سینه ای-شکمی (0/01=p)، نسبت قدرت عضلات فلکسور به اکستنسور تنه (0/001=p) و همچنین نسبت استقامت عضلات فلکسور به اکستنسور تنه (0/001=p) ارتباط معناداری وجود داشت. علاوه بر این، مقایسه دو گروه نشان داد که بین قدرت عضلات اکستنسور تنه (0/02=p)، نسبت قدرت عضلات فلکسور به اکستنسور (0/001=p)، استقامت عضلات اکستنسور تنه (0/009=p)، نسبت استقامت عضلات فلکسور به اکستنسور تنه (0/005=p) و نیز انعطاف پذیری عضلات توراکو-ابدومینال (0/02=p) تفاوت معناداری در دو گروه وجود دارد. نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که تغییرات در فاکتورهایی همچون قدرت، استقامت و انعطاف پذیری می تواند موجب تشدید قوس ستون فقرات پشتی شود و این عوامل در افراد ورزشکار مثل کشتی گیران نیز علی رغم ورزشکار بودن افراد می تواند به عنوان یک ناهنجاری تلقی شود؛ لذا مربیان و درمانگران ورزشی می بایست نسبت به ارزیابی و ارائه برنامه تمرینات موثر آموزش داده شوند.

مقدمه و اهداف: پژوهش حاضر به بررسی تاثیر 6 هفته تمرینات اصلاحی جامع بر تعادل و الگوی تغییرات فشار کف پا دختران نوجوان با کف پای صاف منعطف می پردازد. مواد و روش ها: آزمودنی های تحقیق حاضر شامل 30 نفر از دانش آموزان 9-13 سال دارای ناهنجاری کف پای صاف بودند که به صورت غیرتصادفی هدفمند انتخاب شده و به صورت کاملا تصادفی به دو گروه تمرین اصلاحی (سن: 02/1± 60/11 سال، قد: 29/10± 00/148 سانتی متر، وزن: 69/11± 40/47 کیلوگرم و شاخص توده بدنی: 92/11± 42/21) و کنترل (سن: 95/0± 40/11 سال، قد: 67/12± 46/148 سانتی متر، وزن: 28/12± 46/47 کیلوگرم و شاخص توده بدنی: 28/4± 37/21) تقسیم شدند. برای جمع آوری اطلاعات دموگرافیک از پرسشنامه و برای ارزیابی ناهنجاری کف پای صاف از روش افت ناوی استفاده شد. همچنین پارامترهای مرتبط با کف پا شامل سطح مرکز فشار و تعادل ایستا با استفاده از دستگاه فوت اسکن ارزیابی شد. از آمار توصیفی جهت تعیین فراوانی ها و شاخص های مرکزی و پراکندگی در قالب جدول ها و نمودارها و از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره و چند متغیره جهت بررسی تفاوت های بین گروهی در متغیرهای پژوهش استفاده شد. یافته ها: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که اعمال برنامه اصلاحی اثر معناداری بر تعادل ایستا با چشمان باز و بسته (01/0>P) و سطح مرکز فشار شست پا، استخوان متاتارسال اول، متاتارسال دوم، متاتارسال سوم و ناحیه ی میانی پا و بخش داخلی پاشنه (01/0>P) در گروه تمرینی نسبت به گروه کنترل داشت. نتیجه گیری: تحقیق حاضر نشان داد تمرینات اصلاحی جامع در بهبود تعادل و وضعیت کف پا موثر بوده و بر همین اساس پیشنهاد می شود درمانگران در بهبود ناهنجاری های کودکان، از تمرینات اصلاحی مرتبط با تنه و اندام تحتانی در قالب برنامه اصلاحی جامع استفاده کنند.

مقدمه و اهداف: افزایش هموسیستئین و مقاومت به انسولین و کاهش آدیپونکتین از عوامل خطر بیماری های قلبی-عروقی و متابولیکی می باشد. یکی از مداخلات درمانی موثر برای کاهش این فاکتورهای خطر انجام تمرینات ورزشی منظم است. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر 8 هفته تمرین مقاومتی بالاتنه، پایین تنه و ترکیبی بر غلطت آدیپونکتین، هموسیستئین و مقاومت به انسولین دانشجویان زنان سالم تمرین نکرده بود. مواد و روش ها: 56 زن سالم (سن: 3± 21 سال، وزن 5± 60 کیلو گرم، قد 5± 160 سانتی متر، شاخص توده بدن (BMI) 5/3± 5/21 کیلوگرم ﺑ ﺮ متر مربع) داوطلبانه در مطالعه حاضر شرکت نمودند. بعد از دو جلسه آشنایی و تعیین قدرت بیشینه آزمودنی ها به طور تصادفی به چهار گروه مقاومتی بالاتنه، مقاومتی پایین تنه، ترکیبی (بالاتنه و پایی تنه) و کنترل تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت 8 هفته، سه جلسه در هفته، 6 حرکت مقاومتی برای بالا تنه، پایین تنه، ترکیب بالاتنه و پایین تنه را اجرا نمودند. نمونه های خون برای اندازه گیری آدیپونکتین، هموسیستئین و مقاومت به انسولین قبل، بعد از چهار هفته و در پایان دوره تمرین گرفته شد. یافته ها: نشان داده شد که سطوح آدیپونکتین بعد از 8 هفته تمرین مقاومتی بالاتنه، پایین تنه و ترکیبی افزایش معنادار داشت. بیشترین افزایش در گروه تمرینی پایین تنه و کمترین افزایش در گروه تمرینی بالاتنه بود. همچنین، سطوح هموسیستئین در گروه مقاومتی پایین تنه و ترکیبی کاهش معناداری یافت. شاخص مقاومت به انسولین نیز در گروه های تمرینی پایین تنه و ترکیبی کاهش معناداری یافت. نتیجه گیری: انجام 8 هفته تمرین مقاومتی بالاتنه، پایین تنه و ترکیبی افزایش معناداری در سطوح آدیپونکتین و کاهش معناداری در سطوح مقاومت به انسولین و هموسیستئین زنان سالم تمرین نکرده ایجاد می کند که این تغییرات به طور مستقیم به توده عضلانی درگیر و طول تمرین بستگی دارد؛ به عبارتی دیگر، هرچه توده عضلانی بیشتری در مدت طولانی به کار گرفته شود، احتمالا از مزایای بیشتری در رابطه با افزایش آدیپونکتین سرم و کاهش مقاومت به انسولین و کاهش هموسیستئین و در کل کاهش فاکتورهای خطر ابتلا به بیماری های قلبی-عروقی و متابولیک می توان بهره برد.

