مجله دانشکده پزشکی
سال:1390 | دوره:69 | شماره:7 |تعداد مقالات:14

زمینه و هدف: مطالعات متعدد نشان داده اند زعفران اثر محافظتی در مقابل آسیب اکسیداتیو در ایسکمی گلوبال مغزی دارد، اما اثر آن بر ادم مغزی و آسیب اکسیداتیو در ایسکمی مغزی موضعی کاملا مشخص نیست. این مطالعه با هدف بررسی اثر زعفران بر ادم مغزی، حجم ضایعات مغزی و میزان فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدانت (آنزیم سوپر اکسید دیس موتاز و گلوتاتیون پراکسید) و غلظت مالون دی آلدیید در بافت ایسکمیک مغز در مدل تجربی سکته مغزی طراحی شد.روش بررسی: ایسکمی موضعی با مسدود کردن موقتی شریان میانی مغز برای مدت یک ساعت در موش صحرایی ایجاد شد. زعفران با دوز mg/kg ip 100 در شروع ایسکمی به صورت داخل صفاقی تزریق و 24 ساعت بعد ادم و حجم آسیب مغزی اندازه گیری شد. غلظت مالون دی آلدیید و میزان فعالیت آنزیم سوپر اکسید دیس موتاز و گلوتاتیون پراکسید در بافت ایسکمیک مغز با استفاده از کیت مخصوص اندازه گیری شد.یافته ها: زعفران حجم ضایعات مغزی را 77% (P<0.001) و ادم مغزی را 60% (P<0.001) در مقایسه با گروه شاهد کاهش داد. همین طور زعفران به طور معنی داری غلظت بافتی مالون دی آلدیید را کاهش داده (P<0.001) و میزان فعالیت آنزیم سوپر اکسید دیس موتاز (P<0.001) و گلوتاتیون پراکسید (P<0.001) در بافت ایسکمیک کورتکس مغز به طور معنی داری افزایش داد.نتیجه گیری: زعفران اثرات محافظتی در مقابل آسیب اکسیداتیو ایسکمیک و ادم مغزی در مدل ایسکمی مغزی موضعی- موقتی در موش صحرایی دارد. این اثر احتمالا از طریق افزایش ظرفیت آنزیم های آنتی اکسیدان و کاهش تولید رادیکال های آزاد اعمال می شود.

زمینه و هدف: سرویکس مطلوب و انقباضات رحمی دو عامل اساسی در زایمان هستند و برای موفقیت القای زایمان حایز اهمیت هستند. روش های مختلفی برای القای زایمان وجود دارد که می توان به میزوپروستول و اکسی توسین اشاره کرد. هدف این مطالعه مقایسه کارایی و ایمنی محلول میزوپروستول با اکسی توسین جهت القای زایمان در افراد با معاینه نامناسب سرویکس می باشد.روش بررسی: این پژوهش یک کارآزمایی بالینی دوسوکور است. 140 خانم باردار 42-34 هفته مراجعه کننده به بیمارستان زنان در طی سال های 89-1388 که کاندیدای ختم حاملگی بوده و سرویکس نامناسب داشتند با استفاده از جدول اعداد تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. یک گروه محلول میزوپروستول خوراکی با دوز اولیه 20 میکروگرم در ساعت همراه با پلاسبوی وریدی و یک گروه اکسی توسین با دوز اولیه شش میلی یونیت در دقیقه همراه با پلاسبو خوراکی دریافت نمودند و در هر دو گروه در صورت نامناسب بودن انقباضات دوز دارو افزوده شد. در ادامه زمان بستری تا زایمان، نوع زایمان و عوارض دارویی در هر دو گروه بررسی شدند.یافته ها: در گروه میزوپروستول فاصله زمانی دریافت اولین دوز تا زایمان طبیعی 11.07±3.62 ساعت و در گروه اکسی توسین 14.87±3.11 ساعت بود که به میزان معنی داری در گروه میزوپروستول کم تر بود (P=0.001). نوع زایمان و هم چنین میزان فراوانی عوارض دارویی در دو گروه اختلاف آماری معنی داری نداشت (P>0.05).نتیجه گیری: محلول میزوپروستول خوراکی نه تنها دارویی ایمن و کارا در القای زایمان در افراد با سرویکس نامناسب می باشد بلکه نسبت به اکسی توسین فاصله بین شروع اینداکشن تا زایمان واژینال را کوتاه تر می کند.

