پژوهش و سازندگی
سال:1387 | دوره:21 | شماره:1 (پی آیند 78) در امور دام و آبزیان |تعداد مقالات:25

کلیه ها، پالایش خون از مواد زاید، سموم، داروها و برخی متابولیت ها را بعهده داشته و از این نظر نقش مهمی را در حفظ سلامت بدن دام بر عهده دارند. اصولا در بین دام های اهلی بیماری های مجاری ادراری و مثانه بیش از عوارض کلیوی شایع بوده و نمود درمانگاهی اینگونه عوارض چندان بارز نیست. برخورد مداوم کلیه ها با اجرام بیماری زای معلق در گردش خون و بعضا آشفتگی های دستگاه گردش خون از عوامل تاثیرگذار بر این اندام بوده و در پاره ای از موارد حتی منجر به ناتوانی حاد یا مزمن آن می شوند، که در همه حال قابل شناسایی و تشخیص دقیق نبوده و تا زمان کشتار از نظر دور می مانند. بر این اساس بررسی کشتارگاهی ضایعات کلیوی نقشی اساسی را در معرفی بیماری های کلیوی منطقه برعهده دارد. در این بررسی 1000 راس گاو کشتار شده در طول خط کشتار مورد بازرسی دقیق لاشه قرار گرفتند و ضمن ثبت عوارض مشهود کلیوی، اقدام به نمونه برداری هیستوپاتولوژیک از تمامی کلیه ها (دارای ضایعه و فاقد آن) گردید. بر پایه نتایج بدست آمده تنها 79 راس از دام های مورد بررسی واجد عوارض اکتسابی کلیوی بودند و لذا میزان وقوع کشتارگاهی این عوارض معادل 7.9% تعیین شد. بر این اساس توزیع فراوانی نسبی نفریت بینابینی 34.18%، کیست های کلیوی 27.85%، کیست هیداتید 11.4%، گلومرونفریت 3.8%، نکروز توبولی حاد 5.06%، فیبروز 3.8%، هیدرونفروز 3.8%، آبسه 2.53%، خونریزی و پرخونی 3.8%، دیسپلازی 1.26%، آنفارکتوس 1.26% و کست هیالین 1.26% تعیین گردید. خاطر نشان می سازد که تفاوت آماری معنی داری ما بین وقوع ضایعه در کلیه راست یا چپ و نیز حضور ضایعه مابین بخش های قدامی و خلفی هر کلیه مشاهده نشد. اما تفاوتی آماری و معنی دار ما بین حضور ضایعه در بخش های پشتی و شکمی وجود داشت که بر این اساس در بخش پشتی از فراوانی نسبی 87.4% و در بخش شکمی از فراوانی نسبی 12.6% برخوردار بود (p<0.05).

در این بررسی 36 مرحله مختلف از روند رشد جنینی ماهی ازون برون دریای خزر از ابتدای لقاح و اولین تسهیم، بلاستولاسیون، گاسترولاسیون، نورولاسیون، ارگانوژنز تا مرحله تخم گشایی مورد مطالعه قرار گرفت. به منظور دستیابی به اطلاعات دقیق زمانی هر مرحله، هر 30 دقیقه یکبار از تخم های لقاح یافته در انکوباتور تا قبل از مرحله بلاستولاسیون و بعد از آن در فواصل زمانی یک تا 1.5 ساعت، نمونه برداری صورت گرفت. در هر مرحله نمونه برداری حداقل 100 عدد تخم انتخاب و در شیشه های کوچک حاوی محلول فیکساتیوبوئن و فرمالین 4% نگهداری گردیدند. همزمان با برداشت تخم های لقاح یافته، میزان اکسیژن و درجه حرارت آب انکوباتور به کمک دستگاه اکسیژن متر دیجیتال اندازه گیری و ثبت گردید. جهت تعیین وزن تخم ها از ترازوی دیجیتال با دقت 0.001 گرم استفاده شد. بررسی ها نشان داد که دمای آب در مرحله انکوباسیون از 19 تا 25 درجه سانتیگراد و میزان اکسیژن از 6.6 تا 8.4 میلی گرم در لیتر متغیر بود. در این بررسی نتایج بدست آمده نشان داد که اولین تقسیم (تسهیم) در 3.26 درجه ساعت، آغاز بلاستولاسیون در 89.2 درجه ساعت، شروع گاسترولاسیون در 261.8 درجه ساعت، شروع نورولاسیون در 441 درجه ساعت و شروع ارگانوژنز در 528 درجه ساعت و زمان تخمه گشایی در 1335.3 درجه ساعت پس از لقاح اتفاق افتاد. میزان لقاح بدست آمده در زمان اولین تقسیم 97 درصد و میزان بازماندگی در پایان مرحله تخمه گشایی 84 درصد بود. با بررسی حاضر مشخص گردید که اگر چه کلیه تاسماهیان از یک الگوی رشد و نمو جنینی تبعیت می کنند اما دما نقش مهمی را در مدت زمان تخمه گشایی در گونه های مختلف و حتی در جمعیت مختلف یک گونه ایفا می نماید.

سارکوسیستیس یکی از بیماری های شایع در بین حیوانات است. و از بین دام های اهلی گاو امکان آلوده شدن به سه گونه انگل سارکوسیستیس را دارا می باشد که گونه های Sarcocystis cruzi و S.hominis به ترتیب ایجاد بیماری دالمنی در گاو بیماری گوارشی در انسان را می کنند. لذا با توجه به اهمیت بهداشتی و بیماریزایی سارکوسیستیس در گاو و انسان، فراوانی کیست های ماکروسکوپی و میکروسکوپی در گاوهای کشتار شده کشتارگاه شهریار و تاثیر سن، جنس و فصل بر روی فراوانی این انگل مورد بررسی قرار گرفت. در این مطالعه 215 لاشه گاو به طور تصادفی انتخاب شده و نمونه هایی از مری، دیافراگم، قلب و زبان آن ها تهیه و به منظور یافتن کیست های ماکروسکوپی و میکروسکوپی، لاشه و نمونه های تهیه شده به سه روش مشاهده مستقیم (ماکروسکوپی)، گسترش تماسی و هضم بافتی (میکروسکوپی) مورد بررسی قرار گرفتند. اساس تشخیص کیست های میکروسکوپی، تهیه گسترش تماسی از نمونه ها و سپس رنگ آمیزی آن ها با گیمسا و نیز هضم نمونه ها با استفاده از پپسین و در نهایت سانتریفوژ و تهیه گسترش از رسوب و رنگ آمیزی با رنگ گیمسا و مشاهده میکروسکوپی برادی زوایت های انگل بوده است. با بررسی لاشه و نمونه ها هیچ گونه کیست ماکروسکوپی مشاهده نگردید و در روش گسترش تماسی 92.2% و در روش هضم بافتی 99.9% از نمونه های مورد بررسی از نظر وجود کیست های میکروسکوپی مثبت تشخیص داده شدند که نشان دهنده حساسیت بیشتر روش هضمی در تشخیص عفونت سارکوسیستیس است. سن، جنس و فصل از نظر مطالعات آماری تاثیری بر فراوانی انگل نداشته اند و قلب به عنوان آلوده ترین بافت مورد بررسی شناخته شد. با توجه به آلودگی شدید گاوها به سارکوسیستیس و به این دلیل که با بررسی میکروسکوپی انگل، امکان تفکیک دو گونه میکروسکوپی سارکوسیستیس وجود نداشته و احتمال حضور گونه S.hominis در منطقه وجود دارد. لذا توصیه می شود از مصرف گوشت گاو و گوساله به صورت نیم پخته و کبابی نیم پز اجتناب شود.