مقدمه و اهداف: طیف فرکانس نیروهای عکس العمل زمین طی راه رفتن از اهمیت کلینیکی بالایی برخوردار است. هدف از پژوهش حاضر بررسی طیف فرکانس نیروی عکس العمل زمین طی راه رفتن بر روی شن و سطح صاف در افراد با پای پرونیت می باشد. مواد و روش ها: 29 فرد سالم (14 زن و 15 مرد) با میانگین سنی 4/17± 24/00سال، قد 7/92± 170/54 سانتی متر، و وزن 16/68± 73/36 کیلوگرم و 30 فرد با پای پرونیت (15 زن و 15 مرد) با میانگین سنی 2/91± 23/09 سال، قد 10/85± 172/63سانتی متر، و وزن 11/07± 71/09 کیلوگرم داوطلب شرکت در مطالعه حاضر شدند. داده های نیروی عکس العمل زمین به وسیله دستگاه صفحه نیرو برتک (نرخ نمونه برداری 1000 هرتز) اندازه گیری شد. از آزمون آنالیز واریانس دوسویه با اندازه های تکراری برای تحلیل آماری استفاده شد. تمام تحلیل ها در سطح معناداری 0/05 انجام شد. یافته ها: اثر تعاملی سطح و گروه بر طیف فرکانس با توان 99/5 درصد نیروی عکس العمل زمین در راستای قدامی-خلفی به لحاظ آماری معنادار بود. طیف فرکانس با توان 99/5 درصد در گروه سالم طی راه رفتن بر روی شن در مقایسه با راه رفتن بر روی سطح صاف به طور معناداری بالاتر بود. اختلاف معناداری در سایر متغیرها مشاهده نشد. نتیجه گیری: راه رفتن بر روی شن بر طیف فرکانس با توان 99/5 درصد نیروی عکس العمل زمین در راستای قدامی-خلفی بیشترین اثر را داشت، ولی در مقادیر طیف فرکانس نیروی عکس العمل زمین در راستای داخلی-خارجی و در راستای عمودی هیچ گونه اختلاف معناداری وجود نداشت. به طور کلی، راه رفتن بر روی شن در توانبخشی افراد با پای پرونیت می تواند مفید باشد. با وجود این، اثبات هرچه بهتر این موضوع نیاز به انجام پژوهش های بیشتر دارد.

مقدمه و اهداف: استفاده از کفی تکسچر در افراد اتیسم می تواند بر مکانیزم راه رفتن تأثیرگذار باشد. این عامل در طی راه رفتن، عامل بالقوه ای در تغییر محتوای فرکانسی نیروهای عکس العمل زمین می باشد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثر کفی تکسچر بر طیف فرکانس نیروهای عکس العمل زمین در کودکان دارای اتیسم طی راه رفتن بود. مواد و روش ها: تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی بود. جمعیت مورد مطالعه کودکان دارای طیف اتیسم و نوع نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. 10 کودک اتیسم به صورت هدفمند با دامنه سنی 7-8 سال در تحقیق حاضر شرکت کردند. برای اندازه گیری محتوای فرکانسی نیروهای عکس العمل زمین با و بدون کفی تکسچر و پای برهنه از دستگاه فوت اسکن ) نرخ نمونه برداری: 300 هرتز)استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده های آماری از آزمون آنالیز واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که طیف فرکانس نیروهای عکس العمل زمین در هیچ یک از متغیر های مولفه ی عمودی نیرو های عکس العمل زمین، انگشت شست پا و انگشتان 2 تا 5 در سه شرایط پای برهنه، کفش و کفی LP معنادار نبوده است (0/05

مقدمه و اهداف: افزایش نسبت قدرت عضله چهارسرران به همسترینگ، به دلیل ایجاد نیروهای برشی روبه جلو در درشت نی به عنوان عامل خطر آسیب رباط صلیبی قدامی زانو مطرح است. با توجه به اینکه سرینی بزرگ همکار همسترینگ در باز کردن ران در زنجیره حرکتی بسته است، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین تقویتی سرینی بزرگ بر شدت انقباض چهارسرران در هنگام فرود از پرش بود. مواد و روش ها: 25 داوطلب زن سالم 18-30 ساله به صورت گروه بندی کارآزمایی کنترل شده تصادفی در دو گروه کنترل (13 نفر) و تجربی (12 نفر) قرار گرفتند. بیشینه قدرت ایزومتریک توسط داینامومتر دستی و شدت انقباض لحظه فرود و بیشینه شدت انقباض ایزومتریک عضلات سرینی بزرگ، چهارسرران و همسترینگ توسط دستگاه الکترومایوگرافی سطحی اندازه گیری شد. پس از انجام 8 هفته سه جلسه ای تمرینات مقاومتی سرینی بزرگ در گروه تجربی، اندازه گیری ها تکرار شد. از تحلیل واریانس مختلط دوعاملی برای آزمون معناداری و از آزمون T زوجی به عنوان آزمون تعقیبی استفاده شد. یافته ها: در گروه تجربی قدرت سرینی بزرگ 4/55% افزایش غیرمعنادار داشت. در مورد شدت انقباض، در گروه تجربی ب ترتیب 16/36% افزایش، 8/26% کاهش و 9/21% افزایش معنادار (0/001>P) و در گروه کنترل 93/2% افزایش، 4/73% کاهش و 4/3% افزایش غیرمعنادار برای عضلات سرینی بزرگ، چهارسرران و همسترینگ بوده است. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات تقویتی سرینی بزرگ می تواند همگام با همسترینگ از طریق تاثیر بر کاهش شدت انقباض چهارسررانی در پیشگیری از جلو رانده شدن درشت نی و متعاقبا پیشگیری از آسیب رباط صلیبی قدامی زانو تاثیرگذار باشد.

مقدمه و اهداف: امروزه آموزش کمتر، به همراه فقدان نشانه های بینایی، باعث حرکات کمتر افراد دارای اختلال بینایی می شود. این عدم فعالیت باعث تأخیر در رشد حرکتی شده و حرکت به عنوان مهمترین فاکتور ادامه حیات هر فرد، عامل مهمی برای ارتقای سلامتی کودکان معلول می باشد؛ بنابراین هدف از تحقیق حاضر، تاثیر تمرینات تحریک وستیبولار بر عملکرد تعادلی و حرکتی نابینایان بود. مواد و روش ها: در پژوهش نیمه تجربی حاضر تعداد 30 دختر و پسر از بین نابینایان داوطلب به صورت در دسترس و هدفمند و به طور تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. پس از انتخاب دانش آموزان و کسب رضایت آنها مبنی بر شرکت در برنامه تمرینی، ابتدا تعادل پویا به کمک آزمون (تی یو جی) و عملکرد حرکتی با آزمون Tinetti به عنوان پیش مداخله اندازه گیری شد. گروه تجربی طی 6 هفته(هر هفته 3 جلسه به مدت 30 دقیقه) در تمرینات حضور یافتند. در پایان نیز آزمون مرحله پیش مداخله به عنوان پس مداخله تکرار گردید. داده ها با استفاده از تحلیل آماری تی مستقل و وابسته در سطح معناداری 0/05 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: یافته های تحقیق حاضر نشان داد که پس از شش هفته تمرین تحریک وستیبولار بهبود معناداری در نمرات تعادل پویا و عملکرد حرکتی گروه تجربی نسبت به پیش از دوره تمرینات تحریک وستیبولار یافت شد، در حالی که در گروه کنترل تغییر معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد با توجه به نتایج تحقیق حاضر، تمرینات تحریک وستیبولار بر تعادل پویا و عملکرد حرکتی آزمودنی ها تأثیرگذار است. با در نظر گرفتن اهمیت تحرک و تعادل، خصوصاً در کودکان با معلولیت بینایی، توصیه می شود از تمرینات تحریک وستیبولار به عنوان شیوه مؤثر برای تحرک فیزیکی بیشتر این افراد استفاده شود.