زمینه و هدف: بیماران تحت عمل جراحی عروقی اندام تحتانی که توسط جراحان متبحر عروق تحت عمل جراحی قرار می گیرند از لحاظ تمهیدات بیهوشی بسیار پرخطر تلقی می گردند. در این مطالعه مقایسه دو روش بی حسی نخاعی در حالت های خوابیده به پهلو و نشسته از نظر همودینامیک و مدت بی دردی در بیماران تحت جراحی عروق اندام تحتانی توسط داروی بوپیواکایین (0.5%) هیپربار صورت پذیرفته است.روش بررسی: برای 40 بیمار که به دو گروه 20 نفره تقسیم بندی شدند در دو حالت نشسته (Sitting position) و حالت خوابیده به پهلو (Lateral position) داروی بوپیواکایین هیپربار 0.5% به میزان 3ml در فضای ساب آراکنویید تزریق گردید. سطح بی حسی بیماران T10 در نظر گرفته شد و نتایج از نظر همودینامیک و مدت بی دردی در دو گروه مقایسه شد.یافته ها: اختلاف آماری معنی داری بین تغییرات فشار خون متوسط شریانی، فشار خون سیستولیک و فشار خون دیاستولیک دو گروه وجود داشت (P<0.05). اختلاف آماری معنی داری بین تغییرات ضربان قلب در کلیه زمان های مورد بررسی در دو گروه وجود داشت (P<0.05)؛ اما در مورد ضربان قلب در دقایق نخست و سی ام اختلاف آماری معنی داری را بین دو گروه نشان نمی داد (P>0.05). طول بی حسی در گروه خوابیده به پهلو به میزان معنی داری طولانی تر و میزان مایع مصرفی در گروه نشسته به میزان معنی داری بیشتر بود (P<0.05).نتیجه گیری: در مجموع بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه چنین استنباط می شود که میزان تغییرات همودینامیک در بیهوشی اسپاینال با بوپیواکایین در پوزیشن خوابیده به پهلو کم تر از نشسته می باشد.

زمینه و هدف: ابستاتین، یک پپتید ضد اشتها است. مطالعات نشان می دهد که ابستاتین در تعادل انرژی، ترشح هورمون رشد (GH) و تغییرات وزن بدن نقش دارد و مشخص شده که از نظر فیزیولوژیکی عملکرد متضادی با گرلین دارد. هدف از تحقیق حاضر بررسی اثر یک جلسه تمرین هوازی (1.5 مایل دویدن) بر بیان ژن ابستاتین لنفوسیت های زنان تمرین کرده می باشد.روش بررسی: تعداد 16 زن تمرین کرده خراسانی پس از فراخوان انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه کنترل و تجربی تقسیم شدند. گروه تجربی مسافت 1.5 مایل را با سرعت ثابت (%70 VO2max) دویدند و گروه کنترل نیز در این مدت بدون تمرین (حاضر در شرایط تمرین) بودند. نمونه های خونی قبل از پروتکل تمرینی به صورت ناشتا و بلافاصله پس از تمرین، به میزان 10ml از ورید بازویی جمع آوری شد. پس از جداسازی لنفوسیت ها به روش سانتریفیوژ، بیان ژن ابستاتین در لنفوسیت های آزمودنی ها با استفاده از روش Semi-quantitative-RT-PCR انجام شد.یافته ها: این پژوهش نشان داد که یک جلسه تمرین هوازی موجب افزایش اندک بیان ژن ابستاتین لنفوسیت های آزمودنی های گروه تجربی می شود که این افزایش نسبت به گروه کنترل، تغییرات معنی داری را نشان نمی دهد.نتیجه گیری: نتایج این مطالعه مشخص می کند که یک جلسه تمرین هوازی افزایش معنی داری در بیان ژن ابستاتین لنفوسیت ایجاد نمی کند. ممکن است شدت، نوع و مدت پروتکل تمرینی به کار رفته در این تحقیق، بیان ژن ابستاتین لنفوسیت را تحت تاثیر قرار نداده که این نتیجه، هم راستا با نتایج سایر مطالعات انجام شده در زمینه تغییرات پلاسمایی ابستاتین می باشد.