ماهی حلوا سفید Pampus argenteus (خانواده (Stromateidae از ماهیان ارزشمند آبهای خلیج فارس است. در این پژوهش نمونه برداری طی 8 ماه نخست سال 1383 و به صورت ماهیانه از صیدهای تجاری اسکله های صیادی چوئبده آبادان و سجافی هندیجان (سواحل غربی و شرقی استان خوزستان) انجام شد. با استفاده از اطلاعات طول چنگالی 6557 قطعه ماهی حلوا سفید بررسی شده در این مدت، پارامترهای رشد وان بر تالنفی که با استفاده از برنامه FiSAT II و روش الفان I تخمین زده شده عبارتند از: L¥=335mm، k=0.56، to=-0.56 ضریب مرگ و میر کل (Z) جمعیت این ماهی، ضریب مرگ و میر طبیعی (M) و ضریب مرگ و میر صیادی (F) به ترتیب برابر 2.09، 1.11 و 0.98 گردید. Lc یا طول صید جمعیت این ماهی 101 میلیمتر بدست آمد. ضریب بهره برداری (E) جمعیت مذکور برابر با 0.47 محاسبه شد. در حالیکه E10 یا حد بهینه بهره برداری محاسبه شده برای جمعیت این گونه 0.40 می باشد. بالاتر بودن ضریب بهره برداری در شرایط فعلی و نتایج حاصل از این تحقیق نشان دهنده اعمال بالای فشار صید بر روی جمعیت این گونه و بهره برداری بیش از حد از این ذخیره است.

در این تحقیق، هشت رقم جو بدون پوشینه تولید شده در داخل کشور تهیه و ترکیبات شیمیایی آنها با روش های استاندارد آزمایشگاهی اندازه گیری شد و انرژی قابل سوخت و ساز آنها نیز بر روی خروس بالغ تعیین گردید. اطلاعات مربوط به ترکیبات شیمیایی نشان داد که متوسط پروتئین خام، چربی خام، خاکستر خام، الیاف خام، نشاسته و قند در جو بدون پوشینه به ترتیب 11.5، 1.03، 2.27، 3.19، 60.9 و 5.6 درصد، همچنین انرژی خام و انرژی قابل سوخت و ساز به ترتیب 4333 و 3112 کیلوکالری در کیلوگرم بود. که از بین آنها یکی از ارقام که حاوی انرژی قابل سوخت و ساز 3160 کیلوکالری در کیلوگرم و پروتئین خام 13.6 درصد بود نسبت به سایر ارقام برتری نشان داد. بین ارزش انرژی زایی و غلظت پلی ساکاریدهای غیر نشاسته ای محلول (S-NSP) در جو بدون پوشینه همبستگی معنی داری (p<0.01، P2-0.92) مشاهده شد. در آزمایشی که در قالب طرح کاملا تصادفی و با روش فاکتوریل (3×6) با 6 تکرار اجرا شد. شش جیره غذایی حاوی: صفر، 20، 30، 40، 50 و 60 درصد جو بدون پوشینه هر کدام با سه سطح آنزیم بیوفرم با فعالیت بتا - گلوکوناز و زایلاناز به ترتیب 550 و 800 واحد به ازای هر گرم (صفر، 0.5 و 1 گرم در کیلوگرم جیره غذایی) بر روی 220 قطعه مرغ تخمگذار مورد استفاده قرار گرفت و عملکرد تولید اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که مصرف سطوح مختلف جو بدون پوشینه در جیره غذایی مرغان تخمگذار، اثرات متفاوت و معنی داری را بر عملکرد تخمگذاری و صفات کیفی تخم مرغ داشت اما در مجموع جیره غذایی حاوی بیشترین میزان جو بدون پوشینه بازده بالاتری را نشان داد. کاربرد آنزیم چه به تنهایی و چه در تقابل با سطوح جو بدون پوشینه اثر معنی داری در بر نداشت.

گوسفند بلوچی پرجمعیت ترین گوسفند ایران بوده و در بخش های وسیعی از کشور شامل نواحی مرکزی و جنوبی استان خراسان، سیستان و بلوچستان، یزد و کرمان پرورش داده می شود. این نژاد نسبت به شرایط سخت محیطی مقاوم بوده و نرخ دوقلوزایی بالایی دارد، لذا انجام بررسی های مختلف و برآورد پارامترهای مورد نیاز به منظور شناسایی ظرفیت های تولیدی گوسفند بلوچی از ضروریت های اصلاح نژاد می باشد. در این تحقیق، به منظور شناسایی ریز ماهواره های چند شکل، تعیین پارامترهای ژنتیکی این ریز ماهواره ها (محتوای چند شکلی، هتروزایگوسیتی، شاخص شانون، تعداد آلل موثر، تعداد آلل واقعی) و تعیین تنوع درون گروهی در جمعیت گوسفند بلوچی ایستگاه عباس آباد مشهد، 12 جایگاه ریز ماهواره مورد بررسی قرار گرفت. از جمله معیارهایی که در انتخاب جایگاه های مورد بررسی در نظر گرفته شد عبارت بودند از دارا بودن چند شکلی بالا بر اساس تعداد آلل و PIC-value گزارش شده در مطالعات قبلی، استخراج DNA به روش بهینه یافته استخراج نمکی (Salting-Out) انجام شد. کمیت و کیفیت DNA با دو روش اسپکتروفتومتری و الکتروفورز روی ژل مشخص گردید، سپس قطعات DNA با استفاده از واکنش زنجیره ای پلیمراز (PCR) تکثیر شدند و پس از الکتروفورز و رنگ آمیزی ژل، باندها قابل رویت شدند. در مجموع از میان 12 جایگاه مورد بررسی، تکثیر در دو جایگاه OarHH62 و OarAE64 انجام نشد و از بین 10 جایگاه باقیمانده نیز جایگاه CSSM059 الگوی یک شکلی نشان داد. سایر جایگاه های CSSM018، BMS2213، BMS1316، BMS792، BMS744، BMS2361، BMS1004، CSSm006، TGLA122 از چند شکلی مناسبی برخوردار بوده، تعداد آلل های آنها به ترتیب 6، 6، 4، 4، 5، 4، 2، 3، و 3 بود. تمامی جایگاه ها در تعادل هاردی - واینبرگ قرار داشتند (p<0.005). دامنه هتروزایگوسیتی برای این جایگاه ها در جمعیت تحت مطالعه بین 0.5 در جایگاه BMS1316 تا 0.72 در جایگاه BMS2361 متغیر بود. دو جایگاه مذکور در بین 9 جایگاه چند شکل به ترتیب از کمترین و بیشترین تنوع برخوردار بودند. مطالعه شاخص شانون و معیار PIC (محتوای چند شکلی) نیز نشان داد که جایگاه BMS1316 دارای کمترین تنوع و جایگاه BMS2361 دارای بیشترین تنوع در بین جایگاه های مورد مطالعه می باشند. بیشترین تعداد آلل واقعی در بین این 9 جایگاه متعلق به جایگاه های CSSM018 و CSSM006 با 6 آلل و کمترین آن متعلق به جایگاه BMS1316 با 2 آلل بود. در این جمعیت جایگاه BMS2361 در بین این جایگاه ها دارای بیشترین و جایگاه BMS1316 دارای کمترین تعداد آلل موثر بود. آلل های 228، 232 و 240 جفت باز در جایگاه CSSM006، آلل 187 جفت باز در جایگاه BMS1004، آلل های 138 و 154 جفت باز در جایگاه BMS2361، آلل های 154، 166 و 170 جفت باز در جایگاه BMS744، آلل های 153 و 167 جفت باز در جایگاه BMS2213 و آلل های 171 و 217 جفت باز در جایگاه TGLA122 آلل هایی بودند که در جمعیت مورد مطالعه یافت شدند، در صورتیکه در مطالعات قبلی گزارش نشده اند. میانگین هتروزایگوسیتی برای این جمعیت، با توجه به جایگاه های مورد مطالعه، 0.54 برآورد گردید. در مجموع می توان نتیجه گرفت که جمعیت گوسفند بلوچی ایستگاه عباس آباد مشهد با توجه به جایگاه های مورد مطالعه از تنوع ژنتیکی نسبتا بالا برخوردار بوده و نشانگرهای ریز ماهواره مورد مطالعه در این جمعیت از چند شکلی نسبتا بالایی برخوردار بوده، از آنها می توان در مطالعات ژنتیکی استفاده نمود.

