مجله مطالعات علوم پزشکی
سال:1393 | دوره:25 | شماره:4 |تعداد مقالات:11

مشاهده متن پیش زمینه و هدف: مجرای شریانی باز یک یافته شایع در نوزادان نارس است و می تواند باعث ایجاد عوارض خطیری مثل خونریزی داخل مغزی، انتروکولیت نکروزان و دیسبلازی ریوی در نوزاد بشود (1). هدف ما از این مطالعه مشخص کردن میزان موثر بودن علائم بالینی در تشخیص مجرای شریانی باز در نوزادان نارس است.مواد و روش انجام کار: در این مطالعه 61 نوزاد نارس با وزن 500 تا 2100 گرم و سن حاملگی 24 تا 34 هفته حاملگی در زمان 48 تا 72 ساعت بعد از تولد موردبررسی بالینی شامل سوفل قلبی، جلو سینه هیبردینامیک، فشارخون، تعداد ضربان قلب، شدت نبض پشت پایی و بهتر شدن وضعیت تنفسی در طی 48 تا 72 ساعت بعد از تولد قرار گرفتند. بررسی اکوکاردیوگرافی توسط کاردیولوزیست اطفال که از نتایج معاینات بالینی اطلاع نداشت، انجام گردید. نوزادان با آنومالی های مادرزادی، عفونت منتشر خونی، خونریزی داخل مغزی، بیماری های مادرزادی قلبی و انتروکولیت نکروزان از مطالعه خارج شدند.نتایج: از 61 نوزاد نارس مطالعه شده، 14 نوزاد دارای مجرای شریانی باز همراه با تغییرات همودینامیک و شانت چپ به راست (PDA+) بودند. در 5 نوزاد مجرای شریانی باز کوچک بدون تغییرات همودینامیک در اکوکاردیوگرافی( (PDA-وجود داشت. در 42 نوزاد مجرای شریانی بسته بود (PDA-). از علائم بالینی بررسی شده سوفل قلبی، تعداد ضربان قلب، شدت نبض پشت پایی و فشارخون سیستولی و دیاستولی در دو گروه باهم تفاوت معنی داری نداشتند، اما تعداد نوزادانی که قفسه سینه هیبردینامیک داشتند و یا دچار عدم بهبودی وضعیت تنفسی در طی 48 تا 72 ساعت بعد از تولد شده بودند، در گروه PDA+ به صورت معناداری بیشتر بود (p=0.01).بحث و نتیجه گیری: در سه روز اول بعد از تولد در نوزادان نارس، علائم بالینی به تنهایی برای تشخیص مجرای شریانی کافی نمی باشند و انجام اکوکاردیوگرافی روتین برای تشخیص زودرس مجرای شریانی باز در نوزادان نارس در چند روز اول بعد از تولد ضروری می باشد. دو یافته بالینی شامل قفسه سینه هیپردینامیک و بدتر شدن وضعیت تنفسی در 48 تا 72 ساعت بعد از تولد، حساسیت بیشتری در تشخیص بالینی PDA در نوزادان نارس را دارند و برای تشخیص زودرس PDA در نوزادان نارس در کنار اکوکاردیوگرافی کمک کننده می باشند.