مقدمه و اهداف: امروزه با افزایش سطح بهداشت و سلامت و امید به زندگی، جمعیت سالمندان در جهان رو به ازدیاد است. افزایش جمعیت سالمندی، مطالعات بیشتری در زمینه افزایش سن و چگونگی تغییر در رفتارهای ارتباطی را می طلبد. آزمون گفتار در حضور نویز، درک شنیداری افراد را در حضور نویز بررسی می کند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه نتایج آزمون گفتار در حضور نویز در افراد جوان و سالمند با آستانه شنوایی هنجار انجام گرفت. مواد و روش ها: مطالعه حاضر که از نوع توصیفی-تحلیلی بود و به صورت مقطعی و ازطریق نمونه گیری در دسترس انجام شده است. جامعه مورد مطالعه در این پژوهش 31 سالمند و 31 جوان بود که بر اساس معیارهای ورود انتخاب شدند. آزمون های ادیومتری تن خالص-ایمیتانس اکوستیک و ادیومتری گفتار و همچنین آزمون گفتار در حضور نویز، درگروه های سالمند و جوان انجام شد. یافته ها: یافته های تحقیق حاضر نشان داد که در نسبت های سیگنال به نویز 20، 15، 10، 5 و صفر دسی بل، اختلاف معناداری بین دو گروه سنی جوان و سالمند وجود داشت (0/05>P)، ولی در نسبت سیگنال به نویز 25 اختلاف معناداری بین دوگروه سنی به دست نیامد (0/05P). نتیجه گیری: به نظر می رسد افراد سالمند ممکن است در فعالیت های قشری و زیر قشری مغز در پردازش شنیداری متفاوت با گروه جوان باشند و احتمالا توانایی درک گفتار در حضور نویز ضعیف تری نسبت به گروه جوان داشته باشند.

مقدمه و اهداف: هایپرموبیلیتی یکی از معضلات پزشکی در سرتاسر جهان است که باعث بروز درد، کاهش عملکرد و کاهش حس عمقی مفصل می شود و در نهایت این عوامل اختلالات تعادلی را در پی خواهند داشت. همچنین در این افراد تغییر الگوی فعالیت عضلانی نسبت به افراد سالم گزارش شده است. بنابراین هدف از تحقیق حاضر تعیین تاثیر شش هفته تمرین تعادلی بر تعادل و الگوی فعالیت الکتریکی برخی عضلات اندام تحتانی زنان دارای سندروم هایپرموبیلیتی عمومی بود. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر، 24 دانشجوی زن دارای سندروم هایپرموبیلیتی عمومی با دامنه سنی 26-22سال از بین دانشجویان زن دانشگاه خوارزمی به صوررت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. اندازه گیری زمان شروع فعالیت الکتریکی عضله با دستگاه الکترومایوگرافی سطحی از عضلات واستوس مدیالیس، واستوس لترالیس، رکتوس فموریس، سمی تندونیس، بایسپس فموریس و گاستروکنمیوس داخلی حین تکلیف فرود دراپ و تعادل ایستا و پویا به ترتیب با آزمون های باس استیک و وای در پیش-آزمون و پس آزمون به عمل آمد. پس از اجرای شش هفته تمرین تعادلی بر روی گروه تجربی برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون تحلیل کوواریانس در سطح معناداری 0/05 استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد پس از اجرای شش هفته تمرین تعادلی بین گروه کنترل و تجربی در زمان شروع فعالیت الکتریکی عضلات سمی تندونیس، بایسپس فموریس و واستوس لترالیس، تعادل ایستا و تعادل پویا در جهت قدامی و خلفی-داخلی تفاوت معنا داری وجود داشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد پس از اجرای برنامه تمرینی، افزایش حساسیت گیرنده های مفصلی و الگوی فعالیت الکتریکی عضلانی به ترتیبی بوده که منجر به تعدیل پاسخ های تعادلی شده است. با در نظر گرفتن تاثیرگذاری بالای به دست آمده در گروه تمرین، انجام این تمرینات می تواند در کسب فواید جسمی و بهبود در تعادل و کنترل پاسچرال در فعالیت های روزانه این افراد حائز اهمیت باشد؛ لذا به عنوان یک روش پیشنهادی و مکمل در درمان قابل توصیه است.

مقدمه و اهداف: هدف مطالعه حاضر ارزیابی تاثیر حمل کوله پشتی با وزن های مختلف به دو روش یک طرفه و دوطرفه بر تقارن پارامترهای زمانی-فضایی راه رفتن افراد بزرگسال سالم بود. مواد و روش ها: 17 آزمودنی دختر سالم با میانگین سن 73/21 سال، برای شرکت در تحقیق حاضر داوطلب شدند. راه رفتن آزمودنی ها هنگام حمل کوله-پشتی به دو روش یک طرفه و دوطرفه و با وزن های صفر، 5، 10 و 15 درصد از وزن بدن با استفاده سیستم سه بعدی آنالیز حرکت با شش دوربین مورد ارزیابی قرار گرفت. پارامترهای زمانی-فضایی راه رفتن و شاخص تقارن زمان قدم و طول قدم با استفاده از الگوریتم تردمیل مبتنی بر سرعت (VBT) و برنامه نویسی محاسبه شدند. برای تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمون تی-همبسته و آزمون آنالیز مکرر واریانس استفاده شد (0/05>p). یافته ها: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که با افزایش وزن کوله پشتی، مدت زمان فاز استانس، سوینگ و حمایت دوگانه فزایش و طول قدم و تواتر گام برداری کاهش پیدا می کند. ارزیابی شاخص تقارن نشان داد که این شاخص با افزایش بار اعمال شده بر بدن کاهش می یابد و راه رفتن فرد به سمت عدم تقارن اندام راست و چپ سوق پیدا می کند. همچنین مشخص شد که حمل کوله پشتی به صورت یک طرفه، شاخص تقارن را نسبت به حمل کوله پشتی دوطرفه بیشتر تحت تاثیر قرار می دهد و باعث کاهش آن می شود که این تفاوت حین حمل کوله پشتی با 15 درصد وزن بدن معنادار بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده، پیشنهاد می شود برای بهبود شاخص تقارن اندام راست و چپ، وزن کوله پشتی از ده درصد وزن بدن تجاوز نکند و روش حمل کوله پشتی به صورت دوطرفه باشد.