به منظور بررسی و مقایسه عملکرد آمیخته های ساده، سه طرفه و چهار طرفه کرم ابریشم، حاصل از تلاقی لاین های با منشا ژاپنی 107 و 109 و لاین های با منشا چینی 108 و 110 این آزمایش طراحی و اجرا شد. آمیخته های ساده شامل 108×107، 107×108، 110×107، 107×110، 108×109، 109×108، 110×109 و 109×110، آمیخته های سه طرفه شامل (110×108)×107، 107×(110×108)، (108×110)×107، 107×(108×110)، 109×(110×108)، (108×110)×109، (110×108)×109، 109×(108×110)، (109×107)×108، 108×(109×107)، (107×109)×108، 108×(107×109)، 110×(107×109)، (107×109)×110، 110×(109×107) و (109×107)×110 و آمیخته های چهار طرفه شامل (108×110)×(107×109)، (110×108)×(109×107)، (110×108)×(107×109)، (108×110)×(109×107)، (107×109)×(108×110)، (109×107)×(110×108)، (109×107)×(108×110) و (107×109)×(110×108) بودند. آزمایش طی سه دوره پرورشی شامل دو دوره بهاره و یک دوره پاییزه با سه تکرار برای هر آمیخته انجام شد. صفات مورد بررسی شامل وزن پیله، وزن قشر پیله، درصد قشر پیله، درصد پیله خوب، نسبت شفیره روی، تعداد پیله در کیلوگرم و طول دوره لاروی بودند. پس از تجزیه و تحلیل داده ها مشخص شد در صورتی که قیمت گذاری پیله بر اساس وزن صورت گیرد، تلاقی های چهار طرفه به منظور تولید تخم نوغان باید پیشنهاد شود. هنگامی که به خصوصیات قشر پیله اهمیت داده شود، اولویت با تلاقی های ساده خواهد بود. در شرایطی که درصد پیله خوب و کیفیت پیله مهمترین عامل تعیین کننده در قیمت آن باشد، تولید تخم نوغان هیبرید از طریق تلاقی سه طرفه مناسب تر به نظر می رسد. آمیخته (109×107)×(110×108) در میان آمیخته های چهارطرفه از نظر اکثر خصوصیات اقتصادی در سطح مطلوبی قرار داشت. نتایج حاصل نشان داد که تلاقی آمیخته های ساده چینی با لاین های ژاپنی روش بهتری به منظور افزایش میانگین خصوصیات پیله و عملکرد آمیخته های سه طرفه خواهد بود. همچنین مشخص گردید که عوامل متعددی بر عملکرد انواع آمیخته های کرم ابریشم تاثیرگذارند و نمی توان سیستم آمیخته گری یکسانی را برای تمامی شرایط معرفی نمود.

در نتیجه این بررسی، مجموعا 35 نمونه شاه میگو (شیوع معادل 43.2%) با میانگین شدت آلودگی 4.6 عدد، مبتلا به یک نوع انگل بنام Branchiobdella hexodonta (از آنالیدا) بودند. این انگل که به کرم برانش شاه میگو نیز مرسوم می باشد، از کاراپاس و برانش سخت پوست جداسازی گردید. با افزایش دامنه طولی میزان شیوع آلودگی هم افزایش یافت. حداکثر دامنه شدت (23-1 عدد) در دامنه طولی 12.6-10.6 و حداقل دامنه شدت (11-1 عدد) در دامنه طولی بین 14.9-12.7 مشاهده گردید. حداکثر میانگین شدت آلودگی (6.3 عدد) در دامنه طولی 12.6-10.6 سانتی متر و حداقل میانگین شدت (3.1 عدد) در دامنه طولی 14.9-12.7 سانتی متر رویت گردید. بالاترین حد میانگین فراوانی (3.6 عدد) در دامنه طولی 10.6-12.6، و پایین ترین حد میانگین فراوانی (0.88 عدد) در دامنه طولی 10.5-8.1 سانتیمتر ملاحظه شد. میزان شیوع (32 درصد) و شدت آلودگی (4.3 عدد) در کاراپاس نسبت به برانش با به ترتیب 20.9 درصد و 2.8 عدد آلودگی، بیشتر بود. همچنین در جنس ماده میزان شیوع (47 درصد) بیش از جنس نر (36.6 درصد) بود. فصل بهار با شیوع 62.5 درصد و میانگین شدت 7.8 عدد، بیشترین میزان آلودگی را در بین سایر فصول سال بخود اختصاص داده، در حالیکه در زمستان آلودگی دیده نشده است. لازم بذکر است که این کرم انگل اختیاری شاه میگوی آب شیرین بوده و شاه میگو میزبان اختصاص برای این انگل محسوب میشود. ضمنا آنالید B. hexodonta برای نخستین بار است که از شاه میگوی آب شیرین در محیط پرورشی ایران گزارش می شود.

جهت بررسی اثر اعمال روش تغذیه مرحله ای در طول دوره تخمگذاری بر عملکرد و صفات کیفی تخم مرغ در مرغ های بومی اصفهان در شرایط سالن تحقیق حاضر انجام گرفت. بدین منظور با وجود چهار روش تغذیه مرحله ای (چهار تیمار) و در اختیار داشتن 14 قفس زمینی آزمایش حاضر در قالب یک طرح کاملا تصادفی نامتعادل انجام شد. جیره غذایی مورد استفاده در این آزمایش دارای 2500 کیلوکالری انرژی قابل سوخت و ساز و 15 درصد پروتئین خام بود. تا سن 24 هفتگی مقدار خوراک مصرفی همه پرندگان مشابه بود. از سن 25 هفتگی میزان خوراک اختصاصی برای گروه های مختلف به صورت تدریجی ولی با شدت های متفاوت افزایش یافت، بطوریکه در دوره اوج تولید (34-29 هفتگی) خوراک گروههای آزمایشی 1، 2، 3 و 4 به ترتیب 120، 130، 140 و 150 گرم در روز بود و پس از آن تا سن 50 هفتگی به موازات کاهش تولید مقادیر فوق برای هر یک از گروهها بطور جداگانه و تدریجی کاهش یافت. از سن 51 هفتگی تا آخر دوره آزمایش (64 هفتگی) نیز مقدار 115 گرم خوراک در روز به ازای هر مرغ برای همه گروهها در نظر گرفته شد. صفات مورد اندازه گیری در طول دوره آزمایش شامل درصد تولید، وزن تخم مرغ، تولید توده ای تخم مرغ، ضریب تبدیل غذایی و برخی از صفات کیفی تخم مرغ های تولیدی بودند. نتایج این تحقیق نشان داد که چهار روش تغذیه مرحله ایی تاثیر معنی داری بر میانگین درصد تولید، تولید توده ای و صفات کیفی تخم مرغ نداشت. با این وجود تفاوت بین تیمار 1 و 4 از نظر میانگین وزن تخم مرغ (52.8 در مقایسه با 53.7)، ضریب تبدیل غذایی (3.9 در مقایسه با 4.2)، میزان انرژی و پروتئین مصرفی برای تولید هر تخم مرغ (به ترتیب 521.1 و 31.3 در مقایسه با 571.1 کیلوکالری و 34.3 گرم) در کل دوره آزمایش (64-25 هفتگی) و همچنین میانگین وزن بدن مرغها در پایان دوره آزمایش معنی دار (p<0.05) بود. بطور کلی نتایج تحقیق حاضر نشان داد که با اعمال برنامه تغذیه مرحله ای از ابتدای دوره تولید و افزایش تدریجی خوراک تا تخصیص روزانه 120 و یا حداکثر 130 گرم در زمان حداکثر تولید و سپس کاهش آن، در مقایسه با مقادیر 140 و 150 گرم در روز، می توان عملکرد مناسبی را از توده مرغان بومی مورد مطالعه انتظار داشت.

