مجله دانشکده پزشکی
سال:1390 | دوره:69 | شماره:10 |تعداد مقالات:10

زمینه و هدف: پوست دوزیستان انواع مختلفی از ترکیبات ضدمیکروبی را تولید می کنند که روی پاتوژن های میکروبی اثر داشته و غالبا در پاسخ به شرایط محیطی ترشح می شوند. پوست قورباغه رانا ریدیباندا یک منبع غنی از ترکیبات ضدمیکروبی است که می تواند به عنوان دارو در درمان بیماری های عفونی توسعه یابد. در این مطالعه فعالیت ضدمیکروبی، همولیتیکی و سمیت سلولی پوست قورباغه رانا ریدیباندا بررسی شد.روش بررسی: نمونه های قورباغه های رانا ریدیباندا از منطقه مینودشت واقع در استان گلستان جمع آوری گردید. سپس پوست آنها جداسازی گردید و ترکیبات آنها استخراج شد. اثرات ضدمیکروبی عصاره پوستی روی سویه های میکروبی اشرشیاکلی، استافیلوکوک اورئوس مقاوم و حساس به متی سیلین، انتروکوک فکالیس مقاوم و حساس به ونکومایسین، سودوموناس آئروژینوزآ و کاندیدا آلبیکانس بررسی شد. با روش کروماتوگرافی ژل فیلتراسیون تخلیص نسبی ترکیب ضدمیکروبی انجام شد. حداقل میزان مهارکنندگی، فعالیت سمیت سلولی و همولیتیک ترکیب ضدمیکروبی عصاره پوستی نیز تعیین شد.یافته ها: نتایج نشان داد که اثرات ضدمیکروبی روی سویه های استافیلوکوک اورئوس مقاوم و حساس به متی سیلین قابل توجه و نسبت به اشرشیاکلی و انتروکوک فکالیس مقاوم و حساس به ونکومایسین بیشتر بوده است. با این وجود فعالیت ضدمیکروبی علیه سودوموناس آئروژینوزآ و کاندیدا آلبیکانس وجود نداشت و اثرات همولیتیک و سمیت سلولی عصاره پوستی نیز ناچیز بود.نتیجه گیری: فعالیت ضدمیکروبی عصاره پوستی قورباغه رانا ریدیباندا با اثرات ترکیبات آنتی بیوتیکی حاصل از عصاره پوستی قورباغه جنس های مختلف Rana قابل مقایسه بود. به عنوان نتیجه عصاره پوستی رانا ریدیباندا قابلیت یک داروی آنتی بیوتیکی جدید برای مقابله با افزایش باکتری های مقاوم به دارو خصوصا استافیلوکوک های حساس و مقاوم به متی سیلین را دارد.

زمینه و هدف: تکنیک های کمک باروری در سال های اخیر به طور قابل ملاحظه پیشرفت کرده است اما هنوز در تعدادی از جنین های منتقل شده به رحم لانه گزینی انجام نمی شود. یکی از دلایل ناباروری، شکست مکرر در لانه گزینی و کاهش پذیرش اندومتر می باشد. در وضعیت های بالینی مانند اندومتریوز و میوم، به دلیل تغییرات اندومتر، کاهش لانه گزینی به دنبال انتقال جنین مشاهده می شود. در این مطالعه مورد - شاهدی، میزان بیان ژن های HOXA10 و BTEB1 در اندومتر افراد مبتلا به اندومتریوز و میوم ارزیابی شدند.روش بررسی: مبتلایان به اندومتریوز و میوم (هر گروه هشت نفر) به عنوان مورد و هشت فرد بارور و سالم به عنوان کنترل انتخاب شدند. نمونه برداری از اندومتر در فاز میانی ترشحی انجام شد. سپس با روش نیمه کمی RT-PCR میزان بیان ژن های مورد نظر بررسی شدند.یافته ها: جزییات مراحل کار برای انجام روش نیمه کمی بررسی میزان نسبی mRNA های HOXA-10 و BTEB1 توضیح داده شده است. تعداد سیکل مورد نظر برای انجام واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) برای ژن هایHOXA10 ، BTEB1 و b-actin به ترتیب 30، 32 و 26 سیکل به دست آمد. میانگین شدت بیان ژن HOXA10 و BTEB1 (نرمال شده با ژن b-actin) در اندومتر مبتلایان به اندومتریوز به طور معنی داری کمتر از گروه کنترل بود (P<0.05). نتایج مشابهی نیز در مورد مبتلایان به میوم برای هر دو ژن HOXA10 و BTEB1 به دست آمد (P<0.05).نتیجه گیری: به نظر می رسد تغییر در بیان تعدادی از ژن ها که مقدار آنها به طور طبیعی در زمان لانه گزینی افزایش پیدا می کند، باعث ایجاد تغییرات اندومتر جهت پذیرش جنین بوده و مسوول کاهش میزان باروری در بیماران مبتلا به اندومتریوز و میوم باشد.