مقدمه واهداف: نقاط ماشه ای مایوفاشیال نقاط بسیارحساسیه ستندکه درباندل های سفت عضله اسکلتی قراردارندودرایجاددردومحدودیت حرکتی نقش داشته ودرنهایت سبب اختلالات عملکردی می شوند. نقاط ماشه ای مایوفاشیال به صورت کلینیکی به دو دسته فعال وپنهان تقسیم می شود. نقاط ماشه ای پنهان شایع ترازنوع فعال آن است. دربین عضلات بدن، عضله تراپزفوقانی پایین ترین آستانه دردفشاری دربرابرفشارآلگومتر، شایع ترین محل ایجادنقاط ماشه ای است که درآن نقاط ماشه ای توسعه می یابند و میتواند سندرم دردمایوفاشیال را درگردن وشانه ها ایجادکند. مواد و روش ها: مطالعه حاضر روی ده زن مبتلابه نقطه ماشه ای پنهان عضله ذوزنقه ای فوقانی انجام گرفت. ضخامت و زاویه pennationعضله ذوزنقه ای فوقانی در حالت استراحت و ضخامت و زاویه pennationعضله ذوزنقه ای فوقانی در حالت انقباض بااستفاده از دستگاه سونوگرافی هوندا (2100ساخت کشور ژاپن-7. 5 مگاهرتزخطی) دروضعیت نشسته روی صندلی با تکیه گاه اندازه گیری شد. اندازه گیری ها دوبار در همان روزبه فاصله زمانی نیم ساعت تکرارشدند. از آزمونهای ICC، SEM وMDCجهت اندازه گیری میزان تکرارپذیری درون ازمونگر و تخمین خطاهای اندازه گیری استفاده شد. یافته ها: یافته های حاصل برای مقادیرMDCو ICC, SEM، برای بررسی تکرارپذیری درون آزمونگر در اندازه گیری ضخامت و زاویه pennationعضله ذوزنقه ای فوقانی در حالت استراحت به ترتیب( ICC=0. 962، SEM=1. 43، MDC=3. 97) و ( ICC=0. 913، SEM=1. 46، MDC=4. 06) و ضخامت و زاویه pennation عضله ذوزنقه ای فوقانی در حالت انقباض به ترتیب (ICC=0. 979، SEM=1. 95، MDC=5. 43) و ( ICC=0. 870، SEM=1. 46، MDC=4. 06) بوده است. نتیجه گیری: اولتراسونوگرافی طبق متدی که در این پژوهش به کار گرفته شده است، به عنوان یک روش تکرارپذیربامقادیر SEM و MDC کوچک دراندازه گیری های ضخامت و زاویه pennation عضله ذوزنقه ای فوقانی در حالت استراحت و نیز ضخامت و زاویه pennation عضله ذوزنقه ای فوقانی در حالت انقباض توصیه می گردد.

مقدمه و اهداف: نوروپاتی دیابتی به علت درگیری اعصاب محیطی، باعث کاهش تعادل می شود. پژوهش های کمی، تغییرات شاخص های تعادلی را بعد از استفاده از دستگاه لرزش کلی بدن (Whole Body Vibration) بیان کرده اند. هدف مطالعه حاضر، بررسی تغییرات شاخص های تعادلی به صورت فوری بعد از استفاده از دستگاه لرزش کلی بدن در بیماران نوروپاتی دیابتی نوع دو است. مواد و روش ها: مطالعه حاضر، تک جلسه ای و از نوع کارآزمایی بالینی یک سوکور است. 32 بیمار نوروپاتی دیابتی، به دو گروه مداخله و درمان نما تقسیم شدند. بیماران در گروه مداخله 6 بار با استراحت یک دقیق ه ای، روی دستگاه لرزش کلی بدن، با فرکانس HZ30 و آمپلی تود mm2، با زانوهای خم شده تا 30 درجه ایستادند. در گروه درمان نما، بیماران با همان شرایط گروه مداخله، اما روی صفحه دستگاه خاموش قرار گرفتند. بیماران هر دو گروه قبل و بعد از مداخله، با دستگاه بایودکس مورد ارزیابی قرار گرفتند. با توجه به توزیع نرمال داده ها با استفاده از آزمون شاپیرو-ویلک، برای مقایسه بین گروهی از تحلیل کوواریانس و برای مقایسه درون گروهی از آزمون t-زوجی استفاده شد. یافته ها: یافته ها نشان داد بر اساس آزمون t-زوجی، تعادل کلی (p=0. 000)، تعادل در جهت قدامی-خلفی (p=0. 000) و تعادل در جهت طرفین (p=0. 033)، قبل و بعد در گروه مداخله، تغییرات معناداری را نشان دادند، اما در گروه درمان نما، تعادل کلی (p=0. 06)، تعادل در جهت قدامی-خلفی (p=0. 33) و تعادل در جهت طرفین (p=0. 79)، تغییرات معناداری مشاهده نشد. در مقایسه نتایج دو گروه، با استفاده از آزمون t-مستقل، تعادل کلی (p=0. 000)، تعادل در جهت قدامی-خلفی (p=0. 000) و تعادل طرفین (p=0. 027) به دست آمد، هر سه متغیر دارای اختلاف معناداری شد. نتیجه گیری: به نظر می رسد دستگاه لرزش کل بدن می تواند در کوتاه مدت در بهبود تعادل در زنان مبتلا به نوروپاتی دیابتی موثر باشد.

مقدمه و اهداف: هدف از تحقیق حاضر، بررسی انحنای کایفوز پشتی و ارتباط آن با طول عضلات همسترینگ در میان دانش آموزان ایران می باشد. مواد و روش ها: 13712 دانش آموز 12 تا 17 ساله شامل 6968 دختر و 6744 پسر که به صورت تصادفی از هفت منطقه جغرافیایی ایران انتخاب شدند، در تحقیق حاضر شرکت کردند. انحنای کایفوز توسط خط کش منعطف و انعطاف پذیری همسترینگ توسط تست خمش به جلو اندازه گیری شد. برای توصیف داده ها از روش های آمار توصیفی و به منظور تعیین میزان ارتباط از روش همبستگی اسپیرمن با توجه به توزیع داده ها استفاده شد. یافته ها: نتایج به دست آمده نشان داد که میانگین درجه انحنای پشتی در دختران دانش آموز 11. 93± 32. 85 و در پسران دانش آموز 10. 61± 36. 89 می باشد، همچنین انعطاف پذیری عضلات همسترینگ در دختران دانش آموز 9. 62± 33. 38 و در پسران دانش آموز 10. 41± 30. 01 بوده است. یافته های تحقیق حاضر حاکی از عدم همبستگی معنا دار قوی بین طول همسترینگ و کایفوز پشتی در میان دانش آموزان دختر و پسر ایرانی می باشد (r=-0. 05). نتیجه گیری: بنابر یافته های مطالعه حاضر، کایفوز پشتی و انعطاف پذیری همسترینگ در جامعه دانش آموزی کشور دارای دامنه وسیعی است که با توجه به سن و جنسیت، تغییراتی در آن مشاهده می شود. همچنین بین انحنای کایفوز سینه ای و انعطاف پذیری عضلات همسترینگ در دانش آموزان ایرانی ارتباطی یافت نشد. این نتایج می تواند مبنای خوبی برای استفاده مربیان، معلمان و سایر افراد مرتبط با حوزه سلامت و آموزش و پرورش دانش آموزان و همچنین مطالعات آینده در این زمینه باشد.