منابع پروتئین گیاهی نقش مهمی در کاهش هزینه جیره های غذایی بر عهده دارند. علاوه بر این، استفاده از این منابع در جیره غذایی ماهی اثرات متابولیکی مختلفی دارد. در این تحقیق از کنجاله کانولا (حاوی 12.5 میکرومول گلوکوسینولات در گرم ماده خشک) در 5 سطح جایگزینی 10، 20، 30، 40 و 50 درصد به جای آرد ماهی همراه با جیره شاهد در سه تکرار در قالب طرح کاملا تصادفی استفاده شد. تعداد 216 قطعه ماهی قزل آلای رنگین کمان با وزن متوسط 15±100 گرم انتخاب و در 18 وان (هر وان 12 قطعه) توزیع و پس از 2 هفته سازگاری، به مدت 56 روز با 6 جیره آزمایشی تغذیه شدند. در روز 56 آزمایش، از هر جیره بطور تصادفی 9 ماهی انتخاب، بیهوش و سپس از آنها خونگیری شد. پس از جداسازی سرم، میزان کلسترول تام، تری گلیسیرید، لیپوپروتئین با چگالی بالا، لیپوپروتئین با چگالی پایین و لیپوپروتئین با چگالی خیلی پایین اندازه گیری شد. این جایگزینی سبب ایجاد تفاوت معنی داری در معیارهای مورد ارزشیابی در مقایسه با جیره شاهد شد (p>0.05). با افزایش سطح جایگزینی، میزان کلسترول تام، تری گلیسرید، لیپوپروتئین های با چگالی پایین و بسیار پایین و شاخص تصلب شرائین بطور معنی داری (p>0.05)، کاهش و میزان لیپوپروتئین با چگالی بالا، میزان رشد ویژه (به جز جیره های حاوی 30، 40 و 50 درصد کانولای جایگزین)، شاخص وزن بدن (به جز جیره های حاوی 10 و 20 درصد) و وزن نهایی (به جز جیره های حاوی 10 و 20 درصد) بطور معنی داری (p>0.05) نسبت به جیره شاهد افزایش یافت. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که جایگزینی کنجاله کانولا تا سطح 50 درصد بجای آرد ماهی جیره شاهد، بر اساس مطالعه های سرم خون ماهی و رشد امکان پذیر است.

در این بررسی، نمونه مدفوع و محتویات لوله گوارش گاو و گوساله با مراجعه به کشتارگاه و دامداری های اطراف شهرستان سنندج مورد بررسی آزمایشگاهی قرار گرفت. نتایج این بررسی نشان داد که میزان شیوع آلودگی گونه های آیمریا و کریپتوسپوریدیوم به ترتیب 21.3 درصد و 4.1 درصد می باشد. هشت گونه Eime-ria wyomingensis (30 درصد)، E. zuernii (20 درصد)، E. illinoisensis (10 درصد)، E. subspherica (10 درصد)، E. cylindrical (10 درصد)، E.alabamensis (8 درصد)، E. auburnensis (7 درصد)، E. conadensis (5 درصد) شناسایی گردیدند و وقوع آلودگی به صورت توام بود. میزان شیوع کریپتوسپوریدیوم 4.1 درصد بود. بیشترین میزان آلودگی در گوساله های (2.1 درصد) یک تا چهار ماه تعیین گردید. دفع اووسیست در تمامی موارد از سنین مختلف با نمونه مدفوع های اسهالی و غیر اسهالی درجه بندی یک مثبت داشت. آلودگی در گاوهای با مدفوع اسهالی و غیر اسهالی مشاهده نشد.

کشور ایران طبق آمار FAO ظرفیت 820 میلیون قطعه طیور تجاری در سال دارد. برای تامین این تعداد جوجه گوشتی مورد نیاز سویه های مختلف پرورش داده می شود. با توجه به تنوع آب و هوایی کشور و عدم توانایی تامین مواد مغذی مورد نیاز پیشنهادی در بولتن سویه های پرورشی، مقایسه سویه های مختلف تحت شرایط یکسان ضروری به نظر می رسد. لذا طرح حاضر با هدف مقایسه عملکرد شش سویه گوشتی مورد پرورش در استان آذربایجان غربی (آرین، راس، هوبارد، آربوراکرز، کاب و لوهمن) اجرا گردید. تعداد 480 قطعه جوجه یکروزه گوشتی از شش سویه ذکر شده خریداری و به سالن پن بندی شده منتقل گردید و به مدت 7 هفته در قالب آزمایش فاکتوریل دو عاملی، عامل اول سویه پرورشی در شش سطح، عامل دوم جنس در دو سطح بر پایه طرح کاملا تصادفی با چهار تکرار پرورش داده شد. صفات مورد مطالعه شامل افزایش وزن روزانه، خوراک مصرفی، ضریب تبدیل غذایی، درصد تلفات، ضریب کارایی و صفات لاشه بود. با توجه به اینکه تفاوت بین سویه ها در برخی صفات معنی دار نبوده و در برخی صفات معنی دار بوده لذا جهت توصیه سویه گوشتی مورد نظر، شاخص تولید در دو حالت پرورش تا پایان شش و هفت هفتگی محاسبه شد. بالاترین شاخص تولید در سن پایان شش هفتگی مربوط به سویه آرین و در پایان هفت هفتگی بالاترین شاخص تولید مربوط به سویه آربوراکرز بود.

در فرآیند تولید پیله ابریشمی، ویژگی صفات تولید مثلی منافع تولید کنندگان تخم نوغان و خصوصیات کمی پیله و مقاومت لاروی منافع نوغانداران را در بر می گیرد. صفات تولید مثلی و مقاومت در برابر بیماریها در کرم ابریشم، نقش بسیار مهمی در افزایش درآمد نوغانداران دارند. از سویی دیگر در خطوط لاین و اجداد کرم ابریشم، عملیات انتخاب برای وزن پیله انجام می شود. به دلیل احتمال وجود همبستگی منفی صفات تولید مثلی و خصوصیات کمی پیله در برخی لاین ها، تاثیر انتخاب والدین بر اساس وزن پیله بر خصوصیات تولید مثلی و مقاومت نتایج شش لاین تجاری کرم ابریشم ایران بررسی گردید. در هر لاین پس از رکوردگیری صفات کمی پیله، شانزده والد نر و ماده بر اساس بالاترین وزن پیله انتخاب شد. برای هر لاین شانزده والد نر و ماده نیز به صورت تصادفی و بدون اعمال انتخاب، گزینش گردید. با توجه به نتایج بدست آمده، روند فنوتیپی افزایش وزن پیله مثبت و معنی دار بود (p<0.01). نتایج نشان داد انتخاب والدین بر اساس وزن پیله، باعث تاثیر معنی داری بر خصوصیات تولید مثلی و مقاومت نتایج نمی شود (p<0.01). در هیچکدام از شش لاین درصد تفریخ، درصد تخم نابارور و درصد ماندگاری شفیره بر اثر انتخاب والدین بر اساس وزن پیله، کاهش معنی داری نداشت (p<0.01). این امر می تواند ناشی از عدم وجود همبستگی منفی معنی دار بین این پارامترها در لاین های مورد بررسی باشد. باتوجه به نتایج این پژوهش توصیه می شود انتخاب والدین برای تولید تخم نوغان تجاری کرم ابریشم بر اساس رکوردهای وزن پیله انجام پذیرد.