زمینه و هدف: غشای آمنیونی انسان از یک دیواره داخلی، کیسه غشایی تشکیل شده است که جنین را در طی بارداری احاطه و محافظت می کند. مزیت اصلی مشاهده شده غشای آمنیونی در درمان کراتیت باکتریال، خاصیتی شبیه به نوار زخم بندی اپی تلیالی است. مطالعات قبلی نشان داد که در مایع آمنیونی پروتیین و پپتیدهای ضدمیکروبی نظیر لاکتوفرین، لیزوزیم، پروتیین های افزایش دهنده قدرت نفوذپذیری غشا و مواد باکتری کش، کالپروتسین {MRP8/ 14}، LL37 و دفنسین های نوتروفیلی (HNP1-3) وجود دارد. غشای آمنیونی به خاطر این که فاقد آنتی ژن های HLA-A, B, C, DR می باشد به جلوگیری از رد پیوند کمک می کند. این ساختار به عنوان یک سد ایمونوبیولوژیکی عمل می کند. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر غشای آمنیونی در بهبودی قرنیه دچار کراتیت سودوموناسی با استفاده از مدل حیوانی می باشد.روش بررسی: تعداد 14 خرگوش به دو گروه تقسیم شد: 1- کنترل 2- غشای آمنیونی. به استرومای قرنیه تمام آنها باکتری سودوموناس آئروژینوزا 27853 ATCC با استفاده از سرنگ تزریق شد. پس از 20 ساعت که کراتیت ایجاد گردید، به گروه دو غشای آمنیونی پیوند زده شد، نتایج از لحاظ اندازه پرفوراسیون و انفیلتراسیون در روزهای اول، سوم و هفتم مورد بررسی قرار گرفت.یافته ها: در گروه کنترل پرفوراسیون دیده شد (P<0.001). غشای آمنیونی در گروه دو به خوبی اثر خود را نشان داد به طوری که در این گروه پرفوراسیون ایجاد نشد ولی به لحاظ اندازه انفیلتراسیون نیز تفاوت مشخصی دیده نشد (P=0.2).نتیجه گیری: غشا آمنیونی در روند بهبود کراتیت سودوموناسی و جلوگیری از سوراخ شدگی قرنیه و کنترل این عارضه موثر می باشد.