مقدمه و اهداف: به نظر می رسد انجام تمرین استقامتی و مصرف استروئید می تواند مسیر چربی سوزی را بیشتر فعال نماید. هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تعاملی شش هفته تمرین استقامتی و تزریق استروئید استانوزولول بر تغییرات مقادیر CD36 بافت عضله، آنزیم بتاهیدروکسی آسیل کوآ دهیدروژناز (B-HAD) بافت عضله و دسنوترین بافت آدیپوز زیرپوستی و احشایی در موش های صحرایی نر سالم بود. مواد و روش ها: در مطالعه حاضر، 40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با سن 12 هفته و میانگین وزن اولیه ی 16± 289 گرم به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند: دارونما (10=n)، تمرین+دارونما (10=n)، تمرین+استانوزولول (10=n) و استانوزولول (10=n). موش هایتمرین+استانوزولول و استانوزولول هفته ای یک بار تزریق درون عضلانی استانوزولول (5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) داشتند، گروه های دارونما و تمرین+دارونما به همان میزان روغن آراشید دریافت کردند. تمرین استقامتی به مدت 6 هفته، هر هفته 5 جلسه و با شدت 55-75 درصد VO2max روی نوارگردان اجرا شد. مقادیر انتقال دهنده اسید چرب CD36، B-HAD و دسنوترین با روش الایزا سنجیده شد. یافته ها: بعد از 6 هفته تمرین ورزشی و مصرف استانوزولول مقادیر پروتئین CD36 در گروه تمرین+استانوزولول در مقایسه با گروه دارونما (0/0003=P)، گروه تمرین+دارونما (0/008=P) و گروه استانوزول (0/029=P) افزایش معناداری داشت. مقادیر پروتئین B-HAD بافت عضله نعلی در گروه تمرین+استانوزولول در مقایسه با گروه دارونما (0/0002=P)، گروه تمرین+دارونما (0/006=P) و گروه استانوزولول (0/018=P) افزایش معناداری داشت. مقادیر دسنوترین بافت چربی زیرپوستی در گروه تمرین+استانوزولول در مقایسه با گروه دارونما (0/0005=P)، گروه تمرین+دارونما و گروه استانوزولول (0/021=P) افزایش معناداری داشت. مقدار دسنوترین بافت چربی احشایی در گروه تمرین+استانوزولول در مقایسه با گروه دارونما (0/0007=)، گروه تمرین+دارونما (0/039=P) و گروه استانوزولول (0/004=P) افزایش معناداری داشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد، تزریق استانوزولول آثار لیپولیزی تمرین های استقامتی را تا حد چشم گیری بهبود می بخشد.

مقدمه و اهداف: بی اختیاری ادراری از تظاهرات بالینی ناپایداری عضلات کف لگن است. از آنجایی که این عضلات بخشی از مجموعه عضلات مرکزی بدن بوده و در برقراری ثبات و تعادل نقش دارد، احتمال برهم خوردن تعادل در افراد با اختلالات عملکردی این عضلات مطرح شده است؛ لذا مطالعه حاضر با هدف مقایسه شاخص های تعادل ایستا و پویا در زنان با و بدون بی اختیاری استرسی ادراری طراحی و اجرا شد. مواد و روش ها: مطالعه حاضر بر روی 15 زن با بی اختیاری استرسی ادراری و 15 زن بدون این عارضه انجام گرفت. پس از تکمیل فرم اطلاعاتی، شاخص های تعادل از جمله زمان رسیدن به پایداری، میزان بار اعمالی حین فرود و نیروهای عکس العمل حین راه رفتن با استفاده از دستگاه صفحه نیرو اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمون تی مستقل با سطح آلفای 0/05 استفاده شد. یافته ها: طول مسیر مرکز فشار در راستای قدامی-خلفی (0/004=p) و جانبی (0/002=p)، سرعت مرکز فشار در راستای قدامی-خلفی (0/004=p)، و جانبی (0/002=p) طول کل مسیر طی شده مرکز فشار (0/003=p) با چشم باز در زنان با و بدون بی اختیاری ادراری اختلاف معناداری داشت. تمامی شاخص های تعادل ایستا با چشم بسته به طور معناداری بین دو گروه متفاوت بود (0/05>p). در زمان رسیدن به پایداری راستای عمودی (0/001=p)، قدامی-داخلی (0/008=p) و جانبی (0/044=p) به طور معناداری در گروه بدون بی اختیاری ادرای کمتر بود. نتیجه گیری: بر اساس یافته های مطالعه حاضر، تقریبا تمامی شاخص های تعادل ایستا و پویا در زنان با بی اختیاری استرسی ادراری ضعیف تر از زنان بدون این عارضه بود. می توان نتیجه گرفت که عضلات کف لگن به عنوان بخشی از عضلات مرکزی بدن، نقش مهمی در برقراری ثبات پوسچرال دارند.

مقدمه و اهداف: امروزه اسپرین مچ پا شایع ترین آسیب بازیکنان فوتبال است. مطالعات پیشین نشان داده اند که تمرینات پیشگیری از آسیب به طور کلی آسیب-های ورزشی را کاهش می دهد. هدف از مطالعه حاضر ارزیابی تأثیر 12 هفته تمرینات منتخب پیشگیری از آسیب بر ریسک فاکتورهای درونی مچ پای فوتبالیست های مرد حرفه ای بود. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر 50 نفر از فوتبالیست های زیر 21 سال باشگاه ذوب آهن اصفهان که در تمرینات پیش فصل 1397-1396 حضور داشتند، انتخاب شدند. آزمودنی ها به صورت تصادفی در 2 گروه 25 نفره (تجربی و کنترل) تقسیم شدند. در مرحله پیش آزمون به منظور بررسی تعادل ایستا تست لک لک، تعادل پویا تست Y، اندازه گیری دامنه حرکتی مچ پا به وسیله گونیامتر و میزان پرش ارتفاع (سارجنت) به وسیله متر به عمل آمد. گروه تجربی پروتکل تمرینی خود را به مدت 12 هفته (هر هفته 3 جلسه و هر جلسه 30 دقیقه) انجام دادند، اما گروه کنترل تنها تمرینات معمول خود را انجام دادند. پس از 12 هفته تمامی متغییرها اندازه گیری شد. برای مقایسه درون گروهی از تی تست وابسته و بین گروهی از آزمون تی تست مستقل استفاده شد (0/05>P). یافته ها: یافته ها نشان داد گروه تجربی بیشترین افزایش را در تعادل ایستا، تعادل پویا و میزان پرش ارتفاع داشته است (0/05>P)، هرچند در دامنه حرکتی مچ پا بهبودی حاصل شد، اما از نظر آماری معنادار نبود (0/05

مقدمه و اهداف: شیوع ویروس کرونا بحران شدیدی در سطح جهان ایجاد کرده است و مسئولین در کشورهای مختلف مجبور به وضع قوانینی برای جلوگیری از گسترش آن شده اند که آسیب های روانشناختی بسیاری را نیز به دنبال داشته است. فعالیت بدنی به عنوان یکی از عوامل تاثیرگذار در بهبود شرایط جسمی و روانی افراد شناخته شده است؛ از این رو، هدف پژوهش حاضر بررسی اثر فعالیت بدنی بر میزان فشار روانی ادراک شده در دوران قرنطینه خانگی کرونا بود. مواد و روش ها: روش اجرای تحقیق حاضر شبه تجربی و از لحاظ هدف کاربردی است که به صورت میدانی اجرایی گردید. جامعه آماری این تحقیق شامل کلیه زنان سالم 30 تا 45 سال عضو شبکه های اجتماعی بود. در نهایت 24 نفر در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. ابزار گردآوری اطلاعات در تحقیق حاضر پرسشنامه فشار روانی ادراک شده بود. گروه تجربی طبق برنامه تمرینی طراحی شده به انجام فعالیت بدنی پرداختند؛ برنامه به مدت 6 هفته و هفته ای سه جلسه و هر جلسه 60 تا 80 دقیقه انجام شد. گروه کنترل در این مدت هیچ مداخله ای دریافت نکردند و به فعالیت های روزمره خود پرداختند. از آزمون تحلیل کوواریانس جهت تجزیه و تحلیل داده ها استفاده گردید. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که فعالیت بدنی بر میزان فشار روانی ادراک شده در دوران قرنطینه کرونا تاثیر معناداری دارد؛ به صورتی-که فعالیت بدنی توانسته است میزان فشار روانی ادراک شده گروه تجربی را در مقایسه با گروه کنترل به صورت معناداری کاهش دهد. نتیجه گیری: طبق نتایج تحقیق کنونی، فعالیت بدنی به واسطه تقویت سیستم ایمنی بدن افراد و همچنین ارتقا سطح ذهنی و روانی آنان سبب می گردد تا افراد از توانایی بالاتری برای مواجهه با این ویروس برخوردار باشند.