جهت بررسی و تشخیص مراحل رسیدگی جنسی از گناد ماهیان خاویاری که به روش ترال در پاییز 1382 صید شده بودند، نمونه برداری صورت گرفت. نمونه ها پس از فیکس شدن در محلول تثبیت کننده بوئن، در آزمایشگاه بر اساس روش های مرسوم بافت شناسی (آبگیری، شفاف سازی، قالب گیری و رنگ آمیزی به روش (H&E انجام پذیرفت. در مجموع از 52 عدد ماهیان خاویاری نمونه برداری شده که 28 عدد از آنها تاسماهی ایرانی (Acipenser persicus) و 24 عدد ازون برون (Acipenser stellatus) بودند. از لحاظ جنسیت در تاسماهیان نمونه برداری شده 14 عدد از آنها ماده، 17 عدد نر و 21 عدد از آنها غیر قابل تشخیص بودند. تاسماهی ایرانی در دامنه وزنی 20 الی 3000 گرمی و در دامنه طولی 22 الی 82 سانتی متر قرار داشتند. از لحاظ جنسیت در تاسماهی ایرانی، 11 قطعه غیر قابل تشخیص، 9 قطعه نر و 8 قطعه از آنها ماده بودند. ماده های این گونه از لحاظ مراحل رسیدگی جنسی 4 عدد در مرحله I، 3 عدد در مرحله I-II و یک عدد در مرحله II رسیدگی جنسی قرار داشتند. نرهای آن نیز از لحاظ مراحل رسیدگی جنسی 5 عدد در مرحله I، 2 عدد در مرحله I-II و 2 عدد در مرحله II رسیدگی جنسی قرار داشتند. ازون برون ها در دامنه وزنی 45 تا 10500 گرمی و در دامنه طولی 28.5 تا 146 سانتی متر قرار داشتند. از لحاظ جنسیت در ازون برون ها، 10 عدد غیر قابل تشخیص، 8 عدد نر و 6 عدد ماده بودند. ماده های این گونه از لحاظ مراحل رسیدگی جنسی 2 عدد در مرحله I، یک عدد در مرحله I-II، 2 عدد در مرحله II و یک عدد در مرحله IV رسیدگی جنسی قرار داشتند. نرهای آن نیز از لحاظ مراحل رسیدگی جنسی 4 عدد در مرحله I، 3 عدد در مرحله II و یک عدد در مرحله III رسیدگی جنسی قرار داشتند.

این آزمایش به منظور ارزیابی بیولوژیکی کیفیت پروتئین تفاله گوجه فرنگی عمل آوری شده انجام شد. آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار شامل تفاله عمل آوری نشده، تفاله عمل آوری شده با اوره، قلیا و آنزیم، جیره حاوی کنجاله سویا با صورت جیره های نیمه خالص بر روی جوجه های گوشتی انجام شد. صفاتی از جمله نسبت راندمان پروتئین، نسبت ویژه پروتئین، راندمان خوراک و افزایش وزن بدن جوجه های گوشتی از سن 7 الی 14 روزگی اندازه گیری شد. تجزیه آماری داده ها نشان داد که بین تیمارهای مختلف از لحاظ نسبت راندمان پروتئین، نسبت ویژه پروتئین، راندمان خوراک و افزایش وزن بدن اختلاف آماری معنی داری وجود دارد (p<0.05). بالاترین عملکرد در مورد صفات مذکور مربوط به کنجاله سویا بوده و در بین تیمارهای حاوی تفاله، بالاترین عملکرد مربوط به تیمار عمل آوری شده با قلیا و پایین ترین آن برای تیمار عمل آوری شده با اوره بود. در بخش دوم آزمایش اثر تیمارهای فوق بر روی برخی فاکتورهای بیوشیمیایی سرم خون از جمله گلوکز، تری گلیسرید و پروتئین تام مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که میزان گلوکز و تری گلیسرید سرم خون تحت تاثیر جیره های آزمایشی قرار نگرفت. ولی بین جیره های مختلف از لحاظ پروتئین تام سرم تفاوت معنی دار بود (p<0.05). بالاترین و پایین ترین مقدار پروتئین تام به ترتیب برای جیره حاوی کنجاله سویا و تفاله عمل آوری شده با اوره بود.

به منظور مطالعه روند تجزیه پذیری پروتئین خام و تعیین نوع پروتئین عبوری کنجاله منداب عمل آوری نشده و عمل آوری شده با میکروویو با قدرت 1000 وات به مدت 1، 2 و 3 دقیقه، آزمایشی با تلفیق روش کیسه های نایلونی و تکنیک الکتروفورز ژل پلی آکریلامید (SDS-PAGE) انجام شد. تفاوت معنی دار (p<0.05) بین فراسنجه های مختلف تجزیه پذیری و تجزیه پذیری موثر پروتئین خام کنجاله منداب عمل آوری نشده و عمل آوری شده مشاهده شد. تجزیه پذیری موثر پروتئین خام کنجاله منداب عمل آوری نشده در سرعت عبور 5% در ساعت برابر 65.9% و برای کنجاله منداب عمل آوری شده با میکروویو به مدت 1، 2 و 3 دقیقه به ترتیب 60.3، 57.3 و 50.8% بود. دو نوع پروتئین عمده در کنجاله منداب شامل ناپین با دو زیر واحد به وزن مولکولی 8.0 و 9.6 کیلودالتون و کروسیفرین با چهار زیر واحد به وزن مولکولی 31.9، 26.0، 21.4 و 19.5 کیلودالتون تشخیص داده شد که به ترتیب 24 و 51 درصد از کل پروتئین کنجاله منداب بودند. زیر واحدهای ناپین کنجاله منداب عمل آوری نشده طی 2 ساعت و کنجاله عمل آوری شده پس از 12 ساعت انکوباسیون به طور کامل تجزیه شد. در کنجاله عمل آوری شده با میکروویو به مدت 2 و 3 دقیقه، چهار زیر واحد پروتئین کروسیفرین پس از 48 ساعت انکوباسیون در شکمبه تجزیه نشد بین قابلیت هضم پروتئین خام کنجاله منداب عمل آوری نشده و عمل آوری شده با میکروویو به مدت 1، 2 و 3 دقیقه تفاوت معنی دار (p<0.05) وجود داشت. قابلیت هضم بعد شکمبه ای پروتئین خام کنجاله منداب 72.3 درصد و برای کنجاله منداب عمل آوری شده با میکروویو به مدت 1، 2 و 3 به ترتیب 74.4، 76.9 و 79.1 درصد بود. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که عمل آوری کنجاله منداب با قدرت 1000 وات میکروویو به مدت 3 دقیقه تجزیه پذیری پروتئین خام را در شکمبه کاهش و قابلیت هضم پروتئین خام را در روده افزایش می دهد.