زمینه و هدف: سرطان معده از شایع ترین سرطان های دستگاه گوارش با بقای پنج ساله پایین می باشد که عوامل متعددی از قبیل تغییر مسیرهای مولکولی، بدتنظیمی های سلولی در پیشرفت بیماری دخیل می باشند و متاستاز به عنوان مهمترین عامل مرگ محسوب می شود. لذا هدف از این مطالعه بررسی چند شکلی جایگاه تیروزین کینازی رسپتور فاکتور رشد اپیدرمال در سرطان معده می باشد.روش بررسی: در این مطالعه تجربی، 83 فرد مبتلا به سرطان معده و 40 فرد سالم از نظر وجود چندشکلی در ژن جایگاه تیروزین کینازی رسپتور فاکتور رشد اپیدرمال مورد ارزیابی قرار گرفتند. DNA ژنومی با استفاده از کیت استخراج DNA از سلول های سفید خون محیطی افراد بیمار و شاهد استخراج شده و با استفاده از روش PCR-SSCP به بررسی چندشکلی جایگاه تیروزین کینازی رسپتور فاکتور رشد اپیدرمال در دو گروه پرداخته شد.یافته ها: در این مطالعه 123 (79 مرد و 44 زن) نفر بررسی شدند که همگی از ناحیه جغرافیایی و نژاد یکسان انتخاب شدند. نتایج این مطالعه وجود چندشکلی را در اگزون 18 ژن جایگاه تیروزین کینازی رسپتور فاکتور رشد اپیدرمال نشان داد. چندشکلی های مشاهده شده در این اگزون، شامل 10% کل جمعیت مورد مطالعه بوده است که در اشکال آللی متفاوت بوده اند. در این مطالعه اگزون 19 این ژن تنها یک شکل آللی را نشان داد.نتیجه گیری: به نظر می رسد که غربالگری چندشکلی این ژن در بین بیماران مبتلا سرطان معده و استفاده از آنتاگونیست های این گیرنده می تواند در پیشگیری از متاستاز و پیشبرد فرآیند درمانی و همچنین افزایش طول عمر این بیماران مفید باشد.

زمینه و هدف: گرچه ویروس هپاتیت C، ویروسی هپاتوتروپیک است، گزارشاتی مبنی بر حضور این ویروس در مناطق خارج کبدی از جمله سلول های تک هسته ای خون محیطی وجود دارد. در این مطالعه روی عفونت های مخلوط و همچنین ژنوتیپ های متفاوت این ویروس در پلاسما، سلول های تک هسته ای خون محیطی و نمونه بیوپسی کبد بیماران مبتلا به عفونت مزمن هپاتیت C بررسی شد.روش بررسی: این پژوهش روی 152 بیمار مبتلا به عفونت مزمن هپاتیت C مراجعه کننده به بیمارستان فیروزگر از شهریور سال 1387 تا فروردین 1389، انجام شد. پس از جمع آوری نمونه پلاسما و سلول های تک هسته ای خون محیطی و بیوپسی کبد بیماران، RNA آنها استخراج شد و ژنوتیپ ویروس هپاتیت C، با استفاده از کیت INNO-LiPATM HCV II، تعیین گردید. برای تایید نوع ژنوتیپ ویروس، محصول PCR ناحیه UTR-‘5 نمونه ها، تعیین توالی شد.یافته ها: میانگین سنی بیماران مورد بررسی 31.2±16.9 بود. عفونت مخلوط با ژنوتیپ های مختلف ویروس هپاتیتC  در پلاسمای چهار بیمار (%2.6)، در سلول های تک هسته ای خون محیطی 10 بیمار (%6.6) از 152 بیمار مورد بررسی و نمونه بیوپسی کبد 9 بیمار (%18.8) از 48 بیمار مورد بررسی تشخیص داده شد. قابل ذکر است که در (%13.8) 21 مورد ژنوتیپ ویروس در نمونه های پلاسما، سلول های تک هسته ای خون محیطی و بیوپسی کبد بیماران با هم متفاوت بود.نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که نسبت قابل توجهی از بیمارانی که دچار عفونت با ویروس هپاتیت C هستند با ژنوتیپ های متفاوتی از این ویروس آلوده شده اند که ممکن است در پلاسمای بیماران قابل ردیابی نباشند.