مقدمه و اهداف: یکی از مسائلی که مشاوران توانبخشی در ارتباط با افرادی که دچار ناتوانی جسمی و آسیب نخاعی می باشند، مطرح می کنند، مشکلات روانی مانند ناامیدی و به دنبال آن چالش های متعددی همچون عدم اشتغال است. توانبخشی شغلی، یکی از ابعاد حیاتی توانبخشی است که با افزایش کارایی و بازگرداندن هرچه بیشتر توانایی و به حداقل رساندن محدودیت ها به فرد کمک می کند تا ضمن برطرف ساختن نیاز شغلی خود، جنبه هایی از ابعاد روانی مانند امید به زندگی را در خود تقویت کند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی توانبخشی حرفه ای بر امید به زندگی در افراد با آسیب نخاعی بود. مواد و روش ها: طرح پژوهش حاضر، مطالعه ی مورد منفرد از نوع A-Bبود. بدین منظور، با استفاده از نمونه گیری هدفمند، 5 نفر از افراد با آسیب نخاعی انتخاب شدند و طی هشت جلسه مداخله انفرادی، آموزش برنامه توانبخشی شغلی مبتنی بر نظریه شناختی-اجتماعی را دریافت کردند. ابزار جمع آوری داده ها، سؤالات مربوط به زیرمقیاس امید از پرسشنامه ی سرمایه های روانشناختی لوتانز بود. نتایج با استفاده از تحلیل دیداری، شاخص پایایی تغییر (RCI) و درصد بهبودی (MPI)، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: داده ها نشان داد که تحلیل دیداری نمودار ها در مرحله مداخله، شیب صعودی دارد و شاخص پایایی تغییر بزرگتر از 1/96 و درصد بهبودی بالاتر از 50 درصد می باشد؛ بنابراین، برنامه توانبخشی حرفه ای بر امید به زندگی افراد با آسیب نخاعی هم از نظر آماری و هم از نظر بالینی معنادار است. نتیجه گیری: از نتایج حاصل از پژوهش حاضر، می توان چنین نتیجه گرفت که افراد با ضایعه نخاعی به دلیل ضعف ها و ناکارآمدی هایی که در بدن خود احساس می کنند و نیز فقدان آموزش های مناسب در جهت ایجاد و نگهداشت اشتغال دچار بی هدفی و ناامیدی می شوند؛ بنابراین، با استفاده از برنامه توانبخشی حرفه ای، می توان امید به زندگی را افراد با آسیب نخاعی را افزایش داد.

مقدمه و اهداف: پروتئین SIRT1 به عنوان عضوی از خانواده سیرتوئین عامل کلیدی موثر در بسیاری از عملکردهای بیولوژیکی از قبیل طول عمر، فشارهای اکسایشی و فرآیند استخوان سازی در تعامل با فعالیت بدنی مورد بررسی قرار می گیرد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر دو نوع تمرین ورزشی ترکیبی چندجزئی و ایزومتریک بر میزان پلاسمایی SIRT1در زنان مبتلا به استئوپنیا بود. مواد و روش ها: بدین منظور تعداد 45 زن 50 الی 60 ساله با T-score شاخص استئوپنیا بین 1-و 2/5-که معیار ورود به مطالعه ی حاضر را داشتند، از طریق فراخوان و مصاحبه انتخاب شدند و به صورت تصادفی به سه گروه 15 نفره شامل دو گروه تمرینی و یک گروه کنترل تقسیم شدند. پس از گروه بندی آزمودنی ها و خون گیری اولیه، گروه تمرین ترکیبی بین 45 تا 90 دقیقه (تمرینات کششی، قدرتی و هوازی) و گروه تمرینات ایزومتریک بین 20 تا 40 دقیقه در هر جلسه (زمان، تعداد ست و مدت زمان هر انقباض مشخص)، سه جلسه در هفته به مدت 12 هفته مشغول به تمرین شدند. برای مقایسه ی اختلافات موجود بین پیش آزمون و پس آزمون، از آزمون t زوجی و تحلیل واریانس یک راهه و آزمون تعقیبی توکی در سطح معناداری (0/05) استفاده شد. یافته ها: نتایج به دست آمده از تکنیک الیزا نشان داد که در مراحل پس آزمون اختلاف معناداری بین میانگین سطوح SIRT1 در سه گروه وجود داشت (0/01=P). هر دو شیوه ی تمرین موجب تغییرات مثبت در سطوح SIRT1 در مقایسه با گروه کنترل شد (0/001=P)، اما دو گروه تمرینات ورزشی ایزومتریک و ترکیبی با همدیگر اختلاف معناداری در اثربخشی بر روی سطوح SIRT1 نداشتند (0/997=P). نتیجه گیری: به نظر می رسد بالا بودن سطوح SIRT1 در افراد سالمند یک مکانیسم جبرانی جهت مقابله با استرس های اکسیداتیو و همچنین پر کردن جای خالی فاکتورهای رشدی نظیر IGF-1 در دوران پیری بوده و تمرینات ورزشی ایزومتریک و ترکیبی هر دو به عنوان یک محرک اصلی می توانند اثرات مثبتی بر سطوح SIRT1 در زنان مبتلا به استئوپنیا داشته باشند.