مشاهده متن پیش زمینه و هدف: پژوهش انجام شده در راستای بررسی تغییرات حاصل از افزایش سن روی ارتعاشات دیواره رگ کاروتید گردن، بر روی افراد سالم در سنین مختلف صورت گرفته است. هدف غایی یافتن ویژگی های تمایزدهنده ارتعاشات عروق، بین افراد بیمار و سالم است که با توجه به عدم امکان دسترسی به افراد بیمار در آزمایشگاه التراسوند، فاکتور سن را برای افراد سالم موردبررسی قراردادیم و توانستیم دو ویژگی استخراج کنیم تا در مطالعات بعدی بتوان از ویژگی های به دست آمده برای مقایسه بین افراد بیمار و سالم استفاده کرد.مواد و روش کار: روش کار به این صورت بود که ابتدا از رگ کاروتید 24 فرد داوطلب در سه گروه سنی جوان (زیر 35 سال) میان سال (35-55) مسن (بالای 55 سال) توسط دستگاه اکوکاردیوگرافی تحقیقاتی ثبت سیگنال فرکانس رادیویی (RF) صورت گرفت و بعد سیگنال خام فرکانس رادیویی توسط نرم افزار مطلب پردازش شده است. در حین پردازش ها ارتعاشات لایه های مختلف دیواره رگ در دو راستای طولی و شعاعی موردبررسی قرار گرفتند. ابتدا حرکت بزرگ دیواره رگ که در راستای جریان خون و نبض بوده با محاسبه همبستگی به دست آمده و سپس حذف می گردد و سپس با روش فاز هیلبرت، اختلاف فاز و درنتیجه جابجایی های فرکانس بالا مشخص می گردد.یافته ها: برای تک تک افراد معیارهای کمی به دست آمده که با قرار دادن در جدول و مقایسه باهم روند نزولی میزان ارتعاشات لایه های دیواره رگ با افزایش سن تایید شد.نتیجه گیری: گرچه رسیدن به این مطلب که افزایش سن منجر به کاهش ارتعاشات دیواره رگ می گردد به نظر بدیهی می رسد، هدف اصلی پیدا کردن ویژگی های تمایزی است که بتواند در تحقیقات بعدی که کاربرد آن روی بیماران است مورداستفاده قرار گیرد. با توجه به اینکه پژوهش حاضر برای اولین بار در ایران انجام شده و پژوهش مشابهی که به طور اخص درزمینه بررسی رگ کاروتید صورت گرفته باشد موجود نیست لذا انتظار می رود نتایج حاصله راهگشای تحقیقات آتی گردد.

مشاهده متن پیش زمینه و هدف: عفونت ادراری یکی از شایع ترین علل عفونت های کودکان بوده VUR (ریفلاکس ادرار از مثانه به حالب) یکی از ریسک فاکتورهای ماژور برای عفونت ادراری مکرر می باشد که می تواند منجر به اسکار کلیه شود. روش های تشخیصی که در حال حاضر برای تشخیص VUR انجام می شود شامل VCUG، (سیستو گرافی با ماده حاجب) و DRC (سیستوگرافی با ماده ایزوتوپ) می باشد. در مورد اینکه کدام یک از این روش ها حساس تر است اختلاف نظر وجود دارد. در این تحقیق هدف این است که نقش DRC زمانی که کودک در VCUG قبلی VUR نداشته و نیز نقش VCUG در کودکی که قبلا DRC شده و VUR نداشته بررسی شود.مواد و روش کار: در این مطالعه تحلیلی 60 کودک (120 واحد کلیه) مبتلا به عفونت ادراری راجعه در سنین 6 ماه تا 14 سال مراجعه کننده به درمانگاه نفرولوژی اطفال بیمارستان شهید مطهری وارد مطالعه شدند. در گروه اول 34 کودک (68 واحد کلیه) که قبلا تحت VCUG قرارگرفته بودند و VUR نداشتند توسط DRC ازنظر VUR بررسی شدند و در گروه دوم 26 کودک (52 واحد کلیه) نیز که در بررسی اولیه با DRC ازنظر VUR منفی بودند تحت VCUG قرار گرفتند. همه کودکان درنهایت جهت تعیین اسکار کلیه تحت DMSA قرار گرفتند. نتایج با استفاده از ابزارهای آماری مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.یافته ها: از بین 60 کودک مبتلا به عفونت ادراری، 13 نفر پسر (21.7درصد) و 47 نفر دختر (87.3درصد) بودند. میانگین سنی برابر 4.7 سال بود. از 68 واحد کلیه که قبلا به وسیله VCUG بررسی شده و VUR نداشته اند در بررسی مجدد DRC قادر بوده 37 مورد (5.54درصد) VUR را نشان دهد درحالی که از 52 واحد کلیه که در بررسی اولیه با DRC، VUR گزارش نشده بود VCUG تنها 7 مورد (5.13درصد) VUR کشف نشده با DRC نشان داده شد. با توجه به تفاوت معنی دار آماری بین دو روش فوق می توان دریافت که DRC دارای قدرت بالاتری برای تشخیصی VUR کشف نشده دارد. از 120 واحد کلیه موردبررسی 70 واحد اسکار در کلیه داشتند که برابر 5.58 درصد می باشد و از این 70 مورد دارای اسکار 43 مورد 5.31 درصد ازنظر VUR مثبت بودند. نتایج نشان می دهد که به صورت معناداری در کودکانی که اسکار در DMSA داشته اند VUR نیز وجود داشته است.بحث و نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت که با تکرار DRC یا VCUG در کودکان با عفونت ادراری مکرر که در سیستوگرافی اولیه VUR نداشته اند احتمال کشف VUR وجود داشته و در این راستا DRC ارزش بیشتری در مقایسه با VCUG ایفا می کند و همچنین اگر DMSA اسکار Significant را نشان دهد تکرار سیستوگرافی احتمال کشف VUR را بالا خواهد برد.