زمینه و هدف: عفونت استرپتوکوکی ریسک بروز پانداس (اختلالات عصبی روانی ناشی از استرپتوکوک در کودکان) را افزایش می دهد. هدف این مطالعه مقایسه آنتی بادی های ضد استرپتوکوک در کودکان با علایم پانداس (وسواس و بیش فعالی) و کودکان سالم می باشد.روش بررسی: این مطالعه مقطعی / مورد شاهدی در درمانگاه روان پزشکی و کودکان بیمارستان رسول اکرم تهران طی سال های 1389-1387 انجام شد. آنتی استرپتوکیناز، آنتی استرپتولایزین و آنتی DNase با روش الایزا و به طور کمی با استفاده از کیت های آزمایشگاهی ABCam; ELISA; USA در سرم 79 بیمار و 39 نفر شاهد اندازه گیری و مقایسه گردید.یافته ها: هر سه نوع آنتی بادی در سرم بیماران و گروه شاهد تفاوت معنی داری داشت. آنتی استرپتولیزین با حد مرزی 195، حساسیت 90% و ویژگی 82%، ارزش اخباری مثبت 92%، میزان آنتی بادی بین گروه بیمار و کنترل تفاوت داشت. آنتی استرپتوکیناز با حد مرزی 223 حساسیت 82% و ویژگی 82%، ارزش اخباری مثبت 95% و بین دو گروه بیمار و سالم اختلاف واضحی داشت. آنتی DNase با حد مرزی (Cut off) 140 حساسیت 92% و ویژگی 82%، ارزش اخباری مثبت 92% و بین گروه بیمار با گروه سالم تفاوت واضحی داشت.نتیجه گیری: چون هر سه نوع آنتی بادی بر علیه استرپتوکوک در بیماران مبتلا به OCD and ADHD (پانداس) به طور معنی داری بالاتر از گروه کنترل است احتمالا عفونت استرپتوکوک نقش واضحی در این بیماری دارد. درمان عفونت های استرپتوکوکی با پنی سیلین طولانی مدت انجام می شود، استفاده از درمان های تهاجمی تر برای بیماران مبتلا به پانداس مانند تعویض پلاسما و ایمونوگلوبولین وریدی نیاز به مطالعات بالینی در آینده دارد.

زمینه و هدف: درد قدامی زانو یکی از شایع ترین علل مراجعه افراد به درمانگاه های ارتوپدی می باشد که در مرحله اول با روش های غیرجراحی درمان می شود و اکثر بیماران به این روش ها پاسخ مثبت می دهند اما تعداد کمی از این بیماران به دلیل عدم جواب به درمان غیرجراحی نیازمند روش های جراحی می باشند که هدف این مطالعه، بررسی میزان تاثیر روش جراحی کاهش فشار استخوان از طریق مته کاری استخوان کشکک (Intraosseous drilling and decompression) در درمان مبتلایان به درد مزمن قدامی زانو در مراجعه کنندگان به درمانگاه ارتوپدی بیمارستان امام خمینی (ره) تهران در سال های 1388 و 1389 بود.روش بررسی: این مطالعه از نوع Case-series می باشد که در آن 10 بیمار مبتلا به درد مزمن قدامی زانو که به درمانگاه ارتوپدی بیمارستان امام خمینی (ره) تهران در سال های 1388 و 1389 مراجعه نموده بودند و معیارهای خروج را نداشتند، وارد مطالعه شدند.یافته ها: میانگین شدت درد قبل از مداخله در بیماران، 8.2 با انحراف معیار 0.78 بود و میانگین شدت درد بعد از مداخله، 2.5 با انحراف معیار 1.26 بود و به طور میانگین 5.7 واحد کاهش در شدت درد در بیماران مشاهده گردید و اختلاف آماری معنی داری بین شدت درد قبل و بعد از مداخله وجود داشت (P<0.0001).نتیجه گیری: در مجموع بر اساس نتایج به دست آمده در این مطالعه چنین استنباط می شود که کاهش فشار استخوان از طریق مته کاری استخوان کشکک (Intraosseous drilling and decompression) در درمان مبتلایان به درد مزمن قدامی زانو روشی موثر و کم عارضه در درمان درد مزمن قدامی زانو محسوب می گردد.