مقدمه و اهداف: در ورزشکاران، برخورداری از تعادل پویای بهینه در جهت بهبود عملکرد حرکتی و یا پبشگیری از آسیب حین تمرین حائز اهمیت است؛ لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر تمرین اصلاحی راستای اندام تحتانی همراه با فعال سازی ارادی عضلات گلوتئال بر تعادل پویا حین دویدن بر روی تردمیل بوده است. مواد و روش ها: در مطالعه شبه تجربی حاضر 25 آزمودنی زن سالم و فعال در دو گروه کنترل (12 نفر، میانگین سنی 2/8± 21/2) و گروه تمرینی (13 نفر، میانگین سنی 2/5± 20/5) با روش نمونه گیری در دسترس شرکت کردند. تمرینات اصلاحی در 8 جلسه به مدت دو هفته در گروه تمرینی انجام شد و در دو گروه قبل و بعد از دو هفته تعادل پویای افراد توسط تست ستاره در سه جهت قدامی، خلفی-داخلی و خلفی-خارجی انجام شد. تحلیل آماری توسط آزمون آماری تی مستقل جهت مقایسات بین گروهی و تی زوجی جهت مقایسات درون گروهی با سطح معناداری 0/05 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که در پیش آزمون دو گروه تفاوت معناداری از نظر شاخص های تعادلی در جهات مختلف نداشتند (0/05˃ p) و مقایسات درون گروهی در گروه تمرینی حاکی از تفاوت معنادار و افزایش میزان دست یابی در جهت قدامی (0/008=p) و خلفی-خارجی (0/011=p) بود، در حالی که در جهت خلفی-داخلی (0/727=p) تفاوت معناداری مشاهده نشد و در گروه کنترل نیز تفاوت معناداری مشاهده نگردید (0/05˃ p). نتیجه گیری: نتیجه مطالعه حاضر نشان داد که این تمرینات اصلاحی احتمالا از طریق تاثیر بر عملکرد عضلات گلوتئال توانسته است تعادل پویای تست ستاره را در جهت قدامی و خلفی-خارجی در زنان سالم و فعال تا حدودی بهبود دهد که این امر از نظر رویکردهای پیشگیری از آسیب می تواند حائز اهمیت باشد و در برنامه های آماده سازی مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه و اهداف: امروزه انگیزش پیشرفت یکی از مهمترین منابع قدرتمند تکانه ای است که رفتار یادگیرندگان را در آموزشگاه تحت تأثیر قرار می دهد و قدرت و پایداری رفتار را تعیین می کند. انگیزش به یادگیرنده در دستیابی به هدف و کسب توانایی برای انجام فعالیت های ضروری در شرایط خاص نیرو می دهد. تحقیق حاضر در پی مطالعه رابطه بین انگیزه پیشرفت و خودناتوان سازی تحصیلی با میانجی فرسودگی تحصیلی در دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد نقده در سال تحصیلی 1397-1396 است. مواد و روش ها: در پژوهش توصیفی حاضر، جامعه آماری کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد نقده بودند (1250 نفر). حجم نمونه با استفاده از جدول مورگان 290 نفر به دست آمد. برای انتخاب نمونه از روش تصادفی خوشه ای چندمرحله ای و به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های خودناتوان سازی (جونز و رودوالت، 1982)، انگیزش پیشرفت تحصیلی (هرمنس، 1970) و فرسودگی تحصیلی (برسو و همکاران، 2007) استفاده شد. پایایی پرسشنامه ها با آلفای کرونباخ 0/835 تایید شد. یافته ها: یافته ها نشان داد که بین انگیزه پیشرفت با خودناتوان سازی تحصیلی، ارتباط معنا داری وجود ندارد. بین فرسودگی تحصیلی با خودناتوان-سازی تحصیلی، رابطه مثبت و معنا دار وجود دارد. بین فرسودگی تحصیلی با انگیزه پیشرفت، رابطه منفی و معنا دار وجود دارد. بین انگیزه پیشرفت و خودناتوان سازی تحصیلی با توجه به اثر میانجی گرانه فرسودگی تحصیلی رابطه وجود ندارد. نتیجه گیری: به نظر می رسد با توجه به نتایج حاصل، مسئولین آموزشی باید با ایجاد راهکارهای لازم موجبات شناخت هرچه بیشتر توانایی های هر فرد توسط خود فرد شده و از این طریق میزان انگیزش آنها را بالا ببرند و با کم نمودن فرسودگی تحصیلی در دانشجویان آنها را از خودناتوان-سازی در عرصه علمی و درسی و حتی پژوهشی دور نمایند و باعث تربیت نسلی فعال و پویا برای فردای کشور شوند.

مقدمه و اهداف: هایپرموبیلیتی به وضعیتی گفته می شود که بسیاری از مفاصل سینوویال افراد فراتر از محدودیت های طبیعی حرکت می کند. از آنجا که افراد دارای هایپرموبیلیتی در فعالیت های ورزشی شرکت می کنند، یافتن تفاوت های عملکردی آنها با افراد سالم و احتمال بروز آسیب می-تواند در برنامه ریزی تمرینات این افراد کمک کننده باشد. هدف از تحقیق حاضر مقایسه پارامترهای زمان رسیدن به پایداری و نمرات آزمون غربالگری عملکردی (FMS) بین دختران فعال دارای هایپرموبیلیتی با افراد سالم بود. مواد و روش ها: 30 دانشجوی دختر فعال رشته تربیت بدنی با میانگین سن 21/99سال، با (شاخص بیتون بیشتر از 4) و بدون هایپرموبیلیتی به صورت هدفمند انتخاب و در تحقیق حاضر شرکت داده شدند. زمان رسیدن به پایداری در حرکت پرش و فرود روی صفحه نیرو و نمرات آزمون-های FMS از آزمودنی های دو گروه گرفته شد و مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: نتایج آزمون تی مستقل نشان داد به طور معناداری زمان رسیدن به پایداری و نمرات آزمون های FMS در دختران دارای هایپرموبیلیتی به ترتیب بیشتر و کمتر از افراد سالم بود. نتیجه گیری: افراد دارای هایپرموبیلیتی پایداری و تحرک پذیری و کنترل حرکتی ضعیفتری نسبت به افراد سالم دارند و احتمال بروز آسیب در این افراد بیشتر است؛ بنابراین پیشنهاد می شود که مربیان به تفاوت های این افراد توجه کنند و برنامه تمرینی متناسب با این افراد را طراحی کنند که در آن به پایداری و ثبات و کنترل پاسچر اهمیت ویژه ای داده شده است.

مقدمه و اهداف: از آنجایی که درک زبان و به خصوص درک نحوی در رشد زبانی و همچنین رشد آموزشی کودکان تاثیر دارد، پژوهش حاضر به بررسی درک و تولید نحو توسط کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر در مقایسه با کودکان عادی پرداخته است. مواد و روش ها: در پژوهش حاضر، 15 کودک کم توان ذهنی با سن تقویمی (13-12 سال) و سن عقلی (9-7 سال) شرکت داشتند. کم توان ذهنی بودن این افراد قبلاً با استفاده از آزمون هوش وکسلر ویرایش 4 تایید و بهره ی هوشی این افراد بین 70-55 اندازه گیری شده بود. گروه شاهد شامل 15 کودک عادی (9-7 سال) و 15 کودک عادی (13-12 سال) بودند. آزمودنی های کم توان ذهنی به طور تصادفی از مدارس استثنایی و آزمودنی های عادی به طور تصادفی از مدارس عادی شهرستان جیرفت انتخاب شدند. هر سه گروه از آزمودنی ها از نظر زبانی با استفاده از بخش کلامی آزمون هوش وکسلر ویرایش 4 همگن شدند. به منظور جمع آوری داده ها، از آزمون نحوی با نگاهی به مطالعه-یBení tez-Burraco, Garayzá bal and Cuetos (2016) استفاده شد. این آزمون حاوی 6 خرده آزمون بود که با استفاده از روش دو نیمه کردن اسپیرمن-براون هنجاریابی شد. تحلیل داده های حاصل از پژوهش با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس چندمتغیره و آزمون تعقیبی حداقل تفاوت معنادار (LSD)، با استفاده از نرم افزار SPSS انجام گرفت. یافته ها: نتایج نهایی تحلیل چندمتغیره نشان داد که بین عملکرد کلی سه گروه در درک و تولید نحو (قواعد گروهی پایه، نشانگر فعل کمکی و ساختار پایه ای گروه تصریف، ظرفیت فعل، محدودیت های زیرمقوله ای نحوی درون گروه فعلی، تولید بندهای متمم اسمی و بند افزوده) تفاوت معناداری وجود دارد (0/05