مشاهده متن پیش زمینه و هدف: اختلالات روان پزشکی خصوصا اضطراب و افسردگی اکثرا به صورت عوارض یا اختلالات همراه در مبتلایان بیماری قلبی رخ می دهند. این پژوهش باهدف مقایسه اثربخشی دو روش آرمیدگی عضلانی و حل مساله شناختی بین فردی (ICPS) بر کاهش اضطراب و افسردگی بیماران بازتوانی قلبی انجام گرفت.مواد و روش ها: طرح پژوهش حاضر یک طرح آزمایشی با گروه کنترل است. جامعه پژوهش 35 نفر از بیماران بازتوانی قلبی را شامل می شد که در بهار سال 1389 به بخش بازتوانی بیمارستان قلب و عروق امام علی (ع) شهر کرمانشاه مراجعه کرده بودند. به جز دو نفر که شرایط لازم را برای شرکت در پژوهش نداشتند 33 نفر باقیمانده به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل (هر گروه 11 نفر) قرار گرفتند. سپس گروه های آزمایشی طی 8 جلسه تحت آموزش آرمیدگی عضلانی یا روش حل مساله شناختی بین فردی (ICPS) قرار گرفتند. مقیاس اضطراب کتل و پرسشنامه افسردگی بک ابزارهای اندازه گیری مورداستفاده بودند. داده ها با روش تحلیل کوواریانس چند متغیری (MANCOVA)، آزمون باکس و آزمون تعقیبی ویلکز لامبدا و با استفاده از نرم افزار SPPS16 مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفتند.یافته ها: تاثیر روش های مداخله بر کاهش اضطراب و افسردگی بیماران قلبی معنادار بود. بین روش های مداخله در کاهش اضطراب و افسردگی تفاوت معناداری وجود نداشت.نتیجه گیری: استفاده از درمان های روان شناختی می تواند با کاهش میزان اضطراب و افسردگی در بیماران بازتوانی قلبی باعث همکاری درمانی بیشتر آن ها با کادر درمان و ارتقاء روحیه آن ها شده و به سلامت آن ها در آینده کمک کند.