هدف از این مطالعه بررسی و امکان مقایسه دو نوع ابزار صید خرچنگ آبی شناگر Portunus pelagicus جهت دست یابی به وسیله مناسب صید اختصاصی این گونه است. نمونه برداری بصورت ماهانه از مهر ماه سال 1379 تا آذرماه 1380 در دو منطقه مختلف، کنارک در غرب و پسابندر در شرق چابهار در سواحل ایرانی دریای عمان صورت گرفت. به این منظور دو نوع قفس، ژاپنی و آکاردئونی جهت صید استفاده شد. در این بررسی مجموعا 312 خرچنگ شناگر P. pelagicus جمع آوری گردید که 202 نمونه توسط قفس های ژاپنی و 110 نمونه توسط قفس های آکاردئونی صید شدند. مقایسه میانگین های طولی و وزنی در نمونه های صید شده در دو نوع قفس مورد استفاده از طریق آزمون t استیودنت نشان داد که این میانگین ها در نمونه های صید شده توسط قفس ژاپنی به طور معنی دار بیش از قفس های آکاردئونی است (p<0.05). مقایسه فراوانی نمونه های نر و ماده صید شده در هر یک از دو نوع قفس از طریق آزمون مجذور کای نشان داد که این فراوانی ها در قفس های آکاردئونی و نیز بین دو نوع قفس مزبور اختلاف معنی داری نداشت (p<0.05)، در حالی که در قفس های ژاپنی تعداد نرهای صید شده به طور معنی دار بیش از ماده ها بود (p<0.02). در مجموع نتایج حاکی از مناسب بودن قفس های بکار رفته به منظور صید اختصاصی و برتری قفس های ژاپنی نسبت به آکاردئونی بود.

در مطالعه حاضر دو سروتیپ 4a و 4b L. monocytogenes جداشده از شیرخام به روش SDS-PAGE و PAGE مورد شناسایی قرار گرفت. در آزمایش SDS-PAGE پروفیل پروتئینی باکتری ها مورد بررسی قرار گرفت و با استفاده از نشانگر مولکولی پروتئینی ارزیابی و معلوم شد که پروفیل پروتئینی دو سروتیپ نزدیک به هم بوده ولی دارای تفاوت هایی در مناطق 18 تا 29 کیلودالتون و منطقه 68 کیلو دالتون بودند. بیشترین تراکم باندهای پروتئینی در منطقه 14 تا 97 کیلو دالتون بود. در آزمایش PAGE به منظور ارزیابی الکتروفورتیکی ایزوآنزیم ها (MLEE)، 8 سیستم آنزیمی LDH، GLDH، G6PD، GaLDH، 6PGDH، ME، GPI، AP مطالعه شد که در سروتیپ 4a تعداد 15 ایزوآنزیم و در سروتیپ 4b تعداد 13 ایزوآنزیم فعال بود. بر اساس نتایج بیشترین تفاوت در الکترومورفس ها در بین دو سروتیپ در سیستم های آنزیمی ME، GaLDH، GLDH، 6PGDH مشاهده شد بنابراین با استفاده از این 4 سیستم در کنار سایر سیستم های آنزیمی می توان جدایه های مختلف را از هم تفریق نمود.

بیماری آنفلوانزای پرندگان تحت تیپ H9N2 یکی از بیماریهای ویروسی مهم است که به علت ایجاد افزایش تلفات و کاهش تخمگذاری در گله های مبتلا، خسارات اقتصادی فراوانی را به صنعت پرندگان کشور وارد آورده است. روش متداول برای تشخیص بیماری، جداسازی ویروس در تخم مرغ های جنین دار 10-9 روزه می باشد که گاهی بسیار وقت گیر می باشد. با توجه به وقوع آنفلوانزای فوق حاد در بسیاری از کشورهای جنوب شرقی آسیا و کشور همسایه پاکستان، این مطالعه شکل گرفت تا با استفاده از روشی سریع و مطمئن تشخیص تیپ A و تحت تیپ های H9, H7, H5 ویروس آنفلوانزای پرندگان در بافت نای صورت گیرد. چهار واکنش RT-PCR با استفاده از پرایمرهای اختصاصی نوکلئوپروتئین تیپ A و تحت تیپ های H9, H7, H5 ویروس آنفلوانزای پرندگان بهینه شد. همچنین واکنش های RT-PCR نوکلئوپروتئین تیپ A و تحت تیپ H9 برای ردیابی ویروس بر روی بافت نای بهینه و به صورت مدل مشابه برای واکنش های RT-PCR تحت تیپ های H5 و H7 بر روی بافت استفاده گردید. سپس با استفاده از واکنش های فوق 50 وقوع مشکوک به آنفلوانزای فوق حاد که از نقاط مختلف کشور در طی سالهای 1382 الی 1383 نمونه برداری شده بودند مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفتند. در هیچ یک از نمونه های بررسی شده ویروس های تحت تیپ H5 یا H7 شناسایی نشد. واکنش های RT-PCR برای H9 و نوکلئوپروتئین به ترتیب در 50 و 57 درصد جمعیت پرندگان صنعتی مورد مطالعه مثبت ارزیابی شدند. حساسیت بیشتر واکنش نوکلئوپروتئین نسبت به تحت تیپ H9 مربوط به قابلیت سنجش میزان کمتر RNA ویروسی در واکنش نوکلئوپروتئین بود. اگر چه ویروس های H9N2 ایران جزو ویروس های با حدت کم تقسیم بندی شده اند ولی به نظر می رسد این ویروس ها حضور گسترده ای در گله های با تلفات بالا دارند. به طور کلی می توان گفت روش RT-PCR به علت سرعت، حساسیت و ویژگی زیادش یک روش قابل اعتماد در تشخیص سریع آزمایشگاهی آنفلوانزای پرندگان در پرندگان مبتلا است که می توان از این روش در مراکز نظارتی که تشخیص سریع بیماری هدف عمده می باشد سود جست.

برای مقایسه و ارزیابی ویژگی های الیاف شترهای یک و دوکوهانه و آمیخته آنها (تلاقی شتر دوکوهانه نر با ماده یک کوهانه) از الیاف ناحیه پهلوی راست 49 شتر نر و ماده یک و دوکوهانه و آمیخته در سن یکسالگی نمونه برداری شد و پس انجام آزمایش، داده های حاصله با روش خطی عمومی در نرم افزار SAS پردازش شد. نتایج میانگین طول دسته الیاف، میزان بازدهی پس از شستشو، درصد الیاف پوشش زیرین و الیاف مدولایی، قطر کرک و ضریب تغییرات قطر به ترتیب برابر 0.28±7.6 سانتی متر، 1.1±72 درصد، 1.11±82 درصد، 2.07±75.21 درصد، 0.36±19.12 میکرون و 0.87±35.2 درصد نشان داد. تمام صفات الیاف به جز درصد پوشش زیرین متاثر از ژنوتیپ بود، بطوریکه قطر الیاف پوشش زیرین شترهای یک کوهانه (0.6±21.6 میکرون) با آمیخته (0.5±18.6 میکرون) و با شترهای دوکوهانه (0.86±16.4 میکرون) تفاوت معنی دار داشت (p<0.001) و طول دسته الیاف شترهای یک کوهانه (0.5±8.3 سانتی متر) با دوکوهانه (0.7±5.5 سانتی متر) در سطح (p<0.005). تفاوت معنی دار داشتند. دامنه مقدار کرک خالص بین (13.8 و 85.8 درصد) متغیر بود که به شترهای نر دوکوهانه تعلق داشت. میانگین این صفت در بیده شترهای یک کوهانه با دورگ و شترهای دوکوهان به ترتیب با مقادیر (4±54، 3.3±64.3 و 5.6±65.6 درصد) تفاوت داشت (p<0.01). همبستگی ساده بین قطر الیاف کرک با درصد الیاف مدولایی و الیاف بدو مدولا به ترتیب برابر (0.5+ و 0.65-) بود. بین مقدار پوشش زیرین با درصد الیاف مدولایی همبستگی منفی (0.3-) و با درصد الیاف بدون مدولا همبستگی مثبت (0.4+) وجود داشت.