زمینه و هدف: بیلی روبین تمایل به فسفولیپیدهای غشای سلولی دارد، از مهم ترین آن ها رسپتور N-Methyl-D-Aspartate می باشد منیزیم از مهم ترین مهارکنندگان این رسپتور می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه میزان منیزیم قبل و بعد از فتوتراپی و ارزیابی روش های نوین درمان (تجویز منیزیم) می باشد.روش بررسی: مطالعه نیمه تجربی (Semi-experimental) و آینده نگر می باشد و جمعیت مورد مطالعه، نوزادان مبتلا به زردی بستری در بیمارستان علی اصغر از فروردین الی اسفند 1389 بودند. معیارهای ورود به مطالعه شامل سن کم تر از 28 روز، عدم مالفور-ماسیون، اختلال متابولیسم و سپسیس، عدم دریافت منیزیم سولفات در مادر بود.یافته ها: در مطالعه 106 نوزاد زرد، 50.9 درصد پسر و 49.1 درصد دختر بودند. فراوانی علت زردی در بیماران شامل 37 نوزاد با ناسازگاری (9.34%) ABO، پنج نوزاد با ناسازگاری (7.4%)Rh ، 17 نوزاد با مصرف کم شیر مادر (16%) Breast feeding و 47 نوزاد ناشی از شیر مادر (44.3%) بود. میانگین منیزیم قبل (2.24) و بعد (2.12) از فتوتراپی در بیماران مبتلا به زردی با اختلاف معنی دار کاهش می یابد (P<0.001) و بین دو جنس و بین گروه های سن بارداری از نظر میانگین سطح سرمی منیزیم در زمان بستری (کم تر از 34 هفته= 2.35، بین 35 تا 37 هفته= 2.27، بیش از 38 هفته= 2.17) و بین گروه های وزنی از نظر میانگین منیزیم در زمان بستری (1500 تا2500 گرم= 2.4، بیش از 2500 گرم= 2.23) و بین گروه های شدت هیپربیلی روبینمی از نظر منیزیم سرمی در زمان بستری (خفیف= 23.2، متوسط= 2.21، شدید= 2.29) اختلاف معنی دار وجود ندارد.نتیجه گیری: فتوتراپی می تواند منجر به کاهش منیزیم توتال سرمی شود.

زمینه و هدف: تومورهای مزانشیمال گوارشی جزو تومورهای با منشاء عضلات صاف طبقه بندی می شدند. Gastrointestinal Stromal Tumors (GIST) شایع ترین نوع تومورهای مزانشیمال گوارشی هستند که در سرتاسر لوله گوارش از مری تا آنوس دیده می شود و اکثر موارد آن در معده اتفاق می افتد. بیشتر بیماران مبتلا به GIST بدون علامت هستند و درمان آن در اکثر موارد جراحی است. هدف ما در این مطالعه بررسی GIST تومورهای مری و معده بوده است.روش بررسی: در یک مطالعه گذشته نگر بیمارانی که بین سال های 1370 تا 1388 با تشخیص تومور مزانشیمال مری و معده در بیمارستان قائم (عج) و امید مشهد بستری و تحت درمان قرار گرفته بودند مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: 24 بیمار وارد مطالعه شدند (16 نفر مرد و هشت نفر زن) میانگین سنی 50 سال بود، شایع ترین محل تومور در فوندوس معده بود. تمام بیماران در حین تشخیص علامت دار بوده و شایع ترین علامت در بیماران احساس پری بود که در 50% از بیماران وجود داشت. شایع ترین عمل جراحی انجام شده در این بیماران گاسترکتومی ساب توتال بود. مرگ و میر بیمارستانی ثبت نشده بود. عوارض در پنج بیمار (20.5%) بعد از عمل دیده شد که شایع ترین آن ایلئوس بعد از عمل بوده است، درمان کمکی بعد از عمل که در هشت بیمار (33.1%) استفاده گردید، در پی گیری سه ساله تنها سه بیمار فوت نمودند (12.45%).نتیجه گیری: با توجه به نتایج مناسب جراحی در این بیماران با عوارض مرگ و میر اندک، جراحی به عنوان درمان انتخابی در بیمارانی که توانایی جراحی را دارند توصیه می گردد.