مشاهده متن پیش زمینه و هدف: مهار منتشر شونده قشری، پدیده ای پاتوفیزیولوژیک است و به صورت یک موج دپولاریزاسیون خود انتشار یابنده با یک دوره تحریک پذیری کوتاه مدت شروع شده و بلافاصله با مهار یاخته های عصبی دنبال می شود و سپس با یک فاز تحریک پذیری ثانویه طولانی مدت ادامه می یابد. مهار منتشر یکی از عوامل اصلی ایجادکننده صرع لوب گیجگاهی و میگرن است. هدف از مطالعه حاضر بررسی نقش گیرنده های گلوتامات و تخلیه های انفجاری ایجاد شده به دنبال مهار منتشر بر شکل پذیری سیناپسی ناحیه هیپوکمپ است.مواد و روش ها: این مطالعه بر روی برش های مغزی 18 سر موش صحرایی نر ویستار، در محدوده وزنی بین 350-250 گرم انجام شد. برش ها در قالب یک گروه کنترل و دو گروه دریافت کننده آنتاگونیست گیرنده های گلوتامات ( AP5و (CNQX موردبررسی قرار گرفتند. پس از بیهوشی عمیق، سر حیوان جدا و مغز از جمجمه خارج گردید و برش های افقی حاوی هیپوکمپ به ضخامت 500 تهیه شده و با آنتاگونیست گیرنده GABAA (بیکوکولین 1.25mM/L) مشروب شد. مهار منتشر با کمک KCl در بافت ایجاد شد، سپس تقویت طولانی مدت سیناپسی در نمونه القا گردید و پتانسیل های میدانی تحریکی موردمطالعه قرار گرفت.یافته ها: به دنبال مهار گیرنده های گلوتامات بعد از القای مهار منتشر، در گروه های آزمایشی CNQX (103.26±2.3)، AP5 (102.88±.1) با استفاده از آنالیز آماری Mann Whitney U test کاهش معناداری در دامنه پتانسیل های میدانی تحریکی نسبت به گروه بیکوکولین (134±6.7) مشاهده گردید (P<0.001).نتیجه گیری: نتایج حاصل از این مطالعه بر نقش گیرنده های گلوتامات در القای مهار منتشر قشری دلالت دارد، چنانکه مهار این گیرنده ها از طریق آنتاگونیست های آن، منجر به سرکوب مهار منتشر شد. مطالعه فاز تحریک پذیری ثانویه، به فهم ما از سازوکار عملکرد مهار منتشر در اختلالات نورولوژیک کمک می کند. این یافته ها می توانند راه های درمان صرع را بهبود بخشند.

مشاهده متن پیش زمینه و هدف: سردرد پس از جراحی کرانیوتومی در دسته دردهای متوسط تا شدید طبقه بندی می شود. هدف از انجام این مطالعه مقایسه اثربخشی انفیلتراسیون پوستی بوپیواکائین با مورفین داخل وریدی در کاهش درد پس از عمل جراحی کرانیوتومی بوده است.مواد و روش ها: مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی دوسویه کور است که در دانشگاه علوم پزشکی مشهد اجرا گردید. حجم نمونه شامل 70 بیمار بود که تحت جراحی الکتیو کرانیوتومی فوق چادرینه ای قرار گرفتند و به صورت تخصیص بلوکی تصادفی به دو گروه کنترل (تزریق مورفین وریدی) و آزمون (تزریق بوپیواکائین موضعی 0.25 درصد به صورت زیرپوستی در نواحی برش داده شده) تقسیم شدند. سپس در زمان های صفر، 2، 4، 6، 8، 12 و 24 ساعت پس از پایان بیداری کامل درد بیماران با مقیاس دیداری درد (VAS) سنجیده شد.یافته ها: ازنظر VAS در ابتدای مطالعه، درد متوسط در گروه آزمون بیشتر، و درد شدید کمتر از گروه شاهد بود (P=0.003) در دو و چهار ساعت اول پس از مداخله، در گروه آزمون، بیشتر بیماران درد خفیف داشتند، درحالی که در گروه کنترل بیشتر بیماران درد متوسط داشتند (p=0.00) در 6 و 12 ساعت پس از مداخله، فراوانی میزان VAS خفیف و متوسط در گروه بوپیواکائین به صورت معنی داری بیشتر از گروه مورفین بوده است (به ترتیب p=0.009 و p=0.003).نتیجه گیری: انفیلتراسیون پوستی بوپیواکائین در جراحی کرانیوتومی موجب کاهش درد شدید بیماران در 12 ساعت اول پس از جراحی می شود.