زمینه و هدف: یکی از مشکلات جراحی استابولوم دسترسی و دید (Exposure) مناسب است. استئوتومی تروکانتریک Flip یکی از روش های جراحی برای دست یابی دیواره خلفی فوقانی می باشد. هر چند به علت ترس از بعضی عوارض برخی جراحان از انجام آن پرهیز می کنند. هدف این مطالعه بررسی پیامد انجام درمان جراحی با استفاده از استئوتومی تروکانتریک Flip در بیماران با شکستگی استابولوم مراجعه کننده به بیمارستان امام خمینی (ره) بین سال های 1384 تا 1387 می باشد.روش بررسی: تعداد 14 بیمار به این مطالعه وارد شدند. بیماران حداقل تا یک سال پس از عمل پی گیری شدند. اطلاعات دموگرافیک، نتیجه رادیوگرافی، میزان درد بر اساس Visual Analogue Scale (VAS)، نمره Harris Hip Score (HHS)، قدرت عضلات ابداکتور و عوارض ایجاد شده ثبت گردید.یافته ها: میانگین HHS بیماران 82.5 با محدوده 95-55 بود. تعداد سه نفر دچار استخوان سازی نا به جا شدند. هیچ موردی از عفونت بعد از عمل و نان یونیون قطعه استئوتومی شده گزارش نشد. تنها در دو نفر جا به جایی قطعه استئوتومی شده مشاهده شد. میزان ریداکشن در 10 نفر آناتومیک بود. تنها در یک نفر قدرت عضلات ابداکتور هیپ در حد سه پنجم بود. میانگین شدت درد در بیماران تحت مطالعه 3.4 با محدوده 7-1 بود. هیچ موردی از استئونکروز سر فمور گزارش نشد. وضعیت مفصل هیپ با توجه به HHS در چهار و شش بیمار به ترتیب عالی و خوب بود. در سه بیمار متوسط و تنها یک بیمار در طبقه ضعیف قرار گرفت.نتیجه گیری: به نظر می رسد استئوتومی تروکانتریک Flip عوارض کمتری نسبت به استئوتومی های رایج دارد و استفاده از آن در درمان شکستگی های استابولوم توصیه می شود.

زمینه و هدف: مترونیدازول خوراکی برای کنترل درد بعد از هموروییدکتومی موثر گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی اثر مترونیدازول موضعی در کاهش درد بعد از هموروییدکتومی می باشد.روش بررسی: در یک مطالعه دوسوکور، 40 بیمار مرد 40-20 ساله کاندید عمل جراحی هموروییدکتومی تحت بی حسی اسپاینال در شش ماهه اول سال 1389 در بیمارستان امام خمینی (ره) ارومیه در دو گروه پماد مترونیدازول و یا پلاسبو مطالعه شدند. شدت درد با استفاده از Visual Analog Scale (VAS) و زمان درخواست اولین مخدر و مصرف مورفین 24 ساعته ثبت گردید.یافته ها: نمرات VAS در گروه مترونیدازول کمتر از گروه کنترل بود ولی این تفاوت به جز در ساعت 24 از نظر آماری معنی دار نبود. میزان مصرف مورفین 24 ساعته در گروه مترونیدازول کمتر بود (P<0.05).نتیجه گیری: اگر چه مترونیدازول موجب افزایش زمان اولین درخواست آنالژزیک در گروه مترونیدازول نشد ولی استفاده از آن با کاهش نیاز به آنالژزیک همراه بود.

زمینه و هدف: استئوما یک تومور خوش خیم استخوانی، با رشد آهسته و معمولا بدون علامت است. در این مطالعه به بررسی 10 ساله استئومای سینوس های پارانازال در بیمارستان امیر اعلم تهران پرداختیم.روش بررسی: این مطالعه، گذشته نگر توصیفی - مقطعی می باشد که در آن اطلاعات، با مراجعه به پرونده های موجود در بایگانی بیمارستان امیر اعلم گردآوری شده اند.یافته ها: در محدوده سال های 1378 تا 1387 در بیمارستان امیراعلم تهران، 17 مورد استئومای سینوس های پارانازال گزارش شد. میانگین سنی افراد، 33.9 سال بود. 12 مرد (%70.6) و پنج زن (%29.4) بودند. میانگین مدت زمان شروع علایم 4.4 سال بود.نتیجه گیری: این تومور اغلب در مردان مشاهده می شود و در سینوس فرونتال به مراتب شایع تر از سایر سینوس ها می باشد. اغلب بیماران به روش اندوسکوپی جراحی سینوس شدند. در مطالعات مختلف، جراحی اندوسکوپی بهترین روش درمانی در این بیماری معرفی شده است.