در پرورش بچه ماهی خاویای در استخرهای خاکی، فاکتورهایی مانند ضریب چاقی، سرعت رشد شاخص سیری، تراکم و بیوماس زئوپلانکتون، و فاکتورهای فیزیکوشیمیایی آب از پارامترهای مهم در ارزیابی کیفیت و رشد بچه ماهیان محسوب می شود. برای این منظور در 6 استخر 1.5-2 هکتاری در مجتمع تکثیر و پرورش ماهیان خاویاری شهید رجایی (ساری) کلیه پارامترهای مذکور در طی یک دوره رشد دو ماهه بطور همزمان مورد بررسی قرار گرفت. ضریب چاقی بچه ماهی تاس ماهی ایرانی در پایان دوره پرورش دو ماهه 0.48-0.39 بوده است که در درجه بندی ضرایب چاقی در رده متوسط قرار دارد. نتایج حاصل از بررسی تغذیه در طول دوره پرورش حاکی از آن است که از مجموع بچه تاس ماهی های ایرانی مورد بررسی 24.4 درصد از شاخص سیری بالای 400 برخوردار بودند. در بررسی غذای مصرفی که در طول دوره پرورش انجام گرفت. مشخص گردید که کلادوسرها، سیکلوپس، لارو پشه، شیرونومیده، استراکود و لیپتستریا به ترتیب بیشترین فراوانی را در معده بچه ماهیان خاویاری تشکیل داده و از 18 سری نمونه برداری در 12 مورد کلادوسرا، که غذای اصلی بچه ماهی خاویاری را تشکیل می دهد. بیشترین فراوانی (56.6%) را نسبت به سایر گونه ها داشته است. در بررسی بیولوژیکی ستون آب گروه های عمده زئوپلانکتونی استخرها شامل دافنی درشت، دافنی ریز، سیکلوپس، ناپلیوس و روتیفر بوده است. بیشترین میزان وزن خشک زئوپلانکتونی استخر به میزان 21.88 گرم در مترمکعب بوده است. میزان بنتوز استخر 3 به میزان 8.5 گرم در مترمربع بوده و از گونه های مورد مشاهده خانواده Chironomidae و راسته Ostracoda در همه استخرها حضور داشته اند. فاکتورهای فیزیکوشیمیایی آب نیز اندازه گیری گردید و در تمام موارد فاکتورهای مورد اندازه گیری در دامنه استاندارد پرورش بچه ماهی قرار داشت. دامنه فاکتورهای بدست آمده به قرار زیر است. میزان تغییرات CO2 بین 0.00-14.08 میلی گرم در لیتر، pH بین 7.74-8.54، سختی کل (T.H) بین 180-455، فسفات (PO4-3) بین 0.084-2.430، نیترات (NO3-) بین 0.269-1.644، نیتریت (NO2-) بین 0.0013-1.41 و آمونیاک (NH4+) بین 0.0109-0.915 میلی گرم در لیتر در نوسان بوده است. روابط بین این فاکتورها میزان و تاثیر آن بر رشد بچه تاس ماهی ایرانی مورد بحث قرار گرفته است.

به منظور امکان پرورش یک گونه از کپور ماهیان هندی با نام علمی روهو (Labeo rohita) در شرایط اقلیمی کشور و دستیابی به برخی از نرماتیوهای رشد از مرحله لارو تا مرحله انگشت قد اقدام به واردات بچه ماهی (از کشور هندوستان) از گونه فوق الذکر و پرورش آنها در استخر خاکی از تیرماه 1383 در محل مرکز تکثیر و پرورش شهید انصاری رشت گردید. بچه ماهیان نورس با وزن 520 میلی گرم و با میانگین طولی 33 میلی متر با تراکم 50 عدد در مترمربع در 2 استخر خاکی رهاسازی شدند. بچه ماهیان پس از ذخیره سازی (با نسبت مساوی) در استخرها با استفاده از غذای ترکیبی ویژه بچه ماهی سفید و تولیدات طبیعی استخر که با کودهای آلی غنی شده بود، مورد تغذیه قرار گرفتند. در طول انجام پژوهش، اکسیژن، pH، شفافیت و دمای آب به صورت دو هفته یکبار مورد اندازه گیری قرار می گرفت. نمونه برداری از بچه ماهی ها به منظور انجام عملیات زیست سنجی طولی و وزنی و تعیین درصد افزایش وزن و همچنین درصد رشد متوسط روزانه و نرخ رشد ویژه و شاخص وضعیت به صورت ماهانه انجام پذیرفت. نتایج حاکی از رشد قابل توجه این گونه بوده به طوری که در مدت 210 روز از وزن اولیه 520 میلی گرم به میانگین 1.6±77.7 گرم در ماه آذر رسیدند. از نظر طولی نیز در انتهای دوره میانگین 1.3±18.5 سانتی متر حاصل شد. رابطه همبستگی طول و وزن در ماهی روهو در قالب تابع نمایی تعریف شد که در این رابطه شاخص b معادل 2.723 بدست آمد که معرف رشد ایزومتریک گونه روهو می باشد. رابطه طول و وزن در این ماهی به صورت W=0.0283×TL2.723 بدست آمد (r2=0.98). بررسی ضریب چاقی در خصوص بچه ماهی روهو در 7 ماه دوره پرورش، نشان دهنده وجود روند کاهشی در این ضریب بوده (از 2.3 به 2.1) به طوری که در ماه های ابتدایی پرورش، ضریب چاقی از مقادیر بالاتری برخوردار بود. بررسی درصد رشد متوسط روزانه (ADG) در بچه ماهی ها نیز حاکی از نوسانات آن در دوره پرورشی بوده به طوری که در شهریور 0.57 گرم، در مهر ماه 0.39 گرم، و در ماه های دی 0.13 و بهمن، 0.05 گرم محاسبه شد. نرخ رشد ویژه (SGR) در بچه ماهیان روهو در 7 ماه بررسی معادل 2.3 درصد بدست  آمد. این شاخص در طول دوره بررسی دارای روند نزولی بوده و در مهر ماه به 4.6 و در بهمن به 0.06 درصد رسیده است. همچنین درصد افزایش وزن (WG) در طی این مدت 14842 درصد محاسبه گردید. در بررسی ها هیچ گونه انگل در سطح بدن بچه ماهیان مشاهده نشد. در عین حال به دلیل بروز سرما بچه ماهی های روهو در اوایل زمستان دچار قارچ زدگی شدند. بررسی پارامترهای فیزیکی و شیمیایی استخرها نیز حاکی از روند کاهش دما در دوره بررسی از 26.6 درجه سانتی گراد در تیرماه تا 9 درجه سانتی گراد در آذر 7 درجه سانتی گراد در بهمن می باشد. در مجموع نتایج نشان دهنده قابلیت سازگاری بچه ماهیان روهو در طی ماه های گرم سال در شرایط استان گیلان بوده لیکن با سرد شدن دمای آب، رشد کاهش یافته و ابتلای ماهی به بیماری قارچی قابل مشاهده بود. با این وجود به نظر می رسد رشد کپور ماهیان هندی در مقایسه با کپور ماهیان چینی در شرایط اقلیمی شمال کشور دارای تشابهاتی بوده لیکن محدودیت دوره پرورش در استان های شمالی 150 تا 200 روز عامل قابل ملاحظه ای در توسعه فعالیت های پرورش ماهی در این استان ها می باشد. بدیهی است شرایط اقلیمی در استان خوزستان و سایر استان های گرمسیری می تواند در بهبود روند رشد بچه ماهیان یک ساله موثر باشد.