مشاهده متن پیش زمینه و هدف: روش های متنوعی جهت درمان افسردگی وجود دارد. این مطالعه باهدف مقایسه اثربخشی رفتاردرمانی شناختی و رفتاردرمانی دیالکتیکی به شیوه گروهی در کاهش علائم افسردگی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس انجام شده است.مواد و روش ها: پژوهش حاضر طرحی نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه می باشد. جامعه آماری شامل کلیه بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس مراجعه کننده به انجمن ام.اس شهر شیراز در بهار 1392 می باشد. با روش نمونه گیری در دسترس، تعداد 30 نفر از مراجعه کنندگانی که در آزمون افسردگی بک نمرات بالایی داشتند به صورت مساوی و کاملا تصادفی در 3 گروه رفتاردرمانی شناختی، رفتاردرمانی دیالکتیکی و گروه گواه قرار گرفتند. ابزار پژوهش پرسشنامه افسردگی بک بود. اعضای گروه های آزمایش در 8 جلسه 90 دقیقه ای آموزش های مربوطه را به شیوه گروهی دریافت کردند. برای مقایسه میانگین نمرات از آزمون کوواریانس استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که بین میانگین نمرات پیش آزمون و پس آزمون گروه های آزمایش و کنترل، تفاوت معناداری وجود دارد، بدین معنی که رفتاردرمانی شناختی و به خصوص رفتاردرمانی دیالکتیکی هر دو موجب کاهش میانگین نمره افسردگی بیماران در گروه های آزمایش نسبت به گروه کنترل شده است.نتیجه گیری: ازآنجایی که رفتاردرمانی دیالکتیکی با تفاوت معناداری نسبت به رفتاردرمانی شناختی، توانست علائم افسردگی بیماران را کاهش دهد، لذا می توان آن را به عنوان رویکردی جدید در اولویت درمان و کاهش افسردگی بیماران ام.اس قرار داد.

مشاهده متن پیش زمینه و هدف: مقیاس ویژگی های شخصیت مرزی کودکان برای سنجش ویژگی های شخصیتی مرزی در کودکان 9 سال و بالاتر ساخته شده است. این پرسشنامه با اقتباس از مقیاس مرزی PAI (پرسشنامه ارزیابی شخصیت) ساخته شد و ابعاد بی ثباتی عاطفی، مشکلات هویتی، روابط منفی و خودجرحی را می سنجد. پژوهش حاضر باهدف اعتباریابی مقیاس ویژگی های شخصیت مرزی کودکان (BPFS-C) در نمونه غیربالینی دانش آموزان انجام شده است.مواد و روش کار: تعداد 400 دانش آموز (200 دختر، 200 پسر) با میانگین سنی 15.78 به روش تصادفی چندمرحله ای از دبیرستان های شهر شیراز انتخاب شدند و مقیاس ویژگی های شخصیت مرزی کودکان (BPFS-C) و مقیاس شخصیت مرزی (STB) بر روی این دانش آموزان اجرا شد. اعتبار BPFS-C به سه روش تحلیل عامل تاییدی، اعتبار همزمان و اعتبار ملاک سنجیده شد و به منظور سنجش پایایی مقیاس از ضریب همبستگی، آلفای کرونباخ و تنصیف ارزیابی شد.یافته ها: همبستگی بین مقیاس ویژگی های شخصیت مرزی کودکانو مقیاس شخصیت مرزی در سطح p<0.001 معنی دار است (r=0.51) آلفای کرونباخ برای کل مقیاس 0.84 و برای خرده مقیاس های بی ثباتی عاطفی، مشکلات هویتی، روابط منفی و خود جرحی، به ترتیب برابر با 0.78، 0.77، 0.77 و 0.76 است. علاوه بر این نتایج حاصل از تحلیل عامل تاییدی (RMSEA=0.05) گویای برازندگی نسبتا خوب ساختار چهار عاملی مقیاس شخصیت مرزی کودکان است.بحث و نتیجه گیری: نتایج پژوهش بیانگر این است که مقیاس ویژگی های شخصیت مرزی کودکان در ایران از پایایی و روایی مطلوبی برخوردار است.