زمینه و هدف: عوارض عروقی به عنوان شایع ترین عارضه آنژیوگرافی تشخیصی و آنژیوپلاستی عروق کرونر، به عنوان یک عامل مهم در موربیدیتی بیماران مطرح می باشد و لذا مطالعه روی شیوع این عارضه و عوامل مرتبط با آن در بیماران ضروری به نظر می رسد.روش بررسی: این مطالعه، یک مطالعه توصیفی بوده، 2097 مورد آنژیوپلاستی عروق کرونر در مدت یک سال از دی ماه 87 تا دی ماه 88 در بیمارستان قلب شهید رجایی تهران انجام گرفت و این بیماران از نظر پیدایش عوارض عروقی در طول مدت بستری و نیز عوامل مرتبط به آن مورد مطالعه قرار گرفتند.یافته ها: از کل 2097 بیمار، 1544 بیمار مذکر (73.6%) و 553 بیمار مونث (26.4%) با میانگین سنی 57±10 بودند. میزان بروز عوارض عروقی از زمان آنژیوپلاستی تا زمان ترخیص بیمار از بیمارستان، در 19 مورد (0.9%) مشاهده شد که از این تعداد 10 مورد هماتوم (52.6% عوارض)، آنوریسم کاذب در پنج مورد (26.3% عوارض)، خون ریزی خلف صفاقی و فیستول شریانی وریدی هر کدام دو مورد (10.5% عوارض در هر مورد) را تشکیل دادند. عوارض در جنس مونث (P=0.003)، در بیماران با سابقه(P=0.02) HTN ، در بیماران با قد کوتاه تر (P=0.004)، در بیمارانی که از مهارکننده gp IIIa/IIb استفاده کرده بودند (P=0.003)، به طور قابل توجهی شایع تر بود.نتیجه گیری: میزان بروز عوارض عروقی در بیماران بعد از آنژیوپلاستی کرونر پایین است و یک روش مناسب درمانی برای بیماران با تنگی کرونر محسوب می شود و در صورتی که بعد از برداشتن شیت شریانی، در مدت زمان مناسب، فشار روی محل دستیابی (Access) عروقی داده شود، به خصوص در مورد بیماران زن، سابقه HTN، سطح آنتی کوآگولانت بالاتر، احتمال پیدایش عوارض عروق پایین می باشد.

آترزی کوآن (Choanal atresia) که ابتدا توسط دکتر Roeder در سال 1755 معرفی شد، باریک شدن یا انسداد دهانه خلفی حفره بینی است. این بیماری می تواند مادرزادی یا اکتسابی رخ دهد. اغلب مبتلایان به این بیماری مونث هستند. موارد مادرزادی ممکن است ایزوله بوده یا همراه با ناهنجاری های دیگری نظیر همراهی سندرم CHARGE باشند که این موارد حدود 50-20% از موارد مادرزادی را تشکیل می دهند. آترزی کوان می تواند یک طرفه یا دوطرفه باشد؛ با وجود این که موارد دوطرفه جدی تر بوده و نیازمند درمان اورژانس هستند، موارد یک طرفه شایع تر بوده و اکثرا سمت راست را درگیر می نمایند. آترزی کوان می تواند منشا استخوانی، غشایی یا مختلط داشته باشد. در حال حاضر درمان قطعی آترزی کوان، درمان جراحی است. در حال حاضر، سه روش جراحی ترانس پالاتال، ترانس سپتال و ترانس نازال (به وسیله آندوسکوپ) ارجح هستند. در این پژوهش پرونده تمامی بیمارانی که از سال 1376 تا سال 1388 به بیمارستان امیراعلم مراجعه نموده اند مطالعه شد. با جستجو در بخش بایگانی بیمارستان امیراعلم 54 بیمار مورد آترزی کوان که در این بیمارستان تحت عمل جراحی قرار گرفتند یافت شد. سن این بیماران از دو تا 29 سال متغیر و میانگین و میانه سن بیماران به ترتیب 12.4 و 12 سال بود. نسبت دختر به پسر دو به یک بوده و نسبت موارد یک طرفه به دوطرفه 1 :1.9 محاسبه شد. از بین موارد یک طرفه 19 مورد سمت راست بودند. 40 مورد مختلط، 13 مورد استخوانی بودند و یک مورد نیز غشایی مشاهده شد. پنج بیمار از طریق ترانس پالاتال و بقیه موارد تحت روش آندوسکوپیک بدون استنت جراحی شدند. 80% موارد با علایمی از انسداد بینی مراجعه کرده که در بین آن ها 18% موارد دوطرفه و با سیانوز همراه بوده است و 64% موارد نیز رینوره داشتند. میانگین بیماران ما 12.4 سال محاسبه شد که نسبت به مطالعات دیگر کمی بالاتر است و این مساله می تواند ناشی از مراجعه دیرهنگام و عدم آگاهی بیماران از علایم و کمبود مراکز بهداشتی در سطح کشور باشد. روش ترانس پالاتال بیش ترین روش مورد استفاده تا اواخر دهه 80 بوده است. این روش به علت توانایی ایجاد ورودی ابتدایی بزرگ تر دسترسی مناسب تری را فراهم می کند. اما در دو دهه اخیر روش ترانس نازال ارجح بوده است. در این روش با استفاده از آندوسکوپ می توان مکان دقیق رزکسیون را تعیین و امنیت جراحی را افزایش داد. استفاده از استنت در جراحی آترزی کوان هنوز مورد بحث است. بعضی نویسندگان عقیده دارند استنت مانع تنگی مجدد می شود در حالی که بعضی دیگر به افزایش ریسک عفونت و اسکار با استفاده از استنت معتقدند. با توجه به موارد ذکر شده بررسی های بیشتر در زمینه آترزی کوان، بهترین روش های جراحی و تکنیک هایی جهت تشخیص زودرس آن ضروری به نظر می رسد.