مقدمه و اهداف: سندرم متقاطع فوقانی، نوعی اختلال اسکلتی– عضلانی در اندام فوقانی است که منجر به دفورمیتی هایی چون سربه جلو، شانه گرد و کایفوز می شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر هشت هفته تمرینات اصلاحی جامع در محیط آب بر تعادل ایستا و نیمه پویا در مردان مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی بود. مواد و روش ها: در مطالعه کارآزمایی بالینی کنترل شده تصادفی حاضر، پس از غربالگری، 30 دانشجوی دارای سندرم به صورت هدفمند انتخاب شدند و تصادفاً در دو گروه تجربی (14 نفر) و کنترل (16 نفر) قرار گرفتند. قبل و پس از مداخله، تعادل ایستا و نیمه پویا با دستگاه بایودکس، زوایای سربه جلو و شانه گرد با عکس برداری و زاویه کایفوز به وسیله خط کش منعطف، اندازه گیری شد. داده ها با نرم افزار SPSS نسخه 20 تحلیل گردید و سطح معناداری 0/05 در نظر گرفته شد. جهت مقایسه درون گروهی از آزمون t-زوجی و جهت مقایسه اختلاف میانگین-های بین گروهی از آزمون t-مستقل استفاده گردید. یافته ها: یافته ها نشان داد تمرینات در گروه تجربی در افزایش میزان تعادل ایستا (0/005=P) و نیمه پویا (0/002=P) (ثبات کلی)، همچنین افزایش تعادل ایستا (0/001=P) و نیمه پویا (0/003=P) در سطح قدامی-خلفی، اثر معناداری داشته است، اما در تعادل ایستا (0/72=P) و نیمه پویا (0/42=P) جانبی (ثبات جانبی) تاثیر معناداری نداشته است. نتیجه گیری: در مطالعه حاضر، تمرکز پروتکل تمرینات اصلاحی بر اصلاح پاسچر و تاثیر آن بر افزایش تعادل این افراد بوده است. پس از اصلاح ناهنجاری ها مشاهده گردید که ثبات کلی و ثبات قدامی-خلفی بهبود یافته است؛ بنابراین می توان این پروتکل اصلاحی را به عنوان روشی مؤثر، جهت بهبود پاسچر و افزایش تعادل در افراد مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی به متخصصین توصیه نمود.

مقدمه و اهداف: آسیب همسترینگ رایج ترین آسیب عضلانی در رشته فوتبال است. آسیب های همسترینگ، مدت زمان ازدست رفته قابل توجهی دارند. با اینکه پروتکل های متنوعی برای پیشگیری از آسیب همسترینگ معرفی شده است، اما نرخ بروز آسیب در طول سالیان گذشته تغییر نکرده است؛ لذا هدف از تحقیق حاضر، مطالعه مروری در مورد اثربخشی پروتکل های پیشگیری از آسیب همسترینگ در کدهای فوتبال می باشد. مواد و روش ها: در تحقیق حاضر مطالعات از سال های 2005 تا 2018 مورد بررسی قرار گرفتند. کلیدواژه های مورد نظر در پایگاه های تخصصی Science Direct، PubMed، EBSCO و Sport Discus جستجو شد. تعداد 200 مقاله مورد بررسی قرار گرفت که در نهایت 8 مقاله مورد قبول واقع شد. نتایج: از تعداد هشت مقاله، پنج مقاله فقط از تمرینات نوردیک، دو مقاله از تمرینات +11 و یک مطالعه نیز از تمرینات انعطاف پذیری استفاده کرده بودند. در این بین، تمرینات انعطاف پذیری بر روی نرخ آسیب تأثیر معنا داری نداشتند، اما بر روی شدت آسیب مؤثر بودند. موثرترین تمرینات، تمرینات نوردیک بود. بحث: با اینکه تمرینات نوردیک بر روی نرخ آسیب بسیار مؤثر واقع شد، اما در واقعیت نتایج مطالعات شیوع شناسی کاهشی را در نرخ بروز آسیب در سالیان اخیر، گزارش نکرده اند. علاوه بر نوع تمرین، چندین عامل دیگر بر اثرگذاری یک پروتکل پیشگیری از آسیب مؤثر می باشد؛ از جمله آنها می توان مقبولیت پروتکل در بین مربیان و به کارگیری آن توسط مربی را مهم ترین عوامل دانست. نکته دیگر اینکه دیدگاه رایج در طراحی تمرینات پیشگیری از آسیب همسترینگ، دیدگاه کاهنده می باشد و طراحی تمرین با این دیدگاه می تواند در اثرگذاری تمرینات مؤثر باشد. نتیجه گیری: تمرینات پیشگیری باید برای هر رشته ورزشی به طور خاص و به صورت عملکردی طراحی شود تا مورد مقبولیت مربی قرار گیرد و همچنین رویکرد طراحی تمرین نیز باید به صورت سیستماتیک باشد و بدن را در قالب یک سیستم ببیند تا نتایج مثبت تر و مناسب تری عاید شود.

مقدمه و اهداف: پیرگوشی به کم شنوایی دوطرفه متقارنی اطلاق می شود که در نتیجه کهنسالی حاصل می شود و اکثر افراد بالای 70 سال را متاثر می کند و اثرات آن در فرکانس های بالا که در درک گفتار اهمیت دارند، بیشتر می باشد. این کم شنوایی پیشرونده با ویژگی هایی همچون تغییر آستانه ادیومتریک و مشکلات درک گفتاری در محیط های نویزی مشخص می شود. مشخص گردیده است که عوامل شناختی از قبیل توجه، حافظه کاری و سرعت پردازش اطلاعات نیز به طور قابل توجه ی در درک گفتار در نویز و در سکوت نقش دارند. هرچند سمعک شنوایی فرکانسی را تقویت می کند، اما نمی تواند نقایصی را که در پردازش زمانی شنوایی رخ می دهد، جبران نماید. راهکار دیگر در این موارد استفاده از تربیت شنوایی می باشد. آموزش شناختِ شنوایی-محور می تواند تا حدودی نقایص وابسته به سن در پردازش زمانی در مغز را بازسازی نماید و این ساخت پذیری به نوبه خود منجر به بهبود مهارت های درکی و شناختی شود. مواد و روش ها: در مقاله مروری حاضر برخی مباحث مطرح شده در خصوص پردازش زمانی شنوایی و درک گفتار در سالمندان و نیز نقش تقویت و آموزش در آنها در مقالاتی از بانک های اطلاعاتی Scopus، PubMed، Google Scholar، Science Direct از سال های 1971 تا 2019 انتخاب و بررسی شدند. نتیجه گیری: با توجه به مشکلات پردازش شنیداری و ضعف درک گفتار در محیط های پرسروصدا در سالمندان کم شنوا و نیز اثر آموزش در افزایش توانایی های درک شنوایی در کهنسالی، در درمان مشکلات ارتباطی این افراد، ارزیابی اولیه از پردازش شنوایی مرکزی و تربیت شنوایی را باید به عنوان یک اصل مد نظر قرار داد. نقش شنوایی شناسان در فهم و درک اهمیت تربیت شنوایی و معرفی آن به عنوان قسمتی از برنامه تجویز سمعک در سالمندان کم شنوا بسیار حائز اهمیت است.