مشاهده متن پیش زمینه و هدف: دوکسوروبیسین (DOX) یک آنتراسایکلین آنتی بیوتیک است که به طور گسترده ای به عنوان یک عامل ضد سرطان استفاده می شود. بااین حال، استفاده بالینی از آن به دلیل اثرات جانبی ازجمله سمیت بافت های غیر هدف محدود شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش پیشگیرانه 6 هفته تمرین منظم هوازی بر مسمومیت ناشی از القای DOX در بافت های قلب و کبد بود.روش ها: 32 سر موش صحرایی نر به طور تصادفی به گروه های: 1) کنترل+سالین، 2) کنترل+دوکسوروبیسین، 3) تمرین+ سالین و 4) تمرین+دوکسوروبیسین تقسیم شدند. گروه های 3 و 4 به مدت شش هفته با سرعت 20-15 متر در دقیقه و مدت 54-25 دقیقه، پنج جلسه در هفته روی نوارگردان دویدند. گروه های 4، 2 و گروه های 3، 1 به ترتیب محلول دوکسوروبیسین (20 میلی گرم بر کیلوگرم) و سالین (0.9 درصد) دریافت کردند. بافت برداری در 24 ساعت بعد انجام شد. بعلاوه، سنجش شاخص های تحقیق پس از هموژنیزاسیون بافت قلب و کبد انجام شد.یافته ها: القای دوکسوروبیسین موجب افزایش معنادار مالوندی آلدئید (MDA) و نیتریک اکساید (NO) و کاهش معنادار در فعالیت سوپراکسید دیسموتاز (SOD) در بافت های قلب و کبد شد، اما این تفاوت بین دو بافت معنادار نبود. هرچند شش هفته تمرین هوازی و القای دوکسوروبیسین باعث تنظیم منفی شاخص های اکسیدانتی و تنظیم مثبت فعالیت SOD در بافت های قلب و کبد شد، اما فقط تغییرات SOD بین بافت های قلب و کبد معنادار بود.نتیجه گیری: نتایج پیشنهاد می کند که حفاظت قلبی و کبدی ناشی از تمرین ورزشی مزمن در موش های درمان شده با DOX، با مهار استرس اکسایشی و تنظیم افزایشی دفاع آنتی اکسیدانتی مرتبط می باشد.

مشاهده متن پیش زمینه و هدف: امروزه با پیشرفت فناوری هیبریدوما در تولید آنتی بادی های مونوکلونال این امکان فراهم شده که به واسطه این مواد، مارکرهای مختلف سلولی در سطح سلول های نرمال و بدخیم ارزیابی گردد. CD20، فسفوپروتئین غیر گلیکوزیله، یک مارکر مناسب در تشخیص لوسمی و لنفوم ها می باشد که تقریبا در 95 درصد از سلول های B نرمال و بدخیم به جز در سلول های اولیه و پلاسماسل، بیان می گردد. هدف این مطالعه تولید آنتی بادی مونوکلونال برعلیه مارکر CD20 و ارزیابی اتصال اختصاصی آن در سلول های بیان کننده CD20 می باشد.مواد و روش ها: ابتدا موش های Balb/c در چهار نوبت با 100 میکروگرم پپتید خارج سلولی CD20، ایمونیزه گردیدند و سپس فیوژن سلول های طحال ایمن ترین موش با سلول های میلومایی SP/20 به وسیله پلی اتیلن گلیکول (PEG) صورت گرفت. کلون مطلوب برای رقت سازی محدود ( (limiting dilutionانتخاب گردید. تولید انبوه آنتی بادی مونوکلونال به روش مایع آسیت صورت گرفت. تخلیص آنتی بادی مونوکلونال با روش افینیتی کروماتوگرافی پروتئین A انجام شد و با SDS-PAGE نیز تایید گردید. اتصال اختصاصی آنتی بادی با ارزیابی های ایمونولوژیکی مثل الایزا و ایمونوفلورسانس و فلوسایتومتری صورت گرفت.یافته ها: پس از انجام فیوژن سلولی و غربالگری کلون ها، یک کلون مطلوب با جذب نوری ( (ODحدود 2 در آزمون الایزا به دست آمد. با تخلیص مایع آسیت با ستون افینیتی کروماتوگرافی پروتئین A،5 میلی گرم آنتی بادی مونوکلونال خالص به دست آمد. نتایج SDS-PAGE خلوص محصول کروماتوگرافی را تایید نمود. نتایج الایزا و ایمونوفلورسانس و فلوسایتومتری اتصال اختصاصی به  CD20 را نیز تایید نمود.نتیجه گیری: نتایج نشان می دهد که از آنتی بادی مونوکلونال تولیدشده علیه CD20 می توان در ارزیابی های ایمونولوژیکی نظیر الایزا و ایمونوفلورسانس و فلوسایتومتری استفاده نمود.