در این تحقیق با ایجاد حمام تیروکسین و تزریق هورمون تیروکسین در دوزهای مختلف به همراه هورمون های مورد استفاده، جذب کیسه زرده و رشد لارو ماهی قزل آلای رنگین کمان مورد بررسی قرار گرفت. آزمایشات در تیمارهای 1، 100µg10 تیروکسین برای دستیابی به بهترین دوز تزریقی هورمون تیروکسین و میزان موثر آن انجام شد. تعداد مولدین ماهی قزل آلای رنگین کمان مورد بررسی شامل 16 مولد ماده و 48 مولد نر بود. نتایج حاصل از مقایسه مولدین تزریق شده در 4 تیمار مختلف نشان داد که مولدین تزریق شده با هورمون تیروکسین در مقایسه با گروه شاهد، لاروها دارای رشد بیشتر و کیسه زرده سریع تر جذب شد. از نظر جذب کیسه زرده، لاروهایی که مولدین آن ها با دوز 100µg/gr وزن بدن تزریق شده بودند تفاوت معنی داری با تیمارهای دیگر داشتند و مناسب ترین دوز تزریقی احتمالی جهت جذب سریع تر کیسه زرده لاروهای ماهی قزل آلای رنگین کمان، دوز 100µg می باشد. از طرفی، در دوز تزریقی 10، لاروها با رشد طول متوسط 17.4339 ppm بیشترین رشد طولی را در بین تیمارها داشتند. نتایج حاصل از حمام تیروکسین با تیمارهای 0.1 ppm، 0.5 و 1 نشان داد، لاروهایی که در حمام تیروکسین 1ppm قرار گرفتند از نظر افزایش عرض اختلاف معنی داری نسبت به سایر تیمارها داشتند. از طرفی در تیمار 1 هورمون تیروکسین، لاروها با رشد طولی متوسط 9.8412ppm بیشترین رشد طولی را در بین تیمارها داشتند.

هدف از انجام این پروژه، مقایسه تغییرات شیمیایی، میکروبی در خلال دوره فرآوری و زمان نگهداری در 6 درجه سانتیگراد برای ماهی دودی گرم و سرد قزل آلا (Oncorhynchus mykiss) می باشد. این پروژه در کشور ایسلند در دانشگاه Akureyi انجام گردید و با حمایت دانشگاه سازمان ملل و انستیتو تحقیقات ماهیان دریایی ریکیاویک صورت پذیرفته است. بدین منظور ماهی قزل آلا به 2 روش دودی گردید. دودی سرد مطابق با روش معمول در کشورهای اروپایی (11) و دودی گرم مطابق با روش سنتی در ایران، جهت تغییرات شیمیایی، چربی، پروتئین، نمک، خاکستر و آب در خلال دوره فرآوری و در انتهای دوره نگهداری مورد توجه قرار گرفت، و تغییرات کیفی در طی نگهداری در 6 درجه سانتیگراد به وسیله LAB، FC، TC، TPC، TVB مورد آزمون قرار گرفت. (17) و جهت بررسی اثر بسته بندی خلاء محصولات دودی به 2 دسته با و بدون بسته بندی خلاء تقسیم گردید و کلیه آزمون ها بر کل این محصولات بررسی گردید. اختلاف معناداری در مورد وزن و کاهش آب بین محصولات گرم و سرد مشاهده گردید که در مورد وزن در مورد دودی گرم 35.3% و برای دودی سرد 16.9% بود و در مورد کاهش آب برای دودی گرم 14.2% و برای دودی سرد 10 درصد بود و به همین ترتیب اختلاف معنی داری بین پروتئین و نمک موجود به خصوص در محصولات دودی گرم مشاهده گردید و به دلیل کاهش آب افزایش درصد پروتئین از 22 درصد به 27.2 درصد و در مورد دودی سرد از 20.9 درصد به 23.5 درصد افزایش نشان داد. تفاوت درصد خاکستر در مورد دودی سرد 57.2 درصد و در مورد دودی گرم 86 درصد بود. افزایش درصد نمک در مورد دودی گرم 150 درصد و در مورد دودی سرد 80 درصد بود. در مورد چربی در مورد دو فرآورده تفاوت چندانی وجود نداشت. در مورد تغییرات میکروبی نیز محصولات دودی سرد نسبت به دودی گرم از حساسیت ویژه تری نسبت به رشد میکروبی برخوردار می باشند و بعد از 2 هفته نگهداری در 6 درجه سانتیگراد جهت مصرف انسانی مفید نخواهد بود به دلیل اینکه تمام آزمون های میکربی تعیین کننده آلودگی این محصولات بودند. ولی تفاوت عمده ای در مورد فرآورده های دودی گرم در مورد بسته بندی خلاء ملاحظه نگردید در صورتی که در مدت نگهداری در یخچال نگهداری شوند. در مورد TVB تغییر از 24.23 به 45.36 (mgN/100g) بود ولی در مورد دودی گرم از 20.34 به 35.165 (mgN/100g) بود و به همین ترتیب در مورد دودی گرم با بسته بندی از 20.34 به 3.31 mgN/100g بود و در مورد توتال کانت افزایش چشمگیری در مورد دودی سرد ملاحظه گردید و بعد از دو هفته در مقیاس LogCFU/g به نزدیک 8 رسید و حال آنکه در مورد دودی گرم در حدود 2 باقی ماند که در واقع نشان دهنده آن است که دودی سرد بعد از دو هفته امکان استفاده ندارد.

این مطالعه در دو قسمت و بر روی 20 راس گاو شیری هلشتین (10 راس در هر قسمت) انجام گرفت. در قسمت اول، اجزای مختلف شیر شامل: تعداد سلول های سوماتیک، میزان پروتئین، چربی، لاکتوز، سدیم، پتاسیم، کلر و pH در قسمت های پیش شیر، شیر سیسترنی، شیر اصلی، شیر انتهایی و شیر باقیمانده بررسی و با یکدیگر مقایسه گردید. در قسمت دوم مطالعه، در یکی از کارتیه های پستان توسط تلقیح باکتری Staphylococcus aureus، تورم پستان حاد ایجاد گردید و سپس اجزای شیر در قسمت های مختلف شیر حاصل از کارتیه های عفونی و سالم اندازه گیری و با یکدیگر مقایسه گردید. در گاوهای سالم تعداد سلول های سوماتیک و میزان چربی در طول شیردوشی از روند صعودی برخوردار بوده و افزایش آنها در قسمت های انتهایی و باقیمانده شیر نسبت به قسمت های ابتدایی و شیر اصلی معنی دار بود، در حالیکه میزان پروتئین و لاکتوز در طول شیردوشی روند نزولی را نشان داده و اختلاف موجود بین قسمت های مختلف شیر از نظر پروتئین، لاکتوز، سدیم، پتاسیم، کلر و pH معنی دار نبود. در کارتیه های عفونی نسبت به کارتیه های سالم، تعداد سلول های سوماتیک به طور معنی داری افزایش یافت، در حالیکه میزان لاکتوز از کاهش معنی داری برخوردار بود. از نظر میزان پروتئین، چربی، سدیم، پتاسیم، کلر و pH نیز بین کارتیه های عفونی و سالم اختلاف معنی داری مشاهده نگردید. نتایج حاصل از این مطالعه نشان می دهد که به منظور انجام آزمایشات بر روی شیر و ارزیابی سلامت پستان و کیفیت شیر باید نمونه ها از شیر تام و یا شیر اصلی تهیه گردند. زیرا قسمت های پیششیر، شیر انتهایی و شیر باقیمانده در مقایسه با شیر اصلی، تغییرات قابل توجهی را از نظر برخی از اجزای شیر نشان می دهند.