سندرم نورولوژیک موقت (TNS) به صورت کمردرد یا درد در ناحیه باسن و اندام تحتانی بوده و معمولا موقتی می باشد. این سندرم اولین بار توسط Schneider در سال 1993 گزارش گردیده و به نام سندرم نورولوژیک موقت نامیده شد. انسیدانس سندروم نورولوژیک موقت بعد از بی حسی اسپاینال با لیدوکایین، 10% تا 40% گزارش شده است. هدف اولیه این مطالعه تعیین درصد بروز سندرم نورولوژیک موقت در این بیماران و هدف ثانویه تعیین ارتباط بروز سندرم نورولوژیک موقت با نوع سوزن یا نوع پوزیشن جراحی بوده است. این مطالعه آینده نگر بر روی 250 بیمار (ASA I-II) در محدوده سنی 18 تا 60 سال که کاندیدای جراحی در دو پوزیشن لیتوتومی و سوپاین بودند طراحی گردید. بیماران با توجه به نوع سوزن اسپاینال (Sprotte or Quincke) و نوع داروی بی حسی (Lidocaine or bupivacaine) به طور تصادفی به چهار گروه تقسیم شدند. همه بیماران بعد از انجام مانیتورینگ استاندارد توسط متخصص بیهوشی در سطح L2- L3 یا L3- L4 تحت بی حسی اسپاینال قرار گرفتند. بعد از بی حسی اسپاینال بیماران با توجه به نوع جراحی، در وضعیت سوپاین یا لیتوتومی قرار گرفتند. در طی سه روز بعد از عمل جراحی بیماران از نظر بروز (TNS) مورد بررسی قرار گرفتند. هرگونه درد و کرختی یا هیپرآلژزی در ناحیه کمر، باسن، قسمت قدامی یا خلفی ران، زانو، ساق و پاها به صورت یک طرفه یا دوطرفه ثبت گردید. همین طور خصوصیات درد مانند احساس سوزش، انتشار درد، ارتباط درد با خواب و پوزیشن بیمار، مدت درد و نیاز به آنالژزیک نیز بررسی شد. انسیدانس سندرم نورولوژیک موقت در بیمارانی که با لیدوکایین اسپاینال شده بودند بیشتر بود (22% Vs. 68% P=0.003) سندرم نورولوژیک موقت در 85% از بیماران گروه لیدوکایین و 58% از بیماران گروه بوپیواکایین که در پوزیشن لیتوتومی جراحی شده بودند بروز نمود. بیمارانی که علایم داشتند به طور عمده در گروه لیدوکایین و پوزیشن لیتوتومی بودند (P=0.002). در 77 بیمار درد در ناحیه لومبوساکرال با انتشار به اندام تحتانی بود که با نشستن تشدید می یافت و در 22 مورد درد در ناحیه ران بود. دردها به طور عمده 8-6 ساعت بعد از اسپاینال شروع می شد. متوسط درد بیماران برحسب (Visual Analog Scale (VAS شش بود که با داروی پتدین کاهش می یافت. از نظر نوع سوزن اسپاینال اختلاف واضحی بین دو نوع سوزن، در بروز سندرم نورولوژیک موقت وجود نداشت (P=0.7).در این مطالعه، انسیدانس عوارض نورولوژیک با لیدوکایین بیشتر از بوپیواکایین بود که این یافته با مطالعه Keld هم خوانی دارد.در پوزیشن Supine بروز کمردرد بسیار کمتر بود، شاید علت آن این باشد که در وضعیت سوپاین ستون فقرات کمری حالت لوردوز طبیعی خود را حفظ می کند ولی در وضعیت لیتوتومی لوردوز کمری کاهش یافته و حالت صاف پیدا می کند. در این وضعیت عضلات، تاندون ها، مفاصل و اعصاب دم اسبی کشیدگی یافته و احتمال بروز کمردرد افزایش می یابد. نوروتوکسیسیته لیدوکایین در مقایسه با بوپیواکایین بیشتر است که شاید یکی از علل افزایش بروز (TNS) در گروه لیدوکایین